Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Kiss me, you're beautiful

Πως νιώθεις όταν είσαι νικημένος σε όλα τα μέτωπα; Όταν θές μόνο να φωνάξεις, και νιώθεις πως με βία και καταστολή και προβοκάτσια, σου αφαιρέσανε και αυτό το δικαίωμα, πνίγοντας σε στην χημεία; Παραδίνομαι σε ένα σύστημα που μας μεγάλωσε για να είμαστε κάθετοι, ισοπεδωτικοί και δίχως κριτική σκέψη φωνάζοντας στον ρυθμό τους: Είσαστε όλοι ΦΑΣΙΣΤΕΣ!

Τι σου μένει όταν είσαι νικημένος;





Sinucidal: Melvins/Lustmord - Pigs of the Roman Empire (2004)

Sinucidal: 1 2 3 4

Κατά αστείο τρόπο, είχα ακούσει Lustmord από πολύ πριν ακούσω Melvins - για την ακρίβεια πολύ πριν ακούσω ακόμα και τα πρώτα "εκτος μέταλ" ακούσματα. Όντας τότε πωρωμένος με το Strange, ξεφύλλιζα αλληλογραφίες και κάποιος όσο πειραγμένος όσο εγώ πλέον, μιλούσε περί dark ambient, Lustmord, Raison d' être, Hecate κοκ. Αφού τότε στο Kazaa (!) κατέβασα 3 - 4 κομματάκια και τα άκουσα, τα άφησα θαμμένα κάπου στον υπολογιστή μου και τα ξέχασα για καιρό. (Τα κομμάτια επίσης, τότε είχαν αποτελέσει το soundtrack για το πιο επιτυχημένο και τρομακτικό DnD Session με setting στο Ravenloft που έχω ζήσει. Αν ακούσετε το Black Star θα καταλάβετε γιατί.)

O Lustmord είναι στην ουσία από τους πρώτους αν όχι ο πρώτος που έπαιξε dark ambient: Συνδυάζοντας field recordings από νεκροταφεία, κρύπτες και υπόγεια με χρήση θιβετιανών πνευστών (tibetan horn), synthesizers και άλλων τεχνικών και οργάνων, κινήθηκε από την αρχή δημιουργώντας θεοσκότεινα ηχοτόπια σε συχνότητες που παίζουν μεταξύ υπόηχων και χαμηλών συχνοτήτων. Και το εντυπωσιακό είναι οτι τα κομμάτια δεν είναι το ίδιο πράγμα αναμασημένο. Αν σκεφτεί κανείς οτι έχει βγάλει πάνω από 30 δίσκους, κάνοντας και remix για Tool, Puscifer, Isis, Jarboe, Venetian Snares ο τύπος έχει μπόλικη δημιουργικότητα. Οι ήχοι της κόλασης είναι αστείρευτοι.

Από την άλλη, οι Melvins... Χμ. Οι Melvins είναι απλά θεοί. Δεν ξέρω τι να πω. Ξεκινώντας από τo υπεραργό (ειδικά για την εποχή του) Boris από το Bullhead, όρισαν την ύπαρξη του sludge και δίνοντας ώθηση στη stoner και ακόμα και την grunge, συνεχίζοντας με την "τριλογία" αριστούργημα Houdini - Stoner WitchStag και καταλήγοντας στα 00's με τη συνεργασία με Lustmord και με την πρόσληψη των Big Business σαν το rhythm section τους (καταλήγοντας με δύο drummers), μιλάμε για ένα συγκρότημα που απλά δεν το ενδιέφεραν ταμπέλες, δισκογραφικές, απήχηση, το αν ήταν πειραματικό ή όχι αυτό που ήθελε να κάνει. Απλά έμπαινε στο στούντιο, έγραφε, η αφάνα του King Buzzo έγνεφε καταφατικά και έβγαιναν να παίξουν λάηβ. Αυτή ακριβώς η ειλικρίνεια και ανοιχτομυαλιά οδηγεί σε έναν tribute δίσκο που κάνουν συγκροτήματα όσο πολυσχιδή όσο στο We Reach. Ακριβώς αυτή η ειλικρίνεια και ανοιχτομυαλιά είναι που καταλήγει να οδηγήσει ένα συγκρότημα να έχει τέτοια επιρροή και σημασία και που τελικά, καταλήγει να βγάζει πειραματισμούς όπως το Pigs of the Roman Empire.


Ωστόσο, ακόμα και δύο τόσο θεμελιώδη μουσικά projects, όντας τόσο διαφορετικά μεταξύ τους ρισκάρουν με μια κοινή δημιουργία - νομίζω είναι φυσικό όταν συναντιούνται δύο άκρα να δημιουργούν και δύο άκρα: Ή το άλμπουμ να είναι κάτι φοβερό ή κάτι αισχρό. Στο σύμπαν λοιπόν που διασχίζουμε, είμαι αρκετά ευτυχισμένος να πω οτι το αποτέλεσμα ήταν το πρώτο. Αυτός ο δίσκος ξετινάζει. Σε παίρνει από τον λαιμό, σε τραβάει στην άβυσσο, και κάπου εκεί μέσα στο σκοτάδι που δημιουργεί ο Lustmord αντηχούν οι αργόσυρτοι και ογκώδεις ρυθμοί των εγχόρδων, και τα παραμορφωμένα drums του Crover. Όλα αυτά καπακωμένα με ηλεκτρονικά περάσματα και επεξεργασίες του Lustmord.

Ο δίσκος ξεκινάει με δύο κομμάτια που στην ουσία είναι εναλλάξ δουλειά του καθένα. ΙΙΙ - ο Lustmord κάνει την εισαγωγή με την κλασσική του subsonic παλέτα, η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει (ω! και όμως, ακούγονται πρίμα!) και δίνει το έναυσμα για να μπει το ανίερο The Bloated Pope. Σφαγή. Melvins στα βαριά και στα καλύτερα. Μόνο αυτοί νομίζω θα κατάφερναν να βάλουν τα γελοία φωνητικά του 1.36 σε αυτό το κομμάτι και να μην είναι εκτός κλίματος, αλλά να ακούγονται και γαμηστερά. Χαλί για να μπει ξανά η φωνάρα του Buzz.

Το Toadi Acceleratio είναι υπέροχο κομμάτι, τα tabla δίνουν καταπληκτική αίσθηση, τα υπόκωφα τσιριχτά της κιθάρας και των ηλεκτρονικών είναι στην ουσία η πρώτη απόλυτη συμβίωση των δύο συγκροτημάτων. ΑΛΛΑ. Υπάρχει ένα πρόβλημα. Βρίσκεται πριν το Pigs of the Roman Empire.

Ακόμα και αν ο δίσκος αποτελούταν μόνο από το ομώνυμο κομμάτι, θα μιλούσαμε για αριστούργημα. 22:36 από ένα πράγμα που σε πνίγει, σε ξαναβγάζει απ' το σκοτάδι, σου ταΐζει τα μονολιθικά drones των Melvins, σε ξαναφτύνει στη δρακουλίλα του Lustmord και επαναλαμβάνει τη διαδικασία όσες φορές χρειάζεται μέχρι να βρεθείς εκτός τόπου και χρόνου, να περάσεις από την industrial παραμόρφωση και τελικά να μπει οριστικά στο γνώριμο, sludge μονοπάτι των Buzz, Crover, Rutmanis (παρεπιπτόντως, στο άλμπουμ συμμετέχει και ο Adam Jones), με τα εφιαλτικά παράφωνα effects να κάνουν κύκλους γύρω τους ολοκληρώνοντας αυτό το τείχος ήχου.

Για μένα αυτός ο δίσκος δεν γίνεται να ακουστεί με το Pigs στη μέση. Εγώ τουλάχιστον το βάζω τελευταίο, απλά και μόνο επειδή με αφήνει ανήμπορο να παρακολουθήσω το υπόλοιπο άλμπουμ. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει οτι τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι υποδεέστερα ή μέτρια. Και τα 4 υπόλοιπα κομμάτια έχουν να προσφέρουν με το παραπάνω, συνεχίζοντας την ατμόσφαιρα που ανοίγουν τα πρώτα κομμάτια. Το φρικαρισμένο white noise του Pink Bat, το delayed "drum solo" του ΖΖΖΖ Best, το σχεδόν Metallica (θου κύριε...) μπάσιμο του Safety Third και το outro του Lustmord με το Idolatrous Apostate.

Εν τέλει, νομίζω οτι αυτός ο δίσκος είναι άλλη μια απόδειξη οτι α) Τα 00's έβγαλαν πολύ πράγμα και β) όταν έχεις ανθρώπους με ιδέες και αρχίδια δεν υπάρχει το "όλα έχουν παιχτεί". Δεν ισχυρίζομαι οτι έπαιξαν κάτι μουσικά καινούριο: Ωστόσο, και άσχετα με το οτι είναι καταπληκτικό συνθετικά, ό,τι παίζουν ακούγεται φρέσκο, ετοιμοπόλεμο, μη τετριμμένο. Χωρίς αναμασήματα ή πειραματισμός για τον πειραματισμό επειδή ας πούμε δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε. Αυτό είναι και που πάντα με αφήνει εντυπωσιασμένο από τέτοιες συνεργασίες - ο βαθμός της σύμπτυξης. Το πόσο αρμονικά και αυθόρμητα καταφέρνουν όχι μόνο να ακούγονται ταυτόχρονα τα ηλεκτρονικά του Brian "Lustmord", αλλά ακόμα περισσότερο το πόσο φυσικές είναι οι αλλαγές και οι μεταβάσεις από dark ambient σε κάτι τσιτωμένο και ηλεκτρικό, και ανάποδα. Αυτό άλλωστε, νομίζω είναι και η ουσία τέτοιων συνεργασιών και εκεί που πραγματικά φαίνεται πόσο ικανοί μουσικοί είναι αυτοί οι άνθρωποι. Το πώς και πού θα βρεθούν τα στοιχεία των δύο πλευρών, η περιοχή που συναντιούνται τα δύο σύνολα. Το ποιό θα είναι το αποτέλεσμα μιας συνέλιξης, και όχι απλά μιας παράλληλης ύπαρξης και των δύο.



Pigs of The Roman Empire

They don't make them like that anymore

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Celtic Frost - Monotheist (2006)

...Ή αλλιώς, η μεγαλύτερη ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΑ έβερ, ή αλλιώς, πως ένας δίσκος που είχε πεταχτεί στα σκουπίδια αναδεικνύεται σε Άγιο Δισκοπότηρο.

Το 2006 άκουγα αρκετή μουσική. Το ίντερνετ όπως υφίσταται τώρα, δεν υπήρχε. Αγνές εποχές (πόσα πολλά άλλαξαν μέσα σε 5 χρόνια, ε;). Το Metal Hammer ήταν το ευαγγέλιό μου και κάθε μήνα το περίμενα πως και πως για να δω τι δίσκους θα παρουσιάσει, ποιο άλμπουμ θα είναι "δίσκος του μήνα" και τέτοια για να κάνω τα σχετικά κουμάντα στο χαρτζιλίκι μου να δω τι θα πάω να τσιμπήσω από τα δισκάδικα.

Μάιος 2006: Στις αρχές του εν λόγω μήνα, κάνω την καθιερωμένη μου βόλτα από το περίπτερο για να πάρω το Metal Hammer. Εξώφυλλο Tool. "Εδώ είμαστε". Στο περιοδικό περιλαμβάνεται συνέντευξη από τον αγαπημένο Maynard James Keenan που μιλάει για όλα σε ότι αφορά το νέο άλμπουμ των Tool που κυκλοφόρησε εκείνη την περίοδο, 10,000 Days. Αφού την ξεκοκκαλίζω τη συνέντευξη, πηγαίνω γρήγορα στις κριτικές να δω τι παίζει από νέες κυκλοφορίες.
Δίσκος του μήνα, λέει, το Monotheist από Celtic Frost. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το ποιοι είναι αυτοί οι Celtic Frost, αλλά η γλαφυρή κριτική του Τόλη Γιοβανίτη με το 10άρι στο τέλος, με βάζει στο τρυπάκι να τους ψάξω ξεκινώντας από αυτό το άλμπουμ.
Περιχαρής κατεβαίνω στο κέντρο, το αγοράζω και κατευθείαν το βάζω να παίζει στο discman.
Αρχή με το Progeny... Στα 2 λεπτά πατάω στοπ, βγάζω το cd το ξαναβάζω στη θήκη του και όταν γύρισα σπίτι κάπου το καταχώνιασα. Απελπισία. Δεν θυμάμαι πως ήταν τα γούστα μου, αλλά αυτό για μένα τότε, δεν ήταν μουσική. Τρομερά ακραίο για τα γούστα μου, μάλλον. Δεν ξέρω.
Τον δίσκο δεν τον ξανάκουσα ποτέ και αφόρισα και τους Celtic Frost για πάντα.

Ιούνιος 2011: Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε και ενώ τα γούστα μου έχουν αλλάξει άρδην και έχοντας ακούσει αρκετά περισσότερη μουσική από πολλά είδη (μεταξύ αυτών και πολλά ακραία), τις προάλλες έφαγα φλασιά να ξανακούσω εκείνο το δίσκο που είχα αφορίσει τότε το 2006, έχοντας ακούσει μισό κομμάτι.
Ανυποψίαστος δεν ήμουν, μιας και πέρσι άκουσα αρκετά τον δίσκο των Triptykon που μου άρεσε αρκετά κιόλας.
Οπότε, "κατέβασα" το Monotheist (πλέον ακούω μουσική μόνο από το pc και, κυρίως, από το mp3 player), να του δώσω άλλη μια ευκαιρία, χωρίς όμως να περιμένω και πολλά πράγματα.
Το περνάω στο mp3 μου και πάω δουλειά.
Μετά από 15 μέρες και πάνω από 50 -οι περισσότερες συνεχείς- ακροάσεις, μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτός δεν είναι ένας δίσκος metal μουσικής. Είναι μια Βίβλος. Μια αδυσώπητη κατάβαση στην κόλαση. Είναι Θάνατος. Είναι Ποίηση. Είναι Τέχνη στην πιο ακραία της μορφή.

Από την εναρκτήρια αφηνιασμένη επίθεση του Progeny, οι αισθήσεις παραδίδονται άνευ όρων. Ο ήχος είναι εκκωφαντικός. Οι λυσσασμένες, μινιμαλιστικές ριφάρες χτυπάνε κατευθείαν στο στήθος.
Τα επαναλαμβανόμενα στοιχειωτικά φωνητικά του Fischer στο Ground, "God, why have you forsaken me?", έρχονται από την άβυσσο και ακούγονται μέχρι τον θεό καταστρέφοντας συθέμελα ό,τι υπάρχει στο ενδιάμεσο, διαμελίζοντας τελικά το πρόσωπο του θεού σε χίλια κομμάτια.
Στο A Dying God Coming Into Human Flesh, αναλαμβάνει τα ηνία ο Ain που μοιάζει να ψέλνει με τον πιο παρανοϊκό τρόπο που μπορεί να υπάρξει. Ξεκινώντας ύπουλα με μια αιθέρια μελωδία, ανυποψίαστα ένα μπετόν-ριφ σπάει την ομορφιά και Τρόμος έρχεται να κυριαρχήσει. Τα φωνητικά διογκώνουν τον Τρόμο και οδηγούν εκ νέου στην Κόλαση.
Και κάπου εδώ όλα ηρεμούν. Το Drown In Ashes είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ακούσει στην ακραία μουσική. Η ένταση εντείνεται, χωρίς όμως τα ακραία ξεσπάσματα. Εδώ ό βομβαρδισμός, στοχεύει την ψυχή.
Στο Os Abysmi Vel Daath, έχει αρχίσει ήδη η κατάβαση στην κόλαση. Το κάθε ριφ είναι ένα σκαλί πιο κάτω. Κάθε φορά που επαναλαμβάνει ο Fischer "I deny my own desire", το σκοτάδι πυκνώνει, σχεδόν το αγγίζεις.
Και μέσα στο σκοτάδι, βρίσκεις ηρεμία, με το Obscured. Η μουσική δεν βομβαρδίζει, αλλά οι στίχοι μαυρίζουν την ψυχή ακόμα περισσότερο. Οι εναλλαγές στα φωνητικά είναι αποθεωτικές. Ψυχεδέλειες κάνουν την εμφάνισή τους. Οι κιθάρες είναι λιγότερο επιθετικές αλλά περισσότερο θριαμβευτικές. Τα ηχοτοπία που δημιουργούνται προς το φινάλε του κομματιού είναι πανέμορφα, ανατριχιαστικά και σοκαριστικά ταυτόχρονα. Οι λέξεις δεν είναι αρκετές μερικές φορές.
Η ακρότητες κάνουν την επανεμφάνιση τους στο Domain Of Decay. Τα ντραμς θερίζουν. Τα ριφς σκίζουν ολόκληρο το σύμπαν και το κάνουν κομμάτια.
Συνέχεια στο ίδιο απάνθρωπο ύφος με το Ein Elohim. "Tetragrammaton" ουρλιάζει ο Fischer και η γη τρίζει. Οι ριφάρες με το τιγκαρισμένο reverb οδηγούν σε παροξυσμό.
Όλα οδηγούν στην τελική τελετουργία που θα δώσει τέλος στα πάντα.
Το Triptych είναι ο πιο θριαμβευτικός και σκοτεινός τρόπος για να έρθεις σε επαφή με τον ίδιο τον Θάνατο. Είναι μια τελετουργία που όμοια της δεν ξέρω αν έχει ξαναυπάρξει.
Από τα σχιζοφρενικά φωνητικά του Ain και το ατμοσφαιρικό έρεβος που στήνεται στο Totengott, πάμε στο θεϊκά σατανικό, απάνθρωπο και μεγαλοφυές Synagoga Satanae.
Εδώ είναι που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους χειρότερους και πιο τροματικούς φόβους μας. Εδώ είναι που όλα πλέον είναι θεοσκότεινα και διαφυγή δεν υπάρχει. Εδώ είναι το τέλος.
Και το οργανικό Winter, είναι ο επιθανάτιος ρόγχος.

Το πιο απίστευτο με το Monotheist είναι το ότι είναι εξωφρενικά ακραίο αλλά και εκπληκτικά άμεσο την ίδια στιγμή. Αυτό είναι επικίνδυνο. Το σοκ που προκαλεί είναι τρομακτικό. Το δέος, ακόμα περισσότερο. Είναι doom στα καλύτερα του. Είναι δίσκος-μνημείο που προκαλεί εφιάλτες αλλά ταυτόχρονα είναι εθιστικό σαν ναρκωτικό. Είναι το Άγιο Δισκοπότηρο μου και ας μου πήρε 5 χρόνια για να το πάρω χαμπάρι.
Ανυπέρβλητη ευτυχία να ανασύρεις ένα σπάνιας "ομορφιάς" διαμάντι μέσα από τα σκουπίδια.
Ανυπέρβλητη ευτυχία που ακούω αυτή τη μουσική.

ΥΓ. Περιττό να αναφέρω ότι πλέον λιώνω δισκογραφία από Hellhammer/Celtic Frost (μετά και από προτροπή του Azarak).

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, η Didi ποτέ...

Δύσκολες εποχές ζούμε. Εποχές αγανάκτησης.
Αλλά εγώ δεν θέλω να μιλήσω τώρα για το επίκαιρο θέμα των "Αγανακτησμένων".
Οπότε πάω στο "ζουμί" της υπόθεσης.

Rockwave 2011. Μεγάλο καλοκαιρινό φεστιβάλ που κάθε χρόνο διοργανώνει η Didimusic. Και όταν μιλάμε για την Didimusic, μιλάμε για μια εταιρεία που έχει το μονοπώλειο σε τέτοιου βεληνεκούς φεστιβάλ. Και όταν κάποιος έχει το μονοπώλειο, τότε μπορεί να κάνει ότι θέλει.
Μπορεί να ακυρώσει μια ολόκληρη μέρα ενός φεστιβάλ τελευταία στιγμή λόγω "ηλεκτρικής καταιγίδας" (Depeche Mode - Rockwave Festival 2009), να χωρίσει την αρένα στα 2 με Pitch A και Pitch B, με πολύ ακριβότερο εισιτήριο για όσους θέλουν να είναι κοντά στη σκηνή (Metallica 2007 / Sonisphere Festival 2011) και άλλα τέτοια ωραία που τώρα δεν μου έρχονται.

Πριν 3 μέρες λοιπόν είχαμε νέο κερδοσκοπικό χτύπημα από την Didimusic, όσον αφορά την 3η μέρα του φεστιβάλ.
Αρχικά είχαν ανακοινωθεί ως headliners οι Gogol Bordello με τιμή εισιτηρίου 28 ευρώ. Μια τιμή πολύ χαμηλή ομολογουμένως που από το δελτίο τύπου της Didi, αυτό γινόταν ώς ένδειξη σεβασμού για τις δύσκολες οικονομικά εποχές που ζούμε.
Λίγες βδομάδες αργότερα ανακοινώθηκαν οι Prodigy ως headliners με το εξής δελτίο τύπου από τη Didi, όσον αφορά τις διαφοροποιήσεις στις τιμές:

Η προπώληση των εισιτηρίων έχει ξεκινήσει!

Το τριήμερο εισιτήριο κοστίζει 65 € και συμπεριλαμβάνεται το camping.

Τα εισιτήρια της Παρασκευής 1 Ιουλίου κοστίζουν 28 €
Τα πρώτα εισιτήρια του Σαββάτου 2 Ιουλίου ξεκινούν από 12 €
Τα επόμενα κοστίζουν 15 €
Τα εισιτήρια της Κυριακής 3 Ιουλίου ξεκίνησαν από 28 €, εξαντηλήθηκαν και πλέον κοστίζουν 35 €

Δηλαδή, μπήκε ένα "καπέλο" 7 ευρώ γιατί προστέθηκαν νέοι headliners, κάτι που είναι απόλυτα δικαιολογημένο.
Επίσης, όπως φαίνεται, δεν αναφέρει πουθενά η ανακοίνωση, για περιορισμένο αριθμό εισιτηρίων ή για επικαίμενη αύξηση. Άρα δηλαδή είναι 35 ευρώ μέχρι να γίνει sold out.

Πριν μερικές μέρες υπήρξε νέα ανακοίνωση από πλευράς Didi, με αφορμή την προσθήκη των Θεσσαλονικιών 63high που θα ανοίξουν την 3η μέρα του φεστιβάλ, ήρθε και νέα διαμόρφωση τιμών:

Η προπώληση των εισιτηρίων συνεχίζεται!

Τιμές εισιτηρίων:
Το τριήμερο εισιτήριο κοστίζει 65€ και στην τιμή συμπεριλαμβάνεται το camping.
Τα πρώτα εισιτήρια της Παρασκευής, 1 Ιουλίου, τα οποία εξαντλήθηκαν, κόστιζαν 28€. Τα επόμενα κοστίζουν 35€, ενώ στο ταμείο θα κοστίζουν 40€.
Τα πρώτα εισιτήρια του Σαββάτου, 2 Ιουλίου, τα οποία εξαντλήθηκαν, κόστιζαν 12€. Τα επόμενα κοστίζουν 15€, ενώ στο ταμείο θα κοστίζουν 20€.
Τα πρώτα εισιτήρια της Κυριακής, 3 Ιουλίου, τα οποία και εξαντλήθηκαν, κόστιζαν 28 και 35 €. Τα επόμενα κοστίζουν 40€, ενώ στο ταμείο θα πωλούνται προς 45€.

Μπήκε δηλαδή από το πουθενά και χωρίς καμία προηγούμενη ενημέρωση άλλο ένα "καπέλο" 5 ευρώ και 10 ευρώ από το ταμείο. Δηλαδή μιλάμε για την μεγαλύτερη κοροϊδία που έχει υπάρξει στα χρονικά.

Που αναφέρει η Didi για περιορισμένο αριθμό εισιτηρίων στα 35 ευρώ; Πουθενά.
Που αναφέρει για επικείμενη αύξηση; Πουθενά.
Γενικότερα οι εύλογες απορίες που προκύπτουν είναι πολλές.
Σκοπεύει η Didi να απαντήσει καμία;
Εμείς εδώ είμαστε και περιμένουμε.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Clutch, Lucky Funeral, 21/6/2011 @ Gagarin205, Athens

"Οι Clutch σε ένα παράλληλο σύμπαν, είναι η μεγαλύτερη μπάντα του κόσμου". Αυτό μου είπε ένα φιλαράκι χθες, αμέσως μετά την κομματάρα Electric Worry, εν μέσω έκστασης, καύλας και ιδρώτα. Και εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
Η φάση είναι ότι ενώ από τότε που τους πρωτοανακάλυψα, 3-4 χρόνια πίσω, ποτέ δεν μπήκα στην διαδικασία να κάτσω να λιώσω τη δισκογραφία τους και να τους λατρέψω. Απλά τους έβαζα να παίζουν σε random σειρά τα κομμάτια τους και απλά πέρναγα καλά, ενώ έκανα άλλες δουλειές.
Αυτό έγινε και χθες. Έπαζαν τα κομμάτια τους και όλο το Gagarin κι εγώ μαζί τους, περνάγαμε καλά. Χοροπηδηχτά, χοροί, headbanging, εξαιρετική διάθεση απ' όλους και τέτοια.

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι το feeling που βγάζουν οι Clutch επί σκηνής. Νόμιζα ότι ακούγονταν 5 φορές καλύτερα απ' ότι στους δίσκους τους. Και δεν μιλάω μόνο ηχητικά (που στην αρχή υπήρχε ένα θεματάκι με τον ήχο της κιθάρας κυρίως, αλλά μετά έστρωσε και έγινε μπόμπα). Τα πάντα. Η σκηνική παρουσία του Fallon που τραγουδάει (σημ. όταν λέω "τραγουδάει" δεν εννοώ ότι απλά κρατάει ένα μικρόφωνο και αρθρώνει λέξεις, εννοώ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ, με όλη τη σημασία της λέξης, αφού πρέπει να είναι ένας από τους κορυφαίους -αν όχι ο κορυφαίος- τραγουδιστές στο είδος), χοροπηδάει πέρα-δώθε, παίζει κιθάρα και χορεύει ταυτόχρονα, τα εκπληκτικό drumming του JP Gaster που σε 1-2 περιπτώσεις με άφησε με το στόμα ανοιχτό, τα ψυχεδελομπουζ τζαμαρίσματα του Sult που με έκαναν να τριπάρω χωρίς την υποβοήθεια ουσιών και το μπάσο του Maines που σε μερικά σημεία έκανε τα δικά του παπαδιλίκια και έδινε και τον απαραίτητο όγκο στον ήχο. Κι όλα αυτά χωρίς ενδιαμέσες μπουρδολογίες. Χωρίς φλυαρίες. Μόνο αγάπη.
Το show ξεκίνησε κατά τις 10:30 και ολοκληρώθηκε λίγο μετά τις 12. Σε αυτά τα 100 λεπτά περίπου, στήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα πάρτι που είχα την τύχη να παρευρεθώ. Ένα πάρτι με heavy rock/blues/stoner κατευθειάν από την ελίτ για τον απλό λαό.
Ξεκίνημα με Mob Goes Wild, στα καπάκια Profits Of Doom και Pure Rock Fury αμέσως μετά. Δηλαδή εντάξει... Στα 3 πρώτα κομμάτια είχα ήδη παραδώσει πνεύμα.
Ακούσαμε την υπερκομματάρα Spacegrass και τριπάραμε, την υπερκομματάρα Electric Worry που όλο το Gagarin τραγούδησε με μια φωνή, την υπερκομματάρα The Yeti, την υπερκομματάρα Gravel Road... Τι να λέμε τώρα... Μόνο υπερκομματάρες...
Ναι, δεν έπαιξαν το The Regulator... Στ' αρχίδια μας! Αμφιβάλλω αν έλειψε σε κανέναν.

"Οι Clutch σε ένα παράλληλο σύμπαν, είναι η μεγαλύτερη μπάντα του κόσμου". Αυτό μου είπε ένα φιλαράκι χθες, αμέσως μετά την κομματάρα Electric Worry, εν μέσω έκστασης, καύλας και ιδρώτα. Και εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
Και αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο!

BANG, BANG, BANG, VAMONOS, VAMONOS!

ΥΓ1. Τους Lucky Funeral τους πρόλαβα στο τέλος. Τους αγαπάω όπως και να 'χει.

ΥΓ2. Το πρόγραμμα τηρήθηκε απόλυτα και με τρομερή ακρίβεια. Xίλια μπράβο στη Venerate.

ΥΓ3. Το Gagarin πρέπει να ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Ήταν λίγο δύσκολα με τη ζέστη αλλά την παλέψαμε.

ΥΓ4. Ambertroll, αφού άξιζε, μια χαρά. Περαστικά φίλε.

Πάει ο Νηρ.

Για να παραφράσω Cartman:

-Well boy, you missed Clutch to half sing a Peppers and a fucking Muse song on some retarded youth music fest, made a fool of yourself by jumping like a monkey, falling marvelously flat on your face and after getting up twisting your leg worse than a giraffe playing hockey. Was it really worth it?

-Totally.


Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Sonisphere 2011, Athens, Greece

Oκ, μπορεί πριν από λίγο καιρό να κράζαμε το φετινό Sonisphere αλλά αυτο δε σημαίνει πως δεν λατρεύουμε τις συναυλίες ειδικά όταν αυτές συνοδεύονται απο καλή παρέα, λίγο αλκόολ, μπόλικο χαβαλέ και υπέρμετρη δόση μηδενισμού και φονικών σχολιασμών. Ο συνδυασμός αυτών είναι ο λόγος που περνάμε καλά βλέποντας από Twisted Sister μέχρι Opeth και από Korn μέχρι Waters. Τελευταία στιγμή λοιπόν βρέθηκαμε ο Batman o Amberclock και εγώ να δίνουμε το κουρασμένο μας παρών στο λιβάδι ( ή μάλλον καλύτερα σαβάνα όπως διορατικά παρατηρεί ο Ambertroll παρακάτω.) Ακολουθεί το τί έχουμε να πούμε για αυτη την μέρα, την Παρασκευη 17/6 στο Terra Vibe πού φιλοξενούσε για δεύτερη φορά το Sonisphere.


Amberclock για Virus Gojira:

Θα αναρωτιούνται οι ορδές από φανς - αναγνώστες του blog: "Μα τόσο καιρό έκραζαν το Sonisphere, και τώρα οι υποκριτές - προδότες γράφουν review από τις εμπειρίες τους με αυτό? ούστ!"

Λοιπόν για να ξεκαθαρίσω, όταν δίνεται η δυνατότητα για τσάμπα συναυλία, και δη όταν παίζουν 3 συγκροτήματα που γουστάρεις πολύ να δεις -Virus, Gojira, Mastodon- αν δεν υπάρχει σοβαρός ιδεολογικός λόγος, πας. Άλλωστε, αυτό ήταν και το κόλλημά μου στο Sonisphere, το γεγονός οτι θα πλήρωνα ένα πολύ μεγάλο ποσό για να δω να παίζουν πιο πολύ συγκροτήματα που δεν με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα.

Η ημέρα ξεκίνησε με αθεράπευτο άγχος μου να προλάβω να πάω σε συναυλία στην ώρα μου, αφού έχω κάνει χρονικό σάντουιτς υποχρεώσεις. Άγχος που φυσικά τροφοδοτείται από την αδυναμία να ξεκινήσω όντως αρκετά νωρίς για να είμαι εκεί. Αφού βρήκα τον Azarak στον σταθμό των ΚΤΕΛ Αττικής και πληρώσαμε τα 8 (!!!) ευρώ του εισιτηρίου μετ' επιστροφής, χωρίς δυνατότητα φοιτητικής έκπτωσης, εξοπλιστήκαμε με απαραίτητο αλκοόλ και τροφή για την απέραντη σαβάνα του Terra Vibe.  Έτσι, ξεκινήσαμε την περιπέτεια για να παρατηρήσουμε είδη μεταλλάδων και συγκροτήματα στο φυσικό τους περιβάλλον. Ένας από αυτούς όπως θα αποδεικνυόταν, θα ήταν και ο Batman.

Ο δρόμος δύσκολος, και η ζέστη κάνει μεγαλύτερη την πρόκληση του να καταφέρουμε να μην αναγνωριστούμε από τις ορδές των μαλλιάδων ως παρασιτικοί παρατηρητές. Έχω ακούσει φρικτές ιστορίες για το πώς κατέληγαν άτομα που αναγνωρίζονταν ως "άλλοι". H ανδρεναλίνη στα ύψη, τόσο για αυτό όσο και για το να προλάβω να δω Virus.


Virus

Φτάνοντας στα ξεραμένα χόρτα του αφρικανικού τοπίου και αγναντεύοντας τον ορίζοντα, αναγνώρισα 5 τύπους που δεν κολλούσαν εκεί. Ακουγόταν ήδη χαρακτηριστικά το progressive drumming του Eins (ναι, τώρα μπαίνω wikipedia και κοιτάω τα ονόματα για να σας κάνω τον έξυπνο. Ήξερα πολύ λίγα για αυτούς πέραν της μουσικής τους) και οι χαρακτηριστικές, black αισθητικής κιθάρες.

Πλήθη δεν υπήρχαν, ως γνωστόν τα είδη metallus, και δη τα metallus maidenus και metallus slipknotus δύσκολα σηκώνονται από τον λήθαργο του ύπνου αν δεν εμφανιστεί μπροστά τους ο Dickinson ή ο Jordison, αντίστοιχα. Είναι ο συνδυασμός του ήλιου και της ξένης untrue μουσικής όπως καληώρα οι Virus που εμποδίζουν τον μεταβολισμό τους να χωνέψει και επιταγχύνει αντιδράσεις του οργανισμού όπως σπυράκια και τάση για την ιαχή "TROOOOOOPEEEEER" ή "ΑΑΑΑΑΑΑΑΡΓΚ".

Εν πάση περιπτώσει, μην ξέροντας καθόλου πώς βγαίνουν live, η αλήθεια είναι οτι έπαθα με 2 πράγματα ένα πολιτισμικό shock:
-Πρώτον, το να ακούω Virus, ειδικά με τα φωνητικά του Eide καταμεσήμερo στο Terra Vibe, σε αντιπαράθεση με το σύνηθες του κλειστού δωματίου με προτίμηση νύχτα, ήταν αρκετούτσικη φρίκη. Θέλω να πω, είναι καθαρά ήχος και αισθητική κλειστού χώρου, σκοτεινού φωτισμού - όχι με τη δρακουλιάρικη έννοια αλλά με αίσθηση δέους.
-Δεύτερον, οι τύποι είναι χαζοχαρούμενοι. Ειδικά ο Eide και ο μπασίστας, ήταν εντελώς εκτός του κλίματος που φανταζόμουν να αποτελεί ένα live τους, για να μη μιλήσω για τον sessionά κιθαριστοπληκτρά που μασούσε τσίχλα όταν δεν έπαιζε minimal πλήκτρα ή κιθαριστικά περάσματα. Mind you, το αγαπάω αυτό! Μου αρέσει όταν ένα συγκρότημα δεν το παίζει κάτι ντε και καλά για να είναι σοβαρό και θεοσκότεινο και νταρκ. Απλά δεν το περίμενα!

Όπως και να 'χει, αργά ή γρήγορα το συνήθισα και αφέθηκα στους μουσικούς λαβυρίνθους που δημιουργούν. Έχω ξαναπεί αρκετές φορές οτι αυτό που σέβομαι περισσότερο στην Black Metal είναι η τάση της να πειραματίζεται, να μεταμφιέζεται, να μεταλλάσεται σε κάτι πολυσχιδές, χαοτικό, κρυφό. Και ο Eide είναι πάρα πολύ τέτοια περίπτωση - η αλήθεια είναι οτι χαζεύοντας το wiki του τύπου σήμερα εξηγήθηκαν πολλά. Όταν ένας άνθρωπος έχει συμμετοχή (κυρίως ως drummer, πριν από το ατύχημά του το 2005) σε συγκροτήματα όπως Satyricon, Dødheimsgard, Aura Noir και Ulver, η μουσική του ίδιου δεν θα μπορούσε να μην είναι εξίσου ιδιαίτερη και εξερευνητική. Είχα λατρέψει από την πρώτη στιγμή το πώς χωρίς να είναι black η μουσική του, αναδύει ακριβώς τέτοια ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με τα πομπώδη και αφαιρετικά φωνητικά που απλώνει πάνω στο κομμάτι. Οι εκτελέσεις φυσικά ζωντανά απόλυτα πιστές. Ανελέητες. Το χάσιμο των κιθάρων, οι 500 συγχορδίες που οδηγούσαν το κομμάτι είτε σε απόλυτη πολυπλοκότητα, είτε σε εμμονική επανάληψη. Ο μπασίστας να δίνει ρέστα με το τι ακουγόταν από την πάρτη του. Αρρώστια.
Μόνη αδυναμία ήταν η ανισορροπία της έντασης των πλήκτρων. Δεν ξέρω τι έφταιγε, αλλά ο τύπος έπαιζε μια νότα που είτε θα μισοακουγόταν, είτε θα εισέβαλλε ενοχλητικά στο υπόλοιπο σύνολο.

Μ' αυτά και μ' αυτά, δεν κατάλαβα ποτέ με ποιά λογική και πώς κόλλησε κανείς αυτό το συγκρότημα σε αυτό το fest. Δεν είναι metal. Δεν είναι καν rock, είναι κάτι αρκετά συγκεκριμένο και avant garde που είναι κρίμα από τη μία να παίξει ως δευτερεύουσα μπάντα, ούτε ικανοποιώντας κάποιον που τους ακούει, ούτε κάποιον που πήγε να δει τα υπόλοιπα συγκροτήματα (τουλάχιστον, σε πολλές περιπτώσεις). Νομίζω πάντως οτι εκτός απροόπτου, υπήρξε για μένα και το καλύτερο και πιο σημαντικό σκηνικό της ημέρας. Και φαντάσου οτι ένιωσα έτσι με τις απόλυτα χειρότερες συνθήκες για live αυτού του συγκροτήματος, βάζω στοίχημα οτι σε κλειστό χώρο και μόνοι τους θα είχαν θερίσει.



Gojira

Αυτό που σκεφτόμουν και συζητούσα χθες είναι οτι οι Gojira είναι η απόλυτη συνταγή για να ακούσει ένα ευρύ κοινό κάτι αρκετά εγκεφαλικό:

Ας πάρουμε για παράδειγμα τους Meshuggah. Οι τύποι είναι ένας ζωντανός οδοστρωτήρας ρυθμού, ένα ανελέητο mindfuck και μια επίθεση με στιγμές που κάνουν και έναν υποψιασμένο να γουρλώνει τα μάτια του. Όμως πόσο εύκολο είναι για κάποιον που δεν τείνει να ψάχνει ακραία ακούσματα και prog λογικές να το δεχτεί βλέποντάς το? Η μόνιμη "σήματα - μορς vs. φυσιολογική μελωδία" αισθητική τους δεν βοηθάει ιδιαίτερα, ούτε η μάλλον στατική σκηνική τους παρουσία. Συζητώντας ωστόσο με άτομα που είχαν παρευρεθεί στο Rock 'em All τόσο του '08 με Meshuggah και του '09 με Gojira (και πού πήγαν για τα πιο συμβατικά ονόματα) είχαν να πουν οτι τους έκαναν πολύ μεγαλύτερη εντύπωση οι δεύτεροι.

Νομίζω οτι αυτό είναι κατά βάση οι Gojira. Ένα εξαιρετικό άλεσμα πειραματισμού, προσβάσιμου για οποιονδήποτε, metal αισθητικής που χώνει αρκετά, progressive ιδεών και live δυναμικής που τα χώνει, τόσο με καύλα όσο και αρκούντως ψαρωτική για κάποιον που θέλει η μπάντα να δίνει και όχι να στέκεται αγγουρωμένη. Καθόλου περίεργα λοιπόν, τα σχόλια περί highlight συναυλίας, του ενθουσιασμού του (σχετικά λίγου αλλά πωρωμένου) κόσμου που παρακολούθησε το συγκρότημα και του γεγονότος οτι αυτά προήλθαν από αρκετά διαφορετικών ακουσμάτων ανθρώπους.

Τώρα, καθαρά προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα. Ίσως γιατί μόλις είχαν παίξει οι Virus, ίσως γιατί ήμουν με το μισό πόδι στο να δω Mastodon (οι οποίοι -επιτέλους!- ήταν πραγματικά απολαυστικοί), ίσως γιατί μου φάνηκαν οτι αποτελούν μια πιο ελαφριά και user friendly εκδοχή πειραματισμών όπως Meshuggah, ίσως στην τελική επειδή δεν ήμουν σε φάση να ακούσω αυτό. Όπως και να 'χει, μπορεί το κλικ να μη μου το κάναν αλλά σίγουρα το ευχαριστήθηκα και ήθελα να τους δω. Κορυφαίες στιγμές η εκτέλεση του Α Sight to Behold, καθώς και το highlight του moshing όπου δημιουργήθηκε το πρωτοφανές και επικό headbanging wall. Picture it.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Προειδοποίηση: Ακολουθεί καφρίλα.

Ενώ καθόμασταν και περιμέναμε λεωφορείο αναφέρθηκε αυτό εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=T5m2fmLdyDo#t=3m29s

συγκρίνετε:
http://www.youtube.com/watch?v=pcIITuW8Eik



Azarak για Mastodon και Slipknot:

Εχω συγγενείς που τους έχω δεί λιγότερες φορές από όσες φορές έχω δεί τους Mastodon. Εν ολίγης είναι το συγκρότημα που έχω πιό οικείο στην καρδιά μου, το συγκρότημα το οποίο θέλω να βλέπω κάθε φορά, που θέλω να πίνω μπύρες μαζί, να κάνω καλοκαιρινά μπάνια και να γνωρίσω την οικογένεια τους. Οσο μας κα@@@@εις τοσο μας πληγώνεις που λένε όμως. Τους έχω υποστηρίξει σε κάθε κυκλοφορία χρόνια τώρα, και πραγματικά πιστεύω πως έχουν υλικό ικανό να τους κάνει headliners σε τέτοιου έιδους φεστιβάλ όμως μου φαίνεται πως πυροβολούν τον εαυτό τους όταν επανειλημμένως κάνουν τέτοιες εμφανίσεις. Πολύ καλό το setlist, με ελλείψεις κατα την γνώμη μου βέβαια ( θα ήθελα We built this come death, Hearts Alive και The Czar ) αλλά γαμώ το κερατό μου πραγματικά θα ήθελα να ήξερα τι σκέφτονται και οι ίδιοι όταν τελειώνουν το set τους? Είναι ικανοποιημένοι απο την μετριότητα τους? Αν και ο ήχος τους ήταν ελάχιστα καλύτερος απο άλλες open air εμφανίσεις, νομίζω πως ο πλειοψηφία θα συμφωνήσει μαζί μου.
Ιδού κυρίες και κύριοι η μπάντα που θα μπορούσε να τα έχει όλα! Με ένα εισητήριο έχετε την ευκαιρία να δείτε τα αιμοβόρικα μυρμήγκια λέοντες! τον άνθρωπο ελέφαντα! το αγόρι-λύκο! τους Mastodon να αποδυναμώνουν την δυναμική τους σε μία (ακόμα) χλιαρή εμφάνιση! Περάστε μέσα στην τέντα!




Οκ Slipknot τώρα.

Για εμένα αυτοί ήταν η έκπληξη της βραδυάς. Περίμενα να δω κάτι το μέτριο. Ζωντανή εμφάνιση τύπου 'κι' όμως είμαι ακόμα εδώ, κι'αυτό το καλοκαίρι!'. Μας έδειξαν κάτι πολύ σημαντικό όμως, πως ατυχίες και αδικίες συμβαίνουν καθημερινά. Μπορεί να είναι πολλά τα λεφτά (Άρη), αλλά οι τύποι δεν έχουν χάσει κάτι πολύ σημαντικό. Την ενέργεια τους. Διαφωνώ εδώ και πολύ καιρό με τις επιλογές που έχουν κάνει, όπως το ότι αρχικά φοράγαν μάσκες και φόρμες ώς αντίδραση στη μόδα που θέλει το φαίνεσθαι να είναι σημαντικότερο της ουσίας, και που κατέληξαν εντέλει να αποτελεί σημαντικότερο νέο το τι μάσκες είχαν παρά το κατα πόσο ψηλότερα σήκωσαν το κωλοδάχτυλο τους. Οταν όμως βγήκαν 'old-school' στην σκηνή με σκοπό να αποδώσουν ΜΟΝΟ τα καλύτερα τραγούδια της καριέρας τους, ο 18χρονός πιτσιρικάς μέσα μου ήθελε να γρυλλίσει, να μισήσει και να τα γαμίσει όλα σε μία τελευταία πενταήμερη. 'Ήρεμία' απάντησε ο 26χρονος απ'έξω όμως, 'Κάτσε, απόλαυσε και γέμισε το μυαλό σου με όσο περισσότερο Slipknot μπορείς, γιατί ίσως να πρόκειται για το κύκνειο άσμα'.






Batman γιά Iron Maiden:

Τεταρτη φορα που βλεπω τους Iron Maiden.Λοιπον οι Iron Maiden ειναι μεγαλη μπαντα και το απεδειξαν για αλλη μια φορα φετος.Το setlist ηταν βασισμενο στους τελευταιους δισκους τους και ιδιεταιρα στο Final Frontier.Προσωπικα δε μου αρεσει καθολου.Μπαινει λοιπον το Doctor Doctor,kαι πανω που καυλωνουμε για την επιθεση του συγκροτηματος επι σκηνης,μας πετανε το χεοροτερο intro συναυλιας που εχω δει ποτε και ξεκινανε.O ηχος βελτιονεται συντομα και τα standars ανεβαινουν κατακορυφα για αλλη μια φορα,οπως δηλαδη σε καθε τους εμφανιση.Ο καινουριος τους δισκος δε μου αρεσει καθολου.Οι προηγουμενοι ειναι απλα αδιαφοροι.Λοιπαμαι αλλα ετσι ειναι.Παρα τη στρατιωτικη κουραση ομως που μου βγαινει και με αναγκαζει να παρακολουθησω τη συναυλια απο αποσταση με τα βλεφαρα να κλεινουν(ξυπνημα απο τις 4,ελαχιστος υπνος εδω και μηνες)τα τραγουδια ακουγονται πολυ καλυτερα παιγμενα ζωντανα,και ολη η ατμοσφαιρα με καλυπτει.Σε ενα τραγουδι μεχρ και Jethro Tull feeling επιασα(θυμησου εκεινη τη b-side διασκευη τους στο cross eyed mary).Πως διολο καταφερνουν να ειναι τοσο καλοι ακομα και στις μετριες στιγμες τους?Εδω λοιπον τους βγαζω το καπελο.Καλως ή κακως οι Maiden δεν ειναι Twisted Sister,συνεχιζουν να βγαζουν δισκους και αρνουνται να ειναι ενα απλο live band.Τους οποιους δεν αντιμετοπιζουν ως αλλοθι για να βγουν σε περιοδεια.Προφανως τους γουσταρουν και τους πιστευουν.Και ειναι απο τις μπαντες που εχουν και τα οικονομικα φοντα και τα αρχιδια να βγουν και να παιξουν οτι γουσταρουν και οτι τους εκφραζει.Καποιοι χλευαζαν τους Blind GUardian στην Night at the Οpera περιοδεια οτι δεν υποστηριζαν το υλικο τους.Καποιοι αλλοι βγαζουν τα μελη των Maiden καθε χρονο,ανεξαρτητα απο το αν εχουν βγαλει δισκο,μουσικους της χρονιας.Οσοι ειστε απο αυτους και χθες φυγατε παραπονεμενοι παρτε τ αρχιδια μου.Η ενσταση μου ειναι αλλου.Τα κλασικα τραγουδια που επελεξαν να παιξουν ηταν για αλλη μια φορα τα ιδια και τα ιδια.Τι και αν το The Evil that Men Do παντα θα μου σηκωνει την τριχα...Μιλαμε για τους Iron Maiden.Αναμεσα σε ποσα εχουν να επιλεξουν?Και επιμενουν να σερβιρουν τα ιδια.Βαριουνται να κανουν προβες ή θεωρουν οτι τα παλια τους τραγουδια αφορουν μονο πιτσιρικαδες απο 12 ως 16 που περιμενουν να ακουσουν τα απολυτως απαραιτητα?Στο Fear of the Dark αναρωτηθηκα αν το "final frontier" τους ηταν στην πραγματικοτητα το 1992 και οχι το 2010.Μπα,το τελευταιο συνορο ειναι να μπορεις να βγεις tour,να παιξεις τον πιο ακυρο δισκο σου και να παρεις κεφαλια,οπως εκαναν αυτοι χθες,και ας γυρισαμε ολοι σπιτι και ακουσαμε το Caught Somewhere in Time.Οντες πανω στη σκηνη οι Maiden ειναι αρχηγοι.Οι Slipknot εκαναν την πρωτη παγκοσμια εμφανιση τους μετα το πληγμα του θανατου του μπασιστα τους την ιδια μερα.Η εμφανιση τους σκοτωσε(αν και επαψαν να με ενδιαφερουν μετα το Iowa).Και ο φορος τιμης στον εκλιποντα Paul Grey με την παρουσια της στολης και της μασκας του με κανει να ανατριχιαζω απο δω και περα καθε φορα που ακουω το Staring Through the Eyes of the Dead των Cannibal Corpse.Οι Maiden θα μπορουσαν να κλεψουν την παρασταση παραυτα,παιζοντας απλα το Alexander the Great, αλλα για αλλη μια φορα μας εριξαν χυλοπιτα.Τιμιοι,μαγκες,αλλα την επομενη φορα θα τσεκαρω πρωτα το setlist στο internet πριν αποφασισω να παω,κατι που γενικα αποφευγω.Γαμημενε ρομαντισμε...



Υστερόγραφο δια χειρός Amberclock και εκπροσωπώντας μαζί και τον Azarak:

Αγαπητοί διαχειριστές του Terra Vibe (Didi music να υποθέσω?)

ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΤΕ.

Την άλλη φορά το PL1 ΝΑ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ MERCHANDISE ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟΙ ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΣ ΜΑΛΑΚΕΣ.

επίσης,
Αγαπητό πωρωμένο κοινό των Maiden/Slipknot/Mastodon κοκ.

ΕΙΣΤΕ ΦΛΩΡΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΑΤΕ ΝΤΟΥ για να ρίξουν τα γαμωκάγκελα.
Και ηλίθιοι που δίνετε τα 20 ευρώ παραπάνω για μαλακίες που δεν υπάρχουν ούτε καν στο ίδιο fest έξω.



...άκου εκεί 20 ευρώ παραπάνω για να μπορώ να μην είμαι ΠΙΣΩ ΠΙΣΩ.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Bloodiest - Descent (2011)

O Bruce Lamont πρέπει να είναι από τους μεγαλύτερους μουσικούς χαμαιλέοντες στο σκληρό ήχο, μαζί με τον Dax Riggs (Acid Bath, Agents of Oblivion, Deadboy and the Elephant Men, Solo).
Έχει καθιερωθεί με τους Yakuza παίζοντας (τραγουδώντας βασικά) progressive metal/hardcore/jazz, πέρσι με τον Sanford Parker (Minsk) δημιούργησε τους Circle of Animals και πειραματίστηκε με το industrial, ενώ φέτος, στις αρχές του χρόνου κυκλοφόρησε τον πρώτο του σόλο δίσκο με τίτλο "Feral Songs for the Epic Decline" κινούμενος σε σκοτεινά φολκ μονοπάτια.
Οι ενασχολήσεις του με όλα αυτά αποδεικνύουν περίτρανα ότι εκτός από ευρηματικός μουσικός, που με ό,τι και να καταπιαστεί το κάνει καλά, είναι και εκπληκτικός τραγουδιστής αφού από τη μία ουρλιάζει, την άλλη μουγκρίζει και την άλλη χτυπάει κάτι εξωπραγματικές κορώνες με τη φωνή του. Και το σημαντικότερο; Έχει τρομερή όρεξη.

Αποκύημα αυτής της αστείρευτης όρεξης είναι και οι Bloodiest.
Πρόκειται για κολλέκτιβα 7 ατόμων από το Σικάγο, με μπροστάρη τον Lamont (δικό του πρότζεκτ είναι στην τελική), ο οποίος αφήνει στην άκρη το αγαπημένο του σαξόφωνο που χρησιμοποιεί κατά κόρον στους Yakuza και αναλαμβάνει χρέη κανονικού τραγουδιστή.
Το να περιγράψει κάποιος τη μουσική των Bloodiest είναι κομματάκι δύσκολο. Έχει πολλά στοιχεία από ατμοσφαιρικό σλατζ (ίσως Neurosis στα πιο χαλαρά τους), από ντουμ, φολκ, αλλά στην ουσία είναι τέρμα πειραματικό και αν έλεγα ένα συγκρότημα που ίσως θυμίζει περισσότερο, αυτό είναι οι Swans.

Το Fallen ανοίγει το δίσκο με ένα αλλοπρόσαλο, επαναλαμβανόμενο ριφάκι και εξελίσσεται σε ένα ατμοσφαιρικό ντουμ θρίαμβο. Τα φωνητικά του Lamont είναι μαγευτικά, το ίδιο και οι στίχοι.
Στη συνέχεια το Coh έχει μερικές φλαμένκο πινελιές, τον Lamont να μουγκρίζει με τον πιο γλυκό τρόπο που μπορεί να μουγκρίσει κανείς και δίνει εξαιρετική πάσα στο μαγικό Pastures με με την εκπληκτική ακουστική μελωδία.
Στα 2 κομμάτια που ακολουθούν βρίσκεται όλη η ουσία του δίσκου.
Το απίστευτο Dead Inside είναι ένα 11λεπτο έπος, με φανταστικό ντράμινγκ και φανταστική δομή. Οι κιθάρες κάνουν θάυματα με τον τρόπο που συμπληρώνει η μία την άλλη, τα πλήκτρα δίνουν ένα καταθλιπτικό τόνο και ο Lamont δίνει ρεσιτάλ πίσω από το μικρόφωνο. Το φινάλε με το μπρέικ στα ντραμς είναι απίστευτο, με τα πλήκτρα να το πλαισιώνουν μοναδικά.
Στη συνέχεια ακολουθεί το έτερο έπος του δίσκου, Slave Rule. Στην αρχή χαλαρά και από τα μισά και μετά, με το που σκάει η επική ριφάρα που φέρνει έντονα σε Tool, το κομμάτι απογειώνεται σε δυσθεώρητα επίπεδα.
Κλείσιμο με Obituary και ξανακούμε το γνώριμο εναρκτήριο ριφάκι από το Fallen, να παίζει σε όλο το κομμάτι από την αρχή μέχρι το κλείσιμο. Όταν ο δίσκος είναι στο ριπίτ, δεν καταλαβαίνει κανείς ότι τελείωσε το Obituary και ξαναξεκίνησε το Fallen. Είναι ακριβώς το ίδιο ριφ.
Φαύλος κύκλος.
Γιατί σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Loud is a Safe Word


Στις 18 Ιουνίου, ημέρα Σάββατο στο Roi Mat, ένα ταξίδι στις δεκαετίες και στις διάφορες εκφάνσεις του σκληρού ήχου. με είσοδο ελέυθερη προφανώς,

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Reflection

And in my darkest moment, feeble and weeping
The moon tells me a secret, a confidant
As full and bright as I am
This light is not my own and
A million light reflections pass over me
Its source is bright and endless
She resuscitates the hopeless
Without her, we are lifeless satellites drifting

Πες μου πως είναι δυνάτον όλα για άλλη μία φορά να καταλήγουν εδώ, σε αυτό το συγκρότημα, σε αυτό το δίσκο, σε αυτό το τραγούδι? Πως έχουν χαράξει οι στίχοι και η μουσική το συλλογισμό μου σε σημείο τέτοιο που, όπως το νερό χαράζει τη γη από τις πηγές των ποταμών ως τους απέραντους ωκεανούς, η σκέψη μου να μην έχει άλλο δρόμο να ακολουθήσει παρά μόνον αυτόν? Δεσμώτες για άλλη μια φορά να βλέπουμε την σκία μας πάνω στο τοίχο της ματαιοδοξίας μας, ένα τυχαίο γεγονός η ύπαρξη μας, με πιθανότητες επανάληψης απειροελάχιστες σε σημείο που μπορούμε εμείς οι ίδιοι να θεωρηθούμε θάυμα, ή έχουμε δύναμη, κρυμμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο, να σπάσουμε τα δεσμά όπως ποτέ άλλοτε? Προφανώς οι σκέψεις αυτές δεν με κρατάνε άγρυπνο τα βράδυα αλλά λίγες τέτοιες στιγμές περισυλλογής είναι ό,τι πιό κοντινό σε προσευχή ή διαλογισμό μπορώ να κάνω.
Καλό ξημέρωμα.

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Ενός Ζόμπι μύρια έπονται

Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι να ξύπναω με ένα δυνατό ταρακούνημα. «Γαμώτο, πρέπει να με νάρκωσαν!» σκέφτηκα καθώς ένιωθα τα χείλη μου μουδιασμένα αλλά και την όραση μου να είναι θολή. Κοίταξα λίγο καλύτερα τριγύρω μου και αντιλήφθηκα πως βρισκόμουνα σε κάποιου είδος κινούμενο όχημα. Αυτό ήταν! Βρισκόμουνα σε αστικό λεωφορείο, όμως όσο και να κοίταγα έξω από τα παράθυρα δεν μπορούσα να δώ κάτι το γνώριμο για να αναγνωρίσω σε ποιά γραμμή με έιχαν πετάξει οι απαγωγείς μου. Κάτι μου έλεγε όμως πως έπρεπε να δράσω γρήγορα πριν φτάσω στο ‘τέλος’ της διαδρομής.

Ψηλαφίζοντας τη πλάτη μου, για να ελέγξω αν τα νεφρά μου είναι στην θέση τους (ποτέ δεν ξέρεις), ξεκίνησα να κινούμαι πος τον οδηγό. Κάποιος πρέπει να το οδηγεί αυτό το ρημάδι. Πριν προλάβω όμως να κάνω το δεύτερο βήμα, ένιωσα την απότομη αδράνεια της επιβράδυνσης να με πετάει πάνω στην πρώτη κολώνα που βρέθηκε μπροστά μου. Ο επόμενος ήχος που άκουσα ήταν αυτός της αυτόματης πόρτας να ανοίγει και σηκώνοντας αργά το βλέμμα μου, είδα πολύ κόσμο να ανεβαίνει με αργό βήμα. Πρώτα παρατήρησα πως όλοι τους φαίνονται να έχουν λερωμένα παπούτσια και σκισμένο παντελόνι, και ένας συγκεκριμμένος τύπος που αγκομαχούσε να επιβιβαστεί κρατώντας την χειρολαβή είχε κομμένο το δεξί του πόδι, απο το γόνατο και κάτω, με τις σάρκες να κρέμμονται ακόμα αλλά και ένα κομμάτι από το οστό του να εξέχει σπασμένο. «Τι σκατά» είπα, και τότε ακριβώς είναι που, κοιτώντας κατάματα το πλήθος μπροστά μου, ψέλλισα δυο μόνο συλλαβές «Ζό-μπι»

Διάλεμμα για διαφημίσεις

«Ζόμπι». Ναι αυτή ήταν η λέξη που άρθρωσα, για να το πιστέψω και εγώ ο ίδιος. Και δεν παίζει να κάνω λάθος, αναγνωρίζω ένα ζόμπι όταν το δω. Οι τρίχες κατα μήκος της ραχοκοκαλιάς μου σηκώθηκαν μονομιάς και τα πόδια μου κόπηκαν. Με πλησίαζαν, αργά αλλά σταθερά, με παρατεταμένα χέρια. Μπροστάρης τους ήταν ένα πλάσμα που φορούσε παλ κίτρινο κοντομάνικο πουκάμισο, με την ταυτότητα του να διαγράφεται μέσα απο την τσέπη στο στήθος του, τραγιάσκα στο κεφάλι και με την μαγκούρα του ακομά στο δεξί χέρι. Συνταξιούχος ο κακομοίρης, που να ήξερε τι του είχε σχεδιασμένο η μοίρα για τα γεράμματα, αλλά να μου για αυτόν, το θέμα ήταν τι είχε σχεδιασμένο για εμένα, καθώς κρίνοντας απο την θέση μου εκείνη την στιγμή, δεν μου φαινόνταν πως είχα πολλά ψωμιά ακόμα.

Αυτό που τράβηξε το βλέμμα μου όμως στο ζόμπι-παππού ήταν ένα μικρό μπλε χαρτάκι που κράταγε στο αριστερό του χέρι. Κάτι μου θύμιζε αλλά εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα με τίποτα να χρησιμοποιήσω τη λογική. Το λεωφορείο ήταν πλέον ασφυκτικά γεμάτο και η πόρτα έκλεισε με ένα μάτσο από δάυτα να έχουν μείνει ακόμα απέξω χτυπώντας την πόρτα και τα τζάμια βγάζοντας άναρθρες κραυγές. Τότε ήταν που άκουσα το ζόμπι-παππού να ξεστομίζει μια πρόταση μόνο : «Θα κάνεις πιο πέρα ρε να χτυπήσουμε κανά εισητήριο?»

Οκ, την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να μην ξυπνήσω την τελευταία στιγμή για την δουλειά, ή τουλάχιστον να περιορίσω τις σπλατεριες. Οπως και να έχει, το συγκεκριμένο κείμενο δεν έχει μουσικό ενδιαφέρον αλλά ας μας κάνει όλους να αναρωτηθούμε κατα πόσο είμαστε έτοιμοι για την αποκάλυψη των ζόμπι. Εγώ ξέρω πως είμαι, πάντως. Αν εσείς δεν νιώθετε έτοιμοι ακόμα υπάρχουν κάποιες πολύ σοβαρές πηγές από όπου μπορείτε να ενημερωθήτε. Το συγκεκριμένο site έχει κανόνες επιβίωσης σε πραγματικές συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, οπότε το κείμενο που αναφέρεται στο πως να επιβιώσουμε απο ζόμπι αποκτά άλλη βαρύτητα. Κλείνοντας να κάνω μία μικρή επισήμανση: Εάν, κατά Romero, τα ζόμπι συχνάζουν στα εμπορικά κέντρα γιατί τους έχει απομείνει μόνο το καταναλωτικό ένστικτο, στην Ελλάδα χώροι υψηλού κινδύνου θα πρέπει να θεωρούνται περιοχές όπως Γκάζι, Ψυρρή, Κολωνάκι και γενικά όπου υπάρχουν πάνω από 5 καφετέριες. Πρώτα η ψυχή και μετά το χούι που λένε.



Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

The Cult Live Fuzz Club Κυριακη 5/6/2011



Το καλοκαιρι του 2006 οι Cult ειχαν κλεισει ως headliners στ Rockwave Festival και το κοινο τους γυρισε επιδεικτηκα την πλατη με τη χαμηλη προπωληση με αποτελεσμα να επακολουθησουν "back by popular demand" αποτυχημενες λυσεις.Την πρωτη καλοκαιρινη Κυριακη του 2011,με αντιπαλο το Woodstock τηε αγανακτησης στο Συνταγμα που λαμβανε χωρα την ιδια στιγμη,το Αθηναικο κοινο αποφασιζει να γεμισει το Fuzz club πληρωνοντας 38 ευρω εκαστος για να δει το ιδιο συγκροτημα.Go figure...Η αληθεια ομως ειναι οτι οποιος εχασε αυτο το live εχει αυτοματα αλλον ενα λογο αγανακτησης για να παραπονεθει στο Συνταγμα την επομενη εβδομαδα.

Οι Cult γαμησαν και εδειραν.Μερικα πραγματα δε μεταγλωτιζονται με σεμνοτυφο,ουτε καν με κοσμιο τροπο.Ο Ashtbury με το Morrison Look της Post-γοης/American Prayer εποχης,ηταν αφανταστα ορεξατος,καμια σχεση με λιγα χρονια πισω που τους ειχα ξαναδει.Το ινδιανικο αιμα που κυλαει στις φλεβες του,εκεινο το Κυριακατικο βραδυ κοχλαζε απο την ανταποκριση του κοσμου και(φυσικα) το αντιστροφο.Ετσι ειναι αυτα,για να πιασει ο χορος της βροχης το εναυσμα δινει ο μαγος αλλα πρεπει να ακολουθησει ολοκληρη η φυλη.Με λιγα λογια μας πειρε και μας σηκωσε,τοσο με τις φωνητικες αποδωσεις του οσο και με την παθιασμενη και πηγαια σκηνικη του παρουσια.Και τι ακριβως παει να πει Desert Rock τη στιγμη που την κιθαρα χειριζεται ενας Bill Duffy?Η ετερη υπερδυναμη της μπαντας μετεφερε την ατμοσφαιρα του Dead Man film επι σκηνης και κατα μηκος της πλατειας του venue,ελαμψε δια της απουσιας του τα λιγα δευτερολεπτα που ειχε προβλημα η κιθαρα του και επαιζε με το ρυθμο του κορμιου μας σε καθε πουτανιαρικο ακορντο και ταξιδιαρικο solo του.

Οταν λοιπον συμβαινουν ολα τα παραπανω και εχεις στις αποσκευες σου ενα Love,ενα Ceremony,ενα Sonic Temple και ενα Electric(που οσο παιζει στο στερεοφωνικο ειναι ο καλυτερος δισκος ολων των εποχων) μπορεις καλυστα να πεις το Fire Woman μετρια και να σε ξελασπωσει το κοινο σου,μπορεις και να κλεισεις με το Break on Through και να μην προκυψουν ενοχλητικοι συνηρμοι με την καταπληκτικη ομοιοτητα με τον Jim και το παρατολμο ή/και(διαλεξτε κατα συνειδηση) βεβηλο παρελθον σου,αλλα να χειροκροτηθεις σαν Angelripper που κλεινει με το Iron Fist.

Oι Cult την Κυριακη ανηκαν στο πανθεον των live acts(ή εγω λογω στρατου ξαναγινα 15αχρονος).Οι αναθυμιασεις της σμηλεμενης απο ξεθαμμενο τσεκουρι του πολεμου πιπας της ειρηνης,θα μας φερνουν γλυκια ευφορια για καιρο ακομα.Απλα,την αλλη φορα ας αγορασουμε φτηνοτερα τον καπνο που καιει!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...