Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Bigus Dickus - Hard as a rock covering machine

Το έχουμε πεί και το ξαναλέμε: στο blog αυτό κινούμαστε σε αργούς doom ρυθμούς, ακόμα και αν δεν είμαστε όλοι φαν του ιδιώματος. Αυτό σημαίνει πως όταν αποφάσισα να κάνω μία συνέντευξη με τους Bigus Dickus έπρεπε η ιδέα πρώτα να μελώσει στο μυαλό για κανα δίμηνο, να μου πάρει καμιά βδομάδα να γράψω τις ερωτήσεις και ύστερα οι απαντήσεις να περιμένουν υπομονετικά άλλο ένα δεκαήμερο στο inbox μου. Ζητώ συγνώμη εκ των υστέρων, αλλά το αποτέλεσμα είναι χορταστικό, δροσερό και πλήρως εναρμονισμένο με την χαβαλετζίδικη rock επέλαση των λεγεωνάριων που ακούνε στο όνομα Bigus...Dickus.

1) Τιμώ ευλαβικά το bigus φαλλικό σύμβολο της αιώνιας νιότης σας!
Με ποιόν έχω την τιμή να συνομιλώ; Γενικά ποιός ή τι κρύβεται πίσω
από τους Bigus Dickus και από πότε;

Είθε ο BIGUS να είναι μαζί σου! Φυσικά και έχεις την τιμή
να συνομιλείς με τον Χάρη Καρι*λη, τον άνθρωπο πίσω από το
μικρόφωνο, δίπλα από τους κιθαρίστες και συνήθως μπροστά από τον
ντράμερ. Φήμες στα υγρά υπόγεια του κέντρου των Αθηνών -αλλά και
του μεταμοντέρνου διαδικτύου- υποδεικνύουν τη μοναδική αυτή
προσωπικότητα ως τον ιδρυτή της BIGUS DICKUS κομπανίας. Ίσως δεν
εχουν άδικο. Η μνήμη μου με πηγαίνει ενάμισι χρόνο πίσω, όταν ο
Χάρης οραματίστηκε τη δημιουργία μιας μπάντας αποκλειστικά
διασκευαστικών οργίων, μετενσαρκώνοντας την ουτοπία της φράσης "η
μπάντα που παίζει τα πάντα"!
Άλλες φήμες θέλουν την All-Star BIGUS κομπανία να
απαρτίζεται από μέλη των DISHARMONY, ART OF SIMPLICITY, SEPTEMBER,
BARBARA's STRAIGHT SON, BELVILLE, D-TALES, ΑΝΤΙΠΕΡΑ ΟΧΘΗ,
ΑΝΑΧΑΠΑΡΑ, TONIS SFINOS και άλλα πολλά που βαριέμαι να αναφέρω.Και
γενικα, να ξέρεις ότι "όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και
ψησταριά"...


2) Σας είδα στην προηγούμενη ζωντανή σας εμφάνιση, μόλις πριν απο
λίγο καιρό και πρώτα από όλα εντυπωσιάστηκα απο την διάρκεια! 4
ώρες γεμάτες διασκευές από τον χώρο του pop/rock μέχρι heavy metal
αλλά και πολλά άλλα. Δεν θέλετε να αφησετε κανέναν δυσαρεστημένο η
παίζετε σφαλιάρες στις πρόβες για το τι θα πρωτοπαιχτεί;

Οι σφαλιάρες στις πρόβες -τι διαολο, μας παρακολουθούνε?-
αφορούν στο τι ΔΕ θα πρωτοπαιχτεί! Η μπάντα, όπως είπα, παίζει τα
πάντα, δεν κωλώνει πουθενά και με τίποτα, όλα τα σφαζει, όλα τα
μαχαιρώνει! Παίζουμε με την ίδια ευκολία DEPECHE MODE, U2 και
Kravitz όπως RAGE AGAINST THE MACHINE, SABBATH και ΤΟΟL. Έχω την
τύχη να έχω γύρω μου All-Star ανοιχτόμυαλους χαβαλέδες παιχταράδες,
και δε μας τρομάζει ούτε ο Μπέος, ούτε ο Τζέφρυ (ήτοι ΓΑΠ για όσους
δεν κατέχουν καλά την Νεοελληνική...). Βρείτε μας στο FaceBook
(Bigus Dickus -Hard As A Rock- covering machine) και στείλτε μας
τις παραγγελίες σας εγκαίρως. Τα υπόλοιπα είναι δική μας υπόθεση...

3) Πως ξεκίνησε η ιδέα μιας cover μπάντας; θέλω να πω πως συνήθως
οι διασκευές είναι μία 'εύκολη' λύση για να γεμίσει το σετ ενός
συγκροτήματος με λίγο προσωπικό υλικό, ή αποτελεί επιλογή ποιό
νεαρών συγκροτημάτων με σκοπό να βγάλουν την καύλα τους.

Αν θέλεις την ωμή αλήθεια, πριν 2 χρόνια περίπου, είχα πάει
σε ένα live μιας άλλης cover μπάντας, η οποία ήταν συμπαθητική έως
και αξιοπρεπής, η οποία όμως έπαιζε κλασσικές ευκολόπαιχτες
χιλιοπαιγμένες διασκευές, και εντελώς ξαφνικά -εν μέσω του live-
οραματίστηκα μία μπάντα που να παίζει τα πάντα. Κατόπιν πρότεινα σε
καλούς φίλους-μουσικούς να γίνουν μέρος της μπάντας. Κάποιοι
μπορούσαν, κάποιοι δεν μπορούσαν. Αφού είχα το Γιάννη ετοιμοπόλεμο
στην κιθάρα και το Νίκο στα ντραμς, ψάξαμε και μέσα σε λίγο χρόνο
καταλήξαμε σε ένα πρώτο line-up. Βέβαια, αναγκαστήκαμε να εχουμε
μια αποχωρηση, η οποία όμως μας άνοιξε τα μάτια και μας έκανε να
σκεφτούμε το ενδεχόμενο να έχουμε backup σε κιθαρίστες -οι οποίοι
είναι και οι πιο δύσκολοι με το χρόνο τους.
Έτσι λοιπόν, η BIGUS κομπανία αποτελείται από 6
εξαιρετικούς μουσικούς -είπαμε: χαβαλέδες του κερατά κατά τα
άλλα...- εκ των οποίων ένας κάθεται στον πάγκο ανα live, σε ένα
rotation που ούτε ο Ομπράντοβιτς δε θα μπορούσε να συλλάβει..!

4) Πολλές αναφορές σε ταινίες βλέπω γενικά, από το όνομα σας μέχρι
κάποιες επιλογές που κάνετε για διασκευές. Σύμπτωση, ή κάποιος
σινεφίλ βρίσκεται ανάμεσα σας;

Θα απαντήσω με το κλασικό "σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει
πια να είναι σύμπτωση". Όταν ήρθε η ώρα να δώσουμε όνομα στην
μπάντα, είχα στην άκρη 2-3 εναλλακτικές, τις οποίες και ξεφούρνισα
στο τέλος μιας πρόβας -ή μήπως ήταν στην αρχή... Ο Νίκος άρχιζε να
φωνάζει χαρούμενος "ναι, ρε! Bigus Dickus, μεγαλοτσούτσουνοι και
"έτσι"...θα τους τρελάνουμε όλους!!".. Χαχα, τον λατρεύω αυτόν τον
τρελιάρη! Είμαστε όλοι φανατικοί με τους Monty Pythons, δε θα
μπορούσαμε να μην τους τιμήσουμε. Ούτως ή άλλως, η μπάντα είναι
σουρεαλιστικά χαβαλεδιάρικη και φαλοπαιχνιδιάρικη! Όλοι σινεφίλ,
όλοι εραστές της τέχνης, όλοι εραστές της ζωής... ("Ζωγράφισα"
πάλι!)

5) Ο Bigus είναι Dickus ή ο Dickus είναι Bigus;

Εδώ αν κατάλαβες Τεό, έχουμε να κάνουμε με το αιώνιο
ζήτημα: ποσότητα ή ποιότητα? Μέγεθος ή τεχνική? Εμείς απαντούμε με
ένα στόμα ότι ο Bigus και ο Dickus είναι ένα και το αυτό. Και
Bigus, και Dickus λοιπόν!

6) Αν υπήρχε η δυνατότητα να έχετε γράψει σαν συγκρότημα ένα
τραγούδι από αυτά που διασκευάζετε, ποιό θα ήταν αυτό;

Με φέρνεις σε πολύ δύσκολη θέση, και ίσως κάποιοι από τους
καλούς συναδέλφους που διασκευάζουμε, μας παρεξηγήσουν. Μην τους
βάλουμε και τσακώνονται! (Μεταξύ μας όμως, νομίζω ότι το "No one
knows" των Queens Of The Stone Age είναι ένα πολύ "Dickus" κομμάτι
;)

7) Τελειώστε όπως και όπου θέλετε

"Τελειώνουμε" στη μούρη κάθε πουριτανού καθωσπρεπιστή, όπως
και αφοδεύουμε στο σβέρκο κάθε προδότη (sic) πολιτικάντη του
συστήματος που θεωρεί ως "καλό του τόπου" (πόσο πολυφορεμένη είναι
αυτή η φράση πλέον...) την αποκλειστική ευημερία του
φίλου-συμμορίτη-χορηγού μεγαλοκαρχαρία. Χειροκροτούμε την
θεόπνευστη ενέργεια των Συμπολιτών μας που στόλισαν με "καρμικά"
περιττώματα τα αμάξια των "υπερασπιστών" της σύγχρονης
"δημοκρατίας"!
...Μπλέξαμε με τα πολιτικά και ξέχασα να πω για την μπάντα!
Λοιπόν, αν θέλετε να πιείτε την δροσερή μπυρίτσα σας ακούγοντας
αγαπημένες ροκιές, γνωστές αλλά και "ψαγμένες", μπείτε στην επίσημη
Facebook σελίδα μας (πληκτρολογήστε "Bigus Dickus -Hard As A Rock-
covering machine"), γίνετε μέλος, μάθετε πού πάιζουμε, αφήστε την
παραγγελιά σας -αν θέλετε- και ελάτε να δείτε ότι θα φύγετε και
σεις με ένα χαζοχαμόγελο στο τέλος..! Άβε Cornucopia lovers!

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Hell in the City-Disharmony,Sorrows Path Σαββατο 16 Ιουλιου 7 Sins



Δυστυχως δεν προλαβα την εμφανιση των The Silent Wedding και Wastefall.

Το κλασικο Doom metal των Sorrows Path,που αρχισαν με το που εφτασα,οσο βαρυ και μελαγχολικο ειναι,τοσο καταφερε να μου φτιαξει κατ ευθειαν τη διαθεση.Η μπαντα ηταν δεμενη και παρολο που δεν ειχα ερθει ξανα σε επαφη με το υλικο της με κερδισε,παρα τον κακο ηχο.Ακουγοντας κατοπιν το The Rough Path of Nihilism album τους,εξεπλαγην απο το ποσο καλυτερα αποδιδει ζωντανα(!!)ο τραγουδιστης.

Toυς Disharmony απο την αλλη τους ξερω καιρο και επιτελους βρηκα ευκαιρια να τους δω live.Η μουσικη τους προδιδει την Old school heavy metal παιδεια τους ενω συγχρονως δε φοβαται να κοιταξει το ημερολογιο καταματα.Ο ηχος ευτυχως ειχε βελτιωθει αρκετα,αναδεικνυοντας την εκτελεστικη τους αρτιοτητα τοσο σαν συνολο οσο και ξεχωριστρα.Εκλεισαν με το Powerslave των Iron Maiden κατα τη διαρκεια του οποιου,οποιος παρακολουθουσε τον drummer συμφωνει οτι ειναι παιχταρας.

Δυστυχως η προσελευση δεν ηταν αρκετα μεγαλη παρα το προσιτο εισητηριο,αλλα το ορεξατο και παρεατζιδικο κλιμα που επικρατουσε τοσο στους θεατες οσο και στα συγκροτηματα μεταξυ τους εκανε τη βραδια να κιλησει ακομα πιο ευχαριστα.Κριμα παντως που δεν υπαρχει η νοοτροπια να πινουμε το ποτο μας συνοδεια μουσικης απο αξιολογες μπαντες της εγχωριας σκηνης παρα να βγαινουμε στα γνωστα στεκια για να ξανακουσουμε "την κασετα".

... She wouldn't go go go

Δε νομιζω να επεσε κανεις απο τα συννεφα με την ειδηση του θανατου της Amy Winehouse.Ηταν γνωστο οτι τραβαγε χοντρα ζορια καιρο τωρα.Δυστυχως το ταλεντο της νεαρης τραγουδιστριας ηταν σπανιο και η διαθηκη της,μολις δυο albums.Κριμα τα νιατα σου,κριμα και η φωναρα σου Amy...

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Born Under a Bad Sign


Σοβαροι λογοι υγειας και αλλες αναποδιες με κρατησαν μακρυα απο το χθεσινο live των Bon Jovi και καθυστερισαν απαραδεκτα το live report για τη συναυλια των Disharmony/Sorrow's Path.Επειδη ομως ο διαολος εχει πολλα ποδαρια και η ζωνη ενος Batman κρυβει παντα ενα Plan-B σε μορφη gadget,ζητω συγνωμη απο τις μπαντες καθως και απο τους αυθεντικους ξεφτιλοποζεραδες που αρεσκονται στα 5 πρωτα albums Bon Jovi και υποσχομαι η λυση να βρεθει το συντομοτερο δυνατο.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Roger Waters' The Wall live @ ΟΑΚΑ, 08/07/2011

Κάθε μεγάλη έκφανση της ανθρώπινης φύσης έχει μια αντίστοιχα δυνατή έκφανση και στην τέχνη. Τόσο, που πολλές φορές η τέχνη αποτελεί από μόνη της βασική έκφανση της ανθρώπινης φύσης, τροφοδοτώντας αντίστροφα, κοινωνικά/πολιτικά ή ανατροφοδώντας τον ίδιο της τον εαυτό.

Όταν κάτι μιλάει χρειάζεται και μια μονάδα ή ένα ικανό σύνολο ανθρώπων για να καταφέρουν  να οδηγήσουν τον χείμαρρο αυτόν σε κάτι που θα δημιουργήσει αυτή την ανατροφοδότηση μέσα σε μένα ή σε εσένα. Ναι, αυτός ο ιντελεξουάλ πρόλογος αποτελεί έναν τρόπο για να αναφέρω το προφανές γεγονός του βάρους και της καλλιτεχνικής (=ανθρώπινης) σημασίας που κουβαλάει το The Wall. Όχι σαν δίσκος - γιατί δεν είναι τέτοιος, ή, για την ακρίβεια εγώ ποτέ δεν τον εξέλαβα ως δίσκο. Ανέκαθεν το είχα σαν ένα concept οπτιακουστικό, το The Wall με κάνει να σκέφτομαι ταινία και όχι album, ίσως γιατί ποτέ δεν δέθηκα με τον δίσκο ιδιαίτερα και γιατί τις εμπειρίες που μου προσέφερε μου τις προσέφερε όταν το είδα και διάβασα για το μέγεθος του δημιουργήματος και πώς αυτό το διαχειρίστηκαν οι Floyd το '80.

Η οδύνη που βγάζει ένας πόλεμος (γεγονός που εκτός αν έχεις ζήσει, δε νομίζω να χωράει στο κεφάλι σου. είναι υπερβολικά τεράστιο, υπερβολικά μεγάλος όγκος από καταστροφή, δυστυχία και θάνατο για να το χωνέψεις μέσα σου) και η απομόνωση από αυτή την ανελέητη πίεση που ίπταται πάνω σου, τροφοδοτούμενη από τους ανθρώπους και από μέσα σου πρωτίστως ήταν τα βασικά πράγματα που με κολλούσαν στον τοίχο με αυτή την ταινία. Ο σπαραγμός του να βρίσκεσαι όλο και περισσότερο σε μια πρέσα από γεγονότα, δυστυχία, μοναξιά, έλλειψη επικοινωνίας, αγοραφοβία με λυγίζει με τις εικόνες που τον συνοδεύουν. Δεν έχει σημασία αν το έχω ζήσει ακριβώς - σημασία είναι το οικουμενικό των συναισθημάτων αυτών. Απελπισία έχει βιώσει οποιοσδήποτε στη ζωή του, σε οποιοδήποτε βαθμό. Αυτό είναι και μέρος αυτής της τέχνης. Η αναγωγή των συναισθημάτων αυτών σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από σένα, σε αναμνήσεις και εμπειρίες άλλων.

Είναι προφανής η συναισθηματική φόρτιση αυτής της συναυλίας. Όταν μπήκε το Another Brick in the Wall pt. 1 πλάνταξα όπως όταν βλέπω τις σκηνές στην ταινία, όπως και ανατρίχιασα όσο δεν πάει άλλο στις φωτογραφίες. Όσο προχωρούσε η ώρα όμως, συνέβαινε κάτι το οποίο με προβλημάτισε. Δεν ήταν άλλο από τον Waters. Ένα από τα μεγάλα θέματα αυτής της παράστασης είναι ακριβώς η πλευρά της απομόνωσης - η απώλεια επικοινωνίας με ανθρώπους και η σύγχυση με όλο το σταριλίκι που "επιβάλλεται". Αυτό όμως ήταν που είχε φανεί να αποδέχεται - και το σημαντικό, να ενθαρρύνει. Η παράσταση πια, δεν ήταν ανθρωποκεντρική, ήταν κατά μεγάλο μέρος της Ροτζεροκεντρική. Για να ξεκαθαρίσω, το κείμενο δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το να θάψει τη συναυλία, γιατί ούτε ένιωσα έτσι ούτε υπάρχει λόγος, είναι παράθεση σκέψεων. Παρ' όλο λοιπόν που αποδέχομαι απόλυτα την αλλαγή διάθεσης ενός ατόμου και ιδεών προς το θετικό και καλύτερο (και άρα και την πιθανή αναίρεση προηγούμενων δηλώσεών του) συνειδητοποίησα οτι αυτό το πράγμα με εμπόδιζε να νιώσω αυτό που κανονικά νιώθω με όλη αυτή την ιδέα. Όπως και να το κάνω, όταν έχω στο Comfortably Numb τον Roger να μου κάνει παντομίμα με τους στίχους υπερχαρούμενος, κάτι δεν μου πάει καλά. Ένιωσα οτι η Τέχνη βρώμαγε και αυτοικανοποίηση. Ότι ο σεβασμός που αποπνέει αυτό το εγχείρημα δεν γίνεται σεβαστός από τον ίδιο του τον δημιουργό. Ότι εδώ βρίσκεται σε ένα μεγάλο δίλημμα: Να προάγει τον εαυτό του όπως είναι τώρα, θυσιάζοντας μέρος του έργου και προσαρμόζοντάς το, ή να παίξει έναν ρόλο με σκοπό να αποκαθηλώσει το έργο αυτούσιο?

Αυτός νομίζω είναι και ο δεύτερος λόγος (εκτός της επικαιρότητας) που επιλέχθηκε να επικεντρωθεί, στην ουσία αποκλειστικά, το έργο στην αντιπολεμική του πλευρά. Τα αντεπιχειρήματα επίσης μπορώ να τα σκεφτώ για όλο αυτό. Ο καλλιτέχνης έχει κάθε δικαίωμα να απολαμβάνει τους καρπούς του έργου του υλικά και ψυχικά, όπως και το οτι εν τέλει κατά απόλυτη συνείδηση έδωσα 65€ για να παρακολουθήσω κάτι που από μόνο του αποτελεί κατά μεγάλο μέρος εμπόρευμα (η αντιεμπορευματοποίηση είναι πλέον εμπόρευμα από μόνη της). Τα οποία φυσικά ισχύουν! Δεν θα κάτσω εγώ να κατηγορήσω τον Waters για το τι κουβαλάω εγώ στο κεφάλι μου και για το οτι δεν έφτασε τις προσδοκίες μου, ένας από τους λόγους είναι άλλωστε επειδή δεν με πείραξε ιδιαίτερα.

Θα ρωτήσει κανείς εύλογα, 'τελικά δηλαδή, τι θα έπρεπε να κάνει ο Waters για να είναι η παράσταση "όπως πρέπει"?' Καθαρά προσωπικά, τείνω στο οτι ένα δημιούργημα που δουλεύει έτσι από μόνο του δεν επιτρέπει παρεμβολές. Οτι η επιλογή που θα έκανα στη θέση του θα ήταν να αφήσω το έργο, και όχι την αμεσότητα ακέραια - και αυτό για τον απλούστατο λόγο οτι η παράσταση δεν είναι ένα ροκ θέαμα με πρωταγωνιστή, είναι κάτι του οποίου ο ρόλος του πρωταγωνιστή είναι η ταύτιση, όχι η δημιουργία κάποιας ταυτότητας. Ακόμα πιο ιδανικά, αν είναι να διατηρήσει κανείς και το έργο και την ακεραιότητά του, μάλλον η λύση είναι να μην αγγίζει τα περασμένα όσο δεν μπορεί να ξαναταυτιστεί 100% με αυτά. Εικασίες, απόψεις. (και το μαλακισμένο μου συντακτικό, που δεν ξέρω αν βοηθάει να βγάλω νόημα και να συμφωνήσει ή διαφωνήσει κανείς)

Εν τέλει, ο δημιουργός είναι αυτός που είναι. Η παράσταση παραμένει αυτό που είναι και είδα, και προτιμώ πολύ περισσότερο να την έχω δει παρά να μην την είχα δει. Όταν ωστόσο με ρωτήσει κανείς για κάθαρση δεν θα του μιλήσω για τον Waters ντυμένο Pink, που στο τέλος αποδέχεται την αποθέωσή του κάτω από ένα κοριτσάκι με μπαλόνια.
Θα του μιλήσω για την καταρράκωση του κανονικού Pink, για τα παιδιά που πέφτουν στην κρεατομηχανή, για τα σκουλήκια, για την αποκλειστικά 2D σκηνή της δίκης και διάλυσης του τείχους και τελικά τον επίλογο με το παιδάκι που αδειάζει τη μολότωφ κάνοντας "πουφ!" όταν μυρίζει το περιεχόμενο.


Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Whitesnake,Judas Priest live Θεσσαλονικη,Καυταντζογλειο σταδιο,Τεταρτη 6 Ιουλιου


Δε θα πω δικαιολογιες του τυπου "για προσωπικους λογους εχασα την εμφανιση των Roxy Bitch και Firewind".Λιγο το χαλαρο κλιμα της Θεσσαλονικης,το οτι η παρεα μου που ηθελε να παμε απο νωρις δεν θα καταφερνε να ερθει,η απεργια των TAXI και οτι για να ειμαι ειλικρινης οι Firewind παρα τα υψηλα standars που εχουν θεσει ολα αυτα τα χρονια με αφηνουν παγερα αδιαφορο,τελικα μπηκα στο σταδιο λιγο πριν βγουν οι Whitesnake προετοιμασμενος για αλλη μια μοναχικη πλην γαματη συναυλιακη βραδια.Καθως ομως το Cornucopia εχει πλοκαμια παντου,επεσα πανω σε εναν παλιο φιλο απο Αθηνα και την κοπελα του και η βραδια κυλησε ακομα πιο ευχαριστα.Κριμα παντως γιατι οι Roxy Bitch μου ειναι ιδιεταιρα συμπαθεις.
Πρωτη εντυπωση?Η σκηνη ηταν απελπιστηκα κοντα στις εξεδρες,καταλαμβανοντας ουτε το μισο του γηπεδου.Αστεια εικονα αλλα τελικα ο κοσμος χωρεσε μια χαρα και φανηκε να χρησιμοποιει πολυ τις κερκιδες.Αστεια ειναι και αυτη η παρατηρηση,αλλα το μεγεθος της αρενας ηταν παιδικο,τουλαχιστον για τα αθηναικα δεοδομενα.

Η ωρα πηγε 8 και οι Purple freaks Σταθης Παναγιωτοπουλος,Γιωργος Γακης και Batman εχουν λαβει θεση σtα δεξια της σκηνης αναμενοντας.Εχω δει τους Whitnake ολες τις φορες που εχουν εμφανιστει επι αθηναικου εδαφους,και ως τεραστιος οπαδος αρα και αυστηρος κριτης πρεπει να ομολογησω οτι καμια φορα δεν εμεινα απολυτα ικανοποιημενος.Δυστυχως ουτε και αυτη η φορα αποτελεσε εξαιρεση.Το χρυσο λαρυγγι του David Coverdale εχει απο καιρο χασει πολλα καρατια.Για αλλη μια φορα τον ειδαμε να παλευει να καταφερει τα τραγουδια.Απο θεμα αποδωσης χωρις τους Reb Beach και Dough Aldrich να σιγονταρουν δεν θα εβγαζε ολοηκληρη συναλια.Τα καινουρια τραγουδια ειναι ποτισμενα με Whitesnake ερωτισμο και συναισθημα,η μπαντα φανεται να τα ευχαριστιεται πολυ ζωνταnα και το feeling μας συνεπηρε,κι ας μην ξεραμε να τα τραγουδησουμε.Απο την αλλη η επιλογη των παλιων ηταν για αλλη μια φορα η απολυτα αναμενωμενη.David μου εχεις αλλαξει τη ζωη με τους δισκους σου αλλα ποτε θα δωσεις μια συναυλια με τραγουδια για οπαδους των Whitesnake και οχι για οπαδους του 1987 album?H κοιλια που εκανε το setlist με τα συνχομενα solos των μουσικων φανηκε να κουρασε τον κοσμο,αλλα ο μεγαλος επρεπε να παρει ανασες κα να κανει γαργαρες."Μην παιξεις αλλο θελουμε Priest" φωναζαν καποιοι πισω μου.Γαμω το μου ποσο θα ηθελα να βγει ο mr Coverdale και να τους βουλωσει ο στομα.Δυστυχως ομως κατι τετοιο εν ετει 2011 ειναι μαλλον αδυνατο.Τολευκο φιδι ειναι ακομα μια κορυφαια studio μπαντα,αλλα ζωντανα,περισσοτερο με την καυλα τους ευχαριστιομαστε παρα με τα αυτια.Για το τελος μας ειπε το Soldier of Fortune a capela οπου η βαθια ερωτιαρικη φωνη του ελαμψε χωρις να παλευει να ακουστει πανω απο δυο κιθαριστες.Οχι τοσο Ready οσο Willing,τιμιος,ωραιος,αλλα συγχωρεστε με,τους Whitesnake τους εχω πολυ πολυ ψηλα για να μου αρκουν μονο αυτα.


Oι Judas Priest απο την αλλη εν ετει 2011 πηραν κεφαλια.Δεν ξερω τι εγινε στην Αθηνα μια μερα πριν,αλα τα αυτια της Θεσσαλονικης προκειται να βουιζουν για πολυ καιρο.Υποτιθεται οτι εναι η τελευταια παγκοσμια περιοδεια του συγκροτηματος.Τα ματια μας πολλα εχουν δει και κραταμε μια πισινη για αυτο.Απο την αλλη ο τιτανομεγιστος KK Dowing πριν καποιους μηνες αποχωρησε και η διασπαση ενος εκ των κορυφαιων κιθαρστκων δυδιμων στην ιστορια της μουσικης μου ειχε γεννησει πολλες αμφβολιες για το τι να περιμενω.Λοιπον οι Priest με εκαναν να καταπιω τη γλωσσα μου.Καλυτεροι και απο τις αλλες 2 φορες που ειχαν εμφανιστει με το Halford.Δεν μπορω να ειμαι αντικειμενικος και συγκρατημενος απο εδω και περα.Ο ηχος της κιθαρας των Judas Priest ειναι η απανηση στην ερωτηση "Τι ειναι το Heavy Metal?".H φωναρα του Rob Halford ηταν σε αψογη φορμα και του πηρε μιαμιση ωρα να δειξει σημαδια κοπωσης.Η απολυτη αποδωση της μπαντας σε συνδιασμο με ενα setlist γεματο εκπληξεις απογειωσε τη συναυλια.Ποσο ασχημα μπορει να παει μια εμφανιση που αρχιζει με Rapid Fire?Kαι συνεχιζει με Beyond the Realms of Death,Heading out to the highway(!!!),Starcrusher,Βlood Red Skies.Στο Never Satisfied το riff ακουγοταν 200 φορες καλυτερο παιγμενο ζωντανα,στο Victim of Changes σκεφτηκα οτι επιτελους θα ξαναφησω μαλλι γιατι τομονοπουμετραεισεαυτητηζωηειναιηλατρειαγιατοheavymetal (ναι με λιγη καλη διαθεση και αψογο βρετανικο metal γυρνας παλι στα θρανια).Δεν ελειψαν βεβαια τα απαιτουμενα στανταρακια απο τα Painkiller και British Steel.Tο Breaking the Law δεν το τραγουδησε καν παρα το εδωσε ολο πανω μας και μαζι με τo Τurbo Lover μας εκλεισε τη φωνη για το υπολοιπο βραδυ.Οσο για τον καινουριο κιθαριστα?Εκτος του οτι ξεσαλωσε,ηταν ολοιδιος ο KK Dowing.Αλλα και περα απο τη οφθαλμαπατη που προκαλουσε,εδεσε και επι της ουσιας με τους παλιουρες μια χαρα.Το οτι επαιξαν το Sentinel το ειπα???Αυτη ηταν και η κορυφαια στιγμη της βραδιας ολοκληρης για μενα.Σταματαω εδω γιατι θα αρχισω true και cult σχολια για παρθενο ατσαλι και υδραργυρο να ξεχυνεται γαργαρος και ανοξειδωτος απο τα ηχεια,αλλα δυστυχως αυτα τα νιωθεις οταν εισαι παρων,οχι μεσα απο live reports.

Εν κατακλειδι,μακαρι να μη δωσουν αλλες συναυλιες γιατι να φτασουν τα ιδια επιπεδα απο εδω και περα μαλον ειναι πολυ δυσκολο.Οσο υπερβολη κι αν ακουστει,διπλα στα Unleased in the East και Priest Live στη συνειδηση μου εχω πλεον αυτη την εμφανιση στη Θεσσαλονικη.

Εxtra Special Thanks σε Βαγγελη και Νικο για τη φιλοξενια.

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

John Entwistle's proto-death horror

Η γέννηση των brutal βοθρέ φωνητικών?





Το κομμάτι υποτίθεται γράφτηκε μέσα σε 10' από τον Entwistle (ο μπασίστας) και ηχογραφήθηκε σαν gtp/filler track, το αποτέλεσμα ωστόσο ήταν να παραμείνει κατά τη διάρκεια της καριέρας τους ως live favorite, να περιέχεται στα best of και να παιχτεί μέχρι και στο The Kids Are Alright Anniversary Reunion του '89. Χρονολογία κομματιού: 1966.

σ.σ.: Είμαι παρανοϊκός (no pun intended) ή σκέφτηκε και άλλος την ώρα του κουπλέ "ωχ, Iron Man"?

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Rockwave Festival: The Prodigy, Kyuss, Monster Magnet, κ.α, 03/07/2011, Terra Vibe Park, Μαλακάσα

Την 3η Ιουλίου την περίμενα από καιρό. Την είχα μέσα στο μυαλό μου ως τη μέρα που θα ξεκίναγε το καλοκαίρι. Κι αυτό γιατί δεν νομίζω ότι θα μου δοθεί πολλές φορές ακόμα η ευκαιρία να δω 3 πολύ αγαπημένα συγκροτήματα την ίδια μέρα. Ως βαμμένος stoner-ας, η δυάδα Kyuss/Monster Magnet μου έφερνε σηκωμάρες και μόνο που το σκεφτόμουν, ενώ επειδή υπήρξα και επαναστατημένο νιάτο πριν καμιά 15αριά χρόνια, οι Prodigy έφερναν γλυκές αναμνήσεις από τα τέλη του '90 που δεν μπορούσα να αγνοήσω και ανυπομονούσα σαν τρελός να αρχίσω πάλι να χοροπηδάω σαν κατσίκι. Η τιμή ήταν δελεαστική (35 ευρώπουλα) για τέτοιου βάρους ονόματα, αν και φυσικά η Didi κατάφερε μερικές μέρες πριν να μας τα χαλάσει με ξαφνική αύξηση τιμής.

Τις πρώτες 2 μέρες του φεστιβάλ τις γείωσα κανονικά γιατί η μεν πρώτη με άφηνε παγερά αδιάφορο, ενώ η 2η, αν και αγαπάω παθολογικά τον Αγγελάκα, τον έχω δει 200 φορές κι έτσι επέλεξα να γλυτώσω χρήματα και ταλαιπώρια για να ανεβαίνω Μαλακάσα.
Η όλη φάση κανονίστηκε πολύ ωραία και ιδανικά, θα έλεγα, κανονίζοντας να πάω Χαλκίδα, σε κολλητό που μένει εκεί, Σάββατο βραδάκι για χαλαρό ποτάκι με την πολυαγαπημένη μου γυναίκα παρέα, η οποία θα με ακολουθούσε για 1η φορά σε τέτοιου είδους event (η ίδια ανήκει στο άλλο άκρο όσον αφορά αυτή τη μουσική). Έτσι την Κυριακή όμορφα κι ωραία κατηφορίσαμε προς Μαλακάσα οι 3 μας για να υποδεχθούμε το καλοκαίρι με πολύ κέφι και πολύ διασκέδαση, όπως έπρεπε.

Μπήκαμε στο χώρο του Terra Vibe κατά τις 16:30, την ώρα που οι Therapy δηλαδή ανέβαιναν στη μικρή σκηνή. Εμείς μόλις καμιά ώρα νωρίτερα είχαμε τιμήσει τα χαλκιδαίικα σουβλάκια και με φραπεδούμπα ανα χειράς πήγαμε και βρήκαμε μια ωραία σκιά μπροστά από τη μεγάλη σκηνή και αράξαμε περιμένοντας να βγουν οι Monster Magnet στη σκηνή, γειώνοντας, δυστυχώς, τους Therapy που έπαιζαν εκείνη την ώρα.

Η ώρα πήγε 17:30, που σύμφωνα με το πρόγραμμα θα έκανε την εμφάνιση του ο χοντρό-Ντέιβ και η παλιοπαρέα του και πραγματικά χωρίς ούτε λεπτό καθυστέρηση έκαναν την εμφάνιση τους οι Monster Magnet. Πρώτη φορά θα τους έβλεπα live και στο πρώτο μισό του show του, βλαστημούσα τον εαυτό μου που δεν τους είχα δει πριν κόψει τα ναρκωτικά ο Ντέιβ και το ρίξει στο φαΐ, γιατί τώρα φαίνεται εμφανέστατα ότι βαριέται λίγο και τον πήραν τα χρόνια και τα κιλά.
Παρ' όλα αυτά πέρασα πολύ καλά. Αν εξαιρέσουμε το πρώτο μισό που έπαιξαν μερικά κομμάτια από το τελευταίο -αρκετά δυνατό- άλμπουμ τους, τα οποία όμως δεν αποδόθηκαν όπως θα έπρεπε, ενώ και ο μέτριος ήχος δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα, από εκεί και μετά με μια σειρά από πετυχημένα, πωρωτικά χιτάκια που όλοι έχουμε λατρέψει, πήραν μπροστά και πήρε και ο κόσμος μπροστά, καταλήγοντας τελικά να χτυπιόμαστε μες στο καταμεσήμερο με ντάλα ήλιο. Η τετράδα Look To Your Orb For The Warning/Crop Circle/Powertrip/Space Lord, με την οποία έκλεισαν το live τους ήταν ηδονιστική και υπέροχη και μας άφησαν τελικά με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη.
Setlist: Nod Scene/Tractor/Dopes To Infinity/Hallucination Bomb/Dig That Hole/The Right Stuff/Look To Your Orb For The Warning/Crop Circle/Powertrip/Space Lord

Στις 19:00 ακριβώς ήταν η ώρα των Kyuss Lives!. Τους είχα δει και πριν από 3 μήνες περίπου στο Fuzz, αλλά όταν μιλάμε για ένα από τα πιο αγαπημένα μου γρουπ ever, μία φορά ισούται με καμία και ειδικά όταν η ώρα είναι ιδανική και όπως πρέπει με ζέστη και ήλιο να μας ξεροψήνει, όπως ακριβώς δηλαδή ξεκίνησαν πριν 20 χρόνια περίπου να παίζουν στις ερήμους της Καλιφόρνια.
Φυσικά αντικειμενικός δεν μπορώ να είμαι, οπότε, ΝΑΙ, ήταν γαμηστεροί και μας έστειλαν για βρούβες για άλλη μια φορά. Best of setlist με όλες τις αγαπημένες κομματάρες μέσα, χωρίς όμως τα Green Machine και Demon Cleaner κάτι που όπως και να το κάνουμε ήταν λίγο ξενέρωμα. Γενικά έπαιξαν μια ώρα, χωρίς διακοπές και μαλακίες, η φωνή του Γκαρσία ακόμα και μετά από τόσα χρόνια στάζει μαγκιά και δεν έχει αλλοιωθεί στο ελάχιστο σε αντίθεση με τον Wyndorff νωρίτερα που έδειχνε ότι μερικές φορές το έχανε. Και εδώ υπήρχαν κάποια μικροπροβληματάκια με τον ήχο (κυρίως με την κιθάρα) αλλά δεν ενόχλησε καθόλου.
Τους περιμένω ξανά στο reunion με Homme στην κιθάρα και πλήρες setlist να μας στείλουν στο διάστημα.
Setlist: Gardenia/Hurricane/Thumb/One Inch Man/Conan Troutman/Freedom Run/Asteroid/Supa Scoopa and Mighty Scoop/Odyssey/Whitewater/El Rodeo/100 Degrees

Στη συνέχεια ακολουθούσαν Flogging Molly στη μικρή σκηνή, που όμως ήμουν κομμάτια και δεν μπήκα καν στη διαδικασία να ανέβω προς τα εκεί, αν και θα ήθελα πολύ να τους δω, γιατί ακούω γενικά πολλά εγκωμιαστικά σχόλια.
Κάπου εδώ να πω ότι η γυναίκα μου, είχε βρει στρατηγικό σημείο και καθόταν, ένα πεζουλάκι ακριβώς μπροστά από το χώρο των VIP, όπου και να κάτσουμε άνετα μπρούσαμε αλλά και να βλέπουμε τέλεια τη σκηνή, έστω και από απόσταση.
Από εκεί ακριβώς είδα και τους Gogol Bordello που ποτέ δεν μου άρεσαν. Παρ' όλα αυτά έβγαζαν τρομερό κέφι όντας αεικίνητοι, ο κόσμος γούσταρε και μπορώ να πω ότι κι εγώ πέρασα καλά. Στα Wonderlust King και Immigrant Punk (τα μοναδικά δηλαδή κομμάτια τους που ξέρω και μου αρέσουν), σιγοτραγούδαγα χορεύοντας ταυτόχρονα, αλλά βασικά αυτή η μία ώρα των Gogol Bordello μαζί με τη μία ώρα των Flogging Molly νωρίτερα ήταν ότι έπρεπε για άραγμα, ανασυγκρότηση δυνάμεων παρέα με μπυρόνια και μπόλικα τσιγάρα. Κάπου εδώ διαπίστωσα κιόλας ότι το Terra Vibe είχε γεμίσει ασφυκτικά και μάλιστα, το σημαντικότερο, όλος αυτός ο κόσμος γούσταρε πραγματικά. Είχε στηθεί ένα άνευ προηγουμένου party με περίπου 20000 κόσμου να χοροπηδάνε και να περνάνε καλά. Τρομερό κέφι!

Πρέπει να ήταν 5-10 λεπτά πριν τις 11 όταν και σκοτείνιασε το Terra Vibe και εγώ άρχισα να τρέχω να πάω όσο το δυνατόν πιο κοντά στη σκηνή για να δω το συγκρότημα το οποίο με είχε κάνει ουκ ολίγες φορές να χτυπηθώ στους ρυθμούς του, στην εφηβεία μου.
Τους Prodigy θα τους έβλεπα για 2η φορά μετά τη συναυλία τους στο Λυκαβηττό το 2004.
Το προπέρσινο άλμπουμ τους ήταν πολύ δυνατό και 7 χρόνια είναι πολλά, οπότε ήμουν έτοιμος για πολύ ξύλο.
Πραγματικά από το εναρκτήριο World's On Fire το γλέντι ξεκίνησε και έδειξαν ότι δεν θα υπήρχε έλεος μέχρι να τελειώσουν. Τα καινούρια τους κομμάτια live απογειώνονται σε δυσθεώρητα επίπεδα, ενώ τα παλιά τα έχουν τελειοποιήσει ακόμα περισσότερο, δείχνοντας ότι είναι ένα συγκρότημα που αν και δεν βγάζει δίσκους τόσο συχνά, στα live τους δίνουν ειδικό βάρος και σκοτώνουν δίχως οίκτο.
Τέτοια ένταση δεν την έχω ξανανιώσει. Ο κόσμος άνοιγε διαρκώς τεράστια pits που μέσα γινόταν της κακομοίρας, αλλά και εκτός pits όλος ο κόσμος ήταν μια αγκαλιά και χοροπήδαγε χωρίς σταματημό.
Στο Breathe τα χρόνια με πρόδωσαν, γιατί πλέον δεν είμαι 20 χρονών αλλά κοντεύω τα 30 και τα τσιγάρα μου έχουν κάνει κακό και έψαχνα απεγνωσμένα για ανάσες. Τελικά τις βρήκα και παρά την απίστευτη κούραση συνέχιζα να χοροηδάω και να χτυπιέμαι. Δεν πιστεύω ότι υπήρχε άνθρωπος μέσα στο Terra Vibe που δεν χτυπιόταν. Δεν γίνεται απλά. Ο ρυθμός σε προστάζει να χτυπηθείς. Ειδικά σε κάτι φάσεις όπως το σημείο που ο Maxim προστάζει τον κόσμο να κάτσει κάτω, στα μισά της υπερκομματάρας Smack My Bitch Up και μετά ουρλιάζει "JUMP!" για να οδηγηθούμε σε ένα εκστατικό ντελίριο που δεν νομίζω ότι έχω ξανανιώσει κάτι παρόμοιο.
Μετά από 75 λεπτά κτηνώδους παράστασης, που παρέσυραν τα πάντα στο διάβα τους, μας αποχαιρέτησαν αποδεικνύοντας περίτρανα ότι ήταν το κορυφαίο όνομα όλου του φεστιβάλ σβήνοντας όλες τις άλλες μπάντες για πλάκα, και ότι τα live τους είναι τόσο ισοπεδωτικά, που ακόμα και να μην τους γουστάρει κάποιος, ΠΡΕΠΕΙ να το βιώσει αυτό έστω για μια φορά πριν πεθάνει.

Prodigy setlist

World's On Fire
Breathe
Omen
Poison
Thunder
Warrior's Dance
Firestarter
Run With the Wolves
Voodoo People
Invaders Must Die
Diesel Power ( κάποιο ρεμίξ που δεν είχα ξανακούσει)
Smack My Bitch Up

Take Me To the Hospital
Their Law
Out of Space

Ναι, αμέσως μετά τους ήχους του Out Of Space, ξεκίνησε το καλοκαίρι και προμηνύεται πανέμορφο και ηδονιστικό όσο και η 3η Ιουλίου στη Μαλακάσα. Να 'μαστε καλά και καλό καλοκαίρι να έχουμε όλοι μας.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...