Υπάρχουν δύο πολλοί σημαντικοί λόγοι για τους οποίους λάτρεψα το Aion. Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι με αυτο το άλμπουμ περνάω καλά. Δεν υπάρχει περίπτωση ας πούμε να μην ακούσω το ομότιτλο κομμάτι με οποιαδήποτε παρέα (αρκεί βέβαια να αντέχει τέτοια βαριά ακούσματα, σε διαφορετική περίπτωση οι ST είναι μουσική για να μην έχεις φίλους) και να μην αρχίσουμε να βάζουμε σε εφαρμογή όλες τις black metal χορευτικές φιγούρες μας. Ξέρω πως σε αυτό το σημείο έπεισα πολύ κόσμο να μην συνεχίσει την ανάγνωση, αλλά όποιος έχει χορέψει ποτέ τον χωρό του τσουκαλιού εναλλάσοντας τον με τη θρυλική πόζα 'κρατάω τα πορτοκάλια', πάντα σε έκσταση, τότε ξέρει για τη πράγμα μιλάω (try this). Μέχρι και ο γάτος μου δείχνει να εκτιμά τον δίσκο, όπου με το άκουσμα της πρώτης νότας του, αρχίζει τις τελετές επίκλησης του Γατανά ( επιφυλάσσομαι καθε νομίμου δικαιώματος μου χρήσης της λέξης Γατανάς, των παραγώγων της αλλά και της επίκλησης Του). Τέλος πάντων επειδή το γάμησα και ψόφησε, και δεν μιλάω για το γατί, συνεχίζω με τον δεύτερο λόγο. Για την ακρίβεια είναι πολλαπλός ο λόγος, αλλά μπαίνει κάτω από την ίδια ταμπέλα: Με κάνει και σκέφτομαι. Και αυτό σχεδόν αυτόματα σημαίνει πως χρίζει αναφοράς στο tastecornucopia.Το Aion of Drakon είναι ένας τόσο απλά δομημένος συνθετικά δίσκος που στην αρχή με εξέπληξε το γιατί μου άρεσε. Θέλω να πω πως, come on... ο ίδιος ατελείωτος ρυθμός για 10+ λεπτά, τα έχουμε ξανακούσει αυτα τα πράγματα. Αρκούσε μια πιο προσεκτική αυτιά όμως για να απλωθεί μπροστά μου όλο το ηχοστολισμένο τοπίο των ST. Σαφέστατα το feeling του δίσκου δεν δημιουργήθηκε τυχαία, μιας και τα μέλη των ST μόνο τυχαία δεν είναι, αλλά εμμέσως μου δίνει την αίσθηση του τύπου 'κάτι παραπάνω παίζει εδώ', παρά το γεγονός ότι δεν είμαι υποστηρικτής του μεταφυσικού.
Μου αρέσει αυτή η λογική, πως άμα αξίζει να το κάνεις, αξίζει να το παρακάνεις. Αποφασίζουν να βάλουν tremolo στις κιθάρες; όλο το σύμπαν γύρω τους πάλλεται μιας και για αυτούς υπάρχει μόνο μία και μοναδική ρύθμιση στο πετάλι τους. Το τέρμα. Delay στην φωνή; μια από τα ίδια. Και όταν θέλουν να σολάρουν, κάνουν φανερό με τον πιό εμφατικό τρόπο πως αυτουνού του κτήνους η καρδιά φτάνει στα αυτιά μας μέσα από τα 70's. Ή και από ακόμα πιο παλιά: από τα early 70's.
Κατά τα άλλα το αλμπουμ περιλαμβάνει απροσδιόριστους ήχους, εκτενείς χρήση της πεντατονικής και τους Celtic Frost για άλλη μια φορά να γελάνε από κάπου μακριά.
