Αθήνα - Πάτρα και πάλι Αθήνα σε μισή μέρα. Στον δρόμο της επιστροφής παίζει ο συγκεκριμένος δίσκος.Νιώθω ότι βυθίζομαι, αλλά όχι τόσο ώστε να 'φύγω' εντελώς.Πράγμα καλό, διότι η οδήγηση σε δρόμο με την ποιότητα που χαρακτηρίζει το κομμάτι Πάτρα - Κόρινθο δεν αφήνει περιθώρια για μουσικά εσωτερικά ταξίδια.
Και κάπου εκεί θυμάμαι οτι θέλω να γράψω δύο λέξεις για αυτό τον δίσκο.Μάλλον παραπάνω απο δύο λέξεις γιατί αλλιώς θα έγραφα απλά 'Πολύ Καλό!'. Δεν γίνεται όμως να αναφέρεις αυτο το συγκρότημα χωρίς να κάνεις αναφορά στην ιστορία του, μία ιστορία που μοιάζει με σενάριο ταινίας. Οι καλές ρόκ ιστορίες δεν είναι όμως μόνο αυτές που έχουν θέμα τα ναρκωτικά, συντριβές αεροπλάνων και επικές γκάφες τύπου Spinal Tap. Οι περισσότερες ιστορίες είναι λίγο πιο 'ρεαλιστικές', πάντα με την αποτυχία (ή τουλάχιστον με τον φόβο της αποτυχίας) στο φόντο.
Το ερώτημα όμως που μου δημιουργεί η ακρόαση αυτου του δίσκου είναι ίσως λίγο πιο φιλοσοφικό... Πόσο αναγκαίες έιναι οι μπάντες με την τύχη των Necromandus? Πόσο αναγκαίες είναι για την πορεία και την ιστορία της μουσικής? Χρειάζεται να υπάρχουν συγκροτήματα για τα οποια αγνοέιται η τύχη τους? Πιστεύω ,κατά την γνώμη μου, οτι όλα αυτά είναι υψίστης σημασίας. Χρειαζόμαστε συγκροτήματα με μία ή, όπως στην προκειμένη περίπτωση, καμία κυκλοφορία όσο χρειαζόμαστε και μεγαθήρια να γεμίζουν αρένες και δισκοθήκες με διαμάντια.Χρειαζόμαστε και όλους όσους είναι κάπου εκεί στο ενδιάμεσο, αυτους δηλάδη που θα τους γνωρίζουν λίγοι, ή μάλλον όσοι χρειάζεται.
Αυτό που δεν χρειαζόμαστε είναι 'κακή' μουσική.Μουσική που δεν έχει να δώσει τίποτα ακόμα και σε αυτούς που την γράφουν.
Πηγαίνοντας το λίγο παραπέρα (μάλλον μόνο του πάει), θέλω να πω πως, και στην ζώη όλοι κάπου ανάμεσα στα δύο άκρα κινούμαστε.Είτε ψηλά, είτε χαμηλά ή και κάπου ανάμεσα. Σημασία έχει (μάλλον) να μην στερούμαστε εμπνέυσεως.
Σκληρή προσγείωση στην μουσική. Το υλικό του δίσκου είναι ποιοτικό και πολύπλευρο.Κάπου μεταξύ πρώιμου doom και prog.Ισως καθόλου τυχαίο το συμβόλαιο που τους είχε ετοιμάσει η Vertigo, αλλά και το 'σπρώξιμο' από τον Iommi. Τουλάχιστον για εμένα το δύσκολο κομμάτι του δρόμου έμοιαζε να κυλάει πιο εύκολα έχωντας τους στην παρέα μου.Αυτοι αφημένη κάπου στο μακρινό '72 και εγώ κάπου στο στο '10.
Orexis of Death
