Κατ' ουσίαν, αυτό που θέλω να πω με όλα αυτά είναι οτι ακόμα και γνωρίζοντας αρκετά τις ρίζες του αυτές η κυκλοφορία του Grinderman, το '07 αν θυμάμαι καλά, με είχε αιφνιδιάσει πλήρως. Θέλεις επειδή ακόμα και τις στιγμές που τα σπάει με Seeds πλέον ο Cave είναι αρκετά ελεγχόμενο στα αυτιά μου? Θέλεις επειδή εδώ και πολλά χρόνια έχει αφήσει τον ωμό του ήχο για κάτι πιο "έντεχνο"? Θέλεις επειδή η συναυλία τους με Seeds στον Λυκαβηττό με είχε αφήσει επιεικώς αδιάφορο? Θέλεις επειδή η αποχώρηση του Harvey θεωρούσα οτι ήταν τελειωτικό βήμα για την παρακμή του συγκροτήματος?
Όπως και να 'χει κατάφερε να με διαψεύσει απο δύο βασικά χτυπήματα, το ένα ήταν η εμφάνιση του με Bad Seeds χωρίς πια κιθαρίστα στο Hurricane Festival το '09, και φυσικά το πρώτο Grinderman. Με βασικό πια drive τον Warren Ellis, γύρω απο τον οποίο περιστρέφεται πλέον η πιο πολλή παράνοια, φαλτσαδούρα και θόρυβος και των δύο κυρίως συγκροτημάτων του Cave, αποκτά άλλη ενέργεια το εγχείρημα, επιστρέφοντας στις φασαριόζικες ρίζες που ξεκίνησε. Είτε είναι βιολί που ουρλιάζει και παραμορφώνεται απο τα πετάλια, μετατρεπόμενο σε solo ηλεκτρικής κιθάρας, σε τείχος απο θόρυβο ή σε στριγκές απαντήσεις στα φωνητικά του Cave (έχοντας και ρόλο ρυθμικού κιθαρίστα πια) είτε είναι το ηλεκτρικό μπουζούκι (!!!), είτε απλά κουδουνίστρα και πετάλια*, o Aqualung (μα είναι!) psycho βιολιστής παραμένει ο βασικός συνέταιρος που διαλέγει ο Cave για ενορχήστρωση και ίσως και σύνθεση. Άλλωστε, αποδεικνύεται και απο τους δίσκους που έχουν βγάλει μαζί - soundtracks σε ταινίες όπως το The Proposition.
*(σ.σ. αγαπάω τον τύπο - μπαλαντέρ που το μόνο που κάνει είναι είτε να κάθεται και κάνει δεύτερα φωνητικά η απλά βαράει ένα crash.)
Με τον ίδιο τρόπο, χωρίς πολλά πολλά βγήκε και το Grinderman 2. Ούτε προώθηση, ούτε πανικός ούτε διαφήμιση. Ως γνήσιος hipsterάς φανταστείτε πόσο εκτίμησα την τόσο μικρή κάλυψη τόσο από τα media όσο και από το hype. Και ο δίσκος με αντάμειψε ακόμα περισσότερο. Ο Cave φαίνεται να περνάει γαμώ με τους τύπους (αν και δεν βρίσκω το quote αυτή τη στιγμή, είμαι αρκετά σίγουρος οτι είχε πει κάτι του στυλ "not bad a racket for a bunch of old fags") οπότε το πήρε πιο σοβαρά, τόσο με την tour όσο και με την ηχογράφηση και σύνθεση του δίσκου.
Και παρ' όλο που ο πυρήνας, η ιδέα και το γενικότερο στύλ έχουν μείνει ίδια, τα κομμάτια μόνο με αναμασήματα δεν μοιάζουν. Μπορεί επειδή είναι και το δεύτερο άλμπουμ, μπορεί 1002, αλλά το πράγμα χωρίς να το ανέτρεψαν μοιάζουν να το επαναπροσέγγισαν, ακόμα πιο ψυχεδελικά απο την άλλη φορά. Βοηθάει σίγουρα οτι δίσκος είναι μικρός, οπότε και μεστός. Επιπλέον δεν έχουν καλώς ή κακώς την ίδια "διάτρηση" με τον προηγούμενο. Είναι πιο ακριβείς στις κατεδαφίσεις τους. Ναι, είναι πιο αγαπούληδες (What I Know, Palaces of Montezuma) αλλά ο δίσκος δεν βγάζει ηρεμία. Με την καλή έννοια - είναι άγρια χαρά. Και υποψιάζομαι οτι στα live - καληώρα τον Ιούλιο και εδώ - παίρνουν ακόμα πιο πουτάνα όλα χαρακτήρα. Το οτι τα tempo έπεσαν, δεν σημαίνει οτι τα πετάλια του Ellis δεν διψάνε για αίμα, πολύ περισσότερο έχουν ευκαιρία να μπούν πολύ πιο ύπουλα και θεριστικά.
