"Taste Cornucopia Wants You" Project Part IV, Δέσποινα's Diary

 Το κείμενο της Δέσποινας, την οποία φιλοξενούμε αυτή τη βδομάδα στα πλαίσια του τρέχοντος αφιερώματός μας, μου έφερε στο μυαλό έναν περίεργο και ανατρεπτικό συνειρμό: Αν γαλουχηθείς από γονείς με ακούσματα όπως αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω και εν συνεχεία αποφασίσεις να φτιάξεις ένα blog σαν το Speech Art Eternity όπως η Δέσποινα, με τι είδους blog θα καταπιαστείς αν στην εκκαθάριση της ντουλάπας βρεις το 2112 των Rush, με ό,τι αυτό συνεπάγεται; Διαβάστε, σκεφτείτε και δηλώστε συμμετοχή.


Η μάνα μου. Για χρόνια πίστευα πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μικροαστή νοικοκυρά του 21ου αιώνα. Κάποιες αναρχο-κομμουνιστικές πεποιθήσεις και το ξύρισμα κάτω από το, σαν φλοκάτη, μαλλί της για κάποιο παράξενο ενδοοικογενειακό λόγο (στις οικογένειες όλα λίγο πολύ θεωρούνται δεδομένα και λιγότερο αξιόλογα) δεν μου κίνησαν ποτέ ιδιαίτερα την περιέργεια. Ώσπου ένα πρωινό, ύστερα από μήνες ψυχολογικής προετοιμασίας, αποφάσισα να κάνω ένα «ξεκαθάρισμα» χρήσιμων, αχρήστων ή έστω λιγότερο χρήσιμων αντικειμένων στην χρόνια ανεξερεύνητη ντουλάπα του δωματίου της, σε μια από αυτές τις ντουλάπες που είσαι σίγουρη πως θα έχουν μετατραπεί σε κρησφύγετο προσφύγων κατσαριδών.

Σύντομα βρέθηκα με έκπληκτο βλέμμα να κρατάω το Anarchy in the UK - Live at the 76 Club των Sex Pistols και δίπλα μια φωτογραφία της εικοσάχρονης τότε μάνας μου με τη φλοκάτη σηκωμένη στο θεό. Ω θεέ μου. Η μικροαστή νοικοκυρά που βλέπει Παπαδάκη κάθε πρωί, κάποτε άκουγε punk και όχι μόνο άκουγε, αλλά ακολουθούσε και πλήρως αυτό το ιδιόρρυθμο ρεύμα. Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς να βρει την κατάλληλη ερώτηση - παγίδα για να εξιχνιάσω το μυστήριο για το «άσεμνο» παρελθόν της μάνας μου. Τη βρίσκω στο σαλόνι να καθαρίζει ένα επιπλάκι. Με ανακριτικό ύφος τη ρωτάω:


-   Μάνα, ποια η γνώμη σου για τη βασίλισσα της Αγγλίας;

Απορεί, με κοιτάει και με brutal ύφος μου λέει:

-  God save the queen.

Διασκευές Melvins, Μέρος Τρίτο

Τα πέρνουμε χοντρά από τους Melvins. Δεν θα πώ τίποτα άλλο και δεν πρόκειται ξανά να προλογίσω κείμενο για αυτούς. Στα παρασύνθημα λοιπόν. Μιάς και αυτό είναι το τρίτο μόλις κείμενο για τις διασκευές των υποφαινόμενων, θα συνεχίζω επιλέγοντας το ‘With Yo’ Heart (Not Yo’ Hands)’ των Malfunkshun για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι γιατί μου έγινε προσωπική παραγγελειά, και ο δεύτερος είναι πως ο συνδυασμός του punk των Flipper, του rock του Sir McCartney (τώρα και στη Γαλλία) και του sleazy-proto grunge των Malfunkshun δημιουργούν ένα μίγμα που μόνο οι Melvins θα μπορούσαν να καταφέρουν να το δημιουργήσουν, να το πακετάρουν και το παραδώσουν σε εμάς, χωρίς να σκάσει στα χέρια τους, αλλά στα αυτιά μας.

 Οι Malfunkshun δημιουργήθηκαν το 1980 από τα αδέρφια Andrew και Kevin Wood, και πρόλαβαν να ηχογραφήσουν λίγα πράγματα, όπως το ‘With Yo’ Heart (Not Yo’ Hands)’ το οποίο κυκλοφόρισε στη βαρύτατης σημασίας συλλογή ‘Deep Six Compilation’ το 1986 από τη C/Z records. Ο Andrew Wood, το 1988 συγκροτεί τους πιό γνωστούς Mother Love Bone, και παραμένουν ενεργοί μέχρι το θάνατο του το 1990, από υπερβολική δόση. Επειδή ως blog λατρεύουμε το πως περιπλέκονται τα ονόματα, οι χρονολογίες και οι μουσικές, θα αναφέρω δύο-τρείς πολύ σημαντικές πληροφορίες που μπορεί να σώσουν τη ζωή σας κάποια στιγμή.

Στη συγκεκριμένη συλλογή, η οποία στο είδος της έπαιξε σημαντικό ρόλο στον ήχο της σκηνής του Seattle, συμμετέχουν και οι Melvins με 4 τραγούδια (εκ των οποίων τα 2 μπήκαν μετέπειτα στο δίσκο τους ‘26 Songs’). Όλα αυτά, ένα χρόνο πριν τη κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου ‘Gluey Porch Treatments’ (1987).Δύο μήνες μετά τη κυκλοφορία του ‘Deep Six’ η εταιρία Sub Pop κάνει και εκείνη μία παρόμοια κίνηση και κυκλοφορεί τη συλλογή ‘Sub Pop 100’ πάλι με συκροτήματα παρόμοιων alternative, για την εποχή, προσανατολισμών. Το 1990 λοιπόν οι Melvins ήταν να κυκλοφορίσουν σε εφταράκι τη διασκευή στο ‘With Yo’ Heart (Not Yo’ Hands), μέσω της Sub Pop, αλλά λόγω οικονομικών διαφορών τελικα η συνεργασία ακυρώνεται. Για να μη το κουράζω, το 7’’ κυκλοφορεί τελικά από τη Sympathy For the Record Industry,με τη προσθήκη του δίλεπτο τραγουδιού ‘Anal Satan’ στο οποίο εκφράζονται οι απόψεις του συγκροτήματος για τους ιδιοκτήτες της Sub Pop.

Τέλος, στο ‘Deep Six’ κάνουν τη παρθενική τους εμφάνιση και οι Soundgarden. Η ιστορία λέει πως ο Chris Cornell, τραγουδιστής και ενίοτε κιθαρίστας των Soundgarden, ήταν συγκάτοικος με τον Andrew Wood, του οποίου ο πρόωρος θάνατος αποτέλεσε έναν από τους βασικούς λόγους της δημιουργίας του συγκροτήματος-φόρος τιμής Temple of the Dog, και από εδώ και έπειτα τα πράγματα αποκτούν παγκόσμια εμβέλεια.

Οκ, δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για να αναπτύξω το φαινόμενο grunge, αλλά η περίπτωση του κύριου Andrew Wood είναι από αυτές που αφήνουν μια πικρή γεύση. Ακόμα ένας νέος και ταλαντούχος άνθρωπος, θύμα και θύτης στη ζωή του. Σε κάνει και σκέφτεσαι αν αξίζει να χαθεί έτσι κάποιος, με το μόνο που μένει να είναι καύσιμα στη πυρά του Sex Drugs and Rock 'n Roll, και μία ελάχιστη κληρονομιά.

Enjoy, with your heart not your hands…

''Taste Cornucopia Wants You'' Project, Part III. The Azarak Diaries

Θεοί οι Melvins, έτσι δεν είναι; Μην ξεχνιόμαστε όμως.... Το τρίτο μέρος του αφιερώματος μας, σε μουσικές ανασκαφές τόσο στο σπίτι μας όσο και στη παιδική μας ηλικία είναι εδώ, και σηματοδοτεί την έναρξη χειμερινών εργασιών για αυτό εδώ το ιστολόγιο.

Εδώ και κάποια χρόνια έχω μία απορία. Πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσες κάποιο τραγούδι, το οποίο θεωρείς δεδομένο πως το ξέρεις από πάντα; Γεννιόμαστε με κάποια ρεφραίν αποτυπωμένα ήδη στο DNA μας, ή έχουμε φάει τόσο πολύ spamming πια στη ζωή μας;
Η επιλογή μου για το 1ό διαρκές αφιέρωμα του TasteCornucopia, δεν είναι απλώς ένας δίσκος. Είναι μια βουτιά στα άδυτα της άγουρης προσωπικότητας μου, και ίσως μία ακόμα πρόχειρη απάντηση στην χρόνια απορία μου.

 38 ΡΟΚΑΚΙΑ – για Μπαμπάδες και Ροκάδες

Ψάρωσες έτσι; Δες και το εξώφυλλο. Η απόλυτη συλλογή για να μυήσει κάθε ψαγμένος πατέρας το βλαστάρι του στα μυστικά της μουσικής Ροκ! Ψιλοαπάτη προφανώς, μιάς και στη συγκεκριμένη συλλογή θα ακούσεις μεταξύ άλλων, Πωλίνα, Βόσσου, πολύ Καρβέλα (Nik Car για πάντα στη ψυχή μας), λίγο Βίσση, Πάριο, Μηλιώκα και άλλα. Μπερδεμένες εποχές τα ‘80s στην Ελλάδα...

Ακούγοντας στη παιδική μου ηλικία αυτή τη κασέτα νομίζω λοιπόν πως είχα τη πρώτη μου επαφή με τραγούδια όπως το ‘Πάμε για Τρέλλες στις Σεϋχέλλες’, ‘Μπιρίμπα’ και ‘Ροζ Μπικίνι’. Και ξέρω πως στο άκουσμα αυτών των τίτλων σίγουρα κάποιος θα αναφωνίσει ‘Ναι ρε φίλε! Το είχα ξεχάσει αυτό!’, ακριβώς όπως έκανα και εγώ. Όχι αγαπητέ αναγνώστη. Δεν το είχες ξεχάσει. Το ‘Παραδώσου Λοιπόν’ δεν παίζει να το είχες ξεχάσει. Τραγούδι σαν το ‘Όλα ή Τίποτα’ είναι πιο πιθανό να σε ξεχάσει αυτό, παρά εσύ εκείνο. Για το ‘Νύχτωσε Νύχτα’ των Chatzimichaoi Bros δεν το συζητώ καν. Κάποιος μαλάκας κρατώντας κιθάρα, κάποιο καλοκαίρι θα σε έκανε να κλαίς τα λεφτά που έδωσες σε ψυχαναλυτή προσπαθόντας να το ξεχάσεις. Και συνεχίζω: ‘Σκέπαστο’ (το αμαξάκι το ξεσκέπαστο) απο την Αννούλα, όταν ήταν ακόμα...35 χρονών;;; Σταματάω όμως με τη χολή. Γέλασα πολύ ακούγοντας τα ξανάόλα αυτά, ίσως μάλλον πιο πολύ διασκέδασα με την ιδέα πως υπήρξε κάποτε μία εποχή που όλα αυτά ήταν φρέσκα, και εντυπωσιάστηκα πως αρκετά ακούγονται ακόμα, όπως το ‘Απόψε Λέω να μη Κοιμηθούμε’ που μόλις πριν δύο μέρες πέτυχα στο ραδιόφωνο. Βεβαίως η συλλογή περιλαμβάνει και Λουκιανό Κηλαηδόνη, μιας και στο προηγούμενο τραγούδι από τους Λαθρεπιβάτες γίνεται αναφορα, το ‘Θα Κάτσω Σπίτι’. Τέλος να πω πως η συλλογή περιλαμβάνει και αρκετές διασκευές, είτε από παλιότερα ελληνικά τραγούδια ( ‘Αυτο το Μάμπο’, ‘Κοντά στο Τζάκι’), είτε του εξωτερικού ( ‘La Bamba’, ‘Θα τη Σφάξω (Satisfaction)’, και το ‘Ροζ Μπικίνι’ (‘Itsy Bitsy Tiny Weenie) βεβαίως που έχω ήδη αναφέρει.

Μία επιλογή από τα 38 τραγούδια της διπλής κασέτας σε youtube playlist

   

Καρακλάσσικ Ιουλίου 2012: At the Drive-In: Relationship of Command (2000) | The Mars Volta: De-Loused in the Comatorium (2003)

Το καρακλάσσικ αυτού του μήνα είναι διπλό/εορταστικό. Αφ' ενός γιατί είχα αμελήσει να γράψω ήδη ένα, αφ' ετέρου διότι το είχα υποσχεθεί τέτοιο ως μέρος του αφιερώματος που έχω σκαρώσει για τους The Mars Volta. Φροντίζω διακριτικά να μην σχολιάσω τη χρονική απόσταση των δύο δημοσιεύσεων μήπως και δεν με πάρετε χαμπάρι. Για όσους δεν το πρόσεξαν/θέλουν να φρεσκάρουν λίγο τη μνήμη τους:
Αφιέρωμα The Mars Volta μέρος 1ο

Στο θέμα τώρα:

"Taste Cornucopia Wants You" Project Part Two: The Crystal Ball Diaries

Δεύτερο μέρος του αφιερώματος, αυτή τη φορά με την Crystal Ball να μας περιγράφει το δικό της βίωμα. Το blog την ευχαριστεί για το χρόνο της και για την απόφασή της να μοιραστεί τα παρακάτω μαζί μας και παράλληλα ενθαρρύνει όσους μας διαβάζουν να συμμετέχουν ενεργά. Περισσότερα την επόμενη εβδομάδα.Για πάμε...

Μια από τις προηγούμενες ημέρες μου λέει ο Batman, γράψε μια δύο παραγράφους για τους δίσκους/βινύλια/κασέτες που βρήκες στο σπίτι των γονιών σου όταν ήσουν μικρή.

Χα!

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο 11χρονος εαυτός μου με σορτσάκια και σημάδια στα πόδια από τα χτυπήματα, να χαζεύει το εξώφυλλο της καινούριας κασέτας του μπαμπά, γελώντας με τα φουντωτά μαλλιά του τραγουδιστή.

Εκείνη την στιγμή αποφάσισα να ακούσω αυτόν τον κύριο με τα φουντωτά μαλλιά, έβαλα την κασέτα στο κασετόφωνο της κουζίνας το οποίο δέσποζε πάνω στο λευκό μάρμαρο, σε μια γωνία, μαύρο με ασημένιες λεπτομέρειες και.... play!

Δεν ήταν η μουσική που μου άρεσε ιδιαίτερα, δεν ήταν ο στίχος που σε εκείνη την ηλικία ακόμα δεν καταλάβαινα τι σημαίνει "είσαι σπίρτο που ανάβει φωτιά" αλλά υπήρχε κάτι ζεστό και όμορφο στην ατμόσφαιρα, κάτι πολύ οικείο.

Έκτοτε αυτήν την κασέτα την άκουσα πολλές φορές συνήθως παρουσία των γονιών μου όπου διαπίστωνα κάθε φορά ότι δημιουργούσε την ίδια ατμόσφαιρα, χαράς, ευδιαθεσίας και  ότι όλα είναι κατά κάποιο τρόπο σωστά τοποθετημένα στο σύμπαν.
Φυσικά δεν θα ξεχάσω ποτέ  τα σιγομουρμουριτά των γονιών μου και τα βλέμματα όλο νόημα.

Από το κασετόφωνο της κουζίνας έκαναν παρέλαση πολλές και ποικίλες μουσικές, από Μπιθικώτση, Τσιτσάνη, Χιώτη, Μαρινέλλα, Αλεξίου, Βιτάλη και φυσικά όλο το Νέο Κύμα, ακόμα και κασέτες
 δεκαετιών 60-70, μέχρι και Vivaldi, Βeethoven....η λίστα είναι μεγάλη.

 Το κασετόφωνο της κουζίνας δεν υπάρχει πλέον έχει αντικατασταθεί με cd player η ανάμνηση όμως της πρώτης κασέτας που έπεσε στα χέρια μου ήταν το 1987 με το σουξέ της εποχής  "Με το στόμα γεμάτο φιλιά" , στίχοι του Λευτέρη  Παπαδόπουλου, μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και την φωνή του Λεωνίδα Βελή με φωνητικά της Νάντιας Καραγιάννη.

Η μουσική μνήμη μπορεί να ανασύρει από το παρελθόν τους πιο περίεργους και αντισυμβατικούς ήχους που ούτε θα φανταζόμασταν ότι υπάρχουν εκεί!

Taste Cornucopia Wants You Project Part One: The Batman Diaries

Την αρχή του αφιερώματος κάνω εγώ, ελπίζοντας ότι το κείμενο θα δώσει το έναυσμα σε κάποιους/κάποιες από εσάς να συμμετέχετε, περιγράφοντάς μουσικές που ανακαλύψατε στο σπίτι τα πολύ παλιά χρόνια. Τον τρόπο και τους όρους συμμετοχής τους έχει αναρτήσει ο Azarak εδώ. Κάθε εβδομάδα θα δημοσιεύουμε και από ένα κείμενο συνεπώς περιμένουμε τις συμμετοχές σας, ειδικά από τους αδελφούς bloggers!


Στο σπίτι δεν είχα ποτέ την πολυτέλεια να έχω πρόσβαση σε μουσική που μου άρεσε. Έβλεπα πολύ Mtv και Mcm. Τότε ακόμα δεν ήταν συνδρομητικά και που και που έβαζαν hard rock video clips. Ακόμα και σήμερα μπορεί να πετύχω κάποιο video clip μια μπάντας και να πάθω flash backwards από τις τότε μέρες ατελείωτης παρακολούθησης (π.χ. XYZ – Face Down in the Gutter). Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι ο δρόμος για τη μουσική παιδεία στην κατεύθυνση που εγώ επιθυμούσα, εκτός από μακρύς, ήταν και μοναχικός. Στο σπίτι υπήρχε μουσική επένδυση βέβαια, αλλά δεν ήταν ακριβώς του γούστου μου. Παρόλα αυτά, πολλές φορές την άκουγα. Σε εκδρομές, βόλτες με το αυτοκίνητο ή και στο Pick-up. Νέο κύμα, latin, early 90’s mainstream και γιαπωνέζικη μουσική και Ξυλούρης είναι τα μουσικά είδη που είχα ανακαλύψει ξεψαχνίζοντας συρτάρια με κασέτες και το ράφι με τα βινύλια. Ένα Rachmaninov δε μετράει γιατί δε το είχα ακούσει ποτέ, ούτε και η κασέτα Marlboro Classics με βαρύ βλάχικο αμερικάνικο τραγούδι και ύμνους για θάλασσες από bourbon, αφού θα μπορούσε να έχει σχέση, έστω και ξώφαλτσα, με το Southern Rock.

Θα μπορούσα να μιλήσω για το «Μπαρ το Ναυάγιο», αλλά παραείναι cliché, θα μπορούσα να μιλήσω για μια ανώμαλη μίξη παραδοσιακού γιαπωνέζικου τραγουδιού με ήχους σα γάβγισμα σκύλου τα οποία άκουγα και φανταζόμουν ότι πρωταγωνιστώ στο Shinobi, αλλά οι πληροφορίες που έχω είναι ελλιπέστατες. Συνεπώς θα γράψω για κάτι πιο συγκεκριμένο.

Ο πατέρας μου αγαπούσε τη latin μουσική, χωρίς να την ψάχνει συνειδητά ως μουσικόφιλος. Επίσης εκτιμούσε την πολιτισμική προσφορά της Μελίνας Μερκούρη στη χώρα. Και τελικά βρήκε τη χρυσή τομή αυτών των δύο. Ένας Ισπανός τραγουδοποιός/τραγουδιστής, ο Camilo Sesto, είχε γράψει ένα τραγούδι για τη Μελίνα. Μετά από κάποιο ταξίδι του, είχε φέρει ένα cd του που περιείχε το τραγούδι “Melina”. Είχε ένα καφέ-πορτοκαλί εξώφυλλο αλλά όσο και να το έψαξα, δε το βρήκα στο διαδύκτιο. Το ενδιαφέρον με το τραγούδι, είναι η πεντακάθαρη παραγωγή και η χρήση μπουζουκιού, κάτι ασυνήθιστο για latin μουσική, τουλάχιστον από όσο γνωρίζω. Αν μπορώ να διακρίνω καλά, ο ρυθμός είναι σα χασάπικο, επίσης μεγάλη αδυναμία του πατέρα μου. Δεν ξέρω αν φταίνε οι αναμνήσεις ή το ίδιο το τραγούδι, αλλά η μελωδία έχει vibes. Κερασάκι στην τούρτα, η πρόσφατη φωτογραφία του στην ιστοσελίδα, με μαλλί και πόζα εντελώς Joe Lynn Turner! Πως λένε στα ισπανικά “Ι Surrender” ;;;;;

Ομαδική Εργασία, από το TasteCornucopia

Κρυμμένο σε κάποιο ντουλάπι, πλάι σε βιντεοκασέτες από βαφτίσια ξεχασμένο απ΄όλους, σε χάρτινη κούτα στο πατάρι να μαζεύει μούχλα, ή σε περίοπτη θέση στο σαλόνι, ως κειμήλιο που κάποια στιγμή θα περάσει ή πέρασε ήδη στα δικά σου χέρια. Σε ολονών μας το πατρικό σπίτι, κάπου υπάρχει ένας δίσκος ή μια κασέτα, που κάποια στιγμή μας έκανε να συλλογιστούμε "τι μαλακίες είναι αυτές;", ή "τελικά έχουν υπάρξει και νέοι οι γονείς μου" ή ακόμα και να αναφωνήσουμε " Flooooyyyyyyd....".

Οπότε, επειδή ξέρουμε πως δεν είμαστε μόνο εμείς καμμένοι, θα ξεκινήσουμε εντός των επόμενων ημερών ένα σχετικό αφιέρωμα/παρουσίαση/δισκοκριτκή με βάση τα μουσικά μας ευρήματα στα σπίτια των γονιών μας, και θα χρειαστούμε και την δικιά σας συμμετοχή. Το θέμα μας λοιπόν είναι απλό. Αλμπουμ από οποιοδήποτε είδος μουσικής, ελληνικό ή ξένο, ό,τι σας γυαλίσει, γράφετε ένα κείμενο χωρίς περιορισμούς, και μας το στέλνετε, αρκεί να ακολουθήσουμε δύο κανόνες. 

1ον : Το άλμπουμ να προέρχεται απο το την δισκοθήκη των γονιών μας, και να μην είναι απλά μία καμμενιά που μας γυάλισε στο μοναστηράκι. 

2ον : Να μην είναι δημιούργημα της φαντασίας μας. Διαφορετικά θα γράψω και εγώ για τα demo tapes Big Alice που βρήκα.

Το αφιέρωμα θα τρέξει για κάποιο διάστημα οπότε χαλαρά και χωρίς βιασύνες. Οπως είπα και προηγουμένος το κείμενο μπορεί να είναι απλή παρουσίαση, δισκοκριτική, ή μια ιστορία γύρω από το άλμπουμ. Όχι Greeklish, εκτός και αν θέλετε να μας βασανίσετε και καλό θα ήταν να υπάρχει και κάποια σχετική φωτογραφία του εξωφύλου.Τα κείμενα τα στέλνετε στο tastecornucopia@hotmail.com

Cheers και Doom On!

Διασκευές Melvins, μέρος δεύτερο

                                           Those who are afraid to live // They demand a sacrifice

Τι μουσική παίζουν οι Melvins; Οι πιο εύκολες ερωτήσεις συνήθως έχουνε και τις πιο δύσκολες απαντήσεις. Οι ίδιο δηλώνουν πιο επηρεασμένοι απο τους Black Flag, και θέλησαν να αντιγράψουν το hardcore/punk τους, χαμηλώνοντας της ταχύτητες και αυξάνοντας τον όγκο. Γενικότερα, οι Melvins ανήκουν σε μια γκρίζα περιοχή και μπορείς να πείς πως είναι πολλά πράγματα, ή και πάλι όχι. Νομίζω οποιοσδήποτε fan τους θα συμφωνήσει, ένας από τους λόγους που τους κάνουνε τόσο αγαπητούς, μεταξύ άλλων, είναι και η αίσθηση αποκρυπτογράφησης που δημιουργεί στον ακροατή.

 Τι σχέση έχει αυτό με τον σημερινό, δεύτερο μέρος, του αφιερώματος; Απλό. Ενα συγκροτήμα, το οποίο οι Melvins έχουν επιλέξει αρκετές φορές να διασκευάσουν, ανήκει και αυτό σε αυτή την γκρίζα ζώνη. Μιλάω για τους Flipper. Την εποχή λίγο μετά την πτώση του πρώτου κύμματος του punk, δημιουργήθηκαν αρκετές τάσεις. Πέρα λοιπόν από αυτούς που επέλεξαν να συνεχίσουν να ανεμίζουν το μαύρο λάβαρο του punk, υπήρξαν – και υπάρχουν-  κάποιοι που θέλησαν να ‘πειράξουν΄λίγο τον ήχο. Οι Flipper λοιπόν δημιουργήθηκαν το 1979 στο San Francisco και κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, το Album – Generic Flipper, το 1982. Αργοί και heavy για την εποχή και για την σκήνη από την οποία προέρχονταν, άφησαν ανεξίτηλο σημάδι σε μια γενιά μουσικών που στις αρχές των 80’s είχαν τα αυτιά και τις καρδιές τους ανοιχτές.

 Οι Melvins έχουν κάνει αρκετές διασκευές σε τραγούδια της συγκεκριμένης μπάντας ( Someday, Way of the World, Love Canal), επέλεξα το Sacrifice όμως, γιατί προσφέρει και μια ιδέα για την αυθεντική εκτέλεση, αλλά και μέρος της αρρώστιας τους. Οι Melvins το κυκλοφόρισαν το 1992 στο δίσκο Lysol, η αυθεντική εκτέλεση είναι από τον δίσκο Gone Fishin’ του 1984.


Δωράκι

Οδηγός για σωστή χώνεψη, από το TasteCornucopia

Κατάνυξη, συγχώρεση, περισυλλογή. Οι μέρες του πάσχα αποτελούν την σημαντικότερη γιορτή για τον Χριστιανισμό από πνευματική άποψη, αλλά ως γνήσια τέκνα ορθόδοξων χριστιανών, μεγαλωμένοι στην Ελλάδα, γνωρίζουμε πως αυτό είναι η μισή αλήθεια. Πιθανότατα για τους περισσότερους από εμάς η θρησκευτική πλευρά του Πάσχα είναι το παρελκόμενο ανηλεούς καταβρόχθησης. Το Πάσχα μας κάνει να θυμόμαστε γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε σητν κορυφή της τροφικής αλυσίδας, παμφάγα όντα με μηδενικούς ενδοιασμούς να φάμε απο πρασινάδες, αυγά, σιτηρά, νεφρά, εντόσθια και ως αποκορύφωμα να περάσουμε ένα παλούκι απο άκρη σε άκρη ενώς αρνιού και να φάμε μέχρι και τα κόκκαλα. Fuck yeah! Βέβαια έχω φτάσει στο συμπέρασμα πως αυτή η ολοκληρωτική πτώση στο αμάρτημα της λαιμαργίας γίνεται αυστηρά για λόγους επιβίωσης, μιας και δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο για τροφή μέχρι και την Τρίτη μετά τα πάσχα, μιας και όλα τα ταχυφαγεία, στην Αθήνα τουλάχιστον, είναι κλειστά.

Όλα έχουν ένα τίμημα όμως. Και όχι δεν μιλάω για τα κιλά που βάλαμε, έχουμε το απίστευτο προνόμιο να είμαστε άντρες και να μην μας νοιάζουν τέτοιες λεπτομέριες, μιλάω για την δυσκολία της χώνεψης. Τι καλύτερο λοιπόν απο λίγη μουσικούλα, αραχτοί σε κάποιο καναπέ σε ημιλυπόθυμη κατάσταση. Ετσι κι' αλλιώς ο 15αύγουστος, η επόμενη μεγάλη θρησκευτική γιορτή, είναι τόσο ξενέρωτη που η παράδοση μας δεν την έχει καν συνδέσει με την μάσα.

Ακολουθεί λοιπόν μια σειρά επιλογών από εμάς του taste cornucopia, αν και λίγο καθυστερημένα, που μπορεί να λειτουργήσει το ίδια θαυματουργά με το να σου προσφέρει παγωμένη σοδίτσα ο Χριστός ο ίδιος στον μυστικο δείπνο. ( Το κείμενο ήταν να ανέβει Δευτέρα του πάσχα αλλά είμαστε τεμπέληδες, κρατήστε σημειώσεις για του χρόνου)



Amberclock


Η χώνεψη είναι μια ώρα για κάποιους δύσκολη, για κάποιους απολαυστική. Σε οποιαδήποτε περίπτωση εκείνη τη στιγμή τη μουσική μου τη φαντάζομαι όπως το άραγμά μου. Μπαλκονάκι εξοχικού, ανοιξιάτικος ήλιος που να υποννοεί καλοκαίριασμα, δροσερό αεράκι, χαλάρωση σε συνδυασμό ρεμβάσματος μερικά βήματα πρίν από ευχάριστη νύστα. Από το Perth του Bon Iver το οποίο ποτέ δεν φτάνει το κρεσέντο που υποννοεί και το υπέροχα μονότονο Hear the Children Sing μέχρι τους Madrugada και το There is No Food (το αν η ειρωνία του τίτλου είναι συμπτωματική το αφήνω στην κρίση του ακροατή/αναγνώστη) δεν υπάρχουν εκρήξεις, εκπλήξεις, θορυβώδεις εισβολές, high tempo. (ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν εγγυόμαστε το ίδιο για τους υπόλοιπους κάφρ… εεε συναδέλφους). Και αν το αφιέρωμα σας ήρθε λίγο αργά για αυτό το σκηνικό, ε, και του χρόνου. Or not.

1. Bon Iver - Perth
2. Lungfish - Hear the Children Sing
3. Nick Cave & The Bad Seeds - Straight to You
4. Madrugada - The Kids are on High Street
5. Have a Nice Life - There is no Food



Batman

1 Led Zeppelin – In My Time Of Dying : Μόλις τελειώσει η λαίμαργη κατανάλωση των φαγητών αλλά και του γλυκού, οι ελπίδες να επιβιώσεις φαντάζουν μηδαμινές…
2 Mastodon – Megalodon: Η περηφάνια για το γεμάτο οικογενειακό τραπέζι που εξολοθρεύτηκε, έγκειται στο γεγονός ότι αθροιστικά, ισοδυναμεί σε βάρος με τον προϊστορικό καρχαρία. Και απαλύνει και τον ευχάριστο στομαχόπονο σαν σόδα.
3 Morrissey – Meat Is Murder : Μια ευχάριστη post- cannibalism ασχολία είναι να ακούω τις φυσιολατρικές ανησυχίες του Morrissey και των ανθρώπων που δακρύζουν στο άκουσμά του και να γελάω ειρωνικά και σαρδόνια με την κοιλιά γεμάτη ατενίζοντας το μισοτελειωμένο, σουβλισμένο ζώο. Χριστός Ανέστη φλώροι!
4 Saturnalia Temple – Black Magic Metal : Έχοντας φάει κοκορέτσι μέχρι θανάτου, η δομή αυτού του τραγουδιού μου θυμίζει το πόσο αργά πρέπει να τα γίνουν όλες οι κινήσεις ώστε να χωνέψω αναίμακτα.
5 Tankard – The Morning After : Δευτέρα του Πάσχα πρωί, το hangover δεν είναι από αλκοόλ αλλά από το πολύ φαγητό. Όσο και να προσπάθησες…

Azarak

Έχω συνδέσει την διαδικασία την χώνεψης του οβελία με την επιστροφή στην Αθήνα, είτε μετά από το παραδοσιακό οικογενειακό γεύμα, είτε μετά από κάποια απόδραση με αφορμή την αργία του πάσχα. Μέτα το νταβαντούρι του ψησίματος πάντα με πιάνει η ανάγκη να γυρίσω πίσω στην βάση μου. Ο ένας λόγος είναι ότι λατρέυω την άδεια πόλη. Ο δεύτερος λόγος είναι πως μετά το σαλόνι του σπιτιού μου, η θέση του οδηγού είναι η σημαντικότερη θέση για σωστή ακρόαση μουσικής. Η διαδικασία της πέψης χρειάζεται μόνο ελαφριές κινήσεις των ποδιών και των χεριών, όχι υπερβολική άσκηση, και όχι πολλές κουβέντες. Το τοπίο σιγά σιγά να αλλάζει και το κατουρημένο κίτρινο του Αττικού ουρανού να είναι ορατό από το ύψος της Χαλκίδας ή των Μεγάρων. Αυτη η επιλογή θα μπορουσε να αποτελείται απο τραγούδια-φόρο τιμής στους 4 τροχούς, αλλά αποφάσισα να κάνω μία επιλογή από ό,τι άκουσα στην φετινή μου επιστροφή, Από το Πήλειο στον Βύρωνα έχουμε αρκετά χιλιόμετρα να καλύψουμε ακόμα, και όταν η παρέα έχει διαφορετικά ακούσματα τότε ενδιαφέροντες αλχημείες συμβαίνουν.

1.Murder by Death - Until Morale Improves

2.Monster Magnet - Dead Christmas

3.The Devil's Blood - Fire Burning

4.Death in Vegas - Dirge

5.Colour Haze - Fire

Keyser

1.Archive - Again

'Με ανώδυνο τρόπο βυθίζομαι ξανά, στην αγκαλιά των λαίμαργων αμαρτωλών ενστίκτων μου...'

2.Yob - Burning the Altar

'...η θυσία έχει πραγματοποιηθεί και μια φωτιά πλυμμηρίζει τα σωθηκά μου...'

3.Bongripper - Satan

'...Ο Σατανάς με κυριέυει ενώ η αλχημεία λαμβάνει χώρα εν μέσω ένδοξων τυμπανοκορουσιών...'

4. Sun of Nothing - Catharsis

'...Η πύρινη λάβα ανακουφίζει κατρακυλώντας, και με ένα μνημειώδες ρέψιμο φέρνει την κάθαρση.'

5. Δημήτρης Μητροπάνος - Το ζειμπέκικο του Αρχαγγελου

'Ο θάνατος του μοναδικού μεγάλου λαϊκού που αγάπησα, φέρνει δάκρυα και ρίχνει το μάυρο του πέπλο σκεπάζοντας τα πάντα.'

April Doom's day

Αφού λοιπόν κατά τη διάρκεια της χθεσινής μέρας ο κόσμος βυθίστηκε σε χάος με 8μπιτο google maps, γάτες αντί για διαφημίσεις στο adblock, monocle για σκύλους, διάσημους να πεθαίνουν ή να φεύγουν από συγκροτήματα γιατί είχαν θρησκευτικό όραμα και ανώριμες φάρσες εις βάρος αθώων συμπολιτών, το Cornucopia κάνει ένα μοναδικό πρωταπριλιάτικο (σε doom έκδοση 24ωρης καθυστέρησης) αφιέρωμα σε σαρδάμ και σκηνικά συναυλιών που έχουμε ζήσει κατά καιρούς. Μπορεί πολλά από τα "θρυλικά" που έχουν καταγραφεί να είναι κορυφαία, αλλά ουκ ολίγες φορές έχω κρατήσει την κοιλιά μου από τα γέλια με τα μικροπεριστατικά που έχω ακούσει να διηγούνται διάφοροι - έχουν άλλη χάρη και πιθανότατα να μην τα ξανάκουγες πουθενά αλλού. Τα ακόλουθα είναι επιβεβαιωμένα, 100% τρού και κάλτ. Απολαύστε.

Αφιέρωμα The Mars Volta μέρος 1ο: Από τους At-the Drive in μέχρι τους TMV σήμερα

Με αφορμή την επερχόμενη κυκλοφορία των The Mars Volta, "Noctourniquet", θα κάνω ένα αφιέρωμα που για πολύ καιρό τώρα γύριζα στο μυαλό μου - επειδή τους λατρεύω, επειδή είτε αρέσουν είτε όχι παραμένουν ένας ιδιαίτερος και σημαντικός σταθμός των 00's, επειδή αποτελούν σταυροδρόμι μουσικών, συνεργασιών και επιρροών και επειδή κατά τη γνώμη μου μιλάμε για έναν κιθαρίστα που αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους και θεωρώ πλέον οτι αφήνοντας το στίγμα του σίγουρα θα συζητιέται στο μέλλον, ως κορυφαίος της εποχής του - είτε τελικά γίνει ευρέως γνωστός είτε όχι.

Το αφιέρωμα αυτό θα αποτελέσουν 4 μέρη: ένα διπλό Καρακλάσσικ (το μηνιαίο μας review για έναν κλασσικό δίσκο), ένα Sinucidal (τα δικά μου σποραδικά review για δίσκους που με ταρακούνησαν με κάποιον τρόπο), μια αναδρομή στη μουσική πορεία των δύο ατόμων που αποτελούν τον πυρήνα και την καρδιά των TMV καθώς και το review του καινούριου δίσκου. Ελπίζω να τα απολαύσετε.

Διασκευές Melvins, μέρος πρώτο.

Melvins. Κανονικά θα έπρεπε να προλογίσω αυτό το αφιέρωμα λέγοντας πόσο σημαντικό συγκρότημα είναι οι Melvins, πόσο μπροστά είναι οι Melvins, πόσο αυτό και πόσο εκείνο. Αν αξίζει να αναφερθεί ένα πράγμα μόνο, που για εμένα προσωπικά έχει νόημα τότε αυτό είναι πως οι Melvins αποτελούν ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα που και οι τέσσερεις μας που γράφουμε στο blog αυτό, γουστάρουμε. Οι Melvins λοιπόν, είναι αυτοί που είναι, και ένα μικρό κομμάτι από αυτό που είναι, θα προσπαθήσω να το αναλύσω με αυτό εδώ το πρώτο μέρος ενώς αφιερώματος, φόρο τιμής στις διασκευές που κατά καιρούς έχουν ηχογραφήσει ή εκτελέσει ζωντανά. Μιάς και έχουν κάνει πάνω από 20 διασκευές, και επειδή δεν βιαζόμαστε, θα ξεκινήσω με το κομμάτι εκείνο που παίξανε στο Rodeo, σε εκείνο το εκπληκτικο διήμερο που μας προσέφεραν.

Let me roll it - Paul McCartney & Wings

Το Let me roll it είναι απο τα πιο αναγνωρισμένα τραγούδια, του πιο γνωστού και καλού δίσκου που μπόρεσε να κυκλοφορίσει μέλος των Beatles μετά την διάλυση τους. Το Band On The Run (1973) έτυχε πολύ καλής υποδοχής απο το γενικότερο φιλοθεάμον κοινό, μιάς και πρώτα απ'όλα, ο McCartney ήταν (και είναι) κάτι παραπάνω από απλά γνωστός. Λογικό λοιπόν να υπάρχει πάντα ντόρος για τις κυκλοφορίες του, είδικά στα 70's όπου τα χρόνια όπου οι Beatles μεσουρανούσαν δεν αποτελούσαν και τόσο μακρινό παρελθόν. Επιπλέον στο εξώφυλλο του δίσκου, που πλέον θεωρείται κλασσικό, ποζάρουν διάφοροι 'σελέμπριτις' της επόχης, μεταξύ άλλων και ο Christopher Lee (αυτός θα τους θάψει). Κάτι ακόμα που αξίζει να σημειωθεί είναι πως ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο Λάγκος της Νιγηρίας, καθώς η 'μόδα' της εποχής ήταν οι μουσικοί με το αντίστοιχο βαλάντιο του Sir να επιλέγουν εξωτικούς προορισμούς για να βγάζουν τον δίσκο τους. Τέλος, όσων αφορά το Band on the Run τουλάχιστον, είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ και αξίζει όποιος ενδιαφέρεται να αφιερώσει κάμποσο χρόνο για την ακρόαση του.

Κλείνουμε την καταπακτή του χωροχρόνου λοιπόν γρήγορα γρήγορα και επιστρέφουμε στο αποπνικτικά γεμάτο Rodeo που φιλοξενεί τους Melvins επί σκηνής ( κάποιοι λένε ότι τους είδανε, οι περισσότεροι μόνο τους άκουσαν). Let me roll it. Πολύτιμη στιγμή και προσπαθώ να τη ζήσω όσο πιο έντονα γίνεται. Το τραγούδι, χωρίς πολλές παρεκλίσεις από την αυθεντική εκτέλεση, λίγο πιο αργό και αρκετά πιο βαρύ βέβαια, μας το προσφέρουν κλείνοντας μας το μάτι. Το έχουν αυτό οι Melvins, συνομωτούν με τον ακροατή, σαν τις σιχαμένες ιστορίες που μπορεί να ανταλλάξει μια αντροπαρέα, και προφανώς δεν θα ήθελε να ακουστεί παραέξω. Αυτά τα πράγματα είναι μόνο για εμάς που ξέρουμε και κατανοούμε. Gluey porch treatments για πάντα δηλαδή.
Η εκτέλεση αυτή δεν είναι από το αθηναϊκό live:

Ένα σεντόνι για το 2011

Γεια σας και χαρά σας.
Αφού γύρισα από την πανέμορφη Νάξο (κλισέ) και φόρτισα τις μπαταριές μου (πιο κλισέ), ήρθε η ώρα να πούμε 2-3 (χιλιάδες) πραγματάκια για το 2011.

Το 2011 αποδείχτηκε τελικά πλουσιότατο παρά την αρχική ξενέρα που είχα μέχρι τον Απρίλη που τότε φαίνονταν ελαφρώς δυσοίωνα τα πράγματα με λίγες καλές κυκλοφορίες. Τελικά όχι μόνο ανέβηκε κατακόρυφα από το καλοκαίρι και μετά, αλλά και μάλλον, τελικά, ξεπερνάει την καταπληκτική περσινή χρονιά.

Για να μην μπλέξω τα μπούτια μου, επιλέγω να χωρίσω αυτή την ανασκόπηση σε κατηγορίες, γιατί φέτος και περισσότερο από κάθε άλλη φορά άκουσα μουσική και από αλλά είδη της μέταλ εκτός του τρίπτυχου stoner/doom/sludge, το οποίο φυσικά είναι το αγαπημένο μου.....

This Was

Κάθε φορά στο τέλος του έτους προσπαθώντας να κάνω ανασκόπηση της χρονιάς βρίσκομαι σε σχετική σύγχυση. Τι από όλα αυτά που είδα και άκουσα βγήκαν το 2011? μήπως ήταν τέλη του '10 και δεν θυμάμαι καλά? έτσι κι αλλιώς η ζωή δεν κάνει reset μόνο και μόνο επειδή πήραμε καινούργιο ημερολόγιο, αλλά συνεχίζει σε ευθεία, παρά το γεγονός πως καμιά φορά οι μουσική μπορεί να κινείται σε κύκλους. Οπότε σε αυτό το κλίμα θα κάνω μια μικρή ανασκόπηση του δικού μου 2011:

The post about the Post-Apocalypse

Χιλιάδες πυρηνικες κεφαλές πέφτουν στα κεφάλια μας, οι παράκτιες πόλεις βυθίζονται κάτω απο την θάλασσα, ο αέρας είναι ακατάλληλος, το φρέσκο νερό είναι πλέον σπάνιο, η τροφή δεν αρκεί, ο Lemmy πεθαίνει, οι σκορπιζμένοι επιζησαντες παλεύουν για επιβίωση. Όλοι έχουμε δεί μια post-apocalyptic ταινία, έχουμε παίξει κάποιο παιχνίδι, έχουμε διαβάσει κάποιο σχετικό βιβλίο. Φέτος την περίοδο των εορτών αποφασίσαμε να κάνουμε ένα αφιέρωμα για το soundtrack του τέλους του κόσμου όπως το ξέρουμε, αλλά και της ζωής μετά. Η ερώτηση είναι τι μουσική θα μπορούσε να παίζει την έσχατη ώρα, ποιά θα ήταν η ηχητική επένδυση που θα διαλέγαμε εμείς για το Mad Max, το Fallout, το 12 Monkeys.
Αιτία για αυτη την επιλογή στάθηκε το τέλος του Fight Club με το Where is my mind των Pixies και το I wanna be your dog. Η αφορμή δόθηκε από τη θέρμη και αγαλίαση που φέρνει στις ψυχές μας η περίοδος των Χριστουγέννων.

Azarak
I wanna be your dog - The Stooges
Δεν ξέρω γιατί αποτελεί για εμένα το πρώτο post-apocalyptic τραγούδι που μπορώ να σκεφτώ. Ίσως η παραμόρφωση στις κιθάρες ή ο μηδενισμός του. Ίσως και γιατί το έρημο Detroit αποτελεί ήδη μία πόλη βγαλμένη απο το μίζερο μέλλον. Πάντως τα κουδουνάκια είναι μέσα στο πνεύμα των γιορτών.

Hunting and Gathering (Cydonia) - Sunn O)))
Προφανής επιλογή. Βέβαια εδώ μιλάμε για το συμπαντικό τέλος του χωροχρόνου και το ξύπνημα Των Αρχαίων. Η επιστροφή πάλι στην αρχή, στον πρώτο άνθρωπο, στην πρωτόλειες φόρμες κοινωνίας. Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος θα διεξαχθεί με πέτρες και ξύλα.

A Sun That Never Sets - Neurosis
Ημουν μεταξύ πολλών κομματιών ή και ολόκληρων δίσκων των Neurosis για να αναφέρω. Επέλεξα αυτό γιατί η εισαγωγή κάνει κάτι περίεργο στις τρίχες του κορμιού μου κάθε φορά. Ψηφίζω Neurosis ως τους επίσημους curators της τελευταίας συναυλίας στην γη.

Youth Of America - The Wipers
Ο ηχητικός καννιβαλισμός λέγεται feedback. Portland Oregon. Το ΄81.

Ride Of The Valkyries - Richard Wagner
Charlie don't Surf!


Amberclock
H έννοια του post apocalyptic έχει πάμπολλες πλευρές - λογικό άλλωστε, κάτι που κινείται με επίκεντρο μια καθολική καταστροφή να περιέχει αντίστοιχο εύρος συναισθημάτων και θεματικών. Είτε αυτό είναι η επέλαση των zombies είτε η έλευση εξωγήινων είτε το αποτέλεσμα ενός τελευταίου πυρηνικού πολέμου ή η πανδημία από "κάτι", το πράγμα μέσα στις τόσες λογοτεχνικές, κινηματογραφικές ή εικαστικές τέχνες έχει αντιμετωπιστεί χιουμοριστικά ή δραματικά, εφιαλτικά ή ελπιδοφόρα, βαθιά ή επιφανειακά και σφαχτικά σε έναν τεράστιο αριθμό media και περιστάσεων. Προσπάθησα να μεταφράσω όλα αυτά τα συναισθήματα σε ήχο μέσα από κομμάτια που μπορεί από μόνα τους να μην αποτελούν θεματική συνέχεια στην Post Apocalyptic αισθητική και ιδέα αλλά αυτή μου βγάζουν και μου θυμίζουν όταν τα ακούω.


Mt. Fuji Doomjazz Corporation
Αυτή είναι η εφιαλτική πτυχή του PΑ. Ένα urban κλίμα, που σαν πρίσμα χρησιμοποιεί την υπνωτική τρομπέτα που μετατρέπεται σε κέρας, σε όργανο φασαρίας, σε "λάθος" ήχους, σε ουρλιαχτά, ενώ το μπάσο του Bong Ra γεμίζει μαζί με την κιθάρα a la Sunn o))) ένα χαλί για να πατήσουν τα samples ή δομούν με τα drums τα αναθυμιασμένα με reverb ηχοτόπια των υπολοίπων. Και όλα αυτά δεμένα με τα παρανοϊκά, βγαλμένα από Κάφκα συναισθήματα που αιωρούνται γύρω.

Alec Empire vs. Merzbow - Live At CBGB's
Είναι ολόκληρο άλμπουμ, το παραθέτω ωστόσο επειδή στην ουσία οι 19 ενότητες/κομμάτια που περιέχει ανήκουν σε μια ενιαία σύνθεση. Αν οι Mt. Fuji είναι η ψυχολογία του post apocalyptic και παίζει με τις πιο κρυμμένες και αθέατες πτυχές των συναισθημάτων, αυτή η συνεργασία είναι ολόκληρη η διηγηματική του, ένα χάος από θόρυβο που συνδυάζει το υπνωτικό noise του Merzbow με τα digital hardcore επιθετικά περάσματα του Alec Empire (μέλος κλειδί στα τελευταία των Atari Teenage Riot και με ιδιαίτερα μακροσκελή σόλο δισκογραφία) και το sampleάρισμα από φωνητικά να επιπλέουν κάτω από τις στρώσεις λευκού θορύβου που σκάνε επιθετικά, ατάκτως ερριμμένα στον χώρο και περιγράφει ηχητικά την πορεία ενός καταστροφικού σκηνικού - είτε κοινωνικά, είτε υλικά. Και αν τα υπόλοιπα κομμάτια δεν φαντάζουν σε κάποιον να μεταφέρουν αρκετά αυτό το κλίμα ή τον ξενίζει η μουσική, ας κάνει τουλάχιστον υπομονή για να κλείσει ο δίσκος με το τρίπτυχο "A Degenerated Nation Reacting to Fear" Pt. I, II και "Some Might Even Die..." και θα καταλάβει.

Set Fire to Flames - Steal Compass/Drive North/Disappear
Οι Set Fire to Flames αποτελούν project συσχετιζόμενο με Godspeed You! Black Emperor, εν τέλει όμως ανεξάρτητο σχεδόν εντελώς από αυτούς, δημιουργούν πολύ πιο ambient ηχοτόπια που φέρνουν μέθη, σκοτάδι και άγνωστο, σχεδόν κλειστοφοβικό κλίμα. Αυτό το κομμάτι είναι ό,τι πιο GY!BE έχουν γράψει και εκτελέσει. Θα μπορούσε άνετα να είχε αποτελέσει συμπλήρωμα του "East Hastings" στο 28 Days Later, με το κλίμα φυγής που μεταφέρει να αφήνει την αίσθηση της παρανοϊκής επιβίωσης που φέρνουν apocalyptic ταινίες ή graphic novels.

Tom Waits - Goin' Out West
Και ξεκινώντας από το προηγούμενο κομμάτι που άρχισε να δίνει μια λιγότερο αυτοσχεδιαστική και χαοτική δομή στον ήχο φτάνουμε στον πιο φασαριόζικο, βρώμικο και ανίερο δίσκο του Tom Waits, Bone Machine. Όπως και πριν, η σύνθεση μου φέρνει έντονα σκηνές απόδρασης, η διαφορά όμως είναι οτι εδώ έχουμε την fucked up και "καθημερινή" πλευρά του PA. Αντί για φόβο, υπάρχει αποδοχή της κατάστασης και βίαια προσαρμογή σε αυτήν, αν το Steal Compass/... είναι το 28 Days Later, το Goin' out West είναι το From Dusk till Dawn.

Vera Lynn - We'll meet again
Όταν το PA γίνεται retro, σχεδόν τρυφερό και με μια δόση σκοτεινού, black humor. Κάτι το οποίο ακολούθησαν σαν παράδοση τα PC Games Fallout. Θα καταλάβετε πολύ καλύτερα γιατί μπήκε το κομμάτι αν δείτε το Dr. Strangelove (or How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb) του Kubrick καθώς και αυτή την εισαγωγή του Fallout 3 (τεράστια ανατριχίλα για μένα) που ήταν και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν ο Azarak μου είπε για το αφιέρωμα.

special post apocalyptic extra: http://www.youtube.com/watch?v=smNMi8hCDq4&feature=relmfu


Batman
Nuclear Assualt- Game Over

Ρίξε μια ματιά στο εξώφυλλο.Η καρτουνίστικη αισθητική που έφεραν πολλοί thrash metal δίσκοι της εποχής μαζί με τον ίδιο τον τίτλο δίσκου και τραγουδιού,σε παρασέρνουν αυστηρά σε post-apocalyptic σκέψεις.Ήταν και αυτός ο ψυχρός πόλεμος....Το τραγούδι,παρ ότι ορχηστρικό βρίσκει επάξια το δρόμο του σε τέτοιο mini αφιέρωμα.

Death-Vacant Planets

O Chuck είχε πάντα τον τρόπο του να περνάει το μήνυμα.Και φυσικά όταν αποφάσισε να μιλήσει για ένα πιθανό μέλλον που οι άνθρωποι θα αναγκάζονται να ζουν υπογείως λόγω αλόγιστης χρήσης των φυσικών πόρων δε μπορούσε παρα να τα ξανακαταφέρει.Τα riffs είναι σα μπουλντόζες που σκάβουν τα λαγούμια-σπίτια του μέλοντος.Και όταν στο τέλος του ταγουδιού ουρλιάζει "Planets!" θαρρείς οτι κλείνει την πόρτα σε κάθε εναπομείνουσα Eλπίδα και ταυτόχρονα σε λητρώνει από την σκατοψυχιά που σε βουτά η ακρόαση του τραγουδιού.

Βauhaus-She's in Parties

Ίσως φταίει που τη δεκαετία του 90' διάβαζα πολύ "Βαβέλ" και "Παρά Πέντε" 'oπου φιλοξενούνταν πολλά post apocalyptic/sci-fi comics.Ίσως φταίει ότι ασυναίσθητα συνδύασα αυτή την αισθητική των comic strips με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του post punk.Ίσως και το υποτιθέμενο μέλλον που παρουσιαζόταν να έφερνε στο batcave club του Λονδίνου.Ίσως.Σίγουρα όμως όταν το ακούω βλέπω μπροστά μου darkwaveάδες/ούδες να χορεύουν σε ετοιμόρροπα κτήρια.

Τhe Vanising-Assisting Suicide

Δεν έχω ασχοληθεί πολύ με δαύτους.Το τραγούδι αυτό όμως μου δημιουργεί εικόνες ανάλογες με αυτές στην περίπτωση των Bauhaus.Λογικό θα μου πεις,χοντρικά πρόκειται για πνευματικά παιδιά τους.Εδώ όμως η ιδιαίτερη φωνή της τραγουδίστριας,η παραμόρφωση της κιθάρας και τα μπλιμπλικοεφέ(ευδόκιμος όρος είπαμε!) προσθέτουν νιάτα και διαστημόπλοια.

Fate-I Can't Stand Loosing You

Eπειδή η παραπάνω παράγραφος έκλεισε με τις λέξεις "προσθέτουν νιάτα και διαστημόπλοια" στη σειρά,επειδή χριστουγεννιάτικα ο αρχισυντάκτης Αzarak έβαλε θέμα "post apocalyptic τραγούδια",επειδή για κάποιους το "να τη χάσουν" συνιστά γεγονός εφάμιλλο της Αποκάλυψης,το τελευταίο τραγούδι είναι από τη μπάντα πού έφτιαξε ο Hank Shermann των Mercyful Fate στον πυρετό του δολαρίου και του AOR.Όχι που δε θα σας έκανα πλάκα με τέτοιο aφιέρωμα που βάλατε.Παλιοhipsters!

ΥΓ. Ο Keyser λείπει σε άδεια

Sinucidal: Lightning Bolt (US)

Ένας φίλος μου με ρώτησε πριν κάποιο καιρό "υπάρχει κάποιο συγκρότημα αυτή τη στιγμή που να είναι 'καινούριο' και ροκ?". Προφανώς όχι με την έννοια του είδους - με την έννοια του attitude, της φόρας, της αντίδρασης, της άγριας χαράς. Όλης αυτής της φάσης του πάρτυ, πουτάνα όλα και αγάπη, απελευθερωμένο από το ψιλοτετριμμένο και ραδιοφωνικό  ήχο (τόσο με την καλή όσο και με την κακή έννοια) συγκροτημάτων όπως Muse, προσφέροντας κάτι καινούριο και όντας "αληθινό".

Το πρώτο πράγμα που μου 'ρθε είναι γενικότερα σκηνές όπως sludge, stoner κοκ. Ωστόσο αφ' ενός κάποια από αυτά είναι "παλιά" τόσο σαν ήχος όσο και σαν λογική, αφ' ετέρου ο φίλος μου δεν ενθουσιάζεται ιδιαίτερα με αυτές τις μουσικές. Το συγκρότημα που μου 'ρθε εν τέλει είναι οι Lightning Bolt.

(Ο Chippendale εδώ πάντα μου θυμίζει τον Blanka)

Δημιουργημένοι αρκετό καιρό, το 1994, κυκλοφόρησαν το πρώτο και ομότιτλο το 1999. Αποτελούνται από δύο άτομα - τον Brian Chippendale στα drums και τον Brian Gibson ως μπασίστα. Τώρα, όσον αφορά τη μουσική τους... Noise rock στα καλύτερά του. Μιλάμε για έναν τύπο που έχει βάλει χορδή banjo στο μπάσο, τα εφέ του είναι σε αυτή την κατάσταση, ο drummer φοράει μάσκα στο κεφάλι που στο στόμα έχει ένα σάπιο μικρόφωνο τηλεφώνου στο οποίο φωνάζει, "τραγουδάει" ή βγάζει γενικά random ήχους. Το καλύτερο? Βγαίνουν εκτός σκηνής, έχοντας στήσει τα πάντα μέσα στον κόσμο, ακόμα και σε πιο μεγάλα fest που συμμετέχουν.

Oι ρυθμοί του Chippendale επιβάλλουν στο κεφάλι να πιάνει ρυθμό, και οι συνεχόμενες επαναλήψεις είτε με tapping είτε γενικότερα με το αντισυμβατικό παίξιμο του Gibson -που γεμίζει τον ήχο λες και ακούς 3 όργανα- είτε δίνει το έναυσμα να ακολουθήσει η σφαγή των drums, είτε οδηγάει το κομμάτι στα διάφορα μονοπάτια του και τις αλλαγές του, άλλες φορές με το τείχος του distortion, άλλες φορές με καθαρά περάσματα σχεδόν χαζοχαρούμενα (The Faire Folk) και εύθυμα, είτε στα πιο ακραία κομμάτια του συγκροτήματος ακολουθάει υπνωτικά έναν συνεχή παλμό που καθηλώνει, και σε αναγκάζει απλά να χαθείς σε λεπτά ολόκληρα ενός συνεχούς "θορύβου", σαν να είσαι σε μια ηλεκτρική τελετή (η αρχή του Dracula Mountain, ή το 30,000 Monkies) ή σαν... ε βασικά θα το πω, σαν να είσαι στο επίκεντρο καταιγίδας και κεραυνών.

Αυτό που λατρεύω με αυτούς τους ανθρώπους είναι οτι παρ' όλο που θεωρητικά έχουν μπόλικο και επιθετικό θόρυβο, και άσχετα με την τεχνική τους κατάρτιση (παίζουν τον κώλο τους σε φάσεις, πραγματικά) το όλο concept είναι τόσο εύθυμο, πουτάνα-όλα και εκτονωτικό που δεν γίνεται να μην χοροπηδάω με τα κομμάτια τους. Ειδικά το 13 Monsters ή το (hit) Dracula Mountain με το επικό riff στο 2.40. Όσο για κομμάτια όπως το Ride the Sky, ε, αν δεν σας έρχεται να αρχίσετε να γκρεμίζετε τα πράγματα γύρω σας μόλις μπουν τα drums... είστε φλώροι και δεν καταλαβαίνετε. Είναι punk, είναι πάρτυ, είναι rock, είναι απελευθερωτικό, είναι χάλια, είναι τέλειο, είναι σαν να πήραν speed οι Sunn O))) ή οι Boris, είναι κωλοχαρά, είναι χύμα μέχρι τελικής πτώσεως και εν τέλει είναι αφάνταστα, υπέρτατα διασκεδαστικό.

Αν ακόμα δεν πειστήκατε, δείτε ως το τέλος αυτό εδώ. Προσωπικά δυσκολεύομαι να μην ρίξω κάτω το γραφείο μου και να μην κάνω moshpit μόνος στο δωμάτιό μου στο τελευταίο λεπτό. Προτεινόμενο album για ξεκίνημα: Ride The Sky (2001).

Summer in the city, or wherever for that matter...

Είμαστε άνθρωποι των παραδόσεων. Σαν λαός γενικότερα αλλά και σαν παρέα ειδικότερα. Και πέρσι όταν κάναμε ένα καλοκαιρινό αφιέρωμα για μουσική που θέλουμε να συνοδεύει την Αυγουστιάτικη πανσέληνο κατα κάποιο τρόπο ξεκινήσαμε μία παράδοση. Ιδού λοιπόν και φέτος όπου κάνουμε μία επιλογή από άλμπουμ που πιστεύει ο καθένας μας ξεχωριστά πως αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του καλοκαιριού, όπως το αντιλαμβάνεται βέβαια ο καθένας μας.

(σημ. οι όροι για το αφιέρωμα ήταν να επιλέξουμε δύο δίσκους για τους οποιούς θα γράψουμε συνοπτικά μερικές κουβέντες για το καθένα, βέβαια κάποιοι το παράκαναν και κάποιοι έκλεψαν! )

Amberclock

Παύλος Παυλίδης - Αφού λοιπόν ξεχάστηκα...

Δε νομίζω να έχω δίσκο που να έχω συνδέσει περισσότερο με καλοκαίρι. Ανέκαθεν ο Παυλίδης το είχε αυτό - οι δίσκοι του και με τα Σπαθιά ακόμα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι με αυτή την εποχή (και δεν εννοώ το Λιωμένο Παγωτό). Σου αφήνουν αυτή την απίστευτα ήρεμη, αργόσχολη και μελαγχολική ξεραΐλα του καλοκαιριού. Η διαφορά είναι οτι αυτός ο δίσκος είναι ακόμα πιο "αργός". Δεν ακούγεται ίχνος ηλεκτρικής κιθάρας και τυμπάνων, η βάση της ενορχήστρωσης είναι η εκτέλεση των κομματιών απλά με μια ακουστική κιθάρα και φωνή, άσχετα αν υπάρχει πλήθος άλλων οργάνων και ηλεκτρονικών ήχων που ολοκληρώνουν το σύνολο. ΟΚ, όχι η πιο χαρούμενη πρόταση του καλοκαιριού αν αναλογιστεί κανείς στίχους από κομμάτια (Αφού λοιπόν ξεχάστηκα, Χαζοπούλι, Δεν υπάρχεις, ο Κηπουρός κτλ.). Ωστόσο μέσα του ζει ακριβώς η εικόνα του να κάθεσαι σε ένα μπαλκόνι εξοχικού σε ένα ακούνητο, αμίλητο μεσημέρι, ακούγοντας τα τζιτζίκια και κοιτώντας ορίζοντα και θάλασσα.

---

Αφού σκέφτηκα κατ' ευθείαν το προηγούμενο άλμπουμ, όσο και αν πέρασα με το μυαλό μου δισκογραφίες επί δισκογραφιών και συγκροτήματα επί συγκροτημάτων, δεν κατάφερα να βρω δεύτερο δίσκο που να ήταν απόλυτα ολόκληρος "καλοκαιριάτικος", χωρίς να το κάνω βεβιασμένα. Ωστόσο, ανακάλυψα γρήγορα οτι έβρισκα πάρα πολλά μεμονωμένα κομμάτια για αυτό. Η τσάτσικη λοιπόν λύση μου κρύβεται στη μαγική λέξη ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ MIXTAPE. Κατεβάστε, κάψτε, απολαύστε. (link για κατέβασμα παρακάτω)

1. Dire Straits - Down to the Waterline

Τα γενικά σχόλια περί Knopfler είναι περιττά. Αν ακούσει κάποιος μια στοιχειώδη δισκογραφία, είτε Straits είτε σαν Knopfler είναι αρκετό για να το καταλάβει. Και το κομμάτι πέραν της ιστορικότητάς του, είναι απαλό, γεμάτο ψυχή - είναι η φάση που είτε βρίσκεσαι σπίτι σου και απολαμβάνεις την ηρεμία του καλοκαιριού, είτε είσαι στο δρόμο για ταξίδι με το αμάξι και το αεράκι να σφυρίζει απ' τα παράθυρα. Με μια λέξη, καλοκαίρι.

2. Earth - Rise to Glory

Μονολιθικότητα. Ερημικά τοπία, ήλιος που καίει ανελέητα, τα πόδια θάβονται στην άμμο και η αργή, σταθερή πορεία προς κάπου που δεν ξέρεις πού είναι και πώς θα σε βγάλει. Ανύπαρκτο.

3. Queens of the Stone Age - Go With The Flow

Ε, έπρεπε.

4. Fennesz - Circassian

Μέσα στο χάος των ηχοχρωμάτων που δημιουργεί από την κιθάρα του, λευκού θορύβου και μελωδιών που χάνονται απλώνεται μια απίστευτη ηρεμία - είναι κάτι που πετυχαίνει ανέκαθεν πολύ όμορφα, με το συγκεκριμένο ίσως το συνθετικό αποκορύφωμα του Venice.

5. New Order - 60 Miles an Hour

Όταν από το βρώμικο post punk των Joy Division καταλήγεις να παίζεις pop, συνήθως κάτι δεν πάει καλά. Όχι όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Γιατί οι τύποι συνέχισαν να γράφουν κομματάρες ακόμα και όταν απέβαλλαν σχεδόν αποκλειστικά τη σκοταδίλα. ΟΚ, δεν είναι κανένα έπος το συγκεκριμένο, αλλά είναι υπέροχα catchy, ξέγνοιαστο, φωτεινό και εν τέλει, ώριμο.

6. Τα Ξύλινα Σπαθιά - Πάρε με μαζί σου

Ο λόγος που βάζω και εδώ Παυλίδη είναι νομίζω κατανοητός - όπως είπα, μάλλον πάνε μαζί με αυτή την εποχή - για να μην πω πόσες φορές την αναφέρει σε στίχους του. Ε και είναι και τέλειο κομμάτι.

7. The Shins - New Slang

Λατρεύω εισαγωγή - με κάνει να σκάω χαμόγελο και να κλείνω μάτια.

8. Διάφανα Κρίνα - Η καρδιά κυνηγάει μονάχη

Τα Κρίνα στον 4ο δίσκο τους επιλέγουν να φτιάξουν έναν ολοκληρωτικά ορχηστρικό δίσκο, αφαιρώντας αυτό που για κάποιους ήταν το πιο δυνατό τους σημείο - τα φωνητικά και η στιχουργική. Το αποτέλεσμα είναι με λίγα λόγια εκπληκτικό. Ο μόνος λόγος που δεν έβαλα αυτό για καλοκαιρινό δίσκο είναι επειδή έρχεται μαζί με βιβλίο - νομίζω οφείλει να ακουστεί με συνοδεία ανάγνωσης.

9. Astronautalis - Short Term Memory Loss

Για Astronautalis και ειδικά για τον συγκεκριμένο δίσκο μπορεί κανείς να διαβάσει σε παλαιότερη ανάρτηση.

10. Mogwai - Summer

Όχι μόνο για τον προφανή λόγο του ονόματος, αλλά και επειδή πραγματικά, αυτό το κομμάτι με κάνει να αιωρούμαι. Όπως και γενικά οι μελωδίες των Mogwai. Η στιγμή στην οποία το μεταλλόφωνο παίζει ταυτόχρονα με κιθάρα είναι απλά απαράδεκτα καλό.

11. Arcade Fire - No Cars Go.

Απίστευτο κομμάτι, από την αγαπημένη μπάντα των απανταχού hipsters. Και πέραν της πλάκας, δεν υπάρχει η χαρμολύπη που βγάζει. Από τα αγαπημένα μου κομμάτια που έχω ακούσει ποτέ - κολλάει γιατί έχει αυτή τη φόρα του να φύγεις μακριά και την άγρια χαρά του να βρεις μακρινούς τόπους ξεφεύγοντας από μια πιο σάπια πραγματικότητα (Αθηναϊκό καλοκαίρι).

12 - 13. John Frusciante - Failure 33 Object / Song to Sing When I'm Lonely

Πρώτο μέρος, ο Frusciante παρατά τα πάντα και λιώνει στο analog synth - υπέροχο κομμάτι ειδικά η αλλαγή στο 1.10 με έχει κάνει να το βάλω στο repeat άπειρες φορές. Song to Sing, πιο κλασσικός Γιαννάκης, αγαπάμε και αγναντεύουμε ακούγοντας.

14. Fuck Buttons - Surf Solar

Βλ. το αντίστοιχο post. Το μόνο που μου λείπει από αυτό το κομμάτι είναι τα πολυχρησιμοποιημένα και αγαπημένα lo - fi/black φωνητικά τους.

15. My Bloody Valentine - You Made Me Realise

Dissonant, φάλτσο, ποπ, αιθέριο, sonic youth-άτο. Shoegaze στα καλύτερά του. Με αυτό κλείνουν τις συναυλίες τους, με το ενδιάμεσο breakdown θορύβου να το κρατάνε 15λεπτο χαλαρά.

16. Kristin Hersh - Your Ghost

Αυτό το κομμάτι είναι απλά εθισμός. Είχα χτυπήσει στάνταρ τριψήφιο αριθμό ακροάσεων όταν το 'χα πρωτοακούσει. Και γενικά η τύπισσα έχει εξαιρετική δισκογραφία, τόσο solo όσο με Throwing Muses/50 Foot Wave.

17. Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες - Επισκέπτες

Δεν είναι το πιο βαθύ κομμάτι που έχουν γράψει, δεν είναι το πιο γνωστό ή το καλύτερο καν, είναι όμως κουλ. Ναι, είπα κουλ. Ναι, δεν ήξερα τι να γράψω.

18. Autechre - Bike

Οι Autechre πριν ακόμα γίνουν το mindfuck πειραματικό IDM που έγιναν. Κομματάρα (δισκάρα) πρώιμου ambient - μελωδικού techno.

19. Φανταστικοί Ήχοι - 3000 Άστρα

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Batman.

20. Porcupine Tree - Trains

Το τέλος του καλοκαιριού και η μοναξιά του, η ηρεμία του, η μελαγχολία του, το τέλος γενικά μιας εποχής και όλα τα άλλα τετριμμένα αλλά αληθινά επίθετα - συναισθήματα σε ένα κομμάτι. Έπος.


Ambertroll's Über Epic Summer Mixtape:
https://pithos.grnet.gr/pithos/rest/ee05629@teiath.gr/files/Muzik+gkiesss/Ambertroll%27s+Summer+Mixtape.zip


Keyser

Yob - Atma (2011)

Πάνω που γυρίζω λοιπόν από τη θάλασσα, με τα αλάτια να έχουν σχηματίσει κρούστα πάνω στο ηλιοκαμένο και μαυρισμένο ωσάν βραζιλιάνου χορευτή, δέρμα μου και όντας γυμνός μπροστά από τον καθρέφτη, δυναμώνω την ένταση και πατάω "play".
Οι Yob ήταν ανέκαθεν μάστορες στο doom και ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν μας έχουν προσφέρει δισκάρες (στην πραγματικότητα ακόμα δεν έχουν βγάλει ούτε καν μέτριο δίσκο ακόμα) και το ίδιο συμβαίνει και φέτος με εξωφρενική συνέπεια.
To Prepare The Ground, δίνει έναυσμα για ένα ανελέητο headbanging μπροστά τον καθρέφτη, πιτσιλώντας τον με θάλασσα που δεν έχει προλάβει να στεγνώσει ακόμα από τα μαλλιά μου. Ο ήχος είναι κλασσικός Yob με μονολιθικές ριφάρες, τσιριχτά φωνητικά και έναν όγκο να τρίζει το σπίτι. Το περίεργο είναι, ότι παρ' όλο που το κομμάτι κάνει μπαμ ότι είναι Yob βγάζει μια πρωτόγνωρη φρεσκάδα και γενικά φαίνεται ότι κάτι έχει αλλάξει. Και αυτό συμβαίνει γιατί αυτό είναι η εξέλιξη του Yob ήχου. Πιο καθαρή παραγωγή, λιγότερη ακρότητα χωρίς όμως να στερείται επιθετικότητας με την κλασσική συνταγή των μεγάλων κομματιών.
Το ομότιτλο κομμάτι είναι ένας οδοστρωτήρας που θα φέρει αυθόρμητους παραλληλισμούς με παλιότερες ανάλογες in your face κομματάρες τους, το ίδιο και το μεθεπόμενο Upon the Sight of the Other Shore που όμως είναι αρκετά κατώτερο και μάλλον η πιο αδύναμη στιγμή του άλμουμ
Στο 16λεπτο Before We Dreamed of Two υπάρχει το πρώτο σοκ. Πιάνω τη σκούπα και αρχίζω να επιδίδομαι σε doom/psychedelic air-guitar με το ανάλογο ύφος, ενώ παράλληλα το κεφάλι μου ακουμπάει το πάτωμα από συνεχές κοπάνημα. Στην ουσία, το κομμάτι χωρίζεται σε 2 μέρη. Στο 1ο έχουμε ένα Yob έπος πωρωτικό σαν το διάολο, ενώ στο 2ο και μετά από ένα μικρό στοιχειωτικό ιντερλούδιο που ακούμε την ανατριχιαστική γνώριμη βραχνάδα του Scott Kelly (Neurosis), το κομμάτι απογειώνεται με τον Kelly να μεγαλουργεί στο μικρόφωνο ενώ οι Yob πάνε με τα νερά του και επιτέλους ακούμε κάτι που φέρνει σε Neurosis (εν αναμονή και του νέου τους άλμπουμ) αλλά και ταυτόχρονα είναι doom. Ατμοσφαιρικό και μεγαλοπρεπές με εκπληκτικές μινιμαλιστικές ριφάρες και εν πάσει περιπτώσει, έχουμε να κάνουμε με την τελειότητα την ίδια.
Εδώ είναι που φτάνουμε σε κορύφωση: Το Adrift in the Ocean είναι ήδη τοπ-5 τραγουδιών 2011. Έχει εκπληκτική δομή με το ψαρωτικό, ανατολίτικο, τέρμα ψυχεδελικό αρχικό λιντ που κάπου στα 2:30 μπαίνουν μπάσο και ντραμς και εξελίσσεται σε ντουμ θρίαμβο όταν σκάει η κιθάρα όπως πρέπει κάπου στο 4ο λεπτό. Μετά το κομμάτι είναι αλλού απλά. Και εκεί που σκέφτομαι ότι πιο επικό δεν γίνεται, είναι που έρχεται μια τρισμέγιστη ΣΟΛΑΡΑ και με σωριάζει στο έδαφος. Η μία σαγιονάρα/στρινγκ κρέμεται από το ένα ηχείο και η άλλη στο πολύφωτο, εγώ ξαπλωμένος στο έδαφος με το μαγιό να έχει γίνει ένα κουρέλι από άμμο/ιδρώτα/θάλασσα και εγώ να προσπαθώ να βρω ανάσες ενώ η ζέστη πυκνώνει και αρχίζει να δυσκολεύει τα πράγματα.
Και απο εκεί, καρφωτός, στήνομαι πάνω και τρέχω για μπάνιο. Αυτές οι μικρές στιγμές είναι πραγματικά απολαυστικές. Μετά από ενα 55λεπτο πωρωτικό, ψυχεδελικό doom ταξίδι γεμάτο ένταση, επιτέλους χαλαρώνω...

Sungrazer - Mirador (2011)

...και πιάνω μια μπύρα. Έχω κάνω το μπανάκι μου, έχω φτιάξει το μαλλί, έχω βάλει το πόλο μπλουζάκι, την ξεφτισμένη βερμούδα και την παντόφλα και χαλαρωωωωωωωώνω. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει καλύτερο ποτό από τη μπύρα. Ακόμα και από το νερό, μερικές φορές την προτιμώ. Και το χειμώνα την πίνω κατά κόρον, αλλά το καλοκαίρι είναι το απόλυτο must. Το ίδιο και το stoner rock. Απόλυτο must του καλοκαιριού. Το τιμάμε και το χειμώνα αλλά το καλοκαίρι ακούγεται αλλιώς. Το Mirador επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό. Ο δίσκος στ' αυτιά μου ακούγεται σαν το τελειότερο soundtrack του καλοκαιριού. Χαλαρωτικό, sexy, up-tempo, χορευτικό... Σαν ένα αφροδισιακό που σερβίρεται μόνο εν μέσω πολλής ζέστης και με απαραίτητο συνοδευτικό μια παγωμένη μπύρα, ενώ λιώνει κανείς στον καναπέ με ένα φτηνιάρικο ανέμιστηρα να δροσίζει τις ερεθισμένες πατούσες από την καυτερή μεσημεριανή άμμο.
Οι Sungrazer είναι ότι πιο φρέσκο έχω ακούσει τελευταία. Πέρσι κυκλοφόρησαν ένα υπέροχο ep από την Electrohasch Records του Stefan Koglek των Colour Haze. Οπότε όποιος αρέσκεται στους καταπληκτικούς Colour Haze ξέρει ότι αυτό πρέπει να το ακούσει. Αν και το ep ήταν αρκετά πιο γκαζάτο, στο Mirador φαίνεται τα γκάζια να έχουν υποχωρήσει για χάρη της ψυχεδέλειας και της μελωδίας, ενώ κάνουν την εμφάνισή τους πολύ συχνά πολλά space τριπαρίσματα. Εδώ δεν υπάρχουν ατέλειωτα τζαμαρίσματα τύπου Wo Fat ή Earthless, αλλά μόνο αγνά μελαγχολικά riffs πιο κοντά στο ύφος των Asteroid, με πολλές συχνές αναφορές στον ήχο των Colour Haze (κυρίως), Queens of the Stone Age και άλλων stoner rock αρχόντων.
Ο δίσκος είναι μια ομορφιά. Είναι δροσερός σαν μπύρα και χαλαρωτικός σαν μια ομπρέλα με μια ξαπλώστρα από κάτω. Ονειρεύομαι να τον ακούω ενώ είμαι ξάπλα σε ένα ένα στρώμα καταμεσής της θάλασσας με μπύρα και τσιγάρο και να αφήνω τις μέρες να περνάνε αβίαστα. Λυτρωτικό.

Azarak

Colour Haze – Colour Haze

Αρχικά ήθελα να γράψω κάτι πολύ παρόμοιο με ότι έγραψε και ο Keyser για τους Sungrazer , σχετικό με μπυρόνια, θάλασσα, παραλία κτλ αλλά μετά σκέφτικα πως κάποιοι από εμάς δεν είναι μεγαλωμένοι σε νησί ή δίπλα στην θάλασσα. Οπότε για τα παιδιά της πόλης σαν εμένα, οι μουσικάρες των Colour Haze λειτουργουν δροσιστικά όταν φουντώνουν τα τσιμέντα. Περπάτα στο λιοπύρι ενός κεντρικού δρόμου της Αθήνας στους +40 και άκου αυτό τον δίσκο. Πλεόν δεν χρειάζεσαι ούτε παραλία, ούτε δροσέρο αεράκι ούτε σαγιονάρες. Αντε ίσως μία μπυρίτσα...

Hawkwind – Space Ritual

Δίσκος που θα έπρεπε να κυκλοφορεί με αντενδείξεις όπως τα φάρμακα : ‘Προσοχή! Παρατεταμένη ακρόαση μπορεί να οδηγήσει σε παραισθήσεις, απώλεια αίσθησης του χρόνου και χώρου. Αλλα συχνά συμπτώματα: Έμμονο βλέμμα προς τα άστρα και ρητορικές ερωτήσεις σχετικά με το πόσο μικροί έιμαστε, πόσο άπειρο είναι το άπειρο, και αν είμαστε μόνοι. Αν τα άστρα σας απαντήσουν σήμαινει πως κάνατε κάτι παραπάνω από το να ακούτε μόνο τον δίσκο. Τρόποι περίθαλψης: Κανένας, ποιός δεν τα γουστάρει τέτοια σκηνικά;

Space is cold and so relentless

Batman

Running Wild-Port Royale

Δηλαδη τι?Επειδη ειναι αφιερωμα καλοκαιρινων albums περιμενες το Rastaman Vibration του Marley?Οσο οι φαντασιωσεις του θεοτρελου Rock n Rolf ειναι εμπνευσμενες θετουν οποιοδηποτε πλοιο σε παει στον καλοκαιρινο προορισμο σου υπο πειρατικη κατοχη με εσενα Ναυαρχο.Φερε στο μυαλο σου την μπασογραμμη του Final Gates οταν ψαχνεις το βυθο με μασκα και θα δεις μπροστα σου το σεντουκι του θησαυρου.Αnn and Marry more Rum in my cup!

Santana-Santana

Tο πρωτο Santana album ειναι ενα Mojito.Τα φυλα μεντας ειναι η επαρχιακη φυσικη ομορφια.Ο παγος ειναι η δροσια του μπατη.Το lime ειναι η καλα κρυμμενη μαγκια των τραγουδιων πισω απο τις γλυκες μελωδιες.Οι φυσαλιδες της σοδας ειναι ο αφρος του κυματος και η μαυρη ζαχαρη η μελαχρινη(ή ξανθια με μαυρη ψυχη) κοπελα που δε μπορεις να παρεις τα ματια σου απο πανω της.Και η ζαλη μετα το δευτερο-τριτο Mojito ειναι σαν τις αφυσικα τραβηγμενες νοτες στην ταστιερα του Carlos.Repeat/Refill κανεις?

You got the General Idea.

Το σύντομο αφιέρωμα που ξεκίνησα πριν από λίγο καιρό πάνω σε κάποιες 70's και late 60's μπάντες έφτασε στο τέλος του (part 1 2 3 4). Σαν να λέμε ότι μπήκαν τα 80's ένα ψυχοπλάκωμα... Τέλος πάντων, αδυνατόντας να σκέφτω με ποιό συγκρότημα θα έκλεινα αυτη την παρένθεση, ανακάλυψα πως δεν είχα κανένα λόγο να κλείσω μόνο με ένα όνομα.
Sir Lord Baltimore καί Captain Beyond. Σε όσους δεν λένε κάτι αυτοί οι τίτλοι ευγενίας, καθώς και όσοι νομίζουν οτι έκοψα την μουσική και άρχισα να ασχολούμαι με σούπερ ήρωες και κόμικ, παρακαλώ συνεχίστε την ανάγνωση. Οσοι ξέρετε για τι πράγμα μιλάω (η συνήθης αντίδραση στο άκουσμα αυτων των δύο συγκροτημάτων είναι ελαφρύ χτύπημα παλάμης στο κούτελο, ακολουθήμενο με επιφώνημα τύπου 'ΠΩΩΩ, ρε φίλε'. Στανταράκι.) τότε το μόνο πράγμα που έχεται να κάνετε είναι να σταματήσετε την ανάγνωση τώρα, να ψάξετε το βινύλιο, cd, φάκελο με τον αντίστοιχο δίσκο της αρεσκείας σας και να αρχίσετε να χορέυτεται ανάποδα σαν τους τρελούς.
Εχω παραπάνω από ένα λόγο που αυτά τα δύο συγκροτήματα προτείνονται -πάντα- μαζί. Πρώτα απ΄όλα και τους sir lord αλλά και τους beyond τους πρωτογνώρισα την ίδια μέρα, μαθαίνοντας όμως για αυτούς από διαφορετική πηγή. Θεώρησα σημαντικό το γεγονός πως το σύμπαν με την μορφή της σύμπτωσης (thats the game it plays) με έφερε σε έπαφη με τους κύριους εκπροσώπους αυτού που προσωπικά κατέληξα να ονομάζω 'εναλλακτικά 70's'. Εναλλακτικά όχι τόσο γιατί ηχούν τελειώς διαφορετικά απο τους πιο παραγνωρισμένους μύθους τηε δεκαετίας, αλλά ακριβώς γιατί δεν αποτελουνται από συγκροτήματα που θα τα ξέρει και ο τελευταιος τουρίστας της ροκ μουσικής. Καί αυτός είναι ο δεύτερος λόγος. Οι Sir Lord Balitmore και οι Captain Beyond αποτελούν τις πιο επιτυχημένες συνταγές, μίας δεκαετίας που είχε πολλά πιάτα για να δοκιμάσεις. Είναι η απόδειξη πως τα 70's έγιναν η δεκατία της ροκ οχι μόνο λόγο 4 ή 5 συγκροτημάτων. Ακούστε τους καί κατά πάσα πιθανότητα θα ανοίξει η όρεξη σας. Έτσι την πάτησα και εγώ.
Ο τελευταίος λόγος που συνήθως παραθέτω και τις δύο μπάντες μαζί είναι γιατί όταν ακούς ονόματα όπως Sir lord και Captain γνωρίζεις πως ακόμα και αν δεν έχεις φτάσει στο ζενίθ της γαματότητας, είσαι πολύ κοντά.

2011 is a prime

Καλή χρονιά και ότι καλύτερο σε όλους! Λίγο αργά τα λέμε βέβαια, αλλά ,ως γνωστόν, εμείς εδώ κινούμαστε σε doom ρυθμούς, οπότε μία μικρή καθυστέρηση είναι πάντα εντός κλίματος.
Προσωπικά δεν θα μπορούσα να είμαι πιό χαρούμενος, όχι τόσο για την έλευση του νέου έτους, όσο για την οριστική και αμετάβλητη καταχώρηση των 00's στο χρονοντούλαπο, έκει όπου θα μείνουν γιά να κριθούν, να μισηθούν ή γιά να αγαπηθούν και να νοσταλγηθούν μέσα από τις κουβέντες μας. Πάνω από όλα όμως ήταν μία δεκαετία όπου ενηλικιώθηκα μουσικά, συνειδητοποιώντας τα γούστα μου ήδη απο την αρχή του 2000, συνεχίζοντας όμως να διαμορφώνω άποψη καθόλη την διάρκεια της. Ζώντας σε ένα κόσμο όπου η μουσική για λόγους κατηγοριοποίησης χωρίζεται καί σε δεκαετίες (άλλος ο ήχος και το ύφος των 60's, άλλο των 70's κ.ο.κ.), επιτέλους φτάσαμε στο σημείο όπου καί η απερχόμενη δεκαετία του mp3, του youtube και του filesharing (κλισέ, μπορούσα και καλύτερα), θα αναφέρεται στην ολότητα της και το πολύ σε 1 με 2 χρόνια θα μπορούμε να έχουμε μία πλήρη εικόνα για το τι προσδιορίζει τον ήχο της. Θα μπορώ όμως πλεον καί εγώ να λέω, όπως καί τόσοι μεγαλύτερης ηλικίας κάνουν για τα δικά τους χρόνια της νιότης , πως τα τελευταία χρόνια τα έζησα, ακούγοντας και βλέποντας μουσική που δημιουργήθηκε στις μέρες μου καί ως επί το πλείστον απο άτομα της γενιάς μου. Μουσική που ανά πάσα στιγμή ένιωθα, ή μάλλον ήξερα πως μίλαγε για εμένα ,ή τουλάχιστον, σε εμένα.

Κάτι άλλο που αντιλήφθηκα σχετικά πρόσφατα σε μία κουβέντα πού είχα με έναν φίλο, είναι πως παρά το γεγονός πως μουσική άκουγα καί πρίν από το 2000, και με ιδιαίτερη θέρμη μάλιστα, υπήρξε ένας δίσκος που με έκανε να καταλάβω πως η μουσική έχει πολύ ευρύτερα όρια από αυτά που μέχρι τότε μόνο επιδερμικά ψηλάφιζα. Το Lateralus των Tool. Ηταν -είναι- (παρά το γεγονός πως προφανώς δεν ήταν ο πρώτος δίσκος που απέκτησα) ο δίσκος που με έβαλε στην διαδικασία να θέλω να ακούω σε μεγαλύτερος βάθος μουσική, αλλά που μου άνοιξε καί την όρεξη για πολλά περισσότερα. Αρχίζοντας λοιπόν να ρωτάω φίλους κατάλαβα πως όλοι είχαν κάποιο album το οποίο έιχε την ίδια επιρροή πάνω τους, όπως το lateralus σε εμένα. Αυτό που θα θέλαμε εμείς εδώ στο Cornucopia λοιπόν, θα ήταν να βλέπαμε αν καί έσεις νιώθετε έτσι για κάποιον δίσκο. Αν ναί τότε απλά γράψτε το όνομα του συγκροτήματος ή του καλλιτέχνη και τον δίσκο στα σχόλια. Ή και ότι άλλο θέλετε να πείτε.

Fold4, Wrap5. And Windowlick my Fucking Daddy.

Υπάρχει μια κατηγορία συγκροτημάτων που δεν ακούω για το συναίσθημα, ή για την τεχνική, ή για την μελωδικότητα (ή απουσία αυτής) ή για την μη προβλεψιμότητά τους. (μόνο). Είναι μερικά συγκροτήματα που απλά όπως και να σκεφτώ, όπως και να προσπαθήσω, μου φαίνεται ΤΟΣΟ εξωγήινη η λογική τους, τόσο παράλογα δομημένη (την στιγμή που για αυτούς είναι μαθηματικά ακριβής - ακόμα πιο τρομακτικό), τόσο έξω απο τα όρια της νοητικής μου αντοχής, που εν τέλει καταλήγουν να μου δημιουργούν ίδιας δύναμης συναισθήματα και εντάσεις. Τέτοια συγκροτήματα είναι, για παράδειγμα, οι King Crimson (μιλώντας για '73, από το Larks' Tongues in Aspic και μετά), οι Hella (το ίδιο, λάιβ, αφιερωμένο στους drummers), ο Omar Rodriguez-Lopez, ο Squarepusher σε κάποια του

και οι Autechre.

Αυτοί ήταν και ο κύριος λόγος που πήγα στο Reworks. Και για να γλιτώσω το BIOS. Αν δεν ερχόντουσαν Ελλάδα, μάλλον θα έβρισκα κάπως να βγώ έξω να τους δω. Και το αστείο είναι οτι κανένας δίσκος τους δεν με έχει συνοδέψει σε εμπειρίες, δεν τον έχω συνδέσει συναισθηματικά ή αποτελεί για μένα ψυχικά σημαντικό άκουσμα. Απλά ξέρω οτι είναι απο τις πιο σημαντικές δημιουργίες που έχω ακούσει ποτέ.

Απο τα πρώιμα 12μπιτα ambient τους στο Incunabula μέχρι τον Max/MSP εφιάλτη του Confield και τις ασταμάτητες αναζητήσεις τους με ασύμμετρα beats και ιδιοφυείς, αντισυμβατικές, "ε?" ιδέες τους, δεν σταματάνε να σπάνε και να πιέζουν όρια. Όχι με τον πιο αφηρημένο και φιλοσοφικό τρόπο του John Cage (βλ. 4' 33''), αλλά με μια διαολεμένα και μαθηματικά ακριβή εφαρμογή τους σε κομμάτια.

Και η συναυλία μου τα επιβεβαίωσε όλα αυτά. Απο τις διάφορες σκηνές που υπήρχαν, αυτοί έπαιζαν στο ίσως πιο μικρό χώρο του Vilka, (φανταστείτε κάτι σε 1.5 φορά το Αn σε πλάτος) ύπουλα ημιυπαίθριος. 5 λεπτά πριν τελειώσει ο Byetone, σκάνε μύτη οι δύο τύποι, ήσυχα ήσυχα και κάθονται πίσω απο κάτι monitors που έκρυβαν αυτούς και τα -ένας θεός ξέρει τι- μηχανήματά τους. Δέος, απο τα μεγάλα (η τελευταία φορά που κρατούσα χέρια στη μύτη νομίζω ήταν όταν είδα Amenra).

Εντάξει, στην αρχή ξόδεψα λίγη ώρα να γελάω χαιρέκακα με όσους ήταν μαζεμένοι εκεί και καυλωμένοι απο τα προηγούμενα για χορό. Αλήθεια ήταν σαν να έβλεπες πρόβατα στην σφαγή. Και αν στην αρχή το μπορούσαν, όσο ο απλός ρυθμός μπότας ταμπούρου μάζευε παραφωνία, "άρρυθμα" και ασύμμετρα δεύτερα beats, και υψίσυχνους μεταλλικούς ήχους οι αμύητοι ή δεν άντεχαν και έφευγαν ή προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει, οι πιο υποψιασμένοι ή κουνιόντουσαν με αφηρημένο ρυθμό απο το κομμάτι ή κοιτούσαν αμίλητοι το τι παράνοια ξετυλιγόταν μπροστά τους, και εγώ κάτι ανάμεσα στα τελευταία δύο, χαμογελώντας. Ναί είμαι ένας σνόμπ και hipster μπάσταρδος. Ίσως.

Όπως και να έχει, το όλο σετ συνεχίστηκε χωρίς προφανώς να παίξουν ο,τιδήποτε ακριβές απο δίσκο, χωρίς σταμάτημα, χωρίς καμία επαφή με το κοινό (και έτσι πρέπει), μισοκρυμμένοι πίσω απο τα ηχεία, χωρίς καν να ανταλλάζουν μεταξύ τους κουβέντα ή βλέμμα. Και στα τελευταία πια 10', όταν οι τύποι ξετύλιξαν το πιο άρρωστα άρρυθμο πράγμα που έβγαλαν τα ηλεκτρονικά τους μέχρι εκείνη την στιγμή απλά δεν άντεξα και φώναξα ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ? με τρομοκρατημένη έκφραση για να πάρω πληρωμένη απάντηση απο τύπο που περνούσε απο δίπλα "αυτό ακριβώς" κουνώντας το κεφάλι χαμογελαστός. Και αφού με έκαψαν όπως ακριβώς ήθελα και ζητούσα για 1 ώρα και ένα τέταρτο, αφού εκμηδένισαν ό,τι κομμάτια λογικής μου είχαν απομείνει τα τελευταία 5 λεπτά, απλά κατέβασαν το καπάκι του λάπτοπ, έκλεισαν τα drum machines και τα samplers και αποχώρησαν το ίδιο αδιάφορα.

η προφανής απορία 1 λεπτό μετά:

ΠΩΣ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΘΑ ΔΩ ΤΩΡΑ MODERAT?

(All hail WARP (more on that later), All Hail the HYPNOTOAD.)