Καρακλάσσικ Ιουλίου 2012: At the Drive-In: Relationship of Command (2000) | The Mars Volta: De-Loused in the Comatorium (2003)

Το καρακλάσσικ αυτού του μήνα είναι διπλό/εορταστικό. Αφ' ενός γιατί είχα αμελήσει να γράψω ήδη ένα, αφ' ετέρου διότι το είχα υποσχεθεί τέτοιο ως μέρος του αφιερώματος που έχω σκαρώσει για τους The Mars Volta. Φροντίζω διακριτικά να μην σχολιάσω τη χρονική απόσταση των δύο δημοσιεύσεων μήπως και δεν με πάρετε χαμπάρι. Για όσους δεν το πρόσεξαν/θέλουν να φρεσκάρουν λίγο τη μνήμη τους:
Αφιέρωμα The Mars Volta μέρος 1ο

Στο θέμα τώρα:

At the Drive-In: Relationship of Command (2000)

Η μαράκα του Arcarsenal ξεκινάει. Οι περίεργες κιθάρες και το απότομο σταμάτημα - riff μπάσου δίνουν χώρο σε έναν οργισμένο Cedric να αρχίσει τα τότε post-hardcore φωνητικά του μέσα από μια έκρηξη ενέργειας και επικών σημείων. To rhythm section, όγκώδες, επιθετικό δίνει το πάτημα στο αντι-κιθαριστικό παίξιμο του Omar και στις πιο ρυθμικές γραμμές του Jim Ward να συμπληρώσουν τον χαμό - ένα υπέροχο σύνολο από δυσαρμονίες που δένουν αναπάντεχα καλά και ικανοποιητικά. Οι ευφυέστατες ενορχηστρώσεις κορυφώνονται και περιτυλίγονται από τα κολληματικά σε τρομακτικό βαθμό φωνητικά, στοιχείο που θα κληρονομηθεί λίγα χρόνια αργότερα στην επόμενη μπάντα του τραγουδιστή και του κιθαρίστα, τους Mars Volta.

2000, και οι At the Drive-In κυκλοφορούν αυτό που έμελλε να είναι ο τελευταίος δίσκος τους. Ο δρόμος της επιτυχίας τους έχει πια ανοίξει - ταυτόχρονα όμως η ένταση μεταξύ τους ολοένα και αυξάνεται. Μου θυμίζει βασικά αυτό που κάποια στιγμή είχε πει ο Αγγελάκας για τους Τρύπες (δεν το θυμάμαι ακριβώς οπότε συγχωρέστε όποια ανακρίβεια): "Όσο μεγαλύτερη ένταση υπήρχε μεταξύ μας τόσο καλύτερα και δυνατά παίζαμε λάηβ." Και όντως, όσοι βλέπουν συναυλία των ATDI εκείνο τον καιρό παραμιλάνε για το καλύτερο live που έχουν δει ποτέ. Μέσα σε ένα χρόνο το λήγουν λόγω προσωπικών διαφορών για να ακολουθήσει ο καθένας τον δρόμο του είτε με τους Sparta, είτε με τους Volta.

Ένας ανελέητος συνδυασμός από hardcore, πειραματικά στοιχεία, φρενήρεις αλλαγές και ρυθμούς ξεδιπλώνεται για να αποτελέσει τον πυρήνα αυτού του δίσκου. Η τέλεια ευκαιρία για να εγκαθιδρυθεί πια ο όρος post-hardcore σε μια αρκετά μεγάλη ομάδα απο μπάντες που εμφανίζονται μέσα στα 00's, γαλουχημένοι από την μουσική πρωτοπορία των Fugazi, την ορμή των Black Flag, την πρώιμη emo-core, την ηχητική ακροβασία της no wave και των Sonic Youth λογικών ή τη σοκαριστική noise rock των Big Black. Βασικότερο όμως όλων - την θέληση να παίξουν κάτι που εκφράζει πρώτα απ' όλα αυτούς και όχι κάποιου είδους άχτι, χωρίς ξεπατίκωμα και μουσικά όρια. Πολυσχιδή παραδείγματα υπάρχουν πάρα πολλά - οι These Arms are Snakes, οι Breach, οι Narrows, οι Young Widows, παίρνοντας αφορμή από τον δρόμο που χαράζει το Relationship of Command. Και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, ακριβώς η διαφορετικότητα αυτών των συγκροτημάτων προδίδουν την τάση για προσωπική έκφραση και ασυμβιβασμό με ταμπέλες που περιορίζουν (φυσικά, αυτό μπορεί κανείς να το ισχυριστεί και για τον ίδιο τον χαρακτηρισμό "post-hardcore")

Πέραν της μουσικής βασικό στοιχείο αποτελεί η στιχουργική του Cedric, από τότε ακόμα ενδεικτική για το πώς θα ακολουθούσε στους Mars Volta: Οριακά δομημένες προτάσεις, με ένα λεξιλόγιο δύστροπο έως προκλητικά δυσνόητο, να περιγράφει ό,τι δεν περιγράφεται αλλιώς ή πολύ απλά να υπάρχουν εκεί γιατί ακούγονται ωραίες. Και ένα από τα μεγάλα του ταλέντα βρίσκεται ακριβώς σε αυτό: Ποτέ κάτι τόσο άκυρο λεκτικά δεν ακούστηκε τόσο παθιασμένα όμορφο κατ' επανάληψη.

Εν τέλει δεν χρειάζονται πολλά λόγια - τα κομμάτια αυτού του δίσκου είναι ένα και ένα, καταπίνονται σχεδόν μονορούφι και κολλάει για πολύ καιρό στο cd ή mp3 player (ή αν είναι κανείς πολύ τυχερός, στο πικάπ του). Είναι από αυτούς τους δίσκους που μόλις ξεκινήσουν ξέρεις οτι αποτελούν μεγάλη στιγμή, αν όχι στη μουσική γενικότερα αναμφίβολλα στο ιδίωμα που εκπροσωπούν - χώρια που αυτή ακριβώς η ποιότητά του του δίνει την ιδιότητα να ακούγεται από εντελώς ετερόκλητες ομάδες ακροατών. Instant καρακλάσσικ.


The Mars Volta: De-Loused in the Comatorium (2003)

To De-Loused είναι μια δημιουργία που αντικατοπτρίζει πιστεύω τα μουσικά δρώμενα της μετα-2000 εποχής. Έχουν παιχτεί τόσα πολλά, έχουν δημιουργηθεί, εφευρεθεί, επανεφευρεθεί, δοκιμαστεί τα πιο ακραία, τα πιο μινιμαλιστικά, έχουν συνδυαστεί όσο δεν πάει άλλο ένα τεράστιο πλήθος μουσικών ειδών, απο ένα τεράστιο πλήθος καλλιτεχνών σήμερα, που το να έχεις μια πρωτότυπη ή ακόμα βασικότερα, χαρακτηριστική ιδέα με προσωπικότητα είναι αδιανόητα δύσκολο. Και τις φορές που γίνεται, μπορεί τελικά το αποτέλεσμα να είναι τόσο περίεργο ή απρόβλεπτο που να κατηγορηθεί εξίσου φανατικά με το να αποθεωθεί. Θαρρώ πως οι Volta ανήκουν σε αυτή την περίπτωση, δεδομένου οτι υπάρχει μια γενικότερη love or hate αντιμετώπιση προς αυτούς.

Είναι ένας δίσκος που βγάζει ενέργεια, πειραματισμό, σουρρεαλισμό παραμένοντας προσβάσιμος και ουσιαστικός: Οι συνθέσεις εκδηλώνουν μια εντελώς προσωπική ιδιοσυγκρασία μέσα από τα ξέφρενα beat του Jon Theodore, το απόλυτα και καθαρά δομημένο παίξιμο του Flea, στις ηχητικές ακροβασίες της κιθάρας του Omar με τα ατελείωτα effects και το αντισυμβατικό παίξιμο, στα υψίφωνα άκρως συναισθηματικά φωνητικά του Cedric - που όπως ανέφερα και πριν, είναι τελείως κολληματικά και ακόμα περισσότερο είναι αυτά τα οποία τελικά δένουν τον δίσκο σε κάτι πέραν του prog πειραματισμού, καταφέρνουν και δημιουργούν εικόνες, συναισθήματα. Είναι η σταθερότητα εκεί που τα υπόλοιπα όργανα εμμένουν σε ένα χάος από μουσικές ακροβασίες. "Now I'm lost" και το νιώθεις φίλε.

Τώρα, έχω αναφερθεί κάμποσες φορές περί του ακατανόητου των στίχων. Εκ πρώτης όψεως ο ισχυρισμός των δύο μουσικών περί concept του δίσκου αυτού φαντάζει σχεδόν αστείος. Αν μπει ωστόσο κανείς στη διαδικασία να αποκρυπτογραφήσει -όχι τόσο εγκεφαλικά όσο συναισθηματικά- το σύνολο των εικόνων, συναισθημάτων και γεγονότων που εγκιβωτίζονται σε φαινομενικά άσχετες φράσεις καθώς και στο συνοδευτικό βιβλιαράκι του δίσκου, ανακαλύπτει σιγά σιγά μια αρκετά διακριτή διηγηματική.

Ο δίσκος αφηγείται την ιστορία του Cerpin Taxt, ενός τραγικού χαρακτήρα που στην ουσία αντικατοπτρίζει τα γεγονότα που έζησε ο Julio Venegas, στενός φίλος του Cedric, ο οποίος έπειτα από απόπειρα αυτοκτονίας κατέληξε σε κώμα, ξυπνώντας ύστερα από μια εβδομάδα για να κάνει το οριστικό βήμα πηδώντας σε κεντρική λεωφόρο απο αερογέφυρα.

Ενώ λοιπόν το όλο background είναι εντελώς καταθλιπτικό, μουσικά αυτό δεν εκφράζεται ξεκάθαρα παρά μόνο στο συγκλονιστικό Televators. Γενικώς αυτό που κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα είναι ένταση, και ο συναισθηματισμός των φωνητικών - περισσότερο καθαρτήρια παρά δραματικά. Eνώ οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη, ο ακροατής ακολουθεί σε ένα ψυχεδελικό όσο και ιλιγγιώδες ταξίδι ανάμεσα σε στοιχεία progressive, latin, jazz, indie, noise και ο,τιδήποτε άλλο χώνεται στο μυαλό του Omar Rodriguez-Lopez για να γράψει. Και σε ρουφάει για τα καλά, χώρια που μένεις κόκκαλο σε φάσεις με το τι έγραψε και πώς το έπαιξε.
Εντάξει. Δεν εφευρίσκει τον τροχό και σε καμία περίπτωση δεν το λες ακραίο, ειδικά λαμβάνοντας υπ' όψιν τους μετέπειτα δίσκους των TMV. Ωστόσο η τέλεια ισορροπία που πετυχαίνει ανάμεσα σε μπόλιασμα ειδών, πειραματισμό και μουσικότητα είναι αξιοθαύμαστη και τον φτάνει στο πολυπόθητο αποτέλεσμα για να είναι ο δίσκος Καρακλάσσικ: Εθιστικές, διαχρονικές, αντικατοπτρίζουσες την εποχή τους κομματάρες.-

Just as he hit
The ground
They lowered a tow that
Stuck in his neck to the gills
Fragments of sobriquets
riddle me this
three half eaten corneas
who hit the aureole
Stalk the ground
Stalk the ground

You should have seen
The curse that flew right by you
[...]