Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Τhe 2011 tunes that rocked the Batcave


To μεγαλύτερο στοίχημα του 2011 ήταν να συνηθίσω να ακούω καινούριες κυκλφορίες μέσω της άχαρης αλλά προσιτής μεθόδου του downloadng.Τα πράγματα δε θα έπρεπε να πηγαίνουν έτσι.Θυμάμαι λόγου χάρη,το 2005 είχα δει τους Candlemass στην περιοδεία για το ομότιτλο δίσκο τους.Τα τραγούδια με ενθουσίασαν τόσο που έτρεξα να το αγοράσω.Ευτυχώς και δυστυχώς αυτός πάνω κάτω ήταν ο τρόπος που έμαθα να χτίζω τη δισκοθήκη μου και ειδικά με τις νέες κυκλοφορίες.Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν αγριέψει και αναγκάστηκα να μάθω να εκτιμώ ένα δίσκο ακόμα και σε ψηφιακή μορφή και να του δίνω προσοχή ανάλογη με αυτή που θα έδινα σε ένα album που απέκτησα "ολόκληρο","με σάρκα και οστά".Sign of the times....Και ναι το παρδέχομαι,δεν έχω αγοράσει κανέναν από τους παρακάτω δίσκους,και ας προτείνω τους 9 από τους δέκα (ο δέκατος είναι η μεγάλη απογοήτευση της χρονιάς)προς αγορά με το χέρι στην καρδιά.Καλή χρονιά σε όλους!

Νο1
Graveyard-Hissinger Blues

Δεύτερο Full Length από τους Σουηδούς και με διαφορά πρώτο στη λίστα των κυκλοφοριών του 2011.Βαριά και ασήκωτα blues με άρωμα δεκαετίας 70',Witchcraft-ικές περγαμηνές,hard rock κατευθείαν από την ψυχή και προσωπικότητα που εξαφανίζει μονομιάς οποιεσδήποτε copy-paste υπόνοιες.Τα πολλά λόγια είναι φτώχια σε τέτοιες περιπτώσεις.Blow up your speakers!

Νο2
Vector-Outer Isolation

Χωρίς κανέναν ενδιασμό ο ακραίος δίσκος της χρονιάς.Οι Vector είναι πιτσιρικάδες παθιασμένοι και καλομελετημένοι.Αντί να πέσουν στη λούμπα της νοσταλγίας όμως,παίρνουν τους Watchtower,Emperor,Immortal και την αφρόκρεμα της true Thrash δισκοθήκης τους,τα τσιγαρίζουν με λάδι και Noctunus αστρονομία και το αποτέλεσμα ματώνει τύμπανα,σπάει σβέρκους,καίει μυαλά και ενώ έρχεται κατευθείαν απο το 2011 για να μην πω από το μέλλον,ψαρώνει ευχάριστα και τον πάλιουρα μπεκροthrasher φίλο σου.Keep it fresh but keep it true.Με εννόησες?

No3
The Devil's Blood-The Tousandfold Epicentre

Μετά το μέγιστο Τhe Time of no Time Evermore του 2009,οι Devil's Blood κράτησαν το επίπεδο στα ίδια υψηλότατα επίπεδα.Λίγο λιγότερο άμεσοι αλλά περισσότερο ατμοσφαιρικοί και ταξιδιάριδες,με τις μελωδίες και την απίστευτη χροιά της φωνής να σπέρνουν παντού καινούριους οπαδούς.Πολλούς τους ξένισε η νέα προσέγγιση και βιάστηκαν να τους αποκυρήξουν.Εγώ πάλι έχω πάθει την πλάκα μου,και χαιδεύω σκεπτικός τα γέννια μου σκεπτόμενος το επόμενο βήμα τους.Δεδομένων των albums,της συσχέτισης της μουσικής ως αίσθηση και όχι τεχνοκρατικά,αναλογιζόμενος το νέο ρεύμα,την προόθηση από τις δισκογραφικές και την ανταπόκριση των ακροατών,στην αγία τριάδα θέτω τους Jex Thoth,Blood Ceremony και The Devil's Blood.Kαι αν η αγία τριάδα σε παραπέμπει αλλού,πιστεύω οτι οι Devil's Blood είναι οι αντίστοιχοι Kreator με ό,τι αυτό συνεπάγεται.Γιά άλλη μια φορά,με εννόησες?

Νο4
Βlood Ceremony-Living with the Ancients

Ναι,μπορεί να είναι ένα trend."Female fronted pagan obscure occult 70's orriented but yet so original rock".Δεν κρύβω όμως τη χαρά μου και γουστάρω πολύ που συμβαίνει.Καινούρια μουσική με αρχίδια περασμένων δεκαετιών,ύφος που ταιριάζει απόλυτα στα γούστα μου και γυναικεία φωνητικά αντπίθεση στους συμφωνικούς πριμαντωνισμούς που μας είχαν πήξει κάποια χρόνια πίσω.Λοιπόν στο ψητό.Μάνα Γη,riffάρες,γυναικεία φωνή με προσωπικότητα και περίεργη προφορά του "σ"(φταίει ο Μartin Walkyier?),φλάουτο,hammond και καυλιάρικο rhythm section.Kαι όλα τα επιμέρους υλικά δένουν άψογα προσφέροντας δισκάρα να την πιείς στο κέρας.Μεγάλωσα με Jefferson Airplane κι ας μην είναι της εποχής μου.Απ' ότι φαίνεται όμως ήρθε η ώρα μου να το χαρώ.Ευχαριστώ σε,Great God Pan.

No5
Unkle Acid and the Deadbeats-Bloodlust

Άγγλοι με σουηδικό neo-70's φασαριόζικο κιθαριστικό ήχο.Η μεθυσμένη ερμηνεία των φωνητικών (που όσο τα προσέχω νομίζω ότι μου θυμίζουν κάτι από 90's altenative,το οποίο σιχαίνομαι,αλλά εδώ κολλάει μια χαρά) και και το satrday night ξεσάλωμα των οργάνων φτιάχνουν μια ψυχεδελική δίνη που ρουφά μέσα της τους πάντες.Vintage κι αν είναι,καταφέρνουν αριστοτεχνικά να ξεχωρίσουν από το σκασμό συγκροτημάτων που παίζουν παρόμοια.Μεγάλη αποκάλυψη τούτοι.

Νο6
Satan's Host-By the Hands of the Devil

Βλέπε εδώ

No7
Orchid-Capricorn

Tο Doom μου το θέλω the heavy metal way.Mε συνεπαίρνει η Sabbath προσέγγιση του Leif Endling και με κουράζει αυτή των Bongzilla.To stoner το ψιλοβαριέμαι από ένα σημείο και μετά.Το N.Ο.LA. μου αρέσει λόγω του Anselmo.Πεθαίνω για Sabbath και Skynyrd από παιδί ακόμα,αλλά κάτι στο Sludge/Stoner μου τη χαλάει.Οι Orchid όμως στο Through the Devil's Doorway ep και στο φετινό Capricorn με την ανεπιτήδευτη πουτανιά τους ντύνουν τα κάργα Iommi-κά τους riffs με κρόσια και η ανάσα του τραγουδιστή τους βρωμάει Ozzy παραζάλη.Σα να ξεντύνονται από τη stoner ψευτομαγκιά και να βουτάνε γυμνοί στην heavy αθωότητα.Εύγε.

Νο8
Whitesnake-Forevermore

Αυτό και το προηγούμενο Whitesnake είναι άριστοι δίσκοι ηχογραφημένοι με ατόφιο ασπροφιδίσιο δηλητήριο.Προφανώς και δε φτάνουν τις παλιότερες δουλειές τους αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο.Live ο David δε το πολυέχει πλέον,αλλά δισκογραφικά διαπρέπει.Όλα όσα ζητάει ο Whitesnake οπαδός είναι εδώ.Γκάζια,bluesy βρωμοκιθάρες,ανεπαίσθητο meldic hard rock άρωμα και,φυσικά,μπελάδες για τα μάτια γυναικών.Το ημερολόγιο δε σταμάτησε στο 1987.Άντε και σε πιο καθαρόαιμους blues rock δρόμους ο επόμενος.

Νο9
Μegadeth-TH1RT3EN

Ίδια περίπτωση με τους Whitesnake,μόνο που το προηγούμενο "Εndgame" ήταν λίγο καλύτερο.Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι αγαπώ Mustaine αλλά οι δύο τελευταίο δίσκοι με βγάζουν ασπροπρόσωπο για αυτή μου την αδυναμία.H μπάντα εδώ και πολλά χρόνια έχει πάψει να παίζει καθαρόαιμο thrash.Το "Th1rt3en" είναι μοντέρνο από άποψη παραγωγής αλλά πιστό στις γνωστές heavy metal νόρμες των πρόσφατων Megadeth και πιστοποιεί για άλλη μια φορά οτι ο Μegadave δε βγάζει δίσκους-πρόφαση για περιοδεία αλλά το λέει η καρδιά του,κι ας είναι πλέον ορκισμένος χριστιανός,κι ας μην είναι το Countdown to Extinction των 10's όπως έλεγε ο Ellefson.Oι οπαδοί με νιώθουν.

No10
Morbid Angel-Illud Divinum Insanus

Παρά τα όσα είχα διαβάσει,μου ήταν πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι οι Morbid Angel θα έβγαζαν τόσο κακό δίσκο.Όταν όμως τον άκουσα,κάθε αμφιβολία πήγε περίπατο.Μα είμαστε σοβαροί?Στον ένατο δίσκο το θυμήθηκαν να μαλακιστούν?Πρόκειται για ένα ανεπιτυχές πείραμα μπολιάζματος του Death Metal τους με industrial μπλιμπλικομπλιμπλίκια που απ'όσο λένε μέχρι και και οι industrial οπαδοί,είναι ανάξια λόγου.Πραγματικά δεν ξέρω ποιός και τι φταίει στις τάξεις της μπάντας,αλλά το βρώμικο παρελθόν του Vincent και το γεγονός ότι είναι το πρώτο τους album με αυτόν,εδώ και χρόνια,μας βάζει σε σκέψεις.Από την άλλη,μιλάμε για τους Θεούς Morbid Angel με τόσες δισκάρες στη σειρά,είναι λογικό να μη τους καταδικάσουμε από μιά στιγμή αδυναμίας όπως αυτή.Πραγματικά ελπίζω στον επόμενο δίσκο τους να μάθουν από αυτό το στραβοπάτημα και να τους δούμε πάλι στην κορυφή.Εκεί δηλαδή που τους αρμόζει να βρίσκονται.

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

SLASH ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ



Υπάρχουν τριών ειδών συγκροτήματα.Αυτά που το ένα μέλος κλέβει την παράσταση εξ αρχής είτε γιατί είναι ο ηγέτης του group(Megadeth),είτε γιατί είναι η ισχυρότερη παρουσία/προσωπικότητα(Doors),παρ όλη την αδιαμφισβήτητη αξία και συνεισφορά των υπολοιπων μελών.Υπάρχουν επίσης τα συγκροτήματα που η δημοσιότητα που απολαμβάνουν τα μέλη είναι σχεδόν ισομερώς κατανεμειμένη(Deep Purple,Mastodon).Tέλος,υπάρχουν τα groups,στις τάξεις των οποίων οι αστέρες είναι δύο.Σε κάποιες περιπτώσεις η εικόνα που δίνουν προς τα έξω είναι ένα κράμα δυνάμεων που επιτίθεται προς την ίδια κατεύθυνση(Lars Ulrich-James Hetfield).Υπάρχει όμως και η περίπτωση που οι δύο μεγάλες δυνάμεις είναι αντικρουόμενες και δίνουν την εντύπωση ότι όλη η μαγεία του συγκροτήματος προκύπτει από το πεδίο που ορίζουν οι αντίθετοι πόλοι τους(Robert Plant-Jimmy Page).

Σε αυτή την τελευταία,"Γιν και Γιαν",κατηγορία ανήκαν οι Guns n Roses στα ντουζένια τους.Δεμένοι μεν σα συμμορία,αλλά μπρος στον καθρεύτη του μπάνιου σου,είτε τον Axl θα παρίστανες,είτε τον Slash.Κακά τα ψέματα.Άσπρο/Μαύρο.Αρχοντιά/Αλητεία.Τσιγάρο με φίλτρο/Τζούρα μέχρι τη γόπα.Φωνή/Κιθάρα.Σαν οπαδός των (παλιών καλών)Guns και Slash-ικός,με το που είδα τη βιογραφία σε ράφι,δεν το σκέφτηκα και πολύ.

Δεν έχει τύχει να διαβάσω άλλες βιογραφίες μουσικών για να έχω μέτρο σύγκρισης,αλλά με τη συγκεκριμένη πέρασα πολύ καλά.Αρχίζει από τα παιδικά του χρόνια έως και την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου των Velvet Revoler"Libertad" το 2007,και όπως είναι αναμενόμενο η πιο γλαφυρή και αναλυτική περιγραφή αφορά τις μέρες του με τους GnR.To απολαυστικό είναι να διαβάζεις για την οργιάζουσα μουσική σκηνή του La των late 80's από κάποιον που υπήρξε ενεργό μέλος της και όχι από έναν καλά διαβασμένο δημοσιογράφο.Επίσης άλλη βαρύτητα ΄έχουν οι μαρτυρίες για την παρασκηνιακή πραγματκότητα ενός συγκροτήματος από τα ίδια τα μέλη του.Ο Slash επίσης δε διστάζει να τσαλακώσει τον εαυτό του περιγράφοντας πόσο βαθιά χωμένος ήταν μέσα στα ναρκωτικά και πόσο κακό του έκανε εκείνη την εποχή αλλά και σε βάθος χρόνου,τόσο σε επαγγελματικό επίπεδο,όπως και σε θέμα υγείας.Οι μαρτυρίες του σε κάνουν να ξανασκεφτείς το γνωστό τρίπτυχο και να συνειδητοποιήσεις το τι ποσοστό ο κάθε ένας από τους rockers που θαυμάζεις επιλέγει να εναποθέσει στην εκάστοτε πτυχή του.Δολλάρια,σκόνη,γυναίκες,περοδείες,θαυμαστές,σαπίλα της μουσικής βιομηχανίας,όλα υπάρχουν με το κιλό σε αυτό το βιβλίο,και φυσικά υπάρχει πολύ Axl Rose,τον οποίο προς τιμήν του,όσο του καταλογίζει ευθύνες,άλλο τόσο παραδέχεται πόσο χαρισματικός και καταλυτικός υπήρξε για την 1993 και πίσω περίοδο της μπάντας.

Παρ' όλο που πολλά από όσα θα συναντήσει κανείς σε αυτές τις σελίδες είναι γνωστά στον ψαγμένο Guns n' Roses/Slash οπαδό,θεωρώ ότι οι μαρτυρίες,το αυτοκριτικό πνεύμα που διακατέχει τον Slash,το φωτογραφικό υλικό και η ευκολία στην ανάγνωση,θα αφήσουν τους περισσότερους ικανοποιημένους.Και ας αναφέρει ρητά ότι για reunion ούτε μία στο εκατομμύριο.Εκατομμύριο είπα?Χμμμμμμ....

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Εγώ λοιπόν λέω να γράψω και για τους My Bloody Valentine

Δεν ξέρω πόσοι πήρατε χαμπάρι τις προφητικές ιδιότητες του Cornucopia και το τι συνέβη σε αυτό το post με τους Killing Joke αλλά μιας και ανέφερα στο προηγούμενο post τους (πρόσφατα επανενωμένους εν άγνοιά μου) Atari Teenage Riot, ανακοινώθηκαν για live στο Gagarin 205 στις 30 Μαρτίου, με Alec Empire μέσα στο line up.

ΝΑΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

The post about the Post-Apocalypse

Χιλιάδες πυρηνικες κεφαλές πέφτουν στα κεφάλια μας, οι παράκτιες πόλεις βυθίζονται κάτω απο την θάλασσα, ο αέρας είναι ακατάλληλος, το φρέσκο νερό είναι πλέον σπάνιο, η τροφή δεν αρκεί, ο Lemmy πεθαίνει, οι σκορπιζμένοι επιζησαντες παλεύουν για επιβίωση. Όλοι έχουμε δεί μια post-apocalyptic ταινία, έχουμε παίξει κάποιο παιχνίδι, έχουμε διαβάσει κάποιο σχετικό βιβλίο. Φέτος την περίοδο των εορτών αποφασίσαμε να κάνουμε ένα αφιέρωμα για το soundtrack του τέλους του κόσμου όπως το ξέρουμε, αλλά και της ζωής μετά. Η ερώτηση είναι τι μουσική θα μπορούσε να παίζει την έσχατη ώρα, ποιά θα ήταν η ηχητική επένδυση που θα διαλέγαμε εμείς για το Mad Max, το Fallout, το 12 Monkeys.
Αιτία για αυτη την επιλογή στάθηκε το τέλος του Fight Club με το Where is my mind των Pixies και το I wanna be your dog. Η αφορμή δόθηκε από τη θέρμη και αγαλίαση που φέρνει στις ψυχές μας η περίοδος των Χριστουγέννων.

Azarak
I wanna be your dog - The Stooges
Δεν ξέρω γιατί αποτελεί για εμένα το πρώτο post-apocalyptic τραγούδι που μπορώ να σκεφτώ. Ίσως η παραμόρφωση στις κιθάρες ή ο μηδενισμός του. Ίσως και γιατί το έρημο Detroit αποτελεί ήδη μία πόλη βγαλμένη απο το μίζερο μέλλον. Πάντως τα κουδουνάκια είναι μέσα στο πνεύμα των γιορτών.

Hunting and Gathering (Cydonia) - Sunn O)))
Προφανής επιλογή. Βέβαια εδώ μιλάμε για το συμπαντικό τέλος του χωροχρόνου και το ξύπνημα Των Αρχαίων. Η επιστροφή πάλι στην αρχή, στον πρώτο άνθρωπο, στην πρωτόλειες φόρμες κοινωνίας. Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος θα διεξαχθεί με πέτρες και ξύλα.

A Sun That Never Sets - Neurosis
Ημουν μεταξύ πολλών κομματιών ή και ολόκληρων δίσκων των Neurosis για να αναφέρω. Επέλεξα αυτό γιατί η εισαγωγή κάνει κάτι περίεργο στις τρίχες του κορμιού μου κάθε φορά. Ψηφίζω Neurosis ως τους επίσημους curators της τελευταίας συναυλίας στην γη.

Youth Of America - The Wipers
Ο ηχητικός καννιβαλισμός λέγεται feedback. Portland Oregon. Το ΄81.

Ride Of The Valkyries - Richard Wagner
Charlie don't Surf!


Amberclock
H έννοια του post apocalyptic έχει πάμπολλες πλευρές - λογικό άλλωστε, κάτι που κινείται με επίκεντρο μια καθολική καταστροφή να περιέχει αντίστοιχο εύρος συναισθημάτων και θεματικών. Είτε αυτό είναι η επέλαση των zombies είτε η έλευση εξωγήινων είτε το αποτέλεσμα ενός τελευταίου πυρηνικού πολέμου ή η πανδημία από "κάτι", το πράγμα μέσα στις τόσες λογοτεχνικές, κινηματογραφικές ή εικαστικές τέχνες έχει αντιμετωπιστεί χιουμοριστικά ή δραματικά, εφιαλτικά ή ελπιδοφόρα, βαθιά ή επιφανειακά και σφαχτικά σε έναν τεράστιο αριθμό media και περιστάσεων. Προσπάθησα να μεταφράσω όλα αυτά τα συναισθήματα σε ήχο μέσα από κομμάτια που μπορεί από μόνα τους να μην αποτελούν θεματική συνέχεια στην Post Apocalyptic αισθητική και ιδέα αλλά αυτή μου βγάζουν και μου θυμίζουν όταν τα ακούω.


Mt. Fuji Doomjazz Corporation
Αυτή είναι η εφιαλτική πτυχή του PΑ. Ένα urban κλίμα, που σαν πρίσμα χρησιμοποιεί την υπνωτική τρομπέτα που μετατρέπεται σε κέρας, σε όργανο φασαρίας, σε "λάθος" ήχους, σε ουρλιαχτά, ενώ το μπάσο του Bong Ra γεμίζει μαζί με την κιθάρα a la Sunn o))) ένα χαλί για να πατήσουν τα samples ή δομούν με τα drums τα αναθυμιασμένα με reverb ηχοτόπια των υπολοίπων. Και όλα αυτά δεμένα με τα παρανοϊκά, βγαλμένα από Κάφκα συναισθήματα που αιωρούνται γύρω.

Alec Empire vs. Merzbow - Live At CBGB's
Είναι ολόκληρο άλμπουμ, το παραθέτω ωστόσο επειδή στην ουσία οι 19 ενότητες/κομμάτια που περιέχει ανήκουν σε μια ενιαία σύνθεση. Αν οι Mt. Fuji είναι η ψυχολογία του post apocalyptic και παίζει με τις πιο κρυμμένες και αθέατες πτυχές των συναισθημάτων, αυτή η συνεργασία είναι ολόκληρη η διηγηματική του, ένα χάος από θόρυβο που συνδυάζει το υπνωτικό noise του Merzbow με τα digital hardcore επιθετικά περάσματα του Alec Empire (μέλος κλειδί στα τελευταία των Atari Teenage Riot και με ιδιαίτερα μακροσκελή σόλο δισκογραφία) και το sampleάρισμα από φωνητικά να επιπλέουν κάτω από τις στρώσεις λευκού θορύβου που σκάνε επιθετικά, ατάκτως ερριμμένα στον χώρο και περιγράφει ηχητικά την πορεία ενός καταστροφικού σκηνικού - είτε κοινωνικά, είτε υλικά. Και αν τα υπόλοιπα κομμάτια δεν φαντάζουν σε κάποιον να μεταφέρουν αρκετά αυτό το κλίμα ή τον ξενίζει η μουσική, ας κάνει τουλάχιστον υπομονή για να κλείσει ο δίσκος με το τρίπτυχο "A Degenerated Nation Reacting to Fear" Pt. I, II και "Some Might Even Die..." και θα καταλάβει.

Set Fire to Flames - Steal Compass/Drive North/Disappear
Οι Set Fire to Flames αποτελούν project συσχετιζόμενο με Godspeed You! Black Emperor, εν τέλει όμως ανεξάρτητο σχεδόν εντελώς από αυτούς, δημιουργούν πολύ πιο ambient ηχοτόπια που φέρνουν μέθη, σκοτάδι και άγνωστο, σχεδόν κλειστοφοβικό κλίμα. Αυτό το κομμάτι είναι ό,τι πιο GY!BE έχουν γράψει και εκτελέσει. Θα μπορούσε άνετα να είχε αποτελέσει συμπλήρωμα του "East Hastings" στο 28 Days Later, με το κλίμα φυγής που μεταφέρει να αφήνει την αίσθηση της παρανοϊκής επιβίωσης που φέρνουν apocalyptic ταινίες ή graphic novels.

Tom Waits - Goin' Out West
Και ξεκινώντας από το προηγούμενο κομμάτι που άρχισε να δίνει μια λιγότερο αυτοσχεδιαστική και χαοτική δομή στον ήχο φτάνουμε στον πιο φασαριόζικο, βρώμικο και ανίερο δίσκο του Tom Waits, Bone Machine. Όπως και πριν, η σύνθεση μου φέρνει έντονα σκηνές απόδρασης, η διαφορά όμως είναι οτι εδώ έχουμε την fucked up και "καθημερινή" πλευρά του PA. Αντί για φόβο, υπάρχει αποδοχή της κατάστασης και βίαια προσαρμογή σε αυτήν, αν το Steal Compass/... είναι το 28 Days Later, το Goin' out West είναι το From Dusk till Dawn.

Vera Lynn - We'll meet again
Όταν το PA γίνεται retro, σχεδόν τρυφερό και με μια δόση σκοτεινού, black humor. Κάτι το οποίο ακολούθησαν σαν παράδοση τα PC Games Fallout. Θα καταλάβετε πολύ καλύτερα γιατί μπήκε το κομμάτι αν δείτε το Dr. Strangelove (or How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb) του Kubrick καθώς και αυτή την εισαγωγή του Fallout 3 (τεράστια ανατριχίλα για μένα) που ήταν και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν ο Azarak μου είπε για το αφιέρωμα.

special post apocalyptic extra: http://www.youtube.com/watch?v=smNMi8hCDq4&feature=relmfu


Batman
Nuclear Assualt- Game Over
Ρίξε μια ματιά στο εξώφυλλο.Η καρτουνίστικη αισθητική που έφεραν πολλοί thrash metal δίσκοι της εποχής μαζί με τον ίδιο τον τίτλο δίσκου και τραγουδιού,σε παρασέρνουν αυστηρά σε post-apocalyptic σκέψεις.Ήταν και αυτός ο ψυχρός πόλεμος....Το τραγούδι,παρ ότι ορχηστρικό βρίσκει επάξια το δρόμο του σε τέτοιο mini αφιέρωμα.

O Chuck είχε πάντα τον τρόπο του να περνάει το μήνυμα.Και φυσικά όταν αποφάσισε να μιλήσει για ένα πιθανό μέλλον που οι άνθρωποι θα αναγκάζονται να ζουν υπογείως λόγω αλόγιστης χρήσης των φυσικών πόρων δε μπορούσε παρα να τα ξανακαταφέρει.Τα riffs είναι σα μπουλντόζες που σκάβουν τα λαγούμια-σπίτια του μέλοντος.Και όταν στο τέλος του ταγουδιού ουρλιάζει "Planets!" θαρρείς οτι κλείνει την πόρτα σε κάθε εναπομείνουσα Eλπίδα και ταυτόχρονα σε λητρώνει από την σκατοψυχιά που σε βουτά η ακρόαση του τραγουδιού.

Ίσως φταίει που τη δεκαετία του 90' διάβαζα πολύ "Βαβέλ" και "Παρά Πέντε" 'oπου φιλοξενούνταν πολλά post apocalyptic/sci-fi comics.Ίσως φταίει ότι ασυναίσθητα συνδύασα αυτή την αισθητική των comic strips με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του post punk.Ίσως και το υποτιθέμενο μέλλον που παρουσιαζόταν να έφερνε στο batcave club του Λονδίνου.Ίσως.Σίγουρα όμως όταν το ακούω βλέπω μπροστά μου darkwaveάδες/ούδες να χορεύουν σε ετοιμόρροπα κτήρια.

Δεν έχω ασχοληθεί πολύ με δαύτους.Το τραγούδι αυτό όμως μου δημιουργεί εικόνες ανάλογες με αυτές στην περίπτωση των Bauhaus.Λογικό θα μου πεις,χοντρικά πρόκειται για πνευματικά παιδιά τους.Εδώ όμως η ιδιαίτερη φωνή της τραγουδίστριας,η παραμόρφωση της κιθάρας και τα μπλιμπλικοεφέ(ευδόκιμος όρος είπαμε!) προσθέτουν νιάτα και διαστημόπλοια.

Eπειδή η παραπάνω παράγραφος έκλεισε με τις λέξεις "προσθέτουν νιάτα και διαστημόπλοια" στη σειρά,επειδή χριστουγεννιάτικα ο αρχισυντάκτης Αzarak έβαλε θέμα "post apocalyptic τραγούδια",επειδή για κάποιους το "να τη χάσουν" συνιστά γεγονός εφάμιλλο της Αποκάλυψης,το τελευταίο τραγούδι είναι από τη μπάντα πού έφτιαξε ο Hank Shermann των Mercyful Fate στον πυρετό του δολαρίου και του AOR.Όχι που δε θα σας έκανα πλάκα με τέτοιο aφιέρωμα που βάλατε.Παλιοhipsters!


ΥΓ. Ο Keyser λείπει σε άδεια

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Coroner Live Gagarin 205 Σαββάτο 17 Δεκεμβρίου 2011


Ναι ναι ξέρω.Στα τελευταία live reports αναφέρομαι σπάνια στα support groups.Δεν είναι ότι δε με αφορά το ζήτημα της ελληνικής σκηνής ή τα μικρότερο βεληνεκούς ονόματα.Ο λόγος είναι οτι συνήθως μετά από τις συναυλίες δουλεύω και όπως και να το κάνουμε,ο ύπνος είναι σημαντικότερος...Συγνώμη λοιπόν στα groups και τους αναγνώστες.
Στο ζουμί τώρα:Ακούω Coroner από τα σχολικά μου χρόνια.Οι Coroner δεν έχουν κακό δίσκο,αντιθέτως ΌΛΟΙ οι δίσκοι τους από το Death Cult demo μέχρι και το κύκνειό τους άσμα Grin είναι διαμάντια.Πρόλαβα στο τσακ να δω live τους Celtic Frost πριν διαλυθούν.Έχασα την επί ελληνικού εδάφους εμφάνιση των Gotthard και δεν πρόκειται να τους δω ποτέ,τουλάχιστον έτσι όπως τους έμαθα.Δεν υπήρχε λοιπόν ποτέ περίπτωση να απουσιάζω από το live των Coroner(για πόσο ακόμα θα έχει η τσέπη μας την πολυτέλεια να κάνει τέτοιες βαρύγδουπες οπαδικές δηλώσεις άραγε?).
Λοιπόν αυτή είναι μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ.Δε με νοιάζει αν οι Coroner δεν έχουν σκοπό να βγάλουν δίσκο,από τη στιγμή που live αποδίδουν το υλικό τους με τέτοιο τρόπο.Αν αφήσω τον οπαδό μέσα μου να ξεσπαθώσει θα χαρακτήριζα το tour τους "περιοδεία πολιτισμού" και όχι "περιοδεία νοσταλγίας".
Τα τραγούδια που έχουν γράψει οι Coroner θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως τεχνικά,δύστροπα,περίπλοκα,εσωστρεφή,έξυπνα και άλλα τέτοια μεγαλεπήβολα.Χθες στο Gagarin όμως,οι βαριές industrial-meets-techthrash συνθέσεις των Ελβετών δημιουργούσαν μια ευφορική ατμόσφαιρα.Ο άψογος φωτισμός,ο σχεδόν άψογος ήχος και η δυναμική του ίδιου του υλικού της μπάντας έδεσαν όλα μαζί και αντί να βλέπεις γύρω σου ελιτιστές thrashers να γουστάρουν που έχουν το τέλειο soundtrack για να ντύσουν τα διψασμένα για riffs σκατοψύχια τους,έβλεπες τους θεατές να κουνιούνται ως ένα με το ρυθμό και τη διάθεση ανεβασμένη.Υποθέτω ότι οι Coroner στις ζωντανές τους εμφανίσεις έχουν τον τρόπο να ενσωματώνουν την late 60's ψυχεδέλεια του San Fransisco στο παγερό ευρωπαικό metal τους και να το διοχετεύουν ταυτόχρονα και στον αυχένα αλλά και στην καρδιά του θεατή/ακροατή.Μαγεία.
Και όντως το setlist κινήθηκε στην "No More Color και μετά" εποχή του συγκροτήματος με το Grin να έχει την τιμητική του.Αυτό όμως δεν πρέπει να χαλάει κανέναν.Ζωντανά,και παρά την παρουσία ανθρώπου για τη φροντίδα των samples,το μεταγενέστερο,περισσότερο prog παρά thrash,υλικό των Coroner χωρίς να χάσει ίχνος από το μεγαλείο του,ηχούσε πιο true metal και από jacket του Halford.'Αλλωστε ακούσαμε και Masked Jackal και Reborn Trough Hate.Kι ας έλειψαν τα Totetanz,Nosferatu και Arrogance in Uniform.
Οι Ελβετοί των αδυσώπητων riffs,του tech thrash λυρισμού,με τα εφιαλτικής αισθητικής εξώφυλλα κατάφεραν να περάουν vibes και να εμπλουτίσουν το έρεβος με ανοιχτόχρωμες αποχρώσεις με τρόπο ανάλογο των Cathedral δίχως να χάσουν από το μπουλτντοζέ/οδοστροτηρικό κάργα thrash κύρος τους.Nαι,διακατέχομαι από ενθουσιασμό αλλά όπως έχουμε ξαναπεί τι σχέση έχει η μουσική με την άκρα αντικειμενικότητα?


Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

This is Spinal Member



Αυτό που με σκοτώνει κάθε φορά είναι οτι υπάρχουν επιμελώς κομμένα χαρτάκια. "Χμ, ενδιαφέρον ακούγεται, τίμια τα παλικάρια, για να πάρω ένα τηλέφωνο..."
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...