Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Curse the False!

Ειμαστε Τρου και Καλτ.Μεταξυ κατεργαρεων ειλικρινεια λοιπον.Οποιος δεν εχει ποτε φαντασιωθει σκηνικα απο το ακολουθο masterpiece video clip ειναι ψευτης.'Η ανοιχτομυλος με τον κλειστομυαλο τροπο.Η ταυτιση ειναι γενικοτερη και δε λειτουργει αποκλειστικα με τα παρακλαδια που εξαιρονται και γιουχαρονται στη συγκεκριμενη περιπτωση.Υψωνω το heavy metal ξιφος μου στο ατσαλοποικιλτο χιουμορ των Witchcurse απο τη Θεσσαλονικη.Hail.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Δισκοθηκη Και Αλλα Απροοπτα



Eιχα να ταξινομησω/τακτοποιησω/ τη δισκοθηκη μου παρα παρα πολυ καιρο.Περιπου εναμιση χρονο.Την Παρασκευη μου τη βαρεσε και αποφασισα πως αυτη η κατασταση δεν παει αλλο.Να σημειωθει οτι ειμαι ο τυπος που κατεβαζει πεντε πεντε τα cd στο αυτοκινητο.Και επειδη ο χρονος οταν το φαναρι ειναι κοκκινο ή μεταξυ της νεκρας-πρωτης στην κινηση στην Καλλιροης παρ ολο που μερικες φορες μοιαζει μια αιωνιοτητα,οταν ειναι να αλλαξεις cd συρρικνωνεται διαβολικα πολυ,τις περισσοτερες φορες το καθε cd μπαινει σε λαθος θηκη.Δεδομενου οτι ειμαι πολυ του εξω,μπορεις να υπολογισεις ποσες φορες εχω πεσει σε κινηση στην Καλλιροης μεσα σε εναμιση χρονο.Για δυο μερες το Βatcave ηταν ενα βεβηλωμενο δισκοπωλειο με απομειναρια τα σκορπια κομματια της ζωης μου στο πατωμα.Κατα τη διαρκει της αναδομησης του Χαους λοιπον,περα απο τη γραφικοτητα του να δω το διπλο live album του Peter Tosh στριμωγμενο μεσα στο κουτακι του Battles in the North των Immortal,διαπιστωσα οτι πολλες θηκες εχουν κατακρεουργηθει by time and dust και καποιοι αγαπημενοι δισκοι λειπουν.ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΙΝ ΤRANCE/VIRGIN KILLER???Μαθετε απο το θυμο μου και μη φερθειτε ποτε ετσι στον εαυτο/δισκοθηκη σας.Μεσα σε ολον αυτο τον πανικο,ΞΕΧΑΣΑ οτι εκεινη τη μερα επαιζαν οι Mayhem!!Και το σαφαρι σκορπιου συνεχιζεται.....

Baby Guru, Acid Baby Jesus, The Feeling of Love @ Καταραμένο Σύνδρομο

Λοιπόν πάγια τακτική μου είναι να πηγαίνω σε συναυλίες πού και πού των οποίων τα συγκροτήματα έχω ακούσει απο ελάχιστα έως καθόλου.
Για τη σημερινή βραδιά το μόνο που ήξερα, ήταν οτι κύριος άξονας περιστροφής είναι το Garage. Τώρα, με το Garage έχω γνωριστεί τον τελευταίο 1 - 1,5 χρόνο κυρίως με τα Nuggets και τα Pebbles με πολύ θετική εμπειρία γενικά. Και όλο ξεχνάω να ασχοληθώ σοβαρότερα με το άθλημα, αν και μάλλον ισχύει η χθεσινή ατάκα: "Αν μπεις στα 60's, δεν βγαίνεις". Έχει πράγμα. Πολύ. ΠΑΡΑ πολύ και καλό για όποιον γουστάρει vintage και πολύ fuzz.

Τέλος πάντων, η ουσία είναι οτι να περάσω τόσο καλά σε συναυλία είχα ίσως και πιο πριν απο τους Clutch: Όταν βγαίνω έξω και η μπλούζα μου είναι σαν να πήδηξα μέσα σε λίμνη απο τον ιδρώτα (συγνώμη σε όσους σιχαίνονται), και έχω μελανιές απο το pogo και το πιο μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, θα πεί οτι η συναυλία ήταν ΚΑΛΗ. Και φίλε, σε αυτή τη συναυλία αυτό συνέβη 3 φορές, μια για κάθε μπάντα.

Απο την αρχή: Κατέβηκα για να χάσω την παρθενιά μου με το Καταραμένο Σύνδρομο και αφού ξεπέρασα την αμηχανία του "εεε εδώ πληρώνω? πόσο πληρώνω? πειράζει που ρίχνω ψιλά?", τριγύρισα λίγο χώρο (τον οποίο άσχετα με αυτό, συμπάθησα πάρα πολύ).

Έπειτα απο μια μπύρα και μερικές καλές συναντήσεις ξεκίνησαν οι Baby Guru. 3μελές συγκρότημα, 1 πληκτράς/sampleράς/τραγουδιστής, 1 μπασίστας & ένας drummer αρκούσαν για να χοροπηδάω και να πωρώνομαι ατελείωτα με τους indie/experimental/garageοκάτι ρυθμούς και μελωδίες τους. Έχω πει πόσο αγαπάω τον κλασσικό 60's ήχο του Korg Nord? Πιθανότατα να μην έχω τα ακούσματα που χρειάζεται για να εντοπίσω ικανοποιητικά τις επιρροές τους, αλλά δεν έμοιαζε με σχεδόν τίποτα που να έχω ακούσει γενικά.

Ύστερα απο μια μικρή διακοπή για ανεφοδιασμό μπύρας και (κυρίως) ανεφοδιασμό δροσιάς και καθαρού αέρα απ' έξω, ξανακατεβαίνω στη σάουνα για να βρώ τους Acid Baby Jesus να βαράνε. Λάτρεψα κατ' ευθείαν την έντασή τους και τις πολυφωνίες - backing vocals. Το οτι ξαναζούσα θερμοκρασίες (σχεδόν) God Is An Astronaut στο An δεν πτόησε ούτε εμένα ούτε τα 6 - 7 άτομα μπροστά στο να τα κάνουμε πουτάνα, υπό τους ήχους του πιο εκκωφαντικού, στριγκλού και γαμήστεταόλα garage που έχω ακούσει. ...Προσπαθώ εδώ και μερικά λεπτά να βρώ άλλο χαρακτηρισμό για αυτό το σκηνικό χωρίς να χρησιμοποιήσω βρισίδι. Ήταν κατεδάφιση. Τελική και πωρωτική απόδειξη αυτού τα τεχνικά προβλήματα απο τον πανικό που ανάγκασαν το συγκρότημα να κατέβει. Αγαπάω να τελειώνει έστω και πρόωρα συναυλία με καταστροφή.

Τελικά και αφού ή κινδύνευες να ψηθείς ή να πάθεις πνευμονία απο την διαφορά θερμοκρασίας με έξω αποχώρησαν οι μισοί οι συνθήκες έγιναν μακράν καλύτερες και βγήκαν οι The Feeling of Love. Γάλλοι, και αυτοί τριμελείς με πλήκτρα να αντικαθιστούν μπάσο και δεύτερη κιθάρα. Ακολούθησε η ίδια σφαγή με πριν, και ακόμα περισσότερο χώρο για pogo και γενικότερο χαμό με μπύρες και να εκτοξεύονται προς σκηνή και θεατές, άτομα να ανεβαίνουν στη σκηνή για να ουρλιάζουν και να χοροπηδάνε μαζί με τους "le coq sportiff" (χαρ χαρ), και κερασάκι στην τούρτα τα noise κορυφώματα του κιθαρίστα που κατέληγε να λιώνει την κιθάρα πάνω στα γόνατά του.

Τι να πω? Περισσότερο garage και συναυλίες τέτοιες απο δω και πέρα. Και τα χαλίκια στη μάπα και ο καφές στον αστράγαλο.


Υ.Γ. ΘΕΡΜΗ ΦΛΩΡΙΚΗ παράκληση στους καπνιστές: Βλέπετε οτι είστε σε μέρος που επικρατούν δυσμενείς συνθήκες θερμοκρασιακά και αναπνευστικά. ΛΥΠΗΘΕΙΤΕ τους γύρω, έκλαιγα βγαίνοντας έξω κάθε φορά.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Sinucidal: Ataxia - Automatic Writing

(ντλιντλον)
Ο καιρός θα είναι Portishead για το υπόλοιπο της βραδιάς (το μέρος, όχι το συγκρότημα, αν και προφανώς έχει σχέση ο καιρός του ενός με τη μουσική του άλλου), οι άνεμοι θα πνέουν απο μπουκάλες οξυγόνου, και αν κάποιος πάει καταραμένο σύνδρομο, καλά να περάσουμε. Όπως και όσοι πάνε Nalich. Τραβήξτε μια ζεϊμπεκιά στο χορευτικό του Gitar και για μένα.

Sinucidal είναι δίσκοι οι οποίοι   αποτελούν ένα απίστευτο δείγμα    ήταν σημαδιακοί για μένα  μου δημιουργούν σ    με ανάγκασαν να βάλω άλλα αυτιά  γαμάνε, και πρέπει να τους ακούσετε και εγώ να σας πείσω για αυτό.


Ataxia λοιπόν. Πραγματικά δεν υπάρχει νόημα να αρχίζω και να λέω όσα μπορείτε να διαβάσετε στο wikipedia για τον John Frusciante, απλά κάντε το αν δεν βαριέστε.

Μιλάμε για άνθρωπο που μπήκε στους Peppers στα 17 του, κάηκε άμεσα απο τα ναρκωτικά μέχρι τα εικοσικάτι του για να καταλήξει στο απόλυτο ναδίρ της ζωής του, το σπίτι του να καταστρέφεται ολοσχερώς απο φωτιά και αυτόν να σώζει μια κιθάρα απο όλο τον χαμό, και αφού τα έκανε όλα πουτάνα στη ζωή του τελικά σηκώθηκε, έκοψε εθισμούς και όλα τα συμφραζόμενα και ξεκίνησε απο το μηδέν για να βγάλει με Peppers το Californication ενώ μόνος του να συμμετάσχει στους Mars Volta και να ξεκινήσει μια σειρά προσωπικών δίσκων που θεωρώ εύκολα καλύτερη και πιο πειραματική και εσωτερική απο ο,τιδήποτε είχε κάνει με τους RHCP μέχρι τώρα.

Γύρω στο 2004 λοιπόν, και αφού είχε τελειώσει το όλο τρέξιμο με το By The Way, αποφάσισε κάτι "πολύ λογικό": Διάλειμμα απο τον Flea και τους υπόλοιπους και παραγωγή/δημιουργία 6 δίσκων μέσα σε 6 μήνες. Το αποτέλεσμα είναι να βγάλει μια σειρά απο άλμπουμ τόσο ετερόκλητα, και τόσο πετυχημένα - συνθετικά, ενορχηστρωτικά, πειραματικά και πάνω απ' όλα συναισθηματικά που τον εγκαθιδρύει άμεσα μέσα μου ως μια -minor έστω- ιδιοφυία.
Απο τις pop σχεδόν μελωδιάρες του Shadows Collide With People με τα synth περάσματα απο πίσω, τον unplugged ακουστικό μινιμαλισμό του Curtains, την σχεδόν drone synthίλα του A Sphere in the Heart of Silence και την απόλυτα εμμονική ποιότητα των Ataxia, οι 5 απο τους 6 δίσκους που έχω ακούσει μέχρι τώρα απο αυτή την περίοδο αποτελούν βασικό άκουσμά μου τα τελευταία 2 χρόνια.

Πιο συγκεκριμένα: Ataxia. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε για δύο εβδομάδες από τον John Frusciante, Josh Klinghoffer (χρόνιο συνεργάτη/φίλο του και τωρινό κιθαρίστα των Peppers) καθώς και τον Joe Lally  των Fugazi (!!!!). Τα τζαμαρίσματα έγιναν βάσει μιας μπασογραμμής που έπιανε κάθε φορά ο Lally και οι υπόλοιποι δύο κυλάγανε πάνω σε αυτές, με αυξομοιώσεις εντάσεων, ήχους, επαναλαμβανόμενες μελωδίες και κολληματικά φωνητικά τόσο απο Frusciante όσο και απο Klinghoffer.

Το αποτέλεσμα δεν είναι εύκολο. Απο τo ξεκίνημα του δίσκου επικρατεί μια ωμότητα και φυσικά επανάληψη που απλώς σε βαράει απο την αρχή μέχρι το τέλος μην αφήνοντάς σου καμία άλλη επιλογή απο το να υπνωτιστείς με το μπάσο και να ακολουθήσεις τον χείμαρρο των ήχων που σέρνει μην περιμένοντας αλλαγή, λύση αρμονίας ή ανάσα. Αλλιώς το stop είναι αναπόφευκτο. Φωνητικά να κράζουν ή να παλεύουν να βρούν διέξοδο απο κάποιο πνίξιμο, ενώ όλη η εξέλιξη και εναλλαγή αναλαμβάνεται απο τα drums του Klinghoffer και απο την καθαρά ηχητική και όχι κιθαριστική προσέγγιση του Frusciante - τα layers της κιθάρας που κλαψουρίζουν, στριγκλίζουν και φαλτσάρουν στο υψίσυχνο opener Dust, που γίνονται υπέροχα "σήματα μορς" στο Sides, που γίνονται synth στο Addition, που ακολουθούν εμμονικά την επανάληψη του μπάσου στο Another.

Όταν όμως συνηθίσεις αυτόν τον ήχο και την προσέγγιση και φορέσεις τα αυτιά που πρέπει να φορέσεις (συζήτηση απο άλλη φορά και για άλλο post) η επανάληψη γίνεται εργαλείο για να μπείς και να βυθιστείς στην ροή του δίσκου, τα φάλτσα και τα στριγκλίσματα γίνονται ξεκάθαρες μελωδίες που γεμίζουν ως απίστευτο συναισθηματικό ξέσπασμα για να ξετυλιχθεί μια δημιουργία τόσο γεμάτη και τόσο όμορφη που μένω μαλάκας όταν σκέφτομαι οτι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να γράψουν κάτι τέτοιο σε 2 εβδομάδες, να κάνουν δύο live και να το λήξουν εκεί γιατί απλά αυτός ήταν ο σκοπός της μπάντας εξαρχής. Αυτό, κύριοι, θέλει αρχίδια* και ιδιοφυία.


*όσα χρειάζονται και για να φύγεις απο τους Peppers επειδή "ό,τι είχες να δώσεις μαζί τους, το έδωσες"

Υ.Γ. Τώρα, επειδή θέλω εξίσου να γράψω για το A Sphere in the Heart of Silence και δεν μπορώ να σκεφτώ άλλες λέξεις χωρίς να επαναλαμβάνομαι ακόμα περισσότερο απο τώρα, πάρτε την εντύπωση που σας έχω δώσει για το Automatic Writing, αφαιρέστε όλα τα όργανα και αντικαταστήστε τα με synthesizers και κάποιους απόηχους απο κιθάρα, αφαιρέστε τον Joe Lally, αφήστε την επανάληψη όπως είναι σε λίγο πιο drone έκδοση, βάλτε λίγο πιο διακριτές μελωδίες και πιο φευγάτα φωνητικά, άλλη τόση έμπνευση και έχετε το πειραματικό αριστούργημα αυτό. 'Nuff said, κατεβάστε τα και ακούστε τα. Και τα δύο.

Αφιερωμένα σε όσους πιστεύουν οτι ο Frusciante δεν ξέρει να παίζει/είναι φλώρος/έχει παιδικές μελωδίες κτλ. κτλ. κτλ.

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Colour Haze live @ An Club 16/10/2010


Δεν έχω καί πολλά να πω για αυτό το live. Μόνο δυο σκόρπιες σκέψεις. Αυτοί που ευαγγελίζονται το 70's καί 60's ως την ύψιστη μουσική έκφραση και θεωρούν πως για να την καταλάβεις καί να την νιώσεις πρέπει να έχεις είτε πτυχία είτε χρόνια στην πλάτη σου, είναι οι ίδιοι που έχουν καταντήσει αυτή την μουσική να περνιέται για δεινοσαυρική. Cream, Blue Cheer καί Hendrix άκουγαν στην εποχή τους οι δεκαωχτάχρονοι και όχι οι γκριζομάλλιδες που βρωμάνε στάχτη και χολή. Δεν έχει σημασία αν όλοι αντιλήφθηκαν τις λεπτές γραμμές μεταξύ των επιρροών των Colour Haze, η μουσική ήταν εκεί όπως επίσης και όσοι ήθελαν να την ακούσουν. Ασπρο πάτο λοιπόν γιά τους πιτσιρικάδες στην πρώτη σειρά καθώς και γιά τον ΘΕΟ που κατέληξε να κάθεται οκλαδόν μέσα από την σιδερένια μπάρα της σκηνής, σαν να παρακολουθεί την συναυλία από το σαλόνι του σπιτιού του.
Οι 1000mods από την άλλη νομίζω πως δεν θα μπορούσαν να είναι πιο χαρούμενοι μετά από ένα πλήρως πετυχημένο support σε μία μπάντα πού την έχουν ψήλα, αλλά και γιατί η επόμενη της συναυλίας θα τους έβρισκε να ξεκινάνε ηχογραφίσεις με τον Billy Anderson 'πισώ από την κονσόλα' (κλισέ αλλά μου αρέσει να γίνομαι γραφικός).
Καί εγώ δεν θα μπορούσα να μην είμαι σε αντίστοιχη θέση. Μακάρι καί του χρόνου να γιορτάσω τα γενέθλια μου με παρόμοιο τρόπο.

Βοnfire,Pretty Maids,Firehouse Live At Last! Gagarin 205 Kυριακη 17 Οκτωβριου 2010


Πρεπει να ειναι το θεμα του εχει αναφερθει περισσοτερες φορες στο blog αυτο.Οι ατυχιες που προεκυψαν ηταν πολλες,συνεπως η ημερομηνια μεταφερθηκε αρκετες φορες,και το line up αλλαξε αλλες τοσες.Χθες λοιπον,ηταν μια μερα που περιμεναμε καιρο.τρια κορυφαια συγκροτηματα του ειδους εμφανιστηκαν μαζι,η προσελευση ηταν-τουλαχιστον με το ματι-αρκετα ικανοποιητικη,ο κοσμος ιδρωνε hairspray και το glam στοιχειο ηταν τοσο εντονο,που στις μπαλαντες αντι για αναπτηρες αναβαν τα κερακια που πετανε σπιθες για τουρτες.Το πακετο αποδειχτηκε ικανοποιητικο και χορταστικοτατο.Σημερα ξτπνησα με μελωδικο hangover τοσο εντονο ωστε τη στιγμη που γραφεται αυτο το review ακουω ακαταπαυστα Μarduk.


Eιχα την εντυπωση οτι οι Bonfire θα εμφανιζονταν δευτεροι αλλα την πατησα.Οταν μπηκα στο venue ειχαν αρχισει να παιζουν το οικολογικου περιεχομενου Νevermind.Ο τραγουδιστης ηταν ομιλητικοτατος και συνεχως μιλαγε σπαστα ελληνικα και ζηταγε ουζο,γεγονος που εδινε μια fun διασταση στην εμφανιση τους.Η μπαντα πλην του Claus Lessman μου φανηκε λιγο διεκπαιρεωτικη στην αρχη αλλα δεν αργησε να παρει τα πανω της και να σταθει στο υψος του ονοματος της.Οι μελωδικοι υμνοι που ειχαν στις αποσκευες τους διαδεχονταν ο ενας τον αλλον και προς μεγαλη μου ικανοποιηση ιδιεταιρο βαρος δωθηκε στο αγαπημενο μου album Fireworks.Φυσικα δε μπορουσε να λειψει τo Under Blue Skies,το ευλογημενο απο τους Wes Craven και Desmond Child,Sword and Stone και το Tony's Roulette(αμεση ανατριχιλα).Στη μεση δε της εμφανισης τους,διασκευασαν Gotthard προς τιμην του προσφατα αδικοηαμενου Steve Lee.Απο τις μπαντες που εμφανιστηκαν χθες,μεροληπτω υπερ των Bonfire καθως ηταν οι μονοι που δεν ειχα ξαναδει live,και το αποθυμενο απο την προ πενταετιας εμφανιση τους με τους Tyketto στη Θεσσαλονικη,οπου δε μπορεσω να παρευρεθω,με ετρωγε καιρο.Η υπομονη μου ευτυχως αξιζε και με το παραπανω.To ιδιο φανηκε και απο τη σταση του κοινου και την ικανοποιηση στα προσωπα τους.All Hail Bonfire!!!


Ειχα ξαναδει τους Pretty Maids πριν τρια,αν θυμαμαι καλα,χρονια στην απο κοινου εμφανιση τους με τους Talisman,και περιμενα να δω μια πολυ καλη εμφανιση.Μεγα λαθος.Αυτο που εγινε χθες ηταν ολοκαυτωμα.Ορμησαν στη σκηνη με ορεξη και συναυλιακο αερα παλιας καραβανας σε φορμα,και μετα απο το τριτο τραγουδι που αντιμετωπισαν καποια τεχνικα προβληματα,μας πηρε και μας σηκωσε!Βack to Back,Future World,Rodeo(με ξεσπαθωματα και crowd surfings) παρ'τα στα μουτρα με τερμα ενταση και ταχυτητα,οπως τρεχει δηλαδη το αμαξι στο video clip του ομωνυμου δισκου.Καπου εγινε και ενα drum solo για τις απαραιτητες γαργαρες και το τεντωμα/ξεμουδιασμα του κοινου και συνεχιζουμε.Please Dont's Leave Me,Red Hot and Heavy με απιστευτη συμμετοχη του κοινου,το Savage Heart μας μελωσε και το Love Games εχει παντα τον τροπο του να με τερματιζει.Φυσικα και δε θυμαμαια την ακριβη σειρα των τραγουδιων,αυτο που θα μου μεινει αξεχαστο ειναι η πιο μπαρουτοκαπνισμενη και πουτανιαρικη φωνη την βραδιας,ο Ronnie Atkins,η εκδηλη εμπειρια του Κen Hammer και το καθολα αξιοσεβαστο κιτς ξεσαλωμα του μπασιστα Hal Patinno.Κι ας μην επαιξαν το Don't Settle For Less.......


Οι Firehouse ηταν για αλλη μια φορα αψογοι.Ο CJ Snare ειχε την πιο 2010 εμφανιση αλλα και το πιο 1989 λαρυγγι.Αστειρευτη δυναμη και τσιριδα πηγαζουν ακομα απο μεσα του και απεδωσε καθε υμνο του συγκροτηματος που θα ηθελε κανεις να ακουσει με απολυτη ακριβεια και ενα μεγαλο χαμογελο μονιως ζωγραφισμενο στο προσωπο του.Οι κεραυνοι επεφταν στα κεφαλια μας ο ενας μετα τον αλλον χωρις φλυαριες και χασιμο χρονου και το Gaggarin συσωμο εζησε την αποκορυφωση ενος hard rocking party μαζι τους.Εχω την εντυπωση οτι την προηγουμενη φορα που τους ειδα επαιξαν παραπανω(λογικο),και εκει εχασε η χθεσινη τους εμφανιση,αλλα με τετοια αποδωση απο ολα τα μελη και τετοια διαθεση απο μερους του κοινου,ποιος παραπονιεται?Ενδεικτηκο ειναι οτι δεν κωλωσαν να παιξουν το All She Wrote στην αρχη και το ενδιαφερον καθ ολη τη διαρκεια του setlist να παραμεινει αμειωτο.Οσο για το personal favorite μου Lover's Lane,ηταν εκει.Firehouse is in the house babyyyyyyyy!


Θελετε και επιλογο?Οποιος δεν ειδε το χθεσινο......περαστικα του!!

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

H Ελληνικη Ραδιοφωνια-Τηλεοραση Παρουσιαζει την εκπαιδευτικη εκπομπη....




Εστω οτι ο μικρος σου ξαδελφος ερχεται στο σπιτι σου.Εστω οτι θελει κατι απο εσενα.Ισως φταινε τα μακρια μαλλια σου.Ισως το οτι η θεια σου σε αναφερει ως παραδειγμα προς αποφυγη καθε φορα που τον στρωνει να φτιαξει το δωματιο του,αναφερομενη στα πολλα ακαταστατα cd και βινυλια που κατακλιζουν το δωματιο σου.Ισως να φταιει που σε επιασε να συζητας για εναν κιθαριστα,τον Stevie Ray Vaughan,με τον θειο σου και να ψαρωσε με το ονομα.Για καποιο λογο ομως επελεξε εσενα για να του δωσεις καποια βασικα τραγουδια να ακουσει,οταν αποφασισε οτι θελει να ασχοληθει με το rock και το metal.Kαι φτιαχνοντας λοιπον με περισσια αγαπη,φροντιδα και προδερμ τα compilations νοητα στο μυαλο σου,σου παρουσιαζει ενα flashακι 8 gigabytes για να του το τιγκαρεις.

Eκεινα τα δεκατα του δευτερολεπτου γερνας μονομιας τοσο που σε πιανει πολιτισμικο σοκ,οστεοαρθριτιδα και πρεσβυωπια,ολα μαζι.Μετα θυμασαι οτι το ξαδελφακι που λεγαμε ξερει απο το νηπιαγωγειο να μπαινει στο Internet και να βρισκει online παιχνιδια super mario,και σου ηρθε σπιτι με το Psp παραμασχαλα.Ουτε εσυ με το Sega Game Gear σου δεν εκανες ετσι.Αυτο βεβαια δε δικαιολογει τιποτα...

Που ακουστηκαν 8 gigabytes?Flashback:Ο θειος σου(ο πατερας του ξαδελφακιου) σου ειχε δωσει μια κασετα.Σου ειχε χαρισει και τρια cd απο τη συλλογη του.Εκεινο τον καιρο ενας φιλος σου που εχει μονιμως μαυροφορεμενο μεγαλο αδελφο σου γραφει αλλες δυο κασετες με επιλογες.Πιο βαρβατες.Ναι,μπορει στα mid 20's σου να εχεις μεγαλη συλλογη απο albums και να καυχιεσαι για τα σπανια γιαπωνεζικα off print διαμαντια για τα οποια εδωσες ενα σωρο λεφτα για να αποκτησεις,αλλα αυτες οι κασετες και τα cd's εχουν,μυστηριοδως,ανεκτιμητη αξια.

Και αυτο γιατι με συντροφια το περιεχομενο τους εζησες τοσα σημαντικα πραγματα,και τα τραγουδια εγιναν το soundtrack των αθωων εκεινων χρονων.Ηταν πιθανως,το καταφυγιο σου σε δυσκολες στιγμες.Ανακαλυψες ποσο σπουδαιο ειναι ενα απο τα τραγουδια ακουγοντας το μετα το παρτυ που χαμουρευτηκες με εκεινο το κοριτσι.Ενιωσες το βαρος της ιστοριας που κουβαλαει πανω της οταν μια φορα την κατουρησε ενας σκυλος(βασισμενο σε αληθινα γεγονοτα)και ετρεξες να τη σωσεις.Θυμασαι που δεν ηξερες καν ποιο συγκροτημα λεει το You Keep On Moving?Θα ηταν ιδια η σφαλιαρα που θα ετρωγες οταν το ακουσες live αν ειχες εξ αρχης ολη τη δισκογραφια?Οταν τελικα μεγαλωσες και μαζεψες τα αυθεντικα albums,ως ενδειξη σεβασμου αποφασισες να τη φυλαξεις σε ασφαλες μερος και να την αφησεις να ξεκουραστει δικαιως,τουλαχιστον μια δεκαετια.Και καθε φορα που ακους εκεινο το γαμημενο το Cross Eyed Mary ξαναζωντανευει μπροστα σου η πρωτη τριημερη σχολικη εκδρομη.

Eκει που θελω να καταληξω ειναι το εξης.Μην εκθετεις ποτε το παιδακι αποτομα σε ογκο μουσικης μεγαλυτερο απο οσο χωραει σε μια υπερπολυτελη κασσετινα του Compact Disc Club.Αλλιως πως θα προλαβει να δεθει με τραγουδια?Με ποια ουσιωδη ακροαματικη προυπηρεσια θα απορριψει συγκροτηματα?'Η μηπως προκειται ενα παιδι με απεδευτο αυτι να χτενισει ολοκληρες δισκογραφιες?Ποια εφαρμογη των windows προκειται να του γαργαλισει τη φαντασια ωστε να σκιτσαρει με ακαταλαβιστiκη γραμματοσειρα στο λευκο εξωφυλλο "Extreme Rock" στο πρωτο του heavy metal compilation?

Οποιος βιαστει να με χαρατηρισει οπισθοδρομικο ας αναλογιστει αν αληθευει το παρακατω:Oταν κανεις ζωγραφιζει με blanco το λογοτυπο των Iron Maiden στην τσαντα του,δεν ξερει ποιος ειναι ο Derek Riggs,δεν ξερει ποιο ειναι το b-side του The Trooper,δεν ξερει καν τι ειναι b-side.Oταν ξερει τα παραπανω,δεν τον απασχολει η ζωγραφικη με blanco.

Eπαιξαν οι:

Πρωην παιδι/Παιδαγωγος/Κριση ηλικιας - Batman
Μεγαλος ξαδελφος a.k.a. "Θα του βαλω το Under The Oak μονο" - Azarak
Μικρος ξαδελφος - Μικρος ξαδελφος του Αzarak a.k.a. "Δεν αντεχω τα καφρικα φωνητικα(σ.σ. ακομα)"
Φωτογραφια/Dennis the Metal Menace - Bat-ξαδελφακι

Μια παραγωγη του studio Cornucopia Σπαρτη,2010 all rights reserved

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Aντιφασεις

Απο τη μια οι στιχοι του πρωτου τραγουδιου.Απο την αλλη του αλλου.Nιωσε και τα δυο.Aν νιωθεις,εισαι αντιφατικος.Εγω προφανως και νιωθω,ειμαι πολυεκατομμυριουχος και αντι να εχω βιτσιο με τις μετοχες εχω με το να δρασκελαω ταρατσες τα μεσανυχτα.Για το πρωτο εχουμε video-εξωφυλλο στο υψος της περιστασης και στο υφος της περιρρεουσας ατμοσφαιρας.Για το αλλο παλι το μονο που βρηκα ειναι μια χαζη παρουσιαση εικονων απο το αγαπημενο μας 90's(?) ζευγαρι Vegeta και Bulma.Η Marianne Faithfull μου αρεσει πολυ.Τους Twisted Sister παλι,τους ψιλοαντιπαθω περα απο αυτην την κομματαρα.



Και οταν τα πραγματα περιπλεκονται σε τετοιο βαθμο,το καλυτερο ειναι να παω να ακουσω λιγο Motorhead.

On Time

Η ανάβαση από τα έγκατα της γης στην ηλιόλουστη/έναστρη επιφάνεια αποτελεί διαχρονικά μία από τις πιό ισχυρές εικόνες. Η εικόνα αυτή, είτε αλληγορική όπως στην περίπτωση της Περσεφόνης, είτε πραγματική όπως στην περίπτωση των Χιλιανών εργατών, συνδέεται με την διαδικασία της γέννησης, της ανανεομένης αντίληψης, καθώς επίσης και την αποχώρηση από την ασφάλεια του εσωτερικού κόσμου, αλλά αυτή την φορά με περισσότερα πνευματικά εφόδια.

Το 1968 ο Johnny Cash κατευθύνεται για την σπηλιά NIckajack του Tennessee απλά για να περιπλανηθεί όσο πιο βαθιά μπορούσε, προσπαθώντας έτσι με έμμεσο τρόπο να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Ο ίδιος όμως λέει πως, στην πιό σκοτεινή του ώρα, ένιωσε την παρουσία του θεού και πως αυτός ήταν που τον καθοδήγησε να βρεί τον δρόμο της εξόδου παρά της κόπωση. Σημειωτέον πως ο Cash ήταν ήδη για πάνω από μία δεκαετία στα ναρκωτικά, και πως υπό την επήρεια οδηγήθηκε στην σπηλιά. Βγαίνοντας κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να ξεκόψει από τις παλιές συνήθειες, αλλά και να φτιάξει από την αρχή τη ζωή του, έχοντας πλέον στο πλευρό του την June Carter.

Η ιστορία αυτή αναφέρεται, όχι γιατί έχει πρωταγωνιστή τον Cash, αλλά γιατί αποτελεί λαμπρό παράδειγμα του νοήματος που θέλω να τονήσω. Ισως τελικά δεν είμαστε μόνο δεσμώτες, αν και γεννιόμαστε με αυτή την προδιάθεση. Και για το αποδείξω δεν θα βάλω κάποιο τραγούδι του Cash αλλά κάποιο σχετικό των Neurosis.

Play from your fucking heart

Πρώτον, είναι το καλύτερο youtube comment που έχω δεί
Δεύτερον, είναι σε βίντεο Mars Volta
Τρίτον, γέλαγα για ώρες μετά
Τέταρτον, πλησιάζει πολύ στην άποψή μου για τη μουσική, τους Volta και σε αυτό το Crowning Moment of Awesome ξέσπασμα του Hicks.

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

One + 1 man show (Darsombra + Wino Live @An Club, Athens)


Τα τελευταία δύο χρόνια έχω πάρει άτυπα την απόφαση ότι ο κύριος τρόπος διασκέδασης μού, ή μάλλον η διασκέδαση για την οποία επιλέγω να δίνω λεφτά θα είναι οι συναυλίες. Κάποιος άλλος μπορεί να θέλει να δώσει τα λεφτά του για ένα σινεμά ή γιά δυό τρία ποτά, αλλά εγώ πλέον δεν το νιώθω 'σωστό'. Και η αλήθεια είναι πως νιώθω υπέροχα κάθε φορά που δίνω το παρόν σε κάποιο Live event πού επιβεβαιώνει την επιλογή μου ως προς αυτό το θέμα.
Σε ψιλοάδειο μαγαζί κάνει την εμφανισή του ο κύριος Darsombraς (Brian Daniloski) παρέα με τα πεταλάκια του. Όπου ακούς καλλιτέχνη να δίνει παράσταση μόνο του χώρις να συνοδεύεται απο τον προσδιορισμό 'acoustic show' τότε πάνω κάτω καταλαβαίνεις τι θα ακολουθήσει. Drone loopαρισμένες κιθάρες με το doom να ρέει άφθονο σε κάθε χτύπημα της κιθάρας. Ακολουθεί γονάτισμα μπροστά στο βωμό της παραμόρφωσης, σαν μιά μορφή ηλεκτρικής λιτανείας, δηλαδή η κιθάρα στο πάτωμα, τα feedback και τα loops να τρέχουν αχαλίνωτα και ο Darsombra να προσπαθεί να επιβάλει τάξη. Τα τέσσερα τέταρτα δημιουργούνται, σημείο που προσωπικά αποτελεί highlight, και ο Wino βρίσκει αφορμή να ανέβει στην σκηνή για να μείνει εκεί ως το τέλος του set, μόνο και μόνο για να ξανανέβει λίγα λεπτά αργότερα.
Pause.
Το γιατί ο κόσμος επιλέγει να έρθει αρκετή ώρα μέτα την δηλωμένη ώρα έναρξης είναι κάτι που πραγματικά συνεχίζει καιρό τώρα να με εντυπωσιάζει. Οταν το support act το αποτελούν ελληνικές μπάντες άντε πες έχει κάποιο νόημα, μιας και υπάρχει περίπτωση να μην θέλει κάποιος για ν-ιοστή φορά να δεί τα ίδια (αν καί διαφωνώ). Οταν το live ξεκινάει την ώρα που κάποιος ακόμα δεν έχει σχολάσει ή τρώει κίνηση για να έρθει είναι και πάλι δεκτό και σε όλους έχει συμβεί. Οταν όμως το support act το αποτελεί σχήμα που δεν θα έχουμε την δυνατότητα να ξαναδούμε στο κοντινό μέλλον, και η συναυλία ξεκινάει λίγο μετά της δέκα, τότε ο μόνος λόγος πού τα δύο τρίτα του κόσμου μπήκαν λίγο πριν την είσοδο του Wino είναι γιατί συνειδητά είπαν να αργήσουν. Γιά άλλη μία φορά, αυτό αποτελεί την γνώμη μου καί ο καθένας κάνει ότι θέλει. Απλά όποιος επέλεξε να χάσει τον Darsombra έκανε λάθος.
Ξέpause.
Οταν ακούς Wino ως frontman σε μία από τις μπάντες που αποτελούν τον θεμέλιο λίθο του Doom τότε σηκωνεις την μπύρα στον αέρα και τραγουδάς μαζί του. Στούς Obsessed γουστάρεις και δεν χορταίνεις όγκο και riff. Στο πρoσωπικό του σχήμα (όχι το ακουστικό σετ) ανακαλύπτεις της βαθιές ρίζες του Doom στο 70's Rock. Οταν ο Wino με μία ακουστική κιθάρα φοράει την bluesy φορεσιά τότε μπορείς απλά να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό που δίνει με το πόδι του και να χαμογελάς σα χαμένος για ώρες μετά. Δεν ήταν μόνο blues όμως. Η βαριά παρουσία τού, τού επιβάλει να είναι και άλλα πολλά. Μα πάνω απ'όλα παραμένει τόσο αυθεντικός όσο μας έχουν πεί άλλοι αλλά και απ'όσο έχουμε καταλάβει βλέποντας τον ζωντανά. Ενίοτε ζωντανά και unplugged.

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Δάρνακες live στον Ιανό, Σάββατο 09/10/2010

Τους Δάρνακες τους είχα πρωτοακούσει πριν 2 χρόνια, απο το Πλίτς, και καπάκια συνδύασα ταξιδάκι στα Γιάννενα με λάιβ τους. Απο τα demo τους τότε είχε φανεί ακόμα τι έκαναν, και οτι το έκαναν υπέροχα: Από το "Schism Ελενάκι" (ναι, ακριβώς τα Schism και Ελενάκι που σκέφτεστε) μέχρι το "Μαυροντυμένοι" φαινόταν το κλίμα που μετέφεραν στα λάιβ.

Συνδυάζοντας βορειοηπειρώτικες/βαλκανικές μελωδίες (έντονη παρουσία χάλκινων πνευστών), λίγο progressive ως αισθητική αλλαγών και άλλα αναμειγμένα σύγχρονα στοιχεία, τα κομμάτια ταξιδεύουν απο tango και βαλκανικό πανηγύρι a-la Bregovic μέχρι Punk. Και παρ' όλο που δεν παίζουν κάτι καινούριο (στην τελική ο Bregovic ήταν εδώ και καιρό της μόδας, οι Kultur Shock παίζουν απο το '97) το παίζουν με ειλικρίνεια, ώριμα και πολύ ισορροποιημένα: Ακόμα και όταν ένα μπασάκι ακουστεί σαν Tool ή μια μελωδία έχει κάτι απο Θανάση Παπακωνσταντίνου, δε νιώθεις κλοπή, νιώθεις όμορφη απορρόφηση επιρροών. Και μιλάμε για 9 άτομα, που απο εμπειρία, μερικές φορές ακόμα και το να δέσουν και να συννενοηθούν 4 είναι πόνος, πολύ περισσότερο 9 να καταφέρουν να βγάλουν κάτι τόσο εμπνευσμένο, πολυποίκιλο και ισορροποιημένο...

Το λάιβ το έμαθα απο σύρμα και τελευταία στιγμή, αν και καθοριστικός παράγοντας "τσάμπα" (τα live άπειρα, οικονομικά σε συνεχή ροή, αναγκαστικά θέτεις προτεραιότητες). Αφορμή ήταν η παρουσίαση του καινούριου, δεύτερού τους δίσκου, "Libra - Το προξενειό της Αντιγόνης".
Αυτό που γουστάρω σε τέτοιου είδους συγκροτήματα είναι η ικανότητα της άμεσης μετάδοσης του upbeat συναισθήματος - η τάση να παίρνεις ένα μέρος όπως π.χ. ο Ιανός και να το ξεσηκώνεις: Είδα σίγουρα μια ακόμα πιο εξελιγμένη και δεμένη μπάντα απο την προηγούμενη φορά (δύο χρόνια έχουν περάσει και προς τιμήν τους δεν έχουν αλλάξει πρακτικά line up!). Και ως μεγάλος οπαδός α) των έξυπνων/αντισυμβατικών/όμορφων ενορχηστρώσεων και β) του πλυθωρικού παιξίματος στα drums δεν υπήρχε περίπτωση να μην απολαύσω αυτά τα δύο στοιχεία που κατέχουν οι Δάρνακες και όσο πάνε φαίνεται οτι τα αφήνουν να κατασταλάζουν και να ωριμάζουν.

Παρ' όλο που ήταν λίγο "επίσημη" παρουσίαση και ορθά το setlist ήταν στημένο γύρω απο τον καινούριο ένιωσα ουκ ολίγες φορές πολύ όμορφη ροή αλλαγών και εντός και μεταξύ των κομματιών. Και σε ένα πιο ταιριαστό περιβάλλον (Gagarin) κάτι μου λέει πως ο πανικός θα είναι αναπόφευκτος - σε σημεία κρατιόμουν να μην σηκωθώ και χοροπηδάω ανάμεσα στα κυριλέ τραπέζια και τους κυριλέ και μη καλεσμένους (ακούστε το Μαυροντυμένοι ή τα "ρεφραίν" στο Ελενάκι και θα καταλάβετε).

Τέλος πάντων, you get the idea. Προτείνονται ανεπιφύλακτα, φρέσκο πράμα σπαρταρά χτυπιέται για το σπίτι τα πάρτυ την κυρία τον κύριο και τους απαιτητικούς, ακόμα και αυτούς που έχουν βαρεθεί τον Bregovic και τους Gogol Bordelo όπως εγώ, συν τοις άλλοις είναι εγχώριο και για άλλη μια φορά γουστάρω που ζω στην Ελλάδα το 2010 και νιώθω οτι υπάρχουν μουσικές άπλετες και υψηλότατου επιπέδου και σε είδη που δεν είναι 20 χρόνια πίσω. Και αφήνω όσους θέλουν να γκρινιάζουν για το οτι δεν έχουμε μουσική σήμερα όπως είχαμε 400 χρόνια πριν που ο Mozart μόλις άκουγε τα βινύλια του Bach που απαγόρευαν οι γονείς του ή την true grindcore που έπαιζε ο Stravinsky και έκαιγε στα stage τα βιολιά του - αχ, τι χρυσές οι εποχές αφθώδους πυρετού.

Επίσημο Myspace με όλο το Libra ανεβασμένο: http://www.myspace.com/darnakes
...στο οποίο μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν τον πρώτο δίσκο: http://blogs.myspace.com/index.cfm?fuseaction=blog.view&friendId=116436258&blogId=535392574

OBEY. BUY. BUY. BUY. ALL GLORY TO THE HYPNOTOAD

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Bang – Music shot from Guns!

Ο ομόνυμος δίσκος των Bang αποτελεί το πρώτο από μία σειρά κειμένων που θα ακολουθήσουν, τα οποία αφορούν μπάντες πού έχουν τουλάχιστον δύο κοινές συνισταμένες: μπορείς να ακολουθήσεις τον ήχο τους μέχρι τις μέρες μας είτε κάτω από κιθαριστικά layers, ενισχυτές μπάσου στο 12 και σκισμένα φωνητικά, είτε απογυμνωμένο στην πιό απλή καί αφαιρετική μορφή του. Την δεύτερη συνιστώσα την ξέχασα καθώς έγραφα τις προηγούμενες γραμμές, αλλά θα την θυμηθώ σύντομα.



Πριν προχωρήσω στην μουσική των Bang στο ομόνυμο ντεμπούτο τούς, καλό είναι να πω εξαρχής κάποια πράγματα (σαν να σε συστήνω σε κάποιον αφότου σε έχω ενημερώσει για το τι κουμάσι είναι). Ο πρώτος δίσκος των Bang είναι στην ουσία ο δεύτερος που ηχογράφησαν, καθώς την πρώτη τους δουλειά (Death of a Country) την απέρριψε η δισκογραφική εταιρία που τους είχε ήδη υπογράψει, γιατί λέει πως ήταν αρκετά ωμό(!).Η δισκογραφική τους εταιρία ονομάζεται Capitol Records, πράγμα που κάνει τα μέλη της μπάντας ιδιαίτερα χαρούμενα, καθώς η Capitol είναι γνωστή ως ‘η εταιρία που έχει τους Beatles’. Δεν νομίζω να ήταν το ίδιο χαρούμενοι αν υπέγραφαν στην London, εταιρία που στεγάζει έταιρη βρετανική μπάντα αποτελούμενη πλέον από μούμιες. (το τελευταίο σχόλιο αποτελεί προιόν αστεϊσμού και ηλιθιότητας). Επίσης είναι άξιο αναφοράς το γεγονός πως οι Bang, μία δευτεροκλασσάτη μπάντα, εκείνη την εποχή είχε συμβόλαιο με πολυεθνική ενώ σήμερα σίγουρα θα άνηκε στο δυναμικό κάποιας ανεξάρτητης εταιρίας διανομής. Αλλες μόδες και άλλες εποχές θα μου πείς. Μιλώντας για άλλες εποχές να πω πως το έτος είναι 1971, και μίας και βρισκόμαστε στα χρόνια που η μουσική πέθανε, (σύμφωνα με φονταμεταλιστές βιβλιοθηκάριους που συνήθως κηρύτουν τον λόγο την αληθινής Μουσικής κάπου στο κέντρο των Αθηνών) όποια εξώφθαλμη ομοιότητα με συγκροτήματα που εκείνη την περίοδο εδίναν συναυλίες για 300.000 κόσμο κρίνεται ως απολύτος λογική. On to the music λοιπόν...

Υπάρχουν εμφανείς και κρυμμένοι λόγοι που θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος είναι άξιος αναφοράς. Στους εμφανείς/φανερούς λόγους ανήκει το πολύ κάλο υλικό του συγκροτήματος. Κομμάτια με ουσία που η ακρόαση καθενός από αυτά θα σε κάνει να πείς ή να σκεφτείς ‘ώπ ακού τι κάνουν αυτοί εδώ!’. Από το Pentagramικό ‘Come with me’, το ‘Last Will’ πού σίγουρα θα θυμίσει Beatles, μέχρι τις ελλατωμένες πέμπτες του ‘Lions, Christians’ και του ‘Future Shock’ οι Bang επιδίδονται σε σπονδές στους μουσικούς που τους ενέμπνεαν. Παρ’όλα αυτά όμως, δεν μπορείς να τους κατηγορίσεις ότι μόνο κοπιάρουν καθώς, στο σύνολο του, ο δίσκος αποτελεί ένα πολύ αξιόλογο δείγμα της μουσικής της εποχής, χάρη στο ταλέντο της τριάδας από την Florida. To σημαντικό για εμένα στοιχείο είναι πως δεν αγχώνονται να δημιουγήσουν τραγούδια τα όποια θα είχαν πρόβλημα να εκτελέσουν Live. Διπλές κιθάρες σε πολλά σημεία που δημιουργούν πολλές groovy τσαχπινιές (ευδόκιμος όρος) καθώς και τύμπανα με διπλά χτυπήματα, σαν να παίζεις σε φαράγγι ή σε άδειο κλειστό γήπεδο. Heavy metal power trio είπατε? Μπορεί. Ή μπορείς να δώσεις πολλές ακόμα ονομασίες στην μουσική τους, προσπαθώντας με ύστερους χαρακτηρισμούς να προσδιορίσεις τι είχαν στο μυαλό τους. Άκου καί αυτό όμως: οι Bang το 1970 παράτησαν σχολείο και δουλειά και αγόρασαν ένα βαν στο οποίο φόρτωσαν εξοπλισμό καί εαυτούς, με σκοπό να παίξουν την μουσική τούς και να πετύχουν το όνειρο τους. Αυτό, από όσο ξέρω, ακόμα και όσοι ακούνε μόνο heavy metal, του δίνουν μία μόνο ονομασία. Rock.




Gummo

Οταν αργά το βράδυ θέλω να χαζέψω κάτι στην τηλεόραση το ανηλεές ζάπινγκ ξεκινάει πάντα από το Star Channel καθώς, όπως κάθε ινσομνιακός ξενύχτης γνωρίζει, οι επιλογές σου είναι ανάμεσα σε slap chop, τεορακ και στυλ ελληνικό, παρθενοραφή καμήλας σε high tech ζωολογικο κήπο, και πλέον nickelodeon με προεφηβικές σειρές. Και κάπου εδώ έρχεται το σωτήριο Star για να σου προσφέρει απο το πουθενά κάποια ταινία που μπαίνει στην κατηγορία ‘βλέπετε’.

Χθές το βράδυ ας πούμε πέτυχα μία ταινία που ‘ακουγόταν΄. Το στόρυ της ταινίας ήταν λίγο καμμένο: το 1974 ένας τυφώνας χτυπάει μία πόλη του Ohio και εμέις βλεπουμε τους κατοίκους και τις ασχολίες τους τις επόμενες μέρες. Σενάριο ελάχιστο, η ταινία δεν έχει σκοπό να μας πεί για κάποια ιστορία με αρχή μέση και τέλος, αλλά πιο πολύ να μας δείξει την διαστροφή και αρρωστημένη καθημερινότητα των ηπειρωτικών πολιτειών της Αμερικής. Καί κάπου μετά από τον στυγνό βασανισμό μιάς ταλαίπωρης και όχι ιδιαίτερα γρήγορης γάτας ακούω να παίζει Burzum! Και η έκπληξη μου δεν τελειώνει εδώ, μιάς καί τελικά στο περισσότερο μέρος της ταινίας το soundtrack αποτελείται από ακραίες μπάντες όπως mortician, brujeria, bathory, absu, eyehategod και σαν κερασάκι στην τούρτα πάρε και λίγο Sleep (some grass, dragonaut). Βέβαια ακούγεται και λίγο madona , Roy Orbinson καί Buddy Holly και αυτό είναι το πιό ενδιαφέρον. Ενώ συνήθως σε άλλες ταινίες, metal εν γένη κομμάτια χρησιμοποιούνται για να τονίσουν σκηνές βίας, την είσοδο σε κάποιο sm υπόγειο club ή κάποια σκήνη την όποια θέλει ο σκηνοθέτης να επισημάνει, στο Gummo λειτουργεί η αντίθετη λογική. Η ακραία μουσική και η κλειστοφοβική μισανθρωπιά του, ως επί το πλείστον, black metal, είναι το συνήθες. Όμως ο πιτσιρικάς που ξεκινάει να κάνει βαράκια γιατί μία κοπέλα του είπε πως είναι πολύ αδύνατος, μία απολύτως λογική αντίδραση, στιγματίζεται ηχητικά από το Like a Prayer. Δεν θυμάμαι σε ποιά σκηνή έπαιξε το Dragonaut αλλά θυμάμαι το τραγούδι της χρησιμοποιημένης της γριάς.

Αύριο βράδυ έχει πάλι turbi twin καί Αλεξανδράτου να με περιμένουν με τις φίλες της.

Gummo soundtrack tracklist
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...