Η ανάβαση από τα έγκατα της γης στην ηλιόλουστη/έναστρη επιφάνεια αποτελεί διαχρονικά μία από τις πιό ισχυρές εικόνες. Η εικόνα αυτή, είτε αλληγορική όπως στην περίπτωση της Περσεφόνης, είτε πραγματική όπως στην περίπτωση των Χιλιανών εργατών, συνδέεται με την διαδικασία της γέννησης, της ανανεομένης αντίληψης, καθώς επίσης και την αποχώρηση από την ασφάλεια του εσωτερικού κόσμου, αλλά αυτή την φορά με περισσότερα πνευματικά εφόδια.
Το 1968 ο Johnny Cash κατευθύνεται για την σπηλιά NIckajack του Tennessee απλά για να περιπλανηθεί όσο πιο βαθιά μπορούσε, προσπαθώντας έτσι με έμμεσο τρόπο να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Ο ίδιος όμως λέει πως, στην πιό σκοτεινή του ώρα, ένιωσε την παρουσία του θεού και πως αυτός ήταν που τον καθοδήγησε να βρεί τον δρόμο της εξόδου παρά της κόπωση. Σημειωτέον πως ο Cash ήταν ήδη για πάνω από μία δεκαετία στα ναρκωτικά, και πως υπό την επήρεια οδηγήθηκε στην σπηλιά. Βγαίνοντας κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να ξεκόψει από τις παλιές συνήθειες, αλλά και να φτιάξει από την αρχή τη ζωή του, έχοντας πλέον στο πλευρό του την June Carter.
Η ιστορία αυτή αναφέρεται, όχι γιατί έχει πρωταγωνιστή τον Cash, αλλά γιατί αποτελεί λαμπρό παράδειγμα του νοήματος που θέλω να τονήσω. Ισως τελικά δεν είμαστε μόνο δεσμώτες, αν και γεννιόμαστε με αυτή την προδιάθεση. Και για το αποδείξω δεν θα βάλω κάποιο τραγούδι του Cash αλλά κάποιο σχετικό των Neurosis.
