Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Christmas Carol



26 Δεκεμβριου.Σημαδιακη ημερομηνια.Πρωτον γιατι πριν 6 μερες επαιζαν οι Εnforcer και ο κυριος λοχαγος δε μου εκανε τη χαρη να μου δωσει εξοδο.Οκ ξερω ειναι φαινομενικα ασχετο αλλα με πονεσε και ηθελα να το μοιραστω με καποιον.Δευτερον,χθες ηταν Χριστουγεννα(σε περιπτωση που δεν ειδατε τη διαφημηση του Jumbo).O σκοπος αυτου του κειμενου ειναι να αφυπνησει το εορταστικο πνευμα στη φαινομενικα αχαρη post-christmas περιοδο.Eστρωσα τους αλλους δυο και αφου τελικα στρωθηκα και εγω φτιαξαμε απο μια πενταδα τραγουδιων που για καποιους λογους,προφανεις ή μη,τα εχουμε συνδιασει με τα Χριστουγεννα.Αριθμος μπαλαντερ,αφου τοσα χωρανε σε ενα cd για το αμαξι.Βολταρετε λοιπον στη φωταγογημενη πολη ή οδηγηστε πρως τη χιονισμενη(?) επαρχια ακουγοντας το αντι για το Jingle Bell's Rock,το Last Christams και γενικα αγαπημενη μουσικη-γεμιση γαλοπουλας.Οι υπολοιπες 10 μερες ειναι γιορτινες γι αυτο φερθειτε στους εαυτους σας αναλογα.Winter party οσο μπορειτε.

AZARAK

Goatsnake - Slipping the stealth
Lucifer's Friend - Free Baby
Celtic Frost - Dying God Coming Into Human Flesh
Tool - Eulogy
Mastodon - Last Baron

ΑΜBERCLOCK
Mogwai - Summer
Röyksopp - Senior Living
Ólafur Arnalds – Tunglið
Moderat - A New Error
Of Montreal - The Past is a Grotesque Animal

ΒΑΤΜΑΝ

Lita Ford-Back to the Cave
Anita Kelsey-Sway(Dark City OST)
King Diamond-No Present for Christmas
Echo and the Bunnymen-Show of Strength
Q5-Lonly Lady

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

MIA EIKONA=ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Intermission

Ένα απο τα πράγματα που αγαπάω πραγματικά είναι να ξεκινάνε να παίζουν ταυτόχρονα tabs από youtube που είχα αφήσει και καταλάθος ξανανοίγουν μαζί με τον browser. Το αποτέλεσμα είναι από απλώς κακόφωνο και εκνευριστικό έως σε μερικές περιπτώσεις διαβολικά συντονισμένο.

Bάλτε την ένταση του See Birds στο 1/3 περίπου, πατήστε πρώτα play το Profondo και όσο γρήγορα γίνεται και το See Birds.

Πειραματιστείτε ελεύθερα με αποστάσεις play του δεύτερου από το πρώτο.

http://www.youtube.com/watch?v=LOgrSNUwYLw


http://www.youtube.com/watch?v=qCaR8teExu0

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

HOPE.

disclaimer: ήταν αδύνατο να ξεκινήσω από την ημερολογιακή αρχή, για λόγους που γίνονται κατανοητοί στο κείμενο. θα γράψω πρώτα την τελευταία μέρα παραμονής μου έξω λοιπόν, σε μια εντελώς anticlimactic κίνηση χάριν της ψυχικής μου υγείας.

13/12/2010. Godspeed You! Black Emperor, live at Troxy.












Οι Godspeed είναι ένα θηρίο. Είναι ένα ζωντανό πράγμα που αναπνέει. Τεράστιο, γκρι, βιομηχανικό, με γρανάζια στα σωθικά του και λιγοστά χρώματα και ό,τι άλλο καταφέρνει να επιζήσει να ξεπροβάλλουν ανάμεσα σε σχισμές, σαν υγιή παράσιτα. Ξύπνησαν σε μια εποχή που τους χρειάζεται, όχι απο μουσικής απόψεως. Απο υπαρξιακής.

Τα πρώτα 15 λεπτά της συναυλίας ήταν ένας υπόκωφος βόμβος που εξελίχθηκε σε έναν τεράστιο όγκο ήχου, που ξεδιπλωνόταν, ούρλιαζε, κιθάρες αναδυόντουσαν φτύνοντας τρέμολο, βρωμιά και απελπισία για να  ξαναβυθιστούν στο χάος. Σκεφτόμουν εκείνη την στιγμή υπνωτισμένος οτι αυτό ακριβώς ήταν το τι ξύπνησε. Και γιατί ξύπνησε. Οι GY!BE είναι η ανάκλαση του κόσμου. Υπό το σκοτεινό urban πρίσμα του. Αντικατοπτρίζουν ό,τι είναι λάθος σε αυτόν - τον πόνο του, την σκατίλα του, το χάος του, τη μόλυνση που τρώει το υγιές, τα μωρά που γεννιούνται παραμορφωμένα ή με εγγενή εξάρτηση στις καταχρήσεις της μητέρας, την βία του ανθρώπου όχι μόνο ταξικά ή εξουσιακά αλλά ως σκοτεινή πλευρά, την αυτοκαταστροφή που φέρνει ο βομβαρδισμός μιας πόλης ή η δημιουργία ενός όπλου, τη φωτιά που καταπίνει τη φύση και τελικά μαζί και όσους την ξεκίνησαν.
Και παραδόξως, είναι και ό,τι είναι καθαρό. Όμορφο. Το τοπίο που ρευστοποιείται και αλλάζει ενώ ταξιδεύεις και όσα υπάρχουν σε αυτό, απείραχτα από τον άνθρωπο, ανεξάρτητα. Η φύση που ξανακαλύπτει τους ξεχασμένους σταθμούς τραίνων, τις απανθρακωμένες πετρελαιοπηγές ή τα πτώματα. Το πράσινο που παραμένει για να θυμίζει οτι δεν χάθηκε τίποτα ακόμα. Η ελπίδα. "Hope" είναι αυτό που τρεμοπαίζει στο πανί πίσω απο το συγκρότημα ενώ βρυχάται και εκπνέει τον οχετό του.

Και αφού καταλαγιάσει και εξορκίσει όλο αυτό το φορτίο αφήνοντας έναν γεμάτο χώρο 3 χιλιάδων υπνωτισμένων ανθρώπων σε απόλυτη ησυχία, το θηρίο μπαίνει με το πλέον ελπιδοφόρο και φωτεινό του κομμάτι: Storm.
30 λεπτά αργότερα, αφού για πρώτη φορά σταματήσει κάθε ήχος απο το συγκρότημα και πέσει το πρώτο χειροκρότημα, λυγίζω ψυχικά με το που μπαίνει η διήγηση - εισαγωγή του Sleep. Δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Το θέμα είναι οτι ό,τι τεράστιο ένιωσα εκείνη την στιγμή υπάρχει ακόμα και την στιγμή που το περιγράφω τώρα μέσα μου και μου ξαναβγαίνει όταν το σκέφτομαι. Σαν (καθαρή) ανατριχίλα ή κλάμα ή ταραχή. Δεν έχει νόημα αυτή την στιγμή να πω οτι το συγκρότημα βγήκε με 2 drummers, 2 μπασίστες, 3 κιθαρίστες, 1 βιολί και οτι τα άκουγα πεντακάθαρα. Φαίνεται τεχνικό, ανούσιο, ψυχρό. Παρ' όλο που ο ήχος ήταν βασικός λόγος που ήταν τόσο τεράστιο αυτό που έζησα. Είναι πολύ πιο ουσιαστικό να έχω αραδιάσει το λυρικό κείμενο που προηγήθηκε. Και να το συνεχίσω, γιατί δεν θέλω απλά να περιγράψω αυτή την εμπειρία αντικειμενικά. Δεν είναι το δέσιμό μου σαν άνθρωπος με το συγκρότημα. Εννοώ, είναι και αυτό, αλλά δεν ξέρω πώς ένας άνθρωπος βγαίνει απ' τη συναυλία αυτή, αν όχι ίδιος... Αδιάφορος. Φαντάζομαι το οτι στα χαμηλά σημεία του Rockets Fall on Rocket Falls επικράτησε ησυχία που δεν έχω ξαναβιώσει σε συναυλία σημαίνει κάτι, και όχι απλά τυπικό σεβασμό.

Ξέρω οτι βγήκα απο εκεί μέσα με τον Στέλιο, και δεν μιλιόμασταν για τουλάχιστον μισάωρο. Ήταν καθαρό σοκ. Ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο απο 8 ανθρώπους με μουσικά όργανα και πολλά εφέ. Ή όση post rock έχω ακούσει και δει live. Αντικειμενικά, ούτε οι μελωδίες αυτού του συγκροτήματος είναι απο μόνες τους ιδιοφυείς. Οι Mogwai ας πούμε συνθέτουν πολύ πιο πλούσια layers και γεμάτα. Αλλά δεν κάνουν ΑΥΤΟ. Δεν ξέρω πώς ορίζεται, ξέρω οτι άγγιξε κάτι άλλο πολύ πιο μέσα και ψηλότερα.

Δεν υπήρξε κάθαρση. Ο κόσμος δεν έχει κάθαρση. Ή για την ακρίβεια, δεν έχει την στιγμή που μιλάμε. Και κατ' απόλυτη αντιστοιχία, αυτό που φέρνουν οι GY!BE είναι κάτι γεμάτο με αρρώστια και χωρίς φανερή κάθαρση. Με μια βασική, όμως, συνθήκη:

Hope.


Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Granicus - Selfttilted


Tο παρον κειμενο είναι χειρογραφο λογω στρατευσης και οπως γνωριζουμε, οι υπολογιστες δεν προβλεπονται στον θαλαμο.
Ακουστε εδω

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Machete.



O Robert Rodríguez τα καταφερε παλι.Latin που ευδοκιμει στις ΗΠΑ.Salute.

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Om is Good

Και ξαφνικά ανακαλύπτω θαμμένη μέσα στα αρχεία του κινητού μού αυτή εδώ την φωτό.
Al Cisneros, 7 Φεβρουαρίου, 2010.

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Buffalo - Volcanic Rock

Πριν από το καλοκαίρι , έτυχε να βρεθώ στο μοναστηράκι με έναν φίλο, και πάνω στην συνηθισμένη βόλτα μας αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα δισκάδικο να χαζέψουμε κανένα δίσκο. Εγώ είχα ήδη στην άκρη του μυαλού μου αυτόν εδώ τον δίσκο των Buffalo, οπότε άρχισα να κοιτάω μπας και τον βρω, μάταια όμως, οπότε μετά από λίγη αναζήτηση αναγκάστηκα να ρωτήσω τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού για περαιτέρω πληροφορίες.
Επειδή οι γνώσεις μου πάνω στην μπάντα αυτή ήταν περιορισμένες, (λανθασμένα) θεώρησα πως πρόκειται για ένα από τα καλά κρυμμένα διαμάντια των 70's. Oπότε με ύφος σαν να τον ρώταγα αν γνωρίζει τι τελετές κάνανε στα ελευσίνια μυστήρια, έθεσα την ερώτηση στον τύπο:
'Μήπως έχεις ακουστά για κάτι τύπυς ονόματι Buffalo? Έχουν ένα δίσκο Volcanic Rock.'
Η απάντηση ήρθε άμεσα και απαίδευτα από το στόμα του νωρίτερα ερωτηθέντα:
' Ρε Γιώργο! ( γιώργος = ο, μέχρι τότε κρυμμένος σε μία γωνία, συνέταιρος) Ξέρεις αν έχουμε τον δίσκο τον Buffalo των Αυστραλών, του 73? Tο Volcanic Rock, ξέρεις, που έχει και το Shylock μέσα.'
Η συζήτηση θα μπορούσε να έχει συνεχίσει κάπως έτσι:
' Ναί μωρέ, ο τύπος με το μουστάκι, που τα είχε με την τάδε στο γυμνάσιο? Με τον ντράμερ που δεν τρώει μπρόκολο? κτλ κτλ κτλ....
Μάθημα ζωής για εμένα εκείνη την μέρα. Ο,τι μπορεί να τρώω εγώ μία φορά τον χρόνο, κάποιος άλλος μπορεί να το έχει σαν ψωμί κάθε μέρα στο τραπέζι του...
Τέλος πάντων, ο δίσκος περιέχει ηφαιστειογενές rock, παλαιάς κοπής, που μπορεί να ταρακουνήσει συθέμελα το σπίτι σου, το δωμάτιο σου, το μαγαζί ή και τα ακουστικά σου. Μιλάμε για αυθεντική σκληράδα, όπως μας την έχει διδάξει και το πιο γνωστό συγκρότημα της Ωκεανίας.

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Time brings them all home; to the eye of every storm.

Να πάει να γαμηθεί η σκατοδιάθεση.




















A time to think back and move on.
Rebuild the loves of lives long gone.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Let the metal flow,minus the conditioner.


Μια και την Τριτη μπηκα στο στρατο στο οπλο των διαβιβαστων σκεφτηκα να μοιραστω μαζι σας ενα διαβιβαστικου τυπου trivia το οποιο πραγματικα δεν εχω βρει πουθενα στο Internet.Αν προσεξει καλα κανεις στο Contact-Wait Out των Bolt Thrower,το τραγουδι που ανοιγει δηλαδη το δισκο Honour Valour Pride,προς το τελος oταν η μουσικη αρχιζει να χαμηλωνει ακουγεται μηνημα ασυρματου.Δε χρειαστηκε να εκπαιδευτω απο τη μαμα πατριδα για να το αποκρυπτογραφησω,καθως η μαμα μαμα(που με αγαπαει το ιδιο αν εχω μακρι μαλλι) ηταν ασυρματιστρια και απλα χρειαστηκε να τη βαλω να το ακουσει.Το μηνυμα λοιπον ειναι το εξης:"contact wait out message no compromise send".Αυτα για τους trivia junkies .Συντονιστε τα modems σας.Same bat time,same bat channel.


Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

The Wicked Lady - Obscure Overlords of Wah Fuzz

Το προσωπικό μου αφιέρωμα σε ψιλοάγνωστες β' διαλογής (ως προς την δημοτικότητα και μόνο) μπάντες συνεχίζεται και αυτή την φορά τολμώ να πω ότι το μακροβούτι με βγάζει μακριά. Το 1968 δημιουργήθηκαν οι The Wicked Lady, του οποίου το όνομα, αν θες την γνώμη μου, θα μπορούσε να προφέρεται με λατρεία από πολύ περισσότερο κόσμο από ότι τώρα, αν είχαν καταφέρει τα μέλη του να περάσουν αρκέτες από τις παιδικές ασθένειες αλώβητοι.
Τα λίγα καί ασαφή στοιχεία που μπορώ να βρώ για το συγκρότημα δεν με αφήνουν να βγάλω κάποιο ασφαλές συμπέρασμα για το πως ακριβώς κλώτσησαν την τύχη τους. Υπάρχει πάντως μία κοινή συνισταμμένη: πολύ, ποτό.

Κάπου διαβάζω πως καί τα τρία μέλη της μπάντας ( Martin Weaver, κιθάρα / “Mad” Dick Smith, ντραμς / Bob Jeffries, μπάσο) ανήκαν στους Hell's Angels, οπότε δερμάτινα και αληταρία attitude δεν αποτελούσαν στολίδια στην μουσική τους αλλά τρόπος ζωής. Αλλού λέει πως κάποια στιγμή που δέχθηκαν σοβαρή πρόταση από εταιρία, ο εκπρόσωπος τις 'άρπαξε', αλλόυ πως για σπάσιμο σε ένα μαγαζί παίζανε συνεχόμενα το ίδιο κομμάτι μέχρι που ο ιδιοκτήτης τράβηξε την πρίζα. Την ιστορία για τον ντράμμερ να πετάει το σετ του με κλωτσιές στο κοινό την διάβασα σε αρκετές πηγές, οπότε μάλλον ισχύει. Οπως και να έχει, είτε διαστρεβλωμένη από την ανάγκη για μυθοπλασία, είτε πέρα για πέρα αληθινή, η ιστορία των The Wicked Lady βρωμάει ουίσκυ ιδρώτα και βενζίνη. Το σημαντικό όμως είναι το πως ακούγονται. Λιγα πράγματα άφησαν πίσω τους, μία συλλογούλα ηχογραφημένη με δικάναλο (και βγάλε) και μία κάπως πιό επαγγελματική δουλεία.


The Axeman Cometh

Πρώτα απ'όλα, το εξώφυλλο προέρχεται από την επανέκδοση του 1992 από μία εταιρία ονόματι Kissing Spell, και παρότι αναφέρεται ως The Axman Cometh στο οπισθόφυλλο λέει Axeman, οπότε στο βασίλειο του Οτινάνισταν όλοι περνάνε τέλεια όπως βλέπω.
Πιστεύω πως αν είχες να χαλάσεις μόνο μία ώρα από την ζωή σου για να ακόυσεις έναν μόνο δίσκο από του TWL τότε θα έπρεπε να διαλέξεις αυτόν. Αποτελεί μία συλλογή, όπως καταλαβαίνω, από κομμάτια πού η σύνθεση τους έγινε από το 1968 ως το 1970, αλλά η ηχογράφιση έγινε σχεδόν μεμιάς σε κάποιο ανήλιαγο και υγρό υπόγειο. Ηχος απαίσιος, βγαλμένος από (μαντέψτε) υπόγειο, καί όλο το rythm section δείχνει να πηγαινοέρχεται δεξά και αριστερά. Ισως το μόνο αυθεντικά και αντικειμενικά πετυχημένο στο όλο εγχείρημα είναι ο fuzzαριστός ήχος της κιθάρας και τα tripαριστά φωνητικά. Ολο μαζί ως σύνολο κρίνεται άκρως γαμάτο, κατά έναν περίεργο τρόπο. Είναι ο συνδυασμός πολλών παραγόντων που το κάνονυ να είναι τόσο καλό, για το δικά μου αυτιά τουλάχιστον. Βασικά το κάνουν να είναι ειλικρινές, αυθόρμητο και τρομερά heavy για την εποχή του. Εν ολίγης ο δίσκος περιέχει: 60.24 minutes of wah-wah hell.

βάλε, άραξε, άκου

Psychotic Overkill
Γιά άλλη μία φορά μιλάμε για την επανακυκλοφορία από την Kissing Spell. Του '72 αυτός ο δίσκος και έχουν διορθώσει αρκετά από τα λάθη της προηγούμενης ηχογράφισης αλλά με κόστος. Παρά το γεγονός ότι στο σύνολο του περιέχει πολύ καλές εκτελέσεις και γενικά αφήνει καλές εντυπώσεις, δεν σου δίνει το ίδιο αίσθημα. Στα συν είναι το εκπληκτικό εισαγωγικό κομμάτι I'm A Freak,το Voodoo Chile που υποτίθεται πως είναι διασκευή στο κομμάτι του Hendrix, αλλά και το αποχαιρετιστήριο Ship of Ghosts που μετρά 22 λεπτά σε διάρκεια. Γενικά το rythm section αυτή την φορά δείχνει να κρατάει πιο γερά στα πόδια του, και τα φωνητικά είναι λίγο πιο καθαρά και σωστά απ'ότι στο axeman. Σε τελική ανάλυση κρατάει τον heavy χαρακτήρα του και σίγουρα αποτελεί και αυτός ο δίσκος έκπληξη σε όποιον ακούσει το έτος κυκλοφορίας του.

Ψυχωτικό υπέρσκότωμα

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Firefest Festival Nottingham Trent University(pre-show) & Rock City 29,30,31 Oκτωβριου 2010 Αγγλια

Με αφορμη τη μουσικη τυχαινει να γνωριζεις διαφορους ανθρωπους.Καπως ετσι πριν καποιο καιρο γνωρισα τη Nathalu σαν γειτονισσα στα σκοτεινα στενα του Gotham City και σα νεοσυστατη ακροατρια του μελωδικου ηχου.Απο τοτε ειμαι σιγουρος οτι η δισκοθηκη της εχει ενημερωθει πολυ.Οταν λοιπον εμαθα οτι επροκειτω να παρευρθει στο φετινο Firefest αποφασισα οτι ηταν καιρος ο υπολογιστης του Batcave να φορτωσει για πρωτη φορα το "project Robin" με αφορμη το review που της ζητησα,αφου τη γνωμη της για το AOR/hard rock των 80's την εμπιστευομαι.Παρακατω μας παραθετει τους λογους που φετος (για μενα οι εμφανισεις των Lynch Mob και Dare πονανε περισσοτερο απο ολα)επρεπε να κανουμε παραμονη και ανημερα του Halloween στο Nottingham και οχι στην Αθηνα.Απο τα Cornucopia Headquarters την ευχαριστουμε θερμα.


Πρωτο βραδυ:Παρασκευη 29/10/2010.Trent University

Το φεστιβαλ το ανοιξαν οι "νεοι".Δηλαδη ανερχομενες σουηδικες μπαντες.Τις οποιες αγαπαει ο κοσμος γιατι οπως και να το κανουμε ΒΡΩΜΑΝΕ 80ιλα!!Και αυτο μονο καλο μπορει να ειναι!Με σειρα εμφανισης λοιπον οι Reckless Love,Crazy Lixx και οι υπεροχοι,φανταστικοι Η.Ε.Α.Τ. με το νεο τους τραγουδιστη.Ηταν πολυ δυναμικο ξεκινημα και οτι επρεπε για να προθερμανθουμε για τη συνεχεια.Το συμπερασμα τις βραδιας θα μπορουσε να ειναι οτι μπορει ο παλιος να ειναι αλλιως αλλα και ο νεος δεν παει πισω!



Δευτερο βραδυ:Σαββατο 30/10/2010, Rock City


Grand Illusion :Ατυχως μας πηρε ο υπνος....

Beggars and Thieves:ζζζζζζζζζζ....

Bangalore Choire:Προσωπικα μια μπαντα που μου αρεσε ανεκαθεςν,μετα το Firefest τους λατρεψα.Πραγματικα απο τις αγαπημενες μου εμφανισεις.Mπορει να μην ηξερα τα καινουρια τραγουδια αλλα επαιξαν σχεδον ολοκληρο το "On Target"(ο πρωτος τους δισκος).Υπεροχο!

Shotgun Symphony:Πηγαμε για φαγητο αλλα οσοι εμειναν εκαναν πολυ θετικα σχολια.

Βοnfire:Πολυ δυναμικοι,ξεσηκωτικοι,μια παρα πολυ καλη εμφανιση.Επαιξαν κυριως κομματια απο το "Fireworks" και μας ταξιδεψαν σε American Niiiiights!

Dare:Ωωωω Dare με τον παθιαρη τον Darren....Eπαιξαν και καινουρια(που δεν τα ξεραμε)αλλα και παλια αγαπημενα οπως "The Raindance","King of Spades","Into The Fire"."Runaway"...Πραγματικα ηταν πολυ γλυκο.Ειμαι πολυ χαρουμενη που το εζησα αυτο..

Lynch Mob:O Lynch και η παρεα του.Επισης μια πολυ καλη εμφανιση με μεγαλη δοση Lynch οπως ηταν αναμενωμενο.Ενταξει,δε θα μπορουσα να πω οτι ηταν η εμφανιση της βραδιας,αλλα φανταζομαι οτι οι true Lynch Mob fans το απηλαυσαν.


Τριτο βραδυ:31/10/2010,Rock City


Grand Design:Ενω ειναι μια μπαντα που μας αρεσει πολυ,δυστυχως τη χασαμε..

Newman:Προσωπικα δε μου εκαναν καμια συγκεκριμενη εντυπωση

Stage Dolls:Το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα οταν τους ειδα ειναι oτι ο Torstein Flanke δεν εχει γερασει καθοοοοολου.Στη συνεχεια αποδειχτηκε οτι ουτε φωνητικα εχει γερασει!!!!

Strangways:Aπο που να αρχισει κανεις?Ή μαλλον τι να πρωτοπει κανεις για τους Strangeways?Αρχισαν με το συγκλονιστηκο "Love Lies Dying",μας απογειωσαν απο την αρχη και παραμειναμε ψηλα εως το τελος...Παππουλιδες πλεον,αλλα αυτο δεν ειχε καμια σημασια,ηταν μαγικο!AOR Ρεεεεεεεε**

Jimi Jamison:Ο κοσμος τον αγαπαει πολυ,τον αποθεωσαν αλλα και ο ιδιος τους ανταμειψε με με επιτυχιαρες οπως 'Βurning Heart","Eye of the Tiger",και φυσικα το "I'll be Ready".Πολυ ευχαριστη εκληξη για μενα.

Pretty Maids:Δεν ξερω για Red, Hot and Heavy ομως ΣΙΓΟΥΡΑ!Γενικα τα πολυ Metal κομματια τους δε με ενθουσιαζουν αλλα με "Love Games","Please Don't Leave Me"."Savage Heart"."Little Drops of Heaven"αντε και "Future World" ειδα ακριβως ο,τι ηθελα και περιμενα απο Pretty Maids!

Nelson&Mark Slaughter:Ο Μark Slaughter εκανε παρεα με την ξιθαρα τους στους Nelson.Για το finale ενος τοσου τελειου τριημερου ηταν πολυ σωστη επιλογη και μια πολυ ωραια εκπληξη που ειχε ανακοινωθει μολις μερικους μηνες πριν το Firefest.Πολυ καλη σκηνικη παρυσια και απο τους τρεις,τα κομματια πολυ καλα επιλεγμενα.Ακουσαμε τις μεγαλυτερες επιτυχιες των Nelson και προς τιμην του Mark το "Up all Night"!Xαμος γινοταν on stage,δεν ηξερε κανεις που να πρωτοκοιταξει!


Δεν ειμαι expert του ηχου αρα κρινοντας απο τα λεγομενα των ηχολυπτων τις παρεας μας,ο ηχος δεν ηταν παντα ο καλυτερος.Υπηρξαν μικροπροβληματακια.Overall το Firefest 2010 ηταν μια απο τις καλυτερες εμπειριες τις ζωης μου,Ειδα καλλιτεχνες που δεν ειχα φανταστει ουτε στα πιο τρελα μου ονειρα οτι θα εβλεπα.Ελπιζω ολοι να εχουν την ευκαιρια να πανε τουλαχιστον μια φορα,το κλιμα δεν περιγραφεται,ειναι και σημαντικο να εχεις μαζι σου καλη παρεα γιατι ειναι μια εμπειρια που θες να μοιραστεις....Και του χρονου λοιπον***

Nathalu

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

The Dillinger Escape Plan Live @ Gagarin


Καλά καλά δεν έχει σταματήσει το βουητό στο κεφάλι μού, όμως πιστεύω πως κάποια πράγματα καλύτερα να καθήσω να τα γράψω τώρα, πού είμαι ακόμα 'ζεστός', μιάς και νιώθω πως, πραγματικά, είναι αρκετά καί διαφορετικά σε ύφος όσα σκέφτομαι.
Πρώτα απ'όλα να αναφερθώ στο πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, ή μάλλον καλύτερα με εξέπληξε. Δεν είχε όσο κόσμο περίμενα πως θα είχε. Ο κόσμος ήταν αρκετός, αλλά όχι στον ασφυκτικό βαθμό που μάντευα νωρίτερα. Γιά εμένα, ως θεατής βέβαια, αυτό με βόλεψε αρκετά αλλά από την άλλη δεν μπορούσα να καταλάβω αν αυτό οφείλεται στην κρίση ή ότι το όνομα της μπάντας δεν πούλησε λίγα εισητήρια παραπάνω. Σαν κοσμική ειρωνία, ήταν η συναυλία που έτυχε να δώ τους περισσότερους γνωστούς.
Οσον αφορά το συγκρότημα καί την επίδοση τους, κρίνοντας όχι μόνο από το δικό μου ηλίθιο χαμόγελο αλλά καί τον περισσότερων παρευρισκομένων, ήταν στο μεγαλύτερο βαθμό όπως πιστεύαμε πως θα ήταν. Δυνατή, γρήγορη, έντονη καί με επιλογές από όλο το εύρος της καριέρας τους. Δύσκολο να πείς ότι άφησαν κάποιον παραπονεμένο. Αυτό πού θέλω να προσθέσω απλά είναι πως τον τελευταίο δίσκο τους, παρά το γεγονός πως μπορεί να μην έχουν ΄φθαρεί' ακόμα τα αυλάκια του, δείξαμε να τον έχουμε ήδη αγαπήσει ή όπως αλλιώς μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την πράξη του να ξέρεις τους στίχους και τα riff απέξω. Καί δείχνουν πως μπορούν να τα αποδίδουν πολύ καλά live παρά την μειωμένη 'ένταση΄ τους καί τα πιό mellow στοιχεία. Ο,τι μπορεί να σημαίνει μειωμένη 'ένταση' σε live των Dillinger, όπως διαπιστώσαμε απόψε. Στιγμη δεν σταμάτησαν τα παλικάρια να τα δίνουν όλα, εντυπωσιάζοντας με τον συνδυασμό κινήσεων, πού θύμιζαν παιδί με ADHD που έχει κάνει την διαταραχή του καριέρα, αλλά και right on εκτέλεσης των συνθέσεων τους. Σκέψου πως οι τύποι απόψε μόλις τελείωσανε την 7 εβδομάδων περιοδία τους, καί ίσως να ήταν καί λίγο κουρασμένοι. Αν όντως είναι έτσι τότε θα ήθελα να ήξερα πως θα παίζαν το πρώτο βράδυ του tour. Μπορεί βεβαια να μην υπάρχει καν η λέξη κούραση στο λεξιλόγιο των Dillinger, έτσι καί αλλίως μοιάζει να τους κίνει κάτι παραπάνω από ενθουσιασμός στις ζωντανές εμφανίσεις τους (γκουχου-γκουχου).
Only way to feel the noise is when it's good and loud λέει ένας θείος. Οι The Dillinger Escape Plan με το extreme rock τους μας έκαναν πραγματικά να νιώσουμε την βαβούρα τους.


( Αυριο, άτομο του blog παίζει live στο 7sins ως μέλος μπάντας. Θα εμφανιστούν οι Decomposed Existence, Nipenthis, Postraumatic με 7 ευρώ είσοδο. Εμείς εκέι θα είμαστε.)

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Sodom Live AN Club 12 Νοεμβριου 2010


Μεγαλη συναυλια αυτη.Για πολλους και διαφορους λογους.Οι Sodom ειναι ενα απο τα αγαπημενα μου συγκροτηματα και σιγουρα το αγαπημενο μου ευρωπαικο thrash.Επιπλεον ειναι το τελευταιο Live που ειδα πριν μπω στρατο.Συνεπως για μενα η εμφανιση αυτη ειχε ειδικο βαρος.Και εντελως αντικειμενικα οι Sodom χθες πηραν κεφαλια.Καμια σχεση με την περσινη τους εμφανιση οπου και εκει δηλαδη ηταν αψογοι.Αυτη τη φορα ομως το gig φανηκε απο την αρχη οτι θα ειναι σημειο αναφορας.
Οι Sodom ορμανε με το The saw is the law και χωρις πολλα πολλα εκπηρσοκροτουν τα Vice of killing(!) και Outbreak of evil.H θερμοκρασια αρχισε να ανεβαινει επικινδυνα απο τα συνεχομενα circle pits και crowd surfings και ειδικα αν ησουν ζωηρος και "μεσα στο ξυλο" οπως εγω πιστευες οτι παιζεις ποδοσφαιρο το καταμεσημερο,Αυγουστο μηνα.Τελος παντων η ατμοσφαιρα ηταν αποπνικτικη αλλα κυριες και κυριοι το Αν το ξερετε,τους Sodom και τους Sodomaniacs επισης,ειναι οντως απαραδεκτες συνθηκες αλλα η δικια μου ψυχολογια εν οψει στρατου τα αντιπαρηλθε ολα και καθ ολη τη διαρκεια του show ξεβιδωθηκα οσο μπορουσα.Η μπαντα σκοτωνε,το κοινο σκοτωνοταν και η ανταλλαγη ενεργειας ηταν τρομερη.Δεν εχει νοημα να αναφερω για ποιοτητα ηχου,ηταν χυμα και αυτο δε φανηκε να ενοχλει κανεναν.Το υπολοιπο setlist ηταν αψογο με τευτονικους thrash metal δυναμιτες να εκρηγνινται σε καθε νευρικο σπασιμο λαιμου και πρωιμες black metal καταρες αναμεμιγμενες με εφηβικη αφελεια να εξαπολυονται απο ενα κοινο που ειχε γινει ενα.Η μπασογραμμη δε του Bombenhagel σε δενει απο το λαιμο και σε πεταει στην αρενα οπου ξεσπαθωνεις με ολο σου το ειναι.
Σε καθε σφηξιμο των κοιλιακων του Angelripper για να πετυχει τα trademark φωνητικα,τιναζοταν ιδρωτας και σου εδινε ιδεες για το πως θα αποδωσεις καλυτερα την επομενη φορα που θα τραγουδησεις το Sodomy and Lust στο μπανιο με τσατσαρα για μικροφωνο.Και οι τρεις εδειχναν να το καταευχαριστιουνται.Απο τις δυο φορες που εχω ευτυχησει να τους δω,ειναι σιγουρο οτι οι ειναι απο τα στιβαρα και αληθινα Heavy Metal συγκροτηματα που εχουν rock n roll ψυχη με ο,τι αυτο συνεπαγεται.Χθες ευχηθηκα να ηταν αυτοι,η μπαντα που επαιζε στο παρτυ αποφοιτησης μου απο το λυκειο.Αν,τοσο απο τις συνεντeευξεις των Sodom,οσο και απο τα αυτονοητα θεωρησουμε τον θειο Lemmy δασκαλο,ο Unkel Tom ειναι απο τους καλυτερους μαθητες του.
Το μονο που με θλιβει ειναι οτι πλεον μονο οι Kreator ειναι σε θεση να γεμιζουν μεγαλους χωρους.Δεν πειραζει,ισως μικροι χωροι κερδιζουν σε επικοινωνια και ενταση και αυτο να βγαινει υπερ ολων.Την αλλη φορα ομως θα ηθελα να μην αναπνεω ηφαιστιακη λαβα αλλα δροσερο αερα.Γιατι με ορισμενες μεγαλες αγαπες πρεπει να δινεις τακτικα ραντεβου.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Flower Travellin' Band - Satori


Επιστρέφω, όχι και τόσο, πιστός στο ραντεβού μου με δίσκους της δεκαετίας του '70, που ξεκίνησε με τον ομόνυμο δίσκο των Bang.
Flower Travellin' Band είναι το όχημα λοιπόν για αυτή την φορά, και κατά ένα μέρος σχηματίστηκε για να γνωρίσει στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου -κλισέ-, το rock της εποχής, όπως ο ιδρυτής Yuya το άκουσε και το έμαθε στην Αγγλία, και πιό συγκεκριμένα στο Λονδίνο, στα τέλη της δεκαετίας του '60.
Ο Satori είναι ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, και αυτή την φορά τα γιαπάνια θέλησαν πιό πολύ να δημιουργήσουν καλλιτεχνικά παρά να σοκάρουν τους αστούς της χώρας τους (πρώτος δίσκος ήταν το Anywhere που το εξώφυλλο έδειχνε την μπάντα γυμνή να είναι καβάλα σε μηχανές, αναλογίσου οτι μιλάμε για την Ιαπωνία του 1970).
Satori σημαίνει κατανόηση μέσω συνεχόμενης και βαθιάς περισυλλογής. Σε πλήρη αντιστοιχία, η μουσική του δίσκου ενώ είναι τόσο psych που σχεδόν μυρίζεις τις στουντιακές αναθυμιάσεις απο λιβάνια και άλλα μαντζούνια, παραμένει τρομερά προσυλλωμένη στον ρυθμό και στην απλή τήρηση των κανόνων έτσι ώστε όλες οι νότες να πέφτουν εκεί που πρέπει. Η επανάληψη αποτελεί το κλείδι της κατανόησης εδώ οπότε όλες οι συνθέσεις είναι επικά μεγάλες.Κανένας δεν βιάζεται έτσι κι' αλλιώς. Ειδικά τις ψημμένες ώρες.
Σε αυτό το σημείο να αναφέρω δύο ακόμα ονόματα Ιαπώνων μουσικών, η Magical Power Mako και οι Acid Mother's Temple. Εχω κατά νού και κάποιους ακόμα αλλά θα ασχοληθώ στο μέλλον.
Οι Ιάπωνες δεν ξεκινήσανε τώρα τελεύταια να παίζουν γαμάτη μουσική. Το λέω για τον κάθε τύπο που πήγε και έκανε sold out την συναυλία των Mono, μόνο και μόνο για να μπεί μέσα και να μιλήσει για μπάλα και ρούχα και άλλοι μείναν απ΄έξω (η παρέα μου και εγώ δηλαδή)

There is no up or down//Your truth is the only master//Death is made by the living//Pain is only intense to you//The sun shines every day//Freedom Freedom
Nιώσε//Κάψου
Βρε τίνος είναι το παιδί...

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Quiz



Αυτο ειναι το poster της ταινιας Lifeforce του 1985.Την ανακαλυψα προσφατα και δε την εχω δει ακομα αρα δε μπορω να εχω αποψη.Θυμιζει και σε κανεναν αλλον εκτος απο εμενα το εξωφυλλο ενος δισκου που βγηκε 3 χρονια μετα?

What Burns Never Returns




...Γιατί αυτό το κομμάτι μυρίζει ελευθερία και φόρα και απελευθέρωση και ευτυχία. Και με κάνει να σκέφτομαι και να θέλω ουρανό και ταξίδι.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Στις κάλτσες!!!

Οκ, δεν το κάνω από εμπάθεια, αλλά πραγματικά μέχρι πρόσφατα, ενώ κανένας δεν έκανε τον συλλογισμό κάλπες=κάλτσες με σκοπό την σάτυρα, το κατάφερε στις προηγούμενες εκλογές ο νυν πρωθυπουργός, πού μάλλον χαραμίζεται. Εκλογές λοιπόν αυρίο, καί όσοι είναι άνω των 18 καί έχουν δικαίωμα ψήφου, είτε διαλέξουν να το ασκήσουν είτε όχι, ελπίζω να το κάνουν με πλήρη γνώση αυτής τους της απόφασης. Οσοί είναι κάτω των 18, εύχομαι ολόψυχα στον δήμο τους να πάνε και σε δεύτερο γύρο, για να μην έχουν σχολείο και το επόμενο τετραήμερο.

(ξέρω πως αναφέρεται σε βουλευτικές εκλογές, αλλά τα ίδια σκατά τα έχουν κάνει όλα)

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Red Sparowes @ Gagarin 205, 04/11/2010

Όταν το κομμάτι με το οποίο όπως καθόσουν σπίτι σου 6 ώρες νωρίτερα και μπήκε σε έκανε εντελώς ασυνείδητα και μηχανικά να ξεκινήσεις να χτυπιέσαι χωρίς να καταλάβεις απο πού σου 'ρθε, αποτελεί το εναρκτήριο της συναυλίας που πας να δεις (επίσης χωρίς να το ξέρεις και χωρίς να καταλάβεις απο πού σου 'ρθε), δεν μένει και πολύς σχολιασμός για αυτή, για μένα δε, δεν είχε σημασία καν το υπόλοιπο σετλιστ.

Με το που μπήκε το Buildings Began to Stretch Wide Across the Sky, and the Air Filled With A Reddish Glow ξέχασα οτι πήγα περιμένοντας να μείνω ψύχραιμος, οτι είναι άνθρωποι πίσω μου και γύρω μου που κινδυνεύουν απο απότομες κινήσεις ή που πιθανόν να ενοχλούνται απο μαλλί που πετάγεται πάνω τους και ούτε καν πρόσεξα τον απαράδεκτα, εγκληματικά κρυστάλλινο και καθαρό ήχο που είχαν καταφέρει να φτιάξουν και να έχουν με το καλημέρα. Απλά χτυπιόμουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η αγχωτική μπασογραμμή γέμιζε στέρνα και τον αέρα αφήνοντας την τέλεια βάση για τον αποκαλυπτικό ήχο που είχαν οι 3 κιθάρες που έφτυναν soundscapes και μελωδίες, στήνοντας το soundtrack για τα κτίρια που υψώνονταν στο video art απο πίσω. Και όταν το κομμάτι στο κορύφωμα του τέλους ξανάμπαινε στο αρχικό riff, το νεκρό άλμπαντρος απο πίσω με τα μυρμήγκια να έχουν ξεκινήσει να το τρώνε ήταν το απόλυτο ζενίθ του συναισθήματος που περνάει το κομμάτι.


Α, ναι, το support. Head of Wantastiquet, κανείς δεν φαινόταν να ξέρει σχεδόν για αυτόν εκτός του οτι είχε ένα banjo με δοξάρι. Και βασικά, για άλλη μια φορά απέδειξε πόσο ωραίο είναι να πετυχαίνεις σωστό support act. Κινήθηκε σε drone αισθητικές, με έντονα μπάσα απο την κιθάρα, το μόνο όργανο που παιζόταν μαζί με το μπάντζο και λούπες πάνω στις οποίες άπλωνε τα επεξεργασμένα φωνητικά του μικροφώνου, και απο μια φωνή τα μετέτρεπε σε εκκλησιαστική χορωδία, δίνοντας στην όλη εμπειρία εντελώς τελετουργική αίσθηση. Ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ η τζούρα απο το είδος που χρειαζόμουν. Σας παρακαλώ, κάποιος να φέρει Nadja ή Boris για να μην πω τo αυτονόητo))). (σ.σ. λογικά σκεφτόμενου Ηρακλή - ννναι, πώς το θες?)

Γενικά η συναυλία κύλησε υπέροχα. Έπαιξαν 3 - 4 απο το καινούριο, λιγότερα απ' όσο περίμενα βασικά. Ήχος τόσο καλός που ξεχώριζα ακριβώς τι έπαιζε κάθε μουσικός, και μιλάμε για είδος που πνίγονται τα πάντα σε effects. Όχι τίποτα ιδιαίτερο σε διάρκεια, με 1 encore και όμορφο τελείωμα. Και μετά το τέλος οι μουσικοί τριγυρνούσαν στο μαγαζί όπου και είπα στον κιθαρίστα πόσο μου άρεσε. Αυτά. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Όσοι ήταν εκεί, το έζησαν, όσοι δεν πήγαν, θα πρότεινα να τους δείτε όταν με το καλό επιστρέψουν.

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

My life in the bush of Post - με αφορμή Afformance & Papertigerr @ ΤΩΡΑ (Κ44)

Υπάρχουν διάφορα πράγματα με τα οποία νιώθω χαρά. Μερικά δε απο αυτά, με κάνουν να αισθάνομαι μια βαθειά κάθαρση. Μπορώ σε εκείνες τις στιγμές να αναπνεύσω πιο εύκολα -για την ακρίβεια θέλω να παίρνω μεγάλες ανάσες- να νιώθω οτι ο κόσμος με τυλίγει σε μια τεράστια σπείρα ή σφαίρα ή κύμα και μπαίνει απο πόρους δέρματος, μάτια, με τον αέρα. Είναι η αίσθηση οτι άσχετα με οποιαδήποτε αντίσταση και σκατίλα που μπορεί να ξετυλίγεται, η ύπαρξή μου είναι έκδηλη. Μέσα μου. Γύρω μου. Σε δονήσεις που κάνουν γκέλ σε τοίχους ανθρώπους και ψυχές. Η συναισθησία του να ακολουθάς ροές γεγονότων και να σχηματίζεται μπροστά σου σε εικόνες όλη σου η ζωή.

Δεν ήταν μόνο οι Afformance, που για άλλη μια φορά ήταν πολύ καλοί ή το εξαιρετικό support act,  που δεν είχα ξαναπετύχει. Ούτε το θετικό decadence του πρώην Κ44. Λιγότερο ίσως απ' όλα το γεγονός οτι είχα γενέθλια. Ήταν πάνω απο όλα η αίσθηση του να έχω ανθρώπους γύρω μου, είτε άγνωστους με αγάπη σε ένα είδος που είναι σχετικά πρόσφατο, που βιώνει άνθηση ακροατών στην Ελλάδα, με τα καλά του και με τα κακά του (τουλάχιστον δεν χρειάστηκε να περάσουν πάνω απο 10 χρόνια για να ξεκινήσουν άνθρωποι να ακούνε Godspeed You! Black Emperor και ακόμα περισσότερο να φέρνουν ονόματα όπως Do Make Say Think, Mogwai ή 65daysofstatic όπως έγινε με άλλα μουσικά είδη), είτε γνωστούς.

Είναι η ίδια η αίσθηση που η post rock έχει όταν παίζεται που με κάνει να βουτάω σε βίωση της ύπαρξής μου, όχι μόνο οι συνθέσεις. Πολύ περισσότερο όταν παίζεται σε έναν χώρο που είναι γεμάτος με ανθρώπους που αποτελούν μέρος της ζωής μου. Είτε κοντινούς, είτε μακρινούς είτε απο παραλίγο ξεχασμένες συμπτώσεις είτε μπλεγμένους με αλυσίδες γεγονότων μπερδεμένων και συσχετίσεων στις οποίες αγαπάω να χάνω την μπάλα. Κάπως έτσι: http://www.youtube.com/watch?v=yC_3alnTE9g. Με αυτό το soundtrack, πάντα.

Όσοι ήταν εκεί, σας ευχαριστώ. Δεν έχει σημασία αν με ξέρετε ή αν είμαστε κοντινοί ή αν νιώθετε με εμένα κοντά. Αλλά αγαπάω να βλέπω τις γνωστές-άγνωστες ή γνωστές σκέτο φάτσες σας.

Τα λέμε αύριο μουρμουρίζοντας ατελείωτα μεγάλους, post και υπέροχους τίτλους.


(η εικόνα παρμένη απο flickr έπειτα απο search στο google "He has left us alone...")

Einstürzende Neubauten @ Fuzz Club, 30/10/2010

Δεν έχω πολλά να πώ. Ήταν συναυλία που περίμενα πολύ, και δεν συνειδητοποίησα οτι έβλεπα παρά στο 3ο κομμάτι.

Και άσχετα με το πόσο μου αρέσει το συγκρότημα, η ίδια η ιστορικότητα του να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους μπροστά σου, γνωρίζοντας την επιρροή που άσκησαν στην μουσική γενικότερα και σε συνειδήσεις, βλέποντας το πάθος (πάνω απο όλα) που συνεχίζουν να έχουν απο τις εποχές που στα encore έβγαζαν κομπρεσέρ και γκρέμιζαν την σκηνή ή τους τοίχους είναι κάτι που δεν μπορώ να εκφράσω ικανοποιητικά, και τέλος τον σεβασμό τους και την βαθειά αγάπη και γνώση σε τέχνες (βλ. Lets Do It A Dada). Δεν αντέδρασα σχεδόν καθόλου, γιατί απλά δεν ένιωθα οτι μου βγαινε εξωτερικά ενθουσιασμός. Απλά το βούλωσα και κοιτούσα. Και ένιωθα ή την χυδαία, ωμή επίθεση κομματιών όπως το Haus Der Lüge, ή την μυστηριακή ησυχία του Silence is Sexy.

Έσκασαν μύτη όπως να 'ναι (Blixa κουστουμωμένος, Hacke λιμενεργάτης, Ash με συνδυασμό δικτυωτού - κουστουμιού κ.ο.κ.), γιατί αλλιώς άλλωστε? Ο καθένας απο αυτούς έχει τόσο μοναδικό χαρακτήρα που δεν ξέρω αν μπορούσε να είναι αυτό που είναι το συγκρότημα αλλιώς. Πρώτο κομμάτι The Garden και δεύτερο Die Befindlichkeit des Landes έτσι, στην ψύχρα. Όταν μπήκε το σημείο με τα πληκτράκια στο τέλος συνειδητοποίησα μόνο τι γινόταν. Όταν δε, αργότερα μπήκαν οι υπόκωφες, διακριτικές νότες του Sabrina, ένιωσα τα πάντα μαζεμένα, και βυθίστηκα στο πιο ύπουλα ήρεμο κομμάτι των κυρίων πωρωμένα, ενώ κοπέλα στα αριστερά χόρευε εκστατικά στο υπόλοιπο σετλιστ (απλά,  ρισπέκτ). Δέος, κλειστά μάτια και παλάμες στο στόμα. Και οι στιχάρες του τέλους. Και για 2ο encore Redukt για το πάρτε τα.

Θα μπορούσα να περιγράψω ακόμα πολλά, για την στιγμή που ο Unruh εμφανίστηκε με την κούτα των σιδερικών που άδειασε στο πάτωμα, τους απαράδεκτους που ούρλιαζαν σαν να έβλεπαν μέτσαλ συναυλία στις στιγμές ησυχίας του Silence is Sexy, για την φορά που είχα δει Hacke στο Sync festival του 2007 και έβλεπα μια ολόκληρη αίθουσα καθιστών να χτυπιέται, για την συνεισφορά των Neubauten στη μουσική, για το logo τους, για τον μόνιμο καυγά και σύγχυση με την κλασσική ατάκα "αυτό δεν είναι μουσική". Για το γεγονός οτι ο Blixa ήταν επι χρόνια βασικό μέλος των Nick Cave & The Bad Seeds. Προτιμώ απλά να μιλήσω για αυτά αναφορικά. Σημασία έχει οτι είδα μια απο τις συναυλίες που θα ήθελα να δω περισσότερο και οτι δεν ήταν για 3η φορά άρρωστος ο Bargeld ώστε να ακυρωθεί η συναυλία. Και οτι μιλάμε για ένα συγκρότημα που η λογική τους, συνθετικά και εκτελεστικά όπως φάνηκε και στο λάιβ είναι αλλού απο ό,τι πρακτικά έχω δει μέχρι τώρα. Είθε να βγάζουν δίσκους και να υπάρχουν για άλλα 30 χρόνια και να κάνουν και τότε 2,5 ώρες συναυλίες.

[...]
It is as black as malevitch's square
The cold furnace in which we stare
A high pitch on a future scale
It is a starless winternight's tale
It suits you well

I wish this would be your colour.

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Curse the False!

Ειμαστε Τρου και Καλτ.Μεταξυ κατεργαρεων ειλικρινεια λοιπον.Οποιος δεν εχει ποτε φαντασιωθει σκηνικα απο το ακολουθο masterpiece video clip ειναι ψευτης.'Η ανοιχτομυλος με τον κλειστομυαλο τροπο.Η ταυτιση ειναι γενικοτερη και δε λειτουργει αποκλειστικα με τα παρακλαδια που εξαιρονται και γιουχαρονται στη συγκεκριμενη περιπτωση.Υψωνω το heavy metal ξιφος μου στο ατσαλοποικιλτο χιουμορ των Witchcurse απο τη Θεσσαλονικη.Hail.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Δισκοθηκη Και Αλλα Απροοπτα



Eιχα να ταξινομησω/τακτοποιησω/ τη δισκοθηκη μου παρα παρα πολυ καιρο.Περιπου εναμιση χρονο.Την Παρασκευη μου τη βαρεσε και αποφασισα πως αυτη η κατασταση δεν παει αλλο.Να σημειωθει οτι ειμαι ο τυπος που κατεβαζει πεντε πεντε τα cd στο αυτοκινητο.Και επειδη ο χρονος οταν το φαναρι ειναι κοκκινο ή μεταξυ της νεκρας-πρωτης στην κινηση στην Καλλιροης παρ ολο που μερικες φορες μοιαζει μια αιωνιοτητα,οταν ειναι να αλλαξεις cd συρρικνωνεται διαβολικα πολυ,τις περισσοτερες φορες το καθε cd μπαινει σε λαθος θηκη.Δεδομενου οτι ειμαι πολυ του εξω,μπορεις να υπολογισεις ποσες φορες εχω πεσει σε κινηση στην Καλλιροης μεσα σε εναμιση χρονο.Για δυο μερες το Βatcave ηταν ενα βεβηλωμενο δισκοπωλειο με απομειναρια τα σκορπια κομματια της ζωης μου στο πατωμα.Κατα τη διαρκει της αναδομησης του Χαους λοιπον,περα απο τη γραφικοτητα του να δω το διπλο live album του Peter Tosh στριμωγμενο μεσα στο κουτακι του Battles in the North των Immortal,διαπιστωσα οτι πολλες θηκες εχουν κατακρεουργηθει by time and dust και καποιοι αγαπημενοι δισκοι λειπουν.ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΙΝ ΤRANCE/VIRGIN KILLER???Μαθετε απο το θυμο μου και μη φερθειτε ποτε ετσι στον εαυτο/δισκοθηκη σας.Μεσα σε ολον αυτο τον πανικο,ΞΕΧΑΣΑ οτι εκεινη τη μερα επαιζαν οι Mayhem!!Και το σαφαρι σκορπιου συνεχιζεται.....

Baby Guru, Acid Baby Jesus, The Feeling of Love @ Καταραμένο Σύνδρομο

Λοιπόν πάγια τακτική μου είναι να πηγαίνω σε συναυλίες πού και πού των οποίων τα συγκροτήματα έχω ακούσει απο ελάχιστα έως καθόλου.
Για τη σημερινή βραδιά το μόνο που ήξερα, ήταν οτι κύριος άξονας περιστροφής είναι το Garage. Τώρα, με το Garage έχω γνωριστεί τον τελευταίο 1 - 1,5 χρόνο κυρίως με τα Nuggets και τα Pebbles με πολύ θετική εμπειρία γενικά. Και όλο ξεχνάω να ασχοληθώ σοβαρότερα με το άθλημα, αν και μάλλον ισχύει η χθεσινή ατάκα: "Αν μπεις στα 60's, δεν βγαίνεις". Έχει πράγμα. Πολύ. ΠΑΡΑ πολύ και καλό για όποιον γουστάρει vintage και πολύ fuzz.

Τέλος πάντων, η ουσία είναι οτι να περάσω τόσο καλά σε συναυλία είχα ίσως και πιο πριν απο τους Clutch: Όταν βγαίνω έξω και η μπλούζα μου είναι σαν να πήδηξα μέσα σε λίμνη απο τον ιδρώτα (συγνώμη σε όσους σιχαίνονται), και έχω μελανιές απο το pogo και το πιο μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, θα πεί οτι η συναυλία ήταν ΚΑΛΗ. Και φίλε, σε αυτή τη συναυλία αυτό συνέβη 3 φορές, μια για κάθε μπάντα.

Απο την αρχή: Κατέβηκα για να χάσω την παρθενιά μου με το Καταραμένο Σύνδρομο και αφού ξεπέρασα την αμηχανία του "εεε εδώ πληρώνω? πόσο πληρώνω? πειράζει που ρίχνω ψιλά?", τριγύρισα λίγο χώρο (τον οποίο άσχετα με αυτό, συμπάθησα πάρα πολύ).

Έπειτα απο μια μπύρα και μερικές καλές συναντήσεις ξεκίνησαν οι Baby Guru. 3μελές συγκρότημα, 1 πληκτράς/sampleράς/τραγουδιστής, 1 μπασίστας & ένας drummer αρκούσαν για να χοροπηδάω και να πωρώνομαι ατελείωτα με τους indie/experimental/garageοκάτι ρυθμούς και μελωδίες τους. Έχω πει πόσο αγαπάω τον κλασσικό 60's ήχο του Korg Nord? Πιθανότατα να μην έχω τα ακούσματα που χρειάζεται για να εντοπίσω ικανοποιητικά τις επιρροές τους, αλλά δεν έμοιαζε με σχεδόν τίποτα που να έχω ακούσει γενικά.

Ύστερα απο μια μικρή διακοπή για ανεφοδιασμό μπύρας και (κυρίως) ανεφοδιασμό δροσιάς και καθαρού αέρα απ' έξω, ξανακατεβαίνω στη σάουνα για να βρώ τους Acid Baby Jesus να βαράνε. Λάτρεψα κατ' ευθείαν την έντασή τους και τις πολυφωνίες - backing vocals. Το οτι ξαναζούσα θερμοκρασίες (σχεδόν) God Is An Astronaut στο An δεν πτόησε ούτε εμένα ούτε τα 6 - 7 άτομα μπροστά στο να τα κάνουμε πουτάνα, υπό τους ήχους του πιο εκκωφαντικού, στριγκλού και γαμήστεταόλα garage που έχω ακούσει. ...Προσπαθώ εδώ και μερικά λεπτά να βρώ άλλο χαρακτηρισμό για αυτό το σκηνικό χωρίς να χρησιμοποιήσω βρισίδι. Ήταν κατεδάφιση. Τελική και πωρωτική απόδειξη αυτού τα τεχνικά προβλήματα απο τον πανικό που ανάγκασαν το συγκρότημα να κατέβει. Αγαπάω να τελειώνει έστω και πρόωρα συναυλία με καταστροφή.

Τελικά και αφού ή κινδύνευες να ψηθείς ή να πάθεις πνευμονία απο την διαφορά θερμοκρασίας με έξω αποχώρησαν οι μισοί οι συνθήκες έγιναν μακράν καλύτερες και βγήκαν οι The Feeling of Love. Γάλλοι, και αυτοί τριμελείς με πλήκτρα να αντικαθιστούν μπάσο και δεύτερη κιθάρα. Ακολούθησε η ίδια σφαγή με πριν, και ακόμα περισσότερο χώρο για pogo και γενικότερο χαμό με μπύρες και να εκτοξεύονται προς σκηνή και θεατές, άτομα να ανεβαίνουν στη σκηνή για να ουρλιάζουν και να χοροπηδάνε μαζί με τους "le coq sportiff" (χαρ χαρ), και κερασάκι στην τούρτα τα noise κορυφώματα του κιθαρίστα που κατέληγε να λιώνει την κιθάρα πάνω στα γόνατά του.

Τι να πω? Περισσότερο garage και συναυλίες τέτοιες απο δω και πέρα. Και τα χαλίκια στη μάπα και ο καφές στον αστράγαλο.


Υ.Γ. ΘΕΡΜΗ ΦΛΩΡΙΚΗ παράκληση στους καπνιστές: Βλέπετε οτι είστε σε μέρος που επικρατούν δυσμενείς συνθήκες θερμοκρασιακά και αναπνευστικά. ΛΥΠΗΘΕΙΤΕ τους γύρω, έκλαιγα βγαίνοντας έξω κάθε φορά.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Sinucidal: Ataxia - Automatic Writing

(ντλιντλον)
Ο καιρός θα είναι Portishead για το υπόλοιπο της βραδιάς (το μέρος, όχι το συγκρότημα, αν και προφανώς έχει σχέση ο καιρός του ενός με τη μουσική του άλλου), οι άνεμοι θα πνέουν απο μπουκάλες οξυγόνου, και αν κάποιος πάει καταραμένο σύνδρομο, καλά να περάσουμε. Όπως και όσοι πάνε Nalich. Τραβήξτε μια ζεϊμπεκιά στο χορευτικό του Gitar και για μένα.

Sinucidal είναι δίσκοι οι οποίοι   αποτελούν ένα απίστευτο δείγμα    ήταν σημαδιακοί για μένα  μου δημιουργούν σ    με ανάγκασαν να βάλω άλλα αυτιά  γαμάνε, και πρέπει να τους ακούσετε και εγώ να σας πείσω για αυτό.


Ataxia λοιπόν. Πραγματικά δεν υπάρχει νόημα να αρχίζω και να λέω όσα μπορείτε να διαβάσετε στο wikipedia για τον John Frusciante, απλά κάντε το αν δεν βαριέστε.

Μιλάμε για άνθρωπο που μπήκε στους Peppers στα 17 του, κάηκε άμεσα απο τα ναρκωτικά μέχρι τα εικοσικάτι του για να καταλήξει στο απόλυτο ναδίρ της ζωής του, το σπίτι του να καταστρέφεται ολοσχερώς απο φωτιά και αυτόν να σώζει μια κιθάρα απο όλο τον χαμό, και αφού τα έκανε όλα πουτάνα στη ζωή του τελικά σηκώθηκε, έκοψε εθισμούς και όλα τα συμφραζόμενα και ξεκίνησε απο το μηδέν για να βγάλει με Peppers το Californication ενώ μόνος του να συμμετάσχει στους Mars Volta και να ξεκινήσει μια σειρά προσωπικών δίσκων που θεωρώ εύκολα καλύτερη και πιο πειραματική και εσωτερική απο ο,τιδήποτε είχε κάνει με τους RHCP μέχρι τώρα.

Γύρω στο 2004 λοιπόν, και αφού είχε τελειώσει το όλο τρέξιμο με το By The Way, αποφάσισε κάτι "πολύ λογικό": Διάλειμμα απο τον Flea και τους υπόλοιπους και παραγωγή/δημιουργία 6 δίσκων μέσα σε 6 μήνες. Το αποτέλεσμα είναι να βγάλει μια σειρά απο άλμπουμ τόσο ετερόκλητα, και τόσο πετυχημένα - συνθετικά, ενορχηστρωτικά, πειραματικά και πάνω απ' όλα συναισθηματικά που τον εγκαθιδρύει άμεσα μέσα μου ως μια -minor έστω- ιδιοφυία.
Απο τις pop σχεδόν μελωδιάρες του Shadows Collide With People με τα synth περάσματα απο πίσω, τον unplugged ακουστικό μινιμαλισμό του Curtains, την σχεδόν drone synthίλα του A Sphere in the Heart of Silence και την απόλυτα εμμονική ποιότητα των Ataxia, οι 5 απο τους 6 δίσκους που έχω ακούσει μέχρι τώρα απο αυτή την περίοδο αποτελούν βασικό άκουσμά μου τα τελευταία 2 χρόνια.

Πιο συγκεκριμένα: Ataxia. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε για δύο εβδομάδες από τον John Frusciante, Josh Klinghoffer (χρόνιο συνεργάτη/φίλο του και τωρινό κιθαρίστα των Peppers) καθώς και τον Joe Lally  των Fugazi (!!!!). Τα τζαμαρίσματα έγιναν βάσει μιας μπασογραμμής που έπιανε κάθε φορά ο Lally και οι υπόλοιποι δύο κυλάγανε πάνω σε αυτές, με αυξομοιώσεις εντάσεων, ήχους, επαναλαμβανόμενες μελωδίες και κολληματικά φωνητικά τόσο απο Frusciante όσο και απο Klinghoffer.

Το αποτέλεσμα δεν είναι εύκολο. Απο τo ξεκίνημα του δίσκου επικρατεί μια ωμότητα και φυσικά επανάληψη που απλώς σε βαράει απο την αρχή μέχρι το τέλος μην αφήνοντάς σου καμία άλλη επιλογή απο το να υπνωτιστείς με το μπάσο και να ακολουθήσεις τον χείμαρρο των ήχων που σέρνει μην περιμένοντας αλλαγή, λύση αρμονίας ή ανάσα. Αλλιώς το stop είναι αναπόφευκτο. Φωνητικά να κράζουν ή να παλεύουν να βρούν διέξοδο απο κάποιο πνίξιμο, ενώ όλη η εξέλιξη και εναλλαγή αναλαμβάνεται απο τα drums του Klinghoffer και απο την καθαρά ηχητική και όχι κιθαριστική προσέγγιση του Frusciante - τα layers της κιθάρας που κλαψουρίζουν, στριγκλίζουν και φαλτσάρουν στο υψίσυχνο opener Dust, που γίνονται υπέροχα "σήματα μορς" στο Sides, που γίνονται synth στο Addition, που ακολουθούν εμμονικά την επανάληψη του μπάσου στο Another.

Όταν όμως συνηθίσεις αυτόν τον ήχο και την προσέγγιση και φορέσεις τα αυτιά που πρέπει να φορέσεις (συζήτηση απο άλλη φορά και για άλλο post) η επανάληψη γίνεται εργαλείο για να μπείς και να βυθιστείς στην ροή του δίσκου, τα φάλτσα και τα στριγκλίσματα γίνονται ξεκάθαρες μελωδίες που γεμίζουν ως απίστευτο συναισθηματικό ξέσπασμα για να ξετυλιχθεί μια δημιουργία τόσο γεμάτη και τόσο όμορφη που μένω μαλάκας όταν σκέφτομαι οτι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να γράψουν κάτι τέτοιο σε 2 εβδομάδες, να κάνουν δύο live και να το λήξουν εκεί γιατί απλά αυτός ήταν ο σκοπός της μπάντας εξαρχής. Αυτό, κύριοι, θέλει αρχίδια* και ιδιοφυία.


*όσα χρειάζονται και για να φύγεις απο τους Peppers επειδή "ό,τι είχες να δώσεις μαζί τους, το έδωσες"

Υ.Γ. Τώρα, επειδή θέλω εξίσου να γράψω για το A Sphere in the Heart of Silence και δεν μπορώ να σκεφτώ άλλες λέξεις χωρίς να επαναλαμβάνομαι ακόμα περισσότερο απο τώρα, πάρτε την εντύπωση που σας έχω δώσει για το Automatic Writing, αφαιρέστε όλα τα όργανα και αντικαταστήστε τα με synthesizers και κάποιους απόηχους απο κιθάρα, αφαιρέστε τον Joe Lally, αφήστε την επανάληψη όπως είναι σε λίγο πιο drone έκδοση, βάλτε λίγο πιο διακριτές μελωδίες και πιο φευγάτα φωνητικά, άλλη τόση έμπνευση και έχετε το πειραματικό αριστούργημα αυτό. 'Nuff said, κατεβάστε τα και ακούστε τα. Και τα δύο.

Αφιερωμένα σε όσους πιστεύουν οτι ο Frusciante δεν ξέρει να παίζει/είναι φλώρος/έχει παιδικές μελωδίες κτλ. κτλ. κτλ.

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Colour Haze live @ An Club 16/10/2010


Δεν έχω καί πολλά να πω για αυτό το live. Μόνο δυο σκόρπιες σκέψεις. Αυτοί που ευαγγελίζονται το 70's καί 60's ως την ύψιστη μουσική έκφραση και θεωρούν πως για να την καταλάβεις καί να την νιώσεις πρέπει να έχεις είτε πτυχία είτε χρόνια στην πλάτη σου, είναι οι ίδιοι που έχουν καταντήσει αυτή την μουσική να περνιέται για δεινοσαυρική. Cream, Blue Cheer καί Hendrix άκουγαν στην εποχή τους οι δεκαωχτάχρονοι και όχι οι γκριζομάλλιδες που βρωμάνε στάχτη και χολή. Δεν έχει σημασία αν όλοι αντιλήφθηκαν τις λεπτές γραμμές μεταξύ των επιρροών των Colour Haze, η μουσική ήταν εκεί όπως επίσης και όσοι ήθελαν να την ακούσουν. Ασπρο πάτο λοιπόν γιά τους πιτσιρικάδες στην πρώτη σειρά καθώς και γιά τον ΘΕΟ που κατέληξε να κάθεται οκλαδόν μέσα από την σιδερένια μπάρα της σκηνής, σαν να παρακολουθεί την συναυλία από το σαλόνι του σπιτιού του.
Οι 1000mods από την άλλη νομίζω πως δεν θα μπορούσαν να είναι πιο χαρούμενοι μετά από ένα πλήρως πετυχημένο support σε μία μπάντα πού την έχουν ψήλα, αλλά και γιατί η επόμενη της συναυλίας θα τους έβρισκε να ξεκινάνε ηχογραφίσεις με τον Billy Anderson 'πισώ από την κονσόλα' (κλισέ αλλά μου αρέσει να γίνομαι γραφικός).
Καί εγώ δεν θα μπορούσα να μην είμαι σε αντίστοιχη θέση. Μακάρι καί του χρόνου να γιορτάσω τα γενέθλια μου με παρόμοιο τρόπο.

Βοnfire,Pretty Maids,Firehouse Live At Last! Gagarin 205 Kυριακη 17 Οκτωβριου 2010


Πρεπει να ειναι το θεμα του εχει αναφερθει περισσοτερες φορες στο blog αυτο.Οι ατυχιες που προεκυψαν ηταν πολλες,συνεπως η ημερομηνια μεταφερθηκε αρκετες φορες,και το line up αλλαξε αλλες τοσες.Χθες λοιπον,ηταν μια μερα που περιμεναμε καιρο.τρια κορυφαια συγκροτηματα του ειδους εμφανιστηκαν μαζι,η προσελευση ηταν-τουλαχιστον με το ματι-αρκετα ικανοποιητικη,ο κοσμος ιδρωνε hairspray και το glam στοιχειο ηταν τοσο εντονο,που στις μπαλαντες αντι για αναπτηρες αναβαν τα κερακια που πετανε σπιθες για τουρτες.Το πακετο αποδειχτηκε ικανοποιητικο και χορταστικοτατο.Σημερα ξτπνησα με μελωδικο hangover τοσο εντονο ωστε τη στιγμη που γραφεται αυτο το review ακουω ακαταπαυστα Μarduk.


Eιχα την εντυπωση οτι οι Bonfire θα εμφανιζονταν δευτεροι αλλα την πατησα.Οταν μπηκα στο venue ειχαν αρχισει να παιζουν το οικολογικου περιεχομενου Νevermind.Ο τραγουδιστης ηταν ομιλητικοτατος και συνεχως μιλαγε σπαστα ελληνικα και ζηταγε ουζο,γεγονος που εδινε μια fun διασταση στην εμφανιση τους.Η μπαντα πλην του Claus Lessman μου φανηκε λιγο διεκπαιρεωτικη στην αρχη αλλα δεν αργησε να παρει τα πανω της και να σταθει στο υψος του ονοματος της.Οι μελωδικοι υμνοι που ειχαν στις αποσκευες τους διαδεχονταν ο ενας τον αλλον και προς μεγαλη μου ικανοποιηση ιδιεταιρο βαρος δωθηκε στο αγαπημενο μου album Fireworks.Φυσικα δε μπορουσε να λειψει τo Under Blue Skies,το ευλογημενο απο τους Wes Craven και Desmond Child,Sword and Stone και το Tony's Roulette(αμεση ανατριχιλα).Στη μεση δε της εμφανισης τους,διασκευασαν Gotthard προς τιμην του προσφατα αδικοηαμενου Steve Lee.Απο τις μπαντες που εμφανιστηκαν χθες,μεροληπτω υπερ των Bonfire καθως ηταν οι μονοι που δεν ειχα ξαναδει live,και το αποθυμενο απο την προ πενταετιας εμφανιση τους με τους Tyketto στη Θεσσαλονικη,οπου δε μπορεσω να παρευρεθω,με ετρωγε καιρο.Η υπομονη μου ευτυχως αξιζε και με το παραπανω.To ιδιο φανηκε και απο τη σταση του κοινου και την ικανοποιηση στα προσωπα τους.All Hail Bonfire!!!


Ειχα ξαναδει τους Pretty Maids πριν τρια,αν θυμαμαι καλα,χρονια στην απο κοινου εμφανιση τους με τους Talisman,και περιμενα να δω μια πολυ καλη εμφανιση.Μεγα λαθος.Αυτο που εγινε χθες ηταν ολοκαυτωμα.Ορμησαν στη σκηνη με ορεξη και συναυλιακο αερα παλιας καραβανας σε φορμα,και μετα απο το τριτο τραγουδι που αντιμετωπισαν καποια τεχνικα προβληματα,μας πηρε και μας σηκωσε!Βack to Back,Future World,Rodeo(με ξεσπαθωματα και crowd surfings) παρ'τα στα μουτρα με τερμα ενταση και ταχυτητα,οπως τρεχει δηλαδη το αμαξι στο video clip του ομωνυμου δισκου.Καπου εγινε και ενα drum solo για τις απαραιτητες γαργαρες και το τεντωμα/ξεμουδιασμα του κοινου και συνεχιζουμε.Please Dont's Leave Me,Red Hot and Heavy με απιστευτη συμμετοχη του κοινου,το Savage Heart μας μελωσε και το Love Games εχει παντα τον τροπο του να με τερματιζει.Φυσικα και δε θυμαμαια την ακριβη σειρα των τραγουδιων,αυτο που θα μου μεινει αξεχαστο ειναι η πιο μπαρουτοκαπνισμενη και πουτανιαρικη φωνη την βραδιας,ο Ronnie Atkins,η εκδηλη εμπειρια του Κen Hammer και το καθολα αξιοσεβαστο κιτς ξεσαλωμα του μπασιστα Hal Patinno.Κι ας μην επαιξαν το Don't Settle For Less.......


Οι Firehouse ηταν για αλλη μια φορα αψογοι.Ο CJ Snare ειχε την πιο 2010 εμφανιση αλλα και το πιο 1989 λαρυγγι.Αστειρευτη δυναμη και τσιριδα πηγαζουν ακομα απο μεσα του και απεδωσε καθε υμνο του συγκροτηματος που θα ηθελε κανεις να ακουσει με απολυτη ακριβεια και ενα μεγαλο χαμογελο μονιως ζωγραφισμενο στο προσωπο του.Οι κεραυνοι επεφταν στα κεφαλια μας ο ενας μετα τον αλλον χωρις φλυαριες και χασιμο χρονου και το Gaggarin συσωμο εζησε την αποκορυφωση ενος hard rocking party μαζι τους.Εχω την εντυπωση οτι την προηγουμενη φορα που τους ειδα επαιξαν παραπανω(λογικο),και εκει εχασε η χθεσινη τους εμφανιση,αλλα με τετοια αποδωση απο ολα τα μελη και τετοια διαθεση απο μερους του κοινου,ποιος παραπονιεται?Ενδεικτηκο ειναι οτι δεν κωλωσαν να παιξουν το All She Wrote στην αρχη και το ενδιαφερον καθ ολη τη διαρκεια του setlist να παραμεινει αμειωτο.Οσο για το personal favorite μου Lover's Lane,ηταν εκει.Firehouse is in the house babyyyyyyyy!


Θελετε και επιλογο?Οποιος δεν ειδε το χθεσινο......περαστικα του!!

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

H Ελληνικη Ραδιοφωνια-Τηλεοραση Παρουσιαζει την εκπαιδευτικη εκπομπη....




Εστω οτι ο μικρος σου ξαδελφος ερχεται στο σπιτι σου.Εστω οτι θελει κατι απο εσενα.Ισως φταινε τα μακρια μαλλια σου.Ισως το οτι η θεια σου σε αναφερει ως παραδειγμα προς αποφυγη καθε φορα που τον στρωνει να φτιαξει το δωματιο του,αναφερομενη στα πολλα ακαταστατα cd και βινυλια που κατακλιζουν το δωματιο σου.Ισως να φταιει που σε επιασε να συζητας για εναν κιθαριστα,τον Stevie Ray Vaughan,με τον θειο σου και να ψαρωσε με το ονομα.Για καποιο λογο ομως επελεξε εσενα για να του δωσεις καποια βασικα τραγουδια να ακουσει,οταν αποφασισε οτι θελει να ασχοληθει με το rock και το metal.Kαι φτιαχνοντας λοιπον με περισσια αγαπη,φροντιδα και προδερμ τα compilations νοητα στο μυαλο σου,σου παρουσιαζει ενα flashακι 8 gigabytes για να του το τιγκαρεις.

Eκεινα τα δεκατα του δευτερολεπτου γερνας μονομιας τοσο που σε πιανει πολιτισμικο σοκ,οστεοαρθριτιδα και πρεσβυωπια,ολα μαζι.Μετα θυμασαι οτι το ξαδελφακι που λεγαμε ξερει απο το νηπιαγωγειο να μπαινει στο Internet και να βρισκει online παιχνιδια super mario,και σου ηρθε σπιτι με το Psp παραμασχαλα.Ουτε εσυ με το Sega Game Gear σου δεν εκανες ετσι.Αυτο βεβαια δε δικαιολογει τιποτα...

Που ακουστηκαν 8 gigabytes?Flashback:Ο θειος σου(ο πατερας του ξαδελφακιου) σου ειχε δωσει μια κασετα.Σου ειχε χαρισει και τρια cd απο τη συλλογη του.Εκεινο τον καιρο ενας φιλος σου που εχει μονιμως μαυροφορεμενο μεγαλο αδελφο σου γραφει αλλες δυο κασετες με επιλογες.Πιο βαρβατες.Ναι,μπορει στα mid 20's σου να εχεις μεγαλη συλλογη απο albums και να καυχιεσαι για τα σπανια γιαπωνεζικα off print διαμαντια για τα οποια εδωσες ενα σωρο λεφτα για να αποκτησεις,αλλα αυτες οι κασετες και τα cd's εχουν,μυστηριοδως,ανεκτιμητη αξια.

Και αυτο γιατι με συντροφια το περιεχομενο τους εζησες τοσα σημαντικα πραγματα,και τα τραγουδια εγιναν το soundtrack των αθωων εκεινων χρονων.Ηταν πιθανως,το καταφυγιο σου σε δυσκολες στιγμες.Ανακαλυψες ποσο σπουδαιο ειναι ενα απο τα τραγουδια ακουγοντας το μετα το παρτυ που χαμουρευτηκες με εκεινο το κοριτσι.Ενιωσες το βαρος της ιστοριας που κουβαλαει πανω της οταν μια φορα την κατουρησε ενας σκυλος(βασισμενο σε αληθινα γεγονοτα)και ετρεξες να τη σωσεις.Θυμασαι που δεν ηξερες καν ποιο συγκροτημα λεει το You Keep On Moving?Θα ηταν ιδια η σφαλιαρα που θα ετρωγες οταν το ακουσες live αν ειχες εξ αρχης ολη τη δισκογραφια?Οταν τελικα μεγαλωσες και μαζεψες τα αυθεντικα albums,ως ενδειξη σεβασμου αποφασισες να τη φυλαξεις σε ασφαλες μερος και να την αφησεις να ξεκουραστει δικαιως,τουλαχιστον μια δεκαετια.Και καθε φορα που ακους εκεινο το γαμημενο το Cross Eyed Mary ξαναζωντανευει μπροστα σου η πρωτη τριημερη σχολικη εκδρομη.

Eκει που θελω να καταληξω ειναι το εξης.Μην εκθετεις ποτε το παιδακι αποτομα σε ογκο μουσικης μεγαλυτερο απο οσο χωραει σε μια υπερπολυτελη κασσετινα του Compact Disc Club.Αλλιως πως θα προλαβει να δεθει με τραγουδια?Με ποια ουσιωδη ακροαματικη προυπηρεσια θα απορριψει συγκροτηματα?'Η μηπως προκειται ενα παιδι με απεδευτο αυτι να χτενισει ολοκληρες δισκογραφιες?Ποια εφαρμογη των windows προκειται να του γαργαλισει τη φαντασια ωστε να σκιτσαρει με ακαταλαβιστiκη γραμματοσειρα στο λευκο εξωφυλλο "Extreme Rock" στο πρωτο του heavy metal compilation?

Οποιος βιαστει να με χαρατηρισει οπισθοδρομικο ας αναλογιστει αν αληθευει το παρακατω:Oταν κανεις ζωγραφιζει με blanco το λογοτυπο των Iron Maiden στην τσαντα του,δεν ξερει ποιος ειναι ο Derek Riggs,δεν ξερει ποιο ειναι το b-side του The Trooper,δεν ξερει καν τι ειναι b-side.Oταν ξερει τα παραπανω,δεν τον απασχολει η ζωγραφικη με blanco.

Eπαιξαν οι:

Πρωην παιδι/Παιδαγωγος/Κριση ηλικιας - Batman
Μεγαλος ξαδελφος a.k.a. "Θα του βαλω το Under The Oak μονο" - Azarak
Μικρος ξαδελφος - Μικρος ξαδελφος του Αzarak a.k.a. "Δεν αντεχω τα καφρικα φωνητικα(σ.σ. ακομα)"
Φωτογραφια/Dennis the Metal Menace - Bat-ξαδελφακι

Μια παραγωγη του studio Cornucopia Σπαρτη,2010 all rights reserved
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...