The Vacation Albums- Om, Advaitic Songs (2012)

Για να ξεκινήσω σωστά αυτό το κείμενο, οφείλω για μία ακόμα φορά να ομολογήσω την αφοσίωση μου σε όποια δισκογραφική δουλειά περιλαμβάνει το τρίο των Sleep (Chris Hakius, Al Cisneros, Matt Pike). Ως εκ τούτου η κυκλοφορία του De Vermis Mysteriis των High on Fire αλλά και του Advaitic Songs των Om μέσα στο 2012 – συνοδευόμενα με την Live εμφάνιση των ίδιων των Sleep στο Gagarin- είναι αρκετά για να με κάνουν να μένω ξάγρυπνος τα βράδυα και σε βαθιά περισυλλογή να αναλύω στίχους, νότες, παραμορφώσεις και artwork (να καίγομαι...)

Η αρχική εντύπωση που μου δημιουργήθηκε ήδη από τις πολύ πρώτες ακροάσεις, είναι πως οι Om με το Advaitic Songs αλλά και, λιγότερο όμως, με το God Is Good, κάνουν ένα μουσικό άλμα που ξεπερνά τα όρια του μέχρι τώρα ακροατηρίου τους. Όσο ετερόκλητο και αν είναι έτσι κι αλλιώς αυτό. Οι Om πρέπει πλέον να φτάσουν και σε αυτιά που ορέγονται ηλεκτρονικές ψυχεδέλιες, σε αυτιά που δεν θα άντεχαν το ‘On the Mountain at Dawn’ ή και το ‘From Beyond’ για παραπάνω από είκοσι δεύτερα. Μπορεί αρκετοί από όσους ήδη γνωρίζουν τους Om, να υποδεχτήκαν μετά βαϊων το Advaitic Songs, αρκετές μέρες πριν καν κυκλοφορίσει (σημεία των καιρών), θα ήταν κρίμα και άδικο όμως να παραμείνει γνωστό μόνο σε αυτούς τους σχετικούς κύκλους.

Η πορεία των Om μέχρι αυτό το δίσκο ήταν (είναι) ένα ταξίδι. Με ενδιαφέρον άκουγα κάθε φορά την προσέγγιση των Om στη μουσική. Δεν δημιούργησαν ποτέ τραγούδια έχοντας ως δεδομένες κάποιες μανιέρες. Από την μουσικη αποδόμιση του΄’ Variation on a Theme’(και επί της ουσίας ήδη από το Dopesmoker) έφτασαν στο Advaitic Songs. Οι Om επέλεξαν να ξανανακαλύψουν τη διαδικασία σύνθεσης, να πάρουν τον χρόνο τους ‘σπαταλόντας’ εφτά χρόνια, κάνοντας γνωστή όμως σε έμας αυτή τη διαδικασία με 4 album, 3 single και 2 live κυκλοφορίες. Εν ολίγης λατρέυω τη δουλειά που έχει πέσει στη δημιουργία του δίσκου, πρώτα απ’όλα στη παραγωγή. Πολυεπίπεδος και με εξαιρετική προσοχή στη λεπτομέρια, ήχος. Τα μπάσσα πάλλονται , σχεδόν στα όρια του ακουστικού φάσματος, σέρνοντας το ρυθμό, με όλα τα υπόλοιπα έγχορδα να ‘χορέυουν’ γύρω του. Τα τύμπανα διανθίζονται με κρουστά όπου κύριος υπαίτιος φαντάζομαι είναι ο αξιαγάπητος Lichens/Robert A.A. Lowe, κλείνοντας όμως το μάτι και στο έτερο συγκρότημα του ντράμμερ Emil Amos, τους Grails. Τα φωνητικά είναι και αυτά πιο ποικιλόμορφα, όπου πέρα από τη mantra της Kate Ramsey (Maha Mrityunjaya Mantra, χοντροκομμένα, η mantra που καταπολεμάει το θάνατο), αλλά και το sample στο ‘Sinai’, ο ίδιος ο Cisneros δείχνει στο ‘Haqq-al-Yaqin’ διάθεση πειραματισμού, διαφοροποιόντας ελάχιστα όμως το χαρακτηριστικό του στυλ.

Εμένα το βήμα τους αυτό με βρίσκει σύμφωνο, μιάς και το Advaitic Songs έχει ήδη μπεί στα top του έτους. Δεν είναι όμως για όλες τις ώρες, όπως δεν είναι και για όλα τα αυτιά. Αυτό δεν το λέω με καμία ελιτιστική διάθεση, αλλά αντιλαμβάνομαι πως, όσο και προσωπικά να γουστάρω που η δισκοθήκη μου αρχίζει και μοιάζει με εικονοστάσι, άλλο τόσο οι επιλογές των Om έχουν ξενερώσει κόσμο εδώ και λίγα χρόνια.

Enjoy Responsibly

Om new song

Om - State of Non-Return

http://soundcloud.com/biz-3-publicity/om-state-of-non-return

Καινούριο τραγούδι από τον επερχόμενο δίσκο "Advaitic Songs" των θεών Om, που θα κυκλοφορήσει στις 26/7 από την Drag City.

Η θεοσύνη μελοποιημένη.

Ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς

Στις 24/7 κυκλοφορεί ο νέος δίσκος των ΘΕΩΝ Om με τίτλο "Advaitic Songs".

Ευλόγησον!

Ζόφος και μαγεία.

Τα παρακάτω 2 τραγούδια, συνοψίζουν ό,τι αγαπάω στο black metal, σε ένα είδος στο οποίο δηλώνω τουρίστας αλλά από αυτούς που δεν το χορταίνουν και το επισκέπτονται κάτι παραπάνω από τακτικά.






Το πρώτο είναι το "Abscission" των Deathspell Omega, από το άλμπουμ, Paracletus (2010).
Το δεύτερο είναι το "Țesarul De Lumini" των Negură Bunget, από το άλμπουμ, Om (2006).

Sleep και Om στο Roadburn 2012

Μήπως έφτασε η ώρα να το κάνουμε το ταξιδάκι;

Om live in Athens @ Gagarin 205 3/02/2011

Αν μπορώ με ασφάλεια να βγάλω ένα συμπέρασμα από αυτό το live είναι πως πλέον και επιβεβαιωμένα είμαι εξαρτημένος στις συναυλίες. Το κατάλαβα χθες, καθώς πλησίαζα το Gagarin, οπού ένιωθα το βήμα μου αλλά και τους παλμούς μου να επιταχύνουν, σημάδι πως ήμουν κοντά στο να αποκτήσω αυτό πού χρειαζόμουν. Έχοντας κάνει αυτήν την εξομολόγηση προχωράω στα περαιτέρω.
Θα είναι απλά άστοχο και άδικο εκ μέρους μου να γράψω για την χθεσινή συναυλία αν δεν αφιερώσω χρόνο και χώρο για να αναφερθώ στην παρουσία των Universe 217 ως support act. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει ένα συγκρότημα ως 'καλό'. Μπορείς να το πεις για πιτσιρικάδες που είναι ακόμα στα πρώτα τους βήματα αλλά το 'νιώθουν', μπορείς να το πεις για ένα συγκρότημα που μπορεί να μην το επισκέφθηκε ποτέ η Έμπνευση, όμως ξέρει να στέκεται άνετα πάνω στην σκηνή καθώς και να αποδίδει με αρτιότητα το υλικό του. Το χαρακτηρισμό 'καλό' θα τον χρησιμοποιήσεις και με την απόλυτη του σημασία, όταν πλέον το συγκρότημα θα είναι υπεράνω έννοιών όπως 'καλοπροβαρισμένο', 'σφιχτοδεμένο', 'πρωτότυπο' με καλό εξοπλισμό και προσεγμένο ήχο. Οι καλές μπάντες ζωντανά, γίνονται πραγματικά καλές όταν μπορούν να σε κάνουν να καταλάβεις τι θέλουν να πουν με την μουσική τους επί σκηνής. Τόσο καλοί είναι οι Universe 217 όταν επιδίδονται στο αγαπημένο τους σπορ: τις ζωντανές εμφανίσεις.
Όσο αφορά τους Om τώρα, θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός γίνεται, καθώς αποτελούν μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες μου ( η προηγούμενη εμφάνιση τους στο An αποτέλεσε για εμένα highlight του '10). Παρά λοιπόν το λίγο μουδιασμένο ξεκίνημα, και την κάπως Sunn 0)) ποιότητα ήχου σε σημεία, ήδη από το δεύτερο κομμάτι κατάφεραν να απορροφήσουν και να παρασύρουν το μεγαλύτερο μέρος του ακροατηρίου. Και αυτό γιατί κάποιοι επιμένουν να θεωρούν πως η καταλληλότερη στιγμή για να μοιραστούν το τελευταίο ανέκδοτο που άκουσαν αλλά και να σχολιάσουν την συνέντευξη τύπου του Σισσέ είναι η στιγμή που το μόνο που θα ακούγεται στο club είναι οι χαμηλές μελωδίες του μπάσου αλλά και η ανάσα του Lichens στο μικρόφωνο.
Παρ' όλα αυτά οι Om μας επιβράβευσαν που μπήκαμε στο κόπο να βρεθούμε εκεί παρά την ασταμάτητη βροχή, με μία ανεπανάληπτη εκτέλεση του At Giza (μας το χρωστούσαν από πέρυσι) και με ένα γενικότερο άψογο set, που παρά την μικρή διάρκεια του (σχόλιο φίλου: πιο πολύ The Sword ακούσαμε παρά Om!) μας έδειξαν προς τα που κινούνται πλέον μουσικά, αφήνοντας έξω και από τα live πλέον τα πιο fuzzαριστά μπάσα με τα οποία μας πρωτοσυστήθηκαν. Ίσως σε αυτό να συμβάλει η μουσική ταυτότητα του Emil Amos αλλά και η καθιέρωση του Lichens ως κανονικού μέλους.
O Al Cisneros μας συστήνει μια θρησκεία της οποίας αποτελεί προφήτης, μεσσίας και ευαγγελιστής, αλλά ταυτόχρονα δεξιός και αριστερός ψάλτης.

Om is Good

Και ξαφνικά ανακαλύπτω θαμμένη μέσα στα αρχεία του κινητού μού αυτή εδώ την φωτό.
Al Cisneros, 7 Φεβρουαρίου, 2010.

Play it again Sam, Part I

Κέντρο βαρύτητας και άξονας περιστροφής στις συζητήσεις που κάνουμε και οι δύο μας, είναι ανέκαθεν η μουσική. Όταν ψιλοζαλισμένοι απο τα πολλά, που λέει και το τραγούδι, μπλεκόμαστε σε κουβέντες αμφιβόλου ποιότητας και νοήματος, έρχεται πάντα η στιγμή που σαν άλλοι (ξενέρωτοι και μπάσταρδοι) "Rob Fleming" θέλουμε και εμείς να φτιάξουμε τις λίστες μας με ό,τι πιο παράδοξο μας κάνει κέφι.

Ετσι λοίπον, δεν θα μπορούσε να λείπει και ενα section στο blog στο οποίο θα δημοσιεύουμε κατα καιρούς ότι νά'ναι. Και έτσι, και εμείς κάνουμε αυτό που θέλουμε, και όποιος τύχει να διαβάσει τούτα εδώ θα μπορεί να θαυμάσει πόσο αστείρευτη είναι η γνώση μας περί της μουσικής.

Ακολουθεί λοιπόν, η λίστα του καθενός μας, με δίσκους σε τυχαία σειρά που μας έχουν κάνει να πατάμε το Play πιο συχνά από ό,τι συνειδητοποιούμε, αλλά και πιο αραιά απ'ότι θα θέλαμε...

Αφού λοιπόν εχω ήδη τον λόγο, ξεκινάω πρώτος. Όπως είπα και πρίν η σειρά που εμφανίζονται οι δίσκοι είναι τυχαία, καθώς δεν νομίζω οτι θα μπορούσα να ταξινομήσω σε αύξουσα ή φθίνουσα σείρα ένα κομμάτι του εαυτού μου,γιατί αυτό είναι τελικά οι επιλογές που έκανα. Βεβαίως άφησα έξω πολλά άλλα (δυο μέρες σκεφτόμουν αν έπρεπε έστω να αναφέρω το Lateralus ;) ) όμως πιστεύω ότι αποτελούν τις ποιο λογικές επιλογές που θα μπορούσα να κάνω.

Ιδού λοιπόν:

• Red Sparowes - At The Soundless Dawn : Real time concept album. Ειδικά αν η ακρόαση του γίνει την συγκεκριμένη χρονική στιγμή που περιγράφεται, τότε το αποτέλεσμα εξυψώνει την ουσία ύπαρξης του δίσκου.
• The Gathering - Mandylion : Αν έχεις ακούσει προσεκτικά αυτό τον δίσκο δεν γίνεται να μην σε έχει αγγίξει.
• Perfect Circle - Mar De Noms : Μια θάλασσα με ονόματα, με εξέχουσα προσκεκλειμένη την Judith.
• At The Drive In - This Station Is non Operational : Εδώ κλέβω λίγο διότι πρόκειται περί best of, όμως έχω και το δίκιο με το μέρος μου γιατί πραγματικά τον έχω 'λιώσει'. Ενέργεια απόλυτη και καθαρή. Δικαιώνεται το μέλλον που είχαν τούτοι εδώ.
• Arcturus - La Masquerade Infernale :Η ασώματος κεφαλή, οι σιαμαίες χορεύτριες, η γυναίκα με το μουστάκι και όλος ο περιφερώμενος θίασος βάζει τα καλά του και σε προσκαλεί στην δεξίωση προς τιμήν σου. Θα πας ή μήπως είναι παγίδα?
• Om - Live Conference : Ή αλλιώς πώς μπορείς να περάσεις ένα χαλαρό βράδυ αν έχεις να χαλάσεις ένα 'τάληρο'.
• Electric Wizard - Witchcult Today : Ίσως όχι ο καλύτερος δίσκος τους απο άποψη KVLT και TRVE αλλά για μένα κάνει την δουλειά του. Ακούστε τον και μετά δείτε το έπος Dunwich Horror του '70. Child of Dunwich Rise....End the World that you despise....
• Red Sparowes/Grails - Black Tar Prophecies Vol 1 : I will love the light for it shows me the way. I will embrace the darkness because it shows me the stars.
• Mountain - Climbing! : Πραγματικά πως μπορεί να ακούγεται τόσο δυνατό μέχρι σήμερα? Ο δίσκος που με έκανε να καταλάβω γιατί κάποιοι ακούνε μόνο '70's.
• Warlord - Deliver Us : Φαινομενικά άσχετο αλλά όταν το φως της ελπίδας αρχίζει να τρεμοπαίζει, και το σπαθί στο χέρι σου φαντάζει ασήκωτο, μόνο Αυτοί θα σου δώσουν κουράγιο για το τελευταίο λάκτισμα προς το λαρύγγι του κακού.

Αύριο η συνέχεια απο τον Άνθρωπο Νυχτερίδα...