Red Sparowes @ Gagarin 205, 04/11/2010

Όταν το κομμάτι με το οποίο όπως καθόσουν σπίτι σου 6 ώρες νωρίτερα και μπήκε σε έκανε εντελώς ασυνείδητα και μηχανικά να ξεκινήσεις να χτυπιέσαι χωρίς να καταλάβεις απο πού σου 'ρθε, αποτελεί το εναρκτήριο της συναυλίας που πας να δεις (επίσης χωρίς να το ξέρεις και χωρίς να καταλάβεις απο πού σου 'ρθε), δεν μένει και πολύς σχολιασμός για αυτή, για μένα δε, δεν είχε σημασία καν το υπόλοιπο σετλιστ.

Με το που μπήκε το Buildings Began to Stretch Wide Across the Sky, and the Air Filled With A Reddish Glow ξέχασα οτι πήγα περιμένοντας να μείνω ψύχραιμος, οτι είναι άνθρωποι πίσω μου και γύρω μου που κινδυνεύουν απο απότομες κινήσεις ή που πιθανόν να ενοχλούνται απο μαλλί που πετάγεται πάνω τους και ούτε καν πρόσεξα τον απαράδεκτα, εγκληματικά κρυστάλλινο και καθαρό ήχο που είχαν καταφέρει να φτιάξουν και να έχουν με το καλημέρα. Απλά χτυπιόμουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η αγχωτική μπασογραμμή γέμιζε στέρνα και τον αέρα αφήνοντας την τέλεια βάση για τον αποκαλυπτικό ήχο που είχαν οι 3 κιθάρες που έφτυναν soundscapes και μελωδίες, στήνοντας το soundtrack για τα κτίρια που υψώνονταν στο video art απο πίσω. Και όταν το κομμάτι στο κορύφωμα του τέλους ξανάμπαινε στο αρχικό riff, το νεκρό άλμπαντρος απο πίσω με τα μυρμήγκια να έχουν ξεκινήσει να το τρώνε ήταν το απόλυτο ζενίθ του συναισθήματος που περνάει το κομμάτι.


Α, ναι, το support. Head of Wantastiquet, κανείς δεν φαινόταν να ξέρει σχεδόν για αυτόν εκτός του οτι είχε ένα banjo με δοξάρι. Και βασικά, για άλλη μια φορά απέδειξε πόσο ωραίο είναι να πετυχαίνεις σωστό support act. Κινήθηκε σε drone αισθητικές, με έντονα μπάσα απο την κιθάρα, το μόνο όργανο που παιζόταν μαζί με το μπάντζο και λούπες πάνω στις οποίες άπλωνε τα επεξεργασμένα φωνητικά του μικροφώνου, και απο μια φωνή τα μετέτρεπε σε εκκλησιαστική χορωδία, δίνοντας στην όλη εμπειρία εντελώς τελετουργική αίσθηση. Ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ η τζούρα απο το είδος που χρειαζόμουν. Σας παρακαλώ, κάποιος να φέρει Nadja ή Boris για να μην πω τo αυτονόητo))). (σ.σ. λογικά σκεφτόμενου Ηρακλή - ννναι, πώς το θες?)

Γενικά η συναυλία κύλησε υπέροχα. Έπαιξαν 3 - 4 απο το καινούριο, λιγότερα απ' όσο περίμενα βασικά. Ήχος τόσο καλός που ξεχώριζα ακριβώς τι έπαιζε κάθε μουσικός, και μιλάμε για είδος που πνίγονται τα πάντα σε effects. Όχι τίποτα ιδιαίτερο σε διάρκεια, με 1 encore και όμορφο τελείωμα. Και μετά το τέλος οι μουσικοί τριγυρνούσαν στο μαγαζί όπου και είπα στον κιθαρίστα πόσο μου άρεσε. Αυτά. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Όσοι ήταν εκεί, το έζησαν, όσοι δεν πήγαν, θα πρότεινα να τους δείτε όταν με το καλό επιστρέψουν.

My life in the bush of Post - με αφορμή Afformance & Papertigerr @ ΤΩΡΑ (Κ44)

Υπάρχουν διάφορα πράγματα με τα οποία νιώθω χαρά. Μερικά δε απο αυτά, με κάνουν να αισθάνομαι μια βαθειά κάθαρση. Μπορώ σε εκείνες τις στιγμές να αναπνεύσω πιο εύκολα -για την ακρίβεια θέλω να παίρνω μεγάλες ανάσες- να νιώθω οτι ο κόσμος με τυλίγει σε μια τεράστια σπείρα ή σφαίρα ή κύμα και μπαίνει απο πόρους δέρματος, μάτια, με τον αέρα. Είναι η αίσθηση οτι άσχετα με οποιαδήποτε αντίσταση και σκατίλα που μπορεί να ξετυλίγεται, η ύπαρξή μου είναι έκδηλη. Μέσα μου. Γύρω μου. Σε δονήσεις που κάνουν γκέλ σε τοίχους ανθρώπους και ψυχές. Η συναισθησία του να ακολουθάς ροές γεγονότων και να σχηματίζεται μπροστά σου σε εικόνες όλη σου η ζωή.

Δεν ήταν μόνο οι Afformance, που για άλλη μια φορά ήταν πολύ καλοί ή το εξαιρετικό support act,  που δεν είχα ξαναπετύχει. Ούτε το θετικό decadence του πρώην Κ44. Λιγότερο ίσως απ' όλα το γεγονός οτι είχα γενέθλια. Ήταν πάνω απο όλα η αίσθηση του να έχω ανθρώπους γύρω μου, είτε άγνωστους με αγάπη σε ένα είδος που είναι σχετικά πρόσφατο, που βιώνει άνθηση ακροατών στην Ελλάδα, με τα καλά του και με τα κακά του (τουλάχιστον δεν χρειάστηκε να περάσουν πάνω απο 10 χρόνια για να ξεκινήσουν άνθρωποι να ακούνε Godspeed You! Black Emperor και ακόμα περισσότερο να φέρνουν ονόματα όπως Do Make Say Think, Mogwai ή 65daysofstatic όπως έγινε με άλλα μουσικά είδη), είτε γνωστούς.

Είναι η ίδια η αίσθηση που η post rock έχει όταν παίζεται που με κάνει να βουτάω σε βίωση της ύπαρξής μου, όχι μόνο οι συνθέσεις. Πολύ περισσότερο όταν παίζεται σε έναν χώρο που είναι γεμάτος με ανθρώπους που αποτελούν μέρος της ζωής μου. Είτε κοντινούς, είτε μακρινούς είτε απο παραλίγο ξεχασμένες συμπτώσεις είτε μπλεγμένους με αλυσίδες γεγονότων μπερδεμένων και συσχετίσεων στις οποίες αγαπάω να χάνω την μπάλα. Κάπως έτσι: http://www.youtube.com/watch?v=yC_3alnTE9g. Με αυτό το soundtrack, πάντα.

Όσοι ήταν εκεί, σας ευχαριστώ. Δεν έχει σημασία αν με ξέρετε ή αν είμαστε κοντινοί ή αν νιώθετε με εμένα κοντά. Αλλά αγαπάω να βλέπω τις γνωστές-άγνωστες ή γνωστές σκέτο φάτσες σας.

Τα λέμε αύριο μουρμουρίζοντας ατελείωτα μεγάλους, post και υπέροχους τίτλους.

(η εικόνα παρμένη απο flickr έπειτα απο search στο google "He has left us alone...")