Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Rough-First Cut



Ζαχαρωνα αυτο το post κανα δυο μερουλες τωρα και ο Αzarak πηγε και εκανε δικο του για συγκροτηματα με γυναικεια φωνητικα.Συμπτωση?Το κερας της Αμαλθειας εκτος απο ποικιλια προσφερει και συνοχη σκεψεων και ιδεων.

Mελωδικοι θησαυροι φτηνου τυπου.Αυτο ηταν το ονομα μιας αγαπημενης μου μονιμης στηλης σε ενα περιοδικο που διαβαζα καποια χρονια πριν.Αυτο ακριβως ηταν και οι Rough για εμενα οταν τους ανακλυψα,λιγες μερες πριν.Δεν ειχα την παραμικρη ιδεα για την υπαρξη τους,μεχρι που αγορασα το δισκακι,πακετο με αλλα τρια,bootlegs βεβαιως βεβαιως,απο εκεινες τις ανηθικες,παρανομες,χαμηλης συλλεκτικης αξιας αλλα υψηλου εξερευνητικου ενδιαφεροντος και ψευδοεμπλουτισμου της δισκοθηκης εκδοσεις που συχνα πυκνα κυκλοφορουν στα περιπτερα.Μεταξυ κατεργαρεων ειλικρεινια!

Περα απο 3 καραμπινατα fillers,ο δισκος στα αυτια μου σκοτωνει.Αυτο που επαιζαν οι Rough το πιστευαν και η νεανικη τους παρορμηση εχει αποτυπωθει στην ηχογραφηση.Μπορει σε φασεις τα πληκτρα να παραειναι εντονα και να δινουν σε ενα κλασσικο heavy metal τραγουδι εναν ξεφτιλοaor τονο αλλα αυτο ευτυχως δε χτυπαει ασχημα.Η τραγουδιστρια Anny Witchard αν και ειναι ομορφουλα δε διαθετει την αρχαγγελικη,παραδεισενια λαμψη και ομορφια που καταφερνει να κολασει ακομα και αγιο,της Doro.Η εντονη γερμανιλα,το παθος και η γλυκα της φωνης της,φερνουν ομως στο νου την απολυτη τευτονικη Ιερεια του σκληρου ηχου(ναι ρε την αγαπαω,οι υπολοιποι ασχοληθειτε με Lita και Simone).Και μαλλον ειναι η Anny που δινει στο συγκροτημα αυτο το κατι παραπανω.Η φωνη της ειναι εκει ως μονιμο σημειο αναφορας για να δεσει ολα τα ετεροκλητα στοιχεια μεταξυ τους και τελικα ο δισκος καταφερνει να εχει μια συνοχη.Ακομα ομως και σχετικα αποπροσανατολισμενο σα συνολο,το περιεχομενο του album,αναμεσα στο κλασικο heavy metal,το aor,το μελωδικο hard rock και παει λεγοντας,ειναι εξαιρετικα αξιολογο.Μιλαμε για μια Γερμανικη μπαντα που εβγαλε ενα και μοναδικο full length.Το internet φαινεται να παρεχει ελαχιστες πληροφοριες γι αυτους και απο το 1988 και μετα τα ιχνη τους,τουλαχιστον σα συγκροτημα εξαφανιζονται.Ας ειναι,μερικες φορες καλυτερα ετσι.

Τα πραγματικα μεγαλα τραγουδια του album λαμπουν αναμεσα στα υπολοιπα που ειναι απλα πολυ καλα.Ο σπαραγμος για παραδειγμα του "Just Friends" θα κανει ζορικα αγορια να πονεσουν περισσοτερο απο μια νυχτα στο pit των Exodus και θα βρεξει με δακρυα τα ροζ λεοπαρ φορεματα αγριων,κατα τα αλλα,κοριτσιων.Τα οποια θα φρεσκαρουν ευθης αμεσως τη μασκαρα τους ακουγοντας το επομενο, "She's a Killer".Γενικα οποιοσδηποτε αρεσκεται σε τεοιου ειδους ακουσματα θα τραγουδαει με την τσατσαρα στον καθρευτη αρκετο καιρο.

Επι της ουσιας το μελωδικο metal/Saturday night hard rock των Rough δεν ειναι απλα αλλη μια φιλοδοξη (δηλαδη φιλαργυρη) προσπαθεια μιας τυχαρπαστης μπαντας που θελησε να προλαβει το εκτροχιασμενο τρενο του Ηeavy Metal την εποχη εκεινη.Ουτε αλλη μια χρυση μετριοτητα που στο Ebay τζουζει απλα γιατι βγηκε το ενδοξο 1988,ειναι off print και τα μελη εχουν permanent.Επενδυστε.


Downloading με σκοπο την ενισχυση και οχι την οικονομικη (επανα)καταστραφη της Spv.

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Ladies' Night

Η εξεταστική είναι προ των πυλών. Αυτό. μεταξύ άλλων. σημαίνει πολλές ώρες στο σπίτι, οι οποίες γεμίζουν με επίσης πολλές ώρες ακρόασης μουσικής. Εγώ τουλάχιστον αυτό που κάνω είναι να περνάω λίγη ώρα στο νετ κατεβάζοντας ότι περισσότερο μπορώ, έτσι ώστε να έχω μπόλικη συνοδεία στις μετέπειτα ώρες.
Χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο προτείνω λοιπόν τρία συγκροτήματα που έχουν έναν κοινό παρονομαστή: γυναικεία φωνητικά.

Blood Ceremony
Από τον Καναδά τούτοι εδώ, με έναν δίσκο προς το παρόν στο ενεργητικό τους, το ομώνυμο Blood Ceremony του 2008. Οι επιρροές προφανείς, ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα του δεύτερου κομματιού, η τραγουδίστρια κάνει μπάσιμο με σόλο φλάουτο. Jethro Tull και τα μυαλά στη μαρμίτα με τον ζωμό. Flute is a heavy metal instrument είχε πει ο Ian Anderson αστειευόμενος, αλλά μάλλον κάποιοι τον πήραν σοβαρά. Σαμπαθίλες λοιπόν, Jethro Tull και γενικώς folk διάθεση. Τι περίμενες δηλαδή από τον παγωμένο βορρά της Αμερικής όταν η καθημερινότητα σου αποτελείται μόνο από βουνά, λίμνες, δάση. ταράνδους και κάτι τύπους που φοράνε κόκκινες στολές και πίνουν τσάι με μία σταγόνα γάλα?
Τον Μάρτιο αναμένεται και το καινούργιο άλμπουμ τους. Εγώ θα περιμένω πάντως.


--------------------------------------------------------------------------------

The Devil's Blood
Μπορεί η γνωστότερη γυναικεία φωνή της Ολλανδίας να ανήκει στην Anneke, αλλά όπως φαίνεται και η αιματοβαμμένη κυρά των The Devil's Blood ήρθε για να καθιερωθεί στις καρδιές και τα αυτιά μας με τελείως διαφορετικές περγαμηνές όμως. Το θέμα μας εδώ είναι ένα κράμα σκληρής μουσικής, δύσκολο να το περιγράψεις αν δεν το ακούσεις. Πολλές αναφορές έρχονται στο μυαλό, αλλά ο καλύτερος κριτής είναι πάντα ο εκάστοτε ακροατής. Αμιγώς metal αλλά προσωπικά εμένα κάποια φωνητικά μου φέρνουν στο μυαλό King Diamond.
Άκρως κολληματικά κομμάτια πάντως, και με το καλό τους χαρτί να είναι πως απευθύνονται σε ένα ευρύ κοινό. Αρκεί να αντέχεις το αίμα.


--------------------------------------------------------------------------------
Jex Thoth
Επειδή βρικολακιάσαμε με τόσο αίμα θα κάνω μία μικρή στροφή. Μικρή όμως μιάς και ο ήχος της Jex Thoth δεν διαφέρει και πολύ , τουλάχιστον με αυτόν των Blood Ceremony. Μην σας μπερδεύουν τα χιόνια και το ανάλογο attitude της φωτό μιάς και το συγκρότημα προέρχεται από το San Francisco της ηλιόλουστης Καλιφόρνια. Εδώ η βάση της μουσικής είναι το doom, λίγο folk και αέρινα φωνητικά. Μια επίσημη κυκλοφορία μέχρι στιγμής, ένα ep πρόλογος επερχόμενου δίσκου αλλά και ένα split με τους θεούς Pagan Altar. Προσωπικά θεωρώ πως αν κινηθούν προς τα μονοπάτια που ακολούθησαν στο ep 'Witness' θα χάσουν κάτι από τον χαρακτήρα που δημιούργησαν στον ομότιτλο δίσκο τους. Ελπίζω να βγώ λάθος όμως.


--------------------------------------------------------------------------------
Links ξέρετε που θα βρείτε.

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011


Παρακολουθοντας ενα ανιαρο και εκνευριστηκα ανομοιμογενες video mix σε μουσικο καναλι επεσα πανω σε αυτο το clip.Για οσους απο εσας που στα 90's τρωγατε τα πρωινα corn flakes και εκμεταλευοσασταν τα ελευθερα απογευματα παρακολουθωντας Mtv και Mcm εικαζω οτι η μουσικη των Daft Punk και τα εκκεντρικα τους videos ειναι μεσα στους αμεσους συνειρους σας οταν σκεφτεσται τη δεκαετια αυτη.Το Derezzed λοιπον οφειλε να ειναι το ιδιο ενδιαφερον.Τα καταφερε λοιπον,αυτη τη φορα συνδιαζοντας το στιγμα δυο δεκαετιων,αυτη των 80's και αυτη των 00's.Λογικη χαλια arcade γραφικων ως θεμελιος ληθος που εχουν ομως αποδωθει με τη δυνατοτητα hightech τεχνοτροπιας.Οταν θυμιζεις ταυτοχρονα τα video clips των Death Alley Driver,Freewheel Burning αλλα και το Animatrix εχεις να πεις πολλα.Μακαρι η αναβιωση της μουσικης της δεκαετιας του 90 που κατα το προβλεπομενο θα συμβει να υποκινειται οχι μονο απο το δελεαρ φουσκωμενων τραπεζικων λογαριασμων αλλα και απο αντιστοιχη εμπνευση και καλαισθησια.

I ain't no joking woman i ve got to ramble

«Του είπα όχι. Είμαι στους Aerosmith. Αυτός είναι στη μεγαλύτερη μπάντα του κόσμου κι εγώ σε μία μπάντα σαν τους Aerosmith. Είμαι πιστός στη μπάντα μου και την αγαπάω πολύ».

Mε αυτο τον τροπο απερριψε ο Steven Tyler προταση του Page για συνεργασια με τους δυο εναπομειναντες Led Zeppelin.Το αν η αυρα του Robert τον κανει σκονη οσο γιγαντιαιος και αν ειναι ή το αν χασαμε αλλον εναν εκρηκτικο συνδιασμο σε ηχογραφηση και ζωντανη εμφανιση μπορειτε να το δειτε παρακατω.


Η αληθεια ειναι οτι ισχυουν και τα δυο.

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Stunning C@nts


Λατρεύω τους Metalllica. Τόσο πολύ που γράφω το όνομα τους με τρία L. Είμαι από αυτούς που όχι μόνο λατρεύουν τους Metalllica, αλλά επίσης δεν γουστάρουν του Megadeath. Τόσο πολύ που γράφω το όνομα τους λάθος. Υπάρχει όμως μία περίοδος στην ζωή των Metallica, τόσο σκοτεινή όσο και η ζωή των πατεράδων μας πριν παντρευτούν. Ακους ψίθυρους από φίλους του, μισόλογα πίσω απο σφιγμένα δόντια, αλλά δεν πειράζει γιατί λίγο σε νοιάζει τι και πώς. Δεν θές να αρνηθείς την πατρική εικόνα που έχεις δημιουργήσει. Ακριβώς έτσι λειτουργεί και για μένα η περίοδος Load/Reload των Bay Area Thrashers (έπρεπε!). Δεν ακούω και πολύ κόσμο να μιλάει για αυτή, μόνο κάτι μισόλογα του στύλ 'καλό το until it sleeps' και από τίποτα ραδιόφωνα και περιοδικά που έτσι κι αλλίως αναφέρουν τους Metallica για ασχετους λόγους, όπως για την πρώτη ταινία που παίζει ο Lars. Δεν θέλω να ξέρω, δεν θέλω να ακούω, δεν θέλω να βλέπω.
Οπως και να το κάνεις όμως, οι Metallica αποτελούν μία σταθερή αξία σε τουλάχιστον ένα τομέα. Στις live εμφανίσεις τους. Είτε από αποπνικτηκά μικρά club που μοιράζαν τσίτες τζάμπα κάποτε, είτε στα πλέον μεγαλύτερα γήπεδα απο το 90 και πέρα. Η έτσι νόμιζα τουλάχιστον μέχρι που έπεσε το μάτι μου πάνω σε ένα ανεκδιηγητο live. Το Cunning Stunts DVD του 98. Οπως ήδη έχει γίνει κατανοητό πρόκειται για την συναυλική απόλαυση του τι εστί Metallica κατά την εποχή Load/Reload, caught on tape που λένε... Κοντά μαλλιά όλοι τους, με τον κακομοίρη τον Hammett να κυκλοφορεί και με eyeliner (τσίμπα), κουσούρι που κουβαλάει ακόμα. Δεν λέω, εκλπηκτικό το stage. Τουλάχιστον σε αυτό βάλαν τα γυαλιά σε κάτι άλλους τύπους που κάνουνε τουρνέ και καλά 360, αλλά για να έχεις πραγματικά την εντύπωση πως βλέπεις την μπάντα σφαιρικά θα έπρεπε να είχες δώσει 360 ευρώ.
Ομως ακόμα και αυτό δεν κρύβει το γεγονός πως η μπάντα μάλλον το τελευταίο πράγμα που έχει στο μυαλό της είναι να παίξει μουσική. Και όσο και αν προσπαθούν με θεατρινισμούς να δείξουν πως και καλά είναι μια garage μπάντα που αμα γουστάρει θα τζαμάρει και επι σκηνής, τόσο πιο πολύ πείθουν πως πλέον το master of puppets τραγουδιέται για τους αντζέντηδες τους, για τους λογιστές τους και τους κομμωτές τους ( ενίοτε και μακιγιεζ τους).
Ανάμεσα από τις παπαριές και τα ό,τι νάναι παίζουν και λίγη μουσική. Και δεν ξεκινάνε ούτε με τον Ecstasy of Gold αλλά ούτε και με Creeping Death. Δεν είμαι οπισθοδρομικος τύπος, αλλά τους Metallica τους θέλω thrash.
Ευτυχώς τον βρήκανε τον δρόμο τους εδω και πολύ καιρό, κάτι του οποίου υπήρξαμε και μάρτυρες. Τώρα αν έχουνε σκοπό αυτά που γράφω, δεν το γνωρίζω. Επαφίεται στην κρίση του αναγνώστη. Παντως πλέον ξέρω και με αποδείξεις πως σωστά δεν με ενδιαφέρουν οι Metalllica του Load/Reload.



Sinucidal / Post blizzard

Απάντηση, τραγουδιστική (απάντηση)

Εφορμώμενος απο το post του Azarak για τα 00's, το Lateralus και τους δίσκους που άλλαξαν μουσικές αντιλήψεις, απο τη μια συνεχίζω τα Sinucidal (1 2), απο την άλλη λειτουργεί και σαν απάντηση στο ποστ.

Πράγματι, δεν είχα σκεφτεί οτι τα 00's συμπληρώνουν περίπου δεκαετία που ξεκίνησα να ακούω λίγο πιο προσεκτικά μουσική. Νομίζω η πρώτη μου μεγάλη επαφή με λιώσιμο (πιο σοβαρής) μουσικής έγινε απο το 2003, όπου αφού κάποιον καιρό (και για λίγο μετά) είχα μπει στα κλασσικά μονοπάτια του χαρντ ροκ (ξερή προφορά) και του μελωδικού μέτσαλ, άκουσα για πρώτη φορά Massive Attack - το Mezzanine, (τότε όντας αλλεργικός με ο,τιδήποτε περιείχε ραπάρισμα δεν νομίζω να την πάλευα με κάποιο άλλο άλμπουμ τους) που ένιωσα πάρα πολύ έντονα αυτή την αναθυμιαστική ατμόσφαιρα που βγάζει το Man Next Door, το Angel ή το Inertia Creeps. Επόμενο αμέσως πράγμα στα μπαμ ήταν η αγορά mp3 δισκογραφίας των Tool έπειτα απο έντονη ενθάρρυνση. Και το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο. Το ενδιαφέρον είναι οτι δεν με είχαν σημαδέψει τόσο καθαρά μουσικά, όσο συλλογικά. Η γενικότερή τους αισθητική, το think for yourself κλίμα και πάνω απ' όλα οι πνευματικές προεκτάσεις του Lateralus με είχαν ρουφήξει τόσο ώστε να μου μείνει ως ένα απο τα σημαντικότερα ακούσματα που είχα ως τώρα, ίσως και το σημαντικότερο.

Ο καιρός περνούσε, και η ενασχόληση με τη μουσική μου έγινε κάτι που έχω ανάγκη. Κάμποσα χρόνια λοιπόν αργότερα, γίνεται αφενός η γνωριμία μου με την post rock (απο τις μεγαλύτερες "ανακαλύψεις" μου) και κατόπιν χρόνιου καψίματος με αυτή, με την sludge/stoner σκηνή. Ωστόσο, παρ' όλο που γενικά υπήρξαν πάρα πολλά συγκροτήματα που με ταρακούνησαν και με πώρωσαν και με ακολουθούν μέχρι σήμερα στα playlists μου, ίσως και κανένας δίσκος (Raise Your Skinny Fists? Third? The Fall of Math?) να μην είχε το αποτέλεσμα που είχε το άκουσμα του The Grimmrobe Demos.



 Sinucidal: Sunn O))) - The Grimmrobe Demos



Ανέφερα σε ένα προηγούμενο κείμενο μια συζήτηση που είχαμε κάνει με τον Azarak για το οτι υπάρχουν συγκροτήματα που δεν είναι απλά το οτι φέρνουν κάτι ανανεωτικό. Είναι οτι σου αλλάζουν το αυτί. Σε αναγκάζουν να βρείς έναν καινούριο τρόπο να ακούς μουσική. Το σύνηθες παράδειγμα - δεν μπορείς να δεις κωμωδία πηγαίνοντας με την λογική να δεις θρίλερ. Κατ' αντιστοιχία, δεν μπορείς να δεις μια εξπρεσσιονιστική έκθεση ζωγραφικής με τη λογική να δεις τεχνική ή ρεαλιστικές απεικονίσεις. Δεν μπορείς να ακούσεις Sodom με την λογική που θα ακούσεις Bind Guardian. Θα πρέπει να προσαρμοστείς σε αυτή την αλλαγή.

Παρ' όλο λοιπόν που οι Sunn O))) είναι άκουσμα μου πρόσφατο (κάτι περισσότερο απο χρόνο, νομίζω) και άργησα αρκετά να ανακαλύψω την αντίστοιχη σκηνή, τους θεωρώ απο τα πιο σημαντικά μου ακούσματα. Είναι ό,τι πιο πρόσφατο κατάφερε να με σοκάρει τόσο, παρ΄όλο που θεωρώ οτι έχω πλέον αρκετά ανεπτυγμένη αίσθηση του ακραίου. Οι Converge με δυσκόλεψαν. Οι Naked City με πώρωσαν. Το Kid A με αρρώστησε. Οι Sunn O))) με άφησαν όμως εμβρόνητο. Και ήταν σαν να με περίμενε πάντα να το ανακαλύψω. Με το που μπήκε για πρώτη φορά στα αυτιά μου το Black Wedding, τα πάντα έκαναν κλίκ μέσα μου.

Όταν η πρώτη αλλαγή συγχορδίας στη μουσική σου έρχεται στο 4ο λεπτό, και οι αποστάσεις των strokes της κιθάρας μετριούνται σε πολλά δευτερόλεπτα και όχι μέτρα, έχεις καταφέρει να προσεγγίσεις την μουσική με έναν ηχητικό τρόπο που αποδομεί και σπρώχνει όρια. Γιατί ενώ είχε ξαναγίνει (προσεχώς ανάλυση) δεν είχε αποκτήσει μέχρι τότε ουσιαστική υπόσταση, εξερεύνηση και πολύ περισσότερο συναισθηματική δύναμη.

Κατάλαβα μονομιάς οτι αυτό έπρεπε να ακουστεί όσο δυνατά γίνεται, σε σημείο που θα σταματήσει να είναι ακουστική εμπειρία και θα μετατραπεί σε σωματική - ένα είδος τελετουργίας, ένα ενιαίο υπνωτικό τείχος ήχου που μέσα του βυθίζεσαι, απλώνεσαι, διαλογίζεσαι. Άλλωστε, η εμφάνισή τους το επιβεβαιώνει. Αυτό είναι και το εκπληκτικό με το drone. Πώς καταργώντας μουσική δομή, απελευθερώνει. Απλά ρέεις μαζί με το κομμάτι και το αφήνεις να σε κουβαλήσει και να σε τυλίξει.

Το πιο σημαντικό είναι οτι αυτή η πρώτη επαφή με το drone μου άνοιξε καινούριους εντελώς δρόμους, είτε στο να παίζω, είτε στο να ακούω - απο επιδερμικό άκουσμα, συγκροτήματα όπως Ufomammut, Neurosis, Om, Amenra κοκ. απέκτησαν βαθμό ιεροτελεστίας.

Κλείστε παράθυρα, φώτα, απομακρύνετε αντικείμενα για να μην τρίζουν, βάλτε τα πιο δυνατά ηχεία που έχετε όσο δυνατά αντέχετε και αντέχουν οι ιδιοσυχνότητες του σπιτιού ("if you're listening this on laptop speakers, you're doing it WRONG"), αφήστε το στέρνο σας και τα αυτιά σας να γεμίσουν με την μπασίλα και βυθιστείτε όσο βαθιά θέλετε.

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Manilla Road-Crystal Logic



Σωτηριον ετος 1983 και το Crystal Logic album των Manilla Road κυκλοφορει.Προκειται για ενα κειμηλιο παλαιακης αρχοντιας και αξιας αναλογης με ενα διασωθεν οπλο απο το πεδιο μιας ιστορικης μαχης.Ναι,εχουμε 2011 και πολλοι που δε νιωθουν το παραδοσιακο heavy metal πιθανον ολα αυτα να τα βρισκουν κιτς .Ας ειναι,ο καθενας ειναι ρομαντικος με το δικο του τροπο και ευτυχως καποιοι με περισσοτερους απο εναν.
Η προσεγγιση του ηχου ειναι κατ εξοχην κιθαοιστικη με τραγουδια που σφιζουν απο αρπακτικα riffs και συλλεκτικης αξιας μελωδιες.Ναι,η κιθαρα εδω εχει τον πρωτο και τον τελευταιο λογο,τον οποιο χειριζεται υπο την επιρρεια ενος ανομοιογενους μιγματος εφραδειας και λακωνικοτητας.
Μπασο και τυμπανα ειναι οι αφανεις ηρωες.Οχι μονο γιατι εκτελεστικα παιζουν καταλληλα,αλλα γιατι μεσω της χυμα-ακατεργαστης-τρου παραγωγης δημιουργουν τη βαρβαρη ατμοσφαιρα που ταιριαζει σε δισκους σαν αυτον.
Τα φωνητικα φαινεται να ειναι το σημα κατατεθεν της μπαντας.Ο Mark Shelton δεν ειναι το χρυσο λαρυγγι επιππεδου Eric Adams ,ανοικει ομως στην κατηγορια των τραγουδισταραδων.Με το που τον "πιασει" το αυτι σου,τον αναγνωριζεις για μια ζωη.Σεστιγμες δινε ιτην εντυπωση οτι περισσοτερο απαγγελει παρα τραγουδαει,αλλες φορες ομως ακους τις φωνητικες του χορδες να αυταναφλεγονται εκπεμποντας μια προσεκτικα επιμεταλωμενη βουκολικη χροια που σε κανει να θεςνα παρεις τα βουνα τρεχοντας στο καταχειμωνο με το τοξο στο χερι.
Η ισορροπια μεταξυ αξιολογου τρου Metal και πολεμαρχου-καρναβαλου ειναι αρκετα λεπτη.Στην πρωτη και προσφατη ομως επαφη μου με τους Manilla Road αυτου του δισκου χωρις αμφιβολια ειμαι πεπεισμενος οτι κερδιζουν το στοιχημα.
Και κατι τελευταιο που με αφησε το στομα ανοιχτο.Αν νομιζεις οτι οι Metallica στο Creeping Death του Ride the Lightning(1984)αντιγραφουν το riff του Angel of Death των Angelwitch(1980) ακουστε το Dreams of Eschaton απο το Crystal Logic και θα αλλαξεις γνωμη μονομιας.

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

You got the General Idea.


Το σύντομο αφιέρωμα που ξεκίνησα πριν από λίγο καιρό πάνω σε κάποιες 70's και late 60's μπάντες έφτασε στο τέλος του (part 1 2 3 4). Σαν να λέμε ότι μπήκαν τα 80's ένα ψυχοπλάκωμα... Τέλος πάντων, αδυνατόντας να σκέφτω με ποιό συγκρότημα θα έκλεινα αυτη την παρένθεση, ανακάλυψα πως δεν είχα κανένα λόγο να κλείσω μόνο με ένα όνομα.
Sir Lord Baltimore καί Captain Beyond. Σε όσους δεν λένε κάτι αυτοί οι τίτλοι ευγενίας, καθώς και όσοι νομίζουν οτι έκοψα την μουσική και άρχισα να ασχολούμαι με σούπερ ήρωες και κόμικ, παρακαλώ συνεχίστε την ανάγνωση. Οσοι ξέρετε για τι πράγμα μιλάω (η συνήθης αντίδραση στο άκουσμα αυτων των δύο συγκροτημάτων είναι ελαφρύ χτύπημα παλάμης στο κούτελο, ακολουθήμενο με επιφώνημα τύπου 'ΠΩΩΩ, ρε φίλε'. Στανταράκι.) τότε το μόνο πράγμα που έχεται να κάνετε είναι να σταματήσετε την ανάγνωση τώρα, να ψάξετε το βινύλιο, cd, φάκελο με τον αντίστοιχο δίσκο της αρεσκείας σας και να αρχίσετε να χορέυτεται ανάποδα σαν τους τρελούς.
Εχω παραπάνω από ένα λόγο που αυτά τα δύο συγκροτήματα προτείνονται -πάντα- μαζί. Πρώτα απ΄όλα και τους sir lord αλλά και τους beyond τους πρωτογνώρισα την ίδια μέρα, μαθαίνοντας όμως για αυτούς από διαφορετική πηγή. Θεώρησα σημαντικό το γεγονός πως το σύμπαν με την μορφή της σύμπτωσης (thats the game it plays) με έφερε σε έπαφη με τους κύριους εκπροσώπους αυτού που προσωπικά κατέληξα να ονομάζω 'εναλλακτικά 70's'. Εναλλακτικά όχι τόσο γιατί ηχούν τελειώς διαφορετικά απο τους πιο παραγνωρισμένους μύθους τηε δεκαετίας, αλλά ακριβώς γιατί δεν αποτελουνται από συγκροτήματα που θα τα ξέρει και ο τελευταιος τουρίστας της ροκ μουσικής. Καί αυτός είναι ο δεύτερος λόγος. Οι Sir Lord Balitmore και οι Captain Beyond αποτελούν τις πιο επιτυχημένες συνταγές, μίας δεκαετίας που είχε πολλά πιάτα για να δοκιμάσεις. Είναι η απόδειξη πως τα 70's έγιναν η δεκατία της ροκ οχι μόνο λόγο 4 ή 5 συγκροτημάτων. Ακούστε τους καί κατά πάσα πιθανότητα θα ανοίξει η όρεξη σας. Έτσι την πάτησα και εγώ.
Ο τελευταίος λόγος που συνήθως παραθέτω και τις δύο μπάντες μαζί είναι γιατί όταν ακούς ονόματα όπως Sir lord και Captain γνωρίζεις πως ακόμα και αν δεν έχεις φτάσει στο ζενίθ της γαματότητας, είσαι πολύ κοντά.



Back for the Attack.



Εχω καιρο να γραψω και μου τη σπαει.Ο λογος ειναι η νυστα.Ο Azarak σαν αρχισυντακτης ειναι αρκετα ελαστικος με την κατασταση αλλα και παλι φαινεται οτι το χουι του blogger εχει ριζωσει και νιωθω λιγο ασυνεπης χωρις καποιον καταναγκαστικο παραγοντα να με πιεζει.Ερχονται λεει οι Manowar στη Θεσσαλονικη.Yπαρχουν οι Manowar του παντα και οι Manowar του σημερα.Στους πρωτους τα αυτια μας χρωστανε πολλα.Οι δευτεροι τον τελευταιο καιρο κανουν τα παντα για να καταστρεψουν οσα η ιστορια εχει αναδειξει ως διαμαντια.Το αν και το ποσο συνειδητα θα τους στηρηξετε ειναι δικο σας θεμα.Εγω ευτυχως τους εχω δει το 2006 σε μια δολοφονικη εμφανιση,αρα μιλαω εκ του ασφαλους.Μεχρι να επανελθω για τα καλα παρτε ενα τραγουδι κλασικοτερο των κλασικων.Για να γεμισει το κειμενο θα εβαζα και τους στιχους αλλα το λαρυγγι του Lemmy τα φτυνει τοσο ωραια που δισταζω.Hail to Cornucopia.

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

2011 is a prime


Καλή χρονιά και ότι καλύτερο σε όλους! Λίγο αργά τα λέμε βέβαια, αλλά ,ως γνωστόν, εμείς εδώ κινούμαστε σε doom ρυθμούς, οπότε μία μικρή καθυστέρηση είναι πάντα εντός κλίματος.
Προσωπικά δεν θα μπορούσα να είμαι πιό χαρούμενος, όχι τόσο για την έλευση του νέου έτους, όσο για την οριστική και αμετάβλητη καταχώρηση των 00's στο χρονοντούλαπο, έκει όπου θα μείνουν γιά να κριθούν, να μισηθούν ή γιά να αγαπηθούν και να νοσταλγηθούν μέσα από τις κουβέντες μας. Πάνω από όλα όμως ήταν μία δεκαετία όπου ενηλικιώθηκα μουσικά, συνειδητοποιώντας τα γούστα μου ήδη απο την αρχή του 2000, συνεχίζοντας όμως να διαμορφώνω άποψη καθόλη την διάρκεια της. Ζώντας σε ένα κόσμο όπου η μουσική για λόγους κατηγοριοποίησης χωρίζεται καί σε δεκαετίες (άλλος ο ήχος και το ύφος των 60's, άλλο των 70's κ.ο.κ.), επιτέλους φτάσαμε στο σημείο όπου καί η απερχόμενη δεκαετία του mp3, του youtube και του filesharing (κλισέ, μπορούσα και καλύτερα), θα αναφέρεται στην ολότητα της και το πολύ σε 1 με 2 χρόνια θα μπορούμε να έχουμε μία πλήρη εικόνα για το τι προσδιορίζει τον ήχο της. Θα μπορώ όμως πλεον καί εγώ να λέω, όπως καί τόσοι μεγαλύτερης ηλικίας κάνουν για τα δικά τους χρόνια της νιότης , πως τα τελευταία χρόνια τα έζησα, ακούγοντας και βλέποντας μουσική που δημιουργήθηκε στις μέρες μου καί ως επί το πλείστον απο άτομα της γενιάς μου. Μουσική που ανά πάσα στιγμή ένιωθα, ή μάλλον ήξερα πως μίλαγε για εμένα ,ή τουλάχιστον, σε εμένα.

Κάτι άλλο που αντιλήφθηκα σχετικά πρόσφατα σε μία κουβέντα πού είχα με έναν φίλο, είναι πως παρά το γεγονός πως μουσική άκουγα καί πρίν από το 2000, και με ιδιαίτερη θέρμη μάλιστα, υπήρξε ένας δίσκος που με έκανε να καταλάβω πως η μουσική έχει πολύ ευρύτερα όρια από αυτά που μέχρι τότε μόνο επιδερμικά ψηλάφιζα. Το Lateralus των Tool. Ηταν -είναι- (παρά το γεγονός πως προφανώς δεν ήταν ο πρώτος δίσκος που απέκτησα) ο δίσκος που με έβαλε στην διαδικασία να θέλω να ακούω σε μεγαλύτερος βάθος μουσική, αλλά που μου άνοιξε καί την όρεξη για πολλά περισσότερα. Αρχίζοντας λοιπόν να ρωτάω φίλους κατάλαβα πως όλοι είχαν κάποιο album το οποίο έιχε την ίδια επιρροή πάνω τους, όπως το lateralus σε εμένα. Αυτό που θα θέλαμε εμείς εδώ στο Cornucopia λοιπόν, θα ήταν να βλέπαμε αν καί έσεις νιώθετε έτσι για κάποιον δίσκο. Αν ναί τότε απλά γράψτε το όνομα του συγκροτήματος ή του καλλιτέχνη και τον δίσκο στα σχόλια. Ή και ότι άλλο θέλετε να πείτε.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...