Wino & Conny Ochs - Heavy Kingdom

Μερικοί άνθρωποι απλά δεν μπορούν να μένουν άπραγοι. Ευτυχώς για εμάς ο χώρος της undergound μουσικής έχει αρκετούς τέτοιους. Βέβαια εδώ μπορεί να πέσεις στην παγίδα της μετριότητας και της επανάληψης, κάτι που δεν ισχύει για όλους, αλλά όταν η ανάγκη για δημιουργία γίνεται πλέον βιολογική και αυτό φαίνεται και ακούγεται τότε βγαίνουν κυκλοφορίες υπεράνω κριτικής. Στην περίπτωση του Wino τα πράγματα βρίσκονται κάπου στην μέση. Στην καινούργια του κυκλοφορία, σε συνεργασία με τον Conny Ochs, έναν Γερμανό που τριγυρνάει με την ακουστική του κιθάρα (o οποίος δεν ήταν support act του Wino στο An, αλλά ο Darsombra) τον ακούμε να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Πιθανότατα και το μόνο πράγμα που ξέρει. Τραγούδια με έντονο το αίσθημα ευθύνης απέναντι στον ακροατή, στις μουσικές κλίμακες που τον ξέρουμε με στίχους λαιμητόμους. O Cony δεν παίζει απλώς τα ακομπανιαμέντα πάνω στην φωνή του Wino όμως. Μιλάμε για συνεργασία με το κάθε ένα να έχει ίδιους ρόλους και ίδια αξία. Ο δίσκος φαίνεται να έχει ηχογραφηθεί γρήγορα αλλά όχι βιαστικά. Τα λάθη που ακούγονται απλά κάνουν πιο αυθεντικό το δημιούργημα, στο κάτω κάτω μιλάμε για ακουστικό δίσκο, με σκοπό να παιχτεί ζωντανά και να κοσμίσει δισκοθήκες ανθρώπων που θα ενδιαφερθούν να ακούσουν.

Εν' ολίγοις μιλάμε για μία κυκλοφορία που ίσως σε μια δεκαετία να έχει ξεχαστεί, που μόνο συνειρμικά θα μνημονεύεται, η οποία ηχογραφήθηκε σαν παρένθεση στην κοινή περιοδία του Wino Με τον Conny, μόνο και μόνο γιατί κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν μόνο όταν η στιγμή είναι κατάλληλη. Και αν θα υπάρξει μέλλον αυτό θα γίνει μόνο γιατί κάτι έμεινε απέξω, ή γιατί ήρθαν και άλλα βιώματα να προστεθούν και κάπως πρέπει να μιλήσεις για αυτά. Αλλοι γράφουν βιβλία, άλλοι γυρίζουν ταινίες ή τραβάνε φωτογραφίες. Αυτοί εδώ παίζουν μουσική.

Τώρα αν ο δίσκος είναι καλός, αυτό είναι προσωπική υπόθεση του ακροατή (πάντα δεν είναι;). Εμένα μου άρεσε, και πιστεύω πως μπορεί να κάνει τον κύκλο του από τα ηχεία του καθένα αφήνοντας κάτι πίσω. Απλά για το τέλος να πω πως ο WIno με τον Conny έχουν μία κυκλοφορία ακόμα, πάλι live ηχογράφηση για την σειρά Latitudes που βγάζει η Southern Lord με την ονομασία Labour of Love, καθώς και ότι το Heavy Kingdoms περιέχει μία εκπληκτική διασκεύη, το Highway Kind, τραγούδι ενώς τύπού, ο οποίος μουσικά ήταν στα χωράφια του folk/country, έγραφε εκπληκτικούς στίχους και τριγύρναγε και αυτός με την ακουστική του κιθάρα, σχεδόν πάντα άφραγκος, μόνιμα εθισμένος και ελάχιστες φορές ευτυχισμένος, του Townes Van Zandt. Όσοι είχαν δεί τον Scot Kelly στην συναυλία του στο Mo' better πριν κάποιο καιρό θα θυμουνται πως και εκείνος είχε πεί ένα τραγούδι του, το Tecumseh Valley. Για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχει και ένα ντοκιμαντερ για τον Townes το 'Be Here To Love Me'.


Καλή βδομάδα.

One + 1 man show (Darsombra + Wino Live @An Club, Athens)

Τα τελευταία δύο χρόνια έχω πάρει άτυπα την απόφαση ότι ο κύριος τρόπος διασκέδασης μού, ή μάλλον η διασκέδαση για την οποία επιλέγω να δίνω λεφτά θα είναι οι συναυλίες. Κάποιος άλλος μπορεί να θέλει να δώσει τα λεφτά του για ένα σινεμά ή γιά δυό τρία ποτά, αλλά εγώ πλέον δεν το νιώθω 'σωστό'. Και η αλήθεια είναι πως νιώθω υπέροχα κάθε φορά που δίνω το παρόν σε κάποιο Live event πού επιβεβαιώνει την επιλογή μου ως προς αυτό το θέμα.
Σε ψιλοάδειο μαγαζί κάνει την εμφανισή του ο κύριος Darsombraς (Brian Daniloski) παρέα με τα πεταλάκια του. Όπου ακούς καλλιτέχνη να δίνει παράσταση μόνο του χώρις να συνοδεύεται απο τον προσδιορισμό 'acoustic show' τότε πάνω κάτω καταλαβαίνεις τι θα ακολουθήσει. Drone loopαρισμένες κιθάρες με το doom να ρέει άφθονο σε κάθε χτύπημα της κιθάρας. Ακολουθεί γονάτισμα μπροστά στο βωμό της παραμόρφωσης, σαν μιά μορφή ηλεκτρικής λιτανείας, δηλαδή η κιθάρα στο πάτωμα, τα feedback και τα loops να τρέχουν αχαλίνωτα και ο Darsombra να προσπαθεί να επιβάλει τάξη. Τα τέσσερα τέταρτα δημιουργούνται, σημείο που προσωπικά αποτελεί highlight, και ο Wino βρίσκει αφορμή να ανέβει στην σκηνή για να μείνει εκεί ως το τέλος του set, μόνο και μόνο για να ξανανέβει λίγα λεπτά αργότερα.
Pause.
Το γιατί ο κόσμος επιλέγει να έρθει αρκετή ώρα μέτα την δηλωμένη ώρα έναρξης είναι κάτι που πραγματικά συνεχίζει καιρό τώρα να με εντυπωσιάζει. Οταν το support act το αποτελούν ελληνικές μπάντες άντε πες έχει κάποιο νόημα, μιας και υπάρχει περίπτωση να μην θέλει κάποιος για ν-ιοστή φορά να δεί τα ίδια (αν καί διαφωνώ). Οταν το live ξεκινάει την ώρα που κάποιος ακόμα δεν έχει σχολάσει ή τρώει κίνηση για να έρθει είναι και πάλι δεκτό και σε όλους έχει συμβεί. Οταν όμως το support act το αποτελεί σχήμα που δεν θα έχουμε την δυνατότητα να ξαναδούμε στο κοντινό μέλλον, και η συναυλία ξεκινάει λίγο μετά της δέκα, τότε ο μόνος λόγος πού τα δύο τρίτα του κόσμου μπήκαν λίγο πριν την είσοδο του Wino είναι γιατί συνειδητά είπαν να αργήσουν. Γιά άλλη μία φορά, αυτό αποτελεί την γνώμη μου καί ο καθένας κάνει ότι θέλει. Απλά όποιος επέλεξε να χάσει τον Darsombra έκανε λάθος.
Ξέpause.
Οταν ακούς Wino ως frontman σε μία από τις μπάντες που αποτελούν τον θεμέλιο λίθο του Doom τότε σηκωνεις την μπύρα στον αέρα και τραγουδάς μαζί του. Στούς Obsessed γουστάρεις και δεν χορταίνεις όγκο και riff. Στο πρoσωπικό του σχήμα (όχι το ακουστικό σετ) ανακαλύπτεις της βαθιές ρίζες του Doom στο 70's Rock. Οταν ο Wino με μία ακουστική κιθάρα φοράει την bluesy φορεσιά τότε μπορείς απλά να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό που δίνει με το πόδι του και να χαμογελάς σα χαμένος για ώρες μετά. Δεν ήταν μόνο blues όμως. Η βαριά παρουσία τού, τού επιβάλει να είναι και άλλα πολλά. Μα πάνω απ'όλα παραμένει τόσο αυθεντικός όσο μας έχουν πεί άλλοι αλλά και απ'όσο έχουμε καταλάβει βλέποντας τον ζωντανά. Ενίοτε ζωντανά και unplugged.