Τα τελευταία δύο χρόνια έχω πάρει άτυπα την απόφαση ότι ο κύριος τρόπος διασκέδασης μού, ή μάλλον η διασκέδαση για την οποία επιλέγω να δίνω λεφτά θα είναι οι συναυλίες. Κάποιος άλλος μπορεί να θέλει να δώσει τα λεφτά του για ένα σινεμά ή γιά δυό τρία ποτά, αλλά εγώ πλέον δεν το νιώθω 'σωστό'. Και η αλήθεια είναι πως νιώθω υπέροχα κάθε φορά που δίνω το παρόν σε κάποιο Live event πού επιβεβαιώνει την επιλογή μου ως προς αυτό το θέμα.
Σε ψιλοάδειο μαγαζί κάνει την εμφανισή του ο κύριος Darsombraς (Brian Daniloski) παρέα με τα πεταλάκια του. Όπου ακούς καλλιτέχνη να δίνει παράσταση μόνο του χώρις να συνοδεύεται απο τον προσδιορισμό 'acoustic show' τότε πάνω κάτω καταλαβαίνεις τι θα ακολουθήσει. Drone loopαρισμένες κιθάρες με το doom να ρέει άφθονο σε κάθε χτύπημα της κιθάρας. Ακολουθεί γονάτισμα μπροστά στο βωμό της παραμόρφωσης, σαν μιά μορφή ηλεκτρικής λιτανείας, δηλαδή η κιθάρα στο πάτωμα, τα feedback και τα loops να τρέχουν αχαλίνωτα και ο Darsombra να προσπαθεί να επιβάλει τάξη. Τα τέσσερα τέταρτα δημιουργούνται, σημείο που προσωπικά αποτελεί highlight, και ο Wino βρίσκει αφορμή να ανέβει στην σκηνή για να μείνει εκεί ως το τέλος του set, μόνο και μόνο για να ξανανέβει λίγα λεπτά αργότερα.
Pause.
Το γιατί ο κόσμος επιλέγει να έρθει αρκετή ώρα μέτα την δηλωμένη ώρα έναρξης είναι κάτι που πραγματικά συνεχίζει καιρό τώρα να με εντυπωσιάζει. Οταν το support act το αποτελούν ελληνικές μπάντες άντε πες έχει κάποιο νόημα, μιας και υπάρχει περίπτωση να μην θέλει κάποιος για ν-ιοστή φορά να δεί τα ίδια (αν καί διαφωνώ). Οταν το live ξεκινάει την ώρα που κάποιος ακόμα δεν έχει σχολάσει ή τρώει κίνηση για να έρθει είναι και πάλι δεκτό και σε όλους έχει συμβεί. Οταν όμως το support act το αποτελεί σχήμα που δεν θα έχουμε την δυνατότητα να ξαναδούμε στο κοντινό μέλλον, και η συναυλία ξεκινάει λίγο μετά της δέκα, τότε ο μόνος λόγος πού τα δύο τρίτα του κόσμου μπήκαν λίγο πριν την είσοδο του Wino είναι γιατί συνειδητά είπαν να αργήσουν. Γιά άλλη μία φορά, αυτό αποτελεί την γνώμη μου καί ο καθένας κάνει ότι θέλει. Απλά όποιος επέλεξε να χάσει τον Darsombra έκανε λάθος.
Ξέpause.
Οταν ακούς Wino ως frontman σε μία από τις μπάντες που αποτελούν τον θεμέλιο λίθο του Doom τότε σηκωνεις την μπύρα στον αέρα και τραγουδάς μαζί του. Στούς Obsessed γουστάρεις και δεν χορταίνεις όγκο και riff. Στο πρoσωπικό του σχήμα (όχι το ακουστικό σετ) ανακαλύπτεις της βαθιές ρίζες του Doom στο 70's Rock. Οταν ο Wino με μία ακουστική κιθάρα φοράει την bluesy φορεσιά τότε μπορείς απλά να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό που δίνει με το πόδι του και να χαμογελάς σα χαμένος για ώρες μετά. Δεν ήταν μόνο blues όμως. Η βαριά παρουσία τού, τού επιβάλει να είναι και άλλα πολλά. Μα πάνω απ'όλα παραμένει τόσο αυθεντικός όσο μας έχουν πεί άλλοι αλλά και απ'όσο έχουμε καταλάβει βλέποντας τον ζωντανά. Ενίοτε ζωντανά και unplugged.
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου