Δεν έχω καί πολλά να πω για αυτό το live. Μόνο δυο σκόρπιες σκέψεις. Αυτοί που ευαγγελίζονται το 70's καί 60's ως την ύψιστη μουσική έκφραση και θεωρούν πως για να την καταλάβεις καί να την νιώσεις πρέπει να έχεις είτε πτυχία είτε χρόνια στην πλάτη σου, είναι οι ίδιοι που έχουν καταντήσει αυτή την μουσική να περνιέται για δεινοσαυρική. Cream, Blue Cheer καί Hendrix άκουγαν στην εποχή τους οι δεκαωχτάχρονοι και όχι οι γκριζομάλλιδες που βρωμάνε στάχτη και χολή. Δεν έχει σημασία αν όλοι αντιλήφθηκαν τις λεπτές γραμμές μεταξύ των επιρροών των Colour Haze, η μουσική ήταν εκεί όπως επίσης και όσοι ήθελαν να την ακούσουν. Ασπρο πάτο λοιπόν γιά τους πιτσιρικάδες στην πρώτη σειρά καθώς και γιά τον ΘΕΟ που κατέληξε να κάθεται οκλαδόν μέσα από την σιδερένια μπάρα της σκηνής, σαν να παρακολουθεί την συναυλία από το σαλόνι του σπιτιού του.Οι 1000mods από την άλλη νομίζω πως δεν θα μπορούσαν να είναι πιο χαρούμενοι μετά από ένα πλήρως πετυχημένο support σε μία μπάντα πού την έχουν ψήλα, αλλά και γιατί η επόμενη της συναυλίας θα τους έβρισκε να ξεκινάνε ηχογραφίσεις με τον Billy Anderson 'πισώ από την κονσόλα' (κλισέ αλλά μου αρέσει να γίνομαι γραφικός).
Καί εγώ δεν θα μπορούσα να μην είμαι σε αντίστοιχη θέση. Μακάρι καί του χρόνου να γιορτάσω τα γενέθλια μου με παρόμοιο τρόπο.
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου