Ας ξεκινήσω αναφέροντας ό,τι ξέρω για αυτό το συγκρότημα. Είναι τρείς, είναι από το Σικαγό, έχουν κυκλοφορίσει άλλο ένα ep με 4 τραγούδια πίσω στο 2007 , και ο Keyser δεν τους έχει ακούσει ακόμα παρά τις κραυγές αγωνίας μου ακόμα και εν ώρα εργασίας ( 'Ναι; Καλησπέρα σας! Σας τηλεφΑΚΟΥ ΤΟ DEEPSPACEPILOTS ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΡΕ!)
Το συγκεκριμένο αλμπουμάκι ξεκίνησε για εμένα να είναι αυτό που ακούω στην ανάπαυλα ανάμεσα του προηγούμενου καλού δίσκου και του επόμενου, αλλά κατέληξε τελικά να είναι αυτός ο επόμενος καλός δίσκος που άκουσα. Δεν έχω κάτι παραπάνω να προσθέσω πέρα από ότι ενημερώθηκα για την κυκλοφορία του απο το Welcome to the Void, αλλά και να το περιγράψω με δύο μόνο λέξεις: Ακούστε τον!
Επιστρέφω, όχι και τόσο, πιστός στο ραντεβού μου με δίσκους της δεκαετίας του '70, που ξεκίνησε με τον ομόνυμο δίσκο των Bang. Flower Travellin' Band είναι το όχημα λοιπόν για αυτή την φορά, και κατά ένα μέρος σχηματίστηκε για να γνωρίσει στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου -κλισέ-, το rock της εποχής, όπως ο ιδρυτής Yuya το άκουσε και το έμαθε στην Αγγλία, και πιό συγκεκριμένα στο Λονδίνο, στα τέλη της δεκαετίας του '60. Ο Satori είναι ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, και αυτή την φορά τα γιαπάνια θέλησαν πιό πολύ να δημιουργήσουν καλλιτεχνικά παρά να σοκάρουν τους αστούς της χώρας τους (πρώτος δίσκος ήταν το Anywhere που το εξώφυλλο έδειχνε την μπάντα γυμνή να είναι καβάλα σε μηχανές, αναλογίσου οτι μιλάμε για την Ιαπωνία του 1970). Satori σημαίνει κατανόηση μέσω συνεχόμενης και βαθιάς περισυλλογής. Σε πλήρη αντιστοιχία, η μουσική του δίσκου ενώ είναι τόσο psych που σχεδόν μυρίζεις τις στουντιακές αναθυμιάσεις απο λιβάνια και άλλα μαντζούνια, παραμένει τρομερά προσυλλωμένη στον ρυθμό και στην απλή τήρηση των κανόνων έτσι ώστε όλες οι νότες να πέφτουν εκεί που πρέπει. Η επανάληψη αποτελεί το κλείδι της κατανόησης εδώ οπότε όλες οι συνθέσεις είναι επικά μεγάλες.Κανένας δεν βιάζεται έτσι κι' αλλιώς. Ειδικά τις ψημμένες ώρες. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω δύο ακόμα ονόματα Ιαπώνων μουσικών, η Magical Power Mako και οι Acid Mother's Temple. Εχω κατά νού και κάποιους ακόμα αλλά θα ασχοληθώ στο μέλλον. Οι Ιάπωνες δεν ξεκινήσανε τώρα τελεύταια να παίζουν γαμάτη μουσική. Το λέω για τον κάθε τύπο που πήγε και έκανε sold out την συναυλία των Mono, μόνο και μόνο για να μπεί μέσα και να μιλήσει για μπάλα και ρούχα και άλλοι μείναν απ΄έξω (η παρέα μου και εγώ δηλαδή)
There is no up or down//Your truth is the only master//Death is made by the living//Pain is only intense to you//The sun shines every day//Freedom Freedom Nιώσε//Κάψου Βρε τίνος είναι το παιδί...
Δεν έχω καί πολλά να πω για αυτό το live. Μόνο δυο σκόρπιες σκέψεις. Αυτοί που ευαγγελίζονται το 70's καί 60's ως την ύψιστη μουσική έκφραση και θεωρούν πως για να την καταλάβεις καί να την νιώσεις πρέπει να έχεις είτε πτυχία είτε χρόνια στην πλάτη σου, είναι οι ίδιοι που έχουν καταντήσει αυτή την μουσική να περνιέται για δεινοσαυρική. Cream, Blue Cheer καί Hendrix άκουγαν στην εποχή τους οι δεκαωχτάχρονοι και όχι οι γκριζομάλλιδες που βρωμάνε στάχτη και χολή. Δεν έχει σημασία αν όλοι αντιλήφθηκαν τις λεπτές γραμμές μεταξύ των επιρροών των Colour Haze, η μουσική ήταν εκεί όπως επίσης και όσοι ήθελαν να την ακούσουν. Ασπρο πάτο λοιπόν γιά τους πιτσιρικάδες στην πρώτη σειρά καθώς και γιά τον ΘΕΟ που κατέληξε να κάθεται οκλαδόν μέσα από την σιδερένια μπάρα της σκηνής, σαν να παρακολουθεί την συναυλία από το σαλόνι του σπιτιού του. Οι 1000mods από την άλλη νομίζω πως δεν θα μπορούσαν να είναι πιο χαρούμενοι μετά από ένα πλήρως πετυχημένο support σε μία μπάντα πού την έχουν ψήλα, αλλά και γιατί η επόμενη της συναυλίας θα τους έβρισκε να ξεκινάνε ηχογραφίσεις με τον Billy Anderson 'πισώ από την κονσόλα' (κλισέ αλλά μου αρέσει να γίνομαι γραφικός). Καί εγώ δεν θα μπορούσα να μην είμαι σε αντίστοιχη θέση. Μακάρι καί του χρόνου να γιορτάσω τα γενέθλια μου με παρόμοιο τρόπο.
Ενα είναι σίγουρο, όσοι ήταν στο An χθές το βράδυ, ήθελαν να είναι εκεί και πουθενά αλλού. Ετσι, με πλήρη επίγνωση για το τι πρόκειται να συμβεί, κατεβήκαμε τα σκαλιά. Οσοι δεν έχουν δεί (ή ακούσει) σε πολύ υψηλή ένταση τους Brotherhood of Sleep τότε προτείνω να το κάνουν με την πρώτη ευκαιρία.Η ώρα περνάει και χωρίς πολλές καθυστερήσεις (απο όλα τα συγκροτήματα) , στην σκηνή ανεβαίνουν οι My Sleeping Karma και ξεκινάνε: Λυπάμαι αλλά ως εκεί θυμάμαι.
Ας ξεκινήσω αναφέροντας ό,τι ξέρω για αυτό το συγκρότημα. Είναι τρείς, είναι από το Σικαγό, έχουν κυκλοφορίσει άλλο ένα ep με 4 τραγούδια πίσω στο 2007 , και ο Keyser δεν τους έχει ακούσει ακόμα παρά τις κραυγές αγωνίας μου ακόμα και εν ώρα εργασίας ( 'Ναι; Καλησπέρα σας! Σας τηλεφΑΚΟΥ ΤΟ DEEPSPACEPILOTS ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΡΕ!) 
