65daysofstatic, Absent Without Leave @ An Club, Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Αυτό είναι ο ήχος της ευτυχίας μου.

Και δεν είμαι καν σίγουρος αν πρόκειται ή αν χρειάζεται να γράψω κάτι παραπάνω.
credits: Niemandsrose για την φωτογραφία

Black Shape of Nexus, Omega Massif, Rotor live @ An Club, Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Λοιπόν είχα πολύ καιρό να περάσω τόσο ωραία σε συναυλία. Δεν υπάρχει λόγος πάντα το πράγμα να σημαδεύεται από αποκαλυπτικά βιωματικά σκηνικά, τελεστική κάθαρση, δοκιμασία και ψυχολογικό βιασμό. Το νόημα είναι οτι ήταν από συναυλίες που περίμενα πολύ και μου έδωσε ακριβώς αυτά που ήθελα - κοπάνημα, ένα μεγάλο χαμόγελο και αίσθηση πλήρους μουσικού κορεσμού.  Επίσης, με άφησε με βουλωμένα αυτιά για 2 μέρες. Θα μπω στο ψητό χωρίς πολλά πολλά:

Miss Fortune was a Henhouse Manager live @ An Club,17/02

Yassa















Circassian













Korsikov





















Stonenrow















Nechayevschina















Universe217


















Last Rizla















1000mods






Γενικά γαμώ τις φάσεις, ίσως το καλύτερο Live ελληνικών συγκροτημάτων αυτής της σκηνής. Ο επιμέρους σχολιασμός των μπαντών δεν έχει νόημα καθώς πρόκειται για release party με δωρεάν έισοδο. Η συλλογή της Spinaloga πάντως είναι πολύ καλή με τρομερό artwork. Όπου το βρείτε τσιμπίστε το.

Colour Haze live @ An Club 16/10/2010

Δεν έχω καί πολλά να πω για αυτό το live. Μόνο δυο σκόρπιες σκέψεις. Αυτοί που ευαγγελίζονται το 70's καί 60's ως την ύψιστη μουσική έκφραση και θεωρούν πως για να την καταλάβεις καί να την νιώσεις πρέπει να έχεις είτε πτυχία είτε χρόνια στην πλάτη σου, είναι οι ίδιοι που έχουν καταντήσει αυτή την μουσική να περνιέται για δεινοσαυρική. Cream, Blue Cheer καί Hendrix άκουγαν στην εποχή τους οι δεκαωχτάχρονοι και όχι οι γκριζομάλλιδες που βρωμάνε στάχτη και χολή. Δεν έχει σημασία αν όλοι αντιλήφθηκαν τις λεπτές γραμμές μεταξύ των επιρροών των Colour Haze, η μουσική ήταν εκεί όπως επίσης και όσοι ήθελαν να την ακούσουν. Ασπρο πάτο λοιπόν γιά τους πιτσιρικάδες στην πρώτη σειρά καθώς και γιά τον ΘΕΟ που κατέληξε να κάθεται οκλαδόν μέσα από την σιδερένια μπάρα της σκηνής, σαν να παρακολουθεί την συναυλία από το σαλόνι του σπιτιού του.
Οι 1000mods από την άλλη νομίζω πως δεν θα μπορούσαν να είναι πιο χαρούμενοι μετά από ένα πλήρως πετυχημένο support σε μία μπάντα πού την έχουν ψήλα, αλλά και γιατί η επόμενη της συναυλίας θα τους έβρισκε να ξεκινάνε ηχογραφίσεις με τον Billy Anderson 'πισώ από την κονσόλα' (κλισέ αλλά μου αρέσει να γίνομαι γραφικός).
Καί εγώ δεν θα μπορούσα να μην είμαι σε αντίστοιχη θέση. Μακάρι καί του χρόνου να γιορτάσω τα γενέθλια μου με παρόμοιο τρόπο.

One + 1 man show (Darsombra + Wino Live @An Club, Athens)

Τα τελευταία δύο χρόνια έχω πάρει άτυπα την απόφαση ότι ο κύριος τρόπος διασκέδασης μού, ή μάλλον η διασκέδαση για την οποία επιλέγω να δίνω λεφτά θα είναι οι συναυλίες. Κάποιος άλλος μπορεί να θέλει να δώσει τα λεφτά του για ένα σινεμά ή γιά δυό τρία ποτά, αλλά εγώ πλέον δεν το νιώθω 'σωστό'. Και η αλήθεια είναι πως νιώθω υπέροχα κάθε φορά που δίνω το παρόν σε κάποιο Live event πού επιβεβαιώνει την επιλογή μου ως προς αυτό το θέμα.
Σε ψιλοάδειο μαγαζί κάνει την εμφανισή του ο κύριος Darsombraς (Brian Daniloski) παρέα με τα πεταλάκια του. Όπου ακούς καλλιτέχνη να δίνει παράσταση μόνο του χώρις να συνοδεύεται απο τον προσδιορισμό 'acoustic show' τότε πάνω κάτω καταλαβαίνεις τι θα ακολουθήσει. Drone loopαρισμένες κιθάρες με το doom να ρέει άφθονο σε κάθε χτύπημα της κιθάρας. Ακολουθεί γονάτισμα μπροστά στο βωμό της παραμόρφωσης, σαν μιά μορφή ηλεκτρικής λιτανείας, δηλαδή η κιθάρα στο πάτωμα, τα feedback και τα loops να τρέχουν αχαλίνωτα και ο Darsombra να προσπαθεί να επιβάλει τάξη. Τα τέσσερα τέταρτα δημιουργούνται, σημείο που προσωπικά αποτελεί highlight, και ο Wino βρίσκει αφορμή να ανέβει στην σκηνή για να μείνει εκεί ως το τέλος του set, μόνο και μόνο για να ξανανέβει λίγα λεπτά αργότερα.
Pause.
Το γιατί ο κόσμος επιλέγει να έρθει αρκετή ώρα μέτα την δηλωμένη ώρα έναρξης είναι κάτι που πραγματικά συνεχίζει καιρό τώρα να με εντυπωσιάζει. Οταν το support act το αποτελούν ελληνικές μπάντες άντε πες έχει κάποιο νόημα, μιας και υπάρχει περίπτωση να μην θέλει κάποιος για ν-ιοστή φορά να δεί τα ίδια (αν καί διαφωνώ). Οταν το live ξεκινάει την ώρα που κάποιος ακόμα δεν έχει σχολάσει ή τρώει κίνηση για να έρθει είναι και πάλι δεκτό και σε όλους έχει συμβεί. Οταν όμως το support act το αποτελεί σχήμα που δεν θα έχουμε την δυνατότητα να ξαναδούμε στο κοντινό μέλλον, και η συναυλία ξεκινάει λίγο μετά της δέκα, τότε ο μόνος λόγος πού τα δύο τρίτα του κόσμου μπήκαν λίγο πριν την είσοδο του Wino είναι γιατί συνειδητά είπαν να αργήσουν. Γιά άλλη μία φορά, αυτό αποτελεί την γνώμη μου καί ο καθένας κάνει ότι θέλει. Απλά όποιος επέλεξε να χάσει τον Darsombra έκανε λάθος.
Ξέpause.
Οταν ακούς Wino ως frontman σε μία από τις μπάντες που αποτελούν τον θεμέλιο λίθο του Doom τότε σηκωνεις την μπύρα στον αέρα και τραγουδάς μαζί του. Στούς Obsessed γουστάρεις και δεν χορταίνεις όγκο και riff. Στο πρoσωπικό του σχήμα (όχι το ακουστικό σετ) ανακαλύπτεις της βαθιές ρίζες του Doom στο 70's Rock. Οταν ο Wino με μία ακουστική κιθάρα φοράει την bluesy φορεσιά τότε μπορείς απλά να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό που δίνει με το πόδι του και να χαμογελάς σα χαμένος για ώρες μετά. Δεν ήταν μόνο blues όμως. Η βαριά παρουσία τού, τού επιβάλει να είναι και άλλα πολλά. Μα πάνω απ'όλα παραμένει τόσο αυθεντικός όσο μας έχουν πεί άλλοι αλλά και απ'όσο έχουμε καταλάβει βλέποντας τον ζωντανά. Ενίοτε ζωντανά και unplugged.