Herem - II (2011)

Γουστάρω τρελά τα συγκροτήματα που χωρίς να κάνουν κάτι το τρελά καινοτόμο, καταφέρνουν παρ' όλα αυτά και σπάνε τα στενά στεγανά του doom ήχου, με την ποιότητα και τη φρεσκάδα τους. Αυτό αποτελεί μια πολύ ηχηρή απόδειξη ότι όταν έχεις όρεξη και καλές ιδέες μπορείς να δημιουργήσεις πρωτόγνωρες εμπειρίες με πολύ απλά συστατικά. Οι Φινλανδοί Herem έχουν και όρεξη και καλές ιδέες, γι' αυτό και εδώ στη δεύτερη κυκλοφορία τους, δημιουργούν κάτι το πραγματικά εντυπωσιακό.

Το ΙΙ είναι ένα αργοκίνητο θορυβώδες ηχητικό κτήνος που ενώ θα μπορούσε άνετα να αποτελεί άλλη μια καλή κόπια των Electric Wizard, δεν το κάνει. Κι αυτό γιατί ενώ εχουν κι αυτοί 2 κιθάρες, αντί να τιγκάρουν και τις 2 στο fuzz, όπως κάνουν οι προαναφερθέντες EW, εντούτοις επιλέγουν να ρίξουν όλο το heaviness στη μία και να αφήσουν στην άλλη την καθαρότητα και την ελευθερία να δημιουργεί όμορφα ηχοτοπία, προσθέτοντας layers και εξαιρετικά leads, πάνω στην βαρβαρότητα, δημιουργώντας μια ψυχεδελική, αρρωστημένη ατμόσφαιρα.

Ξεχωριστή περίπτωση αποτελούν τα φωνητικά, αφού εναλλάσονται, με χαρακτηριστική ευκολία, μεταξύ sludge ουρλιαχτών και death βοθροειδών βρυχηθμών. Το εντυπωσιακό, βέβαια, στην όλη υπόθεση δεν είναι αυτή καθεαυτή η εναλλαγή αλλά το γεγονός ότι προέρχονται από γυναίκα! Αυτό ακριβώς. Η κακάσχημη μεν, χαρισματική δε, Valendis Suomalainen, καταφέρνει κάτι το εξωπραγματικο, που εγώ προσωπικά δεν έχει τύχει να ξανασυναντήσω σε γυναικεία φωνητικά. Αυτό από μόνο του, για μένα, αξίζει όλα τα kudos.

Έτσι λοιπόν, με βαρβαρότητα, ατμόσφαιρα και φωνητικά να εκμεταλλεύονται όσο καλύτερα γίνεται, ο δίσκος ξεχωρίζει από τη μάζα και δίνει πάτημα για πολλαπλές ακροάσεις, ανταμοίβοντας τον ακροατή στο έπακρο.

Metal Archives
Official Homepage

Astronautalis (US) - This is Our Science (2011)

Για τον Astronautalis και για το αριστούργημα του 2006, "Mighty Ocean and Nine Dark Theaters" έχω αναφερθεί δύο φορές, τη μια εκτενώς. Αν τον δίσκο δεν τον έχετε ακούσει, ειλικρινά κάντε το.

Έχοντας λοιπόν βγάλει ένα αρκετά καλό δισκάκι το 2009 ("Pomegranate") ο Astronautalis επέστρεψε το 2011 για έναν δίσκο που δεν ξέρω για top, σίγουρα όμως θεωρώ εξαιρετικό άκουσμα για την προηγούμενη χρονιά.

Ένα σεντόνι για το 2011

Γεια σας και χαρά σας.
Αφού γύρισα από την πανέμορφη Νάξο (κλισέ) και φόρτισα τις μπαταριές μου (πιο κλισέ), ήρθε η ώρα να πούμε 2-3 (χιλιάδες) πραγματάκια για το 2011.

Το 2011 αποδείχτηκε τελικά πλουσιότατο παρά την αρχική ξενέρα που είχα μέχρι τον Απρίλη που τότε φαίνονταν ελαφρώς δυσοίωνα τα πράγματα με λίγες καλές κυκλοφορίες. Τελικά όχι μόνο ανέβηκε κατακόρυφα από το καλοκαίρι και μετά, αλλά και μάλλον, τελικά, ξεπερνάει την καταπληκτική περσινή χρονιά.

Για να μην μπλέξω τα μπούτια μου, επιλέγω να χωρίσω αυτή την ανασκόπηση σε κατηγορίες, γιατί φέτος και περισσότερο από κάθε άλλη φορά άκουσα μουσική και από αλλά είδη της μέταλ εκτός του τρίπτυχου stoner/doom/sludge, το οποίο φυσικά είναι το αγαπημένο μου.....

Blood Ceremony - Living with the Ancients (2011)

Πολύ μου αρέσουν αυτά τα νέα συγκροτήματα με ρετρό doom ήχο, occult θεματολογία και γυναικεία φωνητικά, όπως οι Devil's Blood ή η Jex Thoth με τα project της.
Οι Blood Ceremony είναι ένα από αυτά τα συγκροτήματα και το "Living with the Ancients" είναι μάλλον και το κορυφαίο του είδους (εν αναμονή και του νέου Devil's Blood που πάει μάλλον για αρχές '12).

Αυτός εδώ είναι ο καλύτερος doom δίσκος της χρονιάς για μένα. Και πως να μην είναι όταν αποτελείται από 9 κομματάρες που κόβουν την ανάσα. Είναι heavy και βρωμάει Sabbath-ίλα από μακριά. Έχει φλάουτο που κάνει τη διαφορά. Έχει διάφορα μπλιμπλίκια από αρμόνιο που δένουν τέλεια με την όλη ατμόσφαιρα. Έχει μερικές εξωπραγματικές ριφάρες. Έχει καταπληκτικά φωνητικά. Τα έχει όλα!

Πρόσεξε τι γίνεται από τη μέση και μετά στο εναρκτήριο The Great God Pan, που μπαίνουν τα σολίδια και δημιουργούν κάτι το επικό. Ή την κομματάρα Oliver Haddo που μοιάζει να βγήκε από τα 70s αλλά παράλληλα ακούγεται τόσο μα τόσο φρέσκο. Ή φυσικά το εξωπραγματικό Daughter of the Sun που είναι ένα από τα τραγούδια της χρονιάς.

Ο δίσκος ξεχειλίζει από ιδέες και έμπνευση, γι' αυτό όλοι εσείς οι doom-άδες που γουστάρετε retro καταστάσεις, δώστε βάση. Αυτός ο δίσκος είναι για εσάς. Όλοι οι υπόλοιποι δώστε μια ευκαιρία και δεν θα χάσετε. Ίσως μάθετε κάτι καινούριο και να το παίζετε ψαγμένοι στις παρέες σας.

Metal Archives
Blood Ceremony @ Facebook

Sigiriya - Return to Earth (2011)

Διάφορες ασχολίες με κράτησαν σχετικά μακριά από τη μουσική τις τελευταίες μέρες. Καταρχάς είδα ολόκληρο το Death Note, το οποίο το είχα αρχικά υποτιμήσει αλλά αποδείχτηκε γαμάτο. Κατά δεύτερον έπαιξα ένα πολύ ωραίο κλασσικό adventure video game, το Broken Sword: The Director's Cut, το οποίο κατεβαίνει δωρεάν από ΕΔΩ και συστήνεται σε όλους τους adventur-άδες σαν και του λόγου μου.

Στο ψητό τώρα, αυτός ο δίσκος είναι ο καλύτερος stoner δίσκος της φετινής χρονιάς. Τόσο απλά. Και είναι λίγο αστείο αυτό, γιατί τις προάλλες που τα λέγαμε με Azarak, βγήκε το πόρισμα ότι το stoner μου το θέλω όπως το δίδαξαν οι κορυφαίοι Acrimony πριν από 15 χρόνια. Και ξαφνικά πέφτω πάνω σε τούτο τον αγκόλιθο.
Εξηγούμαι: Οι Acrimony ήταν από τα πρωτόλεια και πιο υποτιμημένα stoner συγκροτήματα της δεκαετίας του '90. Τελευταίο τους full length ήταν το υπερέπος "Tumuli Shroomaroom" του 1996 και το 2001 ανακοινώνουν τη διάλυσή τους. Δέκα χρόνια μετά λοιπόν, 4 από τα 5 ορίτζιναλ μέλη των Acrimony επανασυνδέονται, αποφασίζουν ότι παραείναι γαμάτοι για να μην προσφέρουν στον κόσμο αγνό και ατόφιο stoner και βάζουν μπροστά για νέο δίσκο. Επειδή όμως έχουν περάσει 15 χρόνια από την τελευταία δουλειά τους, με πολλά πράγματα να έχουν αλλάξει και, κυρίως, επειδή οι Acrimony είπαν ό,τι είχαν να πούν τότε, άλλαξαν το όνομα σε Sigiriya και πλέον έχουμε να κάνουμε με μια 100% 10s μπαντα.

Στα του δίσκου, φυσικά και το "Return to Earth" έχει κοινά στοιχεία με τις δουλειές των Acrimony. Στην ουσία μιλάμε για την ίδια μπάντα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και καίριες διαφορές. Για αρχή, όπως γίνεται φανερό και από τον τίτλο, οι Sigiriya κινούνται σε πιο γήινες φόρμες. Η ψυχεδέλεια που είχε ρόλο μπροστάρη στους Acrimony, εδώ έχει υποχωρήσει στο background. Έτσι ο δίσκος είναι πολύ πιο heavy από οποιαδήποτε δουλειά τους. Εδώ όλο το βάρος έχει πέσει πάνω στο groove. Και η αλήθεια είναι ότι είναι ΠΕΛΩΡΙΟ το άτιμο. Επιπλέον, οι Ουαλοί έχουν ωριμάσει και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα. Και στα φωνητικά του Dorian Walters που τραγουδάει καλύτερα από ποτέ και στις συνθέσεις των υπολοίπων που φαίνεται να παίζουν παπάδες με χαρακτηριστική ευκολία.

Ο δίσκος διαρκεί μόλις 35 λεπτά (όσο διαρκεί δηλαδή ένας καλοφτιαγμένος μπάφος) και τα 7 κομμάτια που περιέχει είναι όλα ένα κι ένα. Την παράσταση όμως κλέβει (άνετα κιόλας) το 10λεπτο Deathtrip to Eryri, που κλείνει το δίσκο και χωρίς πλάκα, πρόκειται για μια εκπληκτική κομματάρα που κλάνει μεθάνιο πάνω σε ό,τι τολμάει και αυτοαποκαλείται stoner τη σήμερον ημέρα.
Ο βασιλιάς (Acrimony) πέθανε. Ζήτω ο βασιλιάς (Sigiriya).

Sigiriya @ Facebook
Metal Archives

Big Business - Quadruple Single EP (2011)

Τη συγκεκριμένη κυκλοφορία την είχα κλάσει λιγάκι. Δεν ξέρω γιατί. Τους Big Business τους θεωρώ από τις πιο πωρωτικές και εξελίξιμες μπάντες στο χώρο του heavy/stoner/sludge χώρου, οπότε μάλλον απλά έτυχε και δεν την είχα ακούσει. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως.

Το παρόν EP αποτελεί φυσική συνέχεια του καταπληκτικού "Mind the Drift" που βγήκε πριν 3 χρόνια. Πλέον είναι τετράδα αφού προστέθηκε στο line-up και ο κιθαρίστας Scott Martin και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παίρνει μεγαλύτερο όγκο ο ήχος τους.
Το σημαντικό εδώ είναι ότι τα παλικάρια δεν αναμασάνε παλιές ιδέες αλλά καταφέρνουν και δημιουργούν, για άλλη μια φορά, ένα κολάζ επιθετικής και άκρως πωρωτικής μουσικής, απαρτιζόμενο από 4 δυναμίτες. Μοναδικό αρνητικό θα έλεγα ότι είναι μόνο η διάρκεια που μετά βίας αγγίζει τα 18 λεπτά. Και όταν μιλάμε για τους Big Business, ναι 18 λεπτά είναι λίγα.

Τουλάχιστον υπάρχει αυτό το Guns, που όπως επισημαίνει με πολύ εμφατικό τρόπο και ο Jared Warren (φωνητικά, μπάσο) "Guns are better than anything else".
Ποιος είμαι εγώ που θα διαφωνήσω;

http://bigbigbusiness.com/

RWAKE - Rest (2011)

Δώστε βάση εδώ γιατί μάλλον (για μένα σίγουρα) μιλάμε για τον κορυφαίο δίσκο της χρονιάς.
Οι RWAKE επιστρέφουν 4 χρόνια μετά το αριστουργηματικό "Voices of Omens", με έναν άκρως προοδευτικό (με την κυριολεκτική έννοια) δίσκο γεμάτο από συναρπαστικές ιδέες, λαβυρινθώδεις συνθέσεις και πολλές μεγαλειώδεις στιγμές. Ήδη από το 2005 με το επίσης φανταστικό "If You Walk Before You Crawl, You Crawl Before You Die", είχαν δείξει για τι είναι ικανοί, καθώς επίσης τότε ήταν που έδειξαν ότι πλέον είχαν αφομοιώσει πλήρως τις επιρροές τους και έφτιαξαν τον ήχο τους, ο οποίος πλέον είναι 100% RWAKE.

Αυτό που κάνει τους RWAKE ξεχωριστούς είναι, ο μοναδικός τρόπος που συνδυάζουν το πρωτόλειο sludge των Eyehategod με την εγκεφαλική προσέγγιση των Neurosis και το βαρύ και πολύπλοκο doom των YOB με το επιθετικό, τεχνικό progressive των πρώιμων Mastodon. Τα δυνατά τους σημεία είναι τα εκπληκτικά κιθαριστικά leads που εναλλάσονται με περίτεχνο τρόπο και πολλές φόρες μπαίνουν σφήνα στο ρυθμό, το νευρωτικό drumming και, φυσικά, τα διπλά φωνητικά μεταξύ του C.T. και της B. που αλληλοσυμπληρώνονται άριστα.

Με το "Rest", εξελίσσονται και τη μουσική τους την πάνε ένα βήμα παραπέρα από εκεί που την άφησαν στο "Voices of Omens". Οι συνθέσεις είναι πιο απλωμένες, ελαφρώς πιο πολύπλοκες αλλά εξίσου επιθετικές. Δεν είναι καθόλου εύκολος δίσκος κι αυτός, όπως δεν ήταν και οι προηγούμενοι. Οι επικές πινελιές όμως που υπάρχουν διάσπαρτες, τον κάνουν εύκολα προσβάσιμο. Ουσιαστικά, υπάρχουν 4 συνθέσεις (συν 2 εισαγωγικά κομμάτια του 1 λεπτού), που η μία είναι καλύτερη από την άλλη. Τα leads είναι τόσο καίρια και μεθοδευμένα που προκαλούν ανατριχίλες και τα riffs κολλάνε στο μυαλό και μοιάζουν μνημειώδη. Τα φωνητικά είναι ξεχωριστή περίπτωση αφού η δουλειά που έχει γίνει ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Από τη μία ο C.T. ουρλιάζει σαν να κάνει επικλήσεις σε ένα ανώτερο ον, ενώ η B. έρχεται να δώσει μια άλλη διάσταση με τα black ουρλιαχτά της.

Θα μπορούσα πολύ εύκολα να κάνω μια ψυχρή track-by-track ανάλυση αλλά επειδή κάποια πράγματα δεν μπορούν να περιγραφούν με απλές λέξεις, καλύτερα ας περιοριστώ στο ότι, αυτά που θα ακούσετε στο Rest δεν τα ακούτε κάθε μέρα. Τελείως επιγραμματικά, ακούστε τι γίνεται στο It Was Beautiful, But Now It's Sour, πριν κλείσουν καν δύο λεπτά, ή το 16λεπτο "The Culling" που σε μεγαλοπρέπεια συγκρίνεται μόνο με κάνα "Call of Ktulu", ή ακόμα περισσότερο ακούστε το 2ο μισό του -πέρα από κάθε λογική, ανεπανάληπτου- "Was Only A Dream" που κλείνει το δίσκο.

Όσοι ξενέρωσαν με τη βατή στροφή των Mastodon, αυτό είναι το τέλειο υποκατάστατο. Αλλά ακόμα και όσοι γούσταραν, με το "Rest" θα γουστάρουν περισσότερο. Πιστέψτε με, αυτός ο δίσκος είναι μια εμπειρία. Είναι σκεπτόμενη, εγκεφαλική, επιθετική μουσική για ακροατές που θέλουν να βιώσουν κάτι το διαφορετικό. Είναι το γαμημένο ΕΠΟΣ της χρονιάς.

Metal Archives
http://rwake.bandcamp.com/ (ακούτε όλο το δίσκο εδώ)

Mastodon - The Hunter (2011)

Καταρχάς να εξηγηθώ. Το Remission (μαζί με το Lifesblood EP) είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ από Mastodon. Από εκεί και πέρα, όλα τους τα άλμπουμ μου άρεσαν, αλλά επειδή δίσκο με δίσκο, η επιθετικότητα υποχωρούσε, στο τέλος έμενα με μια πικρία. Στο Crack the Sky, με ξενέρωσε ελαφρώς η εμφανώς πιο prog προσέγγιση, αλλά είχε κάποιες δαιδαλώδεις συνθέσεις, όπως τα Czar, Last Baron και το ομότιτλο που γούσταρα. Φτάνουμε λοιπόν στο φετινό τους πόνημα, το οποίο μάλλον ήταν και ο πιο αναμενόμενος δίσκος της χρονιάς.

Ας ξεκινήσω με τα αρνητικά: Για πρώτη φορά δεν μου αρέσει καθόλου το artwork. Ο Paul Romano με τα καταπληκτικά του εξώφυλλα την έκανε και την θέση του πήρε κάποιος AJ Fosik.
Στα του δίσκου, έχουμε να κάνουμε με την πιο βατή και πιασάρικη δουλειά των Mastodon. Τα prog στοιχεία έχουν πληθύνει, θυμίζοντας έντονα Beatles, Pink Floyd και άλλα prog συγκροτήματα των '60s και '70s. Το sludge έχει υποχωρήσει σχεδόν οριστικά όπως και τα ουρλιαχτά. Πλέον έχουμε περισσότερα από ποτέ καθαρά φωνητικά και επίσης για πρώτη φορά ακούμε τον ντράμερ Brann Dailor να τραγουδάει, με ένα τρόπο που προσωπικά μου φαίνεται άκρως ενοχλητικός. Επίσης, ακούμε πολλά heavy rock/stoner στοιχεία, που μάλλον, όμως αυτά, κρίνονται πετυχημένα.

Εντάξει οι Mastodon είναι παιχταράδες. Αυτό δεν αλλάζει. Μπορεί να έχουν πραγματοποιήσει 180 μοιρών στροφή, αλλά αυτό που έχουν επιλέξει να κάνουν το κάνουν καλά. Όλες οι επιρροές τους είναι αρμονικά συνδυασμένες. Κλασσικά η κιθαριστική δουλειά είναι εξαιρετική. Ο δίσκος μπορεί να μην είναι επιθετικός, αλλά παραμένει heavy. Μερικά riffs είναι πανέμορφα και κατ' επέκταση κάποια κομμάτια, κατά πάσα πιθανότητα θα μείνουν κλασσικά.
Όπως για παράδειγμα το The Sparrow, που για μένα είναι και το κορυφαίο του δίσκου: Μια ευθεία αναφορά στο Wish You Were Here των Pink Floyd και με ένα μεσαίο riff που κάθε heavy rock μπάντα θα ζήλευε.
Ή όπως το Curl of the Burl, που με τη μαγκιά του σβήνει ολόκληρες δισκογραφίες stoner συγκροτημάτων.
Ή όπως τα Black Tongue και Spectrelight (με συμμετοχή Scott Kelly), που θυμίζουν παλιές καλές εποχές.
Από εκεί και πέρα όμως, βρίσκω μόνο διάσπαρτες καλές στιγμές, αρκετές μέτριες και μερικές κακές. Όπως το απαίσιο "Creature Lives" (εδώ τραγουδάει ο Dailor), που είναι ό,τι χειρότερο έχω ακούσει από Mastodon, γενικά.

Εν κατακλείδι, το The Hunter, θεωρώ ότι δεν είναι κακός δίσκος. Οι Mastodon εξελίσσονται διαρκώς, προσθέτουν καινούρια στοιχεία, ανοίγουν νέους δρόμους, δεν επαναλαμβάνονται ενώ ταυτόχρονα κρατάνε μία σταθερή heavy βάση και θέτουν νέα μέτρα και σταθμά, δικαιολογώντας την τρομερή απήχηση που έχουν. Αλλά εμένα δεν μου κάνουν πλέον. Δεν συγκλονίστηκα σε κανένα σημείο και σε αρκετά βαρέθηκα, κουράστηκα και εκνευρίστηκα.
Είναι ένας δίσκος που αξίζει ενασχόλησης και ακροάσεων αλλά μέχρι εκεί.

Mastodon: The Hunter Visualizer

Εν αναμονή του νέου άλμπουμ των Μαστόδοντων που κυκλοφορεί στις 27/9 από τη Relapse (φυσικά στο ίντερνετ, έχει διαρρεύσει εδώ και 2-3 μέρες και το review ετοιμάζεται), τα παλικάρια έκαναν μια εξαίσια δουλειά, ανεβάζοντας ολόκληρο το δίσκο στο youtube.
Οπότε, για ένα άνευ προηγουμένου οπτικοακουστικό θέαμα, χαζεύετε εδω:

Amebix - Sonic Mass (2011)

Αυτό κι αν είναι έκπληξη! Οι Amebix, μια από τις μπάντες που θεωρείται ότι όρισαν το crust, επέστρεψαν με full length άλμπουμ 24 (!!!) ολόκληρα χρονιά μετά το "Monolith". Προηγήθηκε ένα αριστουργηματικό single με την υπερκομματάρα Knights Of The Black Sun, ανεβάζοντας τις προσδοκίες στον θεό και έκανε την προσμονή να μοιάζει με μαρτύριο μέχρι να κυκλοφορήσει ο δίσκος.
Επειδή όμως 24 χρόνια είναι πολλά και ένα κομμάτι δεν λέει και πολλά πράγματα όσο καλό και να 'ναι, το ερώτημα που προέκυπτε εύλογα είναι, "τι έχουν να μας πουν οι Amebix εν έτει 2011";

Ο Baron (φωνητικά, μπάσο) λοιπόν, με τον Stig Maximus (κιθάρα) και τον νεοαφιχθέντα Roy Mayorga (ex-Soulfly) στα ντραμς, φαίνεται να κρατάνε τις punk καταβολές τους πρόσθετοντας όμως πολλά industrial metal στοιχεία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το "Sonic Mass" να θυμίζει καταπληκτικά ένα έτερο κορυφαίο (και πολυ αγαπημένο για τον γράφοντα) συγκρότημα της post-punk/industrial metal σκηνής, τους Killing Joke.
Πραγματικά, σχεδόν κάθε νότα του "Sonic Mass" φέρνει καρφί σε Killing Joke, κυρίως από την industrial metal περίοδο τους (1990-2010) και ο Baron θυμίζει περισσότερο από ποτέ και από οποιονδήποτε άλλο τον Jaz Coleman (τραγουδιστή των Killing Joke).
Αυτό βέβαια, δεν λειτουργεί αρνητικά για τους Amebix, αφού ο δίσκος είναι εξαιρετικός με τον δικό του τρόπο και δεν αποτελεί απλά μια καλή κόπια των Killing Joke.
Ο δίσκος έχει εξαιρετική παραγωγή, με το νευρωτικό μπάχαλο των 2 προηγούμενων άλμπουμ να περιορίζεται και να στοχεύει πάνω απ' όλα στη διασκέδαση.
Όλα τα κομμάτια είναι ένα κι ένα, με κορυφαία τα The Messenger με τους συνεχείς κανονιοβολισμούς, το μπασοδηγούμενο "Visitation", το εξαιρετικό διπλό ομότιτλο κομμάτι με το πρώτο να είναι πιο υπνωτιστικό ενώ το δεύτερο πιο επιθετικό αλλά να συνδέονται τόσο τέλεια και φυσικά το προαναφερθέν έπος, "Knights of the Black Sun".
Μοναδική αδύναμη στιγμή θεωρώ το κομμάτι "The One", το οποίο απλά πέρασε και δεν ακούμπησε. Θα μπορούσε να έλειπε είναι η αλήθεια.
Τέλος ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Roy Mayorga αφού στις περισσότερες περιπτώσεις το tribal drumming του κλέβει την παράσταση.

Εν έτει 2011, λοιπόν, οι Amebix, μας τα λένε ωραία. Μπορεί να λείπει η αγνή crustopunk-ίλα, αλλά ούτως ή άλλως δεν χρειάζονταν να πιπιλάνε παλιές 25ετίας δόξες. Οπότε, εκμοντερνίζονται, περνάνε καλά και περνάμε κι εμείς μαζί τους. Εξάλλου, αυτό δεν είναι το ζητούμενο;

http://www.amebix.net/
Metal Archives

KEN mode - Venerable (2011)

Αν και γενικά δεν το κατέχω το hardcore, αν επέλεγα έναν αγαπημένο hardcore δίσκο από τη φετινή χρονιά, θα επέλεγα το Venerable. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τις Breach καταβολές τους, αλλά με πολλά πράγματα, όπως η παραγωγή, το στοιβαρό παίξιμο, οι κολλητικές συνθέσεις, οι συνεχείς εναλλαγές του ρυθμού και οι μπαρουτοκαπνισμένες ριφάρες.

Οι KEN (Kill Everyone Now) mode, σχηματίστηκαν το 1999 από τα αδέρφια Jesse (κιθάρα, φωνητικά) και Shane Matthewson (ντραμς) και μετά από πολλές αλλαγές προσώπων στο μπάσο και 3 πολύ καλά άλμπουμ, φτάνουμε στο 2010, οπότε και ο θεούλης Kurt Ballou (Converge), είπε να βάλει το χέρι του στην παραγωγή.
Ο δίσκος απέκτησε αμεσότητα χωρίς όμως να είναι απαραίτητα πιασάρικος και όλα γίνονται όπως θα έπρεπε.

Έτσι έχουμε: Συνεχείς εναλλαγές φωνητικών (ψίθυροι-ουρλιαχτά-τσιρίδες), πολύπλοκες αλλά απόλυτα συμπαγές συνθέσεις, up-tempo ξεσπάσματα, πλήρως αποκρυσταλλωμένη παραγωγή, δύο 8λεπτους ύμνους (The Irate Jumbuck, Never Was), ένα οργανικό οργασμό ("Flight Of The Echo Hawk") και πολύ, αλλά ΠΟΛΥ νεύρο.
Από την έναρξη του "Book Of Muscle", μέχρι και το φινάλε του "Mako Shark", ο δίσκος πιάνει τον ακροατή από τα μούτρα και δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα.
Φυσικά, δεν λέω ότι για την αρτιότητα του άλμπουμ ευθύνεται μόνο ο Ballou. Η παραγωγή του Ballou σε συνδυασμό με την συνθετική ικανότητα των αδερφών Matthewson, είναι που κάνει αυτόν τον δίσκο αξιοθαύμαστο.

Το Venerable δεν είναι ένας εύκολος δίσκος. Είναι ζόρικο πράμα. Απλά δεν είναι τόσο ζόρικος όσο οι προηγούμενοι των KEN mode. Το σίγουρο είναι ότι αυτός ο δίσκος, μαζί με το Pain Is A Warning των Today Is The Day (και αυτό σε παραγωγή Ballou), έκανε κάποιον που δεν ακούει γενικά τέτοιες μουσικές, όχι μόνο να ακούσει αλλά και να χτυπηθεί μέχρι τελικής πτώσεως.

http://kenmode.bandcamp.com/
http://www.ken-mode.com/

The Wounded Kings - In the Chapel of the Black Hand (2011)

Οι Wounded Kings είναι μια φρέσκια και ανερχόμενη μπάντα στο χώρο του doom. Αυτός εδώ είναι ο τρίτος δίσκος τους, ο οποίος ακολουθεί τα πολύ καλά "Embrace of the Narrow House (2008)" και "The Shadow Over Atlantis (2010)".
Παρόλο που υπάρχουν μόλις 6 χρόνια (από το 2005), έχουν πραγματοποιήσει 327 αλλαγές στη σύνθεση τους, με πιο σημαντική τη φετινή, όταν και ο George Birch (φωνητικά, κιθάρα) την έκανε με τον Alex Kearney να τον αντικαθιστά στην κιθάρα και την Sharie Nayland να πάιρνει θέση πίσω από το μικρόφωνο. Οπότε, όπως επιτάσσει η μόδα, έχουμε άλλο ένα γκρουπ τύπου Blood Ceremony/ Devil's Blood, με βαριές και θανατερές κιθάρες, occult/horror θεματολογία και γυναικεία φωνητικά.

Παρόλα αυτά, αυτό που κάνουν το κάνουν κάτι παραπάνω από πειστικά. Πιο αργοί και από το θάνατο ρυθμοί, κιθάρες στα τάρταρα, μπάσο ογκώδες και παραγωγή που αναδεικνύει περισσότερο το heaviness της υπόθεσης παρά το ρετρό doom χαρακτήρα και πολλή ψυχεδέλεια. Πραγματικά ο δίσκος είναι η επιτομή του HEAVY. Φανταστείτε τους Electric Wizard με γυναικεία, στοιχειωτικά φωνητικά.

Συνολικά, δεν υπάρχουν και πολλές εκπλήξεις στο δίσκο, αλλά ποιος τις θέλει όταν το doom παίζεται όπως πρέπει να παίζεται. Αργά και βαριά, δηλαδή. Εδώ υπάρχει έμπνευση και εκτελεστική ικανότητα που λίγες μπάντες τις έχουν. Δώστε βάση, ας πούμε στην κομματάρα Gates of Oblivion. Δεν έχω κάτι άλλο να πω.

The Wounded Kings @ Facebook
Metal Archives

Dirge - Elysian Megnetic Fields (2011)

Αυτοί εδώ οι Γάλλοι, δραστηριοποιούνται στο χώρο του sludge, αισίως, από το 1994. Σχετικά άγνωστη μπάντα θα έλεγα, αφού ούτε σαν όνομα δεν τους ήξερα πριν ακούσω το φετινό τους πόνημα αλλά και με ένα ψάξιμο στο ίντερνετ, πρόσεξα ότι εκτός Γαλλίας, υπάρχουν ελάχιστες αναφορές γι' αυτούς.
Αυτό είναι το πέμπτο τους άλμπουμ και μπορώ να πω ότι και μετά από μόλις μία ακρόαση, ενθουσιάστηκα και έτρεξα να ακούσω την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Οι τύποι είναι καλοί.

Δεν υπάρχει κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει εδώ. Ατμοσφαιρικό sludge/doom με λίγες noise αναφορές εδώ κι εκεί. Κάτι ανάμεσα σε Isis και Buried At Sea θα έλεγα.
Πιο συγκεκριμένα, ο δίσκος αποτελείται από 8 κομμάτια συνολικής διάρκειας 66 λεπτών και μέσα ακούμε doom αργόσυρτες ριφάρες με πολύ distortion, σκοτεινά ηχοτοπία που σε πολλές περιπτώσεις βγάζουν κάτι το επικό συνεπικουρούμενα από πλήκτρα και αιθέρια backing φωνητικά, κιθαριστικά leads που σπάνε τη μαυρίλα και προσφέρουν ομορφιές και ορισμένα σημεία που πραγματικά κολλάνε στο μυαλό.
Αν δεν πιστεύετε, ακούστε την απίστευτη αρχή του Morphee Rouge, τα μινιμαλιστικά ηχοτοπία του Apogee, ή το εκπληκτικό, επιληπτικό φινάλε του Cocoon, που αποτελεί και το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου και ένα από τα κορυφαία της χρονιάς.

Ο δίσκος έχει σημεία που τα έχουμε ξανακούσει πολλάκις, έχει, όμως και σημεία που σταματάνε το χρόνο. Το σίγουρο είναι ότι είναι απολαυστικός.

Metal Archives
http://www.dirge.fr/

Bloodiest - Descent (2011)

O Bruce Lamont πρέπει να είναι από τους μεγαλύτερους μουσικούς χαμαιλέοντες στο σκληρό ήχο, μαζί με τον Dax Riggs (Acid Bath, Agents of Oblivion, Deadboy and the Elephant Men, Solo).
Έχει καθιερωθεί με τους Yakuza παίζοντας (τραγουδώντας βασικά) progressive metal/hardcore/jazz, πέρσι με τον Sanford Parker (Minsk) δημιούργησε τους Circle of Animals και πειραματίστηκε με το industrial, ενώ φέτος, στις αρχές του χρόνου κυκλοφόρησε τον πρώτο του σόλο δίσκο με τίτλο "Feral Songs for the Epic Decline" κινούμενος σε σκοτεινά φολκ μονοπάτια.
Οι ενασχολήσεις του με όλα αυτά αποδεικνύουν περίτρανα ότι εκτός από ευρηματικός μουσικός, που με ό,τι και να καταπιαστεί το κάνει καλά, είναι και εκπληκτικός τραγουδιστής αφού από τη μία ουρλιάζει, την άλλη μουγκρίζει και την άλλη χτυπάει κάτι εξωπραγματικές κορώνες με τη φωνή του. Και το σημαντικότερο; Έχει τρομερή όρεξη.

Αποκύημα αυτής της αστείρευτης όρεξης είναι και οι Bloodiest.
Πρόκειται για κολλέκτιβα 7 ατόμων από το Σικάγο, με μπροστάρη τον Lamont (δικό του πρότζεκτ είναι στην τελική), ο οποίος αφήνει στην άκρη το αγαπημένο του σαξόφωνο που χρησιμοποιεί κατά κόρον στους Yakuza και αναλαμβάνει χρέη κανονικού τραγουδιστή.
Το να περιγράψει κάποιος τη μουσική των Bloodiest είναι κομματάκι δύσκολο. Έχει πολλά στοιχεία από ατμοσφαιρικό σλατζ (ίσως Neurosis στα πιο χαλαρά τους), από ντουμ, φολκ, αλλά στην ουσία είναι τέρμα πειραματικό και αν έλεγα ένα συγκρότημα που ίσως θυμίζει περισσότερο, αυτό είναι οι Swans.

Το Fallen ανοίγει το δίσκο με ένα αλλοπρόσαλο, επαναλαμβανόμενο ριφάκι και εξελίσσεται σε ένα ατμοσφαιρικό ντουμ θρίαμβο. Τα φωνητικά του Lamont είναι μαγευτικά, το ίδιο και οι στίχοι.
Στη συνέχεια το Coh έχει μερικές φλαμένκο πινελιές, τον Lamont να μουγκρίζει με τον πιο γλυκό τρόπο που μπορεί να μουγκρίσει κανείς και δίνει εξαιρετική πάσα στο μαγικό Pastures με με την εκπληκτική ακουστική μελωδία.
Στα 2 κομμάτια που ακολουθούν βρίσκεται όλη η ουσία του δίσκου.
Το απίστευτο Dead Inside είναι ένα 11λεπτο έπος, με φανταστικό ντράμινγκ και φανταστική δομή. Οι κιθάρες κάνουν θάυματα με τον τρόπο που συμπληρώνει η μία την άλλη, τα πλήκτρα δίνουν ένα καταθλιπτικό τόνο και ο Lamont δίνει ρεσιτάλ πίσω από το μικρόφωνο. Το φινάλε με το μπρέικ στα ντραμς είναι απίστευτο, με τα πλήκτρα να το πλαισιώνουν μοναδικά.
Στη συνέχεια ακολουθεί το έτερο έπος του δίσκου, Slave Rule. Στην αρχή χαλαρά και από τα μισά και μετά, με το που σκάει η επική ριφάρα που φέρνει έντονα σε Tool, το κομμάτι απογειώνεται σε δυσθεώρητα επίπεδα.
Κλείσιμο με Obituary και ξανακούμε το γνώριμο εναρκτήριο ριφάκι από το Fallen, να παίζει σε όλο το κομμάτι από την αρχή μέχρι το κλείσιμο. Όταν ο δίσκος είναι στο ριπίτ, δεν καταλαβαίνει κανείς ότι τελείωσε το Obituary και ξαναξεκίνησε το Fallen. Είναι ακριβώς το ίδιο ριφ.
Φαύλος κύκλος.
Γιατί σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι.