Ένα σεντόνι για το 2011

Γεια σας και χαρά σας.
Αφού γύρισα από την πανέμορφη Νάξο (κλισέ) και φόρτισα τις μπαταριές μου (πιο κλισέ), ήρθε η ώρα να πούμε 2-3 (χιλιάδες) πραγματάκια για το 2011.

Το 2011 αποδείχτηκε τελικά πλουσιότατο παρά την αρχική ξενέρα που είχα μέχρι τον Απρίλη που τότε φαίνονταν ελαφρώς δυσοίωνα τα πράγματα με λίγες καλές κυκλοφορίες. Τελικά όχι μόνο ανέβηκε κατακόρυφα από το καλοκαίρι και μετά, αλλά και μάλλον, τελικά, ξεπερνάει την καταπληκτική περσινή χρονιά.

Για να μην μπλέξω τα μπούτια μου, επιλέγω να χωρίσω αυτή την ανασκόπηση σε κατηγορίες, γιατί φέτος και περισσότερο από κάθε άλλη φορά άκουσα μουσική και από αλλά είδη της μέταλ εκτός του τρίπτυχου stoner/doom/sludge, το οποίο φυσικά είναι το αγαπημένο μου.....



Sludge
Ξεκινώντας με τα βασικά ξεκαθαρίζω ότι ο δίσκος της χρονιάς είναι το "Rest" των Rwake. Κι αυτό γιατί είναι ό,τι πιο έντονο, μεγαλειώδες και συγκλονιστικό έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Ακολουθεί από κοντά το φανταστικό "The Guilt Of Feeling Alive" των Sun Of Nothing, το οποίο έπαιξε ουκ ολίγες φορές με τα συναισθήματα μου. Από εκεί και πέρα ήταν ισοπεδωτικό το "Invernal" από Black Cobra, όπως και το νέο πόνημα των Fleshpress, "Acid Mouth Strangulation". Οι Tombs γάμησαν τα πάντα με το εκπληκτικό "Path Of Totality", το οποίο δικαίως φιγούραρε στις κορυφές πολλών λιστών στο ίντερνετ, ενώ και το "Beyond The Lightless Sky" των Hull ήταν μια τελειότητα και μου έκανε το μυαλο κιμά. Οι Corrupted που έκαναν την μεγαλύτερη επιστροφή μέσα στο '11 έβγαλαν και τον πιο άνισο δίσκο της χρονιάς ("Garten Der Unbewusstheit") με το φανταστικό Gekkou No Daichi να είναι μάλλον το κομμάτι της χρονιάς αλλά από εκεί και πέρα να κινούνται στα ρηχά. Μεγάλη έκπληξη το "Elysian Magnetic Fields" από τους βετεράνους και τρομερά υποτιμημένους Γαλλους, Dirge, όπως και το οργανικό ατμοσφαιρικό θηρίο "Karpatia" των Omega Massif. Οι πιτσιρικάδες Dronethrone μετά το προ 2 ετών πολυ καλό ντέμο τους, ντεμπουτάρουν ουρλιάζοντας "Everybody Dies Alone" παίζοντας ένα stoner/sludge μείγμα άκρως πωρωτικό. Οι Atlas Moth με τον μουστακαλή Σταύρο Γιαννόπουλο στις τάξεις τους προσφέρουν ένα εξαιρετικό pop sludge (pop με την έννοια της αμεσότητας) με πολλές κολλητικές μελωδίες, στο πανέμορφο "An Ache For Distance". Τέλος, υπάρχουν και οι Crowbar, οι οποίοι ναι μεν δεν ακούγονται πλέον συγκλονιστικοί (αυτό το έκαναν τη δεκαετία του '90 όταν όριζαν το sludge), αλλά παρ'όλα αυτά συνεχίζουν να ακούγονται αρκούντως γαμάτοι και πωρωτικοί.

Stoner
Οι πάλαι ποτέ άρχοντες του ευρωπαϊκού stoner Acrimony, επανένωθηκαν ως Sigiriya και έβγαλαν δισκάρα επάξια του ονόματος τους, που αν και χάνει λίγο σε σύνολο σε σχέση με τις παλιές τους κυκλοφορίες, σίγουρα κερδίζουν σε τραγούδια, με το Deathtrip to Eryrie να είναι μάλλον ότι καλύτερο έγραψαν ποτέ στο εκπληκτικό "Return to Earth". Οι Sungrazer εξελίσσονται στο πιο καυτό και καυλιάρικο όνομα της stoner rock σκηνής αφού μετά το εκπληκτικό περσινό ντεμπούτο τους, το ξεπερνάνε, άνετα κιόλας, με το μαγευτικό "Mirador". Έκπληξη από τους Mars Red Sky με την ομότιτλη ζωγραφιά τους. Οι Monkey3 συνεχίζουν να μας στέλνουν σε ψυχεδελικά τριπάκια, με το οργανικό "Beyond The Black Sky". Το ίδιο συμβαίνει και με τους Wo Fat και την τελειότητα "Noche Del Chupacabra". Το post metal/stoner του καταπληκτικού "The Harrowing Of The North" μου θύμισε έντονα τους θεούς (πλέον διαλυμένους) Capricorns φέρνοντας μου δάκρυα συγκίνησης. Οι Samsara Blues Experiment κυκλοφόρησαν δεύτερη σερί δισκάρα ("Revelation & Mystery") αρκετά πιο γκρουβάτη από το περσινό "Long Distance Trip" και οι Lo-Pan δείχνουν ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να τους αποτρέψει από το να γράφουν γκρουβάτες ριφάρες με πάρτι διάθεση. Οι Red Fang παραμένουν σταθερή αξία με το εξαιρετικό "Murder The Mountains", ενώ και οι Elder άφησαν κατά μέρος τις πιο doom καταβολές τους και έπαιξαν μεγάλη μπάλα σε stoner χωράφια με το "Dead Roots Stirring". Επίσης πολύ καλό ήταν το σπλιτάκι των Danava/Earthless/Lecherous Gaze, χωρίς όμως να συγκλονίζει. Η μεγαλύτερη έκπληξη ήρθε από την underground μπάντα Heavy Eyes με το αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο τους που με σκάλωσε άσχημα με τη blues/heavy rock μαγκιά του. Από ελληνικά, οι 1000mods διέπρεψαν με το "Super Van Vacation", αλλά για κάποιο λόγο θα το ήθελα λίγο μικρότερο σε διάρκεια, το "Dark As Light" των Brotherhood of Sleep είχε μερικές εκπληκτικές στιγμές αλλά και κάποιες ελαφρώς βαρετές. Το "Macho Libre" των Planet Of Zeus ήταν υπέροχο και πάρα την έλλειψη τους στοιχείου της έκπληξης πέρασα γαμώ. Τέλος, το ίδιο συνέβη και με τους Κορίνθιους Weathers με το Heavy Truck EP τους από τους οποίους περιμένω πολλά.

Doom
Blood Ceremony vs The Devil's Blood vs Subrosa. Εξαιρετικοί δίσκοι και οι 3 με μια κοινή συνιστώσα: Τα γυναικεία φωνητικά. Και, ω ναι, γουστάρω πολύ. Παρ' όλα αυτά όμως οι Saturnalia Temple έβγαλαν τον doom δίσκο της χρονιάς. Γιατί ενώ το "Aion Of Drakon" ακούγεται παλιομοδίτικο και κοντά στους Electric Wizard (ακόμα και το εξώφυλλο), αυτή τη γαμημένα μαύρη και τελετουργική ατμόσφαιρα πολύ λίγοι δίσκοι τη βγάζουν και - ω θεέ μου- θέλω κι άλλο! Από εκεί και πέρα οι καράβλαχοι Gates Of Slumber αγκάλιασαν ακόμα περισσότερο το doom από ότι στις προηγούμενες δουλειές τους και γαμάνε, ενώ η παλιογριά Bobby Liebling μοιάζει ανίκανος να βγάλει κακό δίσκο γιατί, ναι ρε πούστηδες και αυτό το Pentagram σπέρνει κι ας μην είναι σαν τις πρώτες δουλειές τους. Αυτοί που σταθερά είναι στην κορυφή είναι οι YOB και το "Atma" δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις προηγούμενες μεγαλειότητες τους ακόμα και με αυτή τη μαλακισμένη παραγωγή. Από εκεί και πέρα σε πιο underground πράγματα, είχαμε το lo-fi nwobhm αριστούργημα των Wooden Stake "Dungeon Prayers & Tombyard Serenades", οι Wounded Kings κυκλοφόρησαν το το τρίτο και καλύτερο τους άλμπουμ, το ultraheavy "In the Chapel of the Black Hand". Στην ίδια κατηγορία heaviness συγκαταλέγονται και οι Faces Of Bayon με το "Heart Of Fire" να κάνει τους τοίχους να τρίζουν ΠΟΛΥ. Και φυσικά, όταν μιλάμε για heaviness δεν γίνεται να μην αναφέρω τους doom/death θεούς Autopsy που επέστρεψαν μετά από από 16 χρόνια, αποδεικνύοντας με το "Macabre Eternal" ότι ο θρόνος είναι δικός τους και όποτε γουστάρουν τον έχουν. Οι Ρώσσοι Kamni κυκλοφόρησαν κι άλλο ep μετά το καταπληκτικό ομώνυμο περσινό αλλά πλέον κινούνται σε πιο ψυχεδελικά μονόπατια σε σχέση με το πιο παραδοσιακό ήχο του περσινού και, να με θυμηθείτε αυτοί θα μας απασχολήσουν πολύ στο μέλλον. Για το τέλος άφησα την έκπληξη-κοκομπλόκο της χρονιάς και αυτό δεν είναι άλλο από το φανταστικό "Blood Lust" των Uncle Acid & The Deadbeats που ένωσαν ψυχεδέλεια, ρετρό και Electric Wizard, όλα σε ένα και το αποτέλεσμα είναι μοναδικό.

Black
Εδώ είναι τα καλά. Το πατατράκ που έπαθα πέρσι με τον Παράκλητο των Deathspell Omega ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δώσω μεγαλύτερη βάση στο black metal και να ανακαλύψω εξωπραγματικές δισκάρες. Για αρχή το παρανοϊκό και μηδενιστικό Leviathan. Αυτά τα απόκοσμα φωνητικά, τα στρυφνά riffs, τα θεοσκότεινα synths, τα μεθοδευμένα τύμπανα... Όλα τέλεια για τον κύριο Whitehead και το διεστραμμένο "True Traitor, True Whore". Οι Craft, 6 χρόνια μετά το συγκλονιστικό "Fuck The Universe" μεγαλούργησαν ξανά στο "Void", το ίδιο και οι Absu με την ανηλεή επίθεση του "Abzu". Ο κύριος Vikernes βρίσκωντας εκπληκτική έμπνεση στη ψειρού, μετά το άψογο περσινό "Belus", κυκλοφόρησε το Belus 2 με τίτλο "Fallen" με το στοιχείο της έκπληξης να απουσιάζει πλήρως αλλά κι αυτό να περιέχει συνθεσάρες. Επίσης σε διαολεμένη φόρμα φαίνεται να βρίσκεται ο κύριος Vindsval που έβγαλε 2 δίσκους φέτος με τους Blut Aus Nord και θα αποτελούν μέρος τριλογίας που θα κλείσει μες στο '12, αφού τα "777 - Sect(s)/777 - The Desanctification" φλερτάροντας με το industrial και το post metal, είναι 2 avant-garde black metal άλμπουμ που συνεπαίρνουν με τις δυσαρμόνιες τους και την εκπληκτική δομή τους. Σε πιο ατμοσφαιρικά πράγματα, με έστειλε κανονικά το "Mammal" των Altar Of Plagues που βέβαια και μόνο το μεγαλειώδες Neptune Is Dead να είχε και πάλι θα ήταν στα κορυφαία της χρονιάς. Εκπληκτικά επίσης και το ομώνυμο των Ash Borer όπως και νέο πόνημα των Wolves In The Throne Room. Είμαι σίγουρος ότι έχασα αρκετούς δίσκους αλλά εντάξει πόσους δίσκους μπορεί να ακούσει ένας άνθρωπος σε ένα χρόνο από ένα ιδίωμα στην ουσία καινούριο γι' αυτόν; Αυτά λοιπόν και του χρόνου ακόμα περισσότερα.

Hardcore
Γενικά δεν το πολυκατέχω το Hardcore, οπότε άκουσα πολύ λίγα πράγματα αλλά καλά. Σίγουρα το καλύτερο είναι το νέο Today Is The Day που με το μαγικό άγγιγμα του Kurt Ballou στην παραγωγή έδωσε αμεσότητα στον απίστευτα δυσπρόσιτο ήχο τους, με αποτέλεσμα το "Pain Is A Warning" να ακούγεται φανταστικό. Εξίσου καλό αν όχι καλύτερο, ήταν το KEN Mode (πάλι σε παραγωγή Ballou) με το επιθετικό "Venerable". Οι Πατρινοί Sarabante μπορούν να περηφανεύονται ότι πλέον βρίσκονται στη μέγκλα της παγκόσμιας crust σκηνής και το "Remnants" είναι η απόδειξη. Οι Kickback συνεχίζουν να σπέρνουν προσθέτωντας πολλά Deathspell Omega στοιχεία στο διαστροφικό "Et Le Diable Rit Avec Nous", ενώ οι Will Haven με εξέπληξαν με τα εκπληκτικά φωνητικά του χαρισματικού τραγουδιάρη τους στο "Voir Dire". Τέλος, την πιο from the living room επιστροφή την έκαναν οι Amebix με το "Sonic Mass" το οποίο ακούγεται ευχάριστα αλλά τα περασμένα προ εικοσαετίας μεγαλεία δεν τα ακουμπάνε ούτε κατά διάνοια.

Τα άλλα
Εδώ θα αναφερώ κάποιους δίσκους που είναι αρκετά πειραματικοί ώστε να χωρέσουν σε κάποιο συγκεκριμένο ιδίωμα είτε είναι από κάποιο είδος το οποίο γενικά δεν πολυακούω. Αχταρμάς δηλαδή. Ξεκινάω με τη folk μαγεία των stoner-άδων Ancestors, "Invisible White LP", το αλλοπρόσαλο "Bad As Me" του πάντα καταπληκτικού Tom Waits, το πολύ καλό "Empros" των post-rockάδων Russian Circles, όπως και το καταπληκτικό "Svartir Sandar" των Solstafir. Το "Conditions Of My Parole" ΘΕΟΥ Maynard Keenan, που επιτέλους επικεντρώνεται στο σύνολο και όχι στα μεμονωμένα κομμάτα και παραδίδει τον πρώτο πραγματικά καλό δίσκο των Puscifer. Από το πουθενά, τεράστια δισκάρα από το νέο πρότζεκτ του πολυπράγμων Bruce Lamont, Bloodiest, που πειραματίζεται με το doom, το progressive και το post-metal, στο "Descent". Το ψυχεδελικό folk των Hexvessel με ταξίδεψε με το όμορφο Dawnbearer, οι Primordial έβγαλαν τα σπαθιά και τεμάχισαν τα πάντα με το "Redemption At The Puritans Hand", ο Steven Wilson δεν σταματάει να δουλεύει και εισαγάγοντας μέχρι και jazz στο "Grace For Drowning" μου έκανε ζημιά. Το one-man-show των The Sun Through A Telescope πειραματίστηκε με όλα τα είδη του ακραίου μέταλ και με βάση το drone έκαναν την τρελή έκπληξη με τα 2 EP τους (στην ουσία είναι ένας δίσκος) Orange και Green/Black, όπως και το τρίο των No Anchor με τα διπλά μπάσα έβγαλε την πολύ θυμωμένη δισκάρα "Real Pain Supernova". Άλλη μια εξωφρενική δισκάρα ήρθε από τον παρανοϊκά ευφυή Devin Townsend και το χαοτικό και δαιδαλώδες "Deconstruction", τo ανεπάναληπτο, όμως, σοκ ήρθε από τους μυστικοπαθείς Terra Tenebrosa και το "The Tunnels" που αποτελεί το τέλειο soundtrack της παράνοιας. Επίσης, ανεπανάληπτη δισκάρα το "The Destroyers Of All" των Ulcerate που αν και δεν το έχω με το death metal γενικά, τούτο εδώ μου γάμησε το μυαλό με την αρρωστημένη και απόκοσμη ατμόσφαιρά του. Κλασσικά ομορφιά από τους Ulver με το "Wars Of The Roses" που δεν περίμενα τίποτα λιγότερο. Τέλος, την προστυχιά της χρονιάς την έβγαλαν οι Iron Lamb αφού το "The Original Sin" ζέχνει Motorhead-ίλα και στάζει μαγκιά από παντού.

Απογοητεύσεις
Εδώ μπορώ να βρω αρκετούς δίσκους που είτε με απογοήτευσαν είτε μου πέρασαν εντελώς αδιάφοροί, αλλά επειδή ήδη έχω κουράσει, θα αναφέρω 2 απογοητεύσεις από 2 πολύ αγαπημένα συγκροτήματα. Οι πρώτοι είναι οι Boris που κατάφεραν να βγάλουν 3 δίσκους φέτος με τον ένα να είναι χειρότερος από τον άλλο. To "New Album" είναι ένας jap pop εμετός, το "Attention Please" είναι ακόμα χειρότερο και από εμετό, ενώ τη χρονιά ψιλοέσωσε το "Heavy Rocks 2" που όμως αναμασάει δικές τους παλιότερες καλές στιγμές. 0,5 στα 3. Μπράβο μαλάκες. Οι άλλοι είναι οι Universe217 αλλά το "Familiar Places" δεν το λες απογοητευτικό με τίποτα. Απλά έχει 8 κομμάτια (7 στην ουσιά αλλά το τελευταίο 11λεπτο χωρίζεται σε 2 μικρότερα κομμάτια) μέσης διάρκειας 3,5 λεπτών που πάνω στο καλύτερο τελειώνουν. Κατά τ' άλλα άπειρα κιλά έμπνευσης και περιμένω πως και πως να τους live να "φύγω".

LIVE
Τη χρονιά που πέρασε δόξα τω θεώ πήγα σε πολλά live, με τα περισσότερα να είναι εξαιρετικά, οπότε θα αναφέρω τα 3 πιο αγαπημένα μου επιγραμματικά: Electric Wizard στο Gagarin, Eyehategod/Church Of Misery στο An και Clutch στο Gagarin. Ε ρε τι ζήσαμε και στα 3...

2012
Τέλος κλείνω με μερικά άλμπουμ που πιστεύω ότι θα σκάσουν μύτη φέτος και τουλάχιστον έμενα, θα με απασχολήσουν έντονα: Ufomammut (με διπλή κυκλοφορία κιόλας), Neurosis, Amenra, Tool, Colour Haze, Crippled Black Phoenix, Saint Vitus, Ancestors, Triptykon, Earthless, Corrosion of Conformity, Rebreather, High On Fire, Cough, Pagan Altar, Toner Low, Cult of Luna και Cathedral.

Αυτά λοιπόν από μένα. Εκπληκτική χρονιά το '11, ελπίζω σε ακόμη καλύτερη το '12, καλά να 'μαστε και του χρόνου εδώ θα μάστε να κάνουμε σεντόνια. Άντε καλή χρονιά, με υγεία, περισσότερη μουσική, περισσότερα μούσια και περισσότερα τατουάζ, γιατί έτσι μας αρέσει.

Κλείνω με μια ενδεικτική 20άδα, γιατί όπως και να το κάνουμε, έχουν και οι λίστες τη χάρη τους:

1. Rwake - Rest
2. Sun Of Nothing - The Guilt Of Feeling Alive
3. Leviathan - True Traitor, True Whore
4. Terra Tenebrosa - The Tunnels
5. Mars Red Sky - Mars Red Sky
6. Saturnalia Temple - Aion Of Drakon
7. Ulcerate - The Destroyers Of All
8. Today Is The Day - Pain Is A Warning
9. Sigiriya - Return To Earth
10. Bloodiest - Descent
11. Craft - Void
12. YOB - Atma
13. KEN Mode - Venerable
14. Blood Ceremony - Living With The Ancients
15. Sungrazer - Mirador
16. Tombs - Path of Totality
17. Dirge - Elysian Magnetic Fields
18. Altar Of Plagues - Mammal
19. Uncle Acid & The Deadbeats - Blood Lust
20. Autopsy - Macabre Eternal