Πριν καμιά 10αριά μέρες καθόμουν και χάζευα σε διάφορα μπλογκς και φόρουμς για διάφορες καινούριες κυκλοφορίες που μπορεί να μ' ενδιέφεραν, οπότε και σε κάποια φάση έπεσα πάνω σε ένα αποθεωτικό review για αυτό εδώ. Το διάβασα στα γρήγορα, άρχισα να ψάχνω το δισκάκι, το βρήκα, το κατέβασα και το άφησα να υπάρχει μέσα στο itunes μου για παν ενδεχόμενο. Δεν του έριξα ούτε μισή αυτιά, έστω από περιέργεια, ρε παιδί μου.
Πριν μερικές μέρες πάλι που επαναλάμβανα την ίδια διαδικασία (ατέλειωτο χάζεμα σε μπλογκς/φόρουμς) έπεσα σε άλλο ένα -πιο αποθεωτικό αυτή τη φορά- review για τον παρόντα δίσκο και σκάλωσα γιατί κάτι μου θύμιζε το εξώφυλλο. "Αυτό μάλλον το έχω", σκέφτηκα. Το ψάχνω στην αχανή μουσική μου λίστα, το εντοπίζω και το βάζω να παίζει. Ε, δεν έχει σταματήσει να παίζει από τότε.
Το "The Sun Through a Telescope" είναι στην ουσία solo project ενός Καναδού τύπου, ονόματι Leigh Newton (χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Lee Neutron) και αυτό εδώ το διπλό EP αποτελεί το ντεμπούτο του, το οποίο το παλεύει από το 2007 και τελικά στα τέλη του Γενάρη κυκλοφόρησε σε διπλή κασέτα (!).
Το κάθε EP, ηχητικά, διαφέρει αρκετά από το άλλο, αλλά στην ουσία πρόκειται για ενιαία κυκλοφορία, αφού αλληλοσυμπληρώνονται, μοιραζόμενα την ίδια βάση και concept, με το πρώτο (Orange) να τελειώνει εκεί που αρχίζει το δεύτερο (Green/Black) και το δεύτερο να συνεχίζει από εκεί που τελειώνει το πρώτο. Έτσι, έχουμε, συνολικά, 62 λεπτά μαγευτικής, πολυεπιπέδης μουσικής που είναι εξαιρετικά δύσκολο να την περιγράψεις και ακόμα πιο δύσκολο να την εντάξεις κάπου. Στα γρήγορα, ίσως να εντάσσεται σαν, drone/doom/sludge/black/grind/industrial/electro/ambient/space/psychedelic, αλλά έτσι δεν πάμε πουθενά, οπότε πάμε στην ουσία.
Ο τύπος έχει άπειρες επιρροές και προσπάθησε να τις χωρέσει όλες σε μία ώρα, καταφέρνοντας τελικά κάτι που φαντάζει ακατόρθωτο. Ο δίσκος έχει δομή, στιβαρότητα και απίστευτη παραγωγή. Σίγουρα είναι ακράιος, σίγουρα είναι τρομερά έντονος και σίγουρα δεν είναι εύκολο άκουσμα. Παρ' όλα αυτά, ρέει πάρα πολύ εύκολα. Όπως είπα, επιρροές υπάρχουν μπόλικες: Sunn O))), Ufomammut, Ulver, Mayhem, Year Of No Light, Earth (τα τελευταία κυρίως), Godflesh, Jesu, είναι μόνο κάποια που ξεχώρισα εγώ, ενώ σίγουρα υπάρχουν πολλά ακόμα για τα οποία δεν είμαι ειδικός για να εκφέρω άποψη.
Όλο το concept είναι γύρω από τη φύση. Από το όνομα και τα εξώφυλλα μέχρι τους τίτλους των κομματιών (They Used To Worship the Svn, Trees That Speak, Autumn Tunnel) και φυσικά, από παντού μέσα στο δίσκο με διάσπαρτα samples από νερά να κυλάνε, κύματα και πουλιά να κελαηδούν.
Το Orange είναι πιο επιθετικό και ακραίο και εκεί είναι που διαφέρει ηχητικά από το πιο ατμοσφαιρικό Green/Black. Στο πρώτο ακούμε black ξεσπάσματα, βαλτώδεις ριφάρες και drone με εφιαλτικά σαμπλαρίσματα, ενώ στο δεύτερο, εκτός από ένα grind δυναμίτη (The Priest With One Black Hand), έχουμε πιο πολλά ambient και χαλαρωτικά στοιχεία, που αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και πιο εύκολο, αφού η ένταση παραμένει και μάλιστα κλιμακώνει διαρκώς.
Συμπερασματικά, για μένα, μάλλον είναι η έκπληξη της χρονιάς μέχρι τώρα και το μόνο που μένει είναι να αποδειχτεί αν θα αντέξει στο χρόνο. Σίγουρα τα εφόδια υπάρχουν.
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου