Sun Of Nothing, Sardonis, Nechayevchina - Live Release Party, 17-3-2011 @ An Club, Αθήνα

Μόλις δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του αριστουργηματικού The Guilt Of Feeling Alive, οι SoN, διοργάνωσαν, χθες βράδυ, ένα τεράστιο πάρτι, για να γιορτάσουν (και να γιορτάσουμε όλοι μαζί), την κυκλοφορία του.
Επίτιμοι καλεσμένοι ήταν οι Αθηναίοι Nechayevchina, οι οποίοι θα ανοίγουν για τους SoN και στην περιοδεία που ξεκινούν εκτός των συνόρων από τις 22/3, και οι Βέλγοι Sardonis.

Μιας και ζαχάρωνα εδώ και καιρό το limited book cd (μόλις 100 αντίτυπα) των SoN, για το The Guilt Of Feeling Alive και αφού στο δελτίο τύπου έλεγε ότι οι πόρτες ανοίγουν στις 8 και το show αυστηρά στις 8:30, παράτησα μια πολύ καλή παρέα που λιώναμε στα τσίπουρα στην Πλάκα για να πάω πρώτος-πρώτος, μην τυχόν και γίνεται χαμός και δεν προλάβω να το τσιμπήσω. Τελικά όμως το soundcheck καθυστέρησε λίγο παραπάνω να ολοκληρωθεί, οπότε οι πόρτες άνοιξαν στις 9 και συν τοις άλλοις, λόγω τεχνικών προβλημάτων, δεν υπήρχε διαθέσιμο και το book cd. Κάπου εκεί έπιασα τον εαυτό μου να καταριέται τη στιγμή που παράτησε την εκλεκτή τσιπουροπαρέα στην πλάκα άρον-άρον, για το τίποτα τελικά. Τουλάχιστον τσίμπησα μια γαμάτη μπλουζίτσα και παράγγειλα και το book cd, οπότε μετά από κάνα 10λεπτο, μου είχαν περάσει τα νεύρα και άραζα με μια μπύρα, περιμένοντας να ξεκινήσει το live. Ούτως ή άλλως, στη σκέψη και μόνο ότι θα έβλεπα τους SoN (για πρώτη φορά) να παίζουν live τον μοναδικό δίσκο που με έχει συγκλονίσει μέσα στο 2011, γαλήνευα και ξεχνούσα όλα τα υπόλοιπα.

Λίγο μετά τις 9:30 η 4μελής παρέα των Nechayevchina, ανέβηκε πάνω στη σκηνή και ενώ από κάτω δεν πρέπει να ήμασταν πάνω από 20 άτομα, άρχισαν να παίζουν το πειραματικό post rock τους με τα πολλά ανατολίτικα στοιχεία. Γενικότερα, τους βρίσκω λίγο άνισους. Έχουν μερικά κομμάτια που γαμάνε και δέρνουν και κάποια άλλα που με κάνουν να βαριέμαι ελεεινά. Έπαιξαν και 2 καινούρια κομμάτια, με το πρώτο να ανήκει στην κατηγορία του "βαριέμαι ελεεινά" και το δεύτερο, στην κατηγορία του "γαμάει και δέρνει". Προσωπικά, πιστεύω ότι θέλουν πολύ δουλειά ακόμα. Συνολικά, έπαιξαν κάνα 40λεπτο και μου άφησαν ανάμικτα συναισθήματα.

Γύρω στις 10:45, ήταν η σειρά των Sardonis. Ντουέτο (κιθάρα-ντραμς) από το Βέλγιο, τους έμαθα πέρσι, από το φανταστικό ομώνυμο ντεμπούτο τους και ήξερα περίπου τι θα άκουγα: Οργανικό sludge με μνημειώδεις ριφάρες, δαιμονιώδεις ρυθμούς, τσίτα γκάζια και την πώρωση εγγυημένη. Αυτό που δεν ήξερα είναι το τι θα έβλεπα. Δυο τύπους γαμάτους, άνετους με τον ντράμερ να τραβάει θέλοντας και μη, τα μάτια του κόσμου, κάνοντας διάφορες γκριμάτσες, μιλώντας σπαστά βελγοαγγλικά, λέγοντας αστεία και γενικότερα, ο τύπος είναι σούπερ κουλ. Η μουσική τους, όπως ακριβώς το περίμενα, πήρε κεφάλια, ξεκινώντας με το The Wolf's Lair και λίγο αργότερα έπαιξαν και το αγαπημένο μου March Of The Masses, που, για μένα, όπως είναι το highlight του δίσκου τους, έτσι ήταν και του live τους (αυτά τα 2 κομμάτια κατάλαβα απ' όσα έπαιξαν). Μετά από περίπου 40 λεπτά, είχα ήδη αρχίσει να αισθάνομαι ενοχλήσεις στον αυχένα μου και ακόμα δεν είχαν βγει οι χεντλάινερς SoN, που γι' αυτούς είχα πάει, άλλωστε.

Η ώρα είχε πάει 11:40 περίπου, οπότε και ανέβηκαν στη σκηνή, οι 3 από τους 4 Sun Of Nothing (Ηλίας, Γιάννης, Ανδρέας) με δανείκο ντράμερ τον Σταύρο από τους Tardive Dyskinesia, αφού ο Δημήτρης είχε χτυπήσει το πόδι του (το live, άλλωστε ήταν να γίνει κανονικά στα μέσα του Γενάρη αλλά αναβλήθηκε γι' αυτό το λόγο).

Πριν αρχίσουν καν να παίζουν, βρισκόμουν σε εκστατική κατάσταση. Δεν τυχαίνει πάντα να βλέπεις live ένα συγκρότημα που βρίσκεται στο απόλυτο peak του τη δεδομένη στιγμή και που μόλις έχει βγάλει ένα δίσκο που σου έχει ταράξει τον κόσμο (πληροφοριακά αναφέρω ότι η είσοδος ήταν μόλις 5 ευρώ - αν και αυτό είναι το λιγότερο).
Και εκεί που περιμένω να ακούσω τις πρώτες νότες του Sink, τελικά τα παλικάρια μας κουφαίνουν τελείως και ξεκινάνε με το Drowned Out, το, ίσως, πιο επιθετικό κομμάτι του νέου δίσκου. Πλησιάζω στη σκηνή, κλείνω τα μάτια και αφήνομαι να με καθοδηγήσει η μουσική και ασυναίσθητα αρχίζω να χτυπιέμαι.
Συνέχεια, με το απίστευτο Catharsis. Ο ήχος σε ορισμένα σημεία μπουκώνει από τη βαβούρα αλλά αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου και συνεχίζω να ταλανίζω το σώμα μου σπαστικά προς διάφορες κατευθύνσεις. Ο Ηλίας ουρλιάζει στο μικρόφωνο και δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να τραγουδήσει με αυτό τον τρόπο. Πρόκειται αδιαμφισβήτητα, για έναν από τους πιο χαρισματικούς τραγουδιστές του ακραίου ήχου (για να μην πω γενικά και γίνω τέρμα γραφικός). Τραγουδάει θαρρείς και η φωνή του δεν προέρχεται από τις φωνητικές του χορδές αλλά από κάπου πιο βαθειά –από την καρδιά, από την ψυχή- και έτσι και εγώ δεν την ακούω με τα αυτιά μου, αλλά την αισθάνομαι να με κυριεύει ολόκληρο και να μιλάει μέσα μου. Όλοι τους απίστευτοι παίκτες και ακόμα και ο Σταύρος στα ντραμς, με μόλις μια βδομάδα προβάρισμα (όπως μας είπε αργότερα ο Ηλίας) έχει αναπληρώσει το κενό του Δημήτρη εξαίσια και παίζει παπάδες. Ενδιάμεσα από τα κομμάτια, ο Ηλίας κάνει τρελό χαβαλέ με τον κόσμο, λέει ανέκδοτα, μοιράζει το μικρόφωνο αριστερά και δεξιά, πετάει μπύρες στον κόσμο και γενικότερα, περνάει καλά. Και μαζί του, περνάμε όλοι καλά. Απίστευτος frontman.
Σειρά παίρνει το Sink, με το οποίο περίμενα ότι θα ξεκίναγαν αφού είναι το εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου και το πιο χαλαρό απ' όλα, αλλά τελικά αυτοί το παίζουν διαολεμένα πιο επιθετικά και άκρως πιο πωρωτικά.
Πριν ξεκινήσει η συναυλία, πίστευα ότι είναι αδύνατο να αποδώσουν τη μουσική τους τόσο τέλεια όσο ακούγεται στούντιο, αλλά τελικά ξεπερνάνε κάθε προσδοκία μου. Είναι απίστευτα πιο τέλειοι live. Ακόμα πιο συγκλονιστικοί. Ένιωθα η μουσική τους, να ηχεί μέσα στο κεφάλι μου. Να με μαγεύει. Ενώ κοπανιόμουν, παράλληλα, ένιωθα και ένα έντονο αίσθημα συγκίνησης. Μεγάλη ζημιά λέμε.
Και ακόμα μεγαλύτερη ζημιά έπαθα, από τις πρώτες νότες του Unreached Soul. Ενώ συνθετικά -και στο άλμπουμ αλλά και στο live- κυριαρχεί η κιθάρα του Γιάννη, σε αυτό το κομμάτι, το μπάσο του Αντρέα, πάει μπροστά και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του. Αυτό όσο τα είχα ανοιχτά, γιατί τις περισσότερες φορές, τα είχα κλειστά, κάνοντας υπερπροσπάθειες να μη με πάρουν τα κλάματα από την ηδονή και την έκσταση.
Και στο Hearthealer (As It All Crumbles), λυγίζω. Δάκρυα και ιδρώτας. Κοπάνημα μέχρι τελικής πτώσεως. Οργασμός. Έχω ξεμείνει και από λόγια. Οι λέξεις φαντάζουν πολύ, πολύ λίγες μπροστά σε αυτά που ένιωσα...
Κάπου εδώ τελείωσαν με το καινούριο άλμπουμ και έπιασαν τα παλιά συνεχίζοντας με ένα που δεν θυμάμαι ποιο ήταν (έχω καιρό να ακούσω τα πιο παλιά τους).
Μετά από αυτό έπρεπε να τελειώσουν γιατί ο Σταύρος (ο δανεικός ντράμερ όπως είπαμε), δεν είχε μάθει άλλα κομμάτια αλλά μετά από παρότρυνση του κόσμου, ανέβηκε ο Δημήτρης κουτσαίνοντας και έπαιξαν άλλα 1-2 κομμάτια (νομίζω, As You Laugh I Envy You και άλλο ένα ή μόνο αυτό; Χμ…) που και αυτά γάμαγαν και δεν σταμάτησα δευτερόλεπτο να χτυπιέμαι και να πηγαίνω πέρα-δώθε.
Δυστυχώς, όμως, μετά από λίγο, ο Δημήτρης δεν την πάλεψε άλλο και έπρεπε να το λήξουν, ολοκληρώνοντας έτσι τη συγκλονιστική τους εμφάνιση μετά από περίπου 70-75 λεπτά.

Εν κατακλείδι, νιώθω κάτι παραπάνω από τυχερός που παρευρέθηκα σε αυτή τη γιορτή της μουσικής, που, αν και περιμένω ακόμα πολλές τρομερές συναυλίες φέτος, αυτό βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για live της χρονιάς. Εύχομαι από καρδίας καλή επιτυχία στους Sun Of Nothing και τους Nechayevchina στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία που ξεκινάνε την άλλη βδομάδα.
Εγώ με τη σειρά μου, γυρίζω στην μίζερη πραγματικότητα μου και περιμένω το cd των SoN για να με βγάλει από αυτή, όπως έχει γίνει πολλές φορές τους τελευταίους μήνες. Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής.