KEN mode - Venerable (2011)

Αν και γενικά δεν το κατέχω το hardcore, αν επέλεγα έναν αγαπημένο hardcore δίσκο από τη φετινή χρονιά, θα επέλεγα το Venerable. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τις Breach καταβολές τους, αλλά με πολλά πράγματα, όπως η παραγωγή, το στοιβαρό παίξιμο, οι κολλητικές συνθέσεις, οι συνεχείς εναλλαγές του ρυθμού και οι μπαρουτοκαπνισμένες ριφάρες.

Οι KEN (Kill Everyone Now) mode, σχηματίστηκαν το 1999 από τα αδέρφια Jesse (κιθάρα, φωνητικά) και Shane Matthewson (ντραμς) και μετά από πολλές αλλαγές προσώπων στο μπάσο και 3 πολύ καλά άλμπουμ, φτάνουμε στο 2010, οπότε και ο θεούλης Kurt Ballou (Converge), είπε να βάλει το χέρι του στην παραγωγή.
Ο δίσκος απέκτησε αμεσότητα χωρίς όμως να είναι απαραίτητα πιασάρικος και όλα γίνονται όπως θα έπρεπε.

Έτσι έχουμε: Συνεχείς εναλλαγές φωνητικών (ψίθυροι-ουρλιαχτά-τσιρίδες), πολύπλοκες αλλά απόλυτα συμπαγές συνθέσεις, up-tempo ξεσπάσματα, πλήρως αποκρυσταλλωμένη παραγωγή, δύο 8λεπτους ύμνους (The Irate Jumbuck, Never Was), ένα οργανικό οργασμό ("Flight Of The Echo Hawk") και πολύ, αλλά ΠΟΛΥ νεύρο.
Από την έναρξη του "Book Of Muscle", μέχρι και το φινάλε του "Mako Shark", ο δίσκος πιάνει τον ακροατή από τα μούτρα και δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα.
Φυσικά, δεν λέω ότι για την αρτιότητα του άλμπουμ ευθύνεται μόνο ο Ballou. Η παραγωγή του Ballou σε συνδυασμό με την συνθετική ικανότητα των αδερφών Matthewson, είναι που κάνει αυτόν τον δίσκο αξιοθαύμαστο.

Το Venerable δεν είναι ένας εύκολος δίσκος. Είναι ζόρικο πράμα. Απλά δεν είναι τόσο ζόρικος όσο οι προηγούμενοι των KEN mode. Το σίγουρο είναι ότι αυτός ο δίσκος, μαζί με το Pain Is A Warning των Today Is The Day (και αυτό σε παραγωγή Ballou), έκανε κάποιον που δεν ακούει γενικά τέτοιες μουσικές, όχι μόνο να ακούσει αλλά και να χτυπηθεί μέχρι τελικής πτώσεως.

http://kenmode.bandcamp.com/
http://www.ken-mode.com/

Terra Tenebrosa - The Tunnels (2011)

Σχεδόν δέκα χρόνια έχουν περάσει από τη μέρα που κυκλοφόρησε το τελευταίο πόνημα των Breach, Kollapse (2001). Οι τρελαμένοι Σουηδοί με 4 άλμπουμ και 2 EPs άφησαν για πάντα ανεξίτηλο το στίγμα τους στον ακραίο ήχο, παίζοντας πράγματα, μέσα της δεκαετίας του '90, που κόσμος δεν είχε ακούσει ποτέ μέχρι τότε, ή τουλάχιστον είχε σχεδόν από τους Neurosis την ίδια περίοδο, που παρέα όρισαν μια ολόκληρη σκηνή. Αυτή του ατμοσφαιρικού sludge.
Μετά το Kollapse, λοιπόν, οι Breach αφού είχαν αλλάξει καμιά 10αριά φόρες line-up, αποφάσισαν να το διαλύσουν. Κάποιοι εισχώρησαν στην κολλέκτιβα των The Ocean, ενώ η τύχη των υπολοίπων αγνοούταν.
Πριν μερικούς μήνες έσκασαν ξαφνικά 3 τύποι μασκαρεμένοι χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα, δηλώνοντας αριστερά και δεξιά ότι είναι πρώην μέλη των Breach, υπό του ονόματος Terra Tenebrosa, και ετοιμάζουν το ντεμπούτο τους.
Δεν ξέρω πόσος κόσμος τους πήρε στα σοβαρά αλλά νομίζω ότι και οι πλέον δύσπιστοι πρέπει πλέον να το έχουν βουλώσει. Γιατί το Tunnels είναι τόσο πρωτόγνωρο, ανατρεπτικό και έντονο που φαίνεται, όχι μόνο να αλλάζει, αλλά και να ορίζει εκ νέου τα δεδομένα στον ακραίο ήχο του '10, όσο άλλαξε και όρισε το It's Me God των Breach το '90.

Ήδη από το εναρκτήριο The Teranbos Prayer ψαρώνεις και κάνεις βουτιά στα βαθειά.
Αυτό που ακολουθεί, βέβαια, μετά, είναι εντελώς "αλλού".
Εφιαλτικές συνθέσεις με αποπνικτική ατμόσφαιρα, σλατζοριφάρες περιστοιχισμένες από τρομακτικά σαμπλαρίσματα, industrial και μπλακ αναφορές και απίστευτη παραγωγή.
Τα φωνητικά είναι παραμορφωμένα, απόκοσμα και εφιαλτικά δένοντας απόλυτα με την κατάμαυρη ατμόσφαιρα.
Για κάποιο λόγο ο δίσκος μου βγάζει κάτι το "σαουντρακικό". Σαν να βλέπω σε ταινία τον χειρότερο εφιάλτη και αυτή είναι η μουσική του επένδυση.
Τα Probing the Abyss και The Mourning Stars, μου βγάζουν ακριβώς αυτό το παραπάνω, το καθένα με διαφορετικό τρόπο. Το πρώτο είναι πιο πολυσύνθετο, ενώ το δεύτερο πιο μονολιθικό, αλλά και τα 2 τόσο μαγικά απάνθρωπα.
Και ενώ και τα 2 είναι πολύ ατμοσφαιρικά κομμάτια και νιώθω να με βυθίζουν σε μια σκοτεινή δίνη, έρχεται βίαια ο επιθετικός ογκόλιθος, The Arc Of Descent, να με αποτελειώσει.
Το θεϊκό και μελαγχολικό θα έλεγα ριφ του Guiding The Mist / Terraforming, προκαλεί ανατριχίλες και το Through The Eyes Of The Maninkari με τα τρομακτικά παραμορφωμένα φωνητικά από το υπερπέραν προκαλεί δέος. Ειδικά στο τελευταίο, ενώ άκουγα τον δίσκο από το mp3 στο μετρό, με το που έσκασαν τα φωνητικά, προσπαθούσα απεγνωσμένα να κρύψω την ανησυχία μου.
Το ομώνυμο The Tunnels, κλείνει χαλαρά τον δίσκο, αλλά και πάλι είναι τόσο έντονο που μόνο αφού τελείωσε και μετά από μερικά λεπτά, άρχισα να βρίσκω τις ανάσες μου.

Δεν ξέρω ποιοι είναι πραγματικά αυτοί οι τύποι και από που μας ήρθαν (στ' αρχίδια μου κιόλας), αλλά μας έκαναν μεγάλη ζημιά!