Terra Tenebrosa - The Tunnels (2011)

Σχεδόν δέκα χρόνια έχουν περάσει από τη μέρα που κυκλοφόρησε το τελευταίο πόνημα των Breach, Kollapse (2001). Οι τρελαμένοι Σουηδοί με 4 άλμπουμ και 2 EPs άφησαν για πάντα ανεξίτηλο το στίγμα τους στον ακραίο ήχο, παίζοντας πράγματα, μέσα της δεκαετίας του '90, που κόσμος δεν είχε ακούσει ποτέ μέχρι τότε, ή τουλάχιστον είχε σχεδόν από τους Neurosis την ίδια περίοδο, που παρέα όρισαν μια ολόκληρη σκηνή. Αυτή του ατμοσφαιρικού sludge.
Μετά το Kollapse, λοιπόν, οι Breach αφού είχαν αλλάξει καμιά 10αριά φόρες line-up, αποφάσισαν να το διαλύσουν. Κάποιοι εισχώρησαν στην κολλέκτιβα των The Ocean, ενώ η τύχη των υπολοίπων αγνοούταν.
Πριν μερικούς μήνες έσκασαν ξαφνικά 3 τύποι μασκαρεμένοι χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα, δηλώνοντας αριστερά και δεξιά ότι είναι πρώην μέλη των Breach, υπό του ονόματος Terra Tenebrosa, και ετοιμάζουν το ντεμπούτο τους.
Δεν ξέρω πόσος κόσμος τους πήρε στα σοβαρά αλλά νομίζω ότι και οι πλέον δύσπιστοι πρέπει πλέον να το έχουν βουλώσει. Γιατί το Tunnels είναι τόσο πρωτόγνωρο, ανατρεπτικό και έντονο που φαίνεται, όχι μόνο να αλλάζει, αλλά και να ορίζει εκ νέου τα δεδομένα στον ακραίο ήχο του '10, όσο άλλαξε και όρισε το It's Me God των Breach το '90.

Ήδη από το εναρκτήριο The Teranbos Prayer ψαρώνεις και κάνεις βουτιά στα βαθειά.
Αυτό που ακολουθεί, βέβαια, μετά, είναι εντελώς "αλλού".
Εφιαλτικές συνθέσεις με αποπνικτική ατμόσφαιρα, σλατζοριφάρες περιστοιχισμένες από τρομακτικά σαμπλαρίσματα, industrial και μπλακ αναφορές και απίστευτη παραγωγή.
Τα φωνητικά είναι παραμορφωμένα, απόκοσμα και εφιαλτικά δένοντας απόλυτα με την κατάμαυρη ατμόσφαιρα.
Για κάποιο λόγο ο δίσκος μου βγάζει κάτι το "σαουντρακικό". Σαν να βλέπω σε ταινία τον χειρότερο εφιάλτη και αυτή είναι η μουσική του επένδυση.
Τα Probing the Abyss και The Mourning Stars, μου βγάζουν ακριβώς αυτό το παραπάνω, το καθένα με διαφορετικό τρόπο. Το πρώτο είναι πιο πολυσύνθετο, ενώ το δεύτερο πιο μονολιθικό, αλλά και τα 2 τόσο μαγικά απάνθρωπα.
Και ενώ και τα 2 είναι πολύ ατμοσφαιρικά κομμάτια και νιώθω να με βυθίζουν σε μια σκοτεινή δίνη, έρχεται βίαια ο επιθετικός ογκόλιθος, The Arc Of Descent, να με αποτελειώσει.
Το θεϊκό και μελαγχολικό θα έλεγα ριφ του Guiding The Mist / Terraforming, προκαλεί ανατριχίλες και το Through The Eyes Of The Maninkari με τα τρομακτικά παραμορφωμένα φωνητικά από το υπερπέραν προκαλεί δέος. Ειδικά στο τελευταίο, ενώ άκουγα τον δίσκο από το mp3 στο μετρό, με το που έσκασαν τα φωνητικά, προσπαθούσα απεγνωσμένα να κρύψω την ανησυχία μου.
Το ομώνυμο The Tunnels, κλείνει χαλαρά τον δίσκο, αλλά και πάλι είναι τόσο έντονο που μόνο αφού τελείωσε και μετά από μερικά λεπτά, άρχισα να βρίσκω τις ανάσες μου.

Δεν ξέρω ποιοι είναι πραγματικά αυτοί οι τύποι και από που μας ήρθαν (στ' αρχίδια μου κιόλας), αλλά μας έκαναν μεγάλη ζημιά!