Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Asteroid - II


Garden
Disappear
Karma
Edge
River
Lady
Towers
Fire
Time

Οκ το ξέρω πως μπορεί να είμαι λίγο καθυστερημένος (πάρτο όπως θες) καμιά φορά με τις κυκλοφορίες δίσκων, release dates και τα λοιπά, οπότε μπορεί αυτή την στιγμή να σκέφτεσαι 'Μα καλά τώρα το 'μάθες?' , όμως δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Μετανιώνω, μόνο γιατί αυτός ο δίσκος δεν γέμιζε τις ώρες μου με ποιοτικό rock μέχρι τώρα. Οχι πιά όμως. Μιλάμε για το άλμπουμ που μέσα στα 44 λεπτά που διαρκεί με έκανε να βγάλω από πάνω μου μιάς εβδομάδας εξαντλητική κούραση, αλλά και ταυτόχρονα να νιώσω πως παρακοιμήθηκα.
Τρία πράγματα για το τέλος:
  1. Είναι ανάγκη να πω πως είναι Σουηδοί?
  2. Η μουσική ακούγεται καλύτερα με παρέα,
  3. Πόσο δίκιο είχε ο Keyser?
Και τώρα εγώ υποτίθεται πως θα διαλέξω ένα κομμάτι τού δίσκου που μου άρεσε πιο πολύ.Αμ δε,


Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Bigus Dickus Live επί της πλατείας


ΠΟΤΕ:
Τετάρτη, 16 Μαρτίου 2011 στις 10:00 μ.μ.
ΠΟΥ:
ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ (Ρεμπετικο Στεκι)
Πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου 16 (πρώην Πλ. Πατριάρχου) - Κέντρο Νέας Φιλαδέλφειας (Συντριβάνι)
Athens, Greece

EXTRA INFO:
Της Τζούλιας ο σύντροφος, της Ντούβλη, του Κωστέτσου,
Του Ίαν Σκοτ ο Άρχοντας, του Κώστα του Γκουζγκούνη,
των BIGUS DICKUS το θεριό, της μουσικής δοξάρι,
φωτιά θα πάρει στη σκηνή, περήφανος θα στέκει,
σαν τότεμ, σαν το ξόανο, σαν είδωλο, σαν Κύκλωψ,
θα ευλογήσει τους πιστούς στο "Επί Της Πλατείας",
φωτιά θα πάρουνε οι νιες, οι χήρες και οι γέροι...
Τρελάθηκε το σύστημα, τρελάθηκαν κ οι γέροι,
τους BIGUS DICKUS ψάχνουνε, ροκιές για να ακούσουν,
να σηκωθεί το ηθικό δίχως να πιουν Βιάγκρα,
να πάρουν την ευλόγια τους, να γίνει της Παντέλως...

"Γιορτάζουμε την Άνοιξη,
γιορτάζουμε την πλάση,
Γιορτάζουμε το Χαρντ το Ροκ,
με BIGUS DICKUS τρέλα!"

Δημοτικό (Εαρινό)

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Sonisphere 2011

Αφού περιμέναμε κοντά κάνα τρίμηνο, για να δούμε τι θα γίνει με το φετινό Σόνισφιρ, τελικά ανακοινώθηκαν σήμερα λάιν-απ και τιμές από τη Didimusic.
Στις 17/6, λοιπόν, θα εμφανιστούν στο Terra Vibe, στη Μαλακάσα, οι Iron Maiden ως χεντλάινερς, πλαισιωμένους από τους: Slipknot, Mastodon, Gojira και Virus.
Οι τιμές είναι οι εξής:
Γενική είσοδος: 59 ευρά, που μετά την εξάντλησή τους, η τιμή θα διαμορφωθεί στα 65.
Pitch A: 80 ευρά
VIP: 100 ευρά

Η προπώληση ξεκινάει 2/3 σε όλα τα γνωστά σημεία προπώλησης.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Για μένα, το φεστιβάλ, τρώει απευθείας άκυρο. Και αυτό οφείλεται σε 2 λόγους, κυρίως. Πρώτον, γιατί είναι χεντλάινερς οι Μέιντεν. Εντάξει, γαμάνε, το ξέρουμε αυτό, είναι ιστορικό συγκρότημα, με έμπασαν σε αυτή τη μουσική, αλλά πλέον, δεν μου λένε ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα. Τους είχα δει λάιβ το 2005 και δεν μου είχαν κάνει αίσθηση τότε, δεν θα μου κάνουν ούτε τώρα, συν του ότι τα μουσικά μου γούστα έχουν αλλάξει άρδην από τότε και έβγαλαν και ένα πραγματικά κακό δίσκο πέρσι.
Το δεύτερο είναι ότι, πάλι, μας βάζουν ζώνες. Δηλαδή, αν θες να απολαύσεις τα αγαπημένα σου συγκροτήματα από κοντά θα πρέπει να πληρώσεις κατιτίς παραπάνω (20 ευρώ), αλλιώς θα τους βλέπεις είτε με κυάλια, είτε από τις γιγαντοοθόνες. Για μένα αυτό είναι η μεγαλύτερη κοροϊδία που υπάρχει.

Από εκεί και πέρα το λάιν-απ είναι αρκετά καλό. Σλίπνοτ τους έχω ξαναδεί και γουστάρω. Μάστοντον, έχω ξαναδεί και αν και είναι τραγικοί στα λάιβ τους, θα τους ξανάβλεπα γιατί απλά γουστάρω τη δισκογραφία τους. Γκοτζίρα, δεν έχω ξαναδεί και θα ψηνόμουν άπειρα, μιας και είναι απίστευτοι, αλλά θα βγουν νωρίς για καμιά ώρα μετά βίας. Οι Βάιρους, είναι η -from the living room- έκπληξη του φεστιβάλ, αφού πρόκειται για μια αβάντ-γκαρντ μπάντα, η οποία πραγματικά σπέρνει αλλά το γεγονός ότι θα βγουν μες στον ντάλα ήλιο για κάνα 45λεπτο, τρώνε άκυρο, δυστυχώς.

Εν ολίγοις, να κάνω ταξίδι 2 ωρών για να πάω στο σάπιο το χωράφι και να δω, 5 μπάντες, εκ των οποίων, η μία δεν μου κάνει την παραμικρή αίσθηση, τις 2 τις έχω ξαναδεί και τις άλλες 2 που πραγματικά με κόφτουν θα παίζουν ελάχιστα μέσα στο τρελό λιοπύρι, από τα 2 χιλιόμετρα μακρυά και μετά να κάνω άλλες 5 ώρες να γυρίσω, δεν το κάνω για κανένα λόγο.
Αν έφερναν, Γκοτζίρα και Βάιρους και τους έχωναν μέσα σε κανένα γκαγκάριν, θα πήγαινα χωρίς δεύτερη σκέψη και ας είχε και 50 βαθμούς.

Οπότε, άκυρο από μένα και καλά να περάσετε όσοι πάτε.


http://gr.sonispherefestivals.com/

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Blowback - 800 miles


1. The Only Thing I Have
2. The Big Black Hole
3. No Soul
4. Butterfly
5. Dead man's Blues
6. Fool
7. Crossroads
8. Away From The Planet
9. Water In My Wine


Οκ. Τι δίνουν στους Σουηδούς? Τους ποτίζουν κάτι συγκεκριμένο? και αν ναι, που θα βρώ και εγώ? Φταίνε οι ομαδικές σάουνες? και αν ναι, που θα βρώ και εγώ? Τους έχρισε κάποιος συνεχιστές της 70's παράδοσης? Δεν ξέρω τι να πώ. Μπορεί βέβαια να είμαι και πολύ θετικά προκατηλημένος με την συγκεκριμένη φυλή, μιας και εγώ με At The Gates και In Flames μεγάλωσα. Το μεγαλύτερο μυστήριο όμως είναι πως ακριβώς βρέθηκε αυτός ο δίσκος στον σκληρό μου (home is where the hard disk is λένε), Δεν θυμάμαι να τον έχω κατεβάσει, όμως βρέθηκε εκεί, απρόσκλητος και parole αυτά καλοδεχούμενος.



myspace.com/blowbackband

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Miss Fortune was a Henhouse Manager live @ An Club,17/02









Yassa















Circassian













Korsikov





















Stonenrow















Nechayevschina















Universe217


















Last Rizla















1000mods






Γενικά γαμώ τις φάσεις, ίσως το καλύτερο Live ελληνικών συγκροτημάτων αυτής της σκηνής. Ο επιμέρους σχολιασμός των μπαντών δεν έχει νόημα καθώς πρόκειται για release party με δωρεάν έισοδο. Η συλλογή της Spinaloga πάντως είναι πολύ καλή με τρομερό artwork. Όπου το βρείτε τσιμπίστε το.

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

The King of Limbs

Η απόλυτα πρώτη ακρόαση έδειξε πολύ, πολύ καλά σημάδια.
Και για άλλη μια φορά, είναι απόλυτα έκδηλη η διαδικασία του να επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους (τρομακτικά πολύ).



Κύριοι. Τις επόμενες ημέρες κατάνυξη.




http://www.thekingoflimbs.com/

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Orchid - Capricorn


Χαμός λέμε! Βάλε στο ίδιο καζάνι ό,τι πιο Sabbath, Pentagram και St. Vitus μπορείς να φανταστείς και έχεις αυτό εδώ το κερασφόρο θηρίο. Μόλις μπεί το ομώνυμο κομμάτι, φοβάμαι πως πλέον είναι πολύ αργά για να γυρίσεις πίσω!
Vintage, retro, παλιόμοδίτικο, αναχρονιστικό και παρόμοιοι χαρακτηρισμοί που θα μπορούσαν να αποτελούν δυσφήμιση για πολλά άλλα συγκροτήματα, εδώ συναντούν την ενσάρκωση τους μέσα σε λίγο λιγότερο από μια ώρα, άρτια εκτελεσμένης, μουσικής, που δεν αναλώνεται στην 'κλοπή' ιδεών, αλλά στην χρήση τους ως αντιδάνειων. Το έχω ξαναπεί: σημασία σε αυτό το είδος δεν έχει τι παίζεις, αλλά πως θα το παίξεις, πως θα το ενορχηστρώσεις και πως θα το κάνεις να φωνάζει heavy από μίλια μακριά. Αυτά και οι fuzzαριστές κιθάρες με χαμηλό κούρδισμα βεβαίως.
Ξέρω θα μου πείς πως το λογότυπο είναι Orange Goblin, αλλά τι να το κάνεις? Ο δίσκος λέγεται Capricorn και έχει ένα τραγοκέφαλο στο εξώφυλλο! Η προηγούμενη ιδέα που θα είχαν για εξώφυλλο βάζω στοίχημα πως θα ήταν κάπως έτσι.
Το άλμπουμ κυκλοφορεί ελεύθερο και βόσκει ήδη σε κάποια από τα γνωστά διαδικτυακά βοσκοτόπια. Πάντως εγώ ήδη το φαντασιώνομαι στην βινυλιακή του έκδοση, που υποψιάζομαι πως δεν θα αργήσει.

Myspace
The Church Within Records

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Grinderman 2 και άλλα παραφερνάλια.

Ο Cave είναι αρκετά νομίζω παρεξηγημένος μουσικός. Το οποίο ίσως και να του έκανε καλό εμπορικά. Εννοώ οτι μια πρόχειρη ματιά στα "γνωστά" του πολύ συχνά καταλήγει σε γρήγορο συμπέρασμα του στύλ γλυκουλιάρης τύπος με μπαλάντες (εξαιρετικές, αλλά και πάλι μπαλάντες) με πιο κουλτουριάρικη διάσταση και με κάποιες δυναμικές στιγμές. ΟΚ, δεν ισχυρίζομαι οτι είναι λίγοι αυτοί που έχουν ξεκοκκαλίσει την δισκογραφία του και ξέρουν το θηρίο που κατά καιρούς ξαναβγαίνει μέσα απο αυτόν τον τύπο. Οι εποχές των Birthday Party, νομίζω, μπορούν να πιάσουν αδιάβαστο ακόμα και κάποιον που κατα τ' άλλα έχει ακούσματα σε noise-άδικα πράγματα. Οι τύποι είναι μια αλύπητη μηχανή του κιμά που αλέθει post punk, noise, την επιθετικότητα της punk και την αφαιρετικότητα του avant garde - ίσως το λέω και στερεοτυπικά, αλλά κάτι σε John Zorn ή Mr. Bungle μου φέρνει η τρομπέτα στο Zoo Music Girl π.χ.

Κατ' ουσίαν, αυτό που θέλω να πω με όλα αυτά είναι οτι ακόμα και γνωρίζοντας αρκετά τις ρίζες του αυτές η κυκλοφορία του Grinderman, το '07 αν θυμάμαι καλά, με είχε αιφνιδιάσει πλήρως. Θέλεις επειδή ακόμα και τις στιγμές που τα σπάει με Seeds πλέον ο Cave είναι αρκετά ελεγχόμενο στα αυτιά μου? Θέλεις επειδή εδώ και πολλά χρόνια έχει αφήσει τον ωμό του ήχο για κάτι πιο "έντεχνο"? Θέλεις επειδή η συναυλία τους με Seeds στον Λυκαβηττό με είχε αφήσει επιεικώς αδιάφορο? Θέλεις επειδή η αποχώρηση του Harvey θεωρούσα οτι ήταν τελειωτικό βήμα για την παρακμή του συγκροτήματος?

Όπως και να 'χει κατάφερε να με διαψεύσει απο δύο βασικά χτυπήματα, το ένα ήταν η εμφάνιση του με Bad Seeds χωρίς πια κιθαρίστα στο Hurricane Festival το '09, και φυσικά το πρώτο Grinderman. Με βασικό πια drive τον Warren Ellis, γύρω απο τον οποίο περιστρέφεται πλέον η πιο πολλή παράνοια, φαλτσαδούρα και θόρυβος και των δύο κυρίως συγκροτημάτων του Cave, αποκτά άλλη ενέργεια το εγχείρημα, επιστρέφοντας στις φασαριόζικες ρίζες που ξεκίνησε. Είτε είναι βιολί που ουρλιάζει και παραμορφώνεται απο τα πετάλια, μετατρεπόμενο σε solo ηλεκτρικής κιθάρας, σε τείχος απο θόρυβο ή σε στριγκές απαντήσεις στα φωνητικά του Cave (έχοντας και ρόλο ρυθμικού κιθαρίστα πια) είτε είναι το ηλεκτρικό μπουζούκι (!!!), είτε απλά κουδουνίστρα και πετάλια*, o Aqualung (μα είναι!) psycho βιολιστής παραμένει ο βασικός συνέταιρος που διαλέγει ο Cave για ενορχήστρωση και ίσως και σύνθεση. Άλλωστε, αποδεικνύεται και απο τους δίσκους που έχουν βγάλει μαζί - soundtracks σε ταινίες όπως το The Proposition.
*(σ.σ. αγαπάω τον τύπο - μπαλαντέρ που το μόνο που κάνει είναι είτε να κάθεται και κάνει δεύτερα φωνητικά η απλά βαράει ένα crash.)



Με τον ίδιο τρόπο, χωρίς πολλά πολλά βγήκε και το Grinderman 2. Ούτε προώθηση, ούτε πανικός ούτε διαφήμιση. Ως γνήσιος hipsterάς φανταστείτε πόσο εκτίμησα την τόσο μικρή κάλυψη τόσο από τα media όσο και από το hype. Και ο δίσκος με αντάμειψε ακόμα περισσότερο. Ο Cave φαίνεται να περνάει γαμώ με τους τύπους (αν και δεν βρίσκω το quote αυτή τη στιγμή, είμαι αρκετά σίγουρος οτι είχε πει κάτι του στυλ "not bad a racket for a bunch of old fags") οπότε το πήρε πιο σοβαρά, τόσο με την tour όσο και με την ηχογράφηση και σύνθεση του δίσκου.
Και παρ' όλο που ο πυρήνας, η ιδέα και το γενικότερο στύλ έχουν μείνει ίδια, τα κομμάτια μόνο με αναμασήματα δεν μοιάζουν. Μπορεί επειδή είναι και το δεύτερο άλμπουμ, μπορεί 1002, αλλά το πράγμα χωρίς να το ανέτρεψαν μοιάζουν να το επαναπροσέγγισαν, ακόμα πιο ψυχεδελικά απο την άλλη φορά. Βοηθάει σίγουρα οτι δίσκος είναι μικρός, οπότε και μεστός. Επιπλέον δεν έχουν καλώς ή κακώς την ίδια "διάτρηση" με τον προηγούμενο. Είναι πιο ακριβείς στις κατεδαφίσεις τους. Ναι, είναι πιο αγαπούληδες (What I Know, Palaces of Montezuma) αλλά ο δίσκος δεν βγάζει ηρεμία. Με την καλή έννοια - είναι άγρια χαρά. Και υποψιάζομαι οτι στα live - καληώρα τον Ιούλιο και εδώ - παίρνουν ακόμα πιο πουτάνα όλα χαρακτήρα. Το οτι τα tempo έπεσαν, δεν σημαίνει οτι τα πετάλια του Ellis δεν διψάνε για αίμα, πολύ περισσότερο έχουν ευκαιρία να μπούν πολύ πιο ύπουλα και θεριστικά.

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011



Hμουν τριτη δημοτικου οταν ο καινουριος μου συμμαθητης,οΓιαννης, μου εγραψε μια κασσετα με επιλογες απο Queen.Περασα δυο βδομαδες με μονη μουσικη υποκρουση αυτα τα τραγουδια.Διαβασμα,παιχνιδι,βολτα με το αυτοκινητο,εκεινη την περιοδο σαν ολα να ηταν Queen."Μα τι σημαινει αυτο το ειματσαμασκιν" πριν το if u want the truth?Πως λενε τελος παντων αυτον τραγουδιστη?

-Ακους Queen ε?Ωραιο συγκροτημα ΗΤΑΝ,τον ελεγαν Freddy Mercury,εχει πεθανει χρονια τωρα απο AIDS.

Αυτα ηταν τα λογια του κατα πολυ μεγαλυτερου ξαδελφου μου που με προσγειωσαν αποτομα.Μα πως γινεται?Ακομα δεν αρχισα να ακουω και αυτος εχει ηδη πεθανει?Εγω τον ειχα στο μυαλο μου στη σκηνη λουσμενο με φωτα και πληθος να ζητοκραυγαζει και ξαφνικα επρεπε να συμφιλιωθω αφενος με την ιδεα του θανατου και αφετερου με την εννοια της αιονιοτητας που χαρακτηριζει εργα σαν και αυτο του Mercury.Kαι τελος να θυμιθω αρκετα χρονια αργοτερα που θα κανω sex να φορεσω προφυλακτικο γιατι μικρε Bruce,μιας και αναφεραμε το AIDS πρεπει να μαθεις καποια πραγματα να κανεις οταν θα μεγαλωσεις...

Αυτο που με θλιβει ειναι οτι πλεον αυτη η δικια μου ιστορια μπορει να επαναληφθει με ενα πιτσιρικι που ανακαλυψε τυχαια το Gary Moore.Δυστυχως ο τριτος και τελευταιος απο τα ιερα τερατα της Ιρλανδιας(τι θα πει ποιοι ειναι οι αλλοι δυο??) εξεπνευσε στον υπνο του απο αναροφηση την εκτη του Φεβρουαριου ενω βρισκοταν σε διακοπες στην Ισπανια.Ηταν μονο 58 ετων.

Προτιμησα να αναφερω την παραπανω ιστορια που μου ηρθε στο μυαλο με το που πληροφοριθηκα απο τον Azarak εκεινη τη μερα τα δυσαρεστα.Αλλο ενα αφιερωμα σε αυτον με links για τους δισκους του ωστε να ανεβουν οι επισκεψεις στο Blog,μου φανταζει αχρειαστο και κρυο.Δεν εχει νοημα να φλυαρισω για το ποσο σπουδαιος ηταν,οταν εκεινος στο "Empty Rooms" παιζει για μια στιγμη 5 νοτες και οσες ψυχες ματωνει αλλες τοσες σωζει.Βρισκει κανεις λογο να προσπαθησω να αποδειξω γιατι το "Still got the Blues" ειναι ενα αγριο album μπροστα στη σφαλιαρα που το ιδιο εριξε σε ολοκληρη μουσικη βιομηχανια?Ή μηπως να μιλησω για το πως νιωθει κανεις οταν βιωνει ενα Parisenne Walkways ζωντανα?

Τσουγκριστε στη μνημη του.Τετοιες φωνες και μελωδιες στοιχειωνουν πιθανοτατα ακομα και το Dna μας.Τουλαχιστον καποιος αφανας εκει πανω θα πρεπει να του οργανωσε την υποδοχη που του αξιζει.

Sun of Nothing - The Guilt of Feeling Alive (2011)


Γκρίζα τοπία. Γκρίζες φάτσες. Γκρίζοι καιροί.
Μέσα σε μια πόλη που μαυρίζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ, ο καθένας περπατάει μόνος του. Συνοδοιπόροι δεν υπάρχουν. Και το σκοτάδι είναι βαθύ και τρομακτικό.
Η έλλειψη ελπίδας είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο. Η μιζέρια επίσης.
Δεν υπάρχει θέωση. Δεν υπάρχει ευτυχία. Δεν υπάρχουν συναισθήματα. Τίποτα δεν είναι αληθινό.
Είσαι ένοχος αν νιώθεις ότι είσαι ζωντανός. Γιατί δεν είσαι πραγματικά.
Μοναδικό αληθινό συναίσθημα είναι ο πόνος.
Μόνο αυτό έχει απομείνει να αποδεικνύει ότι είμαστε άνθρωποι. Να αποδεικνύει ότι ζούμε.
Άραγε μέσα από τον πόνο, μπορεί να φτάσει κανείς στη θέωση; Μόνο αν πονέσει κανείς, πραγματικά, πολύ.
Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι εύκολο.
Είναι ένα ταξίδι ο πόνος. Μακρύ και δύσκολο.
Στον πόνο δεν χωράνε ευκολίες. Δεν υπάρχουν διαλλείματα εφήμερης χαράς.
Είναι ένα ταξίδι που ισοδυναμεί με τους χειρότερους εφιάλτες μας.

Στην αρχή πρέπει να αφεθούμε. Τίποτα δεν έχει σημασία. Απλά πρέπει να αφεθούμε.
Πτώση.
Πρέπει να βυθιστούμε ("Sink") μέσα στο σκοτάδι. Εκεί δεν υπάρχει διαφυγή.
Στην αρχή δεν πονάει τόσο. Είναι σχεδόν ανώδυνο. Ίσως φταίει και η άγνοια του τι θα ακολουθήσει.
Εξάλλου το ταξίδι είναι μεγάλο και μόλις αρχίσαμε.
Μπορεί η αρχή να φαίνεται ανώδυνη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υστερεί και σε ένταση. Δεν είναι εύκολη, απλά είναι πιο εύκολη από τη συνέχεια.
Αυτό είναι χαρακτηριστικό της μεγαλοπρέπειας του ταξιδιού. Υπάρχει δομή και μετάβαση. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ό,τι γίνεται εξυπηρετεί άψογα αυτό που θα ακολουθήσει και αυτό που αφήνει πίσω του.
Πίσω είναι το γκρίζο και μπροστά είναι το μαύρο. Το απόλυτο σκοτάδι.
Όταν έρχεται η Κάθαρση ("Catharsis"), τα πάντα μαυρίζουν επικίνδυνα.
Τα πρώτα ουρλιαχτά έρχονται για να σε καλωσορίσουν στον εφιάλτη. Στην αρχή τα ακούς γύρω σου.
Νιώθεις να εξαγνίζεσαι. Αφήνεις πίσω σίγα-σιγά ότι ψεύτικο κουβάλαγες μια ζωή. Απώτερος στόχος, είπαμε, είναι η αλήθεια και μόνο. Βλέπεις και την τελευταία αχτίδα φωτός να εξαφανίζεται. Μένουν μόνο οι ήχοι.
Το πρώτο αληθινό συναίσθημα σε χτυπάει βίαια. Φόβος. Ο φόβος μεταμορφώνεται σε δάκρυα και τα δάκρυα σε φόβο, ξανά.
Είναι μέρος της Κάθαρσης.

Συνεχίζεις να βυθίζεσαι.
Πιο βαθιά στο σκοτάδι.
Πιο βίαια στον πόνο.

Τα ουρλιαχτά γίνονται πιο δυνατά. Αρχίζουν να σε κυριεύουν. Προσπαθείς να ουρλιάξεις κι εσύ αλλά αυτό είναι αδύνατο ("Drowned Out"). Δεν ακούγεσαι. Έχεις φτάσει στο απόλυτο σκοτάδι.
Εδώ τα πάντα είναι εκκωφαντικά. Δεν έχεις δύναμη να πας κόντρα. Είναι ότι πιο επιθετικό έχεις νιώσει.
Πλέον, τα ουρλιαχτά δεν έρχονται από έξω, αλλά από βαθιά μέσα σου. Μιλάνε στην ψυχή σου. Αφήνεσαι και αυτά σε ρουφάνε ακόμα περισσότερο.
Δεν έχεις τίποτα πλέον.
Έχεις αφεθεί ολοκληρωτικά και είσαι έρμαιο των ήχων που ακούγονται μέσα στο μυαλό σου.
Οι ήχοι κλιμακώνονται αριστουργηματικά, με τέλειο ρυθμό και εκπληκτική ακρίβεια.
Μιλάνε βαθιά μέσα στην ξεριζωμένη σου ψυχή ("Unreached Soul").
Για πρώτη φορά, έρχεσαι σε επαφή με αυτή. Μέχρι πριν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι, δεν ήξερες καν ότι υπήρχε εκεί. Τώρα αρχίζεις και καταλαβαίνεις.
Όλα είναι ένα τίποτα.
Νιώθεις τον απόλυτο πόνο και ξέρεις ότι αυτό είναι δικό σου. Έχεις γίνει ένα με αυτό.
Η αλήθεια είναι εκεί. Μέσα στην ψυχή σου. Εκεί ήταν πάντοτε, αλλά τώρα την βλέπεις.
Την αγγίζεις.
Την αισθάνεσαι.
Δεν υπάρχει τίποτα πια.
Μήπως είναι το τέλος;
Όχι ακόμα. Όχι τόσο εύκολα.
Στο τέλος τα πάντα καταρρέουν ("Hearthealer (As It All Crumbles)").
Όλα ισοπεδώνονται τόσο επικά, που είναι αδύνατο να το πιστέψεις.
Αρχίζεις και γελάς. Γελάς δυνατά χαζεύοντας την καταστροφή των πάντων.
Ψεύτικες αξίες, ψεύτικοι θεοί, ψεύτικα ιδανικά, ψεύτικα συναισθήματα, ψεύτικα χαμόγελα, ψεύτικοι άνθρωποι, ψεύτικες χαρές, ψεύτικες αλήθειες...
Τα πάντα καταρρέουν.
Βλέπεις τα πάντα να καταρρέουν, αλλά δεν σε νοιάζει πλέον. Και απλά γελάς.
Είναι ο χειρότερος εφιάλτης κι εσύ γελάς.
Είσαι ελεύθερος.
Είσαι ζωντανός.

Οι Sun of Nothing με την τρίτη τους δισκογραφική δουλειά, ξεπέρασαν κάθε προσδοκία (και υπήρχαν μπόλικες μετά το φανταστικό "...In The Weak And The Wounded").
Η κιθάρα φαίνεται να έχει τον πρώτο λόγο και οδηγεί τις συνθέσεις στις περισσότερες περιπτώσεις, ενώ άλλες φορές αναλαμβάνει αυτό το ρόλο το μπάσο.
Μερικά ριφς είναι δολοφονικά (μερικές φορές θυμίζουν και Virus) ενώ και στα ντραμς έχει γίνει καταπληκτική δουλειά, με μερικά blastbeats να διαλύουν τα πάντα. Το μπάσο, όπως είπα, έχει εξέχουσα θέση και ειδικά στα 2 τελευταία κομμάτια, σαρώνει.
Τα φωνητικά είναι ιδιαίτερη περίπτωση, αφού είναι από τα πιο ακραία και επιθετικά στον χώρο (όπως και σε όλα τα άλμπουμ των SoN) και εναλλάσσονται μεταξύ ουρλιαχτών, βρυχηθμών και σκισμένων-όσο-δεν-πάει στριγκλιών. Περιττό να πω ότι τα λατρεύω...
Οι ενορχηστρώσεις είναι άψογα δομημένες με το φινάλε Hearthealer (As It All Crumbles), να είναι αδιαπραγμάτευτα το απόλυτο highlight του δίσκου και ίσως και της χρονιάς.
Τα παλικάρια κατάφεραν, σε μόλις 42 λεπτά, να χωρέσουν στο χωνευτήρι τους κάθε παρακλάδι της ακραίας μουσικής και να τα δέσουν τόσο τέλεια που αν υπήρχε θεός, θα έπρεπε αυτό το άλμπουμ να γινόταν instant classic, να ακουγόταν παντού, να επηρέαζε άπαντες και να γέμιζαν 2 ΟΑΚΑ σε μία τους και μόνο εμφάνιση. Θεός όμως δεν υπάρχει και γι' αυτό οι SoN, θα παραμείνουν οι underground ήρωες μας και θα τους ξέρουμε, θα τους ακούμε και θα γουστάρουμε, λίγοι και καλοί.
Τέλος, το εξώφυλλο είναι πραγματικό μινιμαλιστικό κομψοτέχνημα που δείχνοντας τόσο λίγα, λέει τόσα πολλά.
Εν ολίγοις πρόκειται για ένα τρομερά συναισθηματικό άλμπουμ. Το έχω ακούσει τις τελευταίες μέρες ούτε-κι-εγώ-ξέρω-πόσες φορές και κάθε φορά έμοιαζε ξεχωριστή. Κάθε φορά μου έβγαζε διαφορετικά συναισθήματα. Και πάντοτε σχεδόν βούρκωνα.
Γιατί αυτός δεν είναι απλά ένας δίσκος. Είναι η ζωή και ο θάνατος μαζί. Απλά συγκλονιστικός.


Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Γκράφικ & Cvlt

Μετά το ιστορικό λάιβ των Jethro Tull με συμμετοχή Νταλάρα... Το προπέρσινο λάιβ των Scorpions με τον ΒΑΣΙΛΑΡΑ *ουρλιαχτά κοινού* και το ανεπανάληπτο δελτίο τύπου (έχω κρατήσει ακόμα flyer αναμνηστικό) έρχεται...

Deep Purple @ Peace & Friendship Stadium με support & guest εμφάνιση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.


Παραθέτω, ασχολίαστο, το δελτίο:
"Μια νέα μεγάλη συνάντηση θα γίνει τον Μάιο σε τρεις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Οι θρυλικοί Deep Purple, ένα από τα κορυφαία  συγκροτήματα όλων των εποχών, επισκέπτονται τη χώρα μας για μια ακόμα φορά, αλλά αυτή θα είναι μοναδική, αφού μαζί τους θα τραγουδήσει ο κορυφαίος rocker της Ελλάδας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Μια συνάντηση που έχει όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά της πρώτης δυνατής  συναυλίας του 2011. Η περιοδεία θα ξεκινήσει στις 20 Μαΐου από την Αθήνα, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, θα συνεχίσει στις 21 Μαΐου στην Πάτρα και θα περάσει από τη Θεσσαλονίκη στις 23 Μαΐου, ενώ στις 25 Μαίου οι Deep Purple, χωρίς τον Βασίλη, θα τραγουδήσουν στα Ιωάννινα μαζί με τους George Gakis and The Troublemakers."


Για περισσότερες cvlt στιγμές όπως ΧΕΡΤΦΟΡΝΤΣΑΪΡ, διαβάστε εδώ.
Και κάτι μου λέει οτι ο Batman θα πάει να τους δει Γιάννενα. Αφιερωμένο.

(btw τρόμαξα όταν είδα ΠΟΣΟ μεγάλο χαμόγελο έχει σκάσει ο Blackmore. TI του δώσαν?)

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Devil - Magister Mundi Xum

1. The Arrival (intro)
2. At the Blacksmith's
3. Spirit of the Cult
4. Time to Repent
5. I Made a Pact...
6. Welcome the Devil

Δίσκοι σαν αυτόν με κάνουν να καταλάβω τι είναι αυτό που με παθιάζει πιο πολύ στο Doom metal αλλά και στα παρακλάδια του, και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την απλότητα και την αμεσότητα του ριφ, την μονολιθικότητα των ντραμς, τον όγκο της μπασογραμμής, και που τις περισσότερες φορές οι στίχοι παραμένουν επίτηδες παιδικά απλοϊκοί. Το Doom αρέσκεται στο να βασίζεται στην ιστορία του, στο ατομικό του βάρους αλλά και στο σκοτάδι πού έχουν λίγο πολύ στο κεφάλι τους όσοι εμπλέκονται με αυτό τον ήχο. Τι με έπιασε όμως και φιλοσοφώ για το Doom?
The devil made me do it... Γιατί το Magister Mundi Xum είναι απίστευτος δίσκος. Γιατί πίσω από άλλον ένα δίσκο που δοξάζει τον Iommi και τον Ozzy, κρύβεται μια punk αισθητική που σε κάνει να διπλοτσεκάρεις την ημερομηνία κυκλοφορίας του. Γιατί στην δεύτερη ακρόαση, του έτσι και αλλιώς σύντομου ep, έμαθα απέξω όλους τους στίχους. Γιατί εδώ και μία βδομάδα δεν κάνω άλλη δουλειά παρά να φωνάζω 'Μόνο Devil!'
Η δυσκολία που συναντάνε συγκροτήματα που θέλουν να αναπαράγουν τον ήχο του NWOBHM των αρχών του '80 φαίνεται να είναι πως πλέον υπάρχει ευκολότερη πρόσβαση σε καλής ποιότητας μουσικό εξοπλισμό αλλά και μεθόδους ηχογράφησης, όποτε η προσπάθεια στο να βγει 'σκατίλα' στην παραγωγή φαίνεται και ακούγεται πλαστή. Σε αυτή εδώ την περίπτωση όμως, όλα φαίνεται να έχουν δημιουργηθεί με τον πιο trve και kvlt τρόπο,ίσως γιατί οι Devil, ως Νορβηγοί, μπορούν να συμβουλευτούν τους μάστορες της σάπιας παραγωγής από πρώτο χέρι. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα είχε σημασία αν το υλικό δεν ήταν καλό, και βεβαίως αν η εκτέλεση του δεν σε έκανε να πιστέψεις πως οι τύποι είναι άσχετοι και πως ειδικά ό ντράμερ μάλλον τυχαία πέρναγε έξω από το στούντιο. Μια ατεχνίλα φαίνεται να αιωρείται από το intro μέχρι και την τελευταία νότα, αρκετά παρόμοια με αυτή που έχει δημιουργήσει επικά άλμπουμ καθ' όλη την διάρκεια ζωής του ακραίου ήχου. Και όχι δεν υποννοώ πως οι Devil θα γράψουν με χρυσά γράμματα το όνομα τους στο Metal, όμως σίγουρα ένα ραφτό σε κάποιο ποτισμένο με μπύρα και ούζο battlevest το έχουν κερδίσει με το σπαθί τους.



Riders of the Apocalypse
I guess you've come to see the...
Εφόσον εμείς δεν ανεβάζουμε links ακόμα, απλά θα δίνουμε το link για το blog που έχει κάνει το upload. Είναι απλά έντιμο.

Reminder


Την θεωρούσα μπάζο, μέχρι που είδα αυτή τη φωτογραφία. Τώρα τη θεωρώ (ακόμα πιο) ηλίθια που πήγε και ξε-έγινε έτσι. Ποιό είναι αυτό το πόκεμον?


Σχόλια/Συμπεράσματα (ξέροντας την απάντηση):

α) Επιβεβαιώνεται για μένα οτι το να βάφεται ξανθιά μια μελαχρινή είναι έγκλημα κατά 99% (αποτελεί μέγιστη ελληνική μάστιγα).

β) Πείτε με κομπλεξικό και κλειστόμυαλο αλλά για άλλη μια φορά επιμένω να είμαι ρατσιστής σε τέτοιου είδους βιομηχανικής παραγωγής ποπ, αλλά και σκυλάδικα - γενικά trash. Και επιμένω οτι δεν είναι θέμα (τόσο) μουσικού σνομπισμού, είναι θέμα κοινωνικών προεκτάσεων. Κοινώς, οι καθημερινές συμπεριφορές, αισθητική, επίπεδο προσωπικής αναζήτησης και η γενικότερη "άποψη" που -στην τεράστια πλειοψηφία- έρχεται με αυτό το πακέτο διασκέδασης είναι χμ, τραγική για να το πω ευγενικά.
γιατονπουτσογκουχ

γ) Ενώ το να αποφασίσω να γράψω ξανά στο Cornucopia μου έρχεται συχνότατα, οι φορές που θα το κάνω γίνονται εκνευριστικά σπάνια. Είναι οι τύψεις του blogger με ελαστικο αρχισυντάκτη που είχε αναφέρει ο Batman σε προηγούμενο ποστ.

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Bigus Dickus Live 'Καρναβαλιστάν'

Δεν είχα καταλάβει πόσο κοντά ήταν οι Απόκριες μέχρι που ενημερώθηκα για αυτό το party. Οι Bigus Dickus είναι ένα συγκρότημα που έχει την κακή συνήθεια να παίζει διασκευές από όλο τον ευρύτερο χώρο του hard rock και heavy metal ανάμεσα στα αστεία που κάνει και λέει επί σκηνής.
Οπότε σας περιμένουμε την Τετάρτη στις 16 Φεβρουαρίου στην Νέα Φιλαδέλφεια στο 'Επί της πλατείας' , πλατεία Ελ. Βενιζέλου 16 (πρώην Πλ. Πατριάρχου), λίγο μετά τις 22:00. Είσοδος δωρεάν βεβαίως...
Για οτιδήποτε άλλο πληροφορίες εντός

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Om live in Athens @ Gagarin 205 3/02/2011

Αν μπορώ με ασφάλεια να βγάλω ένα συμπέρασμα από αυτό το live είναι πως πλέον και επιβεβαιωμένα είμαι εξαρτημένος στις συναυλίες. Το κατάλαβα χθες, καθώς πλησίαζα το Gagarin, οπού ένιωθα το βήμα μου αλλά και τους παλμούς μου να επιταχύνουν, σημάδι πως ήμουν κοντά στο να αποκτήσω αυτό πού χρειαζόμουν. Έχοντας κάνει αυτήν την εξομολόγηση προχωράω στα περαιτέρω.
Θα είναι απλά άστοχο και άδικο εκ μέρους μου να γράψω για την χθεσινή συναυλία αν δεν αφιερώσω χρόνο και χώρο για να αναφερθώ στην παρουσία των Universe 217 ως support act. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει ένα συγκρότημα ως 'καλό'. Μπορείς να το πεις για πιτσιρικάδες που είναι ακόμα στα πρώτα τους βήματα αλλά το 'νιώθουν', μπορείς να το πεις για ένα συγκρότημα που μπορεί να μην το επισκέφθηκε ποτέ η Έμπνευση, όμως ξέρει να στέκεται άνετα πάνω στην σκηνή καθώς και να αποδίδει με αρτιότητα το υλικό του. Το χαρακτηρισμό 'καλό' θα τον χρησιμοποιήσεις και με την απόλυτη του σημασία, όταν πλέον το συγκρότημα θα είναι υπεράνω έννοιών όπως 'καλοπροβαρισμένο', 'σφιχτοδεμένο', 'πρωτότυπο' με καλό εξοπλισμό και προσεγμένο ήχο. Οι καλές μπάντες ζωντανά, γίνονται πραγματικά καλές όταν μπορούν να σε κάνουν να καταλάβεις τι θέλουν να πουν με την μουσική τους επί σκηνής. Τόσο καλοί είναι οι Universe 217 όταν επιδίδονται στο αγαπημένο τους σπορ: τις ζωντανές εμφανίσεις.
Όσο αφορά τους Om τώρα, θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός γίνεται, καθώς αποτελούν μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες μου ( η προηγούμενη εμφάνιση τους στο An αποτέλεσε για εμένα highlight του '10). Παρά λοιπόν το λίγο μουδιασμένο ξεκίνημα, και την κάπως Sunn 0)) ποιότητα ήχου σε σημεία, ήδη από το δεύτερο κομμάτι κατάφεραν να απορροφήσουν και να παρασύρουν το μεγαλύτερο μέρος του ακροατηρίου. Και αυτό γιατί κάποιοι επιμένουν να θεωρούν πως η καταλληλότερη στιγμή για να μοιραστούν το τελευταίο ανέκδοτο που άκουσαν αλλά και να σχολιάσουν την συνέντευξη τύπου του Σισσέ είναι η στιγμή που το μόνο που θα ακούγεται στο club είναι οι χαμηλές μελωδίες του μπάσου αλλά και η ανάσα του Lichens στο μικρόφωνο.
Παρ' όλα αυτά οι Om μας επιβράβευσαν που μπήκαμε στο κόπο να βρεθούμε εκεί παρά την ασταμάτητη βροχή, με μία ανεπανάληπτη εκτέλεση του At Giza (μας το χρωστούσαν από πέρυσι) και με ένα γενικότερο άψογο set, που παρά την μικρή διάρκεια του (σχόλιο φίλου: πιο πολύ The Sword ακούσαμε παρά Om!) μας έδειξαν προς τα που κινούνται πλέον μουσικά, αφήνοντας έξω και από τα live πλέον τα πιο fuzzαριστά μπάσα με τα οποία μας πρωτοσυστήθηκαν. Ίσως σε αυτό να συμβάλει η μουσική ταυτότητα του Emil Amos αλλά και η καθιέρωση του Lichens ως κανονικού μέλους.
O Al Cisneros μας συστήνει μια θρησκεία της οποίας αποτελεί προφήτης, μεσσίας και ευαγγελιστής, αλλά ταυτόχρονα δεξιός και αριστερός ψάλτης.

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Ρέτρο - ρέτρο Doom

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...