Roger Waters' The Wall live @ ΟΑΚΑ, 08/07/2011

Κάθε μεγάλη έκφανση της ανθρώπινης φύσης έχει μια αντίστοιχα δυνατή έκφανση και στην τέχνη. Τόσο, που πολλές φορές η τέχνη αποτελεί από μόνη της βασική έκφανση της ανθρώπινης φύσης, τροφοδοτώντας αντίστροφα, κοινωνικά/πολιτικά ή ανατροφοδώντας τον ίδιο της τον εαυτό.

Όταν κάτι μιλάει χρειάζεται και μια μονάδα ή ένα ικανό σύνολο ανθρώπων για να καταφέρουν  να οδηγήσουν τον χείμαρρο αυτόν σε κάτι που θα δημιουργήσει αυτή την ανατροφοδότηση μέσα σε μένα ή σε εσένα. Ναι, αυτός ο ιντελεξουάλ πρόλογος αποτελεί έναν τρόπο για να αναφέρω το προφανές γεγονός του βάρους και της καλλιτεχνικής (=ανθρώπινης) σημασίας που κουβαλάει το The Wall. Όχι σαν δίσκος - γιατί δεν είναι τέτοιος, ή, για την ακρίβεια εγώ ποτέ δεν τον εξέλαβα ως δίσκο. Ανέκαθεν το είχα σαν ένα concept οπτιακουστικό, το The Wall με κάνει να σκέφτομαι ταινία και όχι album, ίσως γιατί ποτέ δεν δέθηκα με τον δίσκο ιδιαίτερα και γιατί τις εμπειρίες που μου προσέφερε μου τις προσέφερε όταν το είδα και διάβασα για το μέγεθος του δημιουργήματος και πώς αυτό το διαχειρίστηκαν οι Floyd το '80.

Η οδύνη που βγάζει ένας πόλεμος (γεγονός που εκτός αν έχεις ζήσει, δε νομίζω να χωράει στο κεφάλι σου. είναι υπερβολικά τεράστιο, υπερβολικά μεγάλος όγκος από καταστροφή, δυστυχία και θάνατο για να το χωνέψεις μέσα σου) και η απομόνωση από αυτή την ανελέητη πίεση που ίπταται πάνω σου, τροφοδοτούμενη από τους ανθρώπους και από μέσα σου πρωτίστως ήταν τα βασικά πράγματα που με κολλούσαν στον τοίχο με αυτή την ταινία. Ο σπαραγμός του να βρίσκεσαι όλο και περισσότερο σε μια πρέσα από γεγονότα, δυστυχία, μοναξιά, έλλειψη επικοινωνίας, αγοραφοβία με λυγίζει με τις εικόνες που τον συνοδεύουν. Δεν έχει σημασία αν το έχω ζήσει ακριβώς - σημασία είναι το οικουμενικό των συναισθημάτων αυτών. Απελπισία έχει βιώσει οποιοσδήποτε στη ζωή του, σε οποιοδήποτε βαθμό. Αυτό είναι και μέρος αυτής της τέχνης. Η αναγωγή των συναισθημάτων αυτών σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από σένα, σε αναμνήσεις και εμπειρίες άλλων.

Είναι προφανής η συναισθηματική φόρτιση αυτής της συναυλίας. Όταν μπήκε το Another Brick in the Wall pt. 1 πλάνταξα όπως όταν βλέπω τις σκηνές στην ταινία, όπως και ανατρίχιασα όσο δεν πάει άλλο στις φωτογραφίες. Όσο προχωρούσε η ώρα όμως, συνέβαινε κάτι το οποίο με προβλημάτισε. Δεν ήταν άλλο από τον Waters. Ένα από τα μεγάλα θέματα αυτής της παράστασης είναι ακριβώς η πλευρά της απομόνωσης - η απώλεια επικοινωνίας με ανθρώπους και η σύγχυση με όλο το σταριλίκι που "επιβάλλεται". Αυτό όμως ήταν που είχε φανεί να αποδέχεται - και το σημαντικό, να ενθαρρύνει. Η παράσταση πια, δεν ήταν ανθρωποκεντρική, ήταν κατά μεγάλο μέρος της Ροτζεροκεντρική. Για να ξεκαθαρίσω, το κείμενο δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το να θάψει τη συναυλία, γιατί ούτε ένιωσα έτσι ούτε υπάρχει λόγος, είναι παράθεση σκέψεων. Παρ' όλο λοιπόν που αποδέχομαι απόλυτα την αλλαγή διάθεσης ενός ατόμου και ιδεών προς το θετικό και καλύτερο (και άρα και την πιθανή αναίρεση προηγούμενων δηλώσεών του) συνειδητοποίησα οτι αυτό το πράγμα με εμπόδιζε να νιώσω αυτό που κανονικά νιώθω με όλη αυτή την ιδέα. Όπως και να το κάνω, όταν έχω στο Comfortably Numb τον Roger να μου κάνει παντομίμα με τους στίχους υπερχαρούμενος, κάτι δεν μου πάει καλά. Ένιωσα οτι η Τέχνη βρώμαγε και αυτοικανοποίηση. Ότι ο σεβασμός που αποπνέει αυτό το εγχείρημα δεν γίνεται σεβαστός από τον ίδιο του τον δημιουργό. Ότι εδώ βρίσκεται σε ένα μεγάλο δίλημμα: Να προάγει τον εαυτό του όπως είναι τώρα, θυσιάζοντας μέρος του έργου και προσαρμόζοντάς το, ή να παίξει έναν ρόλο με σκοπό να αποκαθηλώσει το έργο αυτούσιο?

Αυτός νομίζω είναι και ο δεύτερος λόγος (εκτός της επικαιρότητας) που επιλέχθηκε να επικεντρωθεί, στην ουσία αποκλειστικά, το έργο στην αντιπολεμική του πλευρά. Τα αντεπιχειρήματα επίσης μπορώ να τα σκεφτώ για όλο αυτό. Ο καλλιτέχνης έχει κάθε δικαίωμα να απολαμβάνει τους καρπούς του έργου του υλικά και ψυχικά, όπως και το οτι εν τέλει κατά απόλυτη συνείδηση έδωσα 65€ για να παρακολουθήσω κάτι που από μόνο του αποτελεί κατά μεγάλο μέρος εμπόρευμα (η αντιεμπορευματοποίηση είναι πλέον εμπόρευμα από μόνη της). Τα οποία φυσικά ισχύουν! Δεν θα κάτσω εγώ να κατηγορήσω τον Waters για το τι κουβαλάω εγώ στο κεφάλι μου και για το οτι δεν έφτασε τις προσδοκίες μου, ένας από τους λόγους είναι άλλωστε επειδή δεν με πείραξε ιδιαίτερα.

Θα ρωτήσει κανείς εύλογα, 'τελικά δηλαδή, τι θα έπρεπε να κάνει ο Waters για να είναι η παράσταση "όπως πρέπει"?' Καθαρά προσωπικά, τείνω στο οτι ένα δημιούργημα που δουλεύει έτσι από μόνο του δεν επιτρέπει παρεμβολές. Οτι η επιλογή που θα έκανα στη θέση του θα ήταν να αφήσω το έργο, και όχι την αμεσότητα ακέραια - και αυτό για τον απλούστατο λόγο οτι η παράσταση δεν είναι ένα ροκ θέαμα με πρωταγωνιστή, είναι κάτι του οποίου ο ρόλος του πρωταγωνιστή είναι η ταύτιση, όχι η δημιουργία κάποιας ταυτότητας. Ακόμα πιο ιδανικά, αν είναι να διατηρήσει κανείς και το έργο και την ακεραιότητά του, μάλλον η λύση είναι να μην αγγίζει τα περασμένα όσο δεν μπορεί να ξαναταυτιστεί 100% με αυτά. Εικασίες, απόψεις. (και το μαλακισμένο μου συντακτικό, που δεν ξέρω αν βοηθάει να βγάλω νόημα και να συμφωνήσει ή διαφωνήσει κανείς)

Εν τέλει, ο δημιουργός είναι αυτός που είναι. Η παράσταση παραμένει αυτό που είναι και είδα, και προτιμώ πολύ περισσότερο να την έχω δει παρά να μην την είχα δει. Όταν ωστόσο με ρωτήσει κανείς για κάθαρση δεν θα του μιλήσω για τον Waters ντυμένο Pink, που στο τέλος αποδέχεται την αποθέωσή του κάτω από ένα κοριτσάκι με μπαλόνια.
Θα του μιλήσω για την καταρράκωση του κανονικού Pink, για τα παιδιά που πέφτουν στην κρεατομηχανή, για τα σκουλήκια, για την αποκλειστικά 2D σκηνή της δίκης και διάλυσης του τείχους και τελικά τον επίλογο με το παιδάκι που αδειάζει τη μολότωφ κάνοντας "πουφ!" όταν μυρίζει το περιεχόμενο.

Roger Waters "The Wall Live" στην Αθήνα!

Παρασκευή, 8 Ιουλίου 2011

Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ Ο.Α.Κ.Α.

Ξεκίνησε τον περασμένο Σεπτέμβριο από το Τορόντο του Καναδά, έκανε σταθμούς σε μια σειρά από μεγάλες πόλεις της Βορείου Αμερικής και τώρα βρίσκεται στην Ευρώπη!

Την Παρασκευή, 8 Ιουλίου, το θρυλικό … Τείχος θα χτιστεί, brick by brick, στο Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α., για να γκρεμιστεί την ίδια μέρα, κατά τη διάρκεια της συναυλίας, σε ένα θέαμα που τα Διεθνή μέσα χαρακτήρισαν ως επικών διαστάσεων.

Η παγκόσμια περιοδεία “The Wall Live”, με την υπογραφή του Roger Waters στη δημιουργία και το σχεδιασμό, γιορτάζει τα 30 χρόνια από τη δημιουργία του πολύ-πλατινένιου άλμπουμ των Pink Floyd, και απ’ ό,τι φαίνεται είναι και το “κύκνειο άσμα” του, μετά και από την περιοδεία του “The Dark Side of the Moon”, που πρα γματοποιήθηκε μεταξύ 2007 και 2008, και που στην Ελλάδα έφερε η Big Star Promotion, στο TerraVibe Park.

“Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι ίσως υπάρχει κάτι στην ιστορία του “Wall”, που αρχικά μιλάει για αυτόν τον ένα συγκεκριμένο τύπο… που θα μπορούσε να αποτελεί μια αλληγορία για τον τρόπο που συμπεριφέρονται τα έθνη ή οι διαφορετικές θρησκείες μεταξύ τους”, δήλωσε ο Roger Waters στο Billboard.com. “Με άλλα λόγια, θα μπορούσε αυτό το έργο να αναπτυχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να περιγράφει μια ευρύτερη, πιο διεθνή συνθήκη, από αυτό που κάναμε το 1980 (εννοεί τους Pink Floyd) ή έκανα εγώ το 1990 στο Βερολίνο;”

“Αρχισα να το σκέφτομαι όλο και περισσότερο, και ξαφνικά μου ήρθαν μερικές ακόμη ιδέες και τότε είπα: ‘Αν κάναμε αυτό με αυτό το τραγούδι και αυτό με εκείνο το άλλο, τότε ίσως να το πετυχαίναμε.’ Και κάπως έτσι άρχισα να σημειώνω μερικά πράγματα πάνω στο χαρτί και τελικά αποφάσι σα να το κάνω…”

Το show “THE WALL” έχει παρουσιαστεί στο παρελθόν μόνο 31 φορές, σε συγκεκριμένες, μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, πόλεις, στις Η.Π.Α. και την Ευρώπη. Επίσης, θυμίζουμε ότι είχε ηχογραφηθεί και κυκλοφόρησε τελικά το 2000, με τον τίτλο "Is There Anybody Out There? The Wall Live 1980-81".

Η σύγχρονη αλά Roger Waters περιοδεία, “THE WALL LIVE”, έχει ήδη συμπληρώσει 56 ημερομηνίες στη Βόρεια Αμερική, ενώ αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη το ευρωπαϊκό σκέλος, που ξεκίνησε το Μάρτιο, με 62 συνολικά ημερομηνίες στο πρόγραμμα. Ο Waters έχει εκφράσει την επιθυμία να την επεκτείνει και σε άλλες περιοχές του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένης και της Νότιας Αμερικής.

To “The Wall Live” του Roger Waters είναι ένα θεατρικό έπος, όμοιο με τις παραστάσεις των Pink Floyd το 1980, αλλά και την all-star παρουσίαση του έργου από τον Waters, με αφορμή τον εορτασμό για την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου, τον Ιούλιο του 1990. Κεντρικό στοιχείο του show θα είναι ένας πραγματικός τοίχος – με 74 περίπου μέτρα πλάτος και περίπου 11 μέτρα ύψος – που θα κατασκευαστεί κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους του show, για να γκρεμιστεί λίγο πριν το τέλος του! Στο show συμμετέχουν και ειδικά σχεδιασμένες από τον Gerald Scarfe κούκλες, που “εκφράζονται λεκτικά περισσότερο απ΄ ό,τι στην προηγούμενη εκδοχή του Wall”, σύμφωνα με τον Waters, ενώ συμπληρώνεται από εκτεταμένα σε διάρκεια projections (προβολές) και άλλα ειδικά εφέ.

"Η μηχανική και η τεχνολογία έχουν προχωρήσει πολύ, ιδιαίτερα οι τεχνικές projection" σημειώνει ο Waters. "Μπορούμε πλέον να προβάλουμε πολύ φωτεινές εικόνες σε όλο το πλάτος της αρένας, κάτι που δεν μπορούσαμε να κάνουμε πριν.”

Σε ό,τι αφορά στο μουσικό κομμάτι, ο Waters εξηγεί ότι αυτή η εκδοχή του “The Wall” βρίσκεται πιο κοντά στις παραστάσεις των Pink Floyd απ’ ό,τι το show που παρουσιάστηκε το 1990 στην Πλατεία Potsdamer του Βερολίνου, που σχεδιάστηκε ειδικά για την περίσταση, ώστε να μπορεί να φιλοξενήσει τους ιδιαίτερους προσκεκλημένους της βραδιάς εκείνης. “Επειδή ακριβώς είναι τόσο οπτικό το show, πρέπει να παίζουμε πολύ με τους χρόνους” λέει ο Waters. “Προσωπικά δεν με ενοχλεί αυτό. Με χαρά θυσιάζω την ελευθερία των μουσικών που παίζουν κιθάρα και συνήθως κάνουν ό,τι θέλουν, στο βωμό της δημιουργίας ενός show που συγκινεί τους θεατές και που είναι και πολιτικό και πολλά ακόμη. Πρόκειται για θεατρικό έργο, κατά συνέπεια πρέπει να υπάρχει έλεγχος… Τα φώτα και το οπτικό περιεχόμενο πρέπει να είναι συγχρονισμένα με τη μουσική. Αυτό το σημείο δεν με ανησυχεί καθόλου.”

Ανεξαρτήτως της έμφασης που δίνεται στην πιο διεθνή διάσταση του έργου, ο Waters εξαρχής δεν προέβλεπε ιδιαίτερες αλλαγές στις συνθέσεις του “The Wall”. Εμφανιζόταν σίγουρος ότι το έργο θα ηχεί όσο επίκαιρο ήταν και όταν πρωτοπαρουσιάστηκε, το Νοέμβριο του 1979.

Πίστευα τότε ότι ήταν μια εξαιρετική δουλειά" λέει ο Waters, για το άλμπουμ που παρέμεινε 15 συνεχείς εβδομάδες στο No. 1 του Billboard 200 chart και έχει γίνει έκτοτε 23 φορές πλατινένιο! Εχει επίσης κερδίσει βραβείο Grammy (Award for Best Engineered Recording -- Non-Classical). "Με εξέπληξε κάπως η τόσο μεγάλη επιτυχία του, αλλά ένιωθα πολύ περήφανος. Ημουν περήφανος για ό,τι κάναμε σε σχέση με το The Wall. Η επιτυχία του ήταν εξωφρενική".

Στις αρχικές δηλώσεις του το 2010, ο Waters είχε πει ότι δεν είχε ακόμη αποφασίσει αν θα κινηματ ογραφούσε ή ηχογραφούσε το show, αλλά ότι θα ήταν μάλλον απίθανο να μην προέκυπτε σε κάποια φάση της περιοδείας. Η πληροφορία αυτή επιβεβαιώνεται, και μάλιστα με τον πλέον τιμητικό τρόπο, για την Αθήνα και την Ελλάδα, αφού η παράσταση που έχει επιλεγεί για αυτό το σκοπό, δεν είναι άλλη από αυτήν στις 8 Ιουλίου, στο Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α.!

Ο Roger Waters, σε συνέντευξη που μας παραχώρησε ειδικά για τα ελληνικά media, εξηγεί τους λόγους πίσω από αυτήν την απόφαση:

1. Το εξαιρετικό venue, που ανταποκρίνεται πλήρως στις ανάγκες της τεράστιας παραγωγής του THE WALL LIVE αλλά και στις ιδιαίτερες απαιτήσεις μιας κινηματογράφησης που προορίζεται για κινηματογραφική διανομή και κυκλοφορία σε Blu-Ray.

2. Το ελληνικό κοινό, που τον εντυπωσίασε και τον κέρδισε με τον ενθουσιασμό του, όταν, πριν λίγα χρόνια, βρέθηκε ξανά στην Αθήνα, και πιο συγκεκριμένα στο Terra Vibe Park, στο πλαίσιο της περιοδείας “The Dark Side Of The Moon”.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η ομάδα του Roger Waters και η παραγωγή της Big Star Touring ζητούν από όλα τα media να μεταφέρουν στο κ οινό τις παρακάτω πληροφορίες / προϋποθέσεις, για την είσοδο των θεατών στο χώρο της συναυλίας και την ομαλή διεξαγωγή της κινηματογράφησης ενός τεράστιου μουσικού γεγονότος:

Δεδομένης της σοβαρότητας αυτής της απαγόρευσης, οφείλουμε να προειδοποιήσουμε το κοινό ότι όποιος φέρει μαζί του κάμερα ή κινητό, δεν θα μπορεί να εισέλθει στο χώρο, ακόμη κι αν έχει αγοράσει ήδη εισιτήριο (στους όρους του οποίου θα αναγράφεται, άλλωστε, η παραπάνω προϋπόθεση / απαγόρευση).
Ως εκ τούτου, παρακαλούμε θερμά να ενημερώσετε εκ των προτέρων τους αναγνώστες / θεατές / ακροατές σας, σχετικά, ώστε να αποφευχθεί η όποια ταλαιπωρία και να διασφαλιστεί η επιτυχία της συναυλίας αλλά και της κινηματογράφησής της, που θέλει, άλλωστε, τους ίδιους τους Ελληνες θεατές να αποτελούν μέρος της!

Το βράδυ της 8ης Ιουλίου δεν χρειάζεται να έχουμε μαζί μας κάμερες ή κινητά τηλέφωνα για να απαθανατίσουμε τις στιγμές, αφού ολόκληρη η συναυλία θα αποτελέσει ένα μοναδικό ντοκουμέντο, με πρωταγωνιστές όσους τυχερούς εξασφαλίσουν εγκαίρως τα εισιτήριά τους!

*** Η ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ, 10 ΜΑΪΟΥ!

Τι έγραψε για το THE WALL LIVE ο Τύπος στις Η.Π.Α.:

“O πρώην μπασίστας των Pink Floyd ξανάχτισε το κλασικό άλμπουμ του 1979 “The Wall’’ για το πρώτο σε μια σειρά 3 show, με τη βοήθεια μιας άψογης μπάντας. Με μια εξαιρετική ομάδα video artists και τεχνικών στα φώτα και τον ήχο, ένα μικρό στρατός επί σκηνής. Το οπτικά ακαταμάχητο, μουσικά εξαίσιο και συναισθηματικά ηχηρό show που προέκυψε ως αποτέλεσμα σου έπαιρνε την ανάσα.” – The Boston Globe

“To The Wall είναι μια μαγική εμπειρία” – The Boston Globe

“Αυτή η γενναία αλλαγή, μαζί με την εκστατική εκτέλεση της μουσικής, μετέτρεψαν αυτό το νέο Τείχος σε κάτι πολύ πιο συμπαγές, γεμάτο νόημα και μεγαλειώδες από ποτέ.” – New York Daily News

“Όταν ο Roger Waters τελείωσε το χτίσιμο του "The Wall" σε όλη του την έκταση, την Τρίτη, στο Madison Square Garden, αυτό ήταν απλώς ένα ακόμη λιθαράκι (it was just another brick) στο καλύτερο arena concert που έχω βρεθεί ποτέ στη ζωή μου. Τελεία και παύλα” – New York Post

“To show, μια θεατρική εμπειρία που έδωσε ζωή στο εξαιρετικό άλμπουμ των Pink Floyd του 1979, ήταν απλά φανταστικό.” – New York Post

"Το Wall γίνεται μεγαλύτερο από τα τραγούδια αυτά καθ’ αυτά, με αυτό το θέαμα που σαρώνει.” – New York Post

“Είναι εμπειρία ζωής να παρακολουθείς αυτή τη συναυλία.” – Suite101.com

"Ο Roger Waters ταρακούνησε το venue το βράδυ της Τετάρτης στο Τορόντο. Βγήκε στη σκηνή εν μέσω καταιγιστικών χειροκροτημάτων, που ξεκίνη σαν αμέσως μόλις ακούστηκε το ‘In the Flesh’, το πρώτο τραγούδι του θρυλικού concept album των Floyd, και η λατρεία απλώς δεν σταμάτησε ποτέ..." - Associated Press

Και, τέλος, o Jonathan Valania από την εφημερίδα The Philadelphia Inquirer, έγραψε: "Ολοι μας πρέπει να το δούμε έστω μια φορά πριν πεθάνουμε."

Μια παραγωγή της Big Star Touring

Η ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ
“THE WALL LIVE”
ΞΕΚΙΝΑ
ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 10 ΜΑΙΟΥ 2011!

Η προπώληση των εισιτηρίων για τη συναυλία “THE WALL LIVE” ξεκινά την Τρίτη 10 Μαΐου!
Συγκεκριμένα, οι online αγορές θα ξεκινήσουν στις 10.30 π.μ. από τα www.ticketpro.gr & www.tickethouse.gr, ενώ οι αγορές στα εκδοτήρια του Ticket House, σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη, επίσης στις 10:30 π.μ..

Για την πρώτη μέρα της προπώλησης, Τρίτη 10 Μαϊου, θα υπάρξει όριο αγοράς, 6 εισιτήρια ανά άτομο.

Οι τιμές των εισιτηρίων διαμορφώνονται ως εξής:

PL1 (Ανω διάζωμα): 55 ευρώ

PL2 (Αρένα): 65 ευρώ

PL3 (Κάτω διάζωμα): 88 ευρώ

PL4 (V.I.P.): 145 ευρώ

Σημεία προπώλησης και ώρες λειτουργίας:

Αθήνα

TICKET HOUSE
Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς).
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 210 3608 366

Ωράριο Λειτουργίας
Δευτέρα - Παρασκευή: 10:30 – 21:00
Σάββατο: 10:30 – 16:00

Θεσσαλονίκη

MUSIC LAND
Μητροπόλεως 102
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 2310 264 880

Ωράριο Λειτουργίας
Δευτέρα με Παρασκευή (πρωί): 10:30 – 14:30 & Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή (απόγευμα): 17:30 – 20:30
Σάββατο: 10:30 – 15:00

Online Sales:
Για αγορές μέσω διαδικτύου με πιστωτική κάρτα, 24 ώρες/ωρο:
www.ticketpro.gr | www.tickethouse.gr

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Πιθανότατα πρόκειται για το σημαντικότερο καλλιτεχνικό (και όχι απλά "συναυλιακό") γεγονός της χρονιάς (ίσως και έβερ).
Το ότι η Αθήνα θα είναι ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας και το γεγονός ότι το σόου θα μαγνητοσκοπηθεί κιόλας, έχει πυροδοτήσει μια σειρά από φήμες: Θα υπάρξει και 2η μέρα; Θα εμφανιστεί και ο Γκίλμορ; Θα εμφανιστεί και ο Μέισον; Γενικά παίζει ένας χαμός από τη στιγμή της ανακοίνωσης και μετά.

Επειδή όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχια και επειδή μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που είναι μια ολόκληρη ιστορία μόνος του και για έναν δίσκο-μνημείο, αυτό που έχω να πω εγώ, είναι:
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ!!!