Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Καρακλάσσικ Ιουνίου 2012: Mastodon - Leviathan (2004)


Επειδή τυχαίνει όσες φορές έχω αναφερθεί στους Mastodon, είτε λόγο κάποιας εμφάνισης του στα μέρη μας, είτε λόγο νέας κυκλοφορίας, να έχω εκφράσει την πίκρα μου, ήρθε η ώρα να εξιλεωθώ, αφιερώνοντας το καρακλάσσικ του Ιουνίου στην πάρτη τους. Ορίστε λοιπόν, συγκρότημα των 00’s, ένα από τα δύο-τρία που θα μπορούσα να ονομάσω καρακλάσσικ αυτής της δεκαετίας, όπου με το Leviathan στιγμάτισαν μια γενιά μουσικών και ακροατών. Προσωπικά αφιερώνω όλο τον δίσκο στην Κυρά μου. Split your lungs with blood ad thunder….


Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απορία που μου δημιουργήθηκε ακούγοντας για πρώτη φορά αυτό το δίσκο. Είχα ακούσει τόσο καλά σχόλια για αυτή τη κυκλοφορία που τον αγόρασα χωρίς δισταγμό, και η πρώτη δουλειά που έκανα με το που κάθισα στο λεωφορείο που θα με γύρναγε σπίτι απο το κέντρο της Αθήνας, ήταν να το βάλω στο φορητό cd-player και να πατήσω το play. Και μετά το next... και μετά το next….και μετά το next… 10 φορές συνολικά, μέχρι να αντιληφθώ πως κανένα τραγούδι στο Leviathan δεν έμοιαζε με τίποτα από όσα είχαν ακούσει μέχρι τότε τα άγουρα αυτιά μου. Τι σκατά είναι αυτό;

Απ’όλα το πλήρωμα του φαλαινοθηρικού ‘Mastodon’, την πρώτη εντύπωση την κλέβει ο Brann Dailor, που με το τρυκιμιώδες drumming του σε αρπάζει από τον σβέρκο και η μόνη υπόσχεση που τηρεί είναι πως, απο το ‘Blood and Thunder ‘μέχρι το ‘Joseph Merrick’ δεν πρόκειται να υπάρξει ευθύς δρόμος, παρά μόνο φρενήρης κατήφορος. Από την κορυφή, εώς τα βάθη της θάλασσας. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το Leviathan κλέβει καρδιές πριν καν ξεκινήσει ο Brann να παίζει. Βλέπεις είναι αυτή η γαμημένη εισαγωγή του ‘Blood and Thunder’, σαν να υπήρχε εδώ και χρόνια αλλά παρέμενε ξεχασμένη, μέχρι που ήρθαν οι Brent Hinds και Bill Kelliher να μας θυμίσουν. Από τα riffs που μια φορά τα ακούς και μετά δεν υπάρχει επιστροφή. Συνολικά το ‘Blood and Thunder’ είναι από τα τραγούδια που στιγματίζουν δίσκο και πορεία ως συγκρότημα. Ακόμα και 70 χρονών βρομώγεροι να γίνουν όλοι τους, με ζαρωμένα tattoo και χρόνιο τσιγαρόβηχα, θα το παίζουν με τρεμάμενα χέρια και οι ακροατές θα κάνουν σαν να το ακούνε πρώτη φορά. Βέβαια η λαμπρότητα του δίσκου δεν οφείλεται σε ένα τραγούδι μόνο. Το σύνολο της δουλειάς στις κιθάρες ξεπερνά της απαιτήσεις και τις προσοδοκίες και του πιο δύσπιστου μουσικόφιλου, ένα στάνταρ που σαν συγκρότημα έχουν διατηρήσει σε όλες τις κυκλοφορίες, εν μέρη κρατώντας μόνο τα ουσιαστικά και αποφεύγοντας τα fillers. Δεν υπάρχει κομμάτι που να μην αφήνει το στίγμα του, από το φουρτουνιασμένο ‘I Am Ahab’, στο βρωμερά τσαμπουκαλεμένο ‘Island’ στην τσαχπινιά του ‘Megalodon’ ( ξέρεις, εκεί στο 1:20, κιθαριστική ιαχή για wall of death). Προφανώς δεν θα μπορούσα να αφήσω απ’έξω τον Troy Sanders, ο οποίος χωρίς να προσπαθεί να αναδείξει τον εαυτό του μέσα από το σύνολο, ‘κουμπώνει’ μπασσογραμμές ανάμεσα στις τεράστιες κιθάρες και στα μόνιμα ασταθή drums, προσφέροντας μελωδία και όγκο. Αυτό το επίτευγμα απαιτεί μία σημαντική δόση ευφυίας, αλλά και σφαιρική άποψη για τι πρέπει να παιχτεί για να διατηρηθεί η έννοια του μουσικού συνόλου.

You are not a black-hearted vicious mess, so it has been claimed…

Ο Herman Melville, συγγραφέας του Μόμπι-Ντικ, είχε πει πως για να γράψεις ένα μεγάλο βιβλίο, πρέπει να διαλέξεις ένα μεγάλο θέμα. Οι Mastodon για να γράψουν ένα μεγάλο δίσκο διάλεξαν ένα μεγάλο βιβλίο λοιπόν. Ο σπόρος οπότε ήταν εκεί, και το συγκρότημα ερμήνευσε με τον δικό του τρόπο ένα λογοτέχνημα που γοητεύει γενιές και γενιές αναγνωστών για πάνω από 150 χρόνια. Και μία ιστορία που σου προκαλεί την αίσθηση του μεγαλείου, του απόκοσμου φόβου, της υπεράνθρωπης προσπάθειας για εκδίκηση μα πάνω απ’όλα την αίσθηση του επικού και την σύγκρουση θεϊκών δυνάμεων, είναι μια ιστορία που πάντα θα γοητεύει τους metalhead. Και έτσι η προσπάθεια των Mastodon στέφθηκε με επιτυχία, η λευκή φάλαινα στο μυαλό των περισσοτέρων μας πλέον είναι ταυτόσημη με αυτόν τον δίσκο του 2004, και η τετράδα από την Ατλάντα σήκωσε άγκυρα, ξεκινώντας ένα ταξίδι σε θάλασσες που ούτε οι ίδιοι δεν είχαν ονειρευτεί.

Bucket of Lead, Battle is She….

Επίλογος. Αφού ξεκίνησα την ανάλυση μου με προσώπική εμπειρία, θα κλείσω με τον ίδιο τρόπο. Η επιτυχία που είχε το Leviathan οδήγησε τους Mastodon σε μία στάση από την χώρα μας, ακριβώς την στιγμή που κάνανε το μεγάλο μπαμ. Φαντάσου να ζείς σε έναν εφηβικό κόσμο που είναι φτιαγμένος απο Mastodon, και να μαθαίνεις πως θα τους δείς ζωντάνα! Η καύλα της παρέας μου ήτανε τόση που στoν δρόμο για το Gagarin φτιάχναμε σχέδια για το τι θα κάναμε άμα παίζανε το Hearts Alive. Ο πανικός που πάθαμε όταν το συγκρότημα ξεκίνησε το set με αυτό το κομμάτι είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Ή μάλλον οι καταλληλότερες λέξεις που μπορώ να βρώ είναι πως εκείνο το βράδυ είδα την καλύτερη συναυλία της ζωής μου.

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Suck – Time To Suck (1970)

 Οκ, το συγκρότημα ονομάζεται Suck, ο μοναδικός δίσκος που κυκλοφορίσανε λέγεται Time To Suck, και το εξώφυλλο δείχνει ένα παιδάκι. Βάζω λοιπόν εξ’αρχής στην άκρη το πόσο αστείο φαίνεται όλο αυτό στην εποχή μας και θα προσπεράσω το προφανές με μία απλή αναφορά, ότι το 1970 όλα αυτά ήταν αρκετά για να προκαλέσουν τα λεπτά αισθήματα των πουριτανών, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για το Γιόχάνέσμπούργκ της Νότιας Αφρικής, όπου οι κοιτίδες της rock κουλτούρας ήταν δύο ηπείρους και έναν ωκεανό μακριά. Όχι πως έχει δεν την δικιά του, ιδιαίτερη σημασία, το ‘περιβάλλον’ μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε μία μπάντα. Έτσι κι αλλιώς υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους μπορείς να εκτιμήσεις ένα συγκρότημα. Ο πρώτος είναι να λάβεις υπόψιν το πού, το γιατί, και κυρίως, το πότε. Ο δεύτερος τρόπος είναι να είναι καλό το περιεχόμενο. Ο πρώτος δίσκος των Sabbath για παράδειγμα, τάραξε τα νερά, εν μέρη γιατί η χρονική συγκυρία ήταν σωστή, αλλά κατά κύριο λόγο γιατί ο δίσκος ήταν άψογος στην ολότητα του. Οι Ramones απο την άλλη, άμα βγαίνανε μία δεκαετία αργότερα, δεν θα είχαν την ίδια βαρύτητα σαν όνομα (Σε αυτό το σημείο να πώ πως η συμβολή του Keith Emerson στο punk ήταν τόσο σημαντική όσο και αυτή του Iggy Pop, χεχεχεχε....)

To Time To Suck λοιπόν είναι ένας δίσκος διασκευών. Οι Suck δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους σε αυτό το εγχείρημα, επιλέγοντας κομμάτια από τα πιό heavy και psych ονόματα της εποχής και επειδή το μουσικό τους επίπεδο είναι αρκετά υψηλό, καταφέρνουν να τα διαποτήσουν με το δικό τους ψυχωμένο παίξιμο. Ετσί λοιπόν επιλέγουν δύο κομμάτια απο Grand Funk Railroad, το Aimless Lady και το Sin’s A Good Man’s Brother, καθόλου τυχαία μιας και όλες οι διακευές τους έχουν μία δόση από το pure rock fury των Αμερικάνων, το επικό 21st Century Schizoid Man των King Crimson, Into The Fire από Purple, I’ll Be Creeping απο Free, Elegy από Colloseum, και μία εξαιρετική διασκευή στο Season of the Witch του σκωτσέζου Donovan, τραβώντας το σχεδόν στα 10 λεπτά (εδώ μια άλλη διακευή στο ίδιο τραγούδι). Τέλος το Time to Suck περιλαμβάνει μία δικιά τους σύνθεση, το The Whip που καθόλου περιέργως φέρνει κάτι από Grand Funk. Στο reissue του δίσκου, σε cd πλέον, υπάρχει και διασκευή στο War Pigs των Sabbath.

 Συνολικά ο δίσκος είναι ένα 40λεπτό αφιέρωμα στην μουσική που μεσουρανούσε στα τέλη του ’60, ακούγεται υπέροχα χώρις να δημιουργεί την ανάγκη να ακούσεις την αυθέντικη εκτέλεση όπως επι το πλείστον σου δημιουργουν άλλα συγκροτήματα όταν διασκευάζουν. Για εμένα το Time To Suck μπαίνει στην ίδια ποιοτική κατηγορία με το πρώτο album των Vanilla Fudge (1967), όπου παρά τις βασικές διαφορές στον ηχητικό προσανατολισμό που έχουν μεταξύ τους, ως σύνολο αποδεικνύουν ποιά ήταν η pop(ular) μουσική της εποχής και πόσο ραγδαίες υπήρξαν οι αλλαγές της μέσα σε μόλις μια 3ετία.


Y.Γ. Το Season of the Witch το έχουν διασκευάσει και οι Vanilla Fudge. Πολύ χρήσιμη πληροφορία....
Ιδού και οι προηγούμενες προσπάθειες μου για την αποκωδικοποίηση των 70's: Captain Beyond & Sir Lord Baltimore - Buffalo - The Wicked Lady - Flower Travellin' Band - Bang για όποιον έχει όρεξη να διαβάζει τις αηδίες μου.

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Ομαδική Εργασία, από το TasteCornucopia

Κρυμμένο σε κάποιο ντουλάπι, πλάι σε βιντεοκασέτες από βαφτίσια ξεχασμένο απ΄όλους, σε χάρτινη κούτα στο πατάρι να μαζεύει μούχλα, ή σε περίοπτη θέση στο σαλόνι, ως κειμήλιο που κάποια στιγμή θα περάσει ή πέρασε ήδη στα δικά σου χέρια. Σε ολονών μας το πατρικό σπίτι, κάπου υπάρχει ένας δίσκος ή μια κασέτα, που κάποια στιγμή μας έκανε να συλλογιστούμε "τι μαλακίες είναι αυτές;", ή "τελικά έχουν υπάρξει και νέοι οι γονείς μου" ή ακόμα και να αναφωνήσουμε " Flooooyyyyyyd....".
Οπότε, επειδή ξέρουμε πως δεν είμαστε μόνο εμείς καμμένοι, θα ξεκινήσουμε εντός των επόμενων ημερών ένα σχετικό αφιέρωμα/παρουσίαση/δισκοκριτκή με βάση τα μουσικά μας ευρήματα στα σπίτια των γονιών μας, και θα χρειαστούμε και την δικιά σας συμμετοχή. Το θέμα μας λοιπόν είναι απλό. Αλμπουμ από οποιοδήποτε είδος μουσικής, ελληνικό ή ξένο, ό,τι σας γυαλίσει, γράφετε ένα κείμενο χωρίς περιορισμούς, και μας το στέλνετε, αρκεί να ακολουθήσουμε δύο κανόνες. 
1ον : Το άλμπουμ να προέρχεται απο το την δισκοθήκη των γονιών μας, και να μην είναι απλά μία καμμενιά που μας γυάλισε στο μοναστηράκι. 
2ον : Να μην είναι δημιούργημα της φαντασίας μας. Διαφορετικά θα γράψω και εγώ για τα demo tapes Big Alice που βρήκα.

Το αφιέρωμα θα τρέξει για κάποιο διάστημα οπότε χαλαρά και χωρίς βιασύνες. Οπως είπα και προηγουμένος το κείμενο μπορεί να είναι απλή παρουσίαση, δισκοκριτική, ή μια ιστορία γύρω από το άλμπουμ. Όχι Greeklish, εκτός και αν θέλετε να μας βασανίσετε και καλό θα ήταν να υπάρχει και κάποια σχετική φωτογραφία του εξωφύλου.Τα κείμενα τα στέλνετε στο tastecornucopia@hotmail.com
Cheers και Doom On!


Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Om new song

Om - State of Non-Return

http://soundcloud.com/biz-3-publicity/om-state-of-non-return

Καινούριο τραγούδι από τον επερχόμενο δίσκο "Advaitic Songs" των θεών Om, που θα κυκλοφορήσει στις 26/7 από την Drag City.

Η θεοσύνη μελοποιημένη.

Lynyrd Skynyrd Live 18/06

Έτσι, χθές το βράδυ, σβήσαμε άλλο ένα συγκρότημα από την μεγάλη λίστα με ονόματα που θα θέλαμε να δούμε live. Και όχι η μείωση της λίστας αυτής δεν είναι αυτοσκοπός για εμένα, αν και η σκέψη 'Είδα Lynyrd Skynyrd!', που πριν από λίγο καιρό θα ήταν ένα όνειρο, πλέον είναι τόσο αληθινή που μοιάζει σχεδόν σαν ψέμα.
Ναι λοιπόν είδα τους Skynyrd. Και σίγουρα όχι μόνος μου. Η όλη χθεσινή μέρα είχε μία αίσθηση γιορτής. Σε πόσα συγκροτήματα έχεις δεί σύσσωμη μια κουλτούρα (η οποία συνήθως απέχει απο συναυλίες) να έρχεται να δώσει το παρών, και να δηλώσει την αγάπη του; Στην τελική από μόνος του ο αριθμός των Harley παρκαρισμένων  έξω από το γήπεδο baseball εποτελεί είδηση.
Λόγω μηχανικής βλάβης δεν πρόλαβα να ακούσω τους Έλληνες Soundtruck, για την ακρίβεια την ώρα που έφτασα στο συναυλιακό χώρο άκουσα μια διασκευή σε AC/DC. To συκρότημα παίζει αγνό Southern Rock και έχει μία κυκλοφορία στο ενεργητικό της. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Σειρά είχαν οι Potergeist, μια σκληρότερη έκφανση της κληρονομιάς των Lynyrd Skynyrd. Εντυπωσιάστηκα από τον αέρα που είχανε στην σκηνή, πιστεύω πως το κοινό το αντιλαμβάνεται αυτο και τους το αναγνωρίζε, όπως και ότι έχουν κυκλοφορίσει καλό υλικό. Πίσω απο τον ηχολήπτη που στεκόμουνα άκουγα τον ήχο τους να 'σπάει' και στην σύντομη βόλτα που έκανα, δεν άκουσα κάποια σημαντική διαφορά στην ποιότητα.  Περισσότερες πληροφορίες για τους Potergeist εδώ.
Πάμε στον λόγο που βρεθήκαμε στο ελληνικό όμως. Θα ήταν σφάλμα να ξεκινήσω να γράφω τη γνώμη μου, χωρίς πρωτίστως να αναφερθώ στον άψογο επαγγελματισμό του συγκροτήματος. Για όση ώρα παίξανε μας είχανε του χεριού τους, μας κάνανε ότι θέλανε.'Τα χέρια σας ψηλά' , 'Πάμε όλοι με ρυθμό', 'Δικό σας Athens, Greece'...όλα αυτά τα όμορφα και εμείς, παραδωμένοι στη ρυθμό του Southern Rock τους, υπήρξαμε υπάκουοι. Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν έχεις εννέα άτομα επί σκηνής να σε πυροβολούν με (μόνο) αγαπημένα; Call me the breeze, Gimme back my bullets, Whiskey rock a roller και το εναρκήτιριο Working for MCA. Ανατριχίλα. Οταν παίξανε το Sweet Home σχεδόν είχα ξεχάσει πως και αυτό δικό τους είναι. Η μόνη μικρή μου 'γκρίνια' είναι πως στα ποιο χαλαρά τους κομμάτια ( Simple Man, Tuesday's Gone, Freebird) θα μπορούσανε να κρατήσουν σε πιό χαμηλά επίπεδα την αδρεναλίνη τους. Θα ήθελα λιγότερα εφφέ με τον φωτισμό, λίγο πιο κάτω γενικότερα οι εντάσεις. Αυτό βέβαια αφορά εμένα μόνο και το πως θα ήθελα να αποτίσω φόρο τιμής στον μουσικό τιτάνα ονόματι Lynyrd Skynyrd αλλά και σε τραγούδια που ΠΟΤΕ δεν θα πεθάνουν. Μακάρι να συνεχίσουν να περιοδεύουν, να προσφέρουν στους ακροατές τα τραγούδια τους, και είμαι σίγουρος πως, και για χίλια χρόνια ακόμα να το κάνουν, πάντα θα υπάρξει κοινό που θα τους εκτιμήσει, θα τους λατρέψει και θα τραγουδίσει παρέα τους.

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Γουάτγια μιιιιιιίαν Εκλογές 2012 μέρος δεύτερο;;;;;



                                                               If there's a new way
                                                               I'll be the first in line
                                                          But it better work this time

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Αν δεν πήγες στους Overkill......


.....περαστικά σου.

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Morgoth, Heathen, Obituary, Exodus live Fuzz Club Σαββάτο 9/6/2012



Live Report αστραπή:

Oι Morgoth έπεισαν αρκετούς φίλους που εμπιστεύομαι τη γνώμη τους για την ποιότητα της 
 εμφάνισής τους, άρα μπορώ να πω ότι έπαιξαν καλά κι ας μην τους πρόλαβα λόγω … ύπνου.

Οι Heathen δε μου άρεσαν. Περίμενα να ζήσω την απόλυτη Bay Area Thrash βραδιά αλλά αυτό ήρθε μονομερώς από τους Exodus.  Οι Heathen χθες ηχογραφούσαν τη συναυλία για την επερχόμενη ζωντανή κυκλοφορία τους, παρόλα αυτά ήταν ιδιαίτερα πεσμένοι. Ο ήχος δε τους βοήθησε και πολύ, και η σκηνική τους παρουσία ήταν διεκπεραιωτική και λιγότερο ψυχωμένη. Ο τραγουδιστής πάσχιζε να ξεσηκώσει τον κόσμο, αλλά η απόδοση, ακόμα και σε thrash ύμνους από το Victims of Deception album ήταν μέτρια. Το κοινό γούσταρε περισσότερο οπαδικά, παρά αντικειμενικά. Κρίμα.

Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπος με τον δύσοσμο βάλτο που ακούει στο όνομα Obituary και η εμφάνισή τους ήταν γροθιά στο στομάχι. Με το έμπα και μέχρι το τέλος του show τους η μπάντα από τη Φλόριντα κάθισε στο death metal θρόνο και από εκεί μας έδινε διαταγές για ακατάπαυστο ξύλο και υποκλίσεις. Ήχος σάπιος, όπως αρμόζει να είναι σε μια τέτοια μπάντα, μα και παράλληλα άψογος. Το groove που παρήγαγαν τα όργανά τους θαρρούσες ότι αναμόχλευε την πλατεία με τους οπαδούς σα λάσπη. Οι άναρθρες βαθιές και πoροτικές κραυγές του Tardy επιβεβαίωναν τον αστικό μύθο ότι έχει σαπίσει εσωτερικά (Azarak cr). Chopped in Half, Evil Ways, Turned Inside Out, Slowly we Rot, The End Complete, Find the Arise, παλιά και νέα τραγούδια η γκρουπάρα τα έκανε να ακούγονται το ίδιο ενδιαφέροντα και άψογα. Αφιέρωσε τη διασκευή του Dethroned Emperor των Celtic Frost στους Exodus. Το moshing  έδινε και έπαιρνε  και οι συζητήσεις για το αν οι Obituary, οι Asphyx ή οι Bolt Thrower είναι η πιο groove death metal μπάντα διακόπτονταν βίαια από ιπτάμενους  οπαδούς. Και κάτι άλλο. Αν ζητούσα από ένα τζίνι να μου χαρίσει το μαλλί του Mustaine και αδυνατούσε λόγω υπέρμετρης τελειότητας, η δεύτερη επιλογή μου θα ήταν το μαλλί το Tardy.

Οι Exodus άρχισαν αργά και η κούραση είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινο, αλλά με το που μπαίνει το γνωστό intro του Last Act of Defiance όλοι παίρνουν θέσεις μάχης. Η ιστορική μπάντα βγαίνει και το ξύλο αρχίζει. Το pit Μεγαλώνει και πληθαίνει επικίνδυνα, όπως πρέπει δηλαδή, αλλά και πάλι ο χώρος είναι λίγο άδειος σε σημείο που η κυκλοφορία των crowd surfers δε διεξαγόταν ομαλά. Ο Lee Altus αποδείχτηκε παλικάρι αφού έπαιξε δύο set μαζί με αυτό των Heathen, οι  και σε μπάσο και drums ήταν στιβαροί και πυροβολούσαν ωμή πόροση και ο Rob Dukes όσο θηρίο και φυλακόβιος και αν φαίνεται, παραείναι hardcore για μια παραδοσιακή thrash μπάντα. Λέω εγώ τώρα. Η εκπληξη της βραδιάς όμως ήταν ο παλαίμαχος Rick Hunolt στη θέση του Gary Holt, ο οποίος αυτόν τον καιρό αντικαθιστά τον αραχνοφαγωμένο Jeff Hanneman στην περιοδεία των Slayer. O Hunolt λοιπόν έκοψε την πρέζα και χθες το μάτι του γυάλιζε. Το απολάμβανε τόσο πολύ που έκανε σαν έφηβος thrasher που παίζει την πρώτη του συναυλία, έτρεχε πάνω κάτω έκανε headbanging και έπαιζε άψογα. Η παρουσία του απογείωσε την εμφάνιση των Exodus τόσο με τον Old school αέρα που απέπνεε, όσο και με τη νεανική στην κυριολεξία παρουσία του.

Συνολικά, ήταν ένα φανταστικό φεστιβάλ με μπάντες πρώτης κατηγορίας και μπράβο στο διοργανωτή που παρά τις αντίξοες συνθήκες της Ελλάδας του 2012, πήρε το ρίσκο και το έφερε εις πέρας.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Συνέντευξη με τον Alex από τους Puta Volcano


Σε χαλεπούς καιρούς, η ελληνική σκηνή, ή τουλάχιστον το υγιές κομμάτι αυτής, δε το βάζει κάτω, αλλά συνεχίζει τις προσπάθειες για να επιβιώσει, να κάνει του κεφαλιού της παίζοντας rock και να διεκδικήσει την καταξίωση σε ένα ευρύτερο κοινό από αυτό που προσπαθεί να της επιβάλει αναγκαστικά η καταγωγή της. Μια τέτοια μπάντα φαίνεται να είναι και οι Puta Volcano και παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τι μας είπε ο Alex σχετικά με το συγκρότημά του, το οποίο προκρίθηκε στην τελική τριάδα του διαγωνισμού για τη θέση του support act στους Red Hot Chilly Peppers.

Πες μας δυο λόγια για τη μπάντα. Γιατί διαλέξατε αυτό το όνομα; Αντιπροσωπεύει κάτι;
Το όνομα αρχικά δεν είχε κανένα νόημα. Απλά θεωρήσαμε οτι είναι εύκολο στο αυτί. Το θέμα είναι το τι θα κάνει η μπάντα για να δώσει νόημα στο ίδιο το όνομα.Μερικές απο τις μεγαλύτερες μπάντες έχουν ονόματα φαινομενικά ασήμαντα αλλά πλέον στο μυαλό μας είναι κάτι το τεράστιο  ( Tool, Kyuss).

Έχετε γυναίκα τραγουδίστρια. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο χώρος του Rock n’ Roll γενικότερα είναι ανδροκρατούμενος και μια γυναίκα πίσω από το μικρόφωνο είναι μια ένδειξη διαφορετικότητας. Τελευταία υπάρχει εκ νέου μια τάση στα καινούρια συγκροτήματα να έχουν γυναίκες τραγουδίστριες. Ποια είναι η άποψή σου πάνω στο θέμα;

Δεν ακολουθήσαμε κάποια τάση, απλά προέκυψε η Luna πίσω από το μικρόφωνο. Το θέμα με τις γυναίκες τραγουδίστριες δεν ξέρω ακριβώς πως να το θίξω.Όλοι στη μπάντα μαζί και η Luna ακούμε κυρίως "αντρικά" πράγματα.Πολύ μούσι, καρό πουκάμισο κλπ. χωρίς τις μπύρες γιατί είμαστε straight edge. Οπότε, ο στόχος μας είναι να βγεί κάτι το οποίο παρά τα γυναικεία φωνητικά θα ενταχθεί στο χώρο του rock χωρίς να πάρει τη γυναικεία ταμπέλα η οποία έχει στιγματίσει αρνητικά πολλές μπάντες.

Απ’ ότι ξέρω υπηρετείς αυτόν τον καιρό. Πόσο δύσκολο είναι να συγχρονίσεις το πρόγραμμά σου με τις απαιτήσεις του συγκροτήματος; Βλέποντάς το εκ των έσω, είναι ο θεσμός της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας άλλος ένας λόγος που πολλές μπάντες στην Ελλάδα δεν παίρνουν τη δουλειά τους πολύ στα σοβαρά, υποκύπτοντας τελικά στις δυσκολίες που παρουσιάζονται;

Το ξέρουν όλοι καλά ότι μέχρι να τελειώσει η φάρσα της θητείας δεν μπορείς να ασχοληθείς με τίποτα σοβαρά. Αλλά αν υπάρχει κίνητρο στη μπάντα δεν υπάρχει χώρος για δικαιολογίες. Live μπορεί να μην γίνουν για 9 μήνες , αλλά υπάρχουν πάρα πολλά που πρέπει να γίνουν για τρέξει κανείς μια μπάντα. Οπότε ένας φαντάρος με ίντερνετ μπορεί να δώσει στη μπάντα του πολύ περισσότερες επαφές και ευκαιρίες απ'όσες θα κέρδιζε κάντοντας κάθε μήνα live. Ίσως συνειδητοποιήσει κιόλας ότι αυτό τελικά είναι το πιο σημαντικό, το να τρέχεις δηλαδή τη μπάντα και να δημιουργείς μια διαδικτυακή και όχι μόνο παρουσία.

Τι μουσική ακούτε; Αν κρίνω από τη διασκευή της Luna σε Fugees, δεν κολλάτε σε ταμπέλες. Έχετε ίδια γούστα ή οι προτιμήσεις σας διαφέρουν πολύ;

Όταν οι Puta ασχολούνται με μουσική απλά κάνουν ένα giant wedgie στις ταμπέλες. Τα γούστα μας είναι ίδια σε πολλά πράγματα, κυρίως σε όσα αφορούν στη μουσική που θέλουμε να παίξουμε. Σίγουρα ο καθένας ακούει και άλλα στυλ που οι υπόλοιποι δεν θα άγγιζαν ίσως, αλλά αυτό τελικά δημιουργεί μια διαφορετικότητα. 

Θα ήθελα να μου πεις τη γνώμη σου για την ελληνική σκηνή, τις σχέσεις των συγκροτημάτων μεταξύ τους, τις ανεξάρτητες δισκογραφικές αλλά και για τους οπαδούς.

Ελληνική σκηνή με την επαγγελματική έννοια δεν υπάρχει. Υπάρχει η πίστα και οι διάφορες "Μουσικές Σκηνές", χώροι στους οποίους η μουσική που παίζουμε αντιμετωπίζεται σαν κάτι πολύ σκληρό και το μόνο που ακούνε είναι την εκάστοτε μπουζουκοροκ μπάντα να παίζει καρμπόν το Smoke On the Water 40 χρόνια μετά και να το ονομάζουν "κάτι σε πιο ροκάκι".Με την μουσική έννοια, υπάρχει πολύ υλικό. Έχουμε συγκροτηματάρες με όλο το πακέτο αλλά δεν υπάρχει υποδομή για να τις υποστηρίξει.Οι σχέσεις των συγκροτημάτων είναι οι ίδιες με κάθε άλλη underground σκηνή στον κόσμο. Όπως και στο Seattle όλες οι μπάντες γνωρίζονταν, έτσι γίνεται κι εδώ αργά η γρήγορα.Σε όποιο live και να πας απο κάτω θα βρείς κόσμο από σχεδόν όλες τις υπόλοιπες μπάντες τις Αθήνας. Σίγουρα υπάρχει αγάπη αλλά και ανταγωνισμός. Καλά και τα δύο. Οι ανεξάρτητες δισκογραφικές και οι οπαδοί για μένα είναι το ίδιο και το αυτό . Οι περισσότερες ανεξάρτητες δισκογραφικές ξεκινούν από αγανακτησμένους οπαδούς. Αυτού του είδους η αφοσίωση είναι προαπαιτούμενη για να δουλέψει όλη αυτή η σκηνή. Ευτυχώς οι οπαδοί , αν τους κερδίσεις, είναι πολύ true.Λίγοι αλλά καλοί.

Τα πράγματα στην ελληνική οικονομία δεν πάνε καθόλου καλά. Αν σας δινόταν η ευκαιρία, θα αφήνατε τη χώρα για να κάνετε μια προσπάθεια με τη μπάντα στο εξωτερικό;

Αν έχεις κάτι κατα νού πες το τώρα και κλείνουμε εισητήρια.Σοβαρά.
Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια του συγκροτήματος; 

Ένα tour στην Ιαπωνία και μετά ελπίζουμε να κατακτήσουμε την Αμερική (NOT!).Προς το παρόν ψάχνουμε να κλείσουμε καλά live και να φτιάξουμε ένα δυνατό promo kit για να το στείλουμε στα πέρατα του κόσμου.

Έχετε πάρει μέρος σε ένα διαγωνισμό συγκροτημάτων για να ανοίξετε τους Red Hot Chili Peppers στο Ο.Α.Κ.Α. Σας δίνεται έτσι η ευκαιρία  να ακουστείτε σε ένα ετερόκλιτο και πολυπληθές κοινό. Θεωρείς ότι τέτοιου τύπου διαγωνισμοί είναι το καλύτερο πρώτο βήμα για να περάσεις από το underground στο mainstream στις μέρες μας;

Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο βήμα, πάντως είναι ένα πολύ γρήγορο βήμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μπορεί να σου δείξει κατα πόσο αντέχεις σε μια επαγγελματική διοργάνωση, και  να εντοπίσεις δυνάμεις και αδυναμίες της μπάντας.

Αν τελικά νικήσετε στο διαγωνισμό, τι να περιμένουμε από τους Puta Volcano στο σανίδι του Ο.Α.Κ.Α.;¨

Το ROCK θα είναι ΑΦΘΟΝΟ.

 Myspace
Facebook 

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Cloven Hoof, Heart Attack, Thelemite live 7 Sins Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012


Ζέστη, κίνηση, δουλειά (ή όχι), νεύρα, χρήματα, λογαριασμοί, υποχρεώσεις, προεκλογική περίοδος. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω όλα τα παραπάνω να έχουν τον πρώτο λόγο στο έμπα του φετινού καλοκαιριού. Προτίμησα τους Cloven Hoof, που θα παρουσίαζαν για πρώτη φορά ζωντανά ολόκληρο το ASultan's Ransom album τους, στο οποίο τρέφω μιά ξεχωριστή αδυναμία.

Μπαίνοντας καθηστεριμένα στην υπόγα, είδα ότι πρώτοι είχαν εμφανιστεί τελικά οι Thelemite από τους οποίους πρόλαβα να ακούσω δύο μόνο τραγούδια, ένα δικό τους και μια διασκευή στο "Diamonds and Rust" της Joan Baez, το οποίο φυσικά το "έχουν κάνει δικό τους" οι Judas Priest (φροντίστε να ακούσετε την καταπληκτική, ζωντανά ηχογραφημένη, εκτέλεσή του στο δίσκο Live Meltdown με τον Ripper πίσω από το μικρόφωνο.). Δυστυχώς οι Thelemite δε μου άρεσαν. Θέλουν ακόμα αρκετή δουλίτσα για να φτάσουν σε αξιόλογα επίπεδα και η προαναφερθείσα διασκευή περισσότερο σα βουτιά στο κενό μου φάνηκε παρά σαν ηρωική υπέρβαση. Την επόμενη φορά θα ήθελα να τους δω βελτιωμένους και διατηρώ μια μικρή επιφύλαξη για τα όσα είπα παραπάνω, αφού δεν είδα ολόκληρο το set τους.

Οι Heart Attack από την άλλη μου έκαναν καλή εντύπωση. Το hard rock τους που θύμιζε Bon Jovi, δεν έδενε και πολύ με το ύφος της βραδιάς αλλά αυτό δε φάνηκε να ενόχλησε κανέναν, αφού ο μικρός αλλά φέρελπης τραγουδιστής τους κατάφερε να ξεσυκώσει το κοινό. Τα υπόλοιπα μέλη φαίνονταν δεμένα και καλοπροβαρισμένα συμπληρώνοντας όπως έπρεπε το σύνολο. Έπαιξαν τρεις διασκευές. Το "Bloodstreets" των Riot τους έπεσε κάπως βαρύ, τα πήγαν μιά χαρά όμως στο "Edge of Thorns" και το "Lost and Lonely Days", τηρουμένων των αναλογιών, αφού μιλάμε για νεόκοπη μπάντα. Μοναδική ένσταση, η συγκρατημένη σκηνική παρουσία και η αίσθηση αμηχανίας των μελών πλην του τραγουδιστή, που έδιναν την εντύπωση οτι είναι περισσότερο μια μπάντα που γνωρίστηκε σε κάποιο ωδείο, παρά μια παρέα που hardrock-άρει τις νύχτες. Αυτό βέβαια απαιτεί χρόνο και εμπειρίες. The have my vote.

Και η ώρα που θα ξαναβλέπαμε, μέσα σε διάστημα τριών μόνο μηνών, τους Βρετανούς Cloven Hoof είχε φτάσει. Αρχίζουν με πολύ καλή διάθεση με το "Astral Rider" και έπαιξαν με τη σειρά ένα ένα τα τραγούδια της δισκάρας A Sultan's Ransom. O ήχος ως συνήθως δεν ήταν και ο καλύτερος, αλλά η καύλα, η τρομερή απόδωση και οι συνεχείς προσπάθειες του ηχολήπτη, που είχε τα εύσημα του Russ North, τειλκά μεταδώθηκαν και στα αυτιά μας. Για το δίσκο ό,τι και να πω είναι λίγο. Πόσα albums μπορείς να σκεφτείς, που ενώ εκπέμπουν ένα βαρύ άρωμα Ανατολής, μπορούν από τη μιά στιγμή στην άλλη να σε ταξιδέψουν από τα Παραμύθια της Χαλιμάς στα Highlands της Σκωτίας και από εκεί να σου μιλήσουν για διχασμένες προσωπικότητες, δίνοντάς σου την ευκαιρία να ταξιδέψεις και με μαγικό χαλί αλλά και με αστρικό ταξίδι, δίχως να ξεφεύγουν στιγμή από τα Τρου και Καλτ Heavy Metal πλαίσια; Αστραφτερό διαμάντι ξεχασμένο στο χρόνο.....

Το Live κύλησε τέλεια. Είδαμε οπαδούς να παίρνουν το μικρόφωνο, τσιρίδες που ακροβατούν ανάμεσα στην κακοποίηση τυμπάνων και στο κάλεσμα δελφινιών, κιθαρίστες που παίζουν μέσα στο κοινό γιατί οι πάλιουρες ζεσταίνονταν στη σκηνή, είδαμε την κόρη της Αντιγονάρας (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) είδαμε λαθάκια τόσο από μπάντα όσο και από τραγουδιστή και τα γράψαμε μετά χαράς στα παλιά μας τα thrash-άδικα Lotto και στο encore είδαμε και "Gates of Gehenna", "Reach for the Sky" και "Nova Battlestar", Μα πάνω απ' όλα είδαμε ξεροκέφαλους, πεισματάρηδες μουσικούς που ποτέ δεν έβαλαν νερό στο κρασί τους και το πλήρωσαν, αλλά την αλήθεια την ξέρει η καρδούλα μας και όχι οι τραπεζικοί λογαριασμοί. Metal!

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

Η συναυλία των Jex Thoth ακυρώθηκε.


Δυστυχώς η αυριανή συναυλία των Jex Thoth ακυρώθηκε. Ακολουθεί αυτούσια η ανακοίνωση της διοργανώτριας εταιρίας:

"Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ JEX THOTH-ACHERONTAS-DEVATHORN ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ 04/06/2012 ΕΩΣ 11/06/2012 ΣΤΟ ΒOWEL OF NOISE. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΛΗΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΘΕΣΜΙΑΣ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ."

H Obsidian Night υποβιβάστηκε σε κανονική νύχτα. Κρίμα....
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...