Καρακλάσσικ Ιουνίου 2012: Mastodon - Leviathan (2004)

Επειδή τυχαίνει όσες φορές έχω αναφερθεί στους Mastodon, είτε λόγο κάποιας εμφάνισης του στα μέρη μας, είτε λόγο νέας κυκλοφορίας, να έχω εκφράσει την πίκρα μου, ήρθε η ώρα να εξιλεωθώ, αφιερώνοντας το καρακλάσσικ του Ιουνίου στην πάρτη τους. Ορίστε λοιπόν, συγκρότημα των 00’s, ένα από τα δύο-τρία που θα μπορούσα να ονομάσω καρακλάσσικ αυτής της δεκαετίας, όπου με το Leviathan στιγμάτισαν μια γενιά μουσικών και ακροατών. Προσωπικά αφιερώνω όλο τον δίσκο στην Κυρά μου. Split your lungs with blood ad thunder….

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απορία που μου δημιουργήθηκε ακούγοντας για πρώτη φορά αυτό το δίσκο. Είχα ακούσει τόσο καλά σχόλια για αυτή τη κυκλοφορία που τον αγόρασα χωρίς δισταγμό, και η πρώτη δουλειά που έκανα με το που κάθισα στο λεωφορείο που θα με γύρναγε σπίτι απο το κέντρο της Αθήνας, ήταν να το βάλω στο φορητό cd-player και να πατήσω το play. Και μετά το next... και μετά το next….και μετά το next… 10 φορές συνολικά, μέχρι να αντιληφθώ πως κανένα τραγούδι στο Leviathan δεν έμοιαζε με τίποτα από όσα είχαν ακούσει μέχρι τότε τα άγουρα αυτιά μου. Τι σκατά είναι αυτό;

Απ’όλα το πλήρωμα του φαλαινοθηρικού ‘Mastodon’, την πρώτη εντύπωση την κλέβει ο Brann Dailor, που με το τρυκιμιώδες drumming του σε αρπάζει από τον σβέρκο και η μόνη υπόσχεση που τηρεί είναι πως, απο το ‘Blood and Thunder ‘μέχρι το ‘Joseph Merrick’ δεν πρόκειται να υπάρξει ευθύς δρόμος, παρά μόνο φρενήρης κατήφορος. Από την κορυφή, εώς τα βάθη της θάλασσας. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το Leviathan κλέβει καρδιές πριν καν ξεκινήσει ο Brann να παίζει. Βλέπεις είναι αυτή η γαμημένη εισαγωγή του ‘Blood and Thunder’, σαν να υπήρχε εδώ και χρόνια αλλά παρέμενε ξεχασμένη, μέχρι που ήρθαν οι Brent Hinds και Bill Kelliher να μας θυμίσουν. Από τα riffs που μια φορά τα ακούς και μετά δεν υπάρχει επιστροφή. Συνολικά το ‘Blood and Thunder’ είναι από τα τραγούδια που στιγματίζουν δίσκο και πορεία ως συγκρότημα. Ακόμα και 70 χρονών βρομώγεροι να γίνουν όλοι τους, με ζαρωμένα tattoo και χρόνιο τσιγαρόβηχα, θα το παίζουν με τρεμάμενα χέρια και οι ακροατές θα κάνουν σαν να το ακούνε πρώτη φορά. Βέβαια η λαμπρότητα του δίσκου δεν οφείλεται σε ένα τραγούδι μόνο. Το σύνολο της δουλειάς στις κιθάρες ξεπερνά της απαιτήσεις και τις προσοδοκίες και του πιο δύσπιστου μουσικόφιλου, ένα στάνταρ που σαν συγκρότημα έχουν διατηρήσει σε όλες τις κυκλοφορίες, εν μέρη κρατώντας μόνο τα ουσιαστικά και αποφεύγοντας τα fillers. Δεν υπάρχει κομμάτι που να μην αφήνει το στίγμα του, από το φουρτουνιασμένο ‘I Am Ahab’, στο βρωμερά τσαμπουκαλεμένο ‘Island’ στην τσαχπινιά του ‘Megalodon’ ( ξέρεις, εκεί στο 1:20, κιθαριστική ιαχή για wall of death). Προφανώς δεν θα μπορούσα να αφήσω απ’έξω τον Troy Sanders, ο οποίος χωρίς να προσπαθεί να αναδείξει τον εαυτό του μέσα από το σύνολο, ‘κουμπώνει’ μπασσογραμμές ανάμεσα στις τεράστιες κιθάρες και στα μόνιμα ασταθή drums, προσφέροντας μελωδία και όγκο. Αυτό το επίτευγμα απαιτεί μία σημαντική δόση ευφυίας, αλλά και σφαιρική άποψη για τι πρέπει να παιχτεί για να διατηρηθεί η έννοια του μουσικού συνόλου.

You are not a black-hearted vicious mess, so it has been claimed…

Ο Herman Melville, συγγραφέας του Μόμπι-Ντικ, είχε πει πως για να γράψεις ένα μεγάλο βιβλίο, πρέπει να διαλέξεις ένα μεγάλο θέμα. Οι Mastodon για να γράψουν ένα μεγάλο δίσκο διάλεξαν ένα μεγάλο βιβλίο λοιπόν. Ο σπόρος οπότε ήταν εκεί, και το συγκρότημα ερμήνευσε με τον δικό του τρόπο ένα λογοτέχνημα που γοητεύει γενιές και γενιές αναγνωστών για πάνω από 150 χρόνια. Και μία ιστορία που σου προκαλεί την αίσθηση του μεγαλείου, του απόκοσμου φόβου, της υπεράνθρωπης προσπάθειας για εκδίκηση μα πάνω απ’όλα την αίσθηση του επικού και την σύγκρουση θεϊκών δυνάμεων, είναι μια ιστορία που πάντα θα γοητεύει τους metalhead. Και έτσι η προσπάθεια των Mastodon στέφθηκε με επιτυχία, η λευκή φάλαινα στο μυαλό των περισσοτέρων μας πλέον είναι ταυτόσημη με αυτόν τον δίσκο του 2004, και η τετράδα από την Ατλάντα σήκωσε άγκυρα, ξεκινώντας ένα ταξίδι σε θάλασσες που ούτε οι ίδιοι δεν είχαν ονειρευτεί.

Bucket of Lead, Battle is She….

Επίλογος. Αφού ξεκίνησα την ανάλυση μου με προσώπική εμπειρία, θα κλείσω με τον ίδιο τρόπο. Η επιτυχία που είχε το Leviathan οδήγησε τους Mastodon σε μία στάση από την χώρα μας, ακριβώς την στιγμή που κάνανε το μεγάλο μπαμ. Φαντάσου να ζείς σε έναν εφηβικό κόσμο που είναι φτιαγμένος απο Mastodon, και να μαθαίνεις πως θα τους δείς ζωντάνα! Η καύλα της παρέας μου ήτανε τόση που στoν δρόμο για το Gagarin φτιάχναμε σχέδια για το τι θα κάναμε άμα παίζανε το Hearts Alive. Ο πανικός που πάθαμε όταν το συγκρότημα ξεκίνησε το set με αυτό το κομμάτι είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Ή μάλλον οι καταλληλότερες λέξεις που μπορώ να βρώ είναι πως εκείνο το βράδυ είδα την καλύτερη συναυλία της ζωής μου.