Morgoth, Heathen, Obituary, Exodus live Fuzz Club Σαββάτο 9/6/2012

Live Report αστραπή:

Oι Morgoth έπεισαν αρκετούς φίλους που εμπιστεύομαι τη γνώμη τους για την ποιότητα της 

 εμφάνισής τους, άρα μπορώ να πω ότι έπαιξαν καλά κι ας μην τους πρόλαβα λόγω … ύπνου.

Οι Heathen δε μου άρεσαν. Περίμενα να ζήσω την απόλυτη Bay Area Thrash βραδιά αλλά αυτό ήρθε μονομερώς από τους Exodus.  Οι Heathen χθες ηχογραφούσαν τη συναυλία για την επερχόμενη ζωντανή κυκλοφορία τους, παρόλα αυτά ήταν ιδιαίτερα πεσμένοι. Ο ήχος δε τους βοήθησε και πολύ, και η σκηνική τους παρουσία ήταν διεκπεραιωτική και λιγότερο ψυχωμένη. Ο τραγουδιστής πάσχιζε να ξεσηκώσει τον κόσμο, αλλά η απόδοση, ακόμα και σε thrash ύμνους από το Victims of Deception album ήταν μέτρια. Το κοινό γούσταρε περισσότερο οπαδικά, παρά αντικειμενικά. Κρίμα.

Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπος με τον δύσοσμο βάλτο που ακούει στο όνομα Obituary και η εμφάνισή τους ήταν γροθιά στο στομάχι. Με το έμπα και μέχρι το τέλος του show τους η μπάντα από τη Φλόριντα κάθισε στο death metal θρόνο και από εκεί μας έδινε διαταγές για ακατάπαυστο ξύλο και υποκλίσεις. Ήχος σάπιος, όπως αρμόζει να είναι σε μια τέτοια μπάντα, μα και παράλληλα άψογος. Το groove που παρήγαγαν τα όργανά τους θαρρούσες ότι αναμόχλευε την πλατεία με τους οπαδούς σα λάσπη. Οι άναρθρες βαθιές και πoροτικές κραυγές του Tardy επιβεβαίωναν τον αστικό μύθο ότι έχει σαπίσει εσωτερικά (Azarak cr). Chopped in Half, Evil Ways, Turned Inside Out, Slowly we Rot, The End Complete, Find the Arise, παλιά και νέα τραγούδια η γκρουπάρα τα έκανε να ακούγονται το ίδιο ενδιαφέροντα και άψογα. Αφιέρωσε τη διασκευή του Dethroned Emperor των Celtic Frost στους Exodus. Το moshing  έδινε και έπαιρνε  και οι συζητήσεις για το αν οι Obituary, οι Asphyx ή οι Bolt Thrower είναι η πιο groove death metal μπάντα διακόπτονταν βίαια από ιπτάμενους  οπαδούς. Και κάτι άλλο. Αν ζητούσα από ένα τζίνι να μου χαρίσει το μαλλί του Mustaine και αδυνατούσε λόγω υπέρμετρης τελειότητας, η δεύτερη επιλογή μου θα ήταν το μαλλί το Tardy.

Οι Exodus άρχισαν αργά και η κούραση είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινο, αλλά με το που μπαίνει το γνωστό intro του Last Act of Defiance όλοι παίρνουν θέσεις μάχης. Η ιστορική μπάντα βγαίνει και το ξύλο αρχίζει. Το pit Μεγαλώνει και πληθαίνει επικίνδυνα, όπως πρέπει δηλαδή, αλλά και πάλι ο χώρος είναι λίγο άδειος σε σημείο που η κυκλοφορία των crowd surfers δε διεξαγόταν ομαλά. Ο Lee Altus αποδείχτηκε παλικάρι αφού έπαιξε δύο set μαζί με αυτό των Heathen, οι  και σε μπάσο και drums ήταν στιβαροί και πυροβολούσαν ωμή πόροση και ο Rob Dukes όσο θηρίο και φυλακόβιος και αν φαίνεται, παραείναι hardcore για μια παραδοσιακή thrash μπάντα. Λέω εγώ τώρα. Η εκπληξη της βραδιάς όμως ήταν ο παλαίμαχος Rick Hunolt στη θέση του Gary Holt, ο οποίος αυτόν τον καιρό αντικαθιστά τον αραχνοφαγωμένο Jeff Hanneman στην περιοδεία των Slayer. O Hunolt λοιπόν έκοψε την πρέζα και χθες το μάτι του γυάλιζε. Το απολάμβανε τόσο πολύ που έκανε σαν έφηβος thrasher που παίζει την πρώτη του συναυλία, έτρεχε πάνω κάτω έκανε headbanging και έπαιζε άψογα. Η παρουσία του απογείωσε την εμφάνιση των Exodus τόσο με τον Old school αέρα που απέπνεε, όσο και με τη νεανική στην κυριολεξία παρουσία του.

Συνολικά, ήταν ένα φανταστικό φεστιβάλ με μπάντες πρώτης κατηγορίας και μπράβο στο διοργανωτή που παρά τις αντίξοες συνθήκες της Ελλάδας του 2012, πήρε το ρίσκο και το έφερε εις πέρας.

Disbelief - Worst Enemy (2001)

Η σχέση μου με το death metal είναι επιδερμική και δεν το πολυψάχνω εκτός κι αν στα μουσικά σάιτς και μπλογκς που χαζεύω για διάφορες κυκλοφορίες, συνοδεύεται από τις μαγικές λέξεις "doom" ή "sludge". Έτσι άκουσα τούτη τη δισκάρα, η οποία αποτελεί την τρίτη κατά σειρά από σύνολο 9 δίσκων των Γερμανών και πρώτη για μένα που ακούω αλλά σίγουρα όχι η τελευταία.

Το να προσπαθήσω να κατατάξω τους Disbelief σε κάποιο συγκεκριμένο ιδίωμα, θα ήταν αδύνατο. Αυτό που ακούω στο "Worst Enemy" δεν το έχω ξανακούσει από καμία μπάντα και μόνο συνειρμικά οι κιθάρες μου φέρνουν στο νου, τους Voivod ενώ η αρρωστημένη ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με την δυναμική της μουσικής τους και τις αργές ταχύτητες θυμίζουν Neurosis. Ψάχνωντας λίγο στο ίντερνετ, βρήκα ότι το death τους είναι κοντά σε εκείνο των Bolt Thrower -τους οποίους έχω ακούσει ελάχιστα- οπότε, ελπίζω να πήρατε μια ιδέα για το τι παίζουν οι τύποι.

Πιο συγκεκριμένα, εδώ έχουμε αργόσυρτους ρυθμούς, με mid-tempo ξεσπάσματα, κλασσικό death drumming που κεραυνοβολεί αδιάκοπα, riffs-ξυράφια που κόβουν την ανάσα και μανιασμένα φωνητικά γεμάτα πόνο και οργή. Η αδυσώπητη ένταση είναι το κερασάκι στην τούρτα, δημιουργώντας μια ασφυκτικά πνιγηρή ατμόσφαρα που αποπνέει κατάθλιψη και μιζέρια.

Δεν υπάρχουν περισσότερα να πω, δεν το πολυκάτεχω κιόλας με το death, αλλά το σίγουρο είναι ότι το "Worst Enemy" αποτελεί ένα δίσκο, που ανοίγει νέους δρόμους για μένα στην ακραία μουσική. Τελειότητα.




http://www.metal-archives.com/bands/Disbelief/3840

Amon Amarth, Karma Violens Live Fuzz Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Δεν πρόλαβα τους Karma Violens, και γι' αυτό αρχικά, θα ήθελα η διοργανώτρια εταιρία να λάβει σοβαρά υπ’ όψην της ότιτα δελτία τύπου που αφορούν συναυλίες που πραγματοποιούνται ημέρα Κυριακή, επιβάλλεται να ανακοινώνουν ώρα έναρξης…

Δεν είμαι φανατικός οπαδός των Amon Amarth, αλλά την προηγούμενη φορά που τους είδα είχα μείνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Τι καλύτερο λοιπόν από το να περάσεις τη νύχτα σου με βαριά μουσική και πολύ καλή παρέα. Ευτυχώς η σουηδική μπάντα δε με απογοήτευσε ούτε τώρα. Βλέπεις, εκτός του ότι τα τραγούδια τους είναι εξαιρετικά, αποδίδουν τα μέγιστα και πάνω στο σανίδι.

Έχοντας ένα επιβλητικό πανό με το εξώφυλλο του τελευταίου δίσκου τους, Sutur Rising, οι Amon Amarth κατάφεραν μέσα από ένα σχεδόν δίωρο κάφρικης Death Metal «ηχολουσίας» να μας βγάλουν ευγενή συναισθήματα. Οι καλά κριμένες σε μάχιμα επικά riffs μελωδίες έχουν τη δυνατότητα να σε ταξιδέψουν σε μέρη και καταστάσεις μυθολογικές, αν αφήσεις βεβαίως στην άκρη την όποια Death Metal σοβαρότητα που έχεις συνηθίσει μετά από ακροάσεις ενδοσκοπικών αλλά και χυδαίων δίσκων του ιδιώματος.

Ο Johan Hegg είναι καταπληκτικός performer και βάζω στοίχημα ότι είναι και φανταστικός τύπος. Από τη μία έχεις τον ξανθό γίγαντα με τα βαθιά growls που κοπανάει το σβέρκο του ασταμάτητα και πνέει ζωή στις μυθικές θεότητες των στίχων του, από την άλλη βλέπεις στη σκηνή τον κολλητό σου που μόλις έφτιαξε μπάντα και παίζει για τους φίλους του, χαμογελώντας από την καρδιά του.

Η ειλικρίνεια, η απόδωση, οι riff-άρες και τραγούδια όπως το The Pursuit Of The Vikings συνέβαλαν στο να φυσήξει ούριος άνεμος στο πολεμικό πλοίο των Amon Amarth και σε αυτή τους την εμφάνιση. Το ότι το κοινό το πήρε πάνω του και μετέτρεψε την πλατεία σε πεδία μάχης με τις πολεμοχαρείς ιαχές του το είπα; Μπράβο σας, έγινε του Loki το κάγκελο!

Cannibal Corpse - Torture (2012)

Αισίως ο δωδέκατος δίσκος των κανίβαλων. Συνήθως οι μπάντες με εικοσιδύο χρόνια παρουσία στο χώρο δεν έχουν πολλά να προσφέρουν. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει όμως με τους Cannibal Corpse. To “Torture” τους βρίσκει σε απίστευτη φόρμα και με ελαφρώς old school διάθεση.

Το αμερικάνικο συγκρότημα αποφάσισε να ξεσκονίσει παλιούς thrash metal δίσκους και αφού έφεραν μερικές βόλτες πάνω στη βελόνα, ενσωμάτωσαν διακριτικά το feeling της εποχής μέσα στον trademark ήχο τους. Φυσικά το αποτέλεσμα είναι το γνωστό τεχνικό brutal death metal και τίποτα λιγότερο. Την παραγωγή επιμελήθηκε για τρίτη συνεχόμενη φορά ο Eric Rutan (Hate Eternal, Morbid Angel). Alex Webster, Paul Mazurkiewicz, Pat o’Brien (ex- Nevermore) αλλά και ο «επαναπατρισμένος» Rob Barret, συμβάλουν όλοι στη δημιουργία των τραγουδιών τα οποία όταν πατήσεις play βρίσκονται στο έλεος της κτηνώδους φωνής και του αβυσσαλέου έχω-πιο-παχύ-λαιμό-και-από-τον-Mike-Tyson-headbanging του Corpsegrinder.

Προφανώς δεν ξανά ανακαλύπτουν τον τροχό, δεν πρωτοτυπούν και φυσικά δε μιλάμε σε καμία περίπτωση για τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Χωρίς κανέναν ενδοιασμό όμως, το Torture τους βρίσκει δισκογραφικά συνεπείς, καθότι συνθετικά και εκτελεστικά όλα τα κομμάτια κυμαίνονται στα πολύ υψηλά επίπεδα ποιότητας που μας έχουν συνηθίσει. Η απόκτησή του είναι must για κάθε “gore obsessed” οπαδό. A! Και για πρώτη φορά μετά από 8 χρόνια, επιτέλους splatter εσώφυλλο!

BOLT THROWER LIVE AT GAGARIN CLUB 30/5/2010

Oσοι περιμενετε να διαβασετε μια ακριβη και μεσα σε τυπικες φορμες ανταποκριση για τη συναυλια κοιταξτε αλλου.Tο venue ηταν καταμεστο και αρχισε να σταζει ιδρωτα με το πουβγηκαν οι Suicidal Angels και το old school fucking thrash τους.Πολυ καλυτεροι απο την τελευταια φορα που τους ειχα δει με Celtic Frost,εδειξαν με ποσο παθος αγαπαμε στην Ελλαδα το ιδιωμα.Απο τη στιγμη που βγηκαν οι Bolt Thrower το μαγαζι εσταζε υγρο πυρ.Aν υποθεσουμε οτι η επικη αισθητικη των Manowar ηχει οπως το σπαθι το βγαινει απο τη θηκη και των Bathory οπως το χλιμιντρισμα του βασιλικου αλογου οταν ορθωνεται στα δυο ποδια λιγο πριν χυθει στη μαχη,το παρθενο ατσαλι των Bolt Thrower ηχει οπως τα δευτερολεπτα που τελειωνει το φυτιλι μεχρι την αναφλεξη του μπαρουτιου.Kαι ευτυχως αυτο Live καταφεραν να μας κανουν να το νιωσουμε στο πετσι μας.Tο οποιο χωρις δυσταγμο κακοποιησαμε.Tο crowd surfing και το moshing εδινε και επαιρνε.H εκρηξη ανδρεναλινης στο ακουσμα του riff του Word Eater ηταν παρομοια με οταν παιζουν οι Kreator τα Flag of Hate/Tormentor και αυτο λιγο πραγμα δεν το λες.Ο Κarl Willetts ειναι ζωντανος οδοστροτηρας,καθε στιχος που τραγουδα σε πιανει σφιχτα απο το λαιμο και η σκηνικη του παρουσια ειναι αρχοντικη.Η Jo Bench σιγουρα δεν ειμαι καμια ομορφια τυπου Doro αλλα και μονο που συνειδητοποιεις το μεριδιο ευθυνης που φερει στη μουσικη κληρονια του σχηματος καθε σταλα ιδρωτα που σταζει στο σωμα της την κανει ακομα πιο ελκιστικη.Τους υπολοιπους της παρεας λυπαμαι αλλα δε τους προσεξα ιδιεταιρα οι δονησεις που δεχτηκα απο τη μουσικη τους ομως με εκαναν να καταλαβω οτι ειναι το ιδιο θεοι.Η εμφανιση ηταν η παρθενικη στην Αθηνα,το εισητηριο ηταν φτηνο κατ απαιτηση δικια τους και το κοινο τους τιμησε κανοντας το live sold out και το club μπουρδελο.Με την καλη εννοια.Ετσι πρεπει.Σε μια τετοια εμπειρια σεμνοτυφες περιγραφες δε χωρανε.Η ερπιστρια της πολεμικης μηχανης που ακουει στο ονομα Bolt Thrower θερισε κεφαλια.Oσοι το εχασαν θα εχουν να λενε στα παιδια τους για το καλυτερο Live που δεν ειδαν.Για τους υπολοιπους απο εμας the powder burns....ONWARDS

HONOUR-VALOUR-PRIDE

Σάββατο 29 Μαίου είναι η συναυλία των Bolt Thrower.Θα μου πεις το καλοκαίρι έχουν κλείσει η Σάρα και η Μάρα φίλε,και μάλιστα αυτόν τον καιρό που βγαίνουν οι ανακοινώσεις για τις εμφανίσεις του ενός μετά του άλλου μεγαθηρίου,εσυύ σε αυτούς κόλλησες?Η συναυλία αυτή όμως,κρύβει πολλούς άσσους στο μανίκι,άξιους αναφοράς ανάμεσα στους πανηγυρισμούς για το καλοκαίρι.Πρώτος και καλύτερος άσσος,πρόκειται για την παρθενική εμφάνιση των Bρεττανών στα μέρη μας.Δεύτερον,το σχήμα είχε πρόσφατα μπει στον πάγο γιατι τα μέλη ανακοίνωσαν οτι δεν καταφεέρνουν να δημιουργήσουν ενα δίσκο αντάξιο του παρελθόντος(υπενθυμίζω,Bolt Thrower εστί κορυφαίο συγκρότημα με κορυφαίες κυκλοφορίες,ολοδικό τους ήχο και 20 χρόνια βροντερής παρουσίας στο Death Metal στερέωμα,πόσο ακομπλεξάριστοι και ντόμπροι μπορεί να είναι κάνοντας τέτοια δηήλωση?).Τρίτον,περιμένω τη συναυλία πως και πως και σιγά μη δε το ανέφερα ανεξάρτητα με το ποιος εχει κλείσει το καλοκαίρι!!Και για να συμπληρωθεί το καρέ,φτάνουμε στον τελευταίο και σημαντικότερο ίσως άσσο.Όλοι εμείς με το πολυσυλλεκτικό αυτί και λόξα με τις συναυλίες που το καλοκαίρι θα φροντίσουμε να δώσουμε το παρών σχεδόν παντού,ας σκεφτούμε πόσο βαθιά θα μπει το χέρι στην τσέπη.Και αυτή τη στιγμή ειλικρινά δε θέλω να θίξω ουτε διοργανωτές ουτε συγκροτήματα αλλά να εκθειάσω τους Bolt Thrower που έβαλαν ρήτρα,το εισητήριο να ειναι φτηνό,περιορίζοντας τα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΣΟΔΑ.Αν λοιπόν αποφασίσεις να πας,σκέψου πόσο καιρό έχεις να δείς το "20 ευρώ" τυπωμένο σε εισητήριο.Εγώ πάντως δε χρειάζομαι πάνω απο 4 άσσους για να είμαι στην πρώτη γραμμή της μάχης εκείνη τη νύχτα και ας είναι το big four απο μόνο του συναυλιακό flush royal.

....και όσοι δεν ξυπνήσατε ακόμα,ακούστε κι αυτό...