Φτάνοντας με την παρέα στον κόμβο, ψιλιαστίκαμε αυτό που αργότερα δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε στα μάτια μας. Ήταν με διαφορά το πιο άδειο Rockwave όλων των εποχών! Φαίνεται ότι η κρίση έχει αρχίσει και μας επιρεάζει σε ζωτικό βαθμό, για να μην έχει κόσμο ένα φεστιβάλ με αγαπημένα ονόματα και τόσο χαμηλό εισιτήριο.
Φτάσαμε αργά και προλάβαμε ελάχιστα από την εμφάνιση των εγχώριων stoners, Nighstalker. Δυστυχώς αλλά τι να κάνουμε. Όσοι τους πρόλαβαν πάντως το ευχαριστήθηκαν και το Cornucopia αγαπάει Nightsalker.
Οι Nashville Pussy ήταν ο δικός μου λόγος να έρθω σε αυτή τη μέρα του φεστιβάλ. Δε τους είχα δει ποτέ στο παρελθόν και αυτή την ευκαιρία δε θα την έχανα. Λοιπόν ας αρχίσουμε με κάποια αξιώματα που προκύπτουν από τους δίσκους αλλά και επιβεβαιώθηκαν από τη χθεσινή τους εμφάνιση. Αξίωμα No1: Αν οι Aerosmith είναι η αμερικάνικη εκδοχή των Rolling Stones, οι Nashville Pussy είναι η αμερικάνικη εκδοχή των Motorhead. Αξίωμα No2: Βάλε στο μίξερ τον Angus Young, τον Ted Nudgent και μια στριπερ που γδύνεται μόνο με rock n’ roll υπόκρουση και έχεις την Ruiter Suis. Η μπάντα ήταν πραγματικά η μόνη που κατάφερε να αντιπαρέλθει οπτικά αλλά και ψυχικά τη θλιβερή πραγματικότητα της χαμηλής προσέλευσης. Άρχισαν με το Say Something Nasty και έδωσαν μεγάλη βαρύτητα στο αγαπημένο μου άλμπουμ High as Hell. Πολλές φορές έχω ακούσει το επίθετο «λεβεντοκαννίβαλος» για Southern μουσικό, αλλά κανένας δεν ενσαρκώνει τον τίτλο καλύτερα από τον Blain Catwright ο οποίος, φορώντας δερμάτινο jacket με τη σημαία του αμερικάνικου νότου και μπλούζα… Nazareth, ήταν ένα σωστό ρεμάλι. Χάλιας, μόνιμα ζαλισμένος και με μάτια μισόκλειστα από τη θολούρα, έφτυνε τους στίχους και έπαιζε τα riffs με το βρώμικο αλλά και εντελώς αυθεντικό τρόπο που πρέπει να το κάνει ο σωστός rocker. Το rhythm section ήταν στιβαρό και στακάτο δίνοντας τον απαραίτητο όγκο αλλά, κακά τα ψέματα, τα μάτια όλων ήταν στραμμένα προς τη Ruyter. H οποία δε γδύθηκε ως συνήθως, αλλά με τις γκριμάτσες και τις πόζες της να συνοδεύουν το παίξιμο – ορισμός του rock n’ roll – της κιθάρας απογείωσε την ούτως ή άλλως άψογη εμφάνισή τους. Σα να την έβλεπες μπροστά σου να φτίνει στα μούτρα όλες τις heavy metal ντίβες του ωδείου και να πλακώνεται στα γκάζια για να προλάβει το μεταμεσονύκτιο show του From Dusk ‘Till Dawn. High as Hell, Go to Hell, Piece of Ass, οι στίχοι, η μουσική και η βρωμιά της συναυλίας τους σε έκαναν να θες να χωθείς ανάμεσα σε δύο γυναικεία μπούτια.Όλοι χθες έφαγαν τη σκόνη των Nashville Pussy και εμείς οι λιγοστοί που τους τιμήσαμε με την παρουσία μας, μείναμε υπέρ του δέοντος ικανοποιημένοι. Ειλικρινά απορώ πόσο καλύτεροι μπορεί να είναι σε κλειστό χώρο. Για αυτό που δεν απορώ, είναι ότι ο μεγάλος τους έχει πάρει μαζί του σε περιοδεία.
Let them Eat Pussy!
Εντάξει, για να είμαστε ειλικρινής, δεν είμαι ο κατάλληλος για να κρίνω μια εμφάνιση των The Last Drive, αφού είναι αρκετά εκτός των μουσικών μου προτιμήσεων. Τους είχα ξαναδεί το 2007 αν δεν κάνω λάθος, όταν και επανασυνδέθηκαν και έκτοτε το όνομά τους ακούγεται πολύ συχνά στους εγχώριους rock n’ roll κύκλους. Εμένα πάντως δε μου άρεσαν αν και προσπάθησα να τους δω όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. Μου φάνηκαν ιδιαίτερα πεσμένοι και διεκπαιρεωτικοί, αλλά το κοινό τους φάνηκε να το απολαμβάνει οπότε εμένα δε μου πέφτει λόγος. Και εγώ μια χαρά τα πέρασα τρώγοντας ένα χορταστικό σάντουιτς και πίνοντας μπύρα ξαπλωμένος στα γρασίδι. Είχε και ωραίο ουρανό, γιατί να γκρινιάξω λοιπόν; Μπράβο πάντως στον μπόμπιρα που ξεβιδώθηκε στο χορό πάνω στη σκηνή, ήταν για εμένα το καλύτερο κομμάτι της συναυλίας τους.
Οι Locos, τους οποίους αγνοούσα πριν την ανακοίνωσή τους ως headliners του billing του φεστιβάλ, είναι το συγκρότημα του τραγουδιστή των Ska-P, οι οποίοι ποτέ δε μου άρεσαν. Και φαίνεται ότι ακολουθούν το δρόμο τους μουσικά, παίζοντας αυτό το ισπανόφωνο Ska Punk που στα δικά μου αυτιά ακούγεται ως μουσική κατάλληλη για μεθυσμένους πρωτοετείς εαακ-ίτες ή για νήπια που παίζουν μουσικές καρέκλες, ή για εναλλακτικούς καραφλοτζιβάτους ταγαροφόρους μεσήλικες καμμένους από το μαύρο που το όνειρό τους είναι να πάνε στη Βαρκελώνη να καούν στους «Αφγανούς» φορώντας ακραία σαλβάρια που η ελληνική μόδα απορρίπτει. Για να πούμε την αλήθεια όμως, η μπάντα ήταν απίστευτα ορεξάτη και δραστήρια και αν ήσουν πιο δεκτικός στη μουσική τους απ’ ότι εγώ, σίγουρα θα το διασκέδαζες.
Απολογισμός πρώτης μέρας; Κρίση! Το προσωπικό των διαφημιστικών εταιριών φάνταζε ως λαοθάλασσα σε αντιστοιχία με τους λιγοστούς συναυλιαζόμενους και η κίνηση της διοργανώτριας εταιρίας να δώσει χώρο σε γνωστές ελληνικές μπάντες σε συνδιασμό με δύο όχι εξαιρετικά δημοφιλείς ξένες σε ένα πακέτο με μόνο15 ευρώ εισιτήριο δεν έπεισε τον κόσμο να ανηφορίσει στο χωράφι. Εγώ αυτό που ήθελα πάντως το πήρα και με το παραπάνω, πρέπει όμως όλοι, διοργανωτές και μουσικόφιλοι, να προσαρμοστούμε από κοινού στις νέες δυσάρεστες οικονομικές συνθήκες και να βρούμε μια φόρμουλα ώστε να συνεχίσουν να γίνονται συναυλίες με τρόπο τέτοιο ώστε να βγούμε όλοι κερδισμένοι. Καιρός για συσπείρωση και άμεση επικοινωνία μάγκες!
