Καρακλάσσικ Σεπτεμβρίου 2012: Kreator - Pleasure to Kill

Βρισκόμαστε στο 1986. Αδιαμφισβήτητα μία από τις καλύτερες χρονιές της χιλιετίας. Οι Slayer κυκλοφορούν το Reign in Blood, οι Megadeth το Peace Sells...But Who's Buying, οι Metallica το Master of Puppets. Τα τζιν έχουν στενέψει σε σημείο επικίνδυνο για τους όρχεις, τα αθλητικά παπούτσια από την άλλη, παίρνουν μπόι και παρέχουν απλόχερα υποστήριξη στους αστραγάλους. Τα τζιν μπουφάν ακρωτηριάζονται στα μανίκια και γεμίζουν από «υφασμάτινα τατουάζ» που δείχνουν εξώφυλλα και λογότυπα συγκροτημάτων. Ο Batman γεννιέται και φυσικά, οι Kreator κυκλοφορούν το Pleasure to Kill.

H γερμανική μπάντα είχε πριν στο βιογραφικό της το άλμπουμ Endless Pain. Η εφηβική καύλα, οι επιρροές από το νεοσύστατο εκείνη την εποχή thrash metal κίνημα στην Αμερική καθώς και η βαριά γερμανική προφορά καθιστούσαν τους Kreator μία μάζα ατόφιας ενέργειας, μία δύναμη αχαλιναγώγητη. Ένα απειροελάχιστο χρονολογικό κλικ πριν ωριμάσουν και στραφούν σε μονοπάτια ακραία πλην σκεπτόμενα, γράφουν και κυκλοφορούν το Pleasure to Kill, έναν δίσκο που τους βρίσκει στην απόλυτη μουσική ισορροπία μεταξύ επιθετικότητας και τεχνικής.

Υπάρχουν στιγμές που θεωρώ ότι το άλμπουμ αυτό είναι ο καλύτερος thrash metal δίσκος όλων των εποχών. Ρίξε μια ματιά στο τραγούδια. "Pleasure to Kill", "Torrmentor", "Under the Guillotine", "Riot of Violence"... βασικά όλος ο δίσκος. Οι Kreator ξεπέρασαν συνθετικά πολλά επίπεδα τις μέχρι τότε δημιουργίεςς τους και δε μιλάμε και για τίποτα χαζοτραγουδάκια έτσι; Πολλά από αυτά δεσπόζουν ακόμα ανάμεσα στα πλούσια, απ' όλες τις απόψεις, setlists τους  και δίνουν το εφαλτήριο για κακοποίηση μυών και οστών μέσα στη δίνη ενός αθηναϊκού circle pit.

Είπα οστά έτσι; Το πραγματικά φανταστικό με αυτό το δίσκο είναι η άτσαλη, πρωτόλεια και ευθυτενής παραγωγή του. Ω ναι. Το εξώφυλλο παρουσιάζει την κλασσική μασκότ της μπάντας, ολόσωμη αυτή τη φορά, με δυνατούς μύες, να εξολοθρεύει κόσμο και να τους στοιβάζει σε ένα λόφο από κόκκαλα πάνω στα οποία στέκεται αφ' υψηλού. Διάολε, ο ήχος των drums σε όλο το δίσκο και ειδικά σε εκείνο το αναθεματισμένο το "Under the Guillotine" είναι σαν ο Ventor να χτυπάει κόκκαλα αντί για μπαγκέτες, πάνω σε άλλα κόκκαλα αντί για drums, παράγοντας έναν ήχο που σου στέλνει τα επίπεδα αδρεναλίνης στο θεό.

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, εδώ δε θα βρεις τους Kreator να μιλάνε για ευαίσθητα θέματα όπως κάνουν στα επόμενα albums τους. Ούτε η φρίκη του βιασμού, ούτε η άδικη κακοποίηση του πλανήτη, ούτε οι πολυτάραχες κοινωνικές εξεγέρσεις. Εδώ υπάρχει ωμή βία, έκρηξη αδρεναλίνης, σκηνικά βγαλμένα από ταινίες horror. Αίμα, κάταγμα και ιδρώτας. Και καλώς ή κακώς, το λατρεύουμε για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Απολύτως ορθολογιστικά και με γνώμονα την πρόοδο, το πραγματικό μεγαλείο των Kreator αρχίζει αμέσως μετά από αυτό το δίσκο. Πως μπορείς όμως να αγνοήσεις την ένταση, την ορμή, την παιδικότητα; Πως μπορείς να έχεις μεγαλώσει βλέποντας τους Kreator ζωντανά και να μη σου έχει μείνει χαραγμένο το τριπλό "Pleasure....to.......Kill" επικοινωνιακό παιχνίδι του Mille με το ακροατήριο; Περιμένω να τους δω για πολλοστή φορά φέτος. Μεγάλος έρωτας τελικά…

Γουάτγια μιιιιιιίαν Εκλογές 2012 μέρος δεύτερο;;;;;

                                                               If there's a new way
                                                               I'll be the first in line
                                                          But it better work this time

Αν δεν πήγες στους Overkill......

.....περαστικά σου.

Morgoth, Heathen, Obituary, Exodus live Fuzz Club Σαββάτο 9/6/2012

Live Report αστραπή:

Oι Morgoth έπεισαν αρκετούς φίλους που εμπιστεύομαι τη γνώμη τους για την ποιότητα της 

 εμφάνισής τους, άρα μπορώ να πω ότι έπαιξαν καλά κι ας μην τους πρόλαβα λόγω … ύπνου.

Οι Heathen δε μου άρεσαν. Περίμενα να ζήσω την απόλυτη Bay Area Thrash βραδιά αλλά αυτό ήρθε μονομερώς από τους Exodus.  Οι Heathen χθες ηχογραφούσαν τη συναυλία για την επερχόμενη ζωντανή κυκλοφορία τους, παρόλα αυτά ήταν ιδιαίτερα πεσμένοι. Ο ήχος δε τους βοήθησε και πολύ, και η σκηνική τους παρουσία ήταν διεκπεραιωτική και λιγότερο ψυχωμένη. Ο τραγουδιστής πάσχιζε να ξεσηκώσει τον κόσμο, αλλά η απόδοση, ακόμα και σε thrash ύμνους από το Victims of Deception album ήταν μέτρια. Το κοινό γούσταρε περισσότερο οπαδικά, παρά αντικειμενικά. Κρίμα.

Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπος με τον δύσοσμο βάλτο που ακούει στο όνομα Obituary και η εμφάνισή τους ήταν γροθιά στο στομάχι. Με το έμπα και μέχρι το τέλος του show τους η μπάντα από τη Φλόριντα κάθισε στο death metal θρόνο και από εκεί μας έδινε διαταγές για ακατάπαυστο ξύλο και υποκλίσεις. Ήχος σάπιος, όπως αρμόζει να είναι σε μια τέτοια μπάντα, μα και παράλληλα άψογος. Το groove που παρήγαγαν τα όργανά τους θαρρούσες ότι αναμόχλευε την πλατεία με τους οπαδούς σα λάσπη. Οι άναρθρες βαθιές και πoροτικές κραυγές του Tardy επιβεβαίωναν τον αστικό μύθο ότι έχει σαπίσει εσωτερικά (Azarak cr). Chopped in Half, Evil Ways, Turned Inside Out, Slowly we Rot, The End Complete, Find the Arise, παλιά και νέα τραγούδια η γκρουπάρα τα έκανε να ακούγονται το ίδιο ενδιαφέροντα και άψογα. Αφιέρωσε τη διασκευή του Dethroned Emperor των Celtic Frost στους Exodus. Το moshing  έδινε και έπαιρνε  και οι συζητήσεις για το αν οι Obituary, οι Asphyx ή οι Bolt Thrower είναι η πιο groove death metal μπάντα διακόπτονταν βίαια από ιπτάμενους  οπαδούς. Και κάτι άλλο. Αν ζητούσα από ένα τζίνι να μου χαρίσει το μαλλί του Mustaine και αδυνατούσε λόγω υπέρμετρης τελειότητας, η δεύτερη επιλογή μου θα ήταν το μαλλί το Tardy.

Οι Exodus άρχισαν αργά και η κούραση είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινο, αλλά με το που μπαίνει το γνωστό intro του Last Act of Defiance όλοι παίρνουν θέσεις μάχης. Η ιστορική μπάντα βγαίνει και το ξύλο αρχίζει. Το pit Μεγαλώνει και πληθαίνει επικίνδυνα, όπως πρέπει δηλαδή, αλλά και πάλι ο χώρος είναι λίγο άδειος σε σημείο που η κυκλοφορία των crowd surfers δε διεξαγόταν ομαλά. Ο Lee Altus αποδείχτηκε παλικάρι αφού έπαιξε δύο set μαζί με αυτό των Heathen, οι  και σε μπάσο και drums ήταν στιβαροί και πυροβολούσαν ωμή πόροση και ο Rob Dukes όσο θηρίο και φυλακόβιος και αν φαίνεται, παραείναι hardcore για μια παραδοσιακή thrash μπάντα. Λέω εγώ τώρα. Η εκπληξη της βραδιάς όμως ήταν ο παλαίμαχος Rick Hunolt στη θέση του Gary Holt, ο οποίος αυτόν τον καιρό αντικαθιστά τον αραχνοφαγωμένο Jeff Hanneman στην περιοδεία των Slayer. O Hunolt λοιπόν έκοψε την πρέζα και χθες το μάτι του γυάλιζε. Το απολάμβανε τόσο πολύ που έκανε σαν έφηβος thrasher που παίζει την πρώτη του συναυλία, έτρεχε πάνω κάτω έκανε headbanging και έπαιζε άψογα. Η παρουσία του απογείωσε την εμφάνιση των Exodus τόσο με τον Old school αέρα που απέπνεε, όσο και με τη νεανική στην κυριολεξία παρουσία του.

Συνολικά, ήταν ένα φανταστικό φεστιβάλ με μπάντες πρώτης κατηγορίας και μπράβο στο διοργανωτή που παρά τις αντίξοες συνθήκες της Ελλάδας του 2012, πήρε το ρίσκο και το έφερε εις πέρας.

Aura Noir - Out to Die (2012)

Πέμπτο full length των Νορβηγών. Μετά την σχετικά πρόσφατη ακύρωση της συναυλίας τους στην Αθήνα, η κυκλοφορία του “Out to Die” λειτουργεί ως το καλύτερο Aura Noir fix για τους Έλληνες οπαδούς τους.

Είναι προφανές ότι τούτοι εδώ, ουδέποτε διεκδίκησαν δάφνες πρωτοτυπίας και με αυτή τη λογική ηχογράφησαν το καινούριο album. Απόκοσμα φωνητικά, απαραίτητες δόσεις σατανίλας και μουσική που καθιστά σαφές ότι το unholy thrash metal οφείλει να υπάρχει και να καίει ηχεία και ενισχυτές, ανεξαρτήτως χρονολογίας.

Απαραίτητο για αμετανόητους thrasers, black metal-άδες με party διάθεση και λοιπούς wrist band bearers, το “Out to Die” δεν είναι το καλύτερο πόνημα της μπάντας, όμως οι οπαδοί περίμεναν από το 2008 και η «ασχήμια» του (όπως επισημαίνουν οι ίδιοι) είναι άλλη μια φορά αξιοπρεπέστατη.

Όσο χαίρομαι που οι Sodom φόρεσαν στον Knarrenheinz αντιασφυξιογόνο μάσκα και εξελίχθηκαν μετά το “In the Sign of Evil”, άλλο τόσο χαίρομαι για την ξεροκεφαλιά των Aura Noir!

Coroner Live Gagarin 205 Σαββάτο 17 Δεκεμβρίου 2011

Ναι ναι ξέρω.Στα τελευταία live reports αναφέρομαι σπάνια στα support groups.Δεν είναι ότι δε με αφορά το ζήτημα της ελληνικής σκηνής ή τα μικρότερο βεληνεκούς ονόματα.Ο λόγος είναι οτι συνήθως μετά από τις συναυλίες δουλεύω και όπως και να το κάνουμε,ο ύπνος είναι σημαντικότερος...Συγνώμη λοιπόν στα groups και τους αναγνώστες.

Στο ζουμί τώρα:Ακούω Coroner από τα σχολικά μου χρόνια.Οι Coroner δεν έχουν κακό δίσκο,αντιθέτως ΌΛΟΙ οι δίσκοι τους από το Death Cult demo μέχρι και το κύκνειό τους άσμα Grin είναι διαμάντια.Πρόλαβα στο τσακ να δω live τους Celtic Frost πριν διαλυθούν.Έχασα την επί ελληνικού εδάφους εμφάνιση των Gotthard και δεν πρόκειται να τους δω ποτέ,τουλάχιστον έτσι όπως τους έμαθα.Δεν υπήρχε λοιπόν ποτέ περίπτωση να απουσιάζω από το live των Coroner(για πόσο ακόμα θα έχει η τσέπη μας την πολυτέλεια να κάνει τέτοιες βαρύγδουπες οπαδικές δηλώσεις άραγε?).

Λοιπόν αυτή είναι μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ.Δε με νοιάζει αν οι Coroner δεν έχουν σκοπό να βγάλουν δίσκο,από τη στιγμή που live αποδίδουν το υλικό τους με τέτοιο τρόπο.Αν αφήσω τον οπαδό μέσα μου να ξεσπαθώσει θα χαρακτήριζα το tour τους "περιοδεία πολιτισμού" και όχι "περιοδεία νοσταλγίας".

Τα τραγούδια που έχουν γράψει οι Coroner θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως τεχνικά,δύστροπα,περίπλοκα,εσωστρεφή,έξυπνα και άλλα τέτοια μεγαλεπήβολα.Χθες στο Gagarin όμως,οι βαριές industrial-meets-techthrash συνθέσεις των Ελβετών δημιουργούσαν μια ευφορική ατμόσφαιρα.Ο άψογος φωτισμός,ο σχεδόν άψογος ήχος και η δυναμική του ίδιου του υλικού της μπάντας έδεσαν όλα μαζί και αντί να βλέπεις γύρω σου ελιτιστές thrashers να γουστάρουν που έχουν το τέλειο soundtrack για να ντύσουν τα διψασμένα για riffs σκατοψύχια τους,έβλεπες τους θεατές να κουνιούνται ως ένα με το ρυθμό και τη διάθεση ανεβασμένη.Υποθέτω ότι οι Coroner στις ζωντανές τους εμφανίσεις έχουν τον τρόπο να ενσωματώνουν την late 60's ψυχεδέλεια του San Fransisco στο παγερό ευρωπαικό metal τους και να το διοχετεύουν ταυτόχρονα και στον αυχένα αλλά και στην καρδιά του θεατή/ακροατή.Μαγεία.

Και όντως το setlist κινήθηκε στην "No More Color και μετά" εποχή του συγκροτήματος με το Grin να έχει την τιμητική του.Αυτό όμως δεν πρέπει να χαλάει κανέναν.Ζωντανά,και παρά την παρουσία ανθρώπου για τη φροντίδα των samples,το μεταγενέστερο,περισσότερο prog παρά thrash,υλικό των Coroner χωρίς να χάσει ίχνος από το μεγαλείο του,ηχούσε πιο true metal και από jacket του Halford.'Αλλωστε ακούσαμε και Masked Jackal και Reborn Trough Hate.Kι ας έλειψαν τα Totetanz,Nosferatu και Arrogance in Uniform.

Οι Ελβετοί των αδυσώπητων riffs,του tech thrash λυρισμού,με τα εφιαλτικής αισθητικής εξώφυλλα κατάφεραν να περάουν vibes και να εμπλουτίσουν το έρεβος με ανοιχτόχρωμες αποχρώσεις με τρόπο ανάλογο των Cathedral δίχως να χάσουν από το μπουλτντοζέ/οδοστροτηρικό κάργα thrash κύρος τους.Nαι,διακατέχομαι από ενθουσιασμό αλλά όπως έχουμε ξαναπεί τι σχέση έχει η μουσική με την άκρα αντικειμενικότητα?

Sodom Live An Club Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Μπορεί οικονομικά τα πράγματα να είναι δύσκολα,τη μπάντα να την έχεις ξαναδεί,να δουλεύεις όλο το υπόλοιπο βράδυ,αλλά το ραντεβού με τους Sοdom δε το χάνεις για κανένα λόγο.Κατανοητό?Ωραία.In War and Pieces,Sodomy and Lust,M16,Outbreak of Evil,Fuck the Police,The Saw is the Law,Proselytism Real,The art of Killing Poetry,I Am the War,City of God,Vice of Killing,Blasphemer,Iron Fist,Agent Orange,Ausgebombt,Sodomised,Remember the Fallen,Bombenhagel.Nα μιλήσω για απόδοση?Ήταν άψογοι.Να μιλήσω για τον καινούριο drummer?Mιά χαρά αν και ο Bobby ήταν μεγαλύτερη μορφή.Να μιλήσω για τον Conqueror?Έδωσε το βροντερό παρόν.Να μιλήσω για τον ήχο?Όχι βέβαια,είμαστε sodomaniacs.Να μιλήσω για το κοινό?Ξεφτυλιστήκαμε και κατά τη λαική παροιμία,αν δεν ανοίξεις ρουθούνι δε βλέπεις encore.Άρα γιατί μένει να μιλήσω?Α ναι!Ήταν η πρώτη συναυλία μετά από μήνες που ένιωσα το μαλλί μου να κουνιέται."Ώριμοι" και τυπάκια που προτιμάτε κοντά μαλλιά ας διαβάζατε review για τους Ulver!Oÿst!

Triptykon Live Κυτταρο Κυριακη 3 Οκτωβριου 2010

Θα ειμαι απολυτα ειλικρινης.Δεν εβγαινα οικονομικα να παρακολουθησω τη συναυλια και αποφασισα να παω μηπως και καταφερω να μπω χωρις να πληρωσω αυτα που αν ειχα την ανεση θα πληρωνα χωρις δευτερη σκεψη.Οι στιγμες αφραγκιας και αναμονης ειναι το μονο που μπορω να καταγραψω.

Τα πραγματα φαινονταν δυσκολα.Ψιθυροι ειπαν οτι η συναυλια δεν πηγε καλα,συνεπως καταλαβαμε οτι η πορτα θα ηταν σκληρη.

Ο ψιλικατζης διπλα παρακολουθουσε ενα heavy metal καναλι σε συνδρομητικη.Δυστυχως δε θυμαμαι ονομα.Η μπυρα απο ψιλικατζιδικο αν χειρας δεν ειναι metal αξεσουαρ χωρις λογο.

Με εναν φιλο αποφασισαμε να προσθεσουμε τα λεφτα μας μηπως μπουμε με ενα εισητηριο.Στην πορτα ομως ηταν ανενδωτοι.

Ενας γνωστος ηρθε με ταξι και ο οδηγος ειχε γνωστο στην πορτα.Μετα απο ενα νευμα ο γνωστος πηρε εισητηριο μισοτιμης.Αναπολωντας αντιστοιχα περιστατικα δικιας μου ουρανοκατεβατης τυχης εξω απο συναυλιες χαμογελασα.

Περασαμε την ωρα μας συζητωντας για σπανια albums,συναυλιες και επισκευαζοντας πασχουσα ζωνη με φυσεκλικια.Απο μεσα οι Anal Narthakk βαραγαν τρικασες.

Η μπαντα περναει απο μπροστα μας για να μπει στο χωρο.Το χερι μπαινει αυτοματως στην τσεπη μηπως και βρει κανενα ξεχασμενο χαρτονομισμα.Ανεπιτυχως.

Ο Αzarak φευγει.Ο Warrior ερχεται.

Το set αρχιζει με Procreation Οf Τhe Wicked.Οι απ εξω ειμαστε σα μεγαλες Παρασκευες.Οι απο μεσα μαλλον ειναι σα Σαββατοβραδο.

Στην πορτα μειναμε 6 ατομα.Η οποια κλεινει στα μουτρα μας και ουτε που ακουμε.Οταν δε,ανοιγει για να αποχωρησει κοσμος(!!!!!)ακουμε το Cyrcle Of The Tyrants.Oμολογω την αμαρτια μου οτι προτιμω τη διασκευη των Obituary και τρωω γερη καζουρα.

Καταλαβαινουμε οτι στη διπλα πορτα ακουεται καλυτερα.Την ωρα του dethroned emperor εμαθα οτι υπαρχουν βεσπες με ενσωματωμενο ραδιοφωνο που βαρανε τερμα καγκουριες την ιδια ωρα που διεκρινα οτι ο οδηγος του tour bus κοιμαται μεσα σε αυτο.

Με τα πολλα μπηκαμε για τα δυο τελευταια τραγουδια.O Warrior πανω στη σκηνη ειναι ο απολυτος αρχοντας.Αδυνατον να μην τραβηξει τα ματια ολα πανω του.Απο τις φατσες καταλαβα οτι δεν εμεινε κανεις δυσαρεστημενος.

Με το τελος της συναυλιας ο Τοm υπεγραφε αυτογραφα και εβγαινε φωτογραφιες και ας μυριζε ζεστο φαγητο απο το καμαρινι.Respect.Στεναχωρηθηκα που δυσανασχετησε οταν υπεγραψε ενα Cold Lake.Αλλα το Demon Entrails box set μου στολιστηκε και εχω αλλη μια φωτογρφια να κανω καδρο.

Εξω απο το venue αρχισαν συζητησεις για κυνηγι μουσικων σε ξενοδοχεια και προτιμησεις για το ποιος κανει την καλυτερη υπογραφη.Δε λεω,και εγω χαρηκα με τη φωτογραφια και το signed collector's item μου.Αλλα επειδη εκτος ελαχιστων εξαιρεσεων τα δικα μου φετιχ τελειωνουν σε αυθεντικα albums και εισητηρια συναυλιων και ξαναρχιζουν πανω στο γυναικειο σωμα,αποφασισα να αποχωρησω.

Οχι και ασχημα για ενα live που ουσιαστικα δεν ειδα.Οι συναυλιες εχουν ενδιαφερον ακομα και αν δε μπεις μεσα.Αγαπατε τη μουσικη χωρις ορια.

Suicidal Angels,Released Anger,Slaveatgod,Accelerator Live at An Club Παρασκευη 24 Σεπτεμβριου 2010

Μια μέρα πριν ο Ozzy δώσει την πολυπόθητη συναυλία, δε μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να περάσω το βράδυ της Παρασκευής. Υποχρεώσεις με ανάγκασαν να φτάσω αργά στο χώρο και δυστυχώς έχασα τους Accelerator και τους Slaveatgod. Ελπίζω να εχω την ευκαιρία να τους δω στο μέλλον.Οι Released Anger έδωσαν ενα πολύ πολύ καλό live. Φάνηκαν δεμένοι, μεγάλο μέρος του κοινού δεν ήξερε το υλικό τους και συνολικά δε νομίζω να μην ευχαριστήθηκε κανείς την εμφάνισή τους. Ελπίζω να συνεχίσουν να είναι το ίδιο δραστήριοι συναυλιακά στο μέλλον. Oι Suicidal Angels δεν ήταν headliners έτσι τυχαία. Στους Bolt Thrower, ήδη είχε φανεί η πρόοδος από την παλαιότερη εμφάνισή τους με Celtic Frost και Kreator, συνεπώς δε θα έχανα την ευκαιρία να τους δω σε ένα headline show. Το ίδιο έκανε και πολύς ακόμα κόσμος και το An πήρε φωτιά. Η εποχή που η μπάντα απευθυνόταν στους φίλους της από κάτω, έχει περάσει ανεπιστρεπτί, και χθες μας χαιρέτισαν ως αθηναϊκό κοινό. Το "η σκηνή είναι δική σας" ήταν το εφαλτήριο για το συνεχές stage diving, crowd surfing και toxic waltzing που ακολούθησε. Τα τραγούδια σκίζουν ούτως ή άλλως, η απόδοση ήταν υψηλή και το κοινό φρόντισε το Αν να διαλυθεί και να μοσχομυρίζει ιδρώτα και ανδρεναλίνη.
Απ ότι φαίνεται το comeback του Thrash Metal ήχου σε συνδυασμό με τα αξιόλογα εγχώρια συγκροτήματα και τον κόσμο που τα ακολουθεί, έχουν δημιουργήσει σκηνή. Τα συγκροτήματα ήταν τέσσερα, το εισιτήριο πολύ φτηνό και το αποτέλεσμα υπεράνω προσδοκιών. Που ήταν χθες οι παλαίμαχοι, σκληροπυρηνικοί thrashάδες?Μην ξανακούσω να σνομπάρει κανείς πιτσιρικάδες, γιατί χθες έδωσαν το δικό τους, ακραίο show, στο pit με μπάντες εγχώριες και φρέσκες. Είναι ωραίο να βλέπεις δεκατετράχρονα να βγάζουν την εφηβική τους οργή στο pit και όχι στα messege boards και στο λυκειακό τσαμπουκά, να μαστουρώνουν με μουσική και όχι με ναρκωτικά, να φαντασιώνονται κοπελίτσες που κάνουν stage diving και όχι πλαστικές φτιαχτές barbie της τηλεόρασης. Και όταν βλέπω τέτοια, χέστηκα αν δεν ξέρουν απ' έξω και ανακατωτά το Endless Pain αλλά ξέρουν το Violent Revolution. Ποιός από εσάς τους μεταλλοπατέρες ήξερε τα πάντα από την αρχή?

Όποιος δεν ήρθε έχασε.