Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Let the metal flow,minus the conditioner.


Μια και την Τριτη μπηκα στο στρατο στο οπλο των διαβιβαστων σκεφτηκα να μοιραστω μαζι σας ενα διαβιβαστικου τυπου trivia το οποιο πραγματικα δεν εχω βρει πουθενα στο Internet.Αν προσεξει καλα κανεις στο Contact-Wait Out των Bolt Thrower,το τραγουδι που ανοιγει δηλαδη το δισκο Honour Valour Pride,προς το τελος oταν η μουσικη αρχιζει να χαμηλωνει ακουγεται μηνημα ασυρματου.Δε χρειαστηκε να εκπαιδευτω απο τη μαμα πατριδα για να το αποκρυπτογραφησω,καθως η μαμα μαμα(που με αγαπαει το ιδιο αν εχω μακρι μαλλι) ηταν ασυρματιστρια και απλα χρειαστηκε να τη βαλω να το ακουσει.Το μηνυμα λοιπον ειναι το εξης:"contact wait out message no compromise send".Αυτα για τους trivia junkies .Συντονιστε τα modems σας.Same bat time,same bat channel.


Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

The Wicked Lady - Obscure Overlords of Wah Fuzz

Το προσωπικό μου αφιέρωμα σε ψιλοάγνωστες β' διαλογής (ως προς την δημοτικότητα και μόνο) μπάντες συνεχίζεται και αυτή την φορά τολμώ να πω ότι το μακροβούτι με βγάζει μακριά. Το 1968 δημιουργήθηκαν οι The Wicked Lady, του οποίου το όνομα, αν θες την γνώμη μου, θα μπορούσε να προφέρεται με λατρεία από πολύ περισσότερο κόσμο από ότι τώρα, αν είχαν καταφέρει τα μέλη του να περάσουν αρκέτες από τις παιδικές ασθένειες αλώβητοι.
Τα λίγα καί ασαφή στοιχεία που μπορώ να βρώ για το συγκρότημα δεν με αφήνουν να βγάλω κάποιο ασφαλές συμπέρασμα για το πως ακριβώς κλώτσησαν την τύχη τους. Υπάρχει πάντως μία κοινή συνισταμμένη: πολύ, ποτό.

Κάπου διαβάζω πως καί τα τρία μέλη της μπάντας ( Martin Weaver, κιθάρα / “Mad” Dick Smith, ντραμς / Bob Jeffries, μπάσο) ανήκαν στους Hell's Angels, οπότε δερμάτινα και αληταρία attitude δεν αποτελούσαν στολίδια στην μουσική τους αλλά τρόπος ζωής. Αλλού λέει πως κάποια στιγμή που δέχθηκαν σοβαρή πρόταση από εταιρία, ο εκπρόσωπος τις 'άρπαξε', αλλόυ πως για σπάσιμο σε ένα μαγαζί παίζανε συνεχόμενα το ίδιο κομμάτι μέχρι που ο ιδιοκτήτης τράβηξε την πρίζα. Την ιστορία για τον ντράμμερ να πετάει το σετ του με κλωτσιές στο κοινό την διάβασα σε αρκετές πηγές, οπότε μάλλον ισχύει. Οπως και να έχει, είτε διαστρεβλωμένη από την ανάγκη για μυθοπλασία, είτε πέρα για πέρα αληθινή, η ιστορία των The Wicked Lady βρωμάει ουίσκυ ιδρώτα και βενζίνη. Το σημαντικό όμως είναι το πως ακούγονται. Λιγα πράγματα άφησαν πίσω τους, μία συλλογούλα ηχογραφημένη με δικάναλο (και βγάλε) και μία κάπως πιό επαγγελματική δουλεία.


The Axeman Cometh

Πρώτα απ'όλα, το εξώφυλλο προέρχεται από την επανέκδοση του 1992 από μία εταιρία ονόματι Kissing Spell, και παρότι αναφέρεται ως The Axman Cometh στο οπισθόφυλλο λέει Axeman, οπότε στο βασίλειο του Οτινάνισταν όλοι περνάνε τέλεια όπως βλέπω.
Πιστεύω πως αν είχες να χαλάσεις μόνο μία ώρα από την ζωή σου για να ακόυσεις έναν μόνο δίσκο από του TWL τότε θα έπρεπε να διαλέξεις αυτόν. Αποτελεί μία συλλογή, όπως καταλαβαίνω, από κομμάτια πού η σύνθεση τους έγινε από το 1968 ως το 1970, αλλά η ηχογράφιση έγινε σχεδόν μεμιάς σε κάποιο ανήλιαγο και υγρό υπόγειο. Ηχος απαίσιος, βγαλμένος από (μαντέψτε) υπόγειο, καί όλο το rythm section δείχνει να πηγαινοέρχεται δεξά και αριστερά. Ισως το μόνο αυθεντικά και αντικειμενικά πετυχημένο στο όλο εγχείρημα είναι ο fuzzαριστός ήχος της κιθάρας και τα tripαριστά φωνητικά. Ολο μαζί ως σύνολο κρίνεται άκρως γαμάτο, κατά έναν περίεργο τρόπο. Είναι ο συνδυασμός πολλών παραγόντων που το κάνονυ να είναι τόσο καλό, για το δικά μου αυτιά τουλάχιστον. Βασικά το κάνουν να είναι ειλικρινές, αυθόρμητο και τρομερά heavy για την εποχή του. Εν ολίγης ο δίσκος περιέχει: 60.24 minutes of wah-wah hell.

βάλε, άραξε, άκου

Psychotic Overkill
Γιά άλλη μία φορά μιλάμε για την επανακυκλοφορία από την Kissing Spell. Του '72 αυτός ο δίσκος και έχουν διορθώσει αρκετά από τα λάθη της προηγούμενης ηχογράφισης αλλά με κόστος. Παρά το γεγονός ότι στο σύνολο του περιέχει πολύ καλές εκτελέσεις και γενικά αφήνει καλές εντυπώσεις, δεν σου δίνει το ίδιο αίσθημα. Στα συν είναι το εκπληκτικό εισαγωγικό κομμάτι I'm A Freak,το Voodoo Chile που υποτίθεται πως είναι διασκευή στο κομμάτι του Hendrix, αλλά και το αποχαιρετιστήριο Ship of Ghosts που μετρά 22 λεπτά σε διάρκεια. Γενικά το rythm section αυτή την φορά δείχνει να κρατάει πιο γερά στα πόδια του, και τα φωνητικά είναι λίγο πιο καθαρά και σωστά απ'ότι στο axeman. Σε τελική ανάλυση κρατάει τον heavy χαρακτήρα του και σίγουρα αποτελεί και αυτός ο δίσκος έκπληξη σε όποιον ακούσει το έτος κυκλοφορίας του.

Ψυχωτικό υπέρσκότωμα

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Firefest Festival Nottingham Trent University(pre-show) & Rock City 29,30,31 Oκτωβριου 2010 Αγγλια

Με αφορμη τη μουσικη τυχαινει να γνωριζεις διαφορους ανθρωπους.Καπως ετσι πριν καποιο καιρο γνωρισα τη Nathalu σαν γειτονισσα στα σκοτεινα στενα του Gotham City και σα νεοσυστατη ακροατρια του μελωδικου ηχου.Απο τοτε ειμαι σιγουρος οτι η δισκοθηκη της εχει ενημερωθει πολυ.Οταν λοιπον εμαθα οτι επροκειτω να παρευρθει στο φετινο Firefest αποφασισα οτι ηταν καιρος ο υπολογιστης του Batcave να φορτωσει για πρωτη φορα το "project Robin" με αφορμη το review που της ζητησα,αφου τη γνωμη της για το AOR/hard rock των 80's την εμπιστευομαι.Παρακατω μας παραθετει τους λογους που φετος (για μενα οι εμφανισεις των Lynch Mob και Dare πονανε περισσοτερο απο ολα)επρεπε να κανουμε παραμονη και ανημερα του Halloween στο Nottingham και οχι στην Αθηνα.Απο τα Cornucopia Headquarters την ευχαριστουμε θερμα.


Πρωτο βραδυ:Παρασκευη 29/10/2010.Trent University

Το φεστιβαλ το ανοιξαν οι "νεοι".Δηλαδη ανερχομενες σουηδικες μπαντες.Τις οποιες αγαπαει ο κοσμος γιατι οπως και να το κανουμε ΒΡΩΜΑΝΕ 80ιλα!!Και αυτο μονο καλο μπορει να ειναι!Με σειρα εμφανισης λοιπον οι Reckless Love,Crazy Lixx και οι υπεροχοι,φανταστικοι Η.Ε.Α.Τ. με το νεο τους τραγουδιστη.Ηταν πολυ δυναμικο ξεκινημα και οτι επρεπε για να προθερμανθουμε για τη συνεχεια.Το συμπερασμα τις βραδιας θα μπορουσε να ειναι οτι μπορει ο παλιος να ειναι αλλιως αλλα και ο νεος δεν παει πισω!



Δευτερο βραδυ:Σαββατο 30/10/2010, Rock City


Grand Illusion :Ατυχως μας πηρε ο υπνος....

Beggars and Thieves:ζζζζζζζζζζ....

Bangalore Choire:Προσωπικα μια μπαντα που μου αρεσε ανεκαθεςν,μετα το Firefest τους λατρεψα.Πραγματικα απο τις αγαπημενες μου εμφανισεις.Mπορει να μην ηξερα τα καινουρια τραγουδια αλλα επαιξαν σχεδον ολοκληρο το "On Target"(ο πρωτος τους δισκος).Υπεροχο!

Shotgun Symphony:Πηγαμε για φαγητο αλλα οσοι εμειναν εκαναν πολυ θετικα σχολια.

Βοnfire:Πολυ δυναμικοι,ξεσηκωτικοι,μια παρα πολυ καλη εμφανιση.Επαιξαν κυριως κομματια απο το "Fireworks" και μας ταξιδεψαν σε American Niiiiights!

Dare:Ωωωω Dare με τον παθιαρη τον Darren....Eπαιξαν και καινουρια(που δεν τα ξεραμε)αλλα και παλια αγαπημενα οπως "The Raindance","King of Spades","Into The Fire"."Runaway"...Πραγματικα ηταν πολυ γλυκο.Ειμαι πολυ χαρουμενη που το εζησα αυτο..

Lynch Mob:O Lynch και η παρεα του.Επισης μια πολυ καλη εμφανιση με μεγαλη δοση Lynch οπως ηταν αναμενωμενο.Ενταξει,δε θα μπορουσα να πω οτι ηταν η εμφανιση της βραδιας,αλλα φανταζομαι οτι οι true Lynch Mob fans το απηλαυσαν.


Τριτο βραδυ:31/10/2010,Rock City


Grand Design:Ενω ειναι μια μπαντα που μας αρεσει πολυ,δυστυχως τη χασαμε..

Newman:Προσωπικα δε μου εκαναν καμια συγκεκριμενη εντυπωση

Stage Dolls:Το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα οταν τους ειδα ειναι oτι ο Torstein Flanke δεν εχει γερασει καθοοοοολου.Στη συνεχεια αποδειχτηκε οτι ουτε φωνητικα εχει γερασει!!!!

Strangways:Aπο που να αρχισει κανεις?Ή μαλλον τι να πρωτοπει κανεις για τους Strangeways?Αρχισαν με το συγκλονιστηκο "Love Lies Dying",μας απογειωσαν απο την αρχη και παραμειναμε ψηλα εως το τελος...Παππουλιδες πλεον,αλλα αυτο δεν ειχε καμια σημασια,ηταν μαγικο!AOR Ρεεεεεεεε**

Jimi Jamison:Ο κοσμος τον αγαπαει πολυ,τον αποθεωσαν αλλα και ο ιδιος τους ανταμειψε με με επιτυχιαρες οπως 'Βurning Heart","Eye of the Tiger",και φυσικα το "I'll be Ready".Πολυ ευχαριστη εκληξη για μενα.

Pretty Maids:Δεν ξερω για Red, Hot and Heavy ομως ΣΙΓΟΥΡΑ!Γενικα τα πολυ Metal κομματια τους δε με ενθουσιαζουν αλλα με "Love Games","Please Don't Leave Me"."Savage Heart"."Little Drops of Heaven"αντε και "Future World" ειδα ακριβως ο,τι ηθελα και περιμενα απο Pretty Maids!

Nelson&Mark Slaughter:Ο Μark Slaughter εκανε παρεα με την ξιθαρα τους στους Nelson.Για το finale ενος τοσου τελειου τριημερου ηταν πολυ σωστη επιλογη και μια πολυ ωραια εκπληξη που ειχε ανακοινωθει μολις μερικους μηνες πριν το Firefest.Πολυ καλη σκηνικη παρυσια και απο τους τρεις,τα κομματια πολυ καλα επιλεγμενα.Ακουσαμε τις μεγαλυτερες επιτυχιες των Nelson και προς τιμην του Mark το "Up all Night"!Xαμος γινοταν on stage,δεν ηξερε κανεις που να πρωτοκοιταξει!


Δεν ειμαι expert του ηχου αρα κρινοντας απο τα λεγομενα των ηχολυπτων τις παρεας μας,ο ηχος δεν ηταν παντα ο καλυτερος.Υπηρξαν μικροπροβληματακια.Overall το Firefest 2010 ηταν μια απο τις καλυτερες εμπειριες τις ζωης μου,Ειδα καλλιτεχνες που δεν ειχα φανταστει ουτε στα πιο τρελα μου ονειρα οτι θα εβλεπα.Ελπιζω ολοι να εχουν την ευκαιρια να πανε τουλαχιστον μια φορα,το κλιμα δεν περιγραφεται,ειναι και σημαντικο να εχεις μαζι σου καλη παρεα γιατι ειναι μια εμπειρια που θες να μοιραστεις....Και του χρονου λοιπον***

Nathalu

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

The Dillinger Escape Plan Live @ Gagarin


Καλά καλά δεν έχει σταματήσει το βουητό στο κεφάλι μού, όμως πιστεύω πως κάποια πράγματα καλύτερα να καθήσω να τα γράψω τώρα, πού είμαι ακόμα 'ζεστός', μιάς και νιώθω πως, πραγματικά, είναι αρκετά καί διαφορετικά σε ύφος όσα σκέφτομαι.
Πρώτα απ'όλα να αναφερθώ στο πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, ή μάλλον καλύτερα με εξέπληξε. Δεν είχε όσο κόσμο περίμενα πως θα είχε. Ο κόσμος ήταν αρκετός, αλλά όχι στον ασφυκτικό βαθμό που μάντευα νωρίτερα. Γιά εμένα, ως θεατής βέβαια, αυτό με βόλεψε αρκετά αλλά από την άλλη δεν μπορούσα να καταλάβω αν αυτό οφείλεται στην κρίση ή ότι το όνομα της μπάντας δεν πούλησε λίγα εισητήρια παραπάνω. Σαν κοσμική ειρωνία, ήταν η συναυλία που έτυχε να δώ τους περισσότερους γνωστούς.
Οσον αφορά το συγκρότημα καί την επίδοση τους, κρίνοντας όχι μόνο από το δικό μου ηλίθιο χαμόγελο αλλά καί τον περισσότερων παρευρισκομένων, ήταν στο μεγαλύτερο βαθμό όπως πιστεύαμε πως θα ήταν. Δυνατή, γρήγορη, έντονη καί με επιλογές από όλο το εύρος της καριέρας τους. Δύσκολο να πείς ότι άφησαν κάποιον παραπονεμένο. Αυτό πού θέλω να προσθέσω απλά είναι πως τον τελευταίο δίσκο τους, παρά το γεγονός πως μπορεί να μην έχουν ΄φθαρεί' ακόμα τα αυλάκια του, δείξαμε να τον έχουμε ήδη αγαπήσει ή όπως αλλιώς μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την πράξη του να ξέρεις τους στίχους και τα riff απέξω. Καί δείχνουν πως μπορούν να τα αποδίδουν πολύ καλά live παρά την μειωμένη 'ένταση΄ τους καί τα πιό mellow στοιχεία. Ο,τι μπορεί να σημαίνει μειωμένη 'ένταση' σε live των Dillinger, όπως διαπιστώσαμε απόψε. Στιγμη δεν σταμάτησαν τα παλικάρια να τα δίνουν όλα, εντυπωσιάζοντας με τον συνδυασμό κινήσεων, πού θύμιζαν παιδί με ADHD που έχει κάνει την διαταραχή του καριέρα, αλλά και right on εκτέλεσης των συνθέσεων τους. Σκέψου πως οι τύποι απόψε μόλις τελείωσανε την 7 εβδομάδων περιοδία τους, καί ίσως να ήταν καί λίγο κουρασμένοι. Αν όντως είναι έτσι τότε θα ήθελα να ήξερα πως θα παίζαν το πρώτο βράδυ του tour. Μπορεί βεβαια να μην υπάρχει καν η λέξη κούραση στο λεξιλόγιο των Dillinger, έτσι καί αλλίως μοιάζει να τους κίνει κάτι παραπάνω από ενθουσιασμός στις ζωντανές εμφανίσεις τους (γκουχου-γκουχου).
Only way to feel the noise is when it's good and loud λέει ένας θείος. Οι The Dillinger Escape Plan με το extreme rock τους μας έκαναν πραγματικά να νιώσουμε την βαβούρα τους.


( Αυριο, άτομο του blog παίζει live στο 7sins ως μέλος μπάντας. Θα εμφανιστούν οι Decomposed Existence, Nipenthis, Postraumatic με 7 ευρώ είσοδο. Εμείς εκέι θα είμαστε.)

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Sodom Live AN Club 12 Νοεμβριου 2010


Μεγαλη συναυλια αυτη.Για πολλους και διαφορους λογους.Οι Sodom ειναι ενα απο τα αγαπημενα μου συγκροτηματα και σιγουρα το αγαπημενο μου ευρωπαικο thrash.Επιπλεον ειναι το τελευταιο Live που ειδα πριν μπω στρατο.Συνεπως για μενα η εμφανιση αυτη ειχε ειδικο βαρος.Και εντελως αντικειμενικα οι Sodom χθες πηραν κεφαλια.Καμια σχεση με την περσινη τους εμφανιση οπου και εκει δηλαδη ηταν αψογοι.Αυτη τη φορα ομως το gig φανηκε απο την αρχη οτι θα ειναι σημειο αναφορας.
Οι Sodom ορμανε με το The saw is the law και χωρις πολλα πολλα εκπηρσοκροτουν τα Vice of killing(!) και Outbreak of evil.H θερμοκρασια αρχισε να ανεβαινει επικινδυνα απο τα συνεχομενα circle pits και crowd surfings και ειδικα αν ησουν ζωηρος και "μεσα στο ξυλο" οπως εγω πιστευες οτι παιζεις ποδοσφαιρο το καταμεσημερο,Αυγουστο μηνα.Τελος παντων η ατμοσφαιρα ηταν αποπνικτικη αλλα κυριες και κυριοι το Αν το ξερετε,τους Sodom και τους Sodomaniacs επισης,ειναι οντως απαραδεκτες συνθηκες αλλα η δικια μου ψυχολογια εν οψει στρατου τα αντιπαρηλθε ολα και καθ ολη τη διαρκεια του show ξεβιδωθηκα οσο μπορουσα.Η μπαντα σκοτωνε,το κοινο σκοτωνοταν και η ανταλλαγη ενεργειας ηταν τρομερη.Δεν εχει νοημα να αναφερω για ποιοτητα ηχου,ηταν χυμα και αυτο δε φανηκε να ενοχλει κανεναν.Το υπολοιπο setlist ηταν αψογο με τευτονικους thrash metal δυναμιτες να εκρηγνινται σε καθε νευρικο σπασιμο λαιμου και πρωιμες black metal καταρες αναμεμιγμενες με εφηβικη αφελεια να εξαπολυονται απο ενα κοινο που ειχε γινει ενα.Η μπασογραμμη δε του Bombenhagel σε δενει απο το λαιμο και σε πεταει στην αρενα οπου ξεσπαθωνεις με ολο σου το ειναι.
Σε καθε σφηξιμο των κοιλιακων του Angelripper για να πετυχει τα trademark φωνητικα,τιναζοταν ιδρωτας και σου εδινε ιδεες για το πως θα αποδωσεις καλυτερα την επομενη φορα που θα τραγουδησεις το Sodomy and Lust στο μπανιο με τσατσαρα για μικροφωνο.Και οι τρεις εδειχναν να το καταευχαριστιουνται.Απο τις δυο φορες που εχω ευτυχησει να τους δω,ειναι σιγουρο οτι οι ειναι απο τα στιβαρα και αληθινα Heavy Metal συγκροτηματα που εχουν rock n roll ψυχη με ο,τι αυτο συνεπαγεται.Χθες ευχηθηκα να ηταν αυτοι,η μπαντα που επαιζε στο παρτυ αποφοιτησης μου απο το λυκειο.Αν,τοσο απο τις συνεντeευξεις των Sodom,οσο και απο τα αυτονοητα θεωρησουμε τον θειο Lemmy δασκαλο,ο Unkel Tom ειναι απο τους καλυτερους μαθητες του.
Το μονο που με θλιβει ειναι οτι πλεον μονο οι Kreator ειναι σε θεση να γεμιζουν μεγαλους χωρους.Δεν πειραζει,ισως μικροι χωροι κερδιζουν σε επικοινωνια και ενταση και αυτο να βγαινει υπερ ολων.Την αλλη φορα ομως θα ηθελα να μην αναπνεω ηφαιστιακη λαβα αλλα δροσερο αερα.Γιατι με ορισμενες μεγαλες αγαπες πρεπει να δινεις τακτικα ραντεβου.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Flower Travellin' Band - Satori


Επιστρέφω, όχι και τόσο, πιστός στο ραντεβού μου με δίσκους της δεκαετίας του '70, που ξεκίνησε με τον ομόνυμο δίσκο των Bang.
Flower Travellin' Band είναι το όχημα λοιπόν για αυτή την φορά, και κατά ένα μέρος σχηματίστηκε για να γνωρίσει στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου -κλισέ-, το rock της εποχής, όπως ο ιδρυτής Yuya το άκουσε και το έμαθε στην Αγγλία, και πιό συγκεκριμένα στο Λονδίνο, στα τέλη της δεκαετίας του '60.
Ο Satori είναι ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, και αυτή την φορά τα γιαπάνια θέλησαν πιό πολύ να δημιουργήσουν καλλιτεχνικά παρά να σοκάρουν τους αστούς της χώρας τους (πρώτος δίσκος ήταν το Anywhere που το εξώφυλλο έδειχνε την μπάντα γυμνή να είναι καβάλα σε μηχανές, αναλογίσου οτι μιλάμε για την Ιαπωνία του 1970).
Satori σημαίνει κατανόηση μέσω συνεχόμενης και βαθιάς περισυλλογής. Σε πλήρη αντιστοιχία, η μουσική του δίσκου ενώ είναι τόσο psych που σχεδόν μυρίζεις τις στουντιακές αναθυμιάσεις απο λιβάνια και άλλα μαντζούνια, παραμένει τρομερά προσυλλωμένη στον ρυθμό και στην απλή τήρηση των κανόνων έτσι ώστε όλες οι νότες να πέφτουν εκεί που πρέπει. Η επανάληψη αποτελεί το κλείδι της κατανόησης εδώ οπότε όλες οι συνθέσεις είναι επικά μεγάλες.Κανένας δεν βιάζεται έτσι κι' αλλιώς. Ειδικά τις ψημμένες ώρες.
Σε αυτό το σημείο να αναφέρω δύο ακόμα ονόματα Ιαπώνων μουσικών, η Magical Power Mako και οι Acid Mother's Temple. Εχω κατά νού και κάποιους ακόμα αλλά θα ασχοληθώ στο μέλλον.
Οι Ιάπωνες δεν ξεκινήσανε τώρα τελεύταια να παίζουν γαμάτη μουσική. Το λέω για τον κάθε τύπο που πήγε και έκανε sold out την συναυλία των Mono, μόνο και μόνο για να μπεί μέσα και να μιλήσει για μπάλα και ρούχα και άλλοι μείναν απ΄έξω (η παρέα μου και εγώ δηλαδή)

There is no up or down//Your truth is the only master//Death is made by the living//Pain is only intense to you//The sun shines every day//Freedom Freedom
Nιώσε//Κάψου
Βρε τίνος είναι το παιδί...

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Quiz



Αυτο ειναι το poster της ταινιας Lifeforce του 1985.Την ανακαλυψα προσφατα και δε την εχω δει ακομα αρα δε μπορω να εχω αποψη.Θυμιζει και σε κανεναν αλλον εκτος απο εμενα το εξωφυλλο ενος δισκου που βγηκε 3 χρονια μετα?

What Burns Never Returns




...Γιατί αυτό το κομμάτι μυρίζει ελευθερία και φόρα και απελευθέρωση και ευτυχία. Και με κάνει να σκέφτομαι και να θέλω ουρανό και ταξίδι.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Στις κάλτσες!!!

Οκ, δεν το κάνω από εμπάθεια, αλλά πραγματικά μέχρι πρόσφατα, ενώ κανένας δεν έκανε τον συλλογισμό κάλπες=κάλτσες με σκοπό την σάτυρα, το κατάφερε στις προηγούμενες εκλογές ο νυν πρωθυπουργός, πού μάλλον χαραμίζεται. Εκλογές λοιπόν αυρίο, καί όσοι είναι άνω των 18 καί έχουν δικαίωμα ψήφου, είτε διαλέξουν να το ασκήσουν είτε όχι, ελπίζω να το κάνουν με πλήρη γνώση αυτής τους της απόφασης. Οσοί είναι κάτω των 18, εύχομαι ολόψυχα στον δήμο τους να πάνε και σε δεύτερο γύρο, για να μην έχουν σχολείο και το επόμενο τετραήμερο.

(ξέρω πως αναφέρεται σε βουλευτικές εκλογές, αλλά τα ίδια σκατά τα έχουν κάνει όλα)

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Red Sparowes @ Gagarin 205, 04/11/2010

Όταν το κομμάτι με το οποίο όπως καθόσουν σπίτι σου 6 ώρες νωρίτερα και μπήκε σε έκανε εντελώς ασυνείδητα και μηχανικά να ξεκινήσεις να χτυπιέσαι χωρίς να καταλάβεις απο πού σου 'ρθε, αποτελεί το εναρκτήριο της συναυλίας που πας να δεις (επίσης χωρίς να το ξέρεις και χωρίς να καταλάβεις απο πού σου 'ρθε), δεν μένει και πολύς σχολιασμός για αυτή, για μένα δε, δεν είχε σημασία καν το υπόλοιπο σετλιστ.

Με το που μπήκε το Buildings Began to Stretch Wide Across the Sky, and the Air Filled With A Reddish Glow ξέχασα οτι πήγα περιμένοντας να μείνω ψύχραιμος, οτι είναι άνθρωποι πίσω μου και γύρω μου που κινδυνεύουν απο απότομες κινήσεις ή που πιθανόν να ενοχλούνται απο μαλλί που πετάγεται πάνω τους και ούτε καν πρόσεξα τον απαράδεκτα, εγκληματικά κρυστάλλινο και καθαρό ήχο που είχαν καταφέρει να φτιάξουν και να έχουν με το καλημέρα. Απλά χτυπιόμουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η αγχωτική μπασογραμμή γέμιζε στέρνα και τον αέρα αφήνοντας την τέλεια βάση για τον αποκαλυπτικό ήχο που είχαν οι 3 κιθάρες που έφτυναν soundscapes και μελωδίες, στήνοντας το soundtrack για τα κτίρια που υψώνονταν στο video art απο πίσω. Και όταν το κομμάτι στο κορύφωμα του τέλους ξανάμπαινε στο αρχικό riff, το νεκρό άλμπαντρος απο πίσω με τα μυρμήγκια να έχουν ξεκινήσει να το τρώνε ήταν το απόλυτο ζενίθ του συναισθήματος που περνάει το κομμάτι.


Α, ναι, το support. Head of Wantastiquet, κανείς δεν φαινόταν να ξέρει σχεδόν για αυτόν εκτός του οτι είχε ένα banjo με δοξάρι. Και βασικά, για άλλη μια φορά απέδειξε πόσο ωραίο είναι να πετυχαίνεις σωστό support act. Κινήθηκε σε drone αισθητικές, με έντονα μπάσα απο την κιθάρα, το μόνο όργανο που παιζόταν μαζί με το μπάντζο και λούπες πάνω στις οποίες άπλωνε τα επεξεργασμένα φωνητικά του μικροφώνου, και απο μια φωνή τα μετέτρεπε σε εκκλησιαστική χορωδία, δίνοντας στην όλη εμπειρία εντελώς τελετουργική αίσθηση. Ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ η τζούρα απο το είδος που χρειαζόμουν. Σας παρακαλώ, κάποιος να φέρει Nadja ή Boris για να μην πω τo αυτονόητo))). (σ.σ. λογικά σκεφτόμενου Ηρακλή - ννναι, πώς το θες?)

Γενικά η συναυλία κύλησε υπέροχα. Έπαιξαν 3 - 4 απο το καινούριο, λιγότερα απ' όσο περίμενα βασικά. Ήχος τόσο καλός που ξεχώριζα ακριβώς τι έπαιζε κάθε μουσικός, και μιλάμε για είδος που πνίγονται τα πάντα σε effects. Όχι τίποτα ιδιαίτερο σε διάρκεια, με 1 encore και όμορφο τελείωμα. Και μετά το τέλος οι μουσικοί τριγυρνούσαν στο μαγαζί όπου και είπα στον κιθαρίστα πόσο μου άρεσε. Αυτά. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Όσοι ήταν εκεί, το έζησαν, όσοι δεν πήγαν, θα πρότεινα να τους δείτε όταν με το καλό επιστρέψουν.

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

My life in the bush of Post - με αφορμή Afformance & Papertigerr @ ΤΩΡΑ (Κ44)

Υπάρχουν διάφορα πράγματα με τα οποία νιώθω χαρά. Μερικά δε απο αυτά, με κάνουν να αισθάνομαι μια βαθειά κάθαρση. Μπορώ σε εκείνες τις στιγμές να αναπνεύσω πιο εύκολα -για την ακρίβεια θέλω να παίρνω μεγάλες ανάσες- να νιώθω οτι ο κόσμος με τυλίγει σε μια τεράστια σπείρα ή σφαίρα ή κύμα και μπαίνει απο πόρους δέρματος, μάτια, με τον αέρα. Είναι η αίσθηση οτι άσχετα με οποιαδήποτε αντίσταση και σκατίλα που μπορεί να ξετυλίγεται, η ύπαρξή μου είναι έκδηλη. Μέσα μου. Γύρω μου. Σε δονήσεις που κάνουν γκέλ σε τοίχους ανθρώπους και ψυχές. Η συναισθησία του να ακολουθάς ροές γεγονότων και να σχηματίζεται μπροστά σου σε εικόνες όλη σου η ζωή.

Δεν ήταν μόνο οι Afformance, που για άλλη μια φορά ήταν πολύ καλοί ή το εξαιρετικό support act,  που δεν είχα ξαναπετύχει. Ούτε το θετικό decadence του πρώην Κ44. Λιγότερο ίσως απ' όλα το γεγονός οτι είχα γενέθλια. Ήταν πάνω απο όλα η αίσθηση του να έχω ανθρώπους γύρω μου, είτε άγνωστους με αγάπη σε ένα είδος που είναι σχετικά πρόσφατο, που βιώνει άνθηση ακροατών στην Ελλάδα, με τα καλά του και με τα κακά του (τουλάχιστον δεν χρειάστηκε να περάσουν πάνω απο 10 χρόνια για να ξεκινήσουν άνθρωποι να ακούνε Godspeed You! Black Emperor και ακόμα περισσότερο να φέρνουν ονόματα όπως Do Make Say Think, Mogwai ή 65daysofstatic όπως έγινε με άλλα μουσικά είδη), είτε γνωστούς.

Είναι η ίδια η αίσθηση που η post rock έχει όταν παίζεται που με κάνει να βουτάω σε βίωση της ύπαρξής μου, όχι μόνο οι συνθέσεις. Πολύ περισσότερο όταν παίζεται σε έναν χώρο που είναι γεμάτος με ανθρώπους που αποτελούν μέρος της ζωής μου. Είτε κοντινούς, είτε μακρινούς είτε απο παραλίγο ξεχασμένες συμπτώσεις είτε μπλεγμένους με αλυσίδες γεγονότων μπερδεμένων και συσχετίσεων στις οποίες αγαπάω να χάνω την μπάλα. Κάπως έτσι: http://www.youtube.com/watch?v=yC_3alnTE9g. Με αυτό το soundtrack, πάντα.

Όσοι ήταν εκεί, σας ευχαριστώ. Δεν έχει σημασία αν με ξέρετε ή αν είμαστε κοντινοί ή αν νιώθετε με εμένα κοντά. Αλλά αγαπάω να βλέπω τις γνωστές-άγνωστες ή γνωστές σκέτο φάτσες σας.

Τα λέμε αύριο μουρμουρίζοντας ατελείωτα μεγάλους, post και υπέροχους τίτλους.


(η εικόνα παρμένη απο flickr έπειτα απο search στο google "He has left us alone...")

Einstürzende Neubauten @ Fuzz Club, 30/10/2010

Δεν έχω πολλά να πώ. Ήταν συναυλία που περίμενα πολύ, και δεν συνειδητοποίησα οτι έβλεπα παρά στο 3ο κομμάτι.

Και άσχετα με το πόσο μου αρέσει το συγκρότημα, η ίδια η ιστορικότητα του να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους μπροστά σου, γνωρίζοντας την επιρροή που άσκησαν στην μουσική γενικότερα και σε συνειδήσεις, βλέποντας το πάθος (πάνω απο όλα) που συνεχίζουν να έχουν απο τις εποχές που στα encore έβγαζαν κομπρεσέρ και γκρέμιζαν την σκηνή ή τους τοίχους είναι κάτι που δεν μπορώ να εκφράσω ικανοποιητικά, και τέλος τον σεβασμό τους και την βαθειά αγάπη και γνώση σε τέχνες (βλ. Lets Do It A Dada). Δεν αντέδρασα σχεδόν καθόλου, γιατί απλά δεν ένιωθα οτι μου βγαινε εξωτερικά ενθουσιασμός. Απλά το βούλωσα και κοιτούσα. Και ένιωθα ή την χυδαία, ωμή επίθεση κομματιών όπως το Haus Der Lüge, ή την μυστηριακή ησυχία του Silence is Sexy.

Έσκασαν μύτη όπως να 'ναι (Blixa κουστουμωμένος, Hacke λιμενεργάτης, Ash με συνδυασμό δικτυωτού - κουστουμιού κ.ο.κ.), γιατί αλλιώς άλλωστε? Ο καθένας απο αυτούς έχει τόσο μοναδικό χαρακτήρα που δεν ξέρω αν μπορούσε να είναι αυτό που είναι το συγκρότημα αλλιώς. Πρώτο κομμάτι The Garden και δεύτερο Die Befindlichkeit des Landes έτσι, στην ψύχρα. Όταν μπήκε το σημείο με τα πληκτράκια στο τέλος συνειδητοποίησα μόνο τι γινόταν. Όταν δε, αργότερα μπήκαν οι υπόκωφες, διακριτικές νότες του Sabrina, ένιωσα τα πάντα μαζεμένα, και βυθίστηκα στο πιο ύπουλα ήρεμο κομμάτι των κυρίων πωρωμένα, ενώ κοπέλα στα αριστερά χόρευε εκστατικά στο υπόλοιπο σετλιστ (απλά,  ρισπέκτ). Δέος, κλειστά μάτια και παλάμες στο στόμα. Και οι στιχάρες του τέλους. Και για 2ο encore Redukt για το πάρτε τα.

Θα μπορούσα να περιγράψω ακόμα πολλά, για την στιγμή που ο Unruh εμφανίστηκε με την κούτα των σιδερικών που άδειασε στο πάτωμα, τους απαράδεκτους που ούρλιαζαν σαν να έβλεπαν μέτσαλ συναυλία στις στιγμές ησυχίας του Silence is Sexy, για την φορά που είχα δει Hacke στο Sync festival του 2007 και έβλεπα μια ολόκληρη αίθουσα καθιστών να χτυπιέται, για την συνεισφορά των Neubauten στη μουσική, για το logo τους, για τον μόνιμο καυγά και σύγχυση με την κλασσική ατάκα "αυτό δεν είναι μουσική". Για το γεγονός οτι ο Blixa ήταν επι χρόνια βασικό μέλος των Nick Cave & The Bad Seeds. Προτιμώ απλά να μιλήσω για αυτά αναφορικά. Σημασία έχει οτι είδα μια απο τις συναυλίες που θα ήθελα να δω περισσότερο και οτι δεν ήταν για 3η φορά άρρωστος ο Bargeld ώστε να ακυρωθεί η συναυλία. Και οτι μιλάμε για ένα συγκρότημα που η λογική τους, συνθετικά και εκτελεστικά όπως φάνηκε και στο λάιβ είναι αλλού απο ό,τι πρακτικά έχω δει μέχρι τώρα. Είθε να βγάζουν δίσκους και να υπάρχουν για άλλα 30 χρόνια και να κάνουν και τότε 2,5 ώρες συναυλίες.

[...]
It is as black as malevitch's square
The cold furnace in which we stare
A high pitch on a future scale
It is a starless winternight's tale
It suits you well

I wish this would be your colour.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...