Και άσχετα με το πόσο μου αρέσει το συγκρότημα, η ίδια η ιστορικότητα του να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους μπροστά σου, γνωρίζοντας την επιρροή που άσκησαν στην μουσική γενικότερα και σε συνειδήσεις, βλέποντας το πάθος (πάνω απο όλα) που συνεχίζουν να έχουν απο τις εποχές που στα encore έβγαζαν κομπρεσέρ και γκρέμιζαν την σκηνή ή τους τοίχους είναι κάτι που δεν μπορώ να εκφράσω ικανοποιητικά, και τέλος τον σεβασμό τους και την βαθειά αγάπη και γνώση σε τέχνες (βλ. Lets Do It A Dada). Δεν αντέδρασα σχεδόν καθόλου, γιατί απλά δεν ένιωθα οτι μου βγαινε εξωτερικά ενθουσιασμός. Απλά το βούλωσα και κοιτούσα. Και ένιωθα ή την χυδαία, ωμή επίθεση κομματιών όπως το Haus Der Lüge, ή την μυστηριακή ησυχία του Silence is Sexy.
Έσκασαν μύτη όπως να 'ναι (Blixa κουστουμωμένος, Hacke λιμενεργάτης, Ash με συνδυασμό δικτυωτού - κουστουμιού κ.ο.κ.), γιατί αλλιώς άλλωστε? Ο καθένας απο αυτούς έχει τόσο μοναδικό χαρακτήρα που δεν ξέρω αν μπορούσε να είναι αυτό που είναι το συγκρότημα αλλιώς. Πρώτο κομμάτι The Garden και δεύτερο Die Befindlichkeit des Landes έτσι, στην ψύχρα. Όταν μπήκε το σημείο με τα πληκτράκια στο τέλος συνειδητοποίησα μόνο τι γινόταν. Όταν δε, αργότερα μπήκαν οι υπόκωφες, διακριτικές νότες του Sabrina, ένιωσα τα πάντα μαζεμένα, και βυθίστηκα στο πιο ύπουλα ήρεμο κομμάτι των κυρίων πωρωμένα, ενώ κοπέλα στα αριστερά χόρευε εκστατικά στο υπόλοιπο σετλιστ (απλά, ρισπέκτ). Δέος, κλειστά μάτια και παλάμες στο στόμα. Και οι στιχάρες του τέλους. Και για 2ο encore Redukt για το πάρτε τα.
Θα μπορούσα να περιγράψω ακόμα πολλά, για την στιγμή που ο Unruh εμφανίστηκε με την κούτα των σιδερικών που άδειασε στο πάτωμα, τους απαράδεκτους που ούρλιαζαν σαν να έβλεπαν μέτσαλ συναυλία στις στιγμές ησυχίας του Silence is Sexy, για την φορά που είχα δει Hacke στο Sync festival του 2007 και έβλεπα μια ολόκληρη αίθουσα καθιστών να χτυπιέται, για την συνεισφορά των Neubauten στη μουσική, για το logo τους, για τον μόνιμο καυγά και σύγχυση με την κλασσική ατάκα "αυτό δεν είναι μουσική". Για το γεγονός οτι ο Blixa ήταν επι χρόνια βασικό μέλος των Nick Cave & The Bad Seeds. Προτιμώ απλά να μιλήσω για αυτά αναφορικά. Σημασία έχει οτι είδα μια απο τις συναυλίες που θα ήθελα να δω περισσότερο και οτι δεν ήταν για 3η φορά άρρωστος ο Bargeld ώστε να ακυρωθεί η συναυλία. Και οτι μιλάμε για ένα συγκρότημα που η λογική τους, συνθετικά και εκτελεστικά όπως φάνηκε και στο λάιβ είναι αλλού απο ό,τι πρακτικά έχω δει μέχρι τώρα. Είθε να βγάζουν δίσκους και να υπάρχουν για άλλα 30 χρόνια και να κάνουν και τότε 2,5 ώρες συναυλίες.
[...]
It is as black as malevitch's square
The cold furnace in which we stare
A high pitch on a future scale
It is a starless winternight's tale
It suits you well
The cold furnace in which we stare
A high pitch on a future scale
It is a starless winternight's tale
It suits you well
I wish this would be your colour.
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου