Επειδή τυχαίνει όσες φορές έχω αναφερθεί στους Mastodon, είτε λόγο κάποιας εμφάνισης του στα μέρη μας, είτε λόγο νέας κυκλοφορίας, να έχω εκφράσει την πίκρα μου, ήρθε η ώρα να εξιλεωθώ, αφιερώνοντας το καρακλάσσικ του Ιουνίου στην πάρτη τους. Ορίστε λοιπόν, συγκρότημα των 00’s, ένα από τα δύο-τρία που θα μπορούσα να ονομάσω καρακλάσσικ αυτής της δεκαετίας, όπου με το Leviathan στιγμάτισαν μια γενιά μουσικών και ακροατών. Προσωπικά αφιερώνω όλο τον δίσκο στην Κυρά μου. Split your lungs with blood ad thunder….
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απορία που μου δημιουργήθηκε ακούγοντας για πρώτη φορά αυτό το δίσκο. Είχα ακούσει τόσο καλά σχόλια για αυτή τη κυκλοφορία που τον αγόρασα χωρίς δισταγμό, και η πρώτη δουλειά που έκανα με το που κάθισα στο λεωφορείο που θα με γύρναγε σπίτι απο το κέντρο της Αθήνας, ήταν να το βάλω στο φορητό cd-player και να πατήσω το play. Και μετά το next... και μετά το next….και μετά το next… 10 φορές συνολικά, μέχρι να αντιληφθώ πως κανένα τραγούδι στο Leviathan δεν έμοιαζε με τίποτα από όσα είχαν ακούσει μέχρι τότε τα άγουρα αυτιά μου. Τι σκατά είναι αυτό;
Απ’όλα το πλήρωμα του φαλαινοθηρικού ‘Mastodon’, την πρώτη εντύπωση την κλέβει ο Brann Dailor, που με το τρυκιμιώδες drumming του σε αρπάζει από τον σβέρκο και η μόνη υπόσχεση που τηρεί είναι πως, απο το ‘Blood and Thunder ‘μέχρι το ‘Joseph Merrick’ δεν πρόκειται να υπάρξει ευθύς δρόμος, παρά μόνο φρενήρης κατήφορος. Από την κορυφή, εώς τα βάθη της θάλασσας. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το Leviathan κλέβει καρδιές πριν καν ξεκινήσει ο Brann να παίζει. Βλέπεις είναι αυτή η γαμημένη εισαγωγή του ‘Blood and Thunder’, σαν να υπήρχε εδώ και χρόνια αλλά παρέμενε ξεχασμένη, μέχρι που ήρθαν οι Brent Hinds και Bill Kelliher να μας θυμίσουν. Από τα riffs που μια φορά τα ακούς και μετά δεν υπάρχει επιστροφή. Συνολικά το ‘Blood and Thunder’ είναι από τα τραγούδια που στιγματίζουν δίσκο και πορεία ως συγκρότημα. Ακόμα και 70 χρονών βρομώγεροι να γίνουν όλοι τους, με ζαρωμένα tattoo και χρόνιο τσιγαρόβηχα, θα το παίζουν με τρεμάμενα χέρια και οι ακροατές θα κάνουν σαν να το ακούνε πρώτη φορά. Βέβαια η λαμπρότητα του δίσκου δεν οφείλεται σε ένα τραγούδι μόνο. Το σύνολο της δουλειάς στις κιθάρες ξεπερνά της απαιτήσεις και τις προσοδοκίες και του πιο δύσπιστου μουσικόφιλου, ένα στάνταρ που σαν συγκρότημα έχουν διατηρήσει σε όλες τις κυκλοφορίες, εν μέρη κρατώντας μόνο τα ουσιαστικά και αποφεύγοντας τα fillers. Δεν υπάρχει κομμάτι που να μην αφήνει το στίγμα του, από το φουρτουνιασμένο ‘I Am Ahab’, στο βρωμερά τσαμπουκαλεμένο ‘Island’ στην τσαχπινιά του ‘Megalodon’ ( ξέρεις, εκεί στο 1:20, κιθαριστική ιαχή για wall of death). Προφανώς δεν θα μπορούσα να αφήσω απ’έξω τον Troy Sanders, ο οποίος χωρίς να προσπαθεί να αναδείξει τον εαυτό του μέσα από το σύνολο, ‘κουμπώνει’ μπασσογραμμές ανάμεσα στις τεράστιες κιθάρες και στα μόνιμα ασταθή drums, προσφέροντας μελωδία και όγκο. Αυτό το επίτευγμα απαιτεί μία σημαντική δόση ευφυίας, αλλά και σφαιρική άποψη για τι πρέπει να παιχτεί για να διατηρηθεί η έννοια του μουσικού συνόλου.
You are not a black-hearted vicious mess, so it has been claimed…
Ο Herman Melville, συγγραφέας του Μόμπι-Ντικ, είχε πει πως για να γράψεις ένα μεγάλο βιβλίο, πρέπει να διαλέξεις ένα μεγάλο θέμα. Οι Mastodon για να γράψουν ένα μεγάλο δίσκο διάλεξαν ένα μεγάλο βιβλίο λοιπόν. Ο σπόρος οπότε ήταν εκεί, και το συγκρότημα ερμήνευσε με τον δικό του τρόπο ένα λογοτέχνημα που γοητεύει γενιές και γενιές αναγνωστών για πάνω από 150 χρόνια. Και μία ιστορία που σου προκαλεί την αίσθηση του μεγαλείου, του απόκοσμου φόβου, της υπεράνθρωπης προσπάθειας για εκδίκηση μα πάνω απ’όλα την αίσθηση του επικού και την σύγκρουση θεϊκών δυνάμεων, είναι μια ιστορία που πάντα θα γοητεύει τους metalhead. Και έτσι η προσπάθεια των Mastodon στέφθηκε με επιτυχία, η λευκή φάλαινα στο μυαλό των περισσοτέρων μας πλέον είναι ταυτόσημη με αυτόν τον δίσκο του 2004, και η τετράδα από την Ατλάντα σήκωσε άγκυρα, ξεκινώντας ένα ταξίδι σε θάλασσες που ούτε οι ίδιοι δεν είχαν ονειρευτεί.
Bucket of Lead, Battle is She….
Επίλογος. Αφού ξεκίνησα την ανάλυση μου με προσώπική εμπειρία, θα κλείσω με τον ίδιο τρόπο. Η επιτυχία που είχε το Leviathan οδήγησε τους Mastodon σε μία στάση από την χώρα μας, ακριβώς την στιγμή που κάνανε το μεγάλο μπαμ. Φαντάσου να ζείς σε έναν εφηβικό κόσμο που είναι φτιαγμένος απο Mastodon, και να μαθαίνεις πως θα τους δείς ζωντάνα! Η καύλα της παρέας μου ήτανε τόση που στoν δρόμο για το Gagarin φτιάχναμε σχέδια για το τι θα κάναμε άμα παίζανε το Hearts Alive. Ο πανικός που πάθαμε όταν το συγκρότημα ξεκίνησε το set με αυτό το κομμάτι είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Ή μάλλον οι καταλληλότερες λέξεις που μπορώ να βρώ είναι πως εκείνο το βράδυ είδα την καλύτερη συναυλία της ζωής μου.
Οι Mastodon πλεόν ανήκουν στην κατηγορία συγκροτημάτων των οποίων κάθε κυκλοφορία αποτελεί μεγάλο γεγονός, προκαλώντας διαφόρων ειδών αντιδράσεις. Ετσι είναι τα πράγματα, όταν έχεις οπαδούς ανάμεσα σε ένα ευρύ κοινό, του ίδιου εύρους θα είναι και οι απόψεις που θα έχουν καί οι άλλοι για σένα. With great power comes great responsibility. Έτσι λοιπόν και εγώ τον τελευταίο καιρό ακούω το The Hunter προσπαθώντας να ψυχανεμιστώ αν είναι καλός ή μέτριος (γιατί κακός δεν είναι), αλλά ρε γαμώτο όσο πιο πολύ τον ακούω τόσο πιο πολλή αναρωτιέμαι για κάποια πράγματα. Οκ οι Mastodon θέλησαν να κάνουν το ένα βήμα παραπέρα, διευρύνοντας τους μουσικούς ορίζοντες τους. Λογικό, έτσι και αλλιώς απο το Crack the Skye ήδη έχουν δείξει αυτή τη διάθεση. Κατι μού μυρίζει άσχημα όμως όταν, για να το πετύχουν αυτο προσλαμβάνουν κάργα pop παραγωγό και βγάζουν δίσκο με hit-singles και mellow κομμάτια, τα οποία συν της άλλης έχουν και αρκετά εύπεπτο καί εύκολο ήχο. Μπορεί να το βλέπω εγώ λάθος, αλλά εμένα αυτο πιο πολύ μου κάνει για 'πάω για την κονόμα' παρά για ' κάνω ένα καλλιτεχνικό βήμα παραπέρα'. Οκ επειδή όλα αυτα αφορούν ένα μουσικό δίσκο, και η δουλειά των δίσκων είναι να σε ψυχαγωγούν και να μην σε βάζουν σε τέτοιου είδους ενδοσκόπηση, λυπάμαι αλλά το The Hunter μπαίνει προςτο παρών και επ'αόριστον στην άκρη. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να του δώσω μία δεύτερη ευκαρία. Προς το παρών όμως, Split your lungs with blood and thunder, We built this come death, και Uncle Acid & the Deadbeats (πιο πολλά για αυτό σύντομα). Δεν θα καταλήξω εγώ στον ψυχαναλυτή για τους Mastodon!
Καταρχάς να εξηγηθώ. Το Remission (μαζί με το Lifesblood EP) είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ από Mastodon. Από εκεί και πέρα, όλα τους τα άλμπουμ μου άρεσαν, αλλά επειδή δίσκο με δίσκο, η επιθετικότητα υποχωρούσε, στο τέλος έμενα με μια πικρία. Στο Crack the Sky, με ξενέρωσε ελαφρώς η εμφανώς πιο prog προσέγγιση, αλλά είχε κάποιες δαιδαλώδεις συνθέσεις, όπως τα Czar, Last Baron και το ομότιτλο που γούσταρα. Φτάνουμε λοιπόν στο φετινό τους πόνημα, το οποίο μάλλον ήταν και ο πιο αναμενόμενος δίσκος της χρονιάς.
Ας ξεκινήσω με τα αρνητικά: Για πρώτη φορά δεν μου αρέσει καθόλου το artwork. Ο Paul Romano με τα καταπληκτικά του εξώφυλλα την έκανε και την θέση του πήρε κάποιος AJ Fosik. Στα του δίσκου, έχουμε να κάνουμε με την πιο βατή και πιασάρικη δουλειά των Mastodon. Τα prog στοιχεία έχουν πληθύνει, θυμίζοντας έντονα Beatles, Pink Floyd και άλλα prog συγκροτήματα των '60s και '70s. Το sludge έχει υποχωρήσει σχεδόν οριστικά όπως και τα ουρλιαχτά. Πλέον έχουμε περισσότερα από ποτέ καθαρά φωνητικά και επίσης για πρώτη φορά ακούμε τον ντράμερ Brann Dailor να τραγουδάει, με ένα τρόπο που προσωπικά μου φαίνεται άκρως ενοχλητικός. Επίσης, ακούμε πολλά heavy rock/stoner στοιχεία, που μάλλον, όμως αυτά, κρίνονται πετυχημένα.
Εντάξει οι Mastodon είναι παιχταράδες. Αυτό δεν αλλάζει. Μπορεί να έχουν πραγματοποιήσει 180 μοιρών στροφή, αλλά αυτό που έχουν επιλέξει να κάνουν το κάνουν καλά. Όλες οι επιρροές τους είναι αρμονικά συνδυασμένες. Κλασσικά η κιθαριστική δουλειά είναι εξαιρετική. Ο δίσκος μπορεί να μην είναι επιθετικός, αλλά παραμένει heavy. Μερικά riffs είναι πανέμορφα και κατ' επέκταση κάποια κομμάτια, κατά πάσα πιθανότητα θα μείνουν κλασσικά. Όπως για παράδειγμα το The Sparrow, που για μένα είναι και το κορυφαίο του δίσκου: Μια ευθεία αναφορά στο Wish You Were Here των Pink Floyd και με ένα μεσαίο riff που κάθε heavy rock μπάντα θα ζήλευε. Ή όπως το Curl of the Burl, που με τη μαγκιά του σβήνει ολόκληρες δισκογραφίες stoner συγκροτημάτων. Ή όπως τα Black Tongue και Spectrelight (με συμμετοχή Scott Kelly), που θυμίζουν παλιές καλές εποχές. Από εκεί και πέρα όμως, βρίσκω μόνο διάσπαρτες καλές στιγμές, αρκετές μέτριες και μερικές κακές. Όπως το απαίσιο "Creature Lives" (εδώ τραγουδάει ο Dailor), που είναι ό,τι χειρότερο έχω ακούσει από Mastodon, γενικά.
Εν κατακλείδι, το The Hunter, θεωρώ ότι δεν είναι κακός δίσκος. Οι Mastodon εξελίσσονται διαρκώς, προσθέτουν καινούρια στοιχεία, ανοίγουν νέους δρόμους, δεν επαναλαμβάνονται ενώ ταυτόχρονα κρατάνε μία σταθερή heavy βάση και θέτουν νέα μέτρα και σταθμά, δικαιολογώντας την τρομερή απήχηση που έχουν. Αλλά εμένα δεν μου κάνουν πλέον. Δεν συγκλονίστηκα σε κανένα σημείο και σε αρκετά βαρέθηκα, κουράστηκα και εκνευρίστηκα. Είναι ένας δίσκος που αξίζει ενασχόλησης και ακροάσεων αλλά μέχρι εκεί.
Εν αναμονή του νέου άλμπουμ των Μαστόδοντων που κυκλοφορεί στις 27/9 από τη Relapse (φυσικά στο ίντερνετ, έχει διαρρεύσει εδώ και 2-3 μέρες και το review ετοιμάζεται), τα παλικάρια έκαναν μια εξαίσια δουλειά, ανεβάζοντας ολόκληρο το δίσκο στο youtube. Οπότε, για ένα άνευ προηγουμένου οπτικοακουστικό θέαμα, χαζεύετε εδω:
Oκ, μπορεί πριν από λίγο καιρό να κράζαμε το φετινό Sonisphere αλλά αυτο δε σημαίνει πως δεν λατρεύουμε τις συναυλίες ειδικά όταν αυτές συνοδεύονται απο καλή παρέα, λίγο αλκόολ, μπόλικο χαβαλέ και υπέρμετρη δόση μηδενισμού και φονικών σχολιασμών. Ο συνδυασμός αυτών είναι ο λόγος που περνάμε καλά βλέποντας από Twisted Sister μέχρι Opeth και από Korn μέχρι Waters. Τελευταία στιγμή λοιπόν βρέθηκαμε ο Batman o Amberclock και εγώ να δίνουμε το κουρασμένο μας παρών στο λιβάδι ( ή μάλλον καλύτερα σαβάνα όπως διορατικά παρατηρεί ο Ambertroll παρακάτω.) Ακολουθεί το τί έχουμε να πούμε για αυτη την μέρα, την Παρασκευη 17/6 στο Terra Vibe πού φιλοξενούσε για δεύτερη φορά το Sonisphere.
Amberclock για Virus Gojira:
Θα αναρωτιούνται οι ορδές από φανς - αναγνώστες του blog: "Μα τόσο καιρό έκραζαν το Sonisphere, και τώρα οι υποκριτές - προδότες γράφουν review από τις εμπειρίες τους με αυτό? ούστ!"
Λοιπόν για να ξεκαθαρίσω, όταν δίνεται η δυνατότητα για τσάμπα συναυλία, και δη όταν παίζουν 3 συγκροτήματα που γουστάρεις πολύ να δεις -Virus, Gojira, Mastodon- αν δεν υπάρχει σοβαρός ιδεολογικός λόγος, πας. Άλλωστε, αυτό ήταν και το κόλλημά μου στο Sonisphere, το γεγονός οτι θα πλήρωνα ένα πολύ μεγάλο ποσό για να δω να παίζουν πιο πολύ συγκροτήματα που δεν με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα.
Η ημέρα ξεκίνησε με αθεράπευτο άγχος μου να προλάβω να πάω σε συναυλία στην ώρα μου, αφού έχω κάνει χρονικό σάντουιτς υποχρεώσεις. Άγχος που φυσικά τροφοδοτείται από την αδυναμία να ξεκινήσω όντως αρκετά νωρίς για να είμαι εκεί. Αφού βρήκα τον Azarak στον σταθμό των ΚΤΕΛ Αττικής και πληρώσαμε τα 8 (!!!) ευρώ του εισιτηρίου μετ' επιστροφής, χωρίς δυνατότητα φοιτητικής έκπτωσης, εξοπλιστήκαμε με απαραίτητο αλκοόλ και τροφή για την απέραντη σαβάνα του Terra Vibe. Έτσι, ξεκινήσαμε την περιπέτεια για να παρατηρήσουμε είδη μεταλλάδων και συγκροτήματα στο φυσικό τους περιβάλλον. Ένας από αυτούς όπως θα αποδεικνυόταν, θα ήταν και ο Batman.
Ο δρόμος δύσκολος, και η ζέστη κάνει μεγαλύτερη την πρόκληση του να καταφέρουμε να μην αναγνωριστούμε από τις ορδές των μαλλιάδων ως παρασιτικοί παρατηρητές. Έχω ακούσει φρικτές ιστορίες για το πώς κατέληγαν άτομα που αναγνωρίζονταν ως "άλλοι". H ανδρεναλίνη στα ύψη, τόσο για αυτό όσο και για το να προλάβω να δω Virus.
Virus
Φτάνοντας στα ξεραμένα χόρτα του αφρικανικού τοπίου και αγναντεύοντας τον ορίζοντα, αναγνώρισα 5 τύπους που δεν κολλούσαν εκεί. Ακουγόταν ήδη χαρακτηριστικά το progressive drumming του Eins (ναι, τώρα μπαίνω wikipedia και κοιτάω τα ονόματα για να σας κάνω τον έξυπνο. Ήξερα πολύ λίγα για αυτούς πέραν της μουσικής τους) και οι χαρακτηριστικές, black αισθητικής κιθάρες.
Πλήθη δεν υπήρχαν, ως γνωστόν τα είδη metallus, και δη τα metallus maidenus και metallus slipknotus δύσκολα σηκώνονται από τον λήθαργο του ύπνου αν δεν εμφανιστεί μπροστά τους ο Dickinson ή ο Jordison, αντίστοιχα. Είναι ο συνδυασμός του ήλιου και της ξένης untrue μουσικής όπως καληώρα οι Virus που εμποδίζουν τον μεταβολισμό τους να χωνέψει και επιταγχύνει αντιδράσεις του οργανισμού όπως σπυράκια και τάση για την ιαχή "TROOOOOOPEEEEER" ή "ΑΑΑΑΑΑΑΑΡΓΚ".
Εν πάση περιπτώσει, μην ξέροντας καθόλου πώς βγαίνουν live, η αλήθεια είναι οτι έπαθα με 2 πράγματα ένα πολιτισμικό shock:
-Πρώτον, το να ακούω Virus, ειδικά με τα φωνητικά του Eide καταμεσήμερo στο Terra Vibe, σε αντιπαράθεση με το σύνηθες του κλειστού δωματίου με προτίμηση νύχτα, ήταν αρκετούτσικη φρίκη. Θέλω να πω, είναι καθαρά ήχος και αισθητική κλειστού χώρου, σκοτεινού φωτισμού - όχι με τη δρακουλιάρικη έννοια αλλά με αίσθηση δέους.
-Δεύτερον, οι τύποι είναι χαζοχαρούμενοι. Ειδικά ο Eide και ο μπασίστας, ήταν εντελώς εκτός του κλίματος που φανταζόμουν να αποτελεί ένα live τους, για να μη μιλήσω για τον sessionά κιθαριστοπληκτρά που μασούσε τσίχλα όταν δεν έπαιζε minimal πλήκτρα ή κιθαριστικά περάσματα. Mind you, το αγαπάω αυτό! Μου αρέσει όταν ένα συγκρότημα δεν το παίζει κάτι ντε και καλά για να είναι σοβαρό και θεοσκότεινο και νταρκ. Απλά δεν το περίμενα!
Όπως και να 'χει, αργά ή γρήγορα το συνήθισα και αφέθηκα στους μουσικούς λαβυρίνθους που δημιουργούν. Έχω ξαναπεί αρκετές φορές οτι αυτό που σέβομαι περισσότερο στην Black Metal είναι η τάση της να πειραματίζεται, να μεταμφιέζεται, να μεταλλάσεται σε κάτι πολυσχιδές, χαοτικό, κρυφό. Και ο Eide είναι πάρα πολύ τέτοια περίπτωση - η αλήθεια είναι οτι χαζεύοντας το wiki του τύπου σήμερα εξηγήθηκαν πολλά. Όταν ένας άνθρωπος έχει συμμετοχή (κυρίως ως drummer, πριν από το ατύχημά του το 2005) σε συγκροτήματα όπως Satyricon, Dødheimsgard, Aura Noir και Ulver, η μουσική του ίδιου δεν θα μπορούσε να μην είναι εξίσου ιδιαίτερη και εξερευνητική. Είχα λατρέψει από την πρώτη στιγμή το πώς χωρίς να είναι black η μουσική του, αναδύει ακριβώς τέτοια ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με τα πομπώδη και αφαιρετικά φωνητικά που απλώνει πάνω στο κομμάτι. Οι εκτελέσεις φυσικά ζωντανά απόλυτα πιστές. Ανελέητες. Το χάσιμο των κιθάρων, οι 500 συγχορδίες που οδηγούσαν το κομμάτι είτε σε απόλυτη πολυπλοκότητα, είτε σε εμμονική επανάληψη. Ο μπασίστας να δίνει ρέστα με το τι ακουγόταν από την πάρτη του. Αρρώστια.
Μόνη αδυναμία ήταν η ανισορροπία της έντασης των πλήκτρων. Δεν ξέρω τι έφταιγε, αλλά ο τύπος έπαιζε μια νότα που είτε θα μισοακουγόταν, είτε θα εισέβαλλε ενοχλητικά στο υπόλοιπο σύνολο.
Μ' αυτά και μ' αυτά, δεν κατάλαβα ποτέ με ποιά λογική και πώς κόλλησε κανείς αυτό το συγκρότημα σε αυτό το fest. Δεν είναι metal. Δεν είναι καν rock, είναι κάτι αρκετά συγκεκριμένο και avant garde που είναι κρίμα από τη μία να παίξει ως δευτερεύουσα μπάντα, ούτε ικανοποιώντας κάποιον που τους ακούει, ούτε κάποιον που πήγε να δει τα υπόλοιπα συγκροτήματα (τουλάχιστον, σε πολλές περιπτώσεις). Νομίζω πάντως οτι εκτός απροόπτου, υπήρξε για μένα και το καλύτερο και πιο σημαντικό σκηνικό της ημέρας. Και φαντάσου οτι ένιωσα έτσι με τις απόλυτα χειρότερες συνθήκες για live αυτού του συγκροτήματος, βάζω στοίχημα οτι σε κλειστό χώρο και μόνοι τους θα είχαν θερίσει.
Gojira
Αυτό που σκεφτόμουν και συζητούσα χθες είναι οτι οι Gojira είναι η απόλυτη συνταγή για να ακούσει ένα ευρύ κοινό κάτι αρκετά εγκεφαλικό:
Ας πάρουμε για παράδειγμα τους Meshuggah. Οι τύποι είναι ένας ζωντανός οδοστρωτήρας ρυθμού, ένα ανελέητο mindfuck και μια επίθεση με στιγμές που κάνουν και έναν υποψιασμένο να γουρλώνει τα μάτια του. Όμως πόσο εύκολο είναι για κάποιον που δεν τείνει να ψάχνει ακραία ακούσματα και prog λογικές να το δεχτεί βλέποντάς το? Η μόνιμη "σήματα - μορς vs. φυσιολογική μελωδία" αισθητική τους δεν βοηθάει ιδιαίτερα, ούτε η μάλλον στατική σκηνική τους παρουσία. Συζητώντας ωστόσο με άτομα που είχαν παρευρεθεί στο Rock 'em All τόσο του '08 με Meshuggah και του '09 με Gojira (και πού πήγαν για τα πιο συμβατικά ονόματα) είχαν να πουν οτι τους έκαναν πολύ μεγαλύτερη εντύπωση οι δεύτεροι.
Νομίζω οτι αυτό είναι κατά βάση οι Gojira. Ένα εξαιρετικό άλεσμα πειραματισμού, προσβάσιμου για οποιονδήποτε, metal αισθητικής που χώνει αρκετά, progressive ιδεών και live δυναμικής που τα χώνει, τόσο με καύλα όσο και αρκούντως ψαρωτική για κάποιον που θέλει η μπάντα να δίνει και όχι να στέκεται αγγουρωμένη. Καθόλου περίεργα λοιπόν, τα σχόλια περί highlight συναυλίας, του ενθουσιασμού του (σχετικά λίγου αλλά πωρωμένου) κόσμου που παρακολούθησε το συγκρότημα και του γεγονότος οτι αυτά προήλθαν από αρκετά διαφορετικών ακουσμάτων ανθρώπους.
Τώρα, καθαρά προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα. Ίσως γιατί μόλις είχαν παίξει οι Virus, ίσως γιατί ήμουν με το μισό πόδι στο να δω Mastodon (οι οποίοι -επιτέλους!- ήταν πραγματικά απολαυστικοί), ίσως γιατί μου φάνηκαν οτι αποτελούν μια πιο ελαφριά και user friendly εκδοχή πειραματισμών όπως Meshuggah, ίσως στην τελική επειδή δεν ήμουν σε φάση να ακούσω αυτό. Όπως και να 'χει, μπορεί το κλικ να μη μου το κάναν αλλά σίγουρα το ευχαριστήθηκα και ήθελα να τους δω. Κορυφαίες στιγμές η εκτέλεση του Α Sight to Behold, καθώς και το highlight του moshing όπου δημιουργήθηκε το πρωτοφανές και επικό headbanging wall. Picture it.
Εχω συγγενείς που τους έχω δεί λιγότερες φορές από όσες φορές έχω δεί τους Mastodon. Εν ολίγης είναι το συγκρότημα που έχω πιό οικείο στην καρδιά μου, το συγκρότημα το οποίο θέλω να βλέπω κάθε φορά, που θέλω να πίνω μπύρες μαζί, να κάνω καλοκαιρινά μπάνια και να γνωρίσω την οικογένεια τους. Οσο μας κα@@@@εις τοσο μας πληγώνεις που λένε όμως. Τους έχω υποστηρίξει σε κάθε κυκλοφορία χρόνια τώρα, και πραγματικά πιστεύω πως έχουν υλικό ικανό να τους κάνει headliners σε τέτοιου έιδους φεστιβάλ όμως μου φαίνεται πως πυροβολούν τον εαυτό τους όταν επανειλημμένως κάνουν τέτοιες εμφανίσεις. Πολύ καλό το setlist, με ελλείψεις κατα την γνώμη μου βέβαια ( θα ήθελα We built this come death, Hearts Alive και The Czar ) αλλά γαμώ το κερατό μου πραγματικά θα ήθελα να ήξερα τι σκέφτονται και οι ίδιοι όταν τελειώνουν το set τους? Είναι ικανοποιημένοι απο την μετριότητα τους? Αν και ο ήχος τους ήταν ελάχιστα καλύτερος απο άλλες open air εμφανίσεις, νομίζω πως ο πλειοψηφία θα συμφωνήσει μαζί μου.
Ιδού κυρίες και κύριοι η μπάντα που θα μπορούσε να τα έχει όλα! Με ένα εισητήριο έχετε την ευκαιρία να δείτε τα αιμοβόρικα μυρμήγκια λέοντες! τον άνθρωπο ελέφαντα! το αγόρι-λύκο! τους Mastodon να αποδυναμώνουν την δυναμική τους σε μία (ακόμα) χλιαρή εμφάνιση! Περάστε μέσα στην τέντα!
Οκ Slipknot τώρα.
Για εμένα αυτοί ήταν η έκπληξη της βραδυάς. Περίμενα να δω κάτι το μέτριο. Ζωντανή εμφάνιση τύπου 'κι' όμως είμαι ακόμα εδώ, κι'αυτό το καλοκαίρι!'. Μας έδειξαν κάτι πολύ σημαντικό όμως, πως ατυχίες και αδικίες συμβαίνουν καθημερινά. Μπορεί να είναι πολλά τα λεφτά (Άρη), αλλά οι τύποι δεν έχουν χάσει κάτι πολύ σημαντικό. Την ενέργεια τους. Διαφωνώ εδώ και πολύ καιρό με τις επιλογές που έχουν κάνει, όπως το ότι αρχικά φοράγαν μάσκες και φόρμες ώς αντίδραση στη μόδα που θέλει το φαίνεσθαι να είναι σημαντικότερο της ουσίας, και που κατέληξαν εντέλει να αποτελεί σημαντικότερο νέο το τι μάσκες είχαν παρά το κατα πόσο ψηλότερα σήκωσαν το κωλοδάχτυλο τους. Οταν όμως βγήκαν 'old-school' στην σκηνή με σκοπό να αποδώσουν ΜΟΝΟ τα καλύτερα τραγούδια της καριέρας τους, ο 18χρονός πιτσιρικάς μέσα μου ήθελε να γρυλλίσει, να μισήσει και να τα γαμίσει όλα σε μία τελευταία πενταήμερη. 'Ήρεμία' απάντησε ο 26χρονος απ'έξω όμως, 'Κάτσε, απόλαυσε και γέμισε το μυαλό σου με όσο περισσότερο Slipknot μπορείς, γιατί ίσως να πρόκειται για το κύκνειο άσμα'.
Batman γιά Iron Maiden:
Τεταρτη φορα που βλεπω τους Iron Maiden.Λοιπον οι Iron Maiden ειναι μεγαλη μπαντα και το απεδειξαν για αλλη μια φορα φετος.Το setlist ηταν βασισμενο στους τελευταιους δισκους τους και ιδιεταιρα στο Final Frontier.Προσωπικα δε μου αρεσει καθολου.Μπαινει λοιπον το Doctor Doctor,kαι πανω που καυλωνουμε για την επιθεση του συγκροτηματος επι σκηνης,μας πετανε το χεοροτερο intro συναυλιας που εχω δει ποτε και ξεκινανε.O ηχος βελτιονεται συντομα και τα standars ανεβαινουν κατακορυφα για αλλη μια φορα,οπως δηλαδη σε καθε τους εμφανιση.Ο καινουριος τους δισκος δε μου αρεσει καθολου.Οι προηγουμενοι ειναι απλα αδιαφοροι.Λοιπαμαι αλλα ετσι ειναι.Παρα τη στρατιωτικη κουραση ομως που μου βγαινει και με αναγκαζει να παρακολουθησω τη συναυλια απο αποσταση με τα βλεφαρα να κλεινουν(ξυπνημα απο τις 4,ελαχιστος υπνος εδω και μηνες)τα τραγουδια ακουγονται πολυ καλυτερα παιγμενα ζωντανα,και ολη η ατμοσφαιρα με καλυπτει.Σε ενα τραγουδι μεχρ και Jethro Tull feeling επιασα(θυμησου εκεινη τη b-side διασκευη τους στο cross eyed mary).Πως διολο καταφερνουν να ειναι τοσο καλοι ακομα και στις μετριες στιγμες τους?Εδω λοιπον τους βγαζω το καπελο.Καλως ή κακως οι Maiden δεν ειναι Twisted Sister,συνεχιζουν να βγαζουν δισκους και αρνουνται να ειναι ενα απλο live band.Τους οποιους δεν αντιμετοπιζουν ως αλλοθι για να βγουν σε περιοδεια.Προφανως τους γουσταρουν και τους πιστευουν.Και ειναι απο τις μπαντες που εχουν και τα οικονομικα φοντα και τα αρχιδια να βγουν και να παιξουν οτι γουσταρουν και οτι τους εκφραζει.Καποιοι χλευαζαν τους Blind GUardian στην Night at the Οpera περιοδεια οτι δεν υποστηριζαν το υλικο τους.Καποιοι αλλοι βγαζουν τα μελη των Maiden καθε χρονο,ανεξαρτητα απο το αν εχουν βγαλει δισκο,μουσικους της χρονιας.Οσοι ειστε απο αυτους και χθες φυγατε παραπονεμενοι παρτε τ αρχιδια μου.Η ενσταση μου ειναι αλλου.Τα κλασικα τραγουδια που επελεξαν να παιξουν ηταν για αλλη μια φορα τα ιδια και τα ιδια.Τι και αν το The Evil that Men Do παντα θα μου σηκωνει την τριχα...Μιλαμε για τους Iron Maiden.Αναμεσα σε ποσα εχουν να επιλεξουν?Και επιμενουν να σερβιρουν τα ιδια.Βαριουνται να κανουν προβες ή θεωρουν οτι τα παλια τους τραγουδια αφορουν μονο πιτσιρικαδες απο 12 ως 16 που περιμενουν να ακουσουν τα απολυτως απαραιτητα?Στο Fear of the Dark αναρωτηθηκα αν το "final frontier" τους ηταν στην πραγματικοτητα το 1992 και οχι το 2010.Μπα,το τελευταιο συνορο ειναι να μπορεις να βγεις tour,να παιξεις τον πιο ακυρο δισκο σου και να παρεις κεφαλια,οπως εκαναν αυτοι χθες,και ας γυρισαμε ολοι σπιτι και ακουσαμε το Caught Somewhere in Time.Οντες πανω στη σκηνη οι Maiden ειναι αρχηγοι.Οι Slipknot εκαναν την πρωτη παγκοσμια εμφανιση τους μετα το πληγμα του θανατου του μπασιστα τους την ιδια μερα.Η εμφανιση τους σκοτωσε(αν και επαψαν να με ενδιαφερουν μετα το Iowa).Και ο φορος τιμης στον εκλιποντα Paul Grey με την παρουσια της στολης και της μασκας του με κανει να ανατριχιαζω απο δω και περα καθε φορα που ακουω το Staring Through the Eyes of the Dead των Cannibal Corpse.Οι Maiden θα μπορουσαν να κλεψουν την παρασταση παραυτα,παιζοντας απλα το Alexander the Great, αλλα για αλλη μια φορα μας εριξαν χυλοπιτα.Τιμιοι,μαγκες,αλλα την επομενη φορα θα τσεκαρω πρωτα το setlist στο internet πριν αποφασισω να παω,κατι που γενικα αποφευγω.Γαμημενε ρομαντισμε...
Υστερόγραφο δια χειρός Amberclock και εκπροσωπώντας μαζί και τον Azarak:
Αγαπητοί διαχειριστές του Terra Vibe (Didi music να υποθέσω?)
ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΤΕ.
Την άλλη φορά το PL1 ΝΑ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ MERCHANDISE ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟΙ ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΣ ΜΑΛΑΚΕΣ.
επίσης,
Αγαπητό πωρωμένο κοινό των Maiden/Slipknot/Mastodon κοκ.
ΕΙΣΤΕ ΦΛΩΡΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΑΤΕ ΝΤΟΥ για να ρίξουν τα γαμωκάγκελα.
Και ηλίθιοι που δίνετε τα 20 ευρώ παραπάνω για μαλακίες που δεν υπάρχουν ούτε καν στο ίδιο fest έξω.
...άκου εκεί 20 ευρώ παραπάνω για να μπορώ να μην είμαι ΠΙΣΩ ΠΙΣΩ.
