Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Blood Revolt - Indoctrine



Πατα το play.Επιθεση απο παντου.Ξερεις ηδη οτι εχασες τον υπνο σου για χαρη πολλαπλων ακροασεων.Δεν εχω ιδεα απο Axis of Advance.Ακουσα για τους Revenge ψαχνοντας για αυτον το δισκο.Παντα ετρεφα εκτιμηση στους Primordial,αλλα δεν τους εξερευνησα ποτε σε βαθος.Και τωρα ερχεται αυτο.Πας για ενα ποτηρι νερο μπας και συνελθεις.Δε σου κανει καρδια να πατησεις pause,εν αντιθεσει δυναμωνεις την ενταση τοσο,ωστε να υπερκαλυψει τον υχο της βρυσης δυο δωματιο πιο περα.Το καστρο δεν ειναι πλεον απορθητο.Η επιθεση ηταν πολυπλευρη,προμελετημενη,αλλα ταυτοχρονα τοσο αμεση οσο ενας πολιορκητικος κριος που βαρα με μενος τις πυλες.Black metal με καθαρα φωνητικα?Eπικος ηχος?Kαθαρη παραγωγη?Eχει σημασια?O Alan αγνοει τη μπαντα.Eκεινη τρεχει να τον προλαβει.Πιθανοτατα θα τον πιασει,αλλα το παθος της χροιας του θα την αποσυντονισει.Ξανα.Tο rythm section ειναι οι μπραβοι του,που θα σε χτυπησουν μεχρι να γονατισεις.Εκεινος θα σου πιασει το αυτι και θα σου πει αυτα που πρεπει να μαθεις.Mε τον δυσκολο τροπο.Tα λογια του ειναι φαλτσα αλλα κανενα ορθο λαρυγγι δε θα σου τα ελεγε καλυτερα.Η απολαυση του αποτελεσματος περιεργως δε συνεπαγεται μαζοχιστικων τασεων αλλα καλου γουστου.Μεσα στους δισκους της δεκαετιας απο τωρα.


Για υγιες downloading εδω.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Sinucidal: Το Kid A, οι Radiohead και η μονόπολυ.

1997: Γίνεται το μεγάλο μπάμ. Ένα brit - pop (όσο δηλαδή μπορεί να ισχύει αυτή η έννοια) συγκρότημα που μέχρι τότε κατα την γνώμη μου ήταν αρκετά υπερτιμημένο (μια ευγενική προσφορά εν μέρει απο τους REM), οι Radiohead, έχοντας στην πλάτη τους δύο τεράστια hits - Creep και Street Spirit τα οποία τους είχαν κάνει σχεδόν one-hit wonders, βγάζουν έναν δίσκο που λατρεύουν όλοι, αποκτά διθυραμβικές κριτικές, γενικώς γίνεται ένας πανικός και πολλοί μιλάνε για το album της δεκαετίας: Ο δίσκος λέγεται ΟΚ Computer, και περιέχει τα πρώτα βήματα του συγκροτήματος αυτού προς τον πειραματισμό, κυρίως όσον αφορά τον ήχο που προσεγγίζουν και ταυτόχρονα δημιουργούν μια χρυσή τομή μεταξύ της έννοιας "προχωράω μουσικά" και του συναισθήματος, της ολοκληρωμένης αισθητικά δημιουργίας... Paranoid Android, Karma Police, Airbag, Lucky, το album θα μπορούσε να είναι ένα best of και δημιουργεί ένα απίστευτα δεμένο και ολοκληρωμένο αποτέλεσμα που έμεινε και θα μείνει στην μουσική ιστορία.

γύρω στο 1999: Ο πανικός με το album έχει ψιλοκοπάσει, οι Radiohead έχουν απλά λιώσει να κάνουν tour, να δίνουν συνεντεύξεις, φωτογραφήσεις κτλ κτλ., όλοι περιμένουν το επόμενο ΟΚ Computer, έναν δίσκο που θα οφείλει να φτάσει και ίσως ακόμα και να τον ξεπεράσει. Ο Τhom Yorke περισσότερο απο όλο το συγκρότημα υποφέρει απο άγχος και την τεράστια ψυχολογική πίεση που του ασκείται απο τους πάντες και τα πάντα... Πάσχει απο writer's block, και δεν μπορεί να γράψει σχεδόν τίποτα, και αυτά τα λίγα μένουν ανολοκλήρωτα. Αποφασίζεται απο κοινού να κλειστούν στην μέση του πουθενά και να ξεκινήσουν τις ετοιμασίες για το καινούριο δίσκο. Πιθανόν να είναι υπερβολή, αλλά θα μπορούσε να ισχύει οτι οι 3 απο τους 5 περνάνε την ώρα παίζοντας μονόπολυ, και ο Yorke με τον κιθαρίστα Greenwood κάθονται και γράφουν μουσική σε ένα pc, πειραματιζόμενοι ολοκληρωτικά και αμετανόητα. Ο δε Thom δοκιμάζει ντανταϊστικές τεχνικές (αυτόματη γραφή, πειραματικές ψυχικές συμπεριφορές) και μπλιμπλίκια, ο Greenwood εντρυφεί στην χρήση του Ondes Martenot, ένα όργανο του 1920, παρόμοιο στον ήχο με το Theremin, το οποίο βγάζει ένα συνεχές, υψίσυχνο και περίεργο βούισμα, αλλά και ένα τεράστιο modular synth που επεξεργάζεται ηχητικά σήματα, τίγκα στα modulators και στα βύσματα.

2000: Saturday Night Live, και οι Radiohead βγαίνουν να παίξουν τα πολυαναμενόμενα καινούρια κομμάτια απο το Κid A, κάνοντας ντεμπούτο σε δύο απο αυτά: Idioteque και The National Anthem. Το συγκρότημα βγαίνει σε μια εντελώς σοκαριστική για τους πιο πολλούς εμφάνιση... Στο Idioteque κανένας εκτός απο τον drummer δεν παίζει το όργανό του, ο Johnny Greenwood κάθεται μπροστά σε ένα θηρίο με άπειρα βύσματα βάζοντας και βγάζοντας καλώδια, ο μπασίστας (Colin Greenwood) παίζει μια ακατανόητη μελωδία σε πλήκτρα, o άλλος κιθαρίστας (Ed Wood) κάνει απλώς backing vocals και δίνει ρυθμό στο "refrain". Στο αποκορύφωμα του κομματιού, ο Yorke κινείται σαν σε κρίση, a-la Ian Curtis στο χαρακτηριστικό beat που έχει πια ξεφύγει και noiseάρει επικίνδυνα. Το Kid A κυκλοφορεί και shockάρει...




Μιλάμε για έναν δίσκο 10 κομματιών (+1 κρυμμένο mini instrumental), και μια απο τις πιο αντιεμπορικές κινήσεις που έχουν υπάρξει... Είναι ένα απο τα πιο δύστροπα ακούσματα (τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα όταν το πρωτοάκουσα) που μου έχουν τύχει, χωρίς απαραίτητα να ισχύει για όλους αυτό. Μεταφέρει όλη αυτήν την παράνοια, την ψυχολογική πίεση, την νοσηρότητα που μπορεί να αποκτήσει το σουρρεαλιστικό. Και ταυτόχρονα μπορεί να είναι απίστευτα ήρεμο, ίσως με έναν ενοχλητικό τρόπο (βλ. How To Disappear Completely), κάτι σαν τον ήρεμο και παράλληλο κόσμο που ζεί κάποιος χωρίς επαφή με την πραγματικότητα.


Οι στίχοι άρρωστοι, γραμμένοι κατα το ήμισι με αυτόματη γραφή (εξ' ου και ο πλήρης σουρρεαλισμός ή απλά η εντύπωση παραληρήματος), και δεμένοι πιο πολύ ηχητικά με τον δίσκο παρά νοηματικά, άλλωστε κυκλοφόρησε επίτηδες χωρίς booklet με στίχους, παρά μόνο με εικόνες συνοδευτικές στο σχιζοφρενικό ύφος του εγχειρήματος αυτού. Δομικά επίσης ξεφεύγει εντελώς: Τα πιο πολλά κομμάτια δεν έχουν διακριτά μέρη, είναι πιο πολύ ένα ενιαίο στοιχείο που προχωράει, επαναλαμβανόμενα και πεισματικά, όμως με κάποιον πολύ περίεργο τρόπο καταφέρνει και δεν γίνεται ποτέ μονότονο! Ακουστικά επίσης είναι εντελώς πειραματικός δίσκος, αφού ελάχιστοι απο τους ήχους που ακούγονται μπορούν να αντιστοιχηθούν σε κάποιο συμβατικό όργανο, τελικά κατηγοριοποιώντας τον πιο πολύ σαν ηλεκτρονική μουσική, και τελικά μην μοιάζοντας ούτε με αυτήν: Νομίζω οτι μπορεί να χαρακτηριστεί απλά ως επηρρεασμένο από Κrautrock, το γερμανικό μουσικό κίνημα (Can, Mouse on Mars, Neu!, Amon Duul κτλ κτλ) που αποτελεί μια πειραματική μίξη ηλεκτρονικής εμμονικότητας, free-jazz ελευθερίας και πιο συμβατικής κιθαριστικής μουσικής.

Όπως είναι λογικό εκείνη την στιγμή ο δίσκος δίχασε πολλούς, οι κριτικοί γενικά δεν του φέρθηκαν ιδιαίτερα καλά, και όσους fans έχασαν άλλους τόσους κέρδισαν, fans λίγο πιο ανοιχτόμυαλους ίσως στην μουσική, που αναζητούσαν κάτι διαφορετικό. Τέτοιες απόπειρες είχαν ξαναγίνει ήδη και μάλιστα πολλές και πολύ πιο ακραίες, μάλλον καμία όμως απο ένα συγκρότημα που έχριζε τέτοιας αποδοχής (στην τελική ο κάθενας χωρίς να έχει προσπαθήσει ξέρει και σήμερα το Creep). Παρ' όλα αυτά πάντως, έγραψε ιστορία, επηρρέασε πάρα πάρα πολλούς, και απο τα κομμάτια του παίζουν μπόλικα μέχρι σήμερα σίγουρα στα live τους (ειδικά Idioteque, Everything In Its Right Place, National Anthem), τα οποία καταλήγουν να έχουν δουλευτεί προς ακόμα πιο έντονες, ιδιαίτερες και πειραματικές κατευθύνσεις (π.χ. στο National Anthem o Greenwood sample-άρει και loop-άρει εκπομπές που παίζονται εκείνη την στιγμή στο ράδιο).

Γενικά δίνεται η εντύπωση πως δεν είσαι σίγουρος αν ακούς κάτι πραγματικά ιδιοφυές ή απλά μια εντελώς ανολοκλήρωτη προσπάθεια που πιο πολύ απο αντίδραση έγινε... Ο καθένας εκλαμβάνει και διαλέγει όπως θέλει τι να πάρει απο αυτόν τον δίσκο, που άλλωστε είναι μια απο τις βασικότερες προσπάθειες του σουρρεαλισμού. Για μένα αυτός ήταν ο δίσκος που στο μυαλό μου καταξίωσε αυτό το συγκρότημα και το έφτασε στο ύψος που το έχω, για τους πειραματισμούς τους, για τα συναισθήματα που δίνουν, για την δύναμή τους live.

Εν τέλει, ο δίσκος θεωρώ πως είναι απαραίτητος, για λόγους ιστορίας, για λόγους εξάσκησης του αυτιού για κάποιον που δεν έχει ακούσει τέτοιον ήχο, για συναισθηματικούς λόγους, και γενικά ανεπιφύλακτα! Θεωρώ όμως πως η καλύτερη λύση είναι να μυηθεί κανείς πρώτα με το "OK Computer", που είναι και αυτός απαραίτητος, λειτουργώντας και ώς μια ιδανική εισαγωγή και ύστερα να βιώσει τον καταγισμό του "Kid A".

i'm not here this isn't happening
cut the kids in half
here I'm allowed everything all of the time

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Ozzy Osbourne Live at Terra Vibe Μαλακασα Σαββατο 25 Σεπτεμβριου 2010



Η μερα που περιμεναμε απο την ανακοινωση της συναυλιας ειχε φτασει.Η δυσοιωνη προγνωση του καιρου ηταν ψιλα γραμματα μπροστα στην ευκαιρια να δουμε τον Prince of Darkness ζωντανα με το προσωπικο του σχημα,και μαλιστα με δικο μας παιδι στις ταξεις του.Φτανοντας αργα στο συναυλιακο χωρο μας επιασε η νυχτα,πραγμα προτογνωρο για κατεξοχην συναυλιοπληκτους καλοκαιρινους επισκεπτες τις Μαλακασας αλλα ο μακρυς δρομος απο το αμαξι μεχρι την αρενα κυλησε ευκολοτερα με τη δροσια παρα με το λιοπυρι του Ιουλιου.
Μπαινοντας στο χωρο υπο τους ηχους του mr Crowly το ημερολογιο αντι για 1980(που θα ηταν το φυσιολογικο),ξαναεγραψε 2004!Μαντευει κανεις γιατι?Λογω χαμηλης προσελευσης η σκηνη ειχε μετατοπιστει ευθεια απο την εισοδο,εκει περιπου που ηταν η μικρη σκηνη το 2008,εκει που ηταν το main stage το 2004 οταν και πρωτοξεκινησε να φιλοξενειται το φεστιβαλ στο Terra Vibe.Δηλαδη αυτο σε τι εξυπηρετησε?Εχεις το μισο κοσμο απο το αναμενομενο,πρεπει να τους βγαλεις το λαδι και να τους στοιβαξεις κατ αυτον τον τροπο?Ετσι δηλαδη εδειξε πιο "γεματος" ο χωρος?Φαινεται οτι ο κακος καιρος σε συνδιασμο με την αδεια τσεπη του Ελληνα ηταν ο κυριος λογος που ειχαμε τοσες απουσιες χθες.Απο την αλλη,αυτη ηταν η παρθενικη εμφανιση του Ozzy στην Ελλαδα και μαλιστα με Ελληνα κιθαριστα.Τελικα ειτε η ζυγαρια εγειρε ειτε υπερ του Zakk Wylde,ειτε υπερ της αδειας τσεπης και ειμασταν γυρω στα δεκα χιλιαρικα ολοι κι ολοι.Τι συμβαινει τελικα με εμας τους Ελληνες?Ξεδιψασαμε με την υπερπροσφορα συναυλιων?Κραταμε λεφτα για μικροτερα gigs που μας ενδιαφερουν περισσοτερο?Βολευτηκαμε και δεν ξεκουβαλαμε για το χωραφι γιατι ειναι τελη Σεπτεμβρη?'Η απλα δεν εχουμε ορεξη λογω των καθημερινων μας μπελαδων?Αν ξανακανουμε σε λιγες μερες sold out τους Scorpions παντως(οσο και αν τους λατρευω),γραψε λαθος σε ολες τις παραπανω υποθεσεις......
Στα της συναυλιας τωρα γιατι πολλα ειπα.Ο Ozzy εδειξε για αλλη μια φορα οτι παρ ολο που οι καταχρησεις και η ξεφτιλα του reality των εχουν κανει μια αμερικανοθρεμενη καρικατουρα της κουλτουρας του καναπε,οταν ανεβαινει στο σανιδι διαλυει οποιαδηποτε εμετικη αναμνηση που το ξερο του το κεφαλι φροντισε να μας αφησει.Η φωνη του απο τη μεση και μετα ειναι σε κακα χαλια αλλα δειχνει να το παλευει.Φαλτσαρει αλλα η χαρακτηριστικη του χροια μας αποζημιωνει.Ζοριζεται αλλα τα τραγουδια που αγαπαμε τον σωζουν.Τελικα κρατιεται στο υψος του.Στο Shot in the Dark τα δακρυα στεγνωνουν οταν καταλαβαινεις ποσο χαμηλα ειναι η κιθαρα για να μπορεσει να ακουστει ο Madman.Εκτος απο τη συγκινηση που προσφερουν τα τραγουδια ριχνεις καταρες επειδη τους περισσοτερους κολοσσους του βλεπουμε στα -ηντα τους.Αλλα οι μαυρες σκεψειςφευγουν οταν θα βραχεις απο τον κουβα ή τη μανικα που συνηθιζει να χρησιμοποιει.Ετσι ειναι ο Οzzy.Σπασμενη φωνη,απεριοριστη ορεξη,τραγουδια σταθμοι στη ζωη σου.Πηγες προετοιμασμενος και τελικα περασες καλα οχι γιατι εξαναγκασες τον εαυτο σου,αλλα γιατι αγαπας καποιον μονο αν χαιρεσαι τις αδυναμιες του.
Ο Gus G. τωρα....Ξερω οτι εχει υπαρξει τεραστιο θεμα απο την ανακοινωση της προσληψης του απο τον Ozzy.H ελληνικη βλαχια σε ολο της το μεγαλειο.Ο Gus αξιζει να ειναι εκει.Αλλιως πολυ απλα δε θα ηταν.Και οσους προσπαθουσαν να μειωσουν την αξια του και τη σκληρη δουλεια του,ο Κωστας αντι να ξεκατινιαστει τους βουλωσε το στομα με το solo του No More Tears.Γιατι ρε ζηλιαριδες ειστε μικροι ανθρωποι?Γιατι δε βλεπετε στο προσωπο του εναν Ελληνα που τα καταφερε,που εφτασε πολυ ψηλα και εδειξε το δρομο για πολλους ακομα?Εμενα παντως με κερδισε.Και ας μη μου αρεσουν οι Firewind.Και μην ξεχνας οτι "ο κιθαριστας του Ozzy" ηταν παντα σπουδαιος,αλλα ποτε αναντικαταστος.
Και στα αρνητικα τωρα.Τεσσερα τραγουδια Black Sabbath?Γιατι μεγαλε?Δεν εχεις δικα σου?Παντα επαιζες Sabbath αλλα απο τη στιγμη που εισαι σε μια ηλικια που δε σου επιτρεπει τεραστιο setlist αστα να πανε στο καλο.Ενταξει,στο Into the Void μερακλωσα ειναι η αληθεια.Αλλα τα Secret Loser,Ultimate Sin,S.A.T.O.,Diary of a Madman,Over the Mountain,You're No Different,Hellraiser ελαμψαν δια της απουσιας τους!Οπως ελαμψε και η φωτοβολιδα που εφυγε στον αερα αλλα επεσε στο κοινο αναμενη.Ντροπη!
Αλλο ενα μεγαλο αποθυμενο σβηστηκε απο τη λιστα μας.Τουλαχιστον εμας των λιγων που πηγαμε.Στο γυρισμο,η βροχη που μολις ειχε αρχισει μου θυμισε τους Motley Creu που κανενας λογικος διοργανωτης δεν προκειται να τους ξαναφερει.Καλως ηρθες Χειμωνα.

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Suicidal Angels,Released Anger,Slaveatgod,Accelerator Live at An Club Παρασκευη 24 Σεπτεμβριου 2010



Μια μέρα πριν ο Ozzy δώσει την πολυπόθητη συναυλία, δε μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να περάσω το βράδυ της Παρασκευής. Υποχρεώσεις με ανάγκασαν να φτάσω αργά στο χώρο και δυστυχώς έχασα τους Accelerator και τους Slaveatgod. Ελπίζω να εχω την ευκαιρία να τους δω στο μέλλον.Οι Released Anger έδωσαν ενα πολύ πολύ καλό live. Φάνηκαν δεμένοι, μεγάλο μέρος του κοινού δεν ήξερε το υλικό τους και συνολικά δε νομίζω να μην ευχαριστήθηκε κανείς την εμφάνισή τους. Ελπίζω να συνεχίσουν να είναι το ίδιο δραστήριοι συναυλιακά στο μέλλον. Oι Suicidal Angels δεν ήταν headliners έτσι τυχαία. Στους Bolt Thrower, ήδη είχε φανεί η πρόοδος από την παλαιότερη εμφάνισή τους με Celtic Frost και Kreator, συνεπώς δε θα έχανα την ευκαιρία να τους δω σε ένα headline show. Το ίδιο έκανε και πολύς ακόμα κόσμος και το An πήρε φωτιά. Η εποχή που η μπάντα απευθυνόταν στους φίλους της από κάτω, έχει περάσει ανεπιστρεπτί, και χθες μας χαιρέτισαν ως αθηναϊκό κοινό. Το "η σκηνή είναι δική σας" ήταν το εφαλτήριο για το συνεχές stage diving, crowd surfing και toxic waltzing που ακολούθησε. Τα τραγούδια σκίζουν ούτως ή άλλως, η απόδοση ήταν υψηλή και το κοινό φρόντισε το Αν να διαλυθεί και να μοσχομυρίζει ιδρώτα και ανδρεναλίνη.
Απ ότι φαίνεται το comeback του Thrash Metal ήχου σε συνδυασμό με τα αξιόλογα εγχώρια συγκροτήματα και τον κόσμο που τα ακολουθεί, έχουν δημιουργήσει σκηνή. Τα συγκροτήματα ήταν τέσσερα, το εισιτήριο πολύ φτηνό και το αποτέλεσμα υπεράνω προσδοκιών. Που ήταν χθες οι παλαίμαχοι, σκληροπυρηνικοί thrashάδες?Μην ξανακούσω να σνομπάρει κανείς πιτσιρικάδες, γιατί χθες έδωσαν το δικό τους, ακραίο show, στο pit με μπάντες εγχώριες και φρέσκες. Είναι ωραίο να βλέπεις δεκατετράχρονα να βγάζουν την εφηβική τους οργή στο pit και όχι στα messege boards και στο λυκειακό τσαμπουκά, να μαστουρώνουν με μουσική και όχι με ναρκωτικά, να φαντασιώνονται κοπελίτσες που κάνουν stage diving και όχι πλαστικές φτιαχτές barbie της τηλεόρασης. Και όταν βλέπω τέτοια, χέστηκα αν δεν ξέρουν απ' έξω και ανακατωτά το Endless Pain αλλά ξέρουν το Violent Revolution. Ποιός από εσάς τους μεταλλοπατέρες ήξερε τα πάντα από την αρχή?

Όποιος δεν ήρθε έχασε.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

WWFD? - What Would Fenriz Do?


Μόλις τον Μάιο ο Batman είχε κάνει ένα κείμενο με αφορμή την πρώτη συλλογή του κυρίου Fenriz. Από τότε, εγώ τουλάχιστον, σε κάθε νέα κασέτα που ετοιμάζει πάντα ρίχνω ένα αυτί. Εχεί πλάκα η όλη ιδέα γιατί, αφενώς ο Fenriz μας δίνει απάντηση στο ΄Τι σκατά να ακούει στο σπίτι του?'. Με επιλογές όπως πχ το Search Eternal των Sacrilege ή το Jesus Freaks των Ice Cross, νομίζω πως δεν θα μπορούσε να δώσει πιό ειλικρινή απάντηση. Αφετέρου κατά κάποιο τρόπο μου θυμίζει τις συλλογές που έκανα και εγώ σε κασέτα για να ακούω στην διαδρομή σπίτι σχολείο καί πάλι πίσω. Και γιατί μου θυμίζει κασέτα συγκεκριμένα? Αυτη είναι η λογική με την οποία δημιουργεί τις συλλογές του ο Νορβηγός, καί αν ρίξεις και μια ματιά στο artwork που έχει φτιάξει για το Vol III τότε μπαίνεις στο νόημα. Ετσι κι αλλιώς νομίζω ότι με δεδομένο το πάθος του Fenriz γιά ότιδήποτε τρού, καλτ και obscure, αν του δινόταν η δυνατότητα να κυκλοφορίσει της συλλογές του, τότε μάλλον αυτή την στιγμή θα τις κόπιαρε στο σπίτι του σε κασέτα, με εξώφυλα τυπομένα από φωτοτυπικό και με ένα μολύβι στο χέρι για να τις γυρίζει στην αρχή. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι, σίγουρα κάποιοι κοντινοί του φίλοι θα έχουν μία κόπια, διά χειρός Dj V.K.O.M..

Ενας ακόμα λόγος που γράφουμε στο blog δεύτερη φορά για αυτές τις συλλογές είναι γιατί, αν και μπορεί να μην μας χαρακτήρισεις ως τους πιό είδικους και πιό φανατικούς των δισκογραφικών του πονημάτων, ο Fenriz είναι τύπος ‘To Ride, Shoot Straight And Speak The Truth ‘. Επίσης γουστάρουμε τύπους που το σπίτι τους έχει χώρο μόνο για βινύλια, CD, κασέτες και μηχανήματα αναπαραγωγής ήχου(και ενίοτε μια άσχετη απλώστρα), τύπους πού σίγουρα μετά το τέταρτο ποτό πιστέυουν πως η καλύτερη διασκέδαση είναι να λες ένα τυχαίο γράμμα και μετά όσα περισσότερα συγκροτήματα μπορείς που το όνομα τους ξεκινάει με αυτό, και τέλος, τύπους που έχουν άποψη (όποια και να είναι αυτή) την οποία μπορούν να τεκμηριώσουν αποφεύγοντας επιχειρήματα του τύπου ‘είσαι λάθος γιατί λες μαλακίες’.

Ιδού λοιπόν οι, μέχρι τώρα, συλλογές:

Fenriz - Trapped Under Vice, vol. I

Fenriz - Trapped Under Vice, vol. ΙΙ

Fenriz - Trapped Under Vice, vol. III

Fenriz & Sindre - Trapped Under Vice, vol.IV

Fenriz - Trapped Under Vice, vol. V

Οι συλλογές αρχικά ανέβηκαν για το site καί περιοδικό Vice. Τον οκτώβριο θα μπεί σε λειτουργία και το ελληνικό τμήμα.


Khuda + Last Rizla @ Mad Club



- Tell us a joke!!!
- Isn't this a joke already?
...είπε ο τύπος με την μπλούζα Russian Circles, την βερμούδα ως το γόνατο και το σκαρπίνι καί χάθηκε μέσα στην νύχτα.

Μία μικρή παρένθεση. Οταν ξέρεις οτι θα δείς ζωντανά συγκρότημα που αποτελείται από κιθάρα ντραμς μόνο, καί βλέπεις ότι το ταμπούρο έχει το ίδιο πάχος με πατημένο κουτάκι κόα κόλας, τότε είναι σχεδόν σίγουρο πως μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη περιμένει τα αυτιά σου.

Συναυλία με μόλις πέντε ευρώ είσοδο, και μάλιστα το opening act από τους Last Rizla? σίγουρα ήμουν μέσα μιάς και τους συγκεκριμένους κύριους επιθυμούσα να τους δώ από την πρώτη στιγμή πού άκουσα το υλικό τους. Και πραγματικά δεν με άφησαν παραπονεμένο. Fuse shit up και τα μυαλά στο ρελαντί. Και βεβαίως έχω ήδη αναφέρει το κόλλημα μου με το Bandcamp.

Για την ύπαρξη των Khuda ενημερώθηκα μόλις την προηγούμενη παρασκευή, και το μονο που ήξερα είναι πως είναι δύο και είναι από το Leeds της Αγγλίας. Και μπορώ να πω πως μπαίνοντας στο μαγαζί απόψε και έχοντας ακούσει μισό κομμάτι δεν ήξερα τι να περιμένω.Να πώ την αλήθεια ακόμα δεν ξέρω τι να περιμένω όταν θα τους ακούσω στην ησυχία του σπιτιού μου, κάθως σίγουρα δύσκολα ψηφιοποιείται το συναίσθημα και η δυναμική της ζωντανής τους εμφάνισης. Layers με κιθάρες που άλλωτε ακούγονται σαν ξυράφια σε παρέλαση και άλλωτε σαν ελέφαντα σε ritalin, συνοδεία πάντα από ένα βαρύ δεξί χέρι πού βυθίζεται με μανία στο ταμπούρο που περιέγραψα στην πρώτη παράγραφο. Και σκαρπίνια.

Η πρώτη φωτό είναι των Last Rizla και η δεύτερη των Khuda

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Lemmy:The Movie-Νυχτες Πρεμιερας Δευτερα 20 Σεπτεμβριου 2010


Ποσο βαρυγδουπος μπορει να ειναι ο επιθετικος προσδιορισμος "Θρυλος της μουσικης"?Ποσους μπορεις να σκεφτεις των οποιων η φωτογραφια και μονο θα μπορουσε να αντικαταστησει το λημμα του λεξικου 'η της εγκυκλοπαιδειας για το Rock n' Roll?Ποσο cliche σου ακουγονται ολα τα παραπανω αλλα παραλληλα ποσο πολυ εκτιμας το Lemmy?Tη Δευτερα που περασε μια αιθουσα cinema μετατραπηκε σε συναυλιακη αρενα στην οποια ολοι ειχαμε εξασφαλισει και το backstage πασο μας για meet and greet με τον Ian Kilmister αλλα και με αλλα ιερα και ανιερα τερατα της αγαπημενης μας μουσικης.Η δουλεια των Wes Orshoski και Greg Oliver σταθηκε επαξια στο υψος του θειου Lemmy.Η ροη,το πλουσιο footage,οι πολλες συνεντευξεις κανουν καθε Motorheadά,που ανοιγει μεν μπυρες με τα δοντια αλλα κριβει μια ρομαντικη πτυχη κατω απο τη μαλλουρα και το μουστακι του,να πεταει τη σκουφια του απο τη χαρα και να χειροκροταει.Για καθε αλλον,ειναι η τελεια ευκαιρια να νιωσει γιατι για μερικους απο εμας η λεξη αληταμπουρας εχει καθ ολα θετικο νοημα.Δε θα ξεχασω ποτε την ατμοσφαιρα αναμεσα στον μεγαλο και τους Metallica την ωρα που μπαινει στο studio τους να προβαρουν και τους χαιρεταει με ενα "What's up motherfuckers?",σαν πατερας που καμαρωνει για τα παιδια του διχως ιχνος ασεβειας,διχως τουπε,διχως ομως και να χασει ιχνος απο το πατρικο του γοητρο.Και η πιο επιτυχημενη metal μπαντα της υφηλιου χαμογελαει χεσμενη απο τη χαρα της.Δε θελω να κανω κανενα αλλο spoiler ομως αυτο το αποσπασμα ηταν τοσο δυνατο που δεν κρατηθηκα να μην το γραψω!Το highlight της συγκεκριμενης προβολης ηταν η παρουσια του ενος εκ των δυο δημιουργων της ταινιας,του Wes Orshoski που ηταν ομιλητικοτατος και απαντησε σε οσες ερωτησεις του εκανε το κοινο.Και αν αυτο το κειμενο σου φαινεται υπερμετρα ενθουσιωδες,φταει το δεος που νιωθω για εναν ανθρωπο σαν κι αυτον:


Γι αυτο λοιπον κλεισε αμεσα εισητηρια,προλαβαινεις δεν προλαβαινεις να βρεις θεση στη δευτερη προβολη του "Lemmy".Περισσοτερες πληροφοριες εδω.

Fold4, Wrap5. And Windowlick my Fucking Daddy.

Υπάρχει μια κατηγορία συγκροτημάτων που δεν ακούω για το συναίσθημα, ή για την τεχνική, ή για την μελωδικότητα (ή απουσία αυτής) ή για την μη προβλεψιμότητά τους. (μόνο). Είναι μερικά συγκροτήματα που απλά όπως και να σκεφτώ, όπως και να προσπαθήσω, μου φαίνεται ΤΟΣΟ εξωγήινη η λογική τους, τόσο παράλογα δομημένη (την στιγμή που για αυτούς είναι μαθηματικά ακριβής - ακόμα πιο τρομακτικό), τόσο έξω απο τα όρια της νοητικής μου αντοχής, που εν τέλει καταλήγουν να μου δημιουργούν ίδιας δύναμης συναισθήματα και εντάσεις. Τέτοια συγκροτήματα είναι, για παράδειγμα, οι King Crimson (μιλώντας για '73, από το Larks' Tongues in Aspic και μετά), οι Hella (το ίδιο, λάιβ, αφιερωμένο στους drummers), ο Omar Rodriguez-Lopez, ο Squarepusher σε κάποια του

και οι Autechre.


Αυτοί ήταν και ο κύριος λόγος που πήγα στο Reworks. Και για να γλιτώσω το BIOS. Αν δεν ερχόντουσαν Ελλάδα, μάλλον θα έβρισκα κάπως να βγώ έξω να τους δω. Και το αστείο είναι οτι κανένας δίσκος τους δεν με έχει συνοδέψει σε εμπειρίες, δεν τον έχω συνδέσει συναισθηματικά ή αποτελεί για μένα ψυχικά σημαντικό άκουσμα. Απλά ξέρω οτι είναι απο τις πιο σημαντικές δημιουργίες που έχω ακούσει ποτέ.

Απο τα πρώιμα 12μπιτα ambient τους στο Incunabula μέχρι τον Max/MSP εφιάλτη του Confield και τις ασταμάτητες αναζητήσεις τους με ασύμμετρα beats και ιδιοφυείς, αντισυμβατικές, "ε?" ιδέες τους, δεν σταματάνε να σπάνε και να πιέζουν όρια. Όχι με τον πιο αφηρημένο και φιλοσοφικό τρόπο του John Cage (βλ. 4' 33''), αλλά με μια διαολεμένα και μαθηματικά ακριβή εφαρμογή τους σε κομμάτια.

Και η συναυλία μου τα επιβεβαίωσε όλα αυτά. Απο τις διάφορες σκηνές που υπήρχαν, αυτοί έπαιζαν στο ίσως πιο μικρό χώρο του Vilka, (φανταστείτε κάτι σε 1.5 φορά το Αn σε πλάτος) ύπουλα ημιυπαίθριος. 5 λεπτά πριν τελειώσει ο Byetone, σκάνε μύτη οι δύο τύποι, ήσυχα ήσυχα και κάθονται πίσω απο κάτι monitors που έκρυβαν αυτούς και τα -ένας θεός ξέρει τι- μηχανήματά τους. Δέος, απο τα μεγάλα (η τελευταία φορά που κρατούσα χέρια στη μύτη νομίζω ήταν όταν είδα Amenra).



Εντάξει, στην αρχή ξόδεψα λίγη ώρα να γελάω χαιρέκακα με όσους ήταν μαζεμένοι εκεί και καυλωμένοι απο τα προηγούμενα για χορό. Αλήθεια ήταν σαν να έβλεπες πρόβατα στην σφαγή. Και αν στην αρχή το μπορούσαν, όσο ο απλός ρυθμός μπότας ταμπούρου μάζευε παραφωνία, "άρρυθμα" και ασύμμετρα δεύτερα beats, και υψίσυχνους μεταλλικούς ήχους οι αμύητοι ή δεν άντεχαν και έφευγαν ή προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει, οι πιο υποψιασμένοι ή κουνιόντουσαν με αφηρημένο ρυθμό απο το κομμάτι ή κοιτούσαν αμίλητοι το τι παράνοια ξετυλιγόταν μπροστά τους, και εγώ κάτι ανάμεσα στα τελευταία δύο, χαμογελώντας. Ναί είμαι ένας σνόμπ και hipster μπάσταρδος. Ίσως.

Όπως και να έχει, το όλο σετ συνεχίστηκε χωρίς προφανώς να παίξουν ο,τιδήποτε ακριβές απο δίσκο, χωρίς σταμάτημα, χωρίς καμία επαφή με το κοινό (και έτσι πρέπει), μισοκρυμμένοι πίσω απο τα ηχεία, χωρίς καν να ανταλλάζουν μεταξύ τους κουβέντα ή βλέμμα. Και στα τελευταία πια 10', όταν οι τύποι ξετύλιξαν το πιο άρρωστα άρρυθμο πράγμα που έβγαλαν τα ηλεκτρονικά τους μέχρι εκείνη την στιγμή απλά δεν άντεξα και φώναξα ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ? με τρομοκρατημένη έκφραση για να πάρω πληρωμένη απάντηση απο τύπο που περνούσε απο δίπλα "αυτό ακριβώς" κουνώντας το κεφάλι χαμογελαστός. Και αφού με έκαψαν όπως ακριβώς ήθελα και ζητούσα για 1 ώρα και ένα τέταρτο, αφού εκμηδένισαν ό,τι κομμάτια λογικής μου είχαν απομείνει τα τελευταία 5 λεπτά, απλά κατέβασαν το καπάκι του λάπτοπ, έκλεισαν τα drum machines και τα samplers και αποχώρησαν το ίδιο αδιάφορα.

η προφανής απορία 1 λεπτό μετά:
ΠΩΣ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΘΑ ΔΩ ΤΩΡΑ MODERAT?

(All hail WARP (more on that later), All Hail the HYPNOTOAD.)

Not All Martyrs See Divinity


Bill Hicks . Another dead hero. Απλά και λιτά. Αυτές τις δύο προτάσεις συνοδεύει ένα σκίτσο ενώς μουσάτου τύπου με γυαλιά μυωπίας, τόσο 80΄s, σαν να μού φωνάζουν ‘είμαι προγραμματιστής υπολογιστών, εχώ να δώ τον ήλιο απο την τελευταία φορά που είδα την βιντεοταινία Dune, με δέρμα λευκό σαν χαρτί ‘. Λίγο αργότερα θα μάθαινα ότι μόνο στο τελευταίο είχα δίκιο. Το γεγονός ότι το σκίτσο περί τού οποίου ο λόγος, βρισκόταν στο εσώφυλλο του Ænima των Tool παίζει και αυτό το ρόλο τού. Είχα ήδη ακούσει το Lateralus, πράγμα πολύ φυσιολογικό σε μία σχέση. Πρώτα ερωτεύεσαι και μετά αγαπάς. Ετσι πρώτα ερωτεύτηκα το αινιγματικό Lateralus αλλά μετά αγάπησα το ανθρώπινο Ænima. Και για τον αναφέρουν αυτόν τον Bill Hicks σαν ‘ακόμα έναν νεκρό ήρωα‘ σκέφτηκα ότι έπρεπε να ψάξω το γιατί.

Και δεν χρειάστηκε πολύ ψάξιμο. Για παράδειγμα αυτή την στιγμή που κοιτάω είναι ο τρίτος Bill που μου προτείνει το Google. Δεύτερος είναι ο Gates και πέμπτος ο Clinton. Ο Hicks στην σύντομη ζωή τού (απεβίωσε το 1994, μόλις 32 χρονών), κατάφερε όχι μόνο να ανοίξει τα δικά του μάτια στην πραγματικότητα, αλλά και με το τρόπο του μπόρεσε να δείξει τον δρόμο και σε άλλους. Απολαυστικός στις εμφανίσεις του ως stand up comedian, καυστικός και κάφρος. Θανατηφόρο χιούμορ, όχι μόνο για όποιον τον άκουγε σαν ακροατήριο, αλλά πιο πολύ για όποιον έβαζε στο στόχαστρο. Και από τα μέσα του '80 μέχρι τις αρχές του '90 πήρε πολλούς η μπάλα. Τον Bush (τον πατέρα), τον πόλεμο στο Ιράκ, το εμπόριο όπλων με σκοπό τα πετρέλαια, τον ερχομό του δημοκρατικού Clinton ως σωτήρα, και τους αμόρφωτους συντοπίτες του (Texas). Εστρεφε το μένος του προς τους πουλημένους αρτίστες και τους clean-cut μουσικούς, παρομοιάζοντας τους με τα πουτανάκια του Σατανά, με πρώτο απ’όλους τον Billy Ray Cyrus( βιολογικό πατέρα της Hana Montana’). Μα πάνω από όλα έσπαγε πλάκα με τους αντικαπνιστές ακόμα και όταν το είχε κόψει λόγω της ασθένειας του... Αν ζούσε σήμερα, δεδομένου ότι είναι σα να έχουμε κολλήσει στην μέρα της μαρμότας, μάλλον θα έλεγε ότι τόσα χρόνια έκανε πρόβα για την μεγάλη πρεμιέρα των ημερών μας και θα γέλαγε με την συμπαντική ειρωνία.

Δεν ήταν μόνο πλακατζής όμως. Είχε στόχο το κάθε του βήμα και η κάθε του παράσταση. Την ‘think for yourself – question authority’ λογική τού, ενστερνίστηκαν οι Tool. Αρκετές φορές άνοιγε και τις συναυλίες τους, μετά από απαίτηση της μπάντας. Η ιδέα οτι μόνο αν βούλιαζε στον Ειρηνηκό το Los Angeles, θα ερχόταν η απελευθέρωση, όπως παρουσιάζεται στον ομόνυμο κομμάτι του Ænima, ξεκίνησε ως αστείο από αυτόν. Ηξερε πως κανείς δεν γουστάρει τους κύρηκες, καθώς και ήξερε πως είχε ταλέντο στο να κάνει τους άλλους να γελάνε. Σου έλεγε με τον δικό του τρόπο πως, δεν έχεις τρελάθεί, δεν έχεις χάσει το μυαλό σου. Μπορεί να προσπαθούν να σε κάνουν να το πιστέψεις, αλλά δεν είναι έτσι. Και το κυριότερο, υπάρχει και άλλος κόσμος που νιώθει το ίδιο.Υπάρχει και άλλος κόσμος που βλέπει την τρέλλα και την αναισθησία.Υπάρχει ελπίδα αν ο συλλογικός νούς και το μαζικό υποσυνείδητο αντιληφθεί την ύπαρξη του.Ως μία οντότητα τότε θα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε στο διάστημα και στον χρόνο, μαζί. Το κυριότερο πάντως που έκανε, τουλάχιστον με εμένα, ήταν οτι εμφύτευσε έναν μετρητή μαλακίας μέσα μου. Εμαθα να αναγνωριζω τις μαλακίες που μας λούζουν καθημερινά. Για να είμαι πιο ακριβής, συνεχίζω να μαθαίνω, γιατι δεν είναι παντα ευκολο. Είναι θέμα εξάσκησης και πιστευω πως είμαι σε καλό δρόμο εξαιτιας του Hicks.

Εύχομαι με αυτό το κείμενο να τον κάνω γνωστό σε όποιον δεν τον ξέρει , όπως τον έκαναν και οι Tool σε εμένα πριν απο περίπου μια δεκαετία. Ευχομαι επίσης όταν ο Bill έφτασε στον Αγιο Πέτρο, να είχε θυμηθεί να πάρει αναπτήρα μαζί του.



Google Videos

Revelations

Relentless

The Brilliant Bill Hicks

Albums

Arizona Bay

Rant in E Minor


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...