Υπάρχει μια κατηγορία συγκροτημάτων που δεν ακούω για το συναίσθημα, ή για την τεχνική, ή για την μελωδικότητα (ή απουσία αυτής) ή για την μη προβλεψιμότητά τους. (μόνο). Είναι μερικά συγκροτήματα που απλά όπως και να σκεφτώ, όπως και να προσπαθήσω, μου φαίνεται ΤΟΣΟ εξωγήινη η λογική τους, τόσο παράλογα δομημένη (την στιγμή που για αυτούς είναι μαθηματικά ακριβής - ακόμα πιο τρομακτικό), τόσο έξω απο τα όρια της νοητικής μου αντοχής, που εν τέλει καταλήγουν να μου δημιουργούν ίδιας δύναμης συναισθήματα και εντάσεις. Τέτοια συγκροτήματα είναι, για παράδειγμα, οι King Crimson (μιλώντας για '73, από το Larks' Tongues in Aspic και μετά), οι Hella (το ίδιο, λάιβ, αφιερωμένο στους drummers), ο Omar Rodriguez-Lopez, ο Squarepusher σε κάποια του
και οι Autechre.
Αυτοί ήταν και ο κύριος λόγος που πήγα στο Reworks. Και για να γλιτώσω το BIOS. Αν δεν ερχόντουσαν Ελλάδα, μάλλον θα έβρισκα κάπως να βγώ έξω να τους δω. Και το αστείο είναι οτι κανένας δίσκος τους δεν με έχει συνοδέψει σε εμπειρίες, δεν τον έχω συνδέσει συναισθηματικά ή αποτελεί για μένα ψυχικά σημαντικό άκουσμα. Απλά ξέρω οτι είναι απο τις πιο σημαντικές δημιουργίες που έχω ακούσει ποτέ.
Απο τα πρώιμα 12μπιτα ambient τους στο Incunabula μέχρι τον Max/MSP εφιάλτη του Confield και τις ασταμάτητες αναζητήσεις τους με ασύμμετρα beats και ιδιοφυείς, αντισυμβατικές, "ε?" ιδέες τους, δεν σταματάνε να σπάνε και να πιέζουν όρια. Όχι με τον πιο αφηρημένο και φιλοσοφικό τρόπο του John Cage (βλ. 4' 33''), αλλά με μια διαολεμένα και μαθηματικά ακριβή εφαρμογή τους σε κομμάτια.
Και η συναυλία μου τα επιβεβαίωσε όλα αυτά. Απο τις διάφορες σκηνές που υπήρχαν, αυτοί έπαιζαν στο ίσως πιο μικρό χώρο του Vilka, (φανταστείτε κάτι σε 1.5 φορά το Αn σε πλάτος) ύπουλα ημιυπαίθριος. 5 λεπτά πριν τελειώσει ο Byetone, σκάνε μύτη οι δύο τύποι, ήσυχα ήσυχα και κάθονται πίσω απο κάτι monitors που έκρυβαν αυτούς και τα -ένας θεός ξέρει τι- μηχανήματά τους. Δέος, απο τα μεγάλα (η τελευταία φορά που κρατούσα χέρια στη μύτη νομίζω ήταν όταν είδα Amenra).
Εντάξει, στην αρχή ξόδεψα λίγη ώρα να γελάω χαιρέκακα με όσους ήταν μαζεμένοι εκεί και καυλωμένοι απο τα προηγούμενα για χορό. Αλήθεια ήταν σαν να έβλεπες πρόβατα στην σφαγή. Και αν στην αρχή το μπορούσαν, όσο ο απλός ρυθμός μπότας ταμπούρου μάζευε παραφωνία, "άρρυθμα" και ασύμμετρα δεύτερα beats, και υψίσυχνους μεταλλικούς ήχους οι αμύητοι ή δεν άντεχαν και έφευγαν ή προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει, οι πιο υποψιασμένοι ή κουνιόντουσαν με αφηρημένο ρυθμό απο το κομμάτι ή κοιτούσαν αμίλητοι το τι παράνοια ξετυλιγόταν μπροστά τους, και εγώ κάτι ανάμεσα στα τελευταία δύο, χαμογελώντας. Ναί είμαι ένας σνόμπ και hipster μπάσταρδος. Ίσως.
Όπως και να έχει, το όλο σετ συνεχίστηκε χωρίς προφανώς να παίξουν ο,τιδήποτε ακριβές απο δίσκο, χωρίς σταμάτημα, χωρίς καμία επαφή με το κοινό (και έτσι πρέπει), μισοκρυμμένοι πίσω απο τα ηχεία, χωρίς καν να ανταλλάζουν μεταξύ τους κουβέντα ή βλέμμα. Και στα τελευταία πια 10', όταν οι τύποι ξετύλιξαν το πιο άρρωστα άρρυθμο πράγμα που έβγαλαν τα ηλεκτρονικά τους μέχρι εκείνη την στιγμή απλά δεν άντεξα και φώναξα ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ? με τρομοκρατημένη έκφραση για να πάρω πληρωμένη απάντηση απο τύπο που περνούσε απο δίπλα "αυτό ακριβώς" κουνώντας το κεφάλι χαμογελαστός. Και αφού με έκαψαν όπως ακριβώς ήθελα και ζητούσα για 1 ώρα και ένα τέταρτο, αφού εκμηδένισαν ό,τι κομμάτια λογικής μου είχαν απομείνει τα τελευταία 5 λεπτά, απλά κατέβασαν το καπάκι του λάπτοπ, έκλεισαν τα drum machines και τα samplers και αποχώρησαν το ίδιο αδιάφορα.
η προφανής απορία 1 λεπτό μετά:
ΠΩΣ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΘΑ ΔΩ ΤΩΡΑ MODERAT?
(All hail WARP (more on that later), All Hail the HYPNOTOAD.)
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου