Συγκροτήματα, δισκογραφίες, χρονολογίες και τραγούδια, με συνειρμικά ασυνάρτητη φορά τριγυρνάνε στο κεφάλι μου.Και παρ'όλα αυτά, ως εθισμένο ον, δεν θέλω να ξεκόψω ή να χαλαρώσω για λίγο (the sick-boy method).Αντιθέτως με κάθε δίσκο που ανοίγω, κάθε save as καί κάθε play νιώθω μια σχεδόν γλυκιά έξαψη.Πλέον μπορώ να πώ με κάποια βεβαιότητα το γιατί.Είναι η υπόσχεση που κρύβεται πίσω απο κάθε album.Η υπόσχεση οτί βρίσκομαι δευτερόλεπτα μακρυά από κάτι το οποιό μπορεί να μου αλλάξει τον τρόπο που ακούω μουσική, κάτι που μπορεί να μού δείξει ότι υπάρχει και κάτι άλλο που το αγνοούσα, η υπόσχεση ότι μπορεί να ακούσω κάτι που μπορεί ακόμα και να αλλάξει την στάση ζωής μου, ή τον τρόπο που βλέπω κάποια δεδομένα.Αυτο δεν σημαίνει πως κάτι τέτοιο συμβαίνει συχνά.Συνήθως η ακρόαση ενός καλού δίσκου θα με επιρρεάσει πιο βραχυπρόθεσμα.Ισως θα μου 'φτιάξει' ένα βαρετό απόγευμα ή θα μου κάνει παρέα για κάποιες εβδομάδες.Αλλά ποτέ δεν ξέρεις... και συνεχίζω να ακούω και να ανακαλύπτω, όπως και να απορρίπτω...και συνεχίζουν συγκροτήματα και δισκογραφίες και χρονολογίες και τραγούδια να στροβιλίζονται στο κεφάλι μου...Υπάρχει όμως κάτι το οποίο νιώθω να μου λείπει.Και δυστυχώς ανακαλύπτω ότι όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο δύσκολα θα το βρίσκω.Μιλάω για την στίγμη που, συνήθως σε πιό μικρή ηλικία, ακούς για πρώτη φορά κάτι τόσο πραγματικά βαρύ και τόσο γαμημένα περίεργο που αρχικά δεν μπορείς να το κατανοήσεις.Συνήθως έρχεται με την μορφή της Σιδηράς Παρθένου, ή με την λιονταρίσια χαίτη του Hetfield, συγκροτήματα που κατά κύριο λόγο παίρνουν την παρθενιά σε άσπιλα αυτιά.Καί έρχονται μετά και πολύ άλλοι, ανάλογα με το προς τα που τραβάει πλώρη ο καθένας μας.
Κάπως έτσι, και κάπου μέσα στο 2002 με 2003 έτυχε (ή μάλλον ήρθε συμπαντικά η ώρα, γιατί αργά η γρήγορα θα γινόταν) να ακούσω το Calculating Infinity.Είναι πραγματικά ανεκτήμητη η στιγμή που μέσα στις πρώτες νότες του Sugar Coated Sour ήρθαν τα πάνω κάτω.Δεν ήξερα πως να το περιγράψω αλλά πραγματικά αυτός ο δίσκος, που πολλοί άλλοι της παρέας δεν το άντεχαν, με έκανε να θέλω κι'άλλο μετά από κάθε ακρόαση...did I stutter? did I stutter? did I stutter?
Αυτό είναι και το κακό με τους Dillinger όμως.Το σόκ τελειώνει αμέσως μετά το τέλος του πρώτου κομματιού.Και δεν εννοώ πως επαναλαμβάνονται ή οτι αναμασούν τα ίδια.Απλά μετά είσαι ψυλιασμένος τι θα ακούσεις.Και καθώς περνάνε τα χρόνια και αυξάνεται η δισκογραφία τους, ξέρεις ακρίβως τι θα ακούσεις από κάθε δίσκο τους.Γιατί οι ίδιοι όσα βήματα ήταν να κάνουν μπροστά τα κάνανε απο τα πρώτα χρόνια τους.Μετά κάνουν απλά κινήσεις τακτικής.Και για αυτό τον λόγο το Option Paralysis είναι ένας πολύ καλός δίσκος.Μπορεί να είναι σε σημεία ότι πιό Faith No More (αγιασθήτω το όνομα σου) άκουσα τον τελευταίο καιρό, αλλά στην ψυχή του παραμένει κάφρος που θέλει να πηγαίνει σε live με σκοπό να κάνει stage-walking.
To παρών κείμενο (αν και πιο πολύ μοιάζει με ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη μέσω Καλαμάτας) είναι άτυπο tribute για τούς The Dillinger Escape Plan με αφορμή την προσκείμενη εμφάνιση τους στην Ελλάδα αλλά και την νέα τους δισκογραφική δουλειά.
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου