Τhe 2011 tunes that rocked the Batcave

To μεγαλύτερο στοίχημα του 2011 ήταν να συνηθίσω να ακούω καινούριες κυκλφορίες μέσω της άχαρης αλλά προσιτής μεθόδου του downloadng.Τα πράγματα δε θα έπρεπε να πηγαίνουν έτσι.Θυμάμαι λόγου χάρη,το 2005 είχα δει τους Candlemass στην περιοδεία για το ομότιτλο δίσκο τους.Τα τραγούδια με ενθουσίασαν τόσο που έτρεξα να το αγοράσω.Ευτυχώς και δυστυχώς αυτός πάνω κάτω ήταν ο τρόπος που έμαθα να χτίζω τη δισκοθήκη μου και ειδικά με τις νέες κυκλοφορίες.Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν αγριέψει και αναγκάστηκα να μάθω να εκτιμώ ένα δίσκο ακόμα και σε ψηφιακή μορφή και να του δίνω προσοχή ανάλογη με αυτή που θα έδινα σε ένα album που απέκτησα "ολόκληρο","με σάρκα και οστά".Sign of the times....Και ναι το παρδέχομαι,δεν έχω αγοράσει κανέναν από τους παρακάτω δίσκους,και ας προτείνω τους 9 από τους δέκα (ο δέκατος είναι η μεγάλη απογοήτευση της χρονιάς)προς αγορά με το χέρι στην καρδιά.Καλή χρονιά σε όλους!

Νο1

Graveyard-Hissinger Blues

Δεύτερο Full Length από τους Σουηδούς και με διαφορά πρώτο στη λίστα των κυκλοφοριών του 2011.Βαριά και ασήκωτα blues με άρωμα δεκαετίας 70',Witchcraft-ικές περγαμηνές,hard rock κατευθείαν από την ψυχή και προσωπικότητα που εξαφανίζει μονομιάς οποιεσδήποτε copy-paste υπόνοιες.Τα πολλά λόγια είναι φτώχια σε τέτοιες περιπτώσεις.Blow up your speakers!

Νο2

Vector-Outer Isolation

Χωρίς κανέναν ενδιασμό ο ακραίος δίσκος της χρονιάς.Οι Vector είναι πιτσιρικάδες παθιασμένοι και καλομελετημένοι.Αντί να πέσουν στη λούμπα της νοσταλγίας όμως,παίρνουν τους Watchtower,Emperor,Immortal και την αφρόκρεμα της true Thrash δισκοθήκης τους,τα τσιγαρίζουν με λάδι και Noctunus αστρονομία και το αποτέλεσμα ματώνει τύμπανα,σπάει σβέρκους,καίει μυαλά και ενώ έρχεται κατευθείαν απο το 2011 για να μην πω από το μέλλον,ψαρώνει ευχάριστα και τον πάλιουρα μπεκροthrasher φίλο σου.Keep it fresh but keep it true.Με εννόησες?

No3

The Devil's Blood-The Tousandfold Epicentre

Μετά το μέγιστο Τhe Time of no Time Evermore του 2009,οι Devil's Blood κράτησαν το επίπεδο στα ίδια υψηλότατα επίπεδα.Λίγο λιγότερο άμεσοι αλλά περισσότερο ατμοσφαιρικοί και ταξιδιάριδες,με τις μελωδίες και την απίστευτη χροιά της φωνής να σπέρνουν παντού καινούριους οπαδούς.Πολλούς τους ξένισε η νέα προσέγγιση και βιάστηκαν να τους αποκυρήξουν.Εγώ πάλι έχω πάθει την πλάκα μου,και χαιδεύω σκεπτικός τα γέννια μου σκεπτόμενος το επόμενο βήμα τους.Δεδομένων των albums,της συσχέτισης της μουσικής ως αίσθηση και όχι τεχνοκρατικά,αναλογιζόμενος το νέο ρεύμα,την προόθηση από τις δισκογραφικές και την ανταπόκριση των ακροατών,στην αγία τριάδα θέτω τους Jex Thoth,Blood Ceremony και The Devil's Blood.Kαι αν η αγία τριάδα σε παραπέμπει αλλού,πιστεύω οτι οι Devil's Blood είναι οι αντίστοιχοι Kreator με ό,τι αυτό συνεπάγεται.Γιά άλλη μια φορά,με εννόησες?

Νο4

Βlood Ceremony-Living with the Ancients

Ναι,μπορεί να είναι ένα trend."Female fronted pagan obscure occult 70's orriented but yet so original rock".Δεν κρύβω όμως τη χαρά μου και γουστάρω πολύ που συμβαίνει.Καινούρια μουσική με αρχίδια περασμένων δεκαετιών,ύφος που ταιριάζει απόλυτα στα γούστα μου και γυναικεία φωνητικά αντπίθεση στους συμφωνικούς πριμαντωνισμούς που μας είχαν πήξει κάποια χρόνια πίσω.Λοιπόν στο ψητό.Μάνα Γη,riffάρες,γυναικεία φωνή με προσωπικότητα και περίεργη προφορά του "σ"(φταίει ο Μartin Walkyier?),φλάουτο,hammond και καυλιάρικο rhythm section.Kαι όλα τα επιμέρους υλικά δένουν άψογα προσφέροντας δισκάρα να την πιείς στο κέρας.Μεγάλωσα με Jefferson Airplane κι ας μην είναι της εποχής μου.Απ' ότι φαίνεται όμως ήρθε η ώρα μου να το χαρώ.Ευχαριστώ σε,Great God Pan.

No5

Unkle Acid and the Deadbeats-Bloodlust

Άγγλοι με σουηδικό neo-70's φασαριόζικο κιθαριστικό ήχο.Η μεθυσμένη ερμηνεία των φωνητικών (που όσο τα προσέχω νομίζω ότι μου θυμίζουν κάτι από 90's altenative,το οποίο σιχαίνομαι,αλλά εδώ κολλάει μια χαρά) και και το satrday night ξεσάλωμα των οργάνων φτιάχνουν μια ψυχεδελική δίνη που ρουφά μέσα της τους πάντες.Vintage κι αν είναι,καταφέρνουν αριστοτεχνικά να ξεχωρίσουν από το σκασμό συγκροτημάτων που παίζουν παρόμοια.Μεγάλη αποκάλυψη τούτοι.

Νο6

Satan's Host-By the Hands of the Devil

Βλέπε εδώ

No7

Orchid-Capricorn

Tο Doom μου το θέλω the heavy metal way.Mε συνεπαίρνει η Sabbath προσέγγιση του Leif Endling και με κουράζει αυτή των Bongzilla.To stoner το ψιλοβαριέμαι από ένα σημείο και μετά.Το N.Ο.LA. μου αρέσει λόγω του Anselmo.Πεθαίνω για Sabbath και Skynyrd από παιδί ακόμα,αλλά κάτι στο Sludge/Stoner μου τη χαλάει.Οι Orchid όμως στο Through the Devil's Doorway ep και στο φετινό Capricorn με την ανεπιτήδευτη πουτανιά τους ντύνουν τα κάργα Iommi-κά τους riffs με κρόσια και η ανάσα του τραγουδιστή τους βρωμάει Ozzy παραζάλη.Σα να ξεντύνονται από τη stoner ψευτομαγκιά και να βουτάνε γυμνοί στην heavy αθωότητα.Εύγε.

Νο8

Whitesnake-Forevermore

Αυτό και το προηγούμενο Whitesnake είναι άριστοι δίσκοι ηχογραφημένοι με ατόφιο ασπροφιδίσιο δηλητήριο.Προφανώς και δε φτάνουν τις παλιότερες δουλειές τους αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο.Live ο David δε το πολυέχει πλέον,αλλά δισκογραφικά διαπρέπει.Όλα όσα ζητάει ο Whitesnake οπαδός είναι εδώ.Γκάζια,bluesy βρωμοκιθάρες,ανεπαίσθητο meldic hard rock άρωμα και,φυσικά,μπελάδες για τα μάτια γυναικών.Το ημερολόγιο δε σταμάτησε στο 1987.Άντε και σε πιο καθαρόαιμους blues rock δρόμους ο επόμενος.

Νο9

Μegadeth-TH1RT3EN

Ίδια περίπτωση με τους Whitesnake,μόνο που το προηγούμενο "Εndgame" ήταν λίγο καλύτερο.Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι αγαπώ Mustaine αλλά οι δύο τελευταίο δίσκοι με βγάζουν ασπροπρόσωπο για αυτή μου την αδυναμία.H μπάντα εδώ και πολλά χρόνια έχει πάψει να παίζει καθαρόαιμο thrash.Το "Th1rt3en" είναι μοντέρνο από άποψη παραγωγής αλλά πιστό στις γνωστές heavy metal νόρμες των πρόσφατων Megadeth και πιστοποιεί για άλλη μια φορά οτι ο Μegadave δε βγάζει δίσκους-πρόφαση για περιοδεία αλλά το λέει η καρδιά του,κι ας είναι πλέον ορκισμένος χριστιανός,κι ας μην είναι το Countdown to Extinction των 10's όπως έλεγε ο Ellefson.Oι οπαδοί με νιώθουν.

No10

Morbid Angel-Illud Divinum Insanus

Παρά τα όσα είχα διαβάσει,μου ήταν πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι οι Morbid Angel θα έβγαζαν τόσο κακό δίσκο.Όταν όμως τον άκουσα,κάθε αμφιβολία πήγε περίπατο.Μα είμαστε σοβαροί?Στον ένατο δίσκο το θυμήθηκαν να μαλακιστούν?Πρόκειται για ένα ανεπιτυχές πείραμα μπολιάζματος του Death Metal τους με industrial μπλιμπλικομπλιμπλίκια που απ'όσο λένε μέχρι και και οι industrial οπαδοί,είναι ανάξια λόγου.Πραγματικά δεν ξέρω ποιός και τι φταίει στις τάξεις της μπάντας,αλλά το βρώμικο παρελθόν του Vincent και το γεγονός ότι είναι το πρώτο τους album με αυτόν,εδώ και χρόνια,μας βάζει σε σκέψεις.Από την άλλη,μιλάμε για τους Θεούς Morbid Angel με τόσες δισκάρες στη σειρά,είναι λογικό να μη τους καταδικάσουμε από μιά στιγμή αδυναμίας όπως αυτή.Πραγματικά ελπίζω στον επόμενο δίσκο τους να μάθουν από αυτό το στραβοπάτημα και να τους δούμε πάλι στην κορυφή.Εκεί δηλαδή που τους αρμόζει να βρίσκονται.

Uncle Acid & the deadbeats

Τέτοιοι δίσκοι αποτελούν βούτυρο στο ψωμί μου. Πραγματικά παρόμοιο κάψιμο από The Devil. Τίποτα δεν είναι τυχαίο βέβαια σε αυτή την ζωή, όχι οτι πιστεύω σε καρμικές μπούρδες, αλλά γαμώ το κέρατο Του έπρεπε να φτάσει στα αυτιά μου αυτός ο δίσκος.

Δεν είμαι άνθρωπος των φόρουμζ (τρολλιά) όσο και να έχω προσπαθήσει, δεν έχω καταφέρει να περιηγηθώ με επιτυχία στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των συζητήσεων που δημιουργούνται. Τουτέστιν δεν έχω άποψη για πολλά πράγματα που συμβαίνουν σε αυτό τον χώρο, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως αποτελεί από τους καλύτερους τρόπους να προτείνεις και να σου προτείνουν νέες κυκλοφορίες, να διαβάσεις τι γνώμη έχει κόσμος για αυτές, αλλά και για επικείμενες συναυλίες, πρώτος απο όλους. Δηλαδή πολλά όμορφα και χρήσιμα πράγματα.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Amberclock και, περισσότερο, ο Keyser λειτουργούν ως άνθρωποι εκ των έσω. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει χτυπήσει το τηλέφωνο μου και να ακούσω έναν από τους δύο να μου μεταφέρουν 'φρέσκα' νέα, άλλωτε καλά και άλλωτε άσχημα, που μόλις ενημερώθηκαν απο κάποιο φόρουμ.
Για κάποιο λόγο, ίσως γιατί βαριέμαι, προτιμώ να ανακαλύπτω την μουσική με ποιό άμεσο τρόπο, δηλαδή ή να μου την προτείνει κάποιος φίλος μου ή κάποιος που εμπιστεύομαι το γούστο του. Σίγουρα σημαντικό ρόλο παίζει και το ιντερνετ αλλα όπως και να το κάνουμε όταν ο Keyser μου λέει με τρεμάμενη φωνή πως πρέπει να ακούσω το Bloodlust, τότε ΠΡΕΠΕΙ να ακούσω το Bloodlust κάποιων αγνώστων Uncle Acid and the deadbeats.
Μιλάμε για δίσκο που ο όρος' τρου και καλτ' είναι σαν να δμιουργήθηκε για να περιγράψει την μουσική τους και το ύφος τους. Occult ροκιά με ολίγη απο Satan worshiping και electric wizard όρεξη για horror movies ισπανών σκηνοθετών. Με ράθυμο, αλήτικο doom δείχνουν σε όλους 'πως γίνεται'. Στο μυαλό μου τους συνδέω ποιό πολύ με τους Graveyard, όχι γιατί έχουν πολλά κοινά σημεία στον ήχο τους, αλλά και οι δυό μου δημιουργούν αυτό το ίδιο συναίσθημα, πως παίζουν την 'ιδεατή' 70ίλα. Αυτό πού εννοώ είναι πως δημιουργούν ένα 70's ύφος χωρίς να έχουν επηρρεαστεί μόνο από ένα συγκρότημα, αλλα αντιθέτως καταλήγουν με ένα είδος μουσικής που θυμίζει πολλά, αλλά στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ. Είναι σαν την ταινία Almost Famous ή Pirate Radio. Κατασκευασμένες ιστορίες, που ενώ ανήκουν στην σφαίρα του φανταστικού, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι πραγματικότητα, σύμφωνα με τα ρομαντικά και επισκιαζμένα απο ναρκωτικά 70', όπως τουλάχιστον τα έχουμε εμείς οι 'αργότερα γεννημένοι' στο μυαλό μας.
Το Bloodlust λοιπόν του Uncle Acid, της Red και της Kat (the deadbeats) είναι ο δίσκος που εμάς εδώ στο Cornucopia μας έκανε να ψάχνουμε για αίμα. Είναι ο δίσκος που τον λιώσαμε τις τελευταίες μέρες ( ναί και ο Amberclock και ας μην το ξέρει), που θα τον βγάλουμε δια της βοής δίσκο της χρονιάς και που εν τέλει και τελείως φιλικά τον προτείνουμε σε όποιον εκεί έξω ενδιαφέρεται.


doom n' roll