Uncle Acid & the deadbeats

Τέτοιοι δίσκοι αποτελούν βούτυρο στο ψωμί μου. Πραγματικά παρόμοιο κάψιμο από The Devil. Τίποτα δεν είναι τυχαίο βέβαια σε αυτή την ζωή, όχι οτι πιστεύω σε καρμικές μπούρδες, αλλά γαμώ το κέρατο Του έπρεπε να φτάσει στα αυτιά μου αυτός ο δίσκος.

Δεν είμαι άνθρωπος των φόρουμζ (τρολλιά) όσο και να έχω προσπαθήσει, δεν έχω καταφέρει να περιηγηθώ με επιτυχία στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των συζητήσεων που δημιουργούνται. Τουτέστιν δεν έχω άποψη για πολλά πράγματα που συμβαίνουν σε αυτό τον χώρο, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως αποτελεί από τους καλύτερους τρόπους να προτείνεις και να σου προτείνουν νέες κυκλοφορίες, να διαβάσεις τι γνώμη έχει κόσμος για αυτές, αλλά και για επικείμενες συναυλίες, πρώτος απο όλους. Δηλαδή πολλά όμορφα και χρήσιμα πράγματα.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Amberclock και, περισσότερο, ο Keyser λειτουργούν ως άνθρωποι εκ των έσω. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει χτυπήσει το τηλέφωνο μου και να ακούσω έναν από τους δύο να μου μεταφέρουν 'φρέσκα' νέα, άλλωτε καλά και άλλωτε άσχημα, που μόλις ενημερώθηκαν απο κάποιο φόρουμ.
Για κάποιο λόγο, ίσως γιατί βαριέμαι, προτιμώ να ανακαλύπτω την μουσική με ποιό άμεσο τρόπο, δηλαδή ή να μου την προτείνει κάποιος φίλος μου ή κάποιος που εμπιστεύομαι το γούστο του. Σίγουρα σημαντικό ρόλο παίζει και το ιντερνετ αλλα όπως και να το κάνουμε όταν ο Keyser μου λέει με τρεμάμενη φωνή πως πρέπει να ακούσω το Bloodlust, τότε ΠΡΕΠΕΙ να ακούσω το Bloodlust κάποιων αγνώστων Uncle Acid and the deadbeats.
Μιλάμε για δίσκο που ο όρος' τρου και καλτ' είναι σαν να δμιουργήθηκε για να περιγράψει την μουσική τους και το ύφος τους. Occult ροκιά με ολίγη απο Satan worshiping και electric wizard όρεξη για horror movies ισπανών σκηνοθετών. Με ράθυμο, αλήτικο doom δείχνουν σε όλους 'πως γίνεται'. Στο μυαλό μου τους συνδέω ποιό πολύ με τους Graveyard, όχι γιατί έχουν πολλά κοινά σημεία στον ήχο τους, αλλά και οι δυό μου δημιουργούν αυτό το ίδιο συναίσθημα, πως παίζουν την 'ιδεατή' 70ίλα. Αυτό πού εννοώ είναι πως δημιουργούν ένα 70's ύφος χωρίς να έχουν επηρρεαστεί μόνο από ένα συγκρότημα, αλλα αντιθέτως καταλήγουν με ένα είδος μουσικής που θυμίζει πολλά, αλλά στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ. Είναι σαν την ταινία Almost Famous ή Pirate Radio. Κατασκευασμένες ιστορίες, που ενώ ανήκουν στην σφαίρα του φανταστικού, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι πραγματικότητα, σύμφωνα με τα ρομαντικά και επισκιαζμένα απο ναρκωτικά 70', όπως τουλάχιστον τα έχουμε εμείς οι 'αργότερα γεννημένοι' στο μυαλό μας.
Το Bloodlust λοιπόν του Uncle Acid, της Red και της Kat (the deadbeats) είναι ο δίσκος που εμάς εδώ στο Cornucopia μας έκανε να ψάχνουμε για αίμα. Είναι ο δίσκος που τον λιώσαμε τις τελευταίες μέρες ( ναί και ο Amberclock και ας μην το ξέρει), που θα τον βγάλουμε δια της βοής δίσκο της χρονιάς και που εν τέλει και τελείως φιλικά τον προτείνουμε σε όποιον εκεί έξω ενδιαφέρεται.


doom n' roll