Sinucidal: Lightning Bolt (US)

Ένας φίλος μου με ρώτησε πριν κάποιο καιρό "υπάρχει κάποιο συγκρότημα αυτή τη στιγμή που να είναι 'καινούριο' και ροκ?". Προφανώς όχι με την έννοια του είδους - με την έννοια του attitude, της φόρας, της αντίδρασης, της άγριας χαράς. Όλης αυτής της φάσης του πάρτυ, πουτάνα όλα και αγάπη, απελευθερωμένο από το ψιλοτετριμμένο και ραδιοφωνικό  ήχο (τόσο με την καλή όσο και με την κακή έννοια) συγκροτημάτων όπως Muse, προσφέροντας κάτι καινούριο και όντας "αληθινό".

Το πρώτο πράγμα που μου 'ρθε είναι γενικότερα σκηνές όπως sludge, stoner κοκ. Ωστόσο αφ' ενός κάποια από αυτά είναι "παλιά" τόσο σαν ήχος όσο και σαν λογική, αφ' ετέρου ο φίλος μου δεν ενθουσιάζεται ιδιαίτερα με αυτές τις μουσικές. Το συγκρότημα που μου 'ρθε εν τέλει είναι οι Lightning Bolt.

(Ο Chippendale εδώ πάντα μου θυμίζει τον Blanka)

Δημιουργημένοι αρκετό καιρό, το 1994, κυκλοφόρησαν το πρώτο και ομότιτλο το 1999. Αποτελούνται από δύο άτομα - τον Brian Chippendale στα drums και τον Brian Gibson ως μπασίστα. Τώρα, όσον αφορά τη μουσική τους... Noise rock στα καλύτερά του. Μιλάμε για έναν τύπο που έχει βάλει χορδή banjo στο μπάσο, τα εφέ του είναι σε αυτή την κατάσταση, ο drummer φοράει μάσκα στο κεφάλι που στο στόμα έχει ένα σάπιο μικρόφωνο τηλεφώνου στο οποίο φωνάζει, "τραγουδάει" ή βγάζει γενικά random ήχους. Το καλύτερο? Βγαίνουν εκτός σκηνής, έχοντας στήσει τα πάντα μέσα στον κόσμο, ακόμα και σε πιο μεγάλα fest που συμμετέχουν.

Oι ρυθμοί του Chippendale επιβάλλουν στο κεφάλι να πιάνει ρυθμό, και οι συνεχόμενες επαναλήψεις είτε με tapping είτε γενικότερα με το αντισυμβατικό παίξιμο του Gibson -που γεμίζει τον ήχο λες και ακούς 3 όργανα- είτε δίνει το έναυσμα να ακολουθήσει η σφαγή των drums, είτε οδηγάει το κομμάτι στα διάφορα μονοπάτια του και τις αλλαγές του, άλλες φορές με το τείχος του distortion, άλλες φορές με καθαρά περάσματα σχεδόν χαζοχαρούμενα (The Faire Folk) και εύθυμα, είτε στα πιο ακραία κομμάτια του συγκροτήματος ακολουθάει υπνωτικά έναν συνεχή παλμό που καθηλώνει, και σε αναγκάζει απλά να χαθείς σε λεπτά ολόκληρα ενός συνεχούς "θορύβου", σαν να είσαι σε μια ηλεκτρική τελετή (η αρχή του Dracula Mountain, ή το 30,000 Monkies) ή σαν... ε βασικά θα το πω, σαν να είσαι στο επίκεντρο καταιγίδας και κεραυνών.

Αυτό που λατρεύω με αυτούς τους ανθρώπους είναι οτι παρ' όλο που θεωρητικά έχουν μπόλικο και επιθετικό θόρυβο, και άσχετα με την τεχνική τους κατάρτιση (παίζουν τον κώλο τους σε φάσεις, πραγματικά) το όλο concept είναι τόσο εύθυμο, πουτάνα-όλα και εκτονωτικό που δεν γίνεται να μην χοροπηδάω με τα κομμάτια τους. Ειδικά το 13 Monsters ή το (hit) Dracula Mountain με το επικό riff στο 2.40. Όσο για κομμάτια όπως το Ride the Sky, ε, αν δεν σας έρχεται να αρχίσετε να γκρεμίζετε τα πράγματα γύρω σας μόλις μπουν τα drums... είστε φλώροι και δεν καταλαβαίνετε. Είναι punk, είναι πάρτυ, είναι rock, είναι απελευθερωτικό, είναι χάλια, είναι τέλειο, είναι σαν να πήραν speed οι Sunn O))) ή οι Boris, είναι κωλοχαρά, είναι χύμα μέχρι τελικής πτώσεως και εν τέλει είναι αφάνταστα, υπέρτατα διασκεδαστικό.

Αν ακόμα δεν πειστήκατε, δείτε ως το τέλος αυτό εδώ. Προσωπικά δυσκολεύομαι να μην ρίξω κάτω το γραφείο μου και να μην κάνω moshpit μόνος στο δωμάτιό μου στο τελευταίο λεπτό. Προτεινόμενο album για ξεκίνημα: Ride The Sky (2001).