The Dillinger Escape Plan Live @ Gagarin

Καλά καλά δεν έχει σταματήσει το βουητό στο κεφάλι μού, όμως πιστεύω πως κάποια πράγματα καλύτερα να καθήσω να τα γράψω τώρα, πού είμαι ακόμα 'ζεστός', μιάς και νιώθω πως, πραγματικά, είναι αρκετά καί διαφορετικά σε ύφος όσα σκέφτομαι.
Πρώτα απ'όλα να αναφερθώ στο πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, ή μάλλον καλύτερα με εξέπληξε. Δεν είχε όσο κόσμο περίμενα πως θα είχε. Ο κόσμος ήταν αρκετός, αλλά όχι στον ασφυκτικό βαθμό που μάντευα νωρίτερα. Γιά εμένα, ως θεατής βέβαια, αυτό με βόλεψε αρκετά αλλά από την άλλη δεν μπορούσα να καταλάβω αν αυτό οφείλεται στην κρίση ή ότι το όνομα της μπάντας δεν πούλησε λίγα εισητήρια παραπάνω. Σαν κοσμική ειρωνία, ήταν η συναυλία που έτυχε να δώ τους περισσότερους γνωστούς.
Οσον αφορά το συγκρότημα καί την επίδοση τους, κρίνοντας όχι μόνο από το δικό μου ηλίθιο χαμόγελο αλλά καί τον περισσότερων παρευρισκομένων, ήταν στο μεγαλύτερο βαθμό όπως πιστεύαμε πως θα ήταν. Δυνατή, γρήγορη, έντονη καί με επιλογές από όλο το εύρος της καριέρας τους. Δύσκολο να πείς ότι άφησαν κάποιον παραπονεμένο. Αυτό πού θέλω να προσθέσω απλά είναι πως τον τελευταίο δίσκο τους, παρά το γεγονός πως μπορεί να μην έχουν ΄φθαρεί' ακόμα τα αυλάκια του, δείξαμε να τον έχουμε ήδη αγαπήσει ή όπως αλλιώς μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την πράξη του να ξέρεις τους στίχους και τα riff απέξω. Καί δείχνουν πως μπορούν να τα αποδίδουν πολύ καλά live παρά την μειωμένη 'ένταση΄ τους καί τα πιό mellow στοιχεία. Ο,τι μπορεί να σημαίνει μειωμένη 'ένταση' σε live των Dillinger, όπως διαπιστώσαμε απόψε. Στιγμη δεν σταμάτησαν τα παλικάρια να τα δίνουν όλα, εντυπωσιάζοντας με τον συνδυασμό κινήσεων, πού θύμιζαν παιδί με ADHD που έχει κάνει την διαταραχή του καριέρα, αλλά και right on εκτέλεσης των συνθέσεων τους. Σκέψου πως οι τύποι απόψε μόλις τελείωσανε την 7 εβδομάδων περιοδία τους, καί ίσως να ήταν καί λίγο κουρασμένοι. Αν όντως είναι έτσι τότε θα ήθελα να ήξερα πως θα παίζαν το πρώτο βράδυ του tour. Μπορεί βεβαια να μην υπάρχει καν η λέξη κούραση στο λεξιλόγιο των Dillinger, έτσι καί αλλίως μοιάζει να τους κίνει κάτι παραπάνω από ενθουσιασμός στις ζωντανές εμφανίσεις τους (γκουχου-γκουχου).
Only way to feel the noise is when it's good and loud λέει ένας θείος. Οι The Dillinger Escape Plan με το extreme rock τους μας έκαναν πραγματικά να νιώσουμε την βαβούρα τους.


( Αυριο, άτομο του blog παίζει live στο 7sins ως μέλος μπάντας. Θα εμφανιστούν οι Decomposed Existence, Nipenthis, Postraumatic με 7 ευρώ είσοδο. Εμείς εκέι θα είμαστε.)

Destro's Secret is no more

Συγκροτήματα, δισκογραφίες, χρονολογίες και τραγούδια, με συνειρμικά ασυνάρτητη φορά τριγυρνάνε στο κεφάλι μου.Και παρ'όλα αυτά, ως εθισμένο ον, δεν θέλω να ξεκόψω ή να χαλαρώσω για λίγο (the sick-boy method).Αντιθέτως με κάθε δίσκο που ανοίγω, κάθε save as καί κάθε play νιώθω μια σχεδόν γλυκιά έξαψη.Πλέον μπορώ να πώ με κάποια βεβαιότητα το γιατί.Είναι η υπόσχεση που κρύβεται πίσω απο κάθε album.Η υπόσχεση οτί βρίσκομαι δευτερόλεπτα μακρυά από κάτι το οποιό μπορεί να μου αλλάξει τον τρόπο που ακούω μουσική, κάτι που μπορεί να μού δείξει ότι υπάρχει και κάτι άλλο που το αγνοούσα, η υπόσχεση ότι μπορεί να ακούσω κάτι που μπορεί ακόμα και να αλλάξει την στάση ζωής μου, ή τον τρόπο που βλέπω κάποια δεδομένα.Αυτο δεν σημαίνει πως κάτι τέτοιο συμβαίνει συχνά.Συνήθως η ακρόαση ενός καλού δίσκου θα με επιρρεάσει πιο βραχυπρόθεσμα.Ισως θα μου 'φτιάξει' ένα βαρετό απόγευμα ή θα μου κάνει παρέα για κάποιες εβδομάδες.Αλλά ποτέ δεν ξέρεις... και συνεχίζω να ακούω και να ανακαλύπτω, όπως και να απορρίπτω...και συνεχίζουν συγκροτήματα και δισκογραφίες και χρονολογίες και τραγούδια να στροβιλίζονται στο κεφάλι μου...
Υπάρχει όμως κάτι το οποίο νιώθω να μου λείπει.Και δυστυχώς ανακαλύπτω ότι όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο δύσκολα θα το βρίσκω.Μιλάω για την στίγμη που, συνήθως σε πιό μικρή ηλικία, ακούς για πρώτη φορά κάτι τόσο πραγματικά βαρύ και τόσο γαμημένα περίεργο που αρχικά δεν μπορείς να το κατανοήσεις.Συνήθως έρχεται με την μορφή της Σιδηράς Παρθένου, ή με την λιονταρίσια χαίτη του Hetfield, συγκροτήματα που κατά κύριο λόγο παίρνουν την παρθενιά σε άσπιλα αυτιά.Καί έρχονται μετά και πολύ άλλοι, ανάλογα με το προς τα που τραβάει πλώρη ο καθένας μας.
Κάπως έτσι, και κάπου μέσα στο 2002 με 2003 έτυχε (ή μάλλον ήρθε συμπαντικά η ώρα, γιατί αργά η γρήγορα θα γινόταν) να ακούσω το Calculating Infinity.Είναι πραγματικά ανεκτήμητη η στιγμή που μέσα στις πρώτες νότες του Sugar Coated Sour ήρθαν τα πάνω κάτω.Δεν ήξερα πως να το περιγράψω αλλά πραγματικά αυτός ο δίσκος, που πολλοί άλλοι της παρέας δεν το άντεχαν, με έκανε να θέλω κι'άλλο μετά από κάθε ακρόαση...did I stutter? did I stutter? did I stutter?
Αυτό είναι και το κακό με τους Dillinger όμως.Το σόκ τελειώνει αμέσως μετά το τέλος του πρώτου κομματιού.Και δεν εννοώ πως επαναλαμβάνονται ή οτι αναμασούν τα ίδια.Απλά μετά είσαι ψυλιασμένος τι θα ακούσεις.Και καθώς περνάνε τα χρόνια και αυξάνεται η δισκογραφία τους, ξέρεις ακρίβως τι θα ακούσεις από κάθε δίσκο τους.Γιατί οι ίδιοι όσα βήματα ήταν να κάνουν μπροστά τα κάνανε απο τα πρώτα χρόνια τους.Μετά κάνουν απλά κινήσεις τακτικής.Και για αυτό τον λόγο το Option Paralysis είναι ένας πολύ καλός δίσκος.Μπορεί να είναι σε σημεία ότι πιό Faith No More (αγιασθήτω το όνομα σου) άκουσα τον τελευταίο καιρό, αλλά στην ψυχή του παραμένει κάφρος που θέλει να πηγαίνει σε live με σκοπό να κάνει stage-walking.


To παρών κείμενο (αν και πιο πολύ μοιάζει με ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη μέσω Καλαμάτας) είναι άτυπο tribute για τούς The Dillinger Escape Plan με αφορμή την προσκείμενη εμφάνιση τους στην Ελλάδα αλλά και την νέα τους δισκογραφική δουλειά.