Adolf Plays the Jazz, Six Dogs, Πέμπτη 28/6/2012 (Project Oracle)

Πειραματική μπάντα που θα μπορούσες να την κατατάξεις στο ευρύτερο φάσμα του Post Rock. Στο Batcave τα ηχεία προτιμούν άλλου είδους μουσικές για να γητεύουν τις μυριάδες νυχτερίδες που κατοικούν στα έγκατά του. Ο αψεγάδιαστος δέκτης του bat-computer έπιασε τη μετάδοση της συνέντευξης της μπάντας μία μέρα πριν το live στα πράσα και έτσι βρέθηκα σε κάποια στέγη πάνω από την Αβραμιώτου για να παρακολουθήσω. Τα μάτια και τα αυτιά μου σε εκείνη τη νυχτερινή βάρδια δε θα μπορούσα να τα εμπιστευτώ σε κάποιον καταλληλότερο από την Crystal Ball, της οποίας το μουσικό γούστο δε με βρίσκει πάντα σύμφωνο, το ανοιχτό μυαλό και τα μάτια της όμως, την καθιστούν αξιόπιστη ώστε να αναλάβει ευθύνες τέτοιου βελινεκούς. Απολαύστε το Project Oracle. - Batman

Ο Αδόλφος που παίζει τζαζ είναι ένα συγκρότημα που αποτελείται από 7 άτομα.

Ακούγοντας το κανείς θα αναρωτιέται τι κάνουν όλοι αυτοί εκεί!

Όλοι αυτοί εκεί δημιουργούν μια υπέροχη μουσική. Ξεχωριστά αλλά και μαζί.

Πρώτη φορά τους άκουσα δύο ημέρες πριν το live τους, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή. Παρουσιάσανε την δουλειά τους όπου την άκουσα χωρίς διακοπές και σχόλια, παρόλο που τα κομμάτια τους είναι μεγάλα. Μπράβο στην εκπομπή. Επίσης, η στάση που έχουν απέναντι στο κοινό τους είναι αυτή που θα ήθελα προσωπικά να έχουν όλες οι μπάντες, ότι η μουσική είναι δωρεάν όπως και πολλά άλλα αγαθά που υπάρχουν εδώ, πριν ακόμα υπάρξουμε εμείς!

Ενθουσιάστηκα! Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αγκαζάρω τον φίλο μου για το live.

Την περασμένη Πέμπτη λοιπόν, στις 11.00 περίπου το βράδυ, έπαιξαν Live στην οδό Αβραμιώτου 6-8 στο 6 Dogs.

[Εδώ θα σταθώ για πολύ λίγο αναφέροντας ότι πρώτη φορά επισκέφτηκα τον χώρο, όχι για ποτό, όχι για χαλαρή κουβέντα, όχι για να κάτσω στον κήπο, αλλά για να παρακολουθήσω ζωντανά μια μπάντα. Υπερβολικά μικρός και άβολος χώρος για να χωρέσει κόσμο, αποπνιχτικός. Eίχαν κλειστή την είσοδο του "συναυλιακού" χώρου και ο κόσμος αναγκαζόταν να περάσει μέσα από ένα πολύ στενό διάδρομο, όπου κατά τύχη βρισκόταν και το μπαρ με αποτέλεσμα είτε είχες πάει για το live, είτε για να πιεις ένα ποτό αναγκαζόσουν να στριμωχτείς για να βγεις ή να μπεις αντίστοιχα στο χώρο.]

Ευτυχώς με αποζημίωσαν οι "Adolf Plays the Jazz"

Η μουσική τους ήταν απίστευτα ταξιδιάρικη, σε έβαζαν μέσα σε μια δίνη χρωμάτων και εικόνων που ακόμα και ο πιο αυστηρός κριτής τους να ήσουν, δεν θα κατάφερνες να αντισταθείς για πολύ!

Βαθιά συναισθηματική μουσική, καλλιεργεί μέσα σε 7 λεπτά που διαρκούν πάνω κάτω τα κομμάτια τους, ό,τι πιο θετικό συναίσθημα έχεις για την ύπαρξη σου, για την ύπαρξη γενικά του ανθρώπου πάνω στην γη και στο σύμπαν. Η αίσθηση ήταν σαν να σου κάνουν ένα είδος θεραπείας με τις νότες να στριφογυρίζουν στην ατμόσφαιρα. Σαν να βρισκόσουν σε ένα virtual χώρο και μπορούσες να αγγίξεις να γευτείς και να παίξεις με την μουσική.

Διαφορετικοί ήχοι από κιθάρα, μπάσο, τρομπέτα, πλήκτρα και ντράμς που στην αρχή σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτά τα παιδιά μαζεύτηκαν εδώ για να κάνουν πρόβα, ξαφνικά όμως σε εκπλήσσουν με την ομόνοια αλλά και την πολυπλοκότητα του ήχου τους που δεν σε μπερδεύει αλλά σου επιτρέπει να υπάρξεις και να κατανοήσεις τον εαυτό σου.

Διαφορετικές νότες από διαφορετικά μουσικά όργανα, το κάθε ένα παράγοντας τον ήχο του, έδινε την κατάλληλη νότα στο κατάλληλο μουσικό μέτρο. Η αρμονία της μπάντας ήταν διάχυτη στον αέρα ο κάθε ένας ξεχωριστά εκφραζόταν με τον τρόπο του και ενωνόντουσαν όλοι μαζί σε ένα.

Δυστυχώς λόγω κούρασης δεν κατάφερα να φτάσω μέχρι το τέλος της συναυλίας. Ελπίζω η επόμενη  φορά να είναι σε ανοιχτό χώρο και όχι καθημερινή!

Μπράβο στα παιδιά και εις άλλα με υγεία!


ΥΓ: Μαζί με το εισιτήριο των 5 Ευρώ, δωράκι το νέο τους cd ! Respect. - Crystal Ball

Mogwai & Kwoon live @ Fuzz Club, Σάββατο 21 Ιανουαρίου

Επανειλλημένα έχω πειστεί οτι (με ελάχιστες και ιδιαίτερες εξαιρέσεις) η πραγματική αξία ενός συγκροτήματος φαίνεται στο πώς μεταχειρίζεται μια live εμφάνιση. Αυτό τελικά θα το βάλει στην κατηγορία που ξεχωρίζει - ακόμα και αν κάτι είναι generic (και η post rock είναι παραπάνω από γεμάτη με αυτό), αυτό σταματά να παίζει τόσο μεγάλο ρόλο όταν δωθεί πετυχημένα ζωντανά, χώρια που αυτό είναι αλληλένδετο με τη συνθετική εξέλιξη και απόκτιση χαρακτήρα: Ένα συγκρότημα που στα live αποτελεί εξελισσόμενο οργανισμό δεν μπορεί παρά να αποτελεί τέτοιο οργανισμό και στη συνθετική και εκτελεστική του ωριμότητα.

Corrupted - Garten Der Unbewusstheit (2011)

Όσοι έχουν παρακολουθήσει έστω και λίγο την πορεία των Γιαπωνέζων, θα ξέρουν, ότι αυτός ο δίσκος έσκασε από το πουθενά και αποτελεί για τους φαν του είδους, ίσως την έκπληξη της χρονιάς. Για αυτούς που δεν έχουν ψαχτεί ιδιαίτερα με τους Corrupted, να αναφέρω επιγραμματικά, ότι μετά το 2005 που κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος τους (El Mundo Frio), η μπάντα βρισκόταν στον πάγο και πάνω που άρχισαν οι φήμες πριν 1,5 χρόνο περίπου ότι υπάρχει νέο άλμπουμ στα σκαριά, ο Hevi (φωνητικά), με μια λιτή ανακοίνωση γνωστοποίησε ότι αποχωρεί από τη μπάντα. Ξένερωμα και πάλι στο σκοτάδι, να μην ξέρουμε τι μέλλει γενέσθαι.
Οπότε, λογικό είναι αυτός ο δίσκος να αποτελεί την έκπληξη της χρονιάς, αφού οι Corrupted όρισαν στην ουσία το drone doom sludge είδος στην 16χρονη πορεία τους, ξεκινώντας από το αβυσσαλέο και αποτρόπαιο Paso Inferior πίσω στο 1997 (συν κάποια ντέμο από το '95).

Τελευταία δουλειά λοιπόν των Corrupted με τον Hevi στα φωνητικά, οι οποίοι πλέον θα πορεύονται με νέο τραγουδιστή, αλλά και χωρίς τον Talbot (κιθάρα), ο οποίος αποχώρησε κι αυτός και πλέον από τα 3 ορίτζιναλ μέλη, Hevi, Talbot και Chew (ντραμς), παραμένει μόνο ο τελευταίος.

Το Garten Der Unbewusstheit (= The Garden of Unawareness), κάνει μια μικρή στροφή από εκεί που μας άφησε το -κατά γενική ομολογία, κορυφαίο τους- El Mundo Frio (το δικό μου αγαπημένο, μάλλον είναι το Se Hace Por Los Suenos Asesino). Δεν είναι τόσο ακραίο αλλά είναι εξίσου μεγαλειώδες.
Στην ουσία χωρίζεται σε 2 μέρη με ένα μικρό ιντερλούδιο να τα ενώνει, στο ενδιάμεσο.
Το Garten που ανοίγει το δίσκο, επαναφέρει τις γνώριμες μινιμαλιστικές κιθάρες, οι οποίες επαναλαμβάνονται με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς. Τα τύμπανα συνοδεύουν διακριτικά, ενώ όσο ανοίγει το κομμάτι αποκτούν μεγαλύτερο ρόλο.
Με υπνωτιστικό σχεδόν τρόπο, οι drone μελωδίες οδηγούν σε ένα μελωδικό ξέσπασμα, με τον Hevi να δίνει ένα ρεσιτάλ βρυχηθμών πίσω από το μικρόφωνο. Δεν είναι υπερβολικό να πω ότι μάλλον είναι τα πιο καλοδουλεμένα φωνητικά που έχει κάνει και αυτό είναι και από τα μεγάλα προτερήματα του δίσκου.
Κάπου εδώ ίσως ξενερώσουν κάποιοι, διαπιστώνοντας την σχεδόν παντελή έλλειψη sludge ξεσπασμάτων.
To κομμάτι απλώνεται όμορφα και ταξιδεύει χωρίς όμως εκπλήξεις.
Οι εκπλήξεις έρχονται στο δεύτερο μέρος.
Το Gekkou No Daichi (υπάρχει κομμάτι με ίδιο τίτλο στο Se Hace Por Los Suenos Asesino), ξεκινάει χαλαρά από εκεί που τελείωσε το πλήρως ακουστικό 4λεπτο ιντερλούδιο Against The Darkest Days. Η επαναλαμβανόμενη ακουστική μελωδία του συνεχίζει μέχρι να κάνουν την εμφάνισή τους οι μινιμαλιστικές ηλεκτρικές κιθάρες οι οποίες απλώνονται υπέροχα μέχρι το 9ο λεπτό περίπου, όπου το πράγμα ξεφεύγει και γίνεται κάτι το μαγικό.
Από εκεί και μετά αρχίζει ένα εκπληκτικής ομορφιάς ταξίδι που εξερευνά κάθε πτυχή του διαστήματος με τον πιο μαγευτικό τρόπο.
Χωρίς υπερβολή μάλλον αυτά το 20λεπτο πρέπει να είναι από τις πιο θριαμβευτικές στιγμές της φετινής χρονιάς.
Οι Corrupted αφήνουν πίσω τους το τραχύ sludge και πλέον κινούνται σε άπιαστα ατμοσφαιρικά post-metal ηχοτοπία, που όμοια τους δεν ξέρω αν έχω ξαναβιώσει.

Το Garten Der Unbewusstheit, στοχεύει κατευθείαν στην ψυχή. Δεν είναι ο καλύτερος τους δίσκος. Δεν επαναπροσδιορίζουν τον ήχο, ούτε ανακαλύπτουν τον τροχό (αυτά τα έκαναν με προηγούμενους δίσκους), αλλά δέιχνουν πως ακόμα και με τον πιο απλό και λιτό τρόπο, μπορείς να μεγαλουργήσεις και να προσφέρεις συγκινήσεις που δύσκολα επαναλαμβάνονται.

My life in the bush of Post - με αφορμή Afformance & Papertigerr @ ΤΩΡΑ (Κ44)

Υπάρχουν διάφορα πράγματα με τα οποία νιώθω χαρά. Μερικά δε απο αυτά, με κάνουν να αισθάνομαι μια βαθειά κάθαρση. Μπορώ σε εκείνες τις στιγμές να αναπνεύσω πιο εύκολα -για την ακρίβεια θέλω να παίρνω μεγάλες ανάσες- να νιώθω οτι ο κόσμος με τυλίγει σε μια τεράστια σπείρα ή σφαίρα ή κύμα και μπαίνει απο πόρους δέρματος, μάτια, με τον αέρα. Είναι η αίσθηση οτι άσχετα με οποιαδήποτε αντίσταση και σκατίλα που μπορεί να ξετυλίγεται, η ύπαρξή μου είναι έκδηλη. Μέσα μου. Γύρω μου. Σε δονήσεις που κάνουν γκέλ σε τοίχους ανθρώπους και ψυχές. Η συναισθησία του να ακολουθάς ροές γεγονότων και να σχηματίζεται μπροστά σου σε εικόνες όλη σου η ζωή.

Δεν ήταν μόνο οι Afformance, που για άλλη μια φορά ήταν πολύ καλοί ή το εξαιρετικό support act,  που δεν είχα ξαναπετύχει. Ούτε το θετικό decadence του πρώην Κ44. Λιγότερο ίσως απ' όλα το γεγονός οτι είχα γενέθλια. Ήταν πάνω απο όλα η αίσθηση του να έχω ανθρώπους γύρω μου, είτε άγνωστους με αγάπη σε ένα είδος που είναι σχετικά πρόσφατο, που βιώνει άνθηση ακροατών στην Ελλάδα, με τα καλά του και με τα κακά του (τουλάχιστον δεν χρειάστηκε να περάσουν πάνω απο 10 χρόνια για να ξεκινήσουν άνθρωποι να ακούνε Godspeed You! Black Emperor και ακόμα περισσότερο να φέρνουν ονόματα όπως Do Make Say Think, Mogwai ή 65daysofstatic όπως έγινε με άλλα μουσικά είδη), είτε γνωστούς.

Είναι η ίδια η αίσθηση που η post rock έχει όταν παίζεται που με κάνει να βουτάω σε βίωση της ύπαρξής μου, όχι μόνο οι συνθέσεις. Πολύ περισσότερο όταν παίζεται σε έναν χώρο που είναι γεμάτος με ανθρώπους που αποτελούν μέρος της ζωής μου. Είτε κοντινούς, είτε μακρινούς είτε απο παραλίγο ξεχασμένες συμπτώσεις είτε μπλεγμένους με αλυσίδες γεγονότων μπερδεμένων και συσχετίσεων στις οποίες αγαπάω να χάνω την μπάλα. Κάπως έτσι: http://www.youtube.com/watch?v=yC_3alnTE9g. Με αυτό το soundtrack, πάντα.

Όσοι ήταν εκεί, σας ευχαριστώ. Δεν έχει σημασία αν με ξέρετε ή αν είμαστε κοντινοί ή αν νιώθετε με εμένα κοντά. Αλλά αγαπάω να βλέπω τις γνωστές-άγνωστες ή γνωστές σκέτο φάτσες σας.

Τα λέμε αύριο μουρμουρίζοντας ατελείωτα μεγάλους, post και υπέροχους τίτλους.

(η εικόνα παρμένη απο flickr έπειτα απο search στο google "He has left us alone...")