Οκ, το συγκρότημα ονομάζεται Suck, ο μοναδικός δίσκος που κυκλοφορίσανε λέγεται Time To Suck, και το εξώφυλλο δείχνει ένα παιδάκι. Βάζω λοιπόν εξ’αρχής στην άκρη το πόσο αστείο φαίνεται όλο αυτό στην εποχή μας και θα προσπεράσω το προφανές με μία απλή αναφορά, ότι το 1970 όλα αυτά ήταν αρκετά για να προκαλέσουν τα λεπτά αισθήματα των πουριτανών, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για το Γιόχάνέσμπούργκ της Νότιας Αφρικής, όπου οι κοιτίδες της rock κουλτούρας ήταν δύο ηπείρους και έναν ωκεανό μακριά.
Όχι πως έχει δεν την δικιά του, ιδιαίτερη σημασία, το ‘περιβάλλον’ μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε μία μπάντα. Έτσι κι αλλιώς υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους μπορείς να εκτιμήσεις ένα συγκρότημα. Ο πρώτος είναι να λάβεις υπόψιν το πού, το γιατί, και κυρίως, το πότε. Ο δεύτερος τρόπος είναι να είναι καλό το περιεχόμενο. Ο πρώτος δίσκος των Sabbath για παράδειγμα, τάραξε τα νερά, εν μέρη γιατί η χρονική συγκυρία ήταν σωστή, αλλά κατά κύριο λόγο γιατί ο δίσκος ήταν άψογος στην ολότητα του. Οι Ramones απο την άλλη, άμα βγαίνανε μία δεκαετία αργότερα, δεν θα είχαν την ίδια βαρύτητα σαν όνομα (Σε αυτό το σημείο να πώ πως η συμβολή του Keith Emerson στο punk ήταν τόσο σημαντική όσο και αυτή του Iggy Pop, χεχεχεχε....)
To Time To Suck λοιπόν είναι ένας δίσκος διασκευών. Οι Suck δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους σε αυτό το εγχείρημα, επιλέγοντας κομμάτια από τα πιό heavy και psych ονόματα της εποχής και επειδή το μουσικό τους επίπεδο είναι αρκετά υψηλό, καταφέρνουν να τα διαποτήσουν με το δικό τους ψυχωμένο παίξιμο. Ετσί λοιπόν επιλέγουν δύο κομμάτια απο Grand Funk Railroad, το Aimless Lady και το Sin’s A Good Man’s Brother, καθόλου τυχαία μιας και όλες οι διακευές τους έχουν μία δόση από το pure rock fury των Αμερικάνων, το επικό 21st Century Schizoid Man των King Crimson, Into The Fire από Purple, I’ll Be Creeping απο Free, Elegy από Colloseum, και μία εξαιρετική διασκευή στο Season of the Witch του σκωτσέζου Donovan, τραβώντας το σχεδόν στα 10 λεπτά (εδώ μια άλλη διακευή στο ίδιο τραγούδι). Τέλος το Time to Suck περιλαμβάνει μία δικιά τους σύνθεση, το The Whip που καθόλου περιέργως φέρνει κάτι από Grand Funk. Στο reissue του δίσκου, σε cd πλέον, υπάρχει και διασκευή στο War Pigs των Sabbath.
Συνολικά ο δίσκος είναι ένα 40λεπτό αφιέρωμα στην μουσική που μεσουρανούσε στα τέλη του ’60, ακούγεται υπέροχα χώρις να δημιουργεί την ανάγκη να ακούσεις την αυθέντικη εκτέλεση όπως επι το πλείστον σου δημιουργουν άλλα συγκροτήματα όταν διασκευάζουν. Για εμένα το Time To Suck μπαίνει στην ίδια ποιοτική κατηγορία με το πρώτο album των Vanilla Fudge (1967), όπου παρά τις βασικές διαφορές στον ηχητικό προσανατολισμό που έχουν μεταξύ τους, ως σύνολο αποδεικνύουν ποιά ήταν η pop(ular) μουσική της εποχής και πόσο ραγδαίες υπήρξαν οι αλλαγές της μέσα σε μόλις μια 3ετία.
Ένα από τα καλά του internet είναι ότι έχεις πρόσβαση σε έναν όγκο μουσικής. Οι πιθανότητες να πετύχεις κάτι πραγματικά αξιόλογο μπορεί να μικραίνουν επικίνδυνα, όταν συμβεί όμως, ενός καλού μύρια έπονται. Έτσι, ο Azarak έπεσε πάνω στους Uzala και μου τους πρότεινε. Μέσω αυτών, ανακάλυψα με τη σειρά μου τους Fellwoods. Αφού λοιπόν οι μπάντες είναι στην ίδια δισκογραφική και περιοδεύουν μαζί, αποφασίσαμε να τους κάνουμε ένα "split - interview". Αξίζουν την προσοχή σας!
Οι Fellwoods είναι μια 60/70 's μπάντα του σήμερα. Η συνέντευξη με τον Adam Burke έγινε με αφορμή το δίσκο τους "Wulfram", που άνετα το βλέπω να κατοχυρώνει περίοπτη θέση στο top-10 της φετινής χρονιάς. Πριν προλάβουμε να αναρτήσουμε τη συνέντευξη, οι θεούληδες παρουσίασαν νέο Ep με τίτλο "Gyromancer" στη σελίδα τους στο Bandcamp, όπου αναφέρουν ότι ψάξχνουν εταιρία να τον κόψει σε βινύλιο. Ακούει κανείς;
Παρακαλώ συστήστε τη μπάντα, τη σύνθεση και πείτε μας γιατί αλλάξατε το όνομά σας από “The Moss” σε “Fellwoods”.
Eίμαι ο Adam Burke, τραγουδάω και παίζω ρυθμική κιθάρα – ξεκίνησα τη μπάντα με τον αδελφό-μου-από-διαφορετική-μητέρα Ben Spencer, ο οποίος παίζει drums. Η Beth Borland είναι η ταλαντούχα και ευέλικτη μπασίστρια και κυμπορντίστρια, ο Tony Pacific είναι ο απίστευτος lead κιθαρίστας μας. Όταν αρχίσαμε να παίζουμε, θεωρούσαμε τους ευατούς μας μια hard rock/psychedelic μπάντα, δε μας πέρασε από το μυαλό ότι θα συνδεόμασταν με το Metal κοινό. Ξέραμε τους Moss από την Αγγλία, αλλά δεν πιστεύαμε ότι οι πορείες μας θα τέμνονταν. Σύντομα, όλες οι κριτικές που γίνονταν αναφέρονταν στην άλλη μπάντα, οπότε αλλάξαμε το όνομα.
Ο κιθαρίστας Adam Burke (σ.σ. δεν ήξερα ότι θα μου απαντήσει αυτός!)ευθύνεται για την φανταστική δουλειά στο εξώφυλλο. Δουλεύει και σαν εικαστικός με άλλες μπάντες?
Ευχαριστώ! Ναι, αφιερώνω πολύ χρόνο στην τέχνη, φιλοτέχνησα το spilt που κάνουμε με τους Ice Dragon, το νέο δίσκο των Tentacle, και δουλεύω πάνω σε μια ζωγραφιά για τους Unkle Acid and the Deadbeats καθώς και πάνω σε άλλα projects. Φτιάχνω επίσης πολλές αφίσες συναυλιών. Είμαι διαθέσιμος για δουλειές, οπότε αν χρειάζεστε κάτι, επικοινωνήστε μαζί μου!
Η μουσική σας προσέγγιση, πηγάζει προφανώς από τα 60’s/70’s. Γιατί πιστεύετε ότι τόσες μπάντες στρέφονται και επιρεάζονται από το παρελθόν?
Νομίζω ότι σχετικά με τη μουσική ως ολότητα, η εποχή της πληροφορίας διευκόλυνε τις μπάντες στο να έχουν πρόσβαση σε επιρροές από το παρελθόν. Οι άνθρωποι μπορούν να το μελετήσουν καλύτερα. Επίσης πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο να είσαι πρωτοπόριακός στον κόσμο του κιθαριστικού rock αυτή τη στιγμή. Σχετικά με εμάς, ήμασταν εντελώς αδαείς για το ότι υπήρχαν άλλες μπάντες που κινούνταν όπως εμείς. Κανείς από εμάς δεν έδινε σημασία στη σκηνή όταν αρχίσαμε. Όταν άρχισαν να μας προσέχουν κάποια blogs, συνειδητοποιήσαμε τον αυξανόμενο αριθμό συγκροτημάτων με ίδια επιρροές. Για μας, είναι απλά η μουσική που σε διασκεδάζει περισσότερο. Νομίζω ότι το Rock n’ Roll ήταν στη χρυσή του εποχή τις δεκαετίες του 60’ και 70’ – στο απόλυτο ζενίθ του ως τέχνη- και εισέρχεται στα μυαλά μας συνεχώς από τότε. Άρα ήταν εύκολο για εμάς να πούμε «ας αρχίσουμε μια over the top, δραματική, δυνατή πιασάρικη μουσική που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε (Sabbath, Deep Purple, Zeppelin). Αυτό φυσικά οδήγησε σε συνεχές, βαθύτερο «σκάψιμο» σε αυτές τις μπάντες και ανακάλυψη πολλών μη εκτιμημένων αριστουργημάτων (Nightsun, Bang, Trapeze -σ.σ. έλα ρε Glenn Hughes!- ) και προσπάθεια να συνδεθούμε με το παρόν πλήθος συγκροτημάτων που φαίνεται ότι έχουμε κοινή προέλευση. Ειλικρινά αμφιβάλλω για το αν μια μπάντα σαν τους Graveyard ή τους Davana είπαν «Τι είδους μουσικής οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι η πιο cool? Ποια είναι η τελευταία μόδα?» Νομίζω παίζουν τη μουσική που αγαπάνε περισσότερο και αυτό καταλήγει σε περισσότερη συγκέντρωση, περισσότερο ως ένα προβαλόμενο στυλ. Έτσι έχει για ‘μας.
Στη σελίδa σας στο facebook, ισχυρίζεστε ότι είστε επιρεασμένοι από τη «μουσική που φόβιζε τους ανθρώπους όταν το rock ήταν φρέσκο». Θεωρείται ότι σήμερα δεν ηχεί το ίδιο φρέσκο? Και αν είναι έτσι, είστε πρόθυμοι να το αλλάξετε μέσω της μουσικής σας?
Μιλάω μόνο για τον εαυτό μου, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι κάποιος μπορεί να ξαναανακαλύψει τον τροχό πια. Ακόμα κυνηγάω αυτό το συναίσθημα ανατριχίλας που είχα όταν πρωτοξεκίνησα να ακούω δυνατή rock και μια μπάντα προέβαλε αγνή ένταση κατευθείαν στη ψυχή μου. Γίνεται δυσκολότερο να το βρίσκω καθώς μεγαλώνω, αλλά το παθαίνω περιστασιακά από κάποια πολύ καλή μπάντα (Πρόσφατα είδα τους Christian Mistress και δε μπορούσα να διώξω το χαμόγελο από το πρόσωπό μου καθ’ όλη τη διάρκεια που έπαιζαν) αλλά πιο πολύ το παθαίνω όταν προσπαθώ να παίξωitalian μουσική με αυτή την ένταση. Μου είναι ευκολότερο να το κάνω όταν μπαίνω στη θέση ενός τύπου που ανάβει το νέο, γιγάντιο ενισχυτή του για πρώτη φορά και το μυαλό του έχει ανοίξει μετά από ακρόαση Beatles ή Sabbath. Προσπαθώ να φαντάζομαι όταν αυτή η μουσική ήταν αιχμηρή και το γιατί άλλαξε τον κόσμο. Στις μέρες μας, τα έχουμε ακούσει όλα. Πρέπει να εκτιμάς τα πράγματα αντί να είσαι αγνός ακροατής του παρθένου. Πάνω απ’ όλα, αυτό νομίζω ότι μας οδηγεί στο να προσπαθούμε πολύ σκληρά.
Έχετε στα σχέδια μία τουρνέ με τους Uzala. Θα περάσει η περιοδεία και από την Ευρώπη?
Παίζουμε κάποιες ημερομηνίες με τους Uzala εδώ, στα βορειοδυτικά των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Uzala ήταν αρκετά γενναιόδωροι ώστε να προεκτείνουν την πρόσκλησή τους και δε θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ενθουσιασμένοι με το να βγούμε στο δρόμο μαζί τους. Προβλέπεται να είναι μία τερατώδης σειρά από εμφανίσεις και τους ευχόμαστε καλή τύχη στο tour που αναμένεται να είναι απίστευτο. Δεν έχουμε σχέδια για περιοδεία στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή, αλλά φυσικά ελπίζουμε να μας δοθεί η ευκαιρία. Υποψιάζομαι ότι θα γίνει μέσα στις επόμενες μέρες αν συνεχίσουμε να δουλεύουμε σκληρά.
Οι Kadavar είναι ένα φρέσκο συγκρότημα από την Γερμανία, ένα trio που κινείται στα όρια του, ξανά κλασσικού, αναβιωμένου 70's rock, άντε ας βάλω και την ταμπέλα occult εδώ για να ξέρουμε για τί μιλάμε. Οταν, για να περιγράψεις τον ήχο τους, αρχίζεις να αραδιάζεις συγκροτήματα του πρόσφατου παρελθόντος (Graveyard, Witchraft, Brutus) τότε εγώ ξεκουράζω το τριχωτό πηγούνι μου ανάμεσα στον δείκτη και τον αντίχειρα μου και σκέφτομαι. Αποτελέι αυτό κάποιου είδους νίκη για την σκηνή; ή οι Pentagram, οι Blue Cheer και οι Sabbath έγιναν τόσο αυτονόητοι; (όπως πχ: προφανώς στο NWOBHM ακούς Maiden.) Και στην τελική, πόση σημασία έχει; Το ντεμπούτο των Kadavar περιλαμβάνει άρτια παιγμένο rock, με υψηλές δόσεις ρομαντισμού και λυρισμού στις μελωδίες, χορταστικά fuzz και κάποια space περάσματα. Ενας υπέροχος δίσκος ο οποίος θα μου κρατήσει καλή παρέα για αρκετά 33λεπτά ακόμα, και αν έχω (έχουμε) κάτι ανάγκη είναι να περνάω (περνάμε) καλά με όμορφες μουσικές και καλή παρέα. Καλοί οι Idles, καλοί και οι Windhand, αλλά όχι για όλες τις ώρες. Άντε γιατί πολλές πίκρες φάγαμε τώρα τελευταία.
Και για το τέλος να πως οι Kadavar έρχονται ως support των La Otracina στις 22 μαϊου στο σιξ ντογκς με πολύ φθηνό εισητήριο.
Πολύ μου αρέσουν αυτά τα νέα συγκροτήματα με ρετρό doom ήχο, occult θεματολογία και γυναικεία φωνητικά, όπως οι Devil's Blood ή η Jex Thoth με τα project της. Οι Blood Ceremony είναι ένα από αυτά τα συγκροτήματα και το "Living with the Ancients" είναι μάλλον και το κορυφαίο του είδους (εν αναμονή και του νέου Devil's Blood που πάει μάλλον για αρχές '12).
Αυτός εδώ είναι ο καλύτερος doom δίσκος της χρονιάς για μένα. Και πως να μην είναι όταν αποτελείται από 9 κομματάρες που κόβουν την ανάσα. Είναι heavy και βρωμάει Sabbath-ίλα από μακριά. Έχει φλάουτο που κάνει τη διαφορά. Έχει διάφορα μπλιμπλίκια από αρμόνιο που δένουν τέλεια με την όλη ατμόσφαιρα. Έχει μερικές εξωπραγματικές ριφάρες. Έχει καταπληκτικά φωνητικά. Τα έχει όλα!
Πρόσεξε τι γίνεται από τη μέση και μετά στο εναρκτήριο The Great God Pan, που μπαίνουν τα σολίδια και δημιουργούν κάτι το επικό. Ή την κομματάρα Oliver Haddo που μοιάζει να βγήκε από τα 70s αλλά παράλληλα ακούγεται τόσο μα τόσο φρέσκο. Ή φυσικά το εξωπραγματικό Daughter of the Sun που είναι ένα από τα τραγούδια της χρονιάς.
Ο δίσκος ξεχειλίζει από ιδέες και έμπνευση, γι' αυτό όλοι εσείς οι doom-άδες που γουστάρετε retro καταστάσεις, δώστε βάση. Αυτός ο δίσκος είναι για εσάς. Όλοι οι υπόλοιποι δώστε μια ευκαιρία και δεν θα χάσετε. Ίσως μάθετε κάτι καινούριο και να το παίζετε ψαγμένοι στις παρέες σας.
1. The Only Thing I Have 2. The Big Black Hole 3. No Soul 4. Butterfly 5. Dead man's Blues 6. Fool 7. Crossroads 8. Away From The Planet 9. Water In My Wine
Οκ. Τι δίνουν στους Σουηδούς? Τους ποτίζουν κάτι συγκεκριμένο? και αν ναι, που θα βρώ και εγώ? Φταίνε οι ομαδικές σάουνες? και αν ναι, που θα βρώ και εγώ? Τους έχρισε κάποιος συνεχιστές της 70's παράδοσης? Δεν ξέρω τι να πώ. Μπορεί βέβαια να είμαι και πολύ θετικά προκατηλημένος με την συγκεκριμένη φυλή, μιας και εγώ με At The Gates και In Flames μεγάλωσα. Το μεγαλύτερο μυστήριο όμως είναι πως ακριβώς βρέθηκε αυτός ο δίσκος στον σκληρό μου (home is where the hard disk is λένε), Δεν θυμάμαι να τον έχω κατεβάσει, όμως βρέθηκε εκεί, απρόσκλητος και parole αυτά καλοδεχούμενος.
Οκ, το συγκρότημα ονομάζεται Suck, ο μοναδικός δίσκος που κυκλοφορίσανε λέγεται Time To Suck, και το εξώφυλλο δείχνει ένα παιδάκι. Βάζω λοιπόν εξ’αρχής στην άκρη το πόσο αστείο φαίνεται όλο αυτό στην εποχή μας και θα προσπεράσω το προφανές με μία απλή αναφορά, ότι το 1970 όλα αυτά ήταν αρκετά για να προκαλέσουν τα λεπτά αισθήματα των πουριτανών, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για το Γιόχάνέσμπούργκ της Νότιας Αφρικής, όπου οι κοιτίδες της rock κουλτούρας ήταν δύο ηπείρους και έναν ωκεανό μακριά.
Όχι πως έχει δεν την δικιά του, ιδιαίτερη σημασία, το ‘περιβάλλον’ μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε μία μπάντα. Έτσι κι αλλιώς υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους μπορείς να εκτιμήσεις ένα συγκρότημα. Ο πρώτος είναι να λάβεις υπόψιν το πού, το γιατί, και κυρίως, το πότε. Ο δεύτερος τρόπος είναι να είναι καλό το περιεχόμενο. Ο πρώτος δίσκος των Sabbath για παράδειγμα, τάραξε τα νερά, εν μέρη γιατί η χρονική συγκυρία ήταν σωστή, αλλά κατά κύριο λόγο γιατί ο δίσκος ήταν άψογος στην ολότητα του. Οι Ramones απο την άλλη, άμα βγαίνανε μία δεκαετία αργότερα, δεν θα είχαν την ίδια βαρύτητα σαν όνομα (Σε αυτό το σημείο να πώ πως η συμβολή του Keith Emerson στο punk ήταν τόσο σημαντική όσο και αυτή του Iggy Pop, χεχεχεχε....)
