Stunning C@nts

Λατρεύω τους Metalllica. Τόσο πολύ που γράφω το όνομα τους με τρία L. Είμαι από αυτούς που όχι μόνο λατρεύουν τους Metalllica, αλλά επίσης δεν γουστάρουν του Megadeath. Τόσο πολύ που γράφω το όνομα τους λάθος. Υπάρχει όμως μία περίοδος στην ζωή των Metallica, τόσο σκοτεινή όσο και η ζωή των πατεράδων μας πριν παντρευτούν. Ακους ψίθυρους από φίλους του, μισόλογα πίσω απο σφιγμένα δόντια, αλλά δεν πειράζει γιατί λίγο σε νοιάζει τι και πώς. Δεν θές να αρνηθείς την πατρική εικόνα που έχεις δημιουργήσει. Ακριβώς έτσι λειτουργεί και για μένα η περίοδος Load/Reload των Bay Area Thrashers (έπρεπε!). Δεν ακούω και πολύ κόσμο να μιλάει για αυτή, μόνο κάτι μισόλογα του στύλ 'καλό το until it sleeps' και από τίποτα ραδιόφωνα και περιοδικά που έτσι κι αλλίως αναφέρουν τους Metallica για ασχετους λόγους, όπως για την πρώτη ταινία που παίζει ο Lars. Δεν θέλω να ξέρω, δεν θέλω να ακούω, δεν θέλω να βλέπω.
Οπως και να το κάνεις όμως, οι Metallica αποτελούν μία σταθερή αξία σε τουλάχιστον ένα τομέα. Στις live εμφανίσεις τους. Είτε από αποπνικτηκά μικρά club που μοιράζαν τσίτες τζάμπα κάποτε, είτε στα πλέον μεγαλύτερα γήπεδα απο το 90 και πέρα. Η έτσι νόμιζα τουλάχιστον μέχρι που έπεσε το μάτι μου πάνω σε ένα ανεκδιηγητο live. Το Cunning Stunts DVD του 98. Οπως ήδη έχει γίνει κατανοητό πρόκειται για την συναυλική απόλαυση του τι εστί Metallica κατά την εποχή Load/Reload, caught on tape που λένε... Κοντά μαλλιά όλοι τους, με τον κακομοίρη τον Hammett να κυκλοφορεί και με eyeliner (τσίμπα), κουσούρι που κουβαλάει ακόμα. Δεν λέω, εκλπηκτικό το stage. Τουλάχιστον σε αυτό βάλαν τα γυαλιά σε κάτι άλλους τύπους που κάνουνε τουρνέ και καλά 360, αλλά για να έχεις πραγματικά την εντύπωση πως βλέπεις την μπάντα σφαιρικά θα έπρεπε να είχες δώσει 360 ευρώ.
Ομως ακόμα και αυτό δεν κρύβει το γεγονός πως η μπάντα μάλλον το τελευταίο πράγμα που έχει στο μυαλό της είναι να παίξει μουσική. Και όσο και αν προσπαθούν με θεατρινισμούς να δείξουν πως και καλά είναι μια garage μπάντα που αμα γουστάρει θα τζαμάρει και επι σκηνής, τόσο πιο πολύ πείθουν πως πλέον το master of puppets τραγουδιέται για τους αντζέντηδες τους, για τους λογιστές τους και τους κομμωτές τους ( ενίοτε και μακιγιεζ τους).
Ανάμεσα από τις παπαριές και τα ό,τι νάναι παίζουν και λίγη μουσική. Και δεν ξεκινάνε ούτε με τον Ecstasy of Gold αλλά ούτε και με Creeping Death. Δεν είμαι οπισθοδρομικος τύπος, αλλά τους Metallica τους θέλω thrash.
Ευτυχώς τον βρήκανε τον δρόμο τους εδω και πολύ καιρό, κάτι του οποίου υπήρξαμε και μάρτυρες. Τώρα αν έχουνε σκοπό αυτά που γράφω, δεν το γνωρίζω. Επαφίεται στην κρίση του αναγνώστη. Παντως πλέον ξέρω και με αποδείξεις πως σωστά δεν με ενδιαφέρουν οι Metalllica του Load/Reload.

Manilla Road-Crystal Logic

Σωτηριον ετος 1983 και το Crystal Logic album των Manilla Road κυκλοφορει.Προκειται για ενα κειμηλιο παλαιακης αρχοντιας και αξιας αναλογης με ενα διασωθεν οπλο απο το πεδιο μιας ιστορικης μαχης.Ναι,εχουμε 2011 και πολλοι που δε νιωθουν το παραδοσιακο heavy metal πιθανον ολα αυτα να τα βρισκουν κιτς .Ας ειναι,ο καθενας ειναι ρομαντικος με το δικο του τροπο και ευτυχως καποιοι με περισσοτερους απο εναν.
Η προσεγγιση του ηχου ειναι κατ εξοχην κιθαοιστικη με τραγουδια που σφιζουν απο αρπακτικα riffs και συλλεκτικης αξιας μελωδιες.Ναι,η κιθαρα εδω εχει τον πρωτο και τον τελευταιο λογο,τον οποιο χειριζεται υπο την επιρρεια ενος ανομοιογενους μιγματος εφραδειας και λακωνικοτητας.
Μπασο και τυμπανα ειναι οι αφανεις ηρωες.Οχι μονο γιατι εκτελεστικα παιζουν καταλληλα,αλλα γιατι μεσω της χυμα-ακατεργαστης-τρου παραγωγης δημιουργουν τη βαρβαρη ατμοσφαιρα που ταιριαζει σε δισκους σαν αυτον.
Τα φωνητικα φαινεται να ειναι το σημα κατατεθεν της μπαντας.Ο Mark Shelton δεν ειναι το χρυσο λαρυγγι επιππεδου Eric Adams ,ανοικει ομως στην κατηγορια των τραγουδισταραδων.Με το που τον "πιασει" το αυτι σου,τον αναγνωριζεις για μια ζωη.Σεστιγμες δινε ιτην εντυπωση οτι περισσοτερο απαγγελει παρα τραγουδαει,αλλες φορες ομως ακους τις φωνητικες του χορδες να αυταναφλεγονται εκπεμποντας μια προσεκτικα επιμεταλωμενη βουκολικη χροια που σε κανει να θεςνα παρεις τα βουνα τρεχοντας στο καταχειμωνο με το τοξο στο χερι.
Η ισορροπια μεταξυ αξιολογου τρου Metal και πολεμαρχου-καρναβαλου ειναι αρκετα λεπτη.Στην πρωτη και προσφατη ομως επαφη μου με τους Manilla Road αυτου του δισκου χωρις αμφιβολια ειμαι πεπεισμενος οτι κερδιζουν το στοιχημα.
Και κατι τελευταιο που με αφησε το στομα ανοιχτο.Αν νομιζεις οτι οι Metallica στο Creeping Death του Ride the Lightning(1984)αντιγραφουν το riff του Angel of Death των Angelwitch(1980) ακουστε το Dreams of Eschaton απο το Crystal Logic και θα αλλαξεις γνωμη μονομιας.

Lemmy:The Movie-Νυχτες Πρεμιερας Δευτερα 20 Σεπτεμβριου 2010

Ποσο βαρυγδουπος μπορει να ειναι ο επιθετικος προσδιορισμος "Θρυλος της μουσικης"?Ποσους μπορεις να σκεφτεις των οποιων η φωτογραφια και μονο θα μπορουσε να αντικαταστησει το λημμα του λεξικου 'η της εγκυκλοπαιδειας για το Rock n' Roll?Ποσο cliche σου ακουγονται ολα τα παραπανω αλλα παραλληλα ποσο πολυ εκτιμας το Lemmy?Tη Δευτερα που περασε μια αιθουσα cinema μετατραπηκε σε συναυλιακη αρενα στην οποια ολοι ειχαμε εξασφαλισει και το backstage πασο μας για meet and greet με τον Ian Kilmister αλλα και με αλλα ιερα και ανιερα τερατα της αγαπημενης μας μουσικης.Η δουλεια των Wes Orshoski και Greg Oliver σταθηκε επαξια στο υψος του θειου Lemmy.Η ροη,το πλουσιο footage,οι πολλες συνεντευξεις κανουν καθε Motorheadά,που ανοιγει μεν μπυρες με τα δοντια αλλα κριβει μια ρομαντικη πτυχη κατω απο τη μαλλουρα και το μουστακι του,να πεταει τη σκουφια του απο τη χαρα και να χειροκροταει.Για καθε αλλον,ειναι η τελεια ευκαιρια να νιωσει γιατι για μερικους απο εμας η λεξη αληταμπουρας εχει καθ ολα θετικο νοημα.Δε θα ξεχασω ποτε την ατμοσφαιρα αναμεσα στον μεγαλο και τους Metallica την ωρα που μπαινει στο studio τους να προβαρουν και τους χαιρεταει με ενα "What's up motherfuckers?",σαν πατερας που καμαρωνει για τα παιδια του διχως ιχνος ασεβειας,διχως τουπε,διχως ομως και να χασει ιχνος απο το πατρικο του γοητρο.Και η πιο επιτυχημενη metal μπαντα της υφηλιου χαμογελαει χεσμενη απο τη χαρα της.Δε θελω να κανω κανενα αλλο spoiler ομως αυτο το αποσπασμα ηταν τοσο δυνατο που δεν κρατηθηκα να μην το γραψω!Το highlight της συγκεκριμενης προβολης ηταν η παρουσια του ενος εκ των δυο δημιουργων της ταινιας,του Wes Orshoski που ηταν ομιλητικοτατος και απαντησε σε οσες ερωτησεις του εκανε το κοινο.Και αν αυτο το κειμενο σου φαινεται υπερμετρα ενθουσιωδες,φταει το δεος που νιωθω για εναν ανθρωπο σαν κι αυτον:


Γι αυτο λοιπον κλεισε αμεσα εισητηρια,προλαβαινεις δεν προλαβαινεις να βρεις θεση στη δευτερη προβολη του "Lemmy".Περισσοτερες πληροφοριες εδω.

SLAY 'EM ALL-BIG FOUR-TERRA VIBE 24/6/2010 Pt 2

Μετά απο συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν, αποφασίστηκε να γράψω εγώ για τα υπόλοιπα δύο συγκροτήματα, καθότι κάποιοι κύριοι έκαναν γνωστές και ξεκάθαρες τις απόψεις τους περι των αδυναμιών τους, σε συγκεκριμένα πρόσωπα που είχαμε την τιμή να δούμε το απόγευμα/βράδυ της πέμπτης. Η αλήθεια είναι πως πραγματικά δεν έχω ιδέα πως να ξεκινήσω, οπότε για εκτενή αναφορά περί setlist, απόδοσης και τα λοιπά, σίγουρα υπάρχουν πιο αξιόλογα μέσα για πληροφόριση. Εγω απλά πήγα, μπήκα, πέρασα καλά, και για αυτά θέλω να μιλήσω.

Θα ξεκινήσω με τους Slayer, όχι επειδή βγήκαν στην σκηνή πριν απο τους Metallica, αλλά γιατί θεωρώ οτι απέδωσαν ακριβώς οτι περίμενα, με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, και τηρουμενων των αναλογιών, άκουσα ότι περίμενα να ακούσω. Και αυτό πραγματικά θέλει κόπο για να το κάνει κάποιος.Ακούς το όνομα Slayer και παραδίπλα την λέξη live και δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω για να καταλάβεις τι γίνεται επι σκηνής. Οι μηχάνες του πολέμου (γραφικό αλλα ακριβές) καλοδουλεμένες όπως πάντα, με καινούργια κάυσιμα στο ντεπόζιτο, μας έδειξαν οτι το extreme metal χρόνια δεν κοιτά, ειδικά αν είσαι εσυ ο δημιουργός του.Καινούργια τραγούδια, μαζι με ύμνους προς το ύψιστο αμάρτημα που ονομάζεται άνθρωπος, μπλεγμένα το ένα με το άλλο, μας έδειξαν οτι ενώ οι Slayer είναι απο τις ιστορικές μπάντες του αμερικάνικου metal,το καινούργιο τους υλικό, δεν εχει να ζηλέψει πολλά απο τους δίσκους που έθεσαν εαυτούς ανάμεσα στους μεγάλους.Βλέποντας τον Araya να χαμογελά ξέρεις ότι δεν ζητάει για αντάλαγμα την ίδια έκφραση στα πρόσωπα μας, αλλα με τον τρόπο του μας λέει οτι είμαστε καλή αγέλη και θας μας ανταμείψει με το καλύτερο κομμάτι του θηράματος που έσυρε στην σκηνή.

Ecstasy of Gold. Για πολλούς, τα βασικό θέμα απο το The good, the bad and the ugly του Ennio Morricone. Αρρηκτα συνδεδεμένο με 16σφαιρα, κάκτους και με το βρώμικο μαντήλι στο λαιμό του Clint Eastwood.Για εμένα όμως, και σίγουρα για πολλούς ακόμα, το θέμα αυτό, κάθε φορά που θα το ακούμε θα περιμένουμε να μπεί το Creeping Death μετά. Και είναι αυτό ακριβώς το θέμα που με έκανε να αντιληφθώ πως η χαρά στα μάτια μου δεν ξεγελά κανένα.Για τους Metallica είχα έρθει.Και αν το ψιλόβροχο νωρίτερα το απόγευμα, φάνηκε να ταιριάζει τέλεια στην απελπισία που μας έπιασε με τον Κώστα οτι δεν θα βρούμε τρόπο να μπούμε μέσα, η βροχή που ξεκίνησε με τις πρώτες νότες έκανε την τέλεια αντίθεση.Δεν είναι απο τις φόρες που βρέχει και λες 'δεν με νοιάζει'.Ειναι η μια σπάνια φορά που δεν θα μπορούσες να φανταστείς πιο τέλεια την βραδιά.

Οι 'tallica προσέφεραν απλόχερα οτι έχουν δημιουργήσει ολα αυτα τα χρόνια, δυστυχώς σε ισόποσες δόσεις.Οι επιλογές των κομματιών θα μπορούσαν να είναι πιο κοντά σε αυτες τις προηγούμενης φοράς που μας επισκέφτηκαν αλλα τι να κάνεις.Τουλάχιστον είχαν την προνοητικότητα να κάνουν interlude με video του τύπου 'attention death magnetic approaching' ετσι ώστε να γνωριζουμε οτι για τα υπόλοιπα ένα ή δύο κομμάτια θα έχουμε την ευκαιρία να πιουμε λίγο νερό, να κάνουμε ένα τσιγάρο ή οτι άλλο δεν μπορουσαμε να κανουμε πιο πριν που προτεραιότητα μας ηταν το κοπάνημα.Παρ'όλα αυτά νομίζω οτι η λέξη ΄γάμησανε΄ ανακεφαλαιώνει καλύτερα την βραδιά.Και στο κάτω κάτω της γραφής, πέρα από την ποιότητα που έχουν τα τραγούδια τους, οι ίδιοι οι Metallica έχουν τόσο τρομερό στήσιμο στην σκηνή, που ακόμα και tour με επιλογές μόνο απο τους δύο τελευταίους δίσκους να είχανε, είμαι σίγουρος οτι ο κόσμος θα παραμίλαγε.
Σε αυτή την ζωντανή τους εμφάνιση βεβαιώθηκα σε κάτι.Οτι στην πρώτη συναυλία που τους είχα δει (2007),τελικά έμεινα άφωνος οχι μόνο απο ενθουσιασμό, αλλά γιατι πραγματικά μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις έτσι κάθε φορά.

Για το τέλος εχω μόνο δύο απορίες και μια συμβουλή:

• Είναι η ιδέα μου ή όσο περνάνε τα χρόνια ο Hammett μοιάζει όλο και πιο πολύ με τον Michael Jackson?

• Επίσης είναι η ίδεα μου ή ο Hammett (πάλι) δεν θα μπορούσε να είναι πιο κακόγουστος στην επιλογή των (μπόλικων) κιθαρών του? Και αν θα μπορούσε, πραγματικά δεν θα ηθελά να δώ το αποτέλεσμα.

• Τέλος, θερμή παράκληση ,γιατι έχει παραγίνει το κακό, όταν κάποιος έρχεται σε συναυλία με την κοπέλα του ή με φίλη γενικότερα, ας έχει την ευγενή καλοσύνη να ενημερώσει οτι σε τετοιού είδους συναθροίσεις δεν υπάρχει περίπτωση να μην την σπρώξουν/πατήσουν/μαστιγώσουν με μαλλιά/βρέξουν με ιπτάμενο μπουκαλάκι.Θα βγάλετε πολύ κόσμο απο τον κόπο να εξηγήσει οτι δεν τα έχει βάλει μαζί της.

WAKE UP WET-BIG FOUR-ΤΕRRA VIBE 24/6/2010 Pt 1

Aπο την πρωτη στιγμη που αρχιζεις συνειδητα και ακους μουσικη και συναναστρεφεσαι με παρεες μεγαλυτερες ηλικιακα,ακους για συναυλιες και φεστιβαλς που εγραψαν τη δικη τους ιστορια και το πιθανοτερο ειναι να μην επαναληφθουν ποτε.Eυχεσαι στιγμιαια να ειχες γεννηθει/αρχισεις να ακους νωριτερα για να ειχες την ευκαιρια να τα παρακολουθησεις.Eνα βροντερο παραδειγμα δικου μου απωθημενου ειναι το Sodom/Kreator/Destruction και ας τους εχω δει ολους πλεον,κι ας εχω φυγει ικανοποιημενος απο ολα.E λοιπον 24 του μηνα γραφτηκε παλι ιστορια και ολοι οσοι παρευρεθηκαμε θα εχουμε να λεμε τα δικα μας γι αυτο.Οιμε σε οποιον το εχασε.Οι σκηνες ηταν δυο και εδω θα ασχοληθουμε με τη μικρη.Για τις αλλες μπαντες μια που δε θα επεκταθω να πω τα απολυτως απαραιτητα.Θεωρω τους Slayer τους μεγαλους αδικημενους της ημερας γιατι ειχαν την ατυχια να παιξουν μερα μεσημερι και καποιος που τους εβλεπε πρωτη φορα,εχοντας ακουσει τα αισχη για τα Live τους,σιγουρα δεν ικανοποιηθηκε πληρως.Aυτοι ομως τα εδωσαν ολα κι ας μη φανηκε στο επακρο.Tο feeling στους Metallica συνοδεια βροχης δεν περιγραφεται ειδικα σε riffαρες απο το αγαπημενο μου And Justice For All...και ξενερωσα σα maidenακιας με το Αlexander the Great οταν αντιστοιχα με αφησαν στα κρυα του λουτρου(κυριολεκτικα) σταματωντας μονο στο intro του Fraying Ends of Sanity.

Anthrax

Tρεχοντας υπο τους ηχους του Caught In a Mosh μπηκαμε τελικα στο Got The Time τελευταια στιγμη και φτασαμε οσο πιο κοντα στη σκηνη μπορουσαμε.Oι Anthrax ειχαν τον αχαρο ρολο να ανοιξουν το φεστιβαλ(bullet for my vallentine,stone sour?χα!ας με συγχωρουν οι οπαδοι τους,μονο οι Suicidal επρεπε να ειναι και δυστυχως τους εχασα)Ηταν ομως υπεροχοι,το setlist τους ηταν το καταλληλο για μια big four περιοδεια.State of Euphoriah,i am the law,an-ti-so-cial,metal thrashing mad και μεσα σε πανζουρλισμο αμερικανικων thrash μνημειων να σου και το Heaven and Hell φορος τιμης στο Ronnie.H μπαντα φαινοταν να εχει πολυ κεφι,το ιδιο βεβαια και εμεις.Tον Belladonna τον περιμενα πολυ αδυναμο αλλα φροντισε να με διαψευσει.Δεν ξερω αν ηταν σε θεση να αποδωσει ενα Armed and Dangerous και να σε ανατριχιασει αλλα στα κομματια που επαιξαν κελαηδισε.Τοσο καλος ηταν που ο ορκισμενος powerας φιλος μου διπλα αργοτερα μας ελεγε οτι το φεστιβαλ εληξε μετα τους Anthrax.Μπραβο Joey λοιπον,για τη φωναρα σου που ακομα το λεει το ποιημα αλλα και για τη βροχη που εφερες χορευοντας ινδιανικα,κανοντας ετσι την ακροαση λιγες αργοτερα μαγικη.

Megadeth

Oι Megadeth ηταν το συγκροτημα που ηθελα να δω περισσοτερο απο ολα καθως η αγαπη που τους εχω ειναι παροιμιωδης.Kαι τελικα αυτη ηταν για μενα και η καλυτερη εμφανιση της ημερας.Το intro λοιπον με βρηκε να φευγω τρεχοντας απο την ουρα του μπαρ χωρις μπυρα στα χερια ωστε σε δευτερολεπτα να καταφερα να χωθω μπροστα μπροστα.Ο αρχηγος ξεκιναει με το riff του Ηoly Wars και η επομενη ωρα περασε πολυ πολυ γρηγορα...Η αποδοση ολων ηταν αψογη ο ηχος φοβερος και τρομερος και τα φωνητικα του Mustaine ενρινα,ειρωνικα,καυστικα και καυλα οπως παντα.Οσοι ειδαν τη συναυλια απο πισω εχουν αλλη αποψη βεβαια αλλα τι να πω ισως φταιει το που καθοταν καποιος για τον ηχο,ισως να φταιει και ο ενθουσιασμος,Μegadeth στα πλαισια του big four εβλεπα,η φανατιλα μου παιρνει αφεση.Οι Μegadeth εχουν σιγουρα το δικο τους κοσμο και αυτο φανηκε.και απο την ενταση και απο τα γκαρισματα.Μεχρι που και ο Dave φανηκε να το παιρνει χαμπαρι και να το εκτιμα.O Chris Broderick (ex-Nevermore,Jag Panzer) στεκεται επαξια κατω απο το πανο με το λογοτυπο.Ο εταιρος Dave απο την αλλη,ξανα πισω στη μπαντα του,εδωσε στην εμφανιση τον κλασικο αερα που χρειαζοταν απο την αρχη εως και το τελος που υποκλιθηκαν ολοι μαζι(ποσο μ'αρεσει να συμβαινει αυτο).Tο setlist απο την αλλη οχι.Kαι αφηνω στην ακρη τo απαραιτητο νοσταλγικο της επετειακης περιοδειας απο το Clash of the Titans.Αλλα δε νομιζω να υπηρχε καποιος που με στη θεα της Rust in Peace Flying V κιαθαρας-σκοτεινου φετιχιστικου αντικειμενου του ποθου δεν ηθελε η επιλογη των τραγουδιων να ειναι "πιο 1990".Aλλα ας ειναι,οσο μας πληγωνεις τοσο μας πορωνεις Megadave κι ας μην ακουσαμε Tornado of Souls,κι ας προτιμαμε καποιοι απο εμας το Mechanix απο το The Four Horsemen.Tα "Megadeth Megadeth"που μας γαμησαν το λαρυγγι συνοδευοντας το riff του Symphony of Destruction εφτιαξαν ατμοσφαιρα μαγικη.Oσο μαγικο ηταν το crowd surfing με τους Megadeth να παιζουν πανω απο το κεφαλι σου.Aλλα τι να σου κανουν και αυτοι οταν βγαινουν μερα στη μικρη σκηνη?Kαι ναι οι Metallica ειναι τεραστιοι,ειναι γκρουπαρα,ειναι εμπορικα καταξιωμενοι μαζι με μπαντες που τις μετρας στα δαχτυλα του ενος χεριου,η εμφανιση τους ηταν απο τις καλυτερες που εχω δει ποτε,αλλα ας ειχε καποιος τα αρχιδια να βαλει τους Megadeth headliners και να τους χωσει τα ιδια λεφτα στο show,και εκεινη τη νυχτα το συμπαν θα γαμιοταν.Πατοκορφα.

Θρας lives here....

Εδω στο Cornucopia ειμαστε κατι σαν τα distilleries του Jack Daniel's στο Tenesee.Eχουμε υπομονη.Mπολικη......μπορειτε να φανταστειτε τον Azarak και εμενα αξυριστους με καουμποικα καπελα να πεταμε πωματα μεσα σε ενα αδειο βαρελι.Kαπως ετσι ειναι τα πραγματα τα νωχελικα μεσημερια στα Cornucopia Headquarters.Aλλα οπως και στα αποστακτηρια,ετσι και εδω,οταν η υπομονη τελειωνει και η μερα φτανει βγαζουμε προς τα εξω τον αλλο μας εαυτο.Tελικα η καλη μουσικη ειναι σαν καλο whiskey.Η Θρας μουσικη απο την αλλη,ειναι σαν το μεθυσι μετα απο αυτο.Εβιβα.