The Wicked Lady - Obscure Overlords of Wah Fuzz

Το προσωπικό μου αφιέρωμα σε ψιλοάγνωστες β' διαλογής (ως προς την δημοτικότητα και μόνο) μπάντες συνεχίζεται και αυτή την φορά τολμώ να πω ότι το μακροβούτι με βγάζει μακριά. Το 1968 δημιουργήθηκαν οι The Wicked Lady, του οποίου το όνομα, αν θες την γνώμη μου, θα μπορούσε να προφέρεται με λατρεία από πολύ περισσότερο κόσμο από ότι τώρα, αν είχαν καταφέρει τα μέλη του να περάσουν αρκέτες από τις παιδικές ασθένειες αλώβητοι.
Τα λίγα καί ασαφή στοιχεία που μπορώ να βρώ για το συγκρότημα δεν με αφήνουν να βγάλω κάποιο ασφαλές συμπέρασμα για το πως ακριβώς κλώτσησαν την τύχη τους. Υπάρχει πάντως μία κοινή συνισταμμένη: πολύ, ποτό.

Κάπου διαβάζω πως καί τα τρία μέλη της μπάντας ( Martin Weaver, κιθάρα / “Mad” Dick Smith, ντραμς / Bob Jeffries, μπάσο) ανήκαν στους Hell's Angels, οπότε δερμάτινα και αληταρία attitude δεν αποτελούσαν στολίδια στην μουσική τους αλλά τρόπος ζωής. Αλλού λέει πως κάποια στιγμή που δέχθηκαν σοβαρή πρόταση από εταιρία, ο εκπρόσωπος τις 'άρπαξε', αλλόυ πως για σπάσιμο σε ένα μαγαζί παίζανε συνεχόμενα το ίδιο κομμάτι μέχρι που ο ιδιοκτήτης τράβηξε την πρίζα. Την ιστορία για τον ντράμμερ να πετάει το σετ του με κλωτσιές στο κοινό την διάβασα σε αρκετές πηγές, οπότε μάλλον ισχύει. Οπως και να έχει, είτε διαστρεβλωμένη από την ανάγκη για μυθοπλασία, είτε πέρα για πέρα αληθινή, η ιστορία των The Wicked Lady βρωμάει ουίσκυ ιδρώτα και βενζίνη. Το σημαντικό όμως είναι το πως ακούγονται. Λιγα πράγματα άφησαν πίσω τους, μία συλλογούλα ηχογραφημένη με δικάναλο (και βγάλε) και μία κάπως πιό επαγγελματική δουλεία.


The Axeman Cometh

Πρώτα απ'όλα, το εξώφυλλο προέρχεται από την επανέκδοση του 1992 από μία εταιρία ονόματι Kissing Spell, και παρότι αναφέρεται ως The Axman Cometh στο οπισθόφυλλο λέει Axeman, οπότε στο βασίλειο του Οτινάνισταν όλοι περνάνε τέλεια όπως βλέπω.
Πιστεύω πως αν είχες να χαλάσεις μόνο μία ώρα από την ζωή σου για να ακόυσεις έναν μόνο δίσκο από του TWL τότε θα έπρεπε να διαλέξεις αυτόν. Αποτελεί μία συλλογή, όπως καταλαβαίνω, από κομμάτια πού η σύνθεση τους έγινε από το 1968 ως το 1970, αλλά η ηχογράφιση έγινε σχεδόν μεμιάς σε κάποιο ανήλιαγο και υγρό υπόγειο. Ηχος απαίσιος, βγαλμένος από (μαντέψτε) υπόγειο, καί όλο το rythm section δείχνει να πηγαινοέρχεται δεξά και αριστερά. Ισως το μόνο αυθεντικά και αντικειμενικά πετυχημένο στο όλο εγχείρημα είναι ο fuzzαριστός ήχος της κιθάρας και τα tripαριστά φωνητικά. Ολο μαζί ως σύνολο κρίνεται άκρως γαμάτο, κατά έναν περίεργο τρόπο. Είναι ο συνδυασμός πολλών παραγόντων που το κάνονυ να είναι τόσο καλό, για το δικά μου αυτιά τουλάχιστον. Βασικά το κάνουν να είναι ειλικρινές, αυθόρμητο και τρομερά heavy για την εποχή του. Εν ολίγης ο δίσκος περιέχει: 60.24 minutes of wah-wah hell.

βάλε, άραξε, άκου

Psychotic Overkill
Γιά άλλη μία φορά μιλάμε για την επανακυκλοφορία από την Kissing Spell. Του '72 αυτός ο δίσκος και έχουν διορθώσει αρκετά από τα λάθη της προηγούμενης ηχογράφισης αλλά με κόστος. Παρά το γεγονός ότι στο σύνολο του περιέχει πολύ καλές εκτελέσεις και γενικά αφήνει καλές εντυπώσεις, δεν σου δίνει το ίδιο αίσθημα. Στα συν είναι το εκπληκτικό εισαγωγικό κομμάτι I'm A Freak,το Voodoo Chile που υποτίθεται πως είναι διασκευή στο κομμάτι του Hendrix, αλλά και το αποχαιρετιστήριο Ship of Ghosts που μετρά 22 λεπτά σε διάρκεια. Γενικά το rythm section αυτή την φορά δείχνει να κρατάει πιο γερά στα πόδια του, και τα φωνητικά είναι λίγο πιο καθαρά και σωστά απ'ότι στο axeman. Σε τελική ανάλυση κρατάει τον heavy χαρακτήρα του και σίγουρα αποτελεί και αυτός ο δίσκος έκπληξη σε όποιον ακούσει το έτος κυκλοφορίας του.

Ψυχωτικό υπέρσκότωμα