Bang – Music shot from Guns!

Ο ομόνυμος δίσκος των Bang αποτελεί το πρώτο από μία σειρά κειμένων που θα ακολουθήσουν, τα οποία αφορούν μπάντες πού έχουν τουλάχιστον δύο κοινές συνισταμένες: μπορείς να ακολουθήσεις τον ήχο τους μέχρι τις μέρες μας είτε κάτω από κιθαριστικά layers, ενισχυτές μπάσου στο 12 και σκισμένα φωνητικά, είτε απογυμνωμένο στην πιό απλή καί αφαιρετική μορφή του. Την δεύτερη συνιστώσα την ξέχασα καθώς έγραφα τις προηγούμενες γραμμές, αλλά θα την θυμηθώ σύντομα.



Πριν προχωρήσω στην μουσική των Bang στο ομόνυμο ντεμπούτο τούς, καλό είναι να πω εξαρχής κάποια πράγματα (σαν να σε συστήνω σε κάποιον αφότου σε έχω ενημερώσει για το τι κουμάσι είναι). Ο πρώτος δίσκος των Bang είναι στην ουσία ο δεύτερος που ηχογράφησαν, καθώς την πρώτη τους δουλειά (Death of a Country) την απέρριψε η δισκογραφική εταιρία που τους είχε ήδη υπογράψει, γιατί λέει πως ήταν αρκετά ωμό(!).Η δισκογραφική τους εταιρία ονομάζεται Capitol Records, πράγμα που κάνει τα μέλη της μπάντας ιδιαίτερα χαρούμενα, καθώς η Capitol είναι γνωστή ως ‘η εταιρία που έχει τους Beatles’. Δεν νομίζω να ήταν το ίδιο χαρούμενοι αν υπέγραφαν στην London, εταιρία που στεγάζει έταιρη βρετανική μπάντα αποτελούμενη πλέον από μούμιες. (το τελευταίο σχόλιο αποτελεί προιόν αστεϊσμού και ηλιθιότητας). Επίσης είναι άξιο αναφοράς το γεγονός πως οι Bang, μία δευτεροκλασσάτη μπάντα, εκείνη την εποχή είχε συμβόλαιο με πολυεθνική ενώ σήμερα σίγουρα θα άνηκε στο δυναμικό κάποιας ανεξάρτητης εταιρίας διανομής. Αλλες μόδες και άλλες εποχές θα μου πείς. Μιλώντας για άλλες εποχές να πω πως το έτος είναι 1971, και μίας και βρισκόμαστε στα χρόνια που η μουσική πέθανε, (σύμφωνα με φονταμεταλιστές βιβλιοθηκάριους που συνήθως κηρύτουν τον λόγο την αληθινής Μουσικής κάπου στο κέντρο των Αθηνών) όποια εξώφθαλμη ομοιότητα με συγκροτήματα που εκείνη την περίοδο εδίναν συναυλίες για 300.000 κόσμο κρίνεται ως απολύτος λογική. On to the music λοιπόν...

Υπάρχουν εμφανείς και κρυμμένοι λόγοι που θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος είναι άξιος αναφοράς. Στους εμφανείς/φανερούς λόγους ανήκει το πολύ κάλο υλικό του συγκροτήματος. Κομμάτια με ουσία που η ακρόαση καθενός από αυτά θα σε κάνει να πείς ή να σκεφτείς ‘ώπ ακού τι κάνουν αυτοί εδώ!’. Από το Pentagramικό ‘Come with me’, το ‘Last Will’ πού σίγουρα θα θυμίσει Beatles, μέχρι τις ελλατωμένες πέμπτες του ‘Lions, Christians’ και του ‘Future Shock’ οι Bang επιδίδονται σε σπονδές στους μουσικούς που τους ενέμπνεαν. Παρ’όλα αυτά όμως, δεν μπορείς να τους κατηγορίσεις ότι μόνο κοπιάρουν καθώς, στο σύνολο του, ο δίσκος αποτελεί ένα πολύ αξιόλογο δείγμα της μουσικής της εποχής, χάρη στο ταλέντο της τριάδας από την Florida. To σημαντικό για εμένα στοιχείο είναι πως δεν αγχώνονται να δημιουγήσουν τραγούδια τα όποια θα είχαν πρόβλημα να εκτελέσουν Live. Διπλές κιθάρες σε πολλά σημεία που δημιουργούν πολλές groovy τσαχπινιές (ευδόκιμος όρος) καθώς και τύμπανα με διπλά χτυπήματα, σαν να παίζεις σε φαράγγι ή σε άδειο κλειστό γήπεδο. Heavy metal power trio είπατε? Μπορεί. Ή μπορείς να δώσεις πολλές ακόμα ονομασίες στην μουσική τους, προσπαθώντας με ύστερους χαρακτηρισμούς να προσδιορίσεις τι είχαν στο μυαλό τους. Άκου καί αυτό όμως: οι Bang το 1970 παράτησαν σχολείο και δουλειά και αγόρασαν ένα βαν στο οποίο φόρτωσαν εξοπλισμό καί εαυτούς, με σκοπό να παίξουν την μουσική τούς και να πετύχουν το όνειρο τους. Αυτό, από όσο ξέρω, ακόμα και όσοι ακούνε μόνο heavy metal, του δίνουν μία μόνο ονομασία. Rock.