Ο καιρός θα είναι Portishead για το υπόλοιπο της βραδιάς (το μέρος, όχι το συγκρότημα, αν και προφανώς έχει σχέση ο καιρός του ενός με τη μουσική του άλλου), οι άνεμοι θα πνέουν απο μπουκάλες οξυγόνου, και αν κάποιος πάει καταραμένο σύνδρομο, καλά να περάσουμε. Όπως και όσοι πάνε Nalich. Τραβήξτε μια ζεϊμπεκιά στο χορευτικό του Gitar και για μένα.
Sinucidal είναι δίσκοι οι οποίοι
Ataxia λοιπόν. Πραγματικά δεν υπάρχει νόημα να αρχίζω και να λέω όσα μπορείτε να διαβάσετε στο wikipedia για τον John Frusciante, απλά κάντε το αν δεν βαριέστε.
Μιλάμε για άνθρωπο που μπήκε στους Peppers στα 17 του, κάηκε άμεσα απο τα ναρκωτικά μέχρι τα εικοσικάτι του για να καταλήξει στο απόλυτο ναδίρ της ζωής του, το σπίτι του να καταστρέφεται ολοσχερώς απο φωτιά και αυτόν να σώζει μια κιθάρα απο όλο τον χαμό, και αφού τα έκανε όλα πουτάνα στη ζωή του τελικά σηκώθηκε, έκοψε εθισμούς και όλα τα συμφραζόμενα και ξεκίνησε απο το μηδέν για να βγάλει με Peppers το Californication ενώ μόνος του να συμμετάσχει στους Mars Volta και να ξεκινήσει μια σειρά προσωπικών δίσκων που θεωρώ εύκολα καλύτερη και πιο πειραματική και εσωτερική απο ο,τιδήποτε είχε κάνει με τους RHCP μέχρι τώρα.
Γύρω στο 2004 λοιπόν, και αφού είχε τελειώσει το όλο τρέξιμο με το By The Way, αποφάσισε κάτι "πολύ λογικό": Διάλειμμα απο τον Flea και τους υπόλοιπους και παραγωγή/δημιουργία 6 δίσκων μέσα σε 6 μήνες. Το αποτέλεσμα είναι να βγάλει μια σειρά απο άλμπουμ τόσο ετερόκλητα, και τόσο πετυχημένα - συνθετικά, ενορχηστρωτικά, πειραματικά και πάνω απ' όλα συναισθηματικά που τον εγκαθιδρύει άμεσα μέσα μου ως μια -minor έστω- ιδιοφυία.
Απο τις pop σχεδόν μελωδιάρες του Shadows Collide With People με τα synth περάσματα απο πίσω, τον unplugged ακουστικό μινιμαλισμό του Curtains, την σχεδόν drone synthίλα του A Sphere in the Heart of Silence και την απόλυτα εμμονική ποιότητα των Ataxia, οι 5 απο τους 6 δίσκους που έχω ακούσει μέχρι τώρα απο αυτή την περίοδο αποτελούν βασικό άκουσμά μου τα τελευταία 2 χρόνια.
Πιο συγκεκριμένα: Ataxia. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε για δύο εβδομάδες από τον John Frusciante, Josh Klinghoffer (χρόνιο συνεργάτη/φίλο του και τωρινό κιθαρίστα των Peppers) καθώς και τον Joe Lally των Fugazi (!!!!). Τα τζαμαρίσματα έγιναν βάσει μιας μπασογραμμής που έπιανε κάθε φορά ο Lally και οι υπόλοιποι δύο κυλάγανε πάνω σε αυτές, με αυξομοιώσεις εντάσεων, ήχους, επαναλαμβανόμενες μελωδίες και κολληματικά φωνητικά τόσο απο Frusciante όσο και απο Klinghoffer.
Όταν όμως συνηθίσεις αυτόν τον ήχο και την προσέγγιση και φορέσεις τα αυτιά που πρέπει να φορέσεις (συζήτηση απο άλλη φορά και για άλλο post) η επανάληψη γίνεται εργαλείο για να μπείς και να βυθιστείς στην ροή του δίσκου, τα φάλτσα και τα στριγκλίσματα γίνονται ξεκάθαρες μελωδίες που γεμίζουν ως απίστευτο συναισθηματικό ξέσπασμα για να ξετυλιχθεί μια δημιουργία τόσο γεμάτη και τόσο όμορφη που μένω μαλάκας όταν σκέφτομαι οτι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να γράψουν κάτι τέτοιο σε 2 εβδομάδες, να κάνουν δύο live και να το λήξουν εκεί γιατί απλά αυτός ήταν ο σκοπός της μπάντας εξαρχής. Αυτό, κύριοι, θέλει αρχίδια* και ιδιοφυία.
*όσα χρειάζονται και για να φύγεις απο τους Peppers επειδή "ό,τι είχες να δώσεις μαζί τους, το έδωσες"
Υ.Γ. Τώρα, επειδή θέλω εξίσου να γράψω για το A Sphere in the Heart of Silence και δεν μπορώ να σκεφτώ άλλες λέξεις χωρίς να επαναλαμβάνομαι ακόμα περισσότερο απο τώρα, πάρτε την εντύπωση που σας έχω δώσει για το Automatic Writing, αφαιρέστε όλα τα όργανα και αντικαταστήστε τα με synthesizers και κάποιους απόηχους απο κιθάρα, αφαιρέστε τον Joe Lally, αφήστε την επανάληψη όπως είναι σε λίγο πιο drone έκδοση, βάλτε λίγο πιο διακριτές μελωδίες και πιο φευγάτα φωνητικά, άλλη τόση έμπνευση και έχετε το πειραματικό αριστούργημα αυτό. 'Nuff said, κατεβάστε τα και ακούστε τα. Και τα δύο.
Αφιερωμένα σε όσους πιστεύουν οτι ο Frusciante δεν ξέρει να παίζει/είναι φλώρος/έχει παιδικές μελωδίες κτλ. κτλ. κτλ.
0 Say something...:
Δημοσίευση σχολίου