Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Καρακλάσσικ Σεπτεμβρίου 2012: Kreator - Pleasure to Kill


Βρισκόμαστε στο 1986. Αδιαμφισβήτητα μία από τις καλύτερες χρονιές της χιλιετίας. Οι Slayer κυκλοφορούν το Reign in Blood, οι Megadeth το Peace Sells...But Who's Buying, οι Metallica το Master of Puppets. Τα τζιν έχουν στενέψει σε σημείο επικίνδυνο για τους όρχεις, τα αθλητικά παπούτσια από την άλλη, παίρνουν μπόι και παρέχουν απλόχερα υποστήριξη στους αστραγάλους. Τα τζιν μπουφάν ακρωτηριάζονται στα μανίκια και γεμίζουν από «υφασμάτινα τατουάζ» που δείχνουν εξώφυλλα και λογότυπα συγκροτημάτων. Ο Batman γεννιέται και φυσικά, οι Kreator κυκλοφορούν το Pleasure to Kill.

H γερμανική μπάντα είχε πριν στο βιογραφικό της το άλμπουμ Endless Pain. Η εφηβική καύλα, οι επιρροές από το νεοσύστατο εκείνη την εποχή thrash metal κίνημα στην Αμερική καθώς και η βαριά γερμανική προφορά καθιστούσαν τους Kreator μία μάζα ατόφιας ενέργειας, μία δύναμη αχαλιναγώγητη. Ένα απειροελάχιστο χρονολογικό κλικ πριν ωριμάσουν και στραφούν σε μονοπάτια ακραία πλην σκεπτόμενα, γράφουν και κυκλοφορούν το Pleasure to Kill, έναν δίσκο που τους βρίσκει στην απόλυτη μουσική ισορροπία μεταξύ επιθετικότητας και τεχνικής.

Υπάρχουν στιγμές που θεωρώ ότι το άλμπουμ αυτό είναι ο καλύτερος thrash metal δίσκος όλων των εποχών. Ρίξε μια ματιά στο τραγούδια. "Pleasure to Kill", "Torrmentor", "Under the Guillotine", "Riot of Violence"... βασικά όλος ο δίσκος. Οι Kreator ξεπέρασαν συνθετικά πολλά επίπεδα τις μέχρι τότε δημιουργίεςς τους και δε μιλάμε και για τίποτα χαζοτραγουδάκια έτσι; Πολλά από αυτά δεσπόζουν ακόμα ανάμεσα στα πλούσια, απ' όλες τις απόψεις, setlists τους  και δίνουν το εφαλτήριο για κακοποίηση μυών και οστών μέσα στη δίνη ενός αθηναϊκού circle pit.

Είπα οστά έτσι; Το πραγματικά φανταστικό με αυτό το δίσκο είναι η άτσαλη, πρωτόλεια και ευθυτενής παραγωγή του. Ω ναι. Το εξώφυλλο παρουσιάζει την κλασσική μασκότ της μπάντας, ολόσωμη αυτή τη φορά, με δυνατούς μύες, να εξολοθρεύει κόσμο και να τους στοιβάζει σε ένα λόφο από κόκκαλα πάνω στα οποία στέκεται αφ' υψηλού. Διάολε, ο ήχος των drums σε όλο το δίσκο και ειδικά σε εκείνο το αναθεματισμένο το "Under the Guillotine" είναι σαν ο Ventor να χτυπάει κόκκαλα αντί για μπαγκέτες, πάνω σε άλλα κόκκαλα αντί για drums, παράγοντας έναν ήχο που σου στέλνει τα επίπεδα αδρεναλίνης στο θεό.


Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, εδώ δε θα βρεις τους Kreator να μιλάνε για ευαίσθητα θέματα όπως κάνουν στα επόμενα albums τους. Ούτε η φρίκη του βιασμού, ούτε η άδικη κακοποίηση του πλανήτη, ούτε οι πολυτάραχες κοινωνικές εξεγέρσεις. Εδώ υπάρχει ωμή βία, έκρηξη αδρεναλίνης, σκηνικά βγαλμένα από ταινίες horror. Αίμα, κάταγμα και ιδρώτας. Και καλώς ή κακώς, το λατρεύουμε για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Απολύτως ορθολογιστικά και με γνώμονα την πρόοδο, το πραγματικό μεγαλείο των Kreator αρχίζει αμέσως μετά από αυτό το δίσκο. Πως μπορείς όμως να αγνοήσεις την ένταση, την ορμή, την παιδικότητα; Πως μπορείς να έχεις μεγαλώσει βλέποντας τους Kreator ζωντανά και να μη σου έχει μείνει χαραγμένο το τριπλό "Pleasure....to.......Kill" επικοινωνιακό παιχνίδι του Mille με το ακροατήριο; Περιμένω να τους δω για πολλοστή φορά φέτος. Μεγάλος έρωτας τελικά…

1 Say something...:

Waiting|For|Earthquakes είπε...

«είναι σαν ο Ventor να χτυπάει κόκκαλα αντί για μπαγκέτες, πάνω σε άλλα κόκκαλα αντί για drums» συνδέω με εικόνα εξωφύλλου, mind blown

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...