"Taste Cornucopia Wants You" Project Part IV, Δέσποινα's Diary

 Το κείμενο της Δέσποινας, την οποία φιλοξενούμε αυτή τη βδομάδα στα πλαίσια του τρέχοντος αφιερώματός μας, μου έφερε στο μυαλό έναν περίεργο και ανατρεπτικό συνειρμό: Αν γαλουχηθείς από γονείς με ακούσματα όπως αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω και εν συνεχεία αποφασίσεις να φτιάξεις ένα blog σαν το Speech Art Eternity όπως η Δέσποινα, με τι είδους blog θα καταπιαστείς αν στην εκκαθάριση της ντουλάπας βρεις το 2112 των Rush, με ό,τι αυτό συνεπάγεται; Διαβάστε, σκεφτείτε και δηλώστε συμμετοχή.


Η μάνα μου. Για χρόνια πίστευα πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μικροαστή νοικοκυρά του 21ου αιώνα. Κάποιες αναρχο-κομμουνιστικές πεποιθήσεις και το ξύρισμα κάτω από το, σαν φλοκάτη, μαλλί της για κάποιο παράξενο ενδοοικογενειακό λόγο (στις οικογένειες όλα λίγο πολύ θεωρούνται δεδομένα και λιγότερο αξιόλογα) δεν μου κίνησαν ποτέ ιδιαίτερα την περιέργεια. Ώσπου ένα πρωινό, ύστερα από μήνες ψυχολογικής προετοιμασίας, αποφάσισα να κάνω ένα «ξεκαθάρισμα» χρήσιμων, αχρήστων ή έστω λιγότερο χρήσιμων αντικειμένων στην χρόνια ανεξερεύνητη ντουλάπα του δωματίου της, σε μια από αυτές τις ντουλάπες που είσαι σίγουρη πως θα έχουν μετατραπεί σε κρησφύγετο προσφύγων κατσαριδών.

Σύντομα βρέθηκα με έκπληκτο βλέμμα να κρατάω το Anarchy in the UK - Live at the 76 Club των Sex Pistols και δίπλα μια φωτογραφία της εικοσάχρονης τότε μάνας μου με τη φλοκάτη σηκωμένη στο θεό. Ω θεέ μου. Η μικροαστή νοικοκυρά που βλέπει Παπαδάκη κάθε πρωί, κάποτε άκουγε punk και όχι μόνο άκουγε, αλλά ακολουθούσε και πλήρως αυτό το ιδιόρρυθμο ρεύμα. Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς να βρει την κατάλληλη ερώτηση - παγίδα για να εξιχνιάσω το μυστήριο για το «άσεμνο» παρελθόν της μάνας μου. Τη βρίσκω στο σαλόνι να καθαρίζει ένα επιπλάκι. Με ανακριτικό ύφος τη ρωτάω:


-   Μάνα, ποια η γνώμη σου για τη βασίλισσα της Αγγλίας;

Απορεί, με κοιτάει και με brutal ύφος μου λέει:

-  God save the queen.